40 Βουτιές 40 Πιάτα

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

από τον Αλ Ράιτ

όταν ανακαλύψεις ένα ναυάγιο και βουτήξτε το για πρώτη φορά, υπάρχει μεγάλη προσμονή. Κάθε είδους σκέψεις τρέχουν από το κεφάλι σου. Πόσο άθικτο είναι; Είναι όρθιο ή αναποδογυρισμένο; Έχει βουτήξει πριν; Το κουδούνι θα είναι εκεί;

Αλλά τίποτα δεν με προετοίμασε για αυτό που επρόκειτο να βρω όταν βούτηξα για πρώτη φορά Empire Heritage. Δεν περίμενα στα πιο τρελά μου όνειρα να βρω ένα φορτίο τανκς Sherman!

Ήδη το 1994 είχα εντοπίσει και βρει το HMS Θρασύς και είχε επίσης βουτήξει το RMS Δικαιοσύνη για πρώτη φορά.

Ήξερα πού το Empire Heritage και το mv Παρδαλός ήταν. Απείχαν λιγότερο από ένα μίλι μεταξύ τους και είχαν εντοπιστεί τη δεκαετία του 1960 από το HMS Μπουλντόγκ κατά τη διάρκεια έρευνας του Admiralty. Από όσο γνώριζα, κανένα από τα δύο δεν είχε βουτήξει ποτέ.

Η Empire Heritage χτίστηκε το 1930 στο Newcastle upon Tyne. Παλαιότερα ονομαζόταν η Επιτραπέζιο βουνό και είχε λειτουργήσει ως πλοίο εργοστάσιο φαλαινοθηρίας.

Το γερμανικό U-boat U-482 την τορπίλησε καθ 'οδόν από Νέα Υόρκη στο Λίβερπουλ, και βυθίστηκε με την απώλεια 113 ζωών.

Εκείνη την εποχή, μετέφερε ένα φορτίο 16,000 τόνων μαζούτ και 1900 τόνων φορτίου καταστρώματος, συμπεριλαμβανομένων των δεξαμενών Sherman.

Η Salutay είχε ναυλωθεί για μια βδομάδα τον Ιούλιο και ήμασταν τυχεροί που είχαμε έναν ελαφρύ νοτιοδυτικό άνεμο και πολύ μικρή διόγκωση. Βρήκαμε γρήγορα το ναυάγιο. Ξεκουραζόταν στα 67 μέτρα και καθόταν πάνω από 6 μέτρα περήφανη για τον βυθό. Ένας από τους ιστούς φόρτωσης «γκολ-πόστ» ήταν τόσο ρηχός όσο 47 μέτρα.

Και πάλι, ο φίλος μου για την κατάδυση ήταν ο Dave Rigg, και πάλι, για αυτήν την κατάδυση, ήμασταν στο συνηθισμένο μας αέριο βυθού 17/40 trimix, με nitrox 36 και καθαρό οξυγόνο για αποσυμπίεση.
Καθώς κατεβαίναμε το σουτ, το ναυάγιο εμφανίστηκε γύρω στα 45 μέτρα και τα πρώτα πράγματα που εντόπισα ανάμεσα στα κοπάδια του pollack ήταν οι ιστοί φόρτωσης του τέρματος και μια ποικιλία από παράξενα αντικείμενα διάσπαρτα στο κατάστρωμα και στον βυθό της θάλασσας.

Ακουμπήσαμε το κάτω μέρος και κόψαμε, μετά κολύμπησα προς το αμπάρι.

Από εκεί προεξείχε ένας πυργίσκος με κοντή κάννη. Κοίταξα γύρω μου και είδα μια άλλη αναποδογυρισμένη δεξαμενή Sherman με τα ίχνη της κάμπιας της να φαίνονται καθαρά.

Κοιτώντας τριγύρω, παρατήρησα ότι πολλά ακόμη τανκς ήταν σκορπισμένα στον βυθό της θάλασσας, μαζί με ένα φορτηγό.

Ο Ντέιβ και εγώ ελέγξαμε τους μετρητές μας και κολυμπήσαμε προς τα εμπρός πάνω από μια μονάδα καταλύματος και προς τη γέφυρα. Εντόπισα έναν μεγάλο τηλέγραφο και το έκανα, ενώ ο Ντέιβ κατευθύνθηκε προς τα αριστερά.

