Μια θορυβώδης αναζήτηση για Humuhumu-Nukunuka-A-Pua'a!

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟ Ο ήλιος νωρίς το πρωί μόλις κοίταζε στον ορίζοντα καθώς περπατούσαμε πάνω από την παραλία στη θάλασσα που κυλούσε απαλά για να βουτήξουμε στην ακτή στο Makena Landing, στη νότια γωνία του Maui, στη Χαβάη.

Κολυμπήσαμε αργά στην επιφάνεια κατά μήκος των βράχων της λάβας προς την πλευρά του γραφικού κόλπου, γεμάτος πικροδάφνες και ευωδιαστά φυτά, απολαμβάνοντας την ομορφιά και την ηρεμία.

Φτάνοντας σε ένα μικρό σημείο, πετάξαμε αέρα από τα BC μας, γλιστρήσαμε αθόρυβα κάτω από την επιφάνεια και ξαφνικά χτυπηθήκαμε από έναν θόρυβο, τόσο δυνατό που τα αυτιά μας ένιωθαν σαν να δονούνταν από το κεφάλι μας.

Τραγουδώντας πένθιμα και αρκετά συναρπαστικά, οι καμπουροφάλαινες συνομιλούσαν μεταξύ τους.

Από την ένταση φαινόταν ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε απόσταση αγγίγματος, αλλά το τραγούδι των φαλαινών είναι γνωστό ότι μεταφέρεται στον ωκεανό για μίλια, και πιθανότατα ήταν τουλάχιστον μισό μίλι μακριά.

Η αισθητηριακή αλλαγή ήταν σαν το μαλακό ροκ να παίζεται δυνατά μέσα από ένα ακουστικό σε ένα έρημο νησί.

Είχαμε έρθει στη Χαβάη τον Ιανουάριο, εν μέρει ως απόδραση από τον χειμώνα του Ηνωμένου Βασιλείου, εν μέρει επειδή ήταν εποχή φαλαινών και εν μέρει επειδή ήθελα να φωτογραφίσω μερικά από τα ασυνήθιστα και ενδημικά είδη που μπορούν να βρεθούν στα νερά της Χαβάης.

Είχαμε κανονίσει την κατάδυση στην ακτή στο Makena με τη Robyn Torbin, υπεύθυνη καταστήματος του Ed Robinson’s Dive Adventures, αφού βουτήξαμε με τον ίδιο τον Εντ στο σκάφος του νωρίτερα εκείνη την εβδομάδα.

Το Makena, μας είπαν, ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να βρει κανείς ασυνήθιστα είδη που κρύβονται ανάμεσα σε βράχους λάβας και κοράλλια κατά μήκος του φυσικού τείχους της ακτής, που έδωσε τη θέση του σε μια χρυσαφένια αμμώδη περιοχή που εκτεινόταν στα βάθη του κόλπου, κοντά στο το βαθύτερο κανάλι που εκτείνεται μεταξύ των νησιών της Χαβάης.

Εκεί έρχονται οι φάλαινες από την Αλάσκα για να ξεκουραστούν, να γεννήσουν και να αναρρώσουν, καθώς οι γάμπες τους μεγαλώνουν και δυναμώνουν αρκετά για το ταξίδι της επιστροφής στα βόρεια.

Καθώς κολυμπούσαμε αργά κατά μήκος του τοίχου, ερευνώντας τις γωνιές, αλλά προσέχοντας περιστασιακά στο μπλε για φάλαινες, έμεινα έκπληκτος από το πόσα φαινομενικά οικεία, αλλά άγνωστα, ψάρια και θαλάσσια ζωή παρατηρούσαμε.

Επειδή τα 137 νησιά της Χαβάης, που εκτείνονται σε περίπου 6500 τετραγωνικά μίλια του Ειρηνικού, απέχουν 2400 μίλια από την πλησιέστερη ήπειρο, έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό ενδημικών και σπάνιων ειδών στον κόσμο, ξεπερνώντας κατά πολύ εκείνους του αρχιπελάγους Γκαλαπάγκος. Το 28% όλων των ειδών είναι ενδημικά και από αυτά, το XNUMX% είναι θαλάσσια είδη!

Πολλά από αυτά τα είδη είναι πολύ διαφορετικά, αλλά άλλα είναι υποείδη πιο γνωστών ευρέως διαδεδομένων ειδών, με μόνο ανεπαίσθητες διαφορές στα σχέδια ή στο χρώμα.

