Ο οικολογικός δύτης Ντέιβιντ Μπέλαμι πέθανε σε ηλικία 86 ετών

Περιβαλλοντικός ακτιβιστής, επιστήμονας, ραδιοτηλεοπτικός και δύτης David Bellamy OBE, ο οποίος, μεταξύ των πολλών ρόλων του, ήταν και DIVER περιοδικόΟ σύμβουλος βιολογίας του, πέθανε σε ηλικία 86 ετών.

Η σύνδεση του Bellamy με τις καταδύσεις ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, αλλά ήταν μια φιλία με ΔΥΤΗΣΟ εκδότης, ο αείμνηστος Bernard Eaton, θα είχε ένα ιδιαίτερα σημαντικό αποτέλεσμα.

Ο Eaton διοργάνωνε το υψηλού προφίλ Συνέδριο του Μπράιτον για δύτες το 1965. «Βόγκησα όταν κάποιος πρότεινε ως ομιλητή κάποιον βοτανολόγο που λεγόταν David Bellamy από το Πανεπιστήμιο του Durham, του οποίου το θέμα θα ήταν η θαλάσσια ρύπανση», είπε χρόνια αργότερα.

«Θαλάσσια ρύπανση; Σε ένα συνέδριο κατάδυσης; Το μόνο που σκεφτόμουν να κάνω ήταν να τον βάλω στο πρώτο πράγμα το πρωί της Κυριακής, όταν οι δύτες θα έμπαιναν ακόμα μέσα.

«Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα έναν μακροχρόνιο φίλο και πιθανώς τον πιο ταξιδεμένο και εύγλωττο οικολόγο στον κόσμο… μέχρι το τέλος της ομιλίας του ακούστηκαν ενθουσιώδη χειροκροτήματα και ο Ντέιβιντ έγινε μέρος στα συνέδρια του Μπράιτον στη συνέχεια».

Δέκα χρόνια αργότερα το ζευγάρι πρότεινε ένα Έτος Υποβρύχιας Διατήρησης για την προώθηση της διατήρησης μεταξύ των δυτών και τη συμμετοχή τους στην παρακολούθηση θαλάσσιων οικοτόπων και ειδών. Αυτό έγινε πραγματικότητα το 1977, όταν ο πρίγκιπας Κάρολος έγινε προστάτης της εκδήλωσης. Ενθαρρυμένοι, ο Eaton και ο Bellamy συνέχισαν να δημιουργήσουν εθελοντική ομάδα την Underwater Conservation Society.

Η εταιρεία άλλαξε το όνομά της τέσσερα χρόνια αργότερα σε Marine Conservation Society για να διευρύνει την απήχησή της και σήμερα η MCS παραμένει κορυφαία περιβαλλοντική ομάδα, ενώ ο Bellamy έχει παραμείνει επίτιμος αντιπρόεδρός της.

Ο Ντέιβιντ Μπέλαμι γεννήθηκε το 1933 και μεγάλωσε στο Λονδίνο, αλλά το εύσωμο σώμα του τον εμπόδισε να πετύχει την πρώιμη φιλοδοξία του να γίνει χορευτής μπαλέτου και στα 14 του αντικατέστησε αυτό το πάθος με το ράγκμπι, την πηγή της θεαματικά σπασμένης μύτης του.

«Δεν μπορούσα να τραγουδήσω τενόρο, δεν μπορούσα να μιλήσω γλώσσες, δεν μπορούσα να κάνω μαθηματικά αλλά τον Θεό, μπορούσα να θυμηθώ λατινικά ονόματα», είπε. ΔΥΤΗΣΟ σημερινός συντάκτης του Steve Weinman σε μια συνέντευξη το 1993, και αυτό τον οδήγησε να σπουδάσει βοτανική και στη συνέχεια φυτοκοινωνιολογία, τη μελέτη των φυτικών κοινοτήτων.

Αποκτώντας το διδακτορικό του το 1960, έδωσε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Durham, με ειδίκευση τόσο στους τυρφώνες όσο και στους κοραλλιογενείς υφάλους: «Μου άρεσε να έχω βρεγμένα πόδια», είπε.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Bellamy έλαβε μια επιχορήγηση £ 3000 για να συντάξει μια έκθεση σχετικά με τη ρύπανση στη βορειοανατολική ακτή του Ηνωμένου Βασιλείου και ονειρεύτηκε την Επιχείρηση Kelp, που έφερε εκατοντάδες εθελοντές αυτόνομους δύτες για να ερευνήσουν τα κρεβάτια φυκιών. Σε συνέχεια της Επιχείρησης Αστερίας, οι πρωτοβουλίες τόνισαν την αξία αυτών που σήμερα αποκαλούνται «πολίτες-επιστήμονες» δυτών.

