ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΑ ΝΕΑ
Ο πρωτοπόρος της κατάδυσης καρχαρία Δρ Έριχ Ρίτερ πέθανε στον ύπνο του στο σπίτι του στη Φλόριντα στις 28 Αυγούστου σε ηλικία 61 ετών. Ενώ ο θάνατός του ήταν απροσδόκητος, αναφέρθηκε ότι υπέφερε από καρδιακή πάθηση.
Ο Ritter γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζυρίχη και απέκτησε πτυχία ζωολογίας και παλαιοντολογίας στην Ελβετία και διδακτορικό στην οικολογία συμπεριφοράς ψαριών στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.
Έγινε επίσης αυτοδύτης και εκπαιδευτή, και ήταν νωρίς να υιοθετήσει την αιτία της προστασίας του καρχαρία. Αναφερόμενος στον εαυτό του ως «συμπεριφοριστή καρχαρία» και «ψιθυριστή των καρχαριών», άρχισε να διεξάγει πρακτική έρευνα στα πρότυπα συμπεριφοράς τους από τη δεκαετία του 1980.
Ωστόσο, έγινε γνωστός σε όλη την παγκόσμια κοινότητα καταδύσεων μόνο αφού επέζησε από ένα δάγκωμα από έναν ταύρο καρχαρία το 2002. Στεκόταν περιτριγυρισμένος από τους καρχαρίες που έκαναν κύκλους σε ρηχά νερά στις Μπαχάμες, λέγοντας στον Βρετανό τηλεοπτικό παρουσιαστή Nigel Marven ότι οι καρχαρίες « δεν θα μπορούσα να νοιάζομαι λιγότερο για αυτούς». Η επίθεση καταγράφηκε από τις κάμερες του Discovery Channel που βιντεοσκοπούσε τη συνέντευξη για το Shark Week.
Ο Ρίτερ έχασε το αριστερό του μοσχάρι και είχε την τύχη να επιζήσει από μια τεράστια απώλεια αίματος, αλλά το περιστατικό δεν κλόνισε την πεποίθησή του ότι «δεν υπάρχουν επικίνδυνοι καρχαρίες, παρά μόνο επικίνδυνες καταστάσεις».
Η προσέγγισή του έτεινε να διχάζει τις απόψεις μεταξύ εκείνων που τον έβλεπαν ως οξυδερκή πρωταθλητή των καρχαριών και άλλων που θεωρούσαν τις θεωρίες του ως αντιεπιστημονικές και τη στάση του απερίσκεπτη.
Μεγάλο μέρος της έρευνάς του για τους καρχαρίες πραγματοποιήθηκε στα νησιά Abacos στις Μπαχάμες, όπου διηύθυνε το Shark Education & Research Centre, αλλά του ήρθε η ιδέα να οργανώσει μαθήματα πεδίου «Sharkschool» στη Φλόριντα το 1996.
Αυτά τα σχολεία συνέχισαν να γίνονται τακτικές εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο σε τοποθεσίες όπως οι Μπαχάμες, οι Φιλιππίνες, η Νότια Αφρική και το Μεξικό, με καθημερινές καταδύσεις καρχαριών και σεμινάρια για ένα ολοένα αυξανόμενο σώμα οπαδών.
Ως ειδήμονας, ο Ritter επινόησε όρους όπως "angstination" - ο συνδυασμός φόβου και γοητείας που εμπνέεται στους ανθρώπους από τους καρχαρίες - και το μνημονικό του ADORE-SANE για τη μέτρηση της σχετικής ασφάλειας μιας αλληλεπίδρασης καρχαρία (Στάση-Κατεύθυνση-Προέλευση-
Ο Ρίτερ ανέλυσε και ανακατασκεύασε περιστατικά που σχετίζονται με καρχαρία για το Παγκόσμιο Αρχείο Επιθέσεων Καρχαρία στο Ινστιτούτο Ερευνών Καρχαρία στο Πρίνστον, και επίσης έκανε εκστρατεία για την προστασία του καρχαρία και ειδικότερα τον τερματισμό του εμπορικού πτερυγίου καρχαρία.
Έγραψε μια σειρά από βιβλία και επιστημονικές εργασίες, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι οι επιθέσεις καρχαριών σε κολυμβητές επιφανείας δεν ήταν αποτέλεσμα της παρεξήγησης τους ως θήραμα φώκιας, όπως συνήθως υποθέτουμε, αλλά περιλάμβαναν «ελαφριά» δαγκώματα που προορίζονταν ως στόχος εξάσκησης, παιχνιδιού ή παρακολούθηση της αρχικής αντίδρασης του θύματος. Υποστήριξε επίσης ενάντια στην πεποίθηση ότι το ανθρώπινο αίμα προσελκύει τους καρχαρίες.
Ο John Bantin έγινε μέλος του Ritter σε βουτιές με δολωμένο ταύρο-καρχαρία στις Μπαχάμες το 1999 και έγραψε για ΔΥΤΗΣ εκείνη την εποχή: «Ο Δρ Ρίτερ, ένας άνθρωπος του οποίου τα μοτίβα ομιλίας με έφεραν στο μυαλό τον Δρ Στράντζελοβ του Πίτερ Σέλερς, έχει πολλές θεωρίες και ήταν αρκετά έτοιμος να ρισκάρει την ασφάλειά του για να τις αποδείξει. Αυτό περιλάμβανε το να επιπλέει κοντά πάνω από ένα νεκρό ψάρι και να επιτρέπει σε έναν μεγάλο καρχαρία να το βγάλει από κάτω του».
Ο Ritter είπε στον Bantin: «Δεν κάνω αυτό που κάνω επειδή είμαι τολμηρός. Θέλω να δείξω ότι μπορείς να κολυμπήσεις με διαβόητα είδη. Θέλουμε να μάθουμε τι κάνουν οι άνθρωποι για να προκαλέσουν τη λάθος αντίδραση. Κάνουμε ανόητα πράγματα όπως να βάζουμε αίμα ψαριού στα χέρια μας για να δοκιμάσουμε τις θεωρίες μας. Ο καρχαρίας είναι ένα πραγματικά έξυπνο ζώο. Όταν χάνεις τον φόβο σου, αρχίζεις να βλέπεις τι είναι πραγματικά.
«Προσπαθούμε να αναπτύξουμε ένα σύστημα γλώσσας σώματος για να χτίσουμε μια γέφυρα με το ζώο, να προσπαθήσουμε να πυροδοτήσουμε ευνοϊκές αντιδράσεις και όχι λάθος. Πρέπει να το κάνουμε αυτό με είδη με γνωστό ρεκόρ επιθέσεων – φημισμένα ανθρωποφάγα. Όπως έχετε βιώσει, μπορούμε να κολυμπήσουμε με μια αγέλη πεινασμένων καρχαριών και να το κάνουμε με ασφάλεια. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα ανησυχητικό».
Αποτίοντας φόρο τιμής στον στενό του φίλο, Robert Wilpernig της Wirodive, της γερμανικής ταξιδιωτικής εταιρείας που παρείχε το «back office» για το Ritter's Sharkschool, έγραψε ότι: «Έδωσες τα πάντα για τους καρχαρίες – η ζωή σου και το σπίτι σου ήταν οι θάλασσες του κόσμου μας. και οι κάτοικοι, οι καρχαρίες, ήταν τα παιδιά σου».
