POLAR DIVER
Υπο-Ανταρκτική
Ήταν ένα ταξίδι με λίστα για τρεις δύτες – και ο MARK HATTER ήταν εκπαίδευση για δύο χρόνια για να πληρούν τις προϋποθέσεις για να πάει!
Εμφανίστηκε το DIVER Μάιος 2018
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ; 64°17'S, 064°01'W, 9 π.μ. Βλέπω ξανά ντοκιμαντέρ για την Ανταρκτική στην καμπίνα μου. Δεν υπάρχουν πολλά άλλα να κάνετε όταν διασχίζετε το περίφημο πέρασμα Drake μεταξύ της Γης του Πυρός και της Ανταρκτικής ήπειρου.
Χρειάζονται δυόμισι μέρες για να κάνετε τη διέλευση - εάν το πέρασμα δεν είναι ορμητικό.
Το juju μας ήταν καλό. Η θάλασσα στο πέρασμα ήταν περίπου 10 μέτρα, παιδικό παιχνίδι για το παγοθραυστικό Ortelius και το διεθνές πλήρωμά του.
Τα μπαλώματα σκοπολαμίνης και οι φιλόδοξες γεμίσεις κρασιού στο μεσημεριανό γεύμα και το δείπνο έχουν βοηθήσει στη διέλευση. Αυτό, καθώς και 24ωρες ταινίες στο σωλήνα.
Είμαι στο δεύτερο μισό της ταινίας του BBC για τον Σερ Έρνεστ Σάκλετον, όταν χτυπούν την πόρτα της καμπίνας μου: «Φίλε, πρέπει να έρθεις να το δεις τώρα!» Ο Paul Shepherd, ο φίλος και ο καταδυτικός μου φίλος, στέκεται εκεί, κινούμενος. «Είναι καταπληκτικό, ελάτε στο μπροστινό κατάστρωμα!» προτρέπει. Στριφογυρίζοντας στις φτέρνες του, γυρίζει έξω.
Πιάνω μια κάμερα με μακρύ φακό, τραβώ ένα ελαφρύ αδιάβροχο πάρκο και κατευθύνομαι προς την πλώρη του πλοίου. Στην πορεία, συνειδητοποιώ ότι η μέχρι τώρα συνεχής κύλιση του πλοίου έχει σταματήσει.
Ανοίγοντας μια πλαϊνή πόρτα στο εξωτερικό κατάστρωμα, βρίσκω το κιγκλίδωμα ήδη γεμάτο με κόσμο, μερικούς να σφίγγονται ανάμεσα στους ώμους για να αποκτήσουν καλύτερο πλεονέκτημα για να δω τα μαγευτικά νησιά Elchior στην πλευρά του λιμανιού και, δεξιά, το νησί Anvers στο στενό Gerlache.
Ο Πολ και η σύζυγός του Κρίστεν βρίσκονται στην πλώρη με δεκάδες άλλους επιβάτες, οι περισσότεροι πυροβολούν ή βίντεο ενός τεράστιου παγόβουνου, γεμάτο πιγκουίνους, που περνά κοντά στο λιμάνι.
ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΘΡΟΜΟ από τους τζάμπο πετρελαιοκινητήρες του Ortelius κάτω από τα πόδια μου, και απολαμβάνω την εκπληκτικά ευρεία παλέτα λευκών, μαύρων και μπλε που αντανακλώνται από το χιόνι, τον βράχο και τον πάγο κάτω από έναν ουρανό με σύννεφα. Τελικά, μετά από δύο χρόνια προγραμματισμού και εκπαίδευση, Paul, Sean Markley και
Απέχω μόνο ώρες από μια καταδυτική περιπέτεια που πολλοί έχουν περιγράψει ως «απλά τρελή».