Το 1967 έγινε γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό ως περιβαλλοντικός σχολιαστής ακολουθώντας τους διαβόητους Φαράγγι Torrey ναυάγιο και πετρελαιοκηλίδα στην Κορνουάλη. Αυτό οδήγησε σε εκατοντάδες τηλεοπτικές εκπομπές για επιστημονικά και οικολογικά ζητήματα και στην πρώτη από τις πολλές σειρές που πρωτοστάτησε, το Life In Our Sea του 1970, καθώς και σε περισσότερα από 40 βιβλία.

Το 1972 ήταν επιστημονικός επικεφαλής της πρώτης κοινής αποστολής υπηρεσιών για την έρευνα των κοραλλιογενών υφάλων των νήσων Egmont στην τράπεζα Chagos του Ινδικού Ωκεανού και χρόνια αργότερα περιέγραψε την παρθένα κατάδυση εκεί ως την καλύτερη που είχε βιώσει ποτέ.

Η πιο μεγάλη προσωπικότητα του Bellamy, η φήμη του περιβαλλοντικού ακτιβιστή και μια φωνή στην οποία κανένας μιμητής της κωμωδίας δεν μπορούσε να αντισταθεί, τον κράτησαν στη δημοσιότητα για τα επόμενα 30 χρόνια.

Ήταν από τους πρώτους δύτες που δημοσιοποίησαν το γεγονός ότι η θάλασσα χρησιμοποιούνταν ως χωματερή για λύματα και σκουπίδια. Και ήξερε πώς να κουμαντάρει τους τίτλους για να κάνει τα σχόλιά του. Το 1984, για παράδειγμα, έκανε θραύση πηδώντας παντελώς ντυμένος από την προβλήτα στο St Abbs Harbor ενώ άνοιξε το πρώτο εθελοντικό θαλάσσιο αποθεματικό της Βρετανίας.

Το 1997 τάχθηκε ανεπιτυχώς εναντίον του τότε πρωθυπουργού Τζον Μέιτζορ για το ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα του Δημοψηφίσματος στο Χάντινγκτον, και κατηγόρησε γι' αυτό την επακόλουθη εξαφάνισή του από την τηλεόραση. Ωστόσο, αυτό που αποδείχθηκε πιο αμφιλεγόμενο ήταν οι απόψεις του για την κλιματική αλλαγή.

Είχε προειδοποιήσει νωρίς τη δεκαετία του 1980 ότι το «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου» θα έλιωνε τους πολικούς πάγους και θα προκαλούσε εκτεταμένες πλημμύρες. Ωστόσο, το 2005 δήλωσε ότι είχε αλλάξει τις απόψεις του, με βάση επιστημονικά δεδομένα που αργότερα θα απαξιωνόταν. Αυτό προκάλεσε ρήξη με ορισμένες από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις με τις οποίες συμμετείχε, όπως το Wildlife Trusts.

Αν και ένθερμος ακτιβιστής για το περιβάλλον, μπορούσε συχνά να εξοργίσει τους οικολόγους με τις ειλικρινείς απόψεις του.

Σχετικά με το κίνημα των Πρασίνων της δεκαετίας του 1990 ως «είδος υπό εξαφάνιση» λόγω εσωτερικών μαχών, είπε στον Weinman στη συνέντευξη του 1993 ότι «όλοι θέλουν να είναι ο Ιησούς Χριστός Σούπερ σταρ και επομένως υπάρχει τριβή, αντί να λένε ας κρατηθούμε από τα χέρια και ας λύσουμε τα προβλήματα».

Συνόψισε τα προβλήματα του κόσμου ως «άνθρωποι, ρύπανση και άφθονο κέρδος», προσθέτοντας: «Στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι κάνω τίποτα – απλώς τυχαίνει να έχω δυνατά στόματα». Πολλοί άνθρωποι θα έπαιρναν ζήτημα με τη σεμνότητά του σε αυτό το σκορ.

Ο Bellamy ζούσε με τη σύζυγό του Rosemary στην κομητεία Durham και είχε πέντε παιδιά, εκ των οποίων τα τέσσερα υιοθετήθηκαν.