Κριτική ταινίας
Να κυνηγάει το κοράλλι
Τώρα σε ροή στο Netflix
Εμφανίστηκε το DIVER Σεπτεμβρίου 2017
ΑΝ Η ΤΑΙΝΙΑ Το Chasing Coral έχει δύο ελαττώματα, το ένα δεν είναι δικό του. Είναι ότι οι θεατές που μπορεί να προσελκύσει είναι οι μετατροπείς.
Αλλά, με μια κυκλοφορία του Netflix, ας ελπίσουμε όσοι από εμάς σε αυτό το στρατόπεδο ότι θα ασχοληθεί και θα παρακινήσει ένα ευρύτερο κοινό.
Το δεύτερο ελάττωμα είναι ότι πρόκειται για ένα πολεμικό και όχι για ένα ισορροπημένο ντοκιμαντέρ που δείχνει αντίθετες απόψεις. Στην καρδιά του βρίσκεται το ζήτημα - ή μηζήτημα, όπως συμβαίνει για κάποιους – της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Άρα είναι μονόπλευρη.
Η ιδέα προήλθε από τον πρώην στέλεχος διαφημίσεων του Λονδίνου και ιδρυτή της Ocean Agency, Richard Vevers.
Εμπνεύτηκε να εφαρμόσει τις δεξιότητές του στο μάρκετινγκ σε ένα κινηματογραφικό έργο για να επιστήσει την προσοχή στον ρόλο που παίζουν τα κοράλλια στο παγκόσμιο οικοσύστημα και τη ζημιά που έχει ήδη γίνει, σε μεγάλο βαθμό μακριά από το κοινό, από την άνοδο της θερμοκρασίας της θάλασσας.
Στη συνέχεια είδε την ταινία Chasing Ice, υπογραμμίζοντας τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους πάγους και σε σκηνοθεσία Jeff Orlowski. Οι δύο άντρες συνδύασαν τα ταλέντα και το branding τους, με τον Ορλόφσκι να αναλαμβάνει σκηνοθετικά καθήκοντα για αυτό που έγινε Chasing Coral.
Επιλέγοντας τροπικές τοποθεσίες, το σχέδιο ήταν να αποδειχθεί η λευκαντική επίδραση της θέρμανσης στους κοραλλιογενείς υφάλους χρησιμοποιώντας time-lapse φωτογραφία.
Κατασκευάστηκαν αυτόματα ελεγχόμενες κάμερες, αλλά η τεχνολογία κατέρρευσε – ένα περιστατικό που έκανε κάθε έμπειρο υποβρύχιο φωτογράφο να σκάσει ένα ειρωνικό χαμόγελο. Η ομάδα δεν είχε άλλη επιλογή από το να βουτήξει και να τραβήξει τις φωτογραφίες μία προς μία.
Το αποτέλεσμα των εκατοντάδων ανθρωποωρών που δαπανώνται κάτω από το νερό και κοπιάζουν με κόπο τα κλείστρα διαρκεί μόνο δευτερόλεπτα στην οθόνη, αλλά ο αντίκτυπος είναι δραματικός και αποθαρρυντικός.
Σε αντίθεση με κάποιες άλλες ταινίες του είδους της, αυτή είναι ένα κομμάτι συνόλου και δεν καθοδηγείται από έναν αυτοαποκαλούμενο οικολογικό σταυροφόρο. Για μένα αυτό είναι μεγάλη δύναμη. Κανείς δεν στέκεται – η ταινία παραμένει εστιασμένη στο μήνυμα, όχι στον αγγελιοφόρο.
Η επιστήμη, την οποία κάποιος αναμένεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη, είναι απλού επιπέδου και προσιτή αλλά όχι συγκαταβατική.
Για παράδειγμα, εξηγείται ότι οι θάλασσες και οι ωκεανοί είναι μια ψύκτρα, που απορροφά και συγκρατεί πολύ περισσότερη θερμότητα από την ξηρά. Όπως κατάλαβα, το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει εποχιακή άνοδος της θερμοκρασίας, αλλά ότι οι αυξήσεις που ενοχοποιούνται για την υπερθέρμανση του πλανήτη υπερβαίνουν πλέον κατά πολύ αυτό που η φύση προσάρμοσε ποτέ τα κοράλλια να ανέχονται.
Η ταινία ισχυρίζεται ότι το 29% των κοραλλιών πέθανε στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο το 2016.
Το Chasing Coral κάνει ζήτημα ένα κάλεσμα στα όπλα. Οι δύτες με κάμερες μπορούν να συνεισφέρουν εικόνες των τοπικών υφάλων τους για να βοηθήσουν στην παρακολούθηση. Επίσης ενθαρρύνονται οι τοπικές προβολές της ταινίας, για την ευαισθητοποίηση των θεμάτων. Χωρίς παρέμβαση, η οποία μπορεί να βασίζεται στην εξουσία των πολιτών, η Chasing Coral προβλέπει την «εξάλειψη ενός πλήρους οικοσυστήματος στη διάρκεια ζωής μας».
Μπορεί να είναι ένα κλισέ διαφήμισης, αλλά άφησα την προβολή με τη σκέψη: όταν φύγει, έχει φύγει. Συνιστάται.
Εργαστήρια έκθεσης
chasingcoral.com
Netflix, 93 λεπτά
Κριτική από τον Steve Weinman