Ο τηλέγραφος μπλοκαρίστηκε κάτω από μια μεγάλη δέσμη και η απελευθέρωσή του θα απαιτούσε λίγη δουλειά. Άρχισα να μετατοπίζω τα συντρίμμια.

Τότε άκουσα έναν θόρυβο και κοίταξα προς το μέρος όπου ο Ντέιβ μου έκανε μανιωδώς χειρονομίες να έρθω. Είχε βρει το κουδούνι του πλοίου. Ήταν στερεωμένο με ασφάλεια σε μια μπάρα με λαιμό χήνας 6 ποδιών και έβγαινε έξω από κάτω από μια άλλη δοκό.

Ο Ντέιβ χτύπησε το παξιμάδι και το μπουλόνι ασφαλίζοντας το κουδούνι, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κατάφερα να μετακινήσω τη δοκό με τον λοστό μου αλλά η ατσάλινη ράβδος ήταν πολύ βαριά. Χρειαζόμασταν ένα σιδηροπρίονο και δεν είχαμε.

Ο χρόνος μας τελείωσε, όπως και το γκάζι μας μετά από όλη αυτή την προσπάθεια. Έτσι, σύραμε το κουδούνι και τα εξαρτήματα του κουδουνιού κάτω από μια κοντινή ατσάλινη πλάκα, έτσι ώστε να μην φαίνονται. Ξεκινήσαμε την ανάβασή μας και, στα 33 μέτρα, αλλάξαμε στο nitrox 36.

Στα 27 μέτρα, αναπτύξαμε τους δείκτες και τη γραμμή μας και ξεκινήσαμε την αργή διαδικασία αποσυμπίεσης. Μετά από 106 λεπτά στο νερό ανεβήκαμε τη σκάλα πίσω στο Salutay και αμέσως άρχισε να σχεδιάζει να επιστρέψει στο Empire Heritage, σωστά εξοπλισμένο αυτή τη φορά και ανακτήστε το κουδούνι.

την ανάκτηση της καμπάνας

είχα μια εβδομάδα να ανακτήσει την καμπάνα πριν από την επόμενη ναύλωση του Salutay. Ο Ντέιβ δεν μπορούσε να κολλήσει, οπότε ήταν στο χέρι μου.

Κάλεσα τον Σάιμον Μπάμφορντ, του οποίου το RIB είχα χρησιμοποιήσει νωρίτερα μέσα στη χρονιά για πρώτη φορά Θρασύς κατάδυση. Αυτός και το RIB του ήταν και οι δύο διαθέσιμοι, όπως και ο Kim Cox, ένας άλλος δύτης trimix.

Πραγματοποιήσαμε εκτόξευση από το Lough Swilly και σύντομα περάσαμε στις κορυφές των κυμάτων με ταχύτητα 30 κόμβων. Υπήρχε ένας ξεκάθαρος αέρας ενθουσιασμού και προσμονής στη μικρή μας ομάδα.

Φτάσαμε στο σημείο του ναυαγίου και ο Σάιμον έριξε τη βολή όσο πιο κοντά μπορούσε στη γέφυρα. Το σχέδιο ήταν να μπω πρώτα, να ξεκουμπώσω το πλάνο, να το στείλω με ανύψωση-τσάντα, στη συνέχεια κολυμπήστε τη γραμμή βολής μέχρι τη θέση του κουδουνιού και ασφαλίστε την.

Μετά άρχιζα να δουλεύω με ένα μεγάλο σιδηροπρίονο στον χαλύβδινο σωλήνα, ενώ ο Simon έδενε το RIB στη γραμμή.

Έπεσα μέσα και σύντομα βρέθηκα στον πάτο. Ευτυχώς, ο πυροβολισμός δεν ήταν μακριά από το κουδούνι, οπότε σήκωσα γρήγορα το σουτ και πέρασα τη γραμμή βολής. Έσυρα το κουδούνι και τον ατσάλινο σωλήνα από κάτω από το πιάτο όπου το είχαμε κρύψει και άρχισα να το δουλεύω με το σιδηροπρίονο.

Μετά από 25 λεπτά το κουδούνι ήταν σχεδόν ελεύθερο, αλλά χρειαζόταν ακόμα πέντε λεπτά δουλειάς.

Ήμουν χαμηλά στο κάτω μείγμα και είχα φτάσει στο τέλος του προγραμματισμένου χρόνου βυθού, οπότε έπρεπε να ανέβω.

