ΚΡΙΤΙΚΗ DVD
Sea of Life (ντοκιμαντέρ) Σκηνοθεσία Τζούλια Μπαρνς
Hot on the heels του πρόσφατου περιβαλλοντικού ντοκιμαντέρ Chasing Coral, που αναθεωρήθηκε σε αυτές τις σελίδες (One-Sided But Right-Sided, Σεπτέμβριος) έρχεται μια άλλη πολεμική σχετικά με την πιθανώς μη αναστρέψιμη ζημιά που κάνουμε στον υποβρύχιο κόσμο της Γης.
Η CHASING CORAL ΗΤΑΝ ΤΥΧΕΡΗ καθώς κέρδισε τη διανομή μέσω του Netflix, ενός από τα κανάλια διανομής με τη μεγαλύτερη επιρροή σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να το παρακολουθήσουν κάποιοι άνθρωποι που διαφορετικά δεν θα τους ενδιέφερε, αν μπορούσαν να απομακρυνθούν από το Suits για αρκετό καιρό.
Επειδή το Sea of Life είναι στο Vimeo, και πρέπει να το βρείτε και μετά να πληρώσετε μια εφάπαξ χρέωση για να το παρακολουθήσετε, είναι περισσότερο από πιθανό ότι θα κηρύξει κυρίως στους προσηλυτισμένους.
Πράγμα που είναι κρίμα, γιατί είναι μια εξαιρετικά καλοφτιαγμένη, στοχαστική ταινία με πολύ καλό υποβρύχιο περιεχόμενο (διασκεδαστικά, τα ονόματα όλων των θαλάσσιων πλασμάτων τοποθετούνται κατά σειρά εμφάνισης δίπλα στα ομιλούντα κεφάλια στους τίτλους τέλους).
Το μήνυμα είναι ασταμάτητα ζοφερό και ελεγειακό, φυσικά, που δεν θα τραβούσε τους περιστασιακούς θεατές που αναζητούν ούτως ή άλλως ελαφριά ψυχαγωγία.
Είναι μόνο οι εικόνες της θαλάσσιας ζωής που παρέχουν οποιαδήποτε ανακούφιση, αν και ακόμα και τότε συνεχίζεις να σκέφτεσαι: «Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοια αξιοθέατα;»
Όπου ορισμένα ντοκιμαντέρ αυτού του είδους, όπως το Racing Extinction του Louie Psihoyos, τελειώνουν με καταφατική νότα και υποδηλώνουν ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για να κάνουμε κάτι για τα δεινά των ωκεανών, αυτό αναγνωρίζει με θλίψη αλλά ρεαλιστικά ότι η αίσθηση των ακτιβιστών να μιλάνε ατελείωτα με άλλους ακτιβιστές. παρά να μπορέσει να πείσει τους παίκτες που αλλάζουν το παιχνίδι.
Εάν το παιχνίδι πρόκειται να αλλάξει, θα χρειαστούν νέες μορφές ακτιβισμού για να αξιοποιηθεί αυτό που σίγουρα είναι ένα σημαντικό πηγαδάκι συναισθήματος, υπό την ηγεσία των νεότερων γενιών που θα φέρουν το κύριο βάρος της αστοχίας μας.
Η Τζούλια Μπαρνς ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο κάνοντας γυρίσματα κάτω από το νερό και την κορυφή και μιλώντας με μια εκθαμβωτική σειρά από το δημοφιλές μέτωπο της υποβρύχιας διατήρησης, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ψιχόγιος, ο οποίος περιγράφει αυτό που επιτυγχάνεται τώρα ως απλή «διαγραφή», Δρ Sylvia Earle, Paul Watson, Madison Stewart και πολλά άλλα.
Όμως, είναι οι στοχαστικές συνεισφορές του αείμνηστου Rob Stewart –του οποίου η ταινία του 2012 Revolution ενέπνευσε τον Barnes να κάνει το Sea of Life– που έμεινε στο μυαλό μου και μου θύμισε πόσο μεγάλη απώλεια είναι η φωνή του για τον κόσμο των καταδύσεων.
Πάντα διατυπώνοντας, η ουσία του είναι ότι οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές μπορούν να καταλήξουν να εμφανίζονται να πολεμούν τον κόσμο αντί να παλεύουν για αυτόν, μια θέση που τελικά δεν οδηγεί πουθενά χρήσιμη.
Υπογραμμίζεται έντονα ότι η εκτροφή ζώων για το κρέας τους είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές για τους ωκεανούς – «οι χοίροι τρώνε περισσότερα ψάρια από τους καρχαρίες – τι κόσμος είναι αυτός;» ρωτάει ο Paul Watson του Sea Shepherd.
Επίσης, ότι ακόμα κι αν σταματήσαμε κάθε επιζήμια ανθρώπινη πρακτική σήμερα, θα χρειάζονταν ακόμα δεκαετίες μόνο για να σταματήσει η υπάρχουσα καθοδική πορεία.
Η Τζούλια Μπαρνς είναι μια νεαρή σκηνοθέτις που εκπροσωπεί μια γενιά που κάθε άλλο παρά αστρονομική ματιά στο μέλλον. Της αξίζουν πολλά εύσημα για την οπτικά ελκυστική ταινία της, όσο αποτυχημένη μπορεί να είναι το μήνυμά της για τους δύτες.
Πιθανότατα έχουμε μια καλή ιδέα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ήδη, αλλά ποτέ δεν βλάπτει να μας υπενθυμίζουν.
Το αν οι μη μετατρεπόμενοι θα λάβουν ποτέ το μήνυμα είναι άλλο θέμα.
Εμφανίστηκε το DIVER Νοεμβρίου 2017
Oceanic Productions
Vimeo, 88 λεπτά, 2.18 £