Το juju μας είναι δυνατό. Υπάρχουν μόνο 10 δύτες που έχουν κάνει κράτηση σε αυτό το ταξίδι (ο Ortelius μπορεί να κάνει κράτηση έως και 24), συμπεριλαμβανομένου και εμάς. Ημουν εκπαίδευση για το μεγαλύτερο μέρος των δύο ετών για να φτάσετε σε αυτό το μέρος υπερβαίνοντας τις απαιτήσεις εμπειρίας που επιβάλλει η ομάδα καταδυτικής αποστολής Ortelius.
Στο σκάφος, ο Henrik είναι ο αρχηγός της ομάδας καταδύσεων. Ένας στωικός Σουηδός με σαγόνι Βίκινγκ και ακλόνητη συμπεριφορά, απεικονίζει την ψυχρή ηγεσία που μόνο μακρόχρονη εμπειρία πολικής κατάδυσης μπορεί να αναπτύξει.
Οι βρετανοί ειδικοί στις καταδύσεις κρύου νερού Catherine και Michael συμπληρώνουν το πλήρωμα κατάδυσης και, μεταξύ των τριών τους, αντιπροσωπεύουν μια εντυπωσιακή εμπειρία συνδυασμένης κρύου νερού πέντε δεκαετιών.
Μια ώρα αργότερα, μαζευόμαστε με την «Ομάδα» και τους άλλους επτά δύτες για την πρώτη μας ενημέρωση για την κατάδυση στην Ανταρκτική καθώς ο Ορτέλιος πλησιάζει το νησί Cuverville. Ο Χένρικ μας υπενθυμίζει ότι είμαστε μόνοι μας. Η ομάδα δεν θα ενεργήσει ως divemaster. είναι εκεί για να μας μεταφέρουν στις τοποθεσίες και να βοηθήσουν με την αποσυναρμολόγηση και την τοποθέτηση του εξοπλισμού, εάν χρειαστεί.
Κερδίσαμε το προνόμιο να μπορούμε να βουτήξουμε στην Ανταρκτική ικανοποιώντας αυτές τις απαιτήσεις κατωφλίου εμπειρίας.
ΕΚΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ Το Cuverville Island είναι ουσιαστικά ένα self-checkout χωρίς κάμερα, σε έναν ρηχό κόλπο χωρίς ρεύμα, όπου μπορούμε να καταλάβουμε την κατανομή βάρους και να εξοικειωθούμε με το κιτ μας σε νερό κάτω των 0°C.
Παραδόξως, μαντεύουμε τέλεια τις απαιτήσεις βάρους μας, βουτάμε στα 20 μέτρα και διαρκούμε το πλήρες όριο χρόνου βυθού των 40 λεπτών χωρίς ζήτημα.
Συγχαίρουμε τους εαυτούς μας και πάλι στο RIB για την ολοκλήρωση της πρώτης μας πολικής κατάδυσης.
Αργότερα μέσα στην ημέρα βουτάμε κατά μήκος ενός κατακόρυφου τοίχου κοντά στο σταθμό Brown's που πέφτει μακριά από την επιφάνεια σε αρκετές εκατοντάδες μέτρα. Η ορατότητα είναι περίπου 5 μέτρα, δεν αποτελεί έκπληξη καθώς κάνουμε κατάδυση στην Ανταρκτική στα μέσα του καλοκαιριού, όταν το 24ωρο ηλιακό φως δημιουργεί το πλαγκτόν που ανθίζει που τροφοδοτεί ολόκληρη την τροφική αλυσίδα εδώ.
Ο Henrik συνιστά τη λήψη μακροεντολών, καθώς ο τοίχος προσφέρει μικρή ανακούφιση διαστάσεων που απαιτείται για αισθητικές ευρυγώνιες εικόνες. Και δεν είμαστε απογοητευμένοι. Ανάμεσα στις ποικιλίες των πολύχρωμων αστεριών της θάλασσας είναι η θαλάσσια «ζωή των ζωυφίων» που τραβάει την προσοχή μου. Πολλά από τα ισόποδα που βρίσκουμε φαίνεται να είναι υδρόβιες εκδοχές χερσαίων εντόμων. Συγκεκριμένα, βρίσκουμε ένα να μοιάζει με σαρανταποδαρούσα και ένα άλλο που μοιάζει με ξυλόψυχα.
