ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΑ ΝΕΑ
Πώς οι κρύσταλλοι επιτρέπουν στα ψάρια να πλοηγούνται
Σολομός Σινούκ που κολυμπά ανάντη. (Εικόνα: Πανεπιστήμιο του Όρεγκον)
Πώς ο σολομός που εκτείνεται στον ωκεανό βρίσκει το δρόμο του πίσω στον ποταμό στον οποίο εκκολάφθηκαν χρόνια πριν, όταν έρθει η ώρα να γεννήσουν; Αμερικανοί επιστήμονες πιστεύουν ότι έχουν έρθει πιο κοντά στην επίλυση του μακροχρόνιου μυστηρίου.
Μια νέα μελέτη από ερευνητές με επικεφαλής το Κολέγιο Γεωργικών Επιστημών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Όρεγκον (OSU) δείχνει ότι τα ψάρια χρησιμοποιούν αλυσίδες μικροσκοπικών κρυστάλλων μαγνητίτη ενσωματωμένες στον ιστό τους ως χάρτη και ως πυξίδα, επιτρέποντάς τους να πλοηγούνται χρησιμοποιώντας το μαγνητικό πεδίο της Γης.
Η ομάδα υπέβαλε νεανικό σολομό σινουκ (Oncorhynchus tshawytscha) σε ένα σύντομο αλλά ισχυρό μαγνητικό παλμό.
Τέτοιοι παλμοί αντιστρέφουν την πολικότητα των μαγνητικών σωματιδίων και είναι γνωστό ότι επηρεάζουν τη συμπεριφορά μαγνητικού προσανατολισμού σε πολλά είδη όπως οι νυχτερίδες, τα πουλιά, οι θαλάσσιες χελώνες και οι αστακοί, αλλά ποτέ πριν δεν είχαν συνδεθεί με αλλαγές συμπεριφοράς στα ψάρια.
Η συμπεριφορά του παλμικού σολομού συγκρίθηκε με εκείνη των «μη παλμικών» ψαριών ελέγχου σε ένα σύστημα μαγνητικού πηνίου. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι εάν άλλαζαν τον «μαγνητικό χάρτη», τα ψάρια ελέγχου θα ήταν τυχαία προσανατολισμένα, αλλά τα παλμικά ψάρια θα έδειχναν μια προτιμώμενη κατεύθυνση.
Ο μαγνητίτης σιδηρομεταλλεύματος, ή λοδελίθος, είναι το πιο μαγνητικό από τα φυσικά ορυκτά της Γης, αλλά οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο σολομός χρησιμοποιεί τους κρυστάλλους για να πλοηγηθεί μόνο όταν βρίσκεται στη θάλασσα.
«Στο ποτάμι φαίνεται να βασίζονται σε χημικά σήματα», είπε ο καθηγητής David Noakes του OSU, προσθέτοντας ότι η έρευνα συνεχίζεται για την ικανότητα των ψαριών να επιστρέψουν στο ακριβές σημείο όπου εκκολάφθηκαν.
«Προσπαθούμε να καταλάβουμε τον κύκλο ζωής του σολομού από τα σημεία της υψηλότερης πληροφόρησης - όταν πηγαίνουν από γλυκό νερό σε αλμυρό νερό και όταν γυρίζουν και επιστρέφουν».
18 2020 Μαΐου
Ο καθηγητής Noakes πιστεύει ότι ο μαγνητικός παλμός θα μπορούσε να έχει επηρεάσει τον χάρτη των ψαριών, την πυξίδα ή και τα δύο.
«Στη μεγάλη εικόνα, αυτοί οι σολομοί ξέρουν πού βρίσκονται, πού υποτίθεται ότι βρίσκονται, πώς να φτάσουν εκεί και πώς να κάνουν διορθώσεις αν χρειαστεί», είπε.
«Ενώ βρίσκονται σε γλυκό νερό, αποτυπώνουν τη χημική φύση του νερού. Όταν χτυπούν το αλμυρό νερό, αλλάζουν σε γεωμαγνητικές ενδείξεις και κλειδώνουν σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος και μήκος, γνωρίζοντας ότι πρέπει να επιστρέψουν σε αυτές τις συντεταγμένες. Και όταν αποφασίζουν να επιστρέψουν, είναι μήνες νωρίτερα, γιατί είναι στα μισά του δρόμου για την Ιαπωνία».
Η μελέτη δημοσιεύεται στο Journal of Experimental Biology.