Ο αριθμός των σπάνιων αλλά όχι ενδημικών ειδών είναι εξίσου απίστευτος. Καθώς παρακολουθούσαμε τα ψάρια να χορεύουν στα χρώματα του ουράνιου τόξου στον ύφαλο, ένιωθα σαν μια ιδιαίτερη βουτιά.

ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ σε όλο τον κόσμο, τόσο λιγότερο συχνά νιώθεις αυτή την αίσθηση καινοτομίας, αλλά σε κάθε βουτιά στα νησιά της Χαβάης θα εντόπιζα κάτι νέο. Στο Makena Landing, νέες θεάσεις φαινόταν να είναι παντού.

Ο Ρόμπιν ήταν μάγος στο να βρίσκει γυμνά κλαδιά, υποδεικνύοντας το μικροσκοπικό ενδημικό Hypselodoris peasei που κρύβεται ανάμεσα στους βράχους και έναν Godiva, παρόμοια με αυτά που είχα δει στην Ινδονησία αλλά διακριτικά διαφορετική. Αυτό το γυμνόκλαδο δεν είναι μόνο ενδημικό αλλά και πολύ σπάνιο. Βρήκα ένα όμορφο λευκό και χρυσό Aredeodoris, αρκετά κοινό σε άλλα νησιά της Χαβάης, αλλά σπάνιο στο Μάουι.

Η Ρόμπιν μας οδήγησε κατά μήκος των βράχων και σε μια σπηλιά με σωλήνες λάβας κάτω από έναν μικρό προεξέχοντα βράχο κατά μήκος της ακτογραμμής.

Καθώς βγήκαμε έξω, μια μεγάλη πράσινη χελώνα της Χαβάης έβοσκει απαλά πάνω από τον ύφαλο. Προστατευμένος στα νερά της Χαβάης και σχεδόν σεβαστός, ένας πολύ θερμός πληθυσμός ζει και βγαίνει στην ξηρά για να ξεκουραστεί στις παραλίες.

Στη μικροσκοπική παραλία κοντά στο σημείο που μέναμε, κάθε απόγευμα επισκεπτόμασταν μια τεράστια πράσινη χελώνα ανέβαινε στην παραλία και κοιμόταν στη σκιά για μια ώρα των δύο, αγνοώντας τους λάτρεις του ήλιου και τους σέρφερ.

Σε μια άλλη παραλία, τη Ho'okipa, στη βόρεια ακτή του Maui κοντά στη μικρή γραφική πόλη Paia και κοντά σε μια διάσημη τοποθεσία για σέρφινγκ που ονομάζεται Jaws, εκατοντάδες χελώνες άρχισαν να βγαίνουν στην ξηρά για να ξεκουραστούν τα απογεύματα, πριν ανασυρθούν πίσω. κάτω στο νερό το ηλιοβασίλεμα.

Οι χελώνες πρέπει να διαπραγματευτούν τα μεγάλα κύματα που πέφτουν στον ύφαλο ακριβώς στην ανοικτή θάλασσα, προσελκύοντας σέρφερ και σωματοπόρους. Η περιοχή έχει αποκλειστεί και θαλάσσιοι βιολόγοι και οικολόγοι μελετούν την ασυνήθιστη συμπεριφορά των χελωνών.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ λάβα-σωλήνα, κατευθυνθήκαμε αργά πίσω προς την ακτή. Εντοπίσαμε ένα μικροσκοπικό, παχύ ενδημικό άσπρο στίγματα, να περιστρέφεται κωμικά καθώς έψαχνε για φαγητό.

Δύο πεταλούδες με κλωστή συνέχισαν να μας φορτίζουν. Μπορεί να είναι αρκετά εδαφικά, προσπαθώντας να διώξουν άλλα είδη, αλλά ευτυχώς μας έδωσαν ένα καλό κοντινό πλάνο ευκαιρία.

Ένας μεγάλος αμβλύς αστακός κρυβόταν κάτω από έναν βράχο – αν και δεν είναι ενδημικός, δεν φαίνονται συχνά.

Αυτό που σκέφτηκα στην αρχή ήταν ένα μεγάλο κομμάτι λευκών σκουπιδιών στην άμμο κάπου μακριά που υλοποιήθηκε σε μια στίγματα Πλατυδόρη στο μέγεθος ενός πιάτου τσαγιού. Αρκετά σπάνιο, αυτό το είδος γυμνού κλαδιού βρέθηκε στα νερά της Χαβάης μόλις το 1961.

Κολυμπήσαμε πίσω προς τα βράχια για να τους ακολουθήσουμε στην ακτή. Ένα ενδημικό κηλιδωτό φιδόχελο έβγαλε το κεφάλι του από την άμμο.