Είκοσι λεπτά μετά την κατάδυση, ο Πωλ μου κάνει μανιωδώς σήμα να γυρίσω. Περιστρέφω προσεκτικά, προσπαθώντας να διατηρήσω την ουδέτερη άνωση χωρίς να πλημμυρίσω περισσότερο παγωμένο νερό στην κουκούλα 7 χιλιοστών μου – και δεν βλέπω τίποτα. Ωστόσο, χειρονομεί ενθουσιασμένος. Ο Σον και εγώ γυρίζουμε πάλι - τίποτα.
Πίσω στο RIB, ο Paul είναι κινούμενος και δύσπιστος. «Παιδιά, δεν είδατε τη φώκια να κολυμπάει μόλις ένα μέτρο πίσω σας;» Ο Σον κι εγώ κοιταζόμαστε άναυδοι και κουνάμε τα κρύα μας κεφάλια. "Οχι!"
Ο Paul είχε μια από τις εμβληματικές αλλά σπάνιες συναντήσεις για τις οποίες ελπίζουν οι δύτες στην Ανταρκτική, κολυμπώντας με ένα από τα μεγάλα ζώα της ηπείρου. Παρά την εξαιρετική μακροεντολή φωτογραφία, θα εξακολουθήσει να κλωτσάει τον εαυτό του μέρες αργότερα επειδή δεν του είχε μείνει στο μυαλό του το ευρυγώνιο κιτ για τη συνάντηση με το αυτοκίνητο.
Περνάμε την επόμενη ώρα σιγά σιγά οδηγώντας μέσα σε ένα παχύ πεδίο λάσπης πάγου αναζητώντας φώκιες που κάνουν ράφτινγκ σε μπεργκάκια σμιλεμένα από τον άνεμο και το νερό. Δεν υπάρχει άνεμος τώρα, και οι παχιές νιφάδες χιονιού παρασύρονται άσκοπα κάτω από έναν θαμπό γκρίζο ουρανό.
Ο καιρός αλλάζει γρήγορα στην Ανταρκτική και είναι αρκετά άστατος για να μεταβείτε από ηρεμία σε θύελλα και να επιστρέψετε ξανά σε λίγες ώρες. Με μια λέξη, ο καιρός είναι κακός.
Για άλλη μια φορά το juju μας είναι καλό. Ο καιρός χαλάει και ζεσταίνεται αρκετά για την προαιρετική μας κατασκήνωση εκείνο το βράδυ σε ένα χιονισμένο νησί.
ΣΤΙΣ 9:XNUMX WE BIVOUAC με άλλους 30 επισκέπτες σε διπλό κρεβάτι-σακούλες σκαμμένο σε βαθουλώματα μεγέθους τάφου στο χιόνι.
Ξυπνάω στις 3 το πρωί για βιολογικούς λόγους, αλλά διστάζω στη ζεστή τσάντα μου, ακούγοντας τις εκρηκτικές βροντές-ρωγμές των παγετώνων να γεννούν στον ήχο γύρω από το μικρό μας νησί.
Ο ήλιος της Ανταρκτικής βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα πίσω από ένα τρισδιάστατο στρώμα μικτών νεφών. Αλλά το φως είναι αρκετά δυνατό για να αναδείξει τα σιωπηλά χρώματα των βουνών που αντανακλώνται στο ήσυχο νερό, γι' αυτό πιάνω μια κάμερα πριν κατευθυνθώ στο Portapotty (παίρνουμε τα πάντα μαζί μας πίσω στο σκάφος για να διατηρήσουμε το νησί παρθένο, ακόμα και απόβλητα).