Όπως είχαμε σχεδιάσει, μετά από 30 λεπτά ο Σάιμον πέρασε δίπλα μου στη γραμμή βολής για να τελειώσει τη δουλειά.

Δέκα λεπτά αργότερα, ενώ ήμουν ακόμη αποσυμπιεσμένος, το κουδούνι πέταξε δίπλα μου προς την επιφάνεια, προσαρτημένο σε έναν ανελκυστήρα-τσάντα, κομμένο στη γραμμή λήψης. Αποστολή εξετελέσθει.

Όταν βγήκα στην επιφάνεια, αφαίρεσα το κιτ μου, ανέβηκα στο RIB και εκεί ήταν, το Empire Heritage's κουδούνι. Ξύσα μερικά από τα κοχύλια και τα βαρέλια και έβγαλα την επιγραφή «TAFELBERG», το αρχικό του όνομα.

Άρχισα να το καθαρίζω, ενώ η Kim πήγε το Aquazepp μου για μια περιήγηση στο ναυάγιο και ο Simon αποσυμπιέστηκε στη γραμμή βολής.

Κατά την επιστροφή μας στο λιμάνι, δήλωσα το κουδούνι στον Receiver of Wreck για τους επόμενους και, την επόμενη εβδομάδα, Salutay επέστρεψε στο Empire Heritage, με μια ομάδα τεχνικών δυτών που ονομάζονταν «οι Ληστές», και ανακτήσαμε τον τηλέγραφο της γέφυρας. Ήταν μια αξέχαστη σεζόν κατάδυσης.

ST KILDA

από την Freda Wright

Η st kilda είναι μια απομονωμένη αρχιπέλαγος 40 μίλια δυτικά-βορειοδυτικά του North Uist στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Περιέχει τα δυτικότερα νησιά των Εξωτερικών Εβρίδων της Σκωτίας και έχω χάσει το μέτρημα των φορών που έχουμε επισκεφτεί αυτό το απίστευτο νησί στο Salutay.

Είναι πάντα ένα μαγικό συναίσθημα όταν φτάσετε, γιατί συχνά οι καιρικές συνθήκες δεν είναι αρκετά ευγενικές για να φτάσετε εκεί, πόσο μάλλον να μείνετε.

Ωστόσο, η πρώτη φορά που πήγα ήταν ίσως η πιο αξέχαστη. Ο Αλ με κάλεσε να συμμετάσχω σε ένα ταξίδι 10 ημερών το 1998, καθώς το σκάφος δεν ήταν γεμάτο και είχε χώρους.

Άρα άδραξα την ευκαιρία, καταφέρνοντας να πάρω άδεια από τη δουλειά την τελευταία στιγμή. Δούλευα σε μια εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων εκείνη την εποχή και είχα ένα πολύ ωραίο αφεντικό.

Χρειάστηκαν 36 ώρες για να φτάσετε από το Port Patrick στο St Kilda χωρίς στάση.

Δεν το περίμενα!

Φτάνοντας στο St Kilda, οι καιρικές συνθήκες ήταν μέτριες, με φρέσκο ​​νοτιοανατολικό άνεμο που έκανε το Salutay να κυλήσει από τη μια πλευρά στην άλλη, πράγμα που σήμαινε ότι το αγκυροβόλιο μας για τη νύχτα στο Village Bay δεν ήταν το πιο άνετο.

Θυμάμαι το επόμενο πρωί, τα λουκάνικα μαγείρευαν στο φούρνο για πρωινό, το μπέικον ήταν κάτω από τη σχάρα και τα αυγά στο πλάι (σε ​​αντιολισθητικό χαλάκι) έτοιμα για τηγάνισμα. Ο Αλ μου είπε: «Μπορείς να προσέξεις το μπέικον;

Απλώς πρόκειται να ελέγξω ότι ο καταδυτικός εξοπλισμός είναι έτοιμος για την πρώτη κατάδυση.»

Πριν το καταλάβω, είχα σερβίρει ένα πλήρες πρωινό για 10 δύτες, κάτι που δεν ήταν εύκολο καθώς μερικά τηγανητά αυγά γλίστρησαν από το τηγάνι στην κουζίνα καθώς ο Salutay έπαιρνε ένα ρολό.