Μόνο καθώς φτάσαμε στην ήσυχη επιφάνεια μετά από μια υπέροχη κατάδυση 92 λεπτών, συνειδητοποίησα πόσο θορυβώδεις είχαν κάνει οι φάλαινες σε όλη τη διάρκεια των καταδύσεων μας. Ήλπιζα να τους δω κάτω από το νερό μια μέρα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δυνατά θα ήταν από κοντά. Μου άρεσε κάθε λεπτό του Makena Landing.

Είχαμε βουτήξει νωρίτερα εκείνη την εβδομάδα σε μια κατάδυση "Adventure X", στην οποία οι επισκέπτες μπορούν να υπαγορεύσουν πού να πάνε και τι να δουν, χωρίς όρια χρόνου βυθού εκτός από την κατανάλωση αερίου και τον χρόνο μη αποσυναρμολόγησης. Ο Ed Robinson, ένας υποβρύχιος φωτογράφος και καλλιτέχνης, συζητά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των τοποθεσιών, συνοδεύει τους δύτες και βοηθά με τους φωτογραφία.

Ο Εντ μας είχε μιλήσει για το εθνικό ψάρι της Χαβάης, το ψάρι Humuhumu-nukunuku-a-pua'a (γνωστό και ως το ορθογώνιο ψάρι σκανδάλης, πολύ παρόμοιο με το ψάρι της σκανδάλης του Πικάσο). Με έκπληξη διαπίστωσα ότι το εθνικό ψάρι δεν ήταν ενδημικό, λαμβάνοντας υπόψη πόσα από αυτά να διαλέξω, αλλά δεν είχα δει ποτέ σκανδάλη Πικάσο, πόσο μάλλον ορθογώνιο.

ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟ ED’S DIVE-BOAT στη μαρίνα Kihei. Το check-in πραγματοποιείται δίπλα στο σκάφος, το οποίο φορτώνεται σε ρυμουλκούμενο πριν κατέβει στο νερό. Ήμασταν οκτώ στο σκάφος, με τον Εντ και δύο άλλους καταδυτικούς οδηγούς, και η πρώτη μας κατάδυση ήταν η Enenue στον κρατήρα Molokini.

Εκτός από το ότι βρήκα τα εθνικά ψάρια και άλλα είδη και ίσως άκουγα ξανά φάλαινες, ήλπιζα ότι εάν το vis ήταν τόσο καλό όσο φημιζόταν ότι ήταν στη Μολοκίνι, θα μπορούσα απλώς να δούμε τις φάλαινες κάτω από το νερό.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των 40 λεπτών μπορούσαμε να δούμε φάλαινες να παραβιάζουν και να χαστουκίζουν την ουρά τους από μακριά. Ο κρατήρας Μολοκίνι είναι ένα σχεδόν τέλειο νησάκι σε σχήμα μισού φεγγαριού, τα απομεινάρια μιας καλντέρας από μια ηφαιστειακή έκρηξη πριν από περίπου 230,000 χρόνια. Υπήρχε μόνο μια μικρή διόγκωση στα νερά μέσα στο υπήνεμο του κρατήρα.

Ο πίσω τοίχος είναι διάσημος για τα πελαγίσια και τις καταδύσεις στους τοίχους, αλλά οι συνθήκες μπορεί να είναι δύσκολες, ειδικά το χειμώνα.

Πέσαμε σε ένα μικρό τοίχο με μια αμμώδη πλαγιά, ακούγοντας από μακριά το τραγούδι των φαλαινών. Κατεβήκαμε στα 25μ. Η ορατότητα ήταν λιγότερο καλή από ό,τι ήλπιζα, αλλά ακόμα ένα αξιοπρεπές 30 μέτρα!

Ο τοίχος ήταν γεμάτος ζωή. Θα μπορούσα να είχα μετονομάσει τον ιστότοπο Butterfly Gardens για τους αριθμούς των πεταλούδων που χορεύουν γύρω από τον ύφαλο. Τα σχολεία της ποικιλίας του λαμπερού κίτρινου ρακούν ήταν μια έντονη αντίθεση με το μπλε. Το Tiny Klein's, το δάκρυ και το οβάλ πεταλούδα με ενθουσίασαν ως είδος που δεν είχα ξαναδεί, ενώ πιο οικεία περίτεχνα πεταλούδα έψαχναν ανάμεσα στα σκληρά κοράλλια για τροφή.

