Τελευταία ενημέρωση στις 10 Απριλίου 2022 έως Divernet
ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΑ ΝΕΑ
Ακόμα μαζί – εκατομμύρια χρόνια αργότερα
Δύο ιστορίες συμπεριφοράς της θαλάσσιας ζωής που επιβίωσαν για εκατομμύρια χρόνια έχουν εμφανιστεί σε πρόσφατες επιστημονικές μελέτες.
Σε ένα δραματικό παράδειγμα προϊστορικής αλληλεπίδρασης, ένα σύνθετο απολίθωμα 180 εκατομμυρίων ετών αποκάλυψε μια μάχη θανάτου μεταξύ τριών θαλάσσιων ειδών – σε μια περίπτωση του πικρού.
Ένα καλαμάρι της πρώιμης Ιουρασικής εποχής γνωστό ως μπελεμνίτης μασούσε έναν καρκινοειδή που έμοιαζε με αστακό όταν ένας καρχαρίας, κροκόδειλος ή άλλο μεγάλο αρπακτικό τσίμπησε το καλαμάρι. Η σκηνή αναζωογονήθηκε μετά την ανακάλυψη των απολιθωμένων υπολειμμάτων των πλασμάτων σε ένα γερμανικό λατομείο.
Τα ράμφη των κεφαλόποδων ήταν δύσκολο να χωνευτούν, έτσι τα αρχαία αρπακτικά έτειναν να στοχεύουν τα μαλακά μέρη ενός καλαμαριού και ο βελεμνίτης έμεινε μόνο με το ρόστρο και τα μπράτσα του. Οι ερευνητές προτείνουν ότι το αρπακτικό ήταν πιθανό να ήταν ο εξαφανισμένος καρχαρίας Hybodus hauffianus, όπως απεικονίζεται παραπάνω.
Τα υπολείμματα καλαμαριού και αστακού θα είχαν πέσει στον βυθό της θάλασσας μαζί, πιθανώς σε μια περιοχή όπου οι οδοκαθαριστές ήταν σπάνιοι. Μια μελέτη από μια ομάδα με επικεφαλής τον Christian Klug του Παλαιοντολογικού Ινστιτούτου & Μουσείου της Ζυρίχης δημοσιεύεται στο Swiss Journal of Palaeontology.
****** Εν τω μεταξύ, ήταν γνωστό από τα απολιθωμένα κατάλοιπα ότι τα προϊστορικά κρινοειδή και τα κοράλλια απολάμβαναν κάποτε μια συμβιωτική σχέση - μέχρι πριν από 273 εκατομμύρια χρόνια, όταν το είδος που εμπλέκεται εξαφανίστηκε από τα απολιθώματα.
Ωστόσο, φαίνεται τώρα ότι τα κρινοειδή και τα κοράλλια συνέχισαν να ευδοκιμούν καθ' όλη τη διάρκεια των αιώνων – κρυμμένα σε βαθιούς βυθούς.
Οι επιστήμονες βρήκαν πρόσφατα σπάνια Abyssoanthus εξακοράλια και Metridioidea ανεμώνες που αναπτύσσονται από τους μίσχους του Metacrinus rotundus κρινοειδή, γνωστά και ως ιαπωνικά νούφαρα. Αυτή η συμβιωτική σχέση εμφανίστηκε σε βάθη κάτω των 100 μέτρων στον Ειρηνικό, ανοιχτά του Χονσού και του Σικόκου στην Ιαπωνία.
Στην Παλαιοζωική εποχή τα κοράλλια σκαρφάλωναν στα κρινοειδή στελέχη για να τροφοδοτηθούν με φιλτράρισμα στα ισχυρότερα ρεύματα μακριά από τον βυθό της θάλασσας – αν και τι κέρδισε το κρινοειδές από τη σχέση παραμένει ασαφές.
13 2021 Μαΐου
[adrotate banner=”11″]
[adrotate banner=”12″]
[adrotate banner=”13″]
[adrotate banner=”14″]
[adrotate banner=”15″]
[adrotate banner=”16″]
Μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον παλαιοντολόγο Mikołaj Zapalski του Πολωνικού Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας χρησιμοποίησε στερεοσκοπική μικροσκοπία και μικροτομογραφία για να μελετήσει τα δείγματα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επειδή τα κοράλλια δεν ανέβηκαν πάνω από τους θαυμαστές ταΐσματος των κρινοειδών, δεν ανταγωνίστηκαν για τροφή ούτε επηρέασαν την ευελιξία των στελεχών.
Τα παλαιοζωικά κρινοειδή συνδέθηκαν με κοράλλια που είχαν σκελετό από ασβεστίτη, αλλά τα απολιθώματα μη σκελετικών κοραλλιών όπως αυτά που βρέθηκαν στην Ιαπωνία είναι σπάνια – κάτι που οι ερευνητές πιστεύουν ότι θα μπορούσε να εξηγήσει το κενό στο αρχείο απολιθωμάτων.
Η μελέτη τους δημοσιεύεται στο Palaeogeography, Palaaeoclimatology, Palaeoecology.
[adrotate banner=”37″]
[ομάδα διαφημίσεων = "3 ″]
[adrotate banner=”16″]
[adrotate banner=”22″]
[ομάδα διαφημίσεων = "4 ″]
[adrotate banner=”31″]