Την τρίτη ημέρα φτάνουμε στις 65° 07' S, 064° 02' W, το πιο νότιο Ortelius θα μας οδηγήσει σε αυτό το ταξίδι. Ανάμεσα στα νησιά Pleneau και Petermann σχεδιάζουμε να βουτήξουμε ένα παγόβουνο. Αυτό είναι σε όλες τις λίστες με τις καταδύσεις μας, αλλά μαθαίνουμε ότι η κατάδυση με παγόβουνο το καλοκαίρι της Ανταρκτικής δεν είναι απλή υπόθεση.
«Τα μπεργκ είναι δυναμικά – εκτός από τη συνεχή κίνηση στους ανέμους και τα ρεύματα, λιώνουν», μας λέει ο Χένρικ στην ενημέρωση πριν από την κατάδυση. «Αυτό το μείγμα μπορεί να δημιουργήσει έναν θανατηφόρο συνδυασμό αστάθειας, όπου τα μπεργκάκια μπορούν να αναποδογυρίσουν ή να μοσχοβολήσουν κομμάτια σε έναν δύτη. Ψάχνουμε λοιπόν
ένα καλό, σταθερό κομμάτι πάγου που μπορεί να σας προσφέρει μια ευχάριστη κατάδυση».
Μετά την προετοιμασία, περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ώρας περνώντας το δρόμο μας μέσα από ένα πεδίο πάγου υπό επιδείνωση των καιρικών συνθηκών αναζητώντας το «Goldilocks» (όχι πολύ μεγάλο, όχι πολύ μικρό αλλά ακριβώς το σωστό) berg. Μόνο έξι από εμάς καταδύονται σήμερα, χρησιμοποιώντας δύο RIB.
Ο Χένρικ οδηγεί στο πρώτο σκάφος και τελικά βρίσκει το σωστό μπεργκ. Καθώς οι δύτες του κυλιούνται σε 200 μέτρα νερού στη μία πλευρά του όγκου, κάνουμε τελικούς ελέγχους κιτ και η Catherine ωθεί το σκάφος μας με κινητήρα στη θέση του.
Έπειτα, σαν από μια σελίδα της ενημέρωσης για την ασφάλεια του Χένρικ, ο άνεμος και το ρεύμα αρχίζουν να σπρώχνουν το όργανό μας σε ένα άλλο κοντινό.
Οι συνθήκες έχουν γίνει επικίνδυνες και ξεκινά η ανάκληση ασφαλείας στους τρεις δύτες στο νερό – το χτύπημα ενός μακριού μεταλλικού σωλήνα με ένα σφυρί από την πλευρά του RIB.
Η εξαγωγή είναι εγχειρίδιο, οι δύτες βγαίνουν γρήγορα στην επιφάνεια και ανακτώνται με ασφάλεια πριν συγκρουστούν τα «μπεργκ». Αλλά οι συνθήκες παραμένουν πολύ δύσκολες για να συνεχίσουμε, οπότε ματαιώνουμε την κατάδυση (και την επόμενη κατάδυση αργότερα μέσα στην ημέρα) και μετακομίζουμε στην παραλία για να φωτογραφίσουμε τους πιγκουίνους Adelie που αναπαράγονται.
Πλέοντας βόρεια μέχρι το κανάλι Neumayer όλη τη νύχτα, φτάνουμε στον κόλπο Wilhelmina το επόμενο πρωί.
Συνεργαζόμενοι, βρίσκουμε επιτέλους ένα Goldilocks berg όπου βιώνουμε την τρίτη δυσκολία του Henrik να βουτήξει γύρω από το λιώσιμο του πάγου - τον έλεγχο άνωσης.
Όπως ένα αεροπλάνο που πλοηγείται μέσα από αναταράξεις, ο φακός του γλυκού νερού γύρω από ένα όργανο δημιουργεί μια άνωση «καθοδική κίνηση» που πρέπει να αντιμετωπιστεί γρήγορα.