Μόλις τελείωσε το πρωινό, άρχισα να νιώθω λίγο πελαγωμένη. Μετά με ξημέρωσε. Πού ήταν ο Μάικλ, ο μάγειρας από το τελευταίο ταξίδι που είχα πάει;

Αργότερα έμαθα ότι βρισκόταν στο σκάφος του Ocean Youth Trust εκείνη την εβδομάδα και ο Αλ και ο Ντάνι, ένας καλός φίλος από τα χρόνια του στο Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ, έπρεπε να μαγειρεύουν.

Ευτυχώς, η μαμά του Αλ είχε προετοιμάσει εκ των προτέρων υγιεινό σπιτικό φαγητό για το ταξίδι, έτσι λειτουργούσαν εκείνη την εποχή, οπότε το θέμα ήταν απλώς να ζεστάνει έτοιμα γεύματα που είχαν καταψυχθεί. Μαντέψτε ποιος το έκανε τελικά; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα δωρεάν αργία, Σκέφτηκα!

ροκ παντελονιού

Η πρώτη μου κατάδυση ήταν σε εξέλιξη Trouser Rock στα 30m έως 10m, και πήδηξα μέσα σε ορατότητα 30-40m. Αμέτρητες φώκιες τριγυρνούσαν και με δάγκωναν πτερύγια και οι τοίχοι ήταν απλώς καλυμμένοι με ένα χαλί από κοσμήματα ανεμώνες κάθε χρώματος που μπορεί κανείς να φανταστεί!

Υπήρχαν καραβίδες στις σχισμές των βράχων και κάθε άλλο υποβρύχιο πλάσμα που μπορούσες να φανταστείς.

Η τοποθεσία ονομάζεται Trouser Rock επειδή το σχήμα του σχηματισμού βράχου είναι ακριβώς το ίδιο με το παντελόνι του Wallace στην ταινία Wallace & Gromit. Πρώτα βουτήξαμε στον πάτο, μετά περάσαμε από μια τρύπα σε σχήμα τριγώνου, κολυμπήσαμε μέχρι το μπατζάκι του παντελονιού και βασικά βγήκαμε στον καβάλο! Εκεί που συναντήσαμε όλες τις παιχνιδιάρικες φώκιες.

Η κατάδυση κράτησε 70 λεπτά και ήμουν σε έναν κύλινδρο 15 λίτρων με ένα πόνυ αέρα 3 λίτρων. Κάναμε βουτιές σε διάφορες τοποθεσίες κατάδυσης κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, και κατά κάποιο τρόπο κατέληξα να μαγειρεύω για το υπόλοιπο ταξίδι. Ευτυχώς η ναυτία μου βελτιώθηκε και απόλαυσα τις υπόλοιπες καταδύσεις στο St Kilda.

Σε αυτό το ταξίδι είχαμε την ευκαιρία να βουτήξουμε το μοναδικό ναυάγιο στο St Kilda, το ατμόπλοιο ss Manor στα 55 μέτρα.

Ο Κεν, ο κυβερνήτης εκείνη την εποχή (πρώην CPO του ναυτικού), πυροβόλησε το ναυάγιο. Ο Ντάνι Μπάρτον ήταν στο σκάφος και ο Αλ βούτηξε με τον Ντάνι όπως εκείνος σε αναπνευστήρα, ενώ εγώ βούτηξα με τη γυναίκα του Ντάνι, την Καρολάιν.

Καθ' οδόν προς τη γραμμή βολής, είδα έναν από τους δύτες μας να επανέρχεται με ένα κουδούνι κάτω από το μπράτσο του και μια φώκια (για την οποία αγνοούσε εντελώς) να κολυμπάει πίσω του!

Είχα παραισθήσεις; Ή ήμουν ήδη απομονωμένος; Όχι, αυτό που είδα μπροστά στα μάτια μου ήταν αληθινό. Κοίταξα πίσω την Κάρολαϊν, της οποίας τα μάτια ήταν τόσο διάπλατα όσο τα δικά μου.

Ήμασταν εντάξει ο ένας στον άλλον, συνεχίσαμε το σουτ και κάναμε μια φανταστική βουτιά.

Όταν η Caroline και εγώ επιστρέψαμε στην επιφάνεια, υπήρξε μια διαμάχη στο πλοίο μεταξύ δύο από τους δύτες μας για το ποιανού ήταν το κουδούνι.

Ο Κεν έπρεπε να διαλύσει τον αγώνα και ο Αλ είπε ότι το κουδούνι έπρεπε να πάει στο μουσείο του νησιού, κάτι που συνέβη.

