Το πιστόλι χρησιμοποιήθηκε πιθανώς για τη διάπραξη ενός εγκλήματος, ενώ το ξίφος αποκαλύπτει σημάδια σύγκρουσης με τη λεπίδα του εχθρού περίπου 800 χρόνια νωρίτερα – αλλά και τα δύο όπλα βρέθηκαν από δύτες και παραδόθηκαν στις αρχές για να ανακαλύψουν τις ιστορίες πίσω από αυτά.
Και η ιστορία του σπαθιού αποδεικνύει ότι ακόμη και οι ειδικοί συντηρητές δεν το καταλαβαίνουν πάντα σωστά.
Δύτες Christine Lewis και γυναίκα εκπαιδευτή Ο Sid Stimac βρήκε το προσεκτικά τυλιγμένο όπλο σε μια προεξοχή στο Rubicon Wall, μια από τις βαθύτερες περιοχές της λίμνης Tahoe, στις 16 Ιουλίου. Βουτούσαν σε βάθος περίπου 18 μέτρων, πάνω από μια πτώση που βυθίστηκε στα 270 μέτρα στην Καλιφορνέζικη πλευρά της λίμνης.
Ο Lewis εντόπισε το πακέτο μισοθαμμένο σε ίζημα και ο Stimac αναγνώρισε το σχήμα μέσα από την κολλητική ταινία με την οποία ήταν τυλιγμένος ο πλευρικός βραχίονας. Το έφεραν πίσω στο Πάγια Κουν ναύλωση-σκάφος που ανήκει σε οικογενειακή επιχείρηση κατάδυσης Just So Scuba, όπου ο πατέρας του Stimac, καπετάνιος Tom Loomis, έκοψε την κασέτα.
Μέσα σε στρώματα φθαρμένης επένδυσης βρισκόταν ένα ακόμα γυαλιστερό πιστόλι 22, μείον το περιοδικό. Υπήρχε επίσης μια πιθανή ένδειξη, ανέφεραν οι δύτες - με τη μορφή μιας τρίχας κολλημένης στην ταινία.
Ο Λούμις κάλεσε την ανακάλυψη των δυτών και το περιπολικό σκάφος του σερίφη έφτασε για να αφαιρέσει το όπλο για ιατροδικαστική εξέταση, για να καθορίσει εάν θα μπορούσε να παράσχει στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Όποιος το εναποθέσει σε ένα από τα βαθύτερα μέρη της λίμνης, δύσκολα θα περίμενε ότι θα ξεκουραζόταν στην πρόσβαση των δυτών αναψυχής.
Ο δύτης Shlomi Katzin έκανε τη δική του ανακάλυψη όπλου τον Οκτώβριο του 2021, καθώς αναφέρθηκε τότε on Divernet. Συνάντησε ένα βαριά επικαλυμμένο ξίφος που πιστεύεται ότι είχε αποκαλυφθεί από το κύμα ή την τρέχουσα ενέργεια στα ανοιχτά της παραλίας Carmel στις ακτές της Μεσογείου του Ισραήλ.
Ο Κατζίν ζει στο Άτλιτ, το οποίο τον 13ο αιώνα ήταν ένα χωριό φρούριο των Σταυροφόρων που ονομαζόταν Chateau Pelerin και έπεσε στο σουλτανάτο των Μαμελούκων το 1291. Ανέφερε το εύρημα του στο Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ (IAA), που ανέσυρε το ξίφος και το έστειλε για συντήρηση στα εργαστήρια του τμήματος εθνικών θησαυρών της – μέχρι που πήγαν και το έσπασαν.
Μια βιογενής κρούστα μικροοργανισμών, κοχυλιών και άμμου είχε βοηθήσει στην προστασία του ξίφους από την αποσύνθεση για αιώνες, αλλά όταν οι ειδικοί προσπάθησαν να αφαιρέσουν αυτά τα στρώματα για να το αποκαλύψουν κατάφεραν μόνο να χωρίσουν μεγάλο μέρος της λεπίδας. Αντί να διακινδυνεύσει περαιτέρω ζημιά, η IAA στράφηκε στο κυβερνητικό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Soreq για να χρησιμοποιήσει μη επεμβατικές ακτίνες Χ.
Τώρα δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα αυτής της ακτινογραφικής εξέτασης, αποκαλύπτοντας ότι η αιχμηρή άκρη της μακριάς, ευθείας λεπίδας είχε λυγίσει ελαφρώς και το εγκάρσιο τεμάχιο βγήκε εκτός ευθυγράμμισης. Η ζημιά θεωρείται πιθανό να συνέβη κατά τη διάρκεια μιας μάχης στη θάλασσα μεταξύ του ιδιοκτήτη του ξίφους, πιθανότατα σταυροφόρου ιππότη, και ενός μουσουλμάνου πολεμιστή.
Η θεωρία υποστηρίζεται από το γεγονός ότι το ξίφος βρέθηκε έξω από το θηκάρι του, υποδηλώνοντας ότι πιθανότατα είχε χτυπηθεί στη θάλασσα - πιθανώς μαζί με τον Ευρωπαίο πολεμιστή που το κρατούσε, αν και δεν ήταν εμφανή ανθρώπινα υπολείμματα όταν η περιοχή ερευνήθηκε από τους αρχαιολόγους.
Οι Σταυροφορίες πραγματοποιήθηκαν από χριστιανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αγγλίας και της Γαλλίας μεταξύ του 11ου και του 13ου αιώνα, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν τον έλεγχο των Αγίων Τόπων. Το 1099 οι Σταυροφόροι ίδρυσαν το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και ίδρυσαν οικισμούς όπως το Chateau Pelerin, αλλά ακολούθησαν αιώνες σκληρών χερσαίων και ναυτικών μαχών.
Το ελαφρύ ξίφος 88 εκατοστών επί 4.6 εκατοστών, σχεδίασης που προοριζόταν για «μαχαιρώματα και κοψίματα», είχε λεπίδα του 12ου αιώνα και ράβδο του 13ου αιώνα και είναι εύκολα αναγνωρίσιμο ως ευρωπαϊκό επειδή τα ισλαμικά ξίφη της περιόδου ήταν κυρτά.
«Το σπαθί ήταν μέρος του προσωπικού εξοπλισμού ενός ιππότη ή πολεμιστή», είπε ο Yupa Hoshkar της IAA. «Αυτό ήταν το κύριο όπλο που χρησιμοποιήθηκε στη μάχη πρόσωπο με πρόσωπο τότε… τα ξίφη απαιτούσαν πολύ ποιοτικό σίδηρο και έτσι ήταν ακριβά».
Αυτό καθιστά το εύρημα σπάνιο, επειδή ο πολύτιμος σίδηρος συνήθως ανακυκλωνόταν για να σχηματίσει νέα όπλα ή εργαλεία. Μόνο επτά πλήρη ξίφη έχουν βρεθεί ποτέ στο Ισραήλ, κυρίως στον βυθό της θάλασσας. Η νέα μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό IAA Atiqot.
Επίσης στο Divernet: Όπλα και νομίσματα: το βίντεο επεκτείνει την ιστορία του Rooswijk, Εκπαίδευση SAR δυτών με ευρήματα όπλων, Οι δύτες βρίσκουν οστά, μπότες και όπλα, Όπλα στην ρεματιά