Ωστόσο, μόλις βγει έξω από τα όρια του γλυκού νερού, η πρόσθετη άνωση πρέπει να εκτοξευτεί εξίσου γρήγορα.
Προσθέστε ένα κιτ κάμερας στο μείγμα κάτω από ψυχρές συνθήκες και ο υποβρύχιος φόρτος εργασίας μπορεί να αυξηθεί εκθετικά.
Κάνουμε την κατάδυση και συμφωνούμε συλλογικά, σιγά σιγά, ότι την επόμενη φορά που θα πάμε για κατάδυση, θα είναι κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Άλλωστε η θερμοκρασία του νερού είναι ίδια!
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΜΕΡΑ στην ήπειρο, το Ortelius πλέει στο νησί Deception στα νότια νησιά Shetland. Η εξαπάτηση είναι μια ημιενεργή καλντέρα που εκπέμπει νότες θειούχου αερίου, ακόμη και ενάντια στην καταιγίδα που μας ταλαιπώρησε ακόμα από την προηγούμενη μέρα.
Αλλά ο κόλπος της καλντέρας προστατεύεται σε μεγάλο βαθμό και η κατεύθυνση του ανέμου είναι ευνοϊκή για να βουτήξετε ένα τμήμα κατά μήκος του ανατολικού τείχους κοντά σε έναν φαλαινοθηρικό σταθμό του 19ου αιώνα.
«Βρήκαμε κόκαλα φαλαινών σε προηγούμενες καταδύσεις εδώ», μας λέει ο Χένρικ στην ενημέρωση. "Ο πυθμένας έχει κλίση προς το κέντρο του κόλπου - και πάλι, περιορίστε την κατάδυσή σας σε μέγιστο 40 λεπτά και 20 μέτρα."
Μέχρι στιγμής το kitting-up είναι ρουτίνα. Παίρνουμε το δρόμο μας προς το RIB και ξεκινάμε για άλλη μια φορά με προτεραιότητα έναντι των άλλων καλεσμένων, οι οποίοι θα επισκεφθούν τον αρχαίο φαλαινοθηρικό σταθμό και τις φώκιες που χαλαρώνουν στην παραλία με τη μαύρη άμμο.
Ο άνεμος είναι δυνατός, χτυπώντας το αλμυρό νερό κάτω από το μηδέν σε ψεκασμό ψεκασμού καθώς η Κάθριν οδηγεί τον Πωλ, τον Σον και εμένα στην παραλία. Αρκετοί δύτες έχουν εξαιρεθεί από την κατάδυση.
Χιονίζει ξανά, και ο ουρανός είναι σκοτεινός, με πυκνά σύννεφα να πέφτουν από τα νοτιοανατολικά. Αλλά βρίσκουμε το νερό σχετικά καθαρό - περίπου 10 μέτρα ορατότητας - καθώς καθιζόμαστε ακριβώς πάνω από τον πυθμένα της μαύρης άμμου στα 10 μέτρα.
Σε συνθήκες σχεδόν λυκόφωτος, κατεβαίνουμε την πλαγιά προς βαθύτερα νερά.
Σε αντίθεση με προηγούμενες τοποθεσίες καταδύσεων, δεν υπάρχουν μακροφύκη εδώ, αλλά ο βυθός της μαύρης άμμου είναι ζωντανός με διαφορετικά είδη θαλάσσιας ζωής: εύθραυστα αστέρια, αχινούς και ανεμώνες.
Κάνοντας ετικέτα πίσω από τον Paul, τον βλέπω να κινείται για να πυροβολήσει κάτι που φαίνεται να είναι ένας μεγάλος, λευκός βράχος στολισμένος με πλάσματα.