Το επόμενο βράδυ στην παμπ Puff Inn στο Village Bay, κάναμε μια τελετή και παραδώσαμε το κουδούνι στον φύλακα της National Trust για φύλαξη. Για να διατηρήσουμε την ηρεμία μεταξύ των δύο δυτών, αγκυροβολήσαμε για τη νύχτα στο Glenn Bay, στο απέναντι άκρο του νησιού από το Village Bay.

Επειδή ο άνεμος ήταν στα νοτιοανατολικά, ήταν πιο άνετα εδώ, με λιγότερα κύλια στην άγκυρα.

Το επόμενο πρωί βουτήξαμε το Saw-cut. Πρόκειται για μια στενή τομή, πλάτους περίπου 1.3 μέτρων και βάθους 25 μέτρων, η οποία διεισδύει 60 μέτρα στο νησί Doon.

Οι τοίχοι είναι διάφανοι και επικαλυμμένοι με ανεμώνες, μαλακά κοράλλια και σφουγγάρια. Έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι δεν περάσαμε από την τομή και δεν βγήκαμε από την άλλη πλευρά. Διαφορετικά, ο Κεν, ο κυβερνήτης θα ήταν πολύ θυμωμένος, καθώς αυτό θα έκανε δύσκολη την παραλαβή.

Ευτυχώς, ήμουν με τον Αλ και φρόντισε να γυρίσουμε στο σωστό σημείο για να επιστρέψουμε από εκεί που ξεκινήσαμε και να επιστρέψουμε στο πλοίο με ασφάλεια. Στη συνέχεια βουτήξαμε την αψίδα Scarbhstac στο Boreray, η οποία ήταν μια απίστευτη κατάδυση, καθώς η καμάρα ήταν τόσο μεγάλη και φαρδιά, με ρεύματα να τρέχουν κατά μήκος της πλευράς του τοίχου της σπηλιάς.

Μόλις περάσατε μέσα από την αψίδα, μόλις περάσατε πτερύγια κατά μήκος του υπέροχου τοίχου, καλυμμένου με κοσμήματα ανεμώνες κάθε χρώματος που μπορείτε να φανταστείτε.

Η τελευταία μας βουτιά ήταν στο Boreray με σπηλιές και σήραγγες και ατελείωτα καταγάλανα νερά. Τότε ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην ηπειρωτική χώρα. Ήταν αρκετά τραχύ, οπότε είχαμε σάντουιτς στη διαδρομή, αλλά ο καιρός βελτιώθηκε και είχαμε ένα άνετο πέρασμα πίσω στο Port Patrick, κάνοντας βουτιές στην πορεία για να διακόψουμε το ταξίδι.

Θυμάμαι ένα άλλο ταξίδι πίσω από το St Kilda. Ήταν μια εκπληκτικά ήρεμη μέρα και οι δύτες ήταν στο κατάστρωμα προσέχοντας την άγρια ​​ζωή όταν τους κάλεσα για μεσημεριανό γεύμα. Έφερα το μεσημεριανό γεύμα του Αλ στη γέφυρα, και μόλις σηκώθηκε, μια φάλαινα μινκ πήδηξε από το νερό, παραβιάζοντας!

Ήταν ένα απολύτως υπέροχο θέαμα, και αγόρι μου, ουρλιάσαμε! Οι δύτες βγήκαν ορμητικά από το σαλόνι με κάμερες στα χέρια. Η φάλαινα έσπασε ξανά και ξανά. Ο Rohan Holt κατάφερε να πάρει ένα από αυτό σε απόσταση.

Είχαμε δείπνο μαζί στο Lochmaddy Isle of North Uist. Ήταν Fish & Chip Night. Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι είμαστε οι μόνοι Βρετανοί liveaboard που έχουμε φριτέζα με λίπος με δύο μεγάλα καλάθια.

Έψησα το παναρισμένο ψάρι (ή σκουμπρί κατευθείαν από τη θάλασσα αν είχαμε πιάσει λίγο εκείνη τη μέρα). Τα πατατάκια ήταν τηγανητά και ήταν πάντα για αυτά.

Γενικά προσπαθήσαμε να κάνουμε μια βουτιά με χτένι την ημέρα Fish & Chip, ώστε να φανταστείτε ότι ήταν πάντα μια γιορτή, σερβιρισμένη με θρυμματισμένο αρακά και ρόκα.