Περισσότερα στοιχεία έχουν προκύψει ότι είναι η φάλαινα δολοφόνος, όχι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, που είναι ο κορυφαίος θηρευτής του ωκεανού. Φαίνεται ότι όταν οι όρκες κάνουν την εμφάνισή τους, οι λευκοί καρχαρίες έχουν μάθει να νικούν μια διακριτική υποχώρηση.
Νέα έρευνα με επικεφαλής το Monterey Bay Aquarium στο Καλιφόρνια δείχνει επίσης ότι αυτός ο παράγοντας φόβου όρκας μπορεί να είναι καλά νέα για το κοινό θήραμα των δύο αρπακτικών, τη φώκια του ελέφαντα.
«Όταν έρθουν αντιμέτωποι με όρκες, οι λευκοί καρχαρίες θα εγκαταλείψουν αμέσως το κυνήγι που προτιμούν και δεν θα επιστρέψουν για ένα χρόνο, παρόλο που οι όρκες περνούν μόνο από εκεί», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Δρ Salvador Jorgensen, ανώτερος ερευνητής στο το ενυδρείο.
Διαβάστε επίσης: Μοναχική όρκα σκότωσε τον μεγάλο λευκό καρχαρία σε 2 λεπτά
Οι ερευνητές ανέλυσαν τέσσερις συναντήσεις μεταξύ των αρπακτικών στο νοτιοανατολικό νησί Farallon στο Εθνικό Θαλάσσιο Καταφύγιο Greater Farallones στα ανοιχτά του Σαν Φρανσίσκο, χρησιμοποιώντας δεδομένα από 165 καρχαρίες που είχαν επισημανθεί την επταετία έως το 2013, συν 27 χρόνια ερευνών φώκιας, όρκας και καρχαριών στο περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση οι καρχαρίες έφυγαν από το νησί όταν έφτασαν οι όρκες και δεν επέστρεψαν παρά την επόμενη σεζόν.
Τα δεδομένα αποκάλυψαν επίσης 4-7 φορές λιγότερα «συμβάντα αρπακτικών» σε φώκιες ελεφάντων τα χρόνια που εμφανίστηκαν οι όρκες. Από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο οι λευκοί καρχαρίες συγκεντρώνονται στα Farallones για να κυνηγήσουν νεαρές φώκιες και συνήθως περνούν περισσότερο από ένα μήνα κάνοντας κύκλους στο νοτιοανατολικό νησί Farallon.
Η όρκα λεηλατεί επίσης φώκιες ελεφάντων, αλλά εμφανιζόταν μόνο περιστασιακά στο νησί. Όποτε το έκαναν, αντί του μέσου όρου των 40 επιθέσεων καρχαρία που παρατηρούνται κάθε εποχή, δεν θα υπήρχε καμία.
Οι ηλεκτρονικές ετικέτες έδειχναν ότι όλοι οι καρχαρίες, μερικοί μήκους έως και 5.5 μέτρων, θα έφευγαν από την περιοχή μέσα σε λίγα λεπτά από την άφιξη των όρκων, παρόλο που οι φάλαινες δολοφόνοι μπορεί να μείνουν για όχι περισσότερο από μία ώρα. Οι καρχαρίες είτε επανασυναρμολογήθηκαν σε άλλες αποικίες φώκιας μακρύτερα κατά μήκος της ακτής είτε κατευθύνθηκαν στην ανοικτή θάλασσα.
«Δεν σκεφτόμαστε συνήθως πώς ο φόβος και η αποστροφή του κινδύνου μπορεί να διαδραματίσουν ρόλο στη διαμόρφωση του τόπου κυνηγιού μεγάλων αρπακτικών και πώς αυτό επηρεάζει τα ωκεάνια οικοσυστήματα», είπε ο Jorgensen.
«Αποδεικνύεται ότι αυτές οι επιπτώσεις κινδύνου είναι πολύ ισχυρές ακόμη και για μεγάλα αρπακτικά όπως οι λευκοί καρχαρίες – αρκετά ισχυρά ώστε να ανακατευθύνουν τη κυνηγετική τους δραστηριότητα σε λιγότερο προτιμώμενες αλλά ασφαλέστερες περιοχές».
Αυτό που παρέμενε ασαφές ήταν αν οι όρκες θεωρούσαν τους μεγάλους λευκούς ως θήραμα ή απλώς ανταγωνίζονταν για τις φώκιες.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο Nature Scientific Reports.