Η πεταλούδα "σπάνια μακρόμυγα", με ακόμη μεγαλύτερη μύτη από τη γνωστή μακρόμυγα, είναι πολύ ασυνήθιστο να βρεθεί στα νερά της Χαβάης. Ακόμη πιο συναρπαστικές ήταν οι ενδημικές ποικιλίες πολλαπλών ζωνών και κεχριού, τις οποίες εντοπίσαμε σε ζευγάρια να κολυμπούν πάνω από τον ύφαλο.

Με όλα αυτά τα πεταλούδα πάλευαν για το διάστημα πολλά είδη χειρουργόψαρων, παπαγάλων και σκανδάλων, και ένα χρυσόψαρο, που πρόσφατα ταξινομήθηκε ως ενδημικό αλλά πολύ παρόμοιο με τα είδη του Ινδο-Ειρηνικού.

Νόμιζα ότι ένα χλωμό ψάρι με μαύρες ρίγες ήταν το εθνικό ψάρι πριν καταλάβω ότι ο χρωματισμός και το σχέδιο ήταν ελαφρώς λάθος. Αποδείχθηκε ότι ήταν ένα lei triggerfish. Τελικά, ο Εντ τράβηξε την προσοχή μου – είχε βρει ένα πολύχρωμο ορθογώνιο ψάρι σκανδάλης και, αφού το είδα, φάνηκα να τα εντόπισα παντού, με το χαρακτηριστικό μοτίβο σε σχήμα V.

Ξαφνικά το τραγούδι φάνηκε να είναι πολύ κοντά, τυλίγοντάς μας σε ένα κύμα ζωντανού ήχου. Ψάξαμε για τη φάλαινα, αλλά δεν μπορούσαμε να τη δούμε. Ανάθεμα στις βροχοπτώσεις της προηγούμενης εβδομάδας για τη μείωση της ορατότητας!

Καθώς συνεχίσαμε κατά μήκος του τοίχου είδαμε έναν ύφαλο χταπόδι, σκορπιόψαρο με μαύρο φύλλο, περισσότερα άσπρα στίγματα, ένα ζωηρό γαλαζοκίτρινο κουτόψαρο της Χαβάης, που θεωρείται υποείδος, και ένα ενδημικό πράσινο γαλοπούλα.

Οι Trevallies κυνηγήθηκαν στο γαλάζιο και αρκετά είδη μοράι κρύφτηκαν σε τρύπες στον ύφαλο.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ με τον Εντ βρισκόταν στο αγαπημένο του καταδυτικό μέρος Red Hill, κάτω από τις πλαγιές του ηφαιστείου Haleakala στα νότια του Maui, όπου είχαμε γιορτάσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς με πολλούς άλλους ανθρώπους, βλέποντας ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα από το ψηλότερο σημείο του νησιού.

Υπήρχαν πανέμορφοι σχηματισμοί λάβας στον τοίχο, ένας σωλήνας λάβας που κολυμπούσε με μια τεράστια πράσινη χελώνα να κοιμάται και ένας παχύς καρχαρίας με λευκή άκρη κάτω από μια προεξοχή.

Βρήκαμε αρκετούς διαφορετικούς τύπους γαρίδων στον σωλήνα λάβας, συμπεριλαμβανομένης μιας σπάνιας γαρίδας Saron, πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη που είχα δει πριν και νόμιζα ότι είναι υποείδος.
Ένας ενδημικός μωρός του Steindachner μοιράστηκε μια τρύπα με μια ανεμώνη με μολύβι και ο Εντ έδειξε έναν τεράστιο ενδημικό σκορπιό τιτάνα.

Αφού βουτήξαμε στις νότιες τοποθεσίες με τον Ed και τον Robyn, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μερικές βόρειες, ξεκινώντας από τον καθεδρικό ναό Lanai με τους Lahaina Divers και έναν σωλήνα λάβας γεμάτο ενδημικά μεγαλόφθαλμα της Χαβάης. Και πάλι, μπορούσαμε να ακούσουμε αλλά όχι να δούμε τις φάλαινες.

Στα περίχωρα της πόλης Lahaina, κάναμε μια βουτιά στην ξηρά σε σπασμένη προβλήτα Mala, σπαρμένη με μπάζα, που καταστράφηκε από έναν τυφώνα και τώρα αποτελεί καταφύγιο για πράσινες χελώνες και πλάσματα. Ένας μεγάλος ύφαλος χταπόδι σταμάτησε από το κυνήγι του για να εγκατασταθεί και να μας παρακολουθήσει προσεκτικά. Είδαμε τρία βατραχόψαρα του Commerson, ένα ένα έντονο κίτρινο μωρό, ένα λευκό ενήλικο και ένα τεράστιο μουσταρδί. Είναι σπάνια. αλλά προφανώς άρεσε η ζωή στη Μάλα.