Οι αισθήσεις μου είναι θαμπές στο νερό κάτω από το μηδέν, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι αυτό που φαίνεται να είναι βράχος είναι στην πραγματικότητα φάλαινα, κυρίως θαμμένο στην ηφαιστειακή άμμο.
ΣΤΑ 20 Μ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ φαλαινοκόκαλα και μια μικρή βραχώδη προεξοχή. Στις πορτοκαλί ανεμώνες σε μέγεθος ενός πιάτου αρέσει το βαθύτερο νερό και προσκολλώνται σε οτιδήποτε πάνω από την άμμο παρέχει βάση.
Σκέφτομαι πόσο χρονών μπορεί να είναι αυτά τα ασπόνδυλα καθώς κάνω γραμμή για μια εικόνα.
«Οι θαλάσσιοι βιολόγοι έχουν υπολογίσει ότι οι ανεμώνες της Ανταρκτικής μπορούν να μεγαλώσουν σε διάμετρο ένα μέτρο και να ζήσουν έως και δύο αιώνες». Ο Χένρικ είχε παρουσιάσει αυτό το εκπληκτικό φακτοειδές στη διάλεξή του για την υποβρύχια άγρια ζωή στο Ortelius νωρίτερα στο ταξίδι.
Ήταν δύσκολο να τυλίξω το κεφάλι μου γύρω από το γεγονός ότι οι ανεμώνες σε αυτή την προεξοχή μπορεί να προηγούνται των φαλαινοθηρών που ήρθαν σε αυτήν την καλντέρα στα τέλη του 19ου αιώνα.
Δυστυχώς, αυτή ήταν η τελευταία μας κατάδυση, το αποκορύφωμα του σχεδιασμού και εκπαίδευση με τα χρόνια για τον Paul, τον Sean και εμένα.
Επιστρέφοντας στο πλοίο γιορτάσαμε το επίτευγμά μας στο μπαρ με τα φιλελεύθερα δάχτυλα του Σκωτσέζικου. Και ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε τη δεύτερη φάση της πολικής κατάδυσης για το καλοκαίρι του 2019.
Τελικά, δεν μπορείτε να βουτήξετε στη μια άκρη της Γης χωρίς να βουτήξετε στην άλλη, σωστά;
ΦΑΚΕΛΟΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ> Πετάξτε από Λονδίνο Χίθροου προς Μπουένος Άιρες με BA. Κάντε κράτηση για το Aerolineas για την Ushuaia, το λιμάνι αναχώρησης για Ortelius. Θα χρειαστείτε το δικό σας κιτ κατάδυσης, γι' αυτό να είστε έτοιμοι να πληρώσετε επιπλέον για δύο checked σακούλες συν χρεώσεις υπέρβαρου σε όλα τα σκέλη πτήσης.
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ & ΔΙΑΜΟΝΗ> Αποστολές σε όλο τον Ωκεανό, oceanwide-expeditions.com
ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΕΙ> Το Ortelius ξεκινά τη λειτουργία του τον Νοέμβριο και πραγματοποιεί αποστολές μέχρι τον Μάρτιο κατά τη διάρκεια της Ανταρκτικής στα τέλη της άνοιξης έως τις αρχές του φθινοπώρου.
ΧΡΗΜΑΤΑ> Τα ευρώ είναι ευρέως αποδεκτά.
ΥΓΕΙΑ> Θα απέχετε μέρες από τη διάσωση για έναν σημαντικό τραυματισμό κατά την κατάδυση, επομένως υπάρχουν χρονικά όρια βάθους και βυθού και ελάχιστες απαιτήσεις εμπειρίας. Ένας γενικός γιατρός επί του σκάφους μπορεί να θεραπεύσει μικροτραυματισμούς ή να παρέχει σταθεροποίηση του ασθενούς.
ΤΙΜΕΣ> Πτήσεις περίπου 2000 £. Μια 10ήμερη αποστολή κοστίζει περίπου 10,000 £.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ> www.argentina-excepcion.com