Πάντα βρίσκω αστεία πλασματάκια που στριφογυρίζουν τα πουλιά, που τρέχουν με τις μακριές μύτες τους. Στην παλιά Χαβάη χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία ασθενειών του εγκεφάλου, όπως και η κίτρινη ουρά, που επίσης εντοπίστηκε στην προβλήτα.

Κάτω από ένα σπασμένο γόνατο κρυβόταν ένας πανέμορφος ενδημικός σκορπιός 10 εκατοστών, πολύ καλά καμουφλαρισμένος. Κοντά βρισκόταν ένα άλλο ενδημικό είδος - μια χαβανέζικη τίγρης καουρί. Ένας μικροσκοπικός χρυσός νάνος, όχι ενδημικός αλλά αρκετά σπάνιος, ήταν ένα καλό εύρημα, γιατί είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστούν κρυμμένοι σε μικρές τρύπες.

ΤΑ NUDIBRANCHS ΕΙΧΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΑ την προβλήτα, και βρήκα ένα Phyllidia varicosa, που το έχω δει σε όλη την Ασία. Αυτό ήταν πολύ πιο χλωμό, και πάλι ίσως ένα υποείδος. Ξαπλωμένοι στην άμμο κάτω από περισσότερα σπασμένα στηρίγματα βρίσκονταν δύο μεγάλοι λευκοί καρχαρίες.

Στο πλάι της σπασμένης δομής, λευκά και πολλά ράβδος κατσικίσια (το όνομα της Χαβάης σημαίνει «κόκκινο», από έναν μύθο για τα ψάρια που τρώνε τα κόκκινα άνθη του δέντρου Ohi'a lehua) περνούσαν με μουστάκια στον πυθμένα.

Μια σαύρα της Χαβάης, με ορατές πολλές σειρές δοντιών, πιστεύεται ότι είναι ενδημική, αν και μερικά έχουν δει πρόσφατα στα ιαπωνικά νερά.

Έχω δει μόνο ξυράφι σε αυτά τα νερά, αν και δεν είναι ενδημικά, και στο Mala είδα δύο – από τις ποικιλίες νεανικού παγωνιού και Iniistius baldwini.

Θα μπορούσαμε να μείνουμε για πάντα, αλλά, ο αέρας πολύ εξαντλημένος, έπρεπε να επιστρέψουμε στην ακτή.

Πίσω στον κρατήρα Μολοκίνι, αυτή τη φορά με τους δύτες Lahaina, αρκετές φάλαινες φάλαινες μπόρεσαν να διαρρήξουν. Μόλις κατεβήκαμε στο Middle Reef με ορατότητα άνω των 40 μέτρων, ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν αρκετά κοντά.

Το σκάφος είχε αγκυροβολήσει πάνω από μια άμμο που περιβάλλεται από ύφαλο. Πέσαμε και εξερευνήσαμε τη μία πλευρά του αυλακιού, πάνω από τον ύφαλο μέχρι την άκρη ενός τοίχου στα 20 μέτρα.

Ένας καρχαρίας ύφαλου περνούσε από κάτω και μπορούσαμε να δούμε κοπάδια πεταλούδων, παπαγαλόψαρων διαφόρων χρωμάτων, πιο ορθογώνιων ψαριών, κορμού και ενός μεγάλου μεγαλόφθαλμου αυτοκράτορα που μας ακολούθησε για αρκετά λεπτά.

Εντοπίσαμε αρκετά ενδημικά είδη που είδαμε σε προηγούμενες καταδύσεις και αναμφίβολα υπήρχαν πολλά περισσότερα στα κύματα των ψαριών που σάρωναν τον ύφαλο.

Συνεχίσαμε να ψάχνουμε για φάλαινες στο μπλε, αλλά ξέραμε ότι δεν ήταν τόσο κοντά όσο στο Makena Landing και στο Molokini στο παρελθόν. Το τραγούδι ήταν μια απαλή συνοδεία της κατάδυσής μας, όχι η ατάκα που είχαμε βιώσει πριν.

Έτσι καταφύγαμε σε μια εμπειρία επιφάνειας και επιλέξαμε το Ultimate Whale Watch Tours, από τη Lahaina, για μια από τις μικρές, εξατομικευμένες ομαδικές περιηγήσεις σε έντονο κίτρινο RIB, με οδηγό τον καπετάνιο Amy και τη θαλάσσια φυσιοδίφη Hannah.