Κριτική ταινίας
Ζοφερές Προσδοκίες
Blue (DVD / Λήψη), σε σκηνοθεσία Karina Holden
Εμφανίστηκε το DIVER Ιούλιος 2019
Αυτή είναι πράγματι μια μπλε ταινία, γεμάτο υπαρξιακή απόγνωση. Έχω παρακολουθήσει πολλά ντοκιμαντέρ που θρηνούν την κατάσταση του θαλάσσιου περιβάλλοντος όλα αυτά τα χρόνια και περίμενα τουλάχιστον να τελειώσουν με έναν ενθουσιώδη νότα – ξέρετε, πώς μπορεί να είναι ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα, αλλά δεν χάνονται όλα αν αλλάξουμε τρόπους τώρα και ενωθούμε.
Το Blue δεν μπορεί να μας προσφέρει πολλές ελπίδες πέρα από το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι τριγύρω, όπως όλοι αυτοί που εμφανίζονται στην ταινία, που νοιάζονται αρκετά για τον πλανήτη και τους κατοίκους του και που θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ως πρότυπα.
Καθώς παρακολουθείτε το Blue έχετε την αίσθηση των ανθρώπων που είναι παγιδευμένοι στον έβδομο κύκλο της κόλασης. Ξεκινάμε με το Shark Girl Madison Stewart, το οποίο είδαμε για τελευταία φορά να δακρύζει από τα δεινά των αγαπημένων της θαλάσσιων ζώων στο Sharkwater Extinction, που τώρα περιπλανιέται λυπημένα στις ασιατικές ψαραγορές καθώς καρχαρίες παραβιάζονται γύρω της.
Και η ταινία κλείνει με τη συναναστροφή της με τον Αυστραλό θρύλο των καταδύσεων καρχαριών Valerie Taylor για αυτό που είναι πραγματικά μια ελεγεία για τον κόσμο όπως ήταν παλιά.
Δυστυχώς, μερικά από τα παλιά πλάνα του Taylor να αγγίζει αθώα κοράλλια και να καβαλάει φαλαινοκαρχαρίες και χελώνες πριν από όλα αυτά τα χρόνια, μου θύμισε ότι ακόμη και δύτες ήταν σε κάποιο βαθμό συνένοχοι στην κατάρρευση του ωκεάνιου περιβάλλοντος.
Τα πιο ενδεικτικά τμήματα περιλαμβάνουν μια υπέροχη Καναδή επιστήμονα που ονομάζεται Jennifer Lavers. Τη συναντάμε να βγάζει τα στομάχια των νεοσσών πουλιά. αργότερα τους έκανε αυτοψίες.
Ο αριθμός και η ποικιλία των πλαστικών αντικειμένων που ξεπλένονταν κάθε φορά με σόκαρε. Αυτά δεν ήταν μικροπλαστικά αλλά μεγάλα αντικείμενα, όπως μαρκαδόροι και καπάκια, τα οποία τους ταΐζαν οι γονείς που τα σκότωναν άθελά τους με καλοσύνη. Ένα από αυτά τα πουλιά είχε καταπιεί και είχε συγκρατήσει 275 κομμάτια πλαστικών σκουπιδιών.
Έτσι, κυμαίνουμε από τις ιχθυαγορές του Lombok –η Ινδονησία είναι παγκοσμίως ηγέτης στις εξαγωγές καρχαριών, αλλά στους Ινδονήσιους δεν αρέσει η γεύση του καρχαρία και τον ταΐζουν στους χοίρους τους– μέχρι τις ακτές της βόρειας Αυστραλίας, όπου οι χελώνες και οι φώκιες κρέμονται άψυχες δίχτυα-φαντάσματα.
Περνάμε μέσα από θάλασσες με βαριές πλαστικές σακούλες στο δρόμο για να δούμε διάφορα είδη τόνου να μπαίνουν στα χρόνια του λυκόφωτος.
Οι προβεβλημένοι πρεσβευτές των ωκεανών – δύτες, ελεύθεροι δύτες, σέρφερ, φύλακες, θαλάσσιοι βιολόγοι – είναι τα αστέρια, αλλά η κλίμακα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, όπως παρουσιάζει η Karina Holden, φαίνεται συντριπτική.
Αυτή η ταινία είναι όμορφα γυρισμένη και συναρμολογημένη και ως συνήθως με κάνει να θέλω να συλλάβω όλους τους αρνητές της κλιματικής αλλαγής και πτερύγιο-σούπα slurpers σε έναν κινηματογράφο για μια υποχρεωτική προβολή.
Εμείς οι δύτες μπορεί να αισθανόμαστε ότι είναι καθήκον μας να παρακολουθούμε τέτοιες καταθλιπτικές ταινίες, να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι πρέπει να μείνουμε στο μήνυμα, αλλά σε έναν κόσμο φυγής είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι αρκετοί άνθρωποι επιλέγουν
Μπλε μπροστά από το Avengers: Endgame ή Aquaman. Ωστόσο, η Sparky Pictures έχει πλέον κυκλοφορήσει σε DVD και ψηφιακό Αυτό που είναι πολύ συνοδευτικό, το Sharkwater Extinction του Rob Stewart.
Εξετάσαμε την κυκλοφορία του κινηματογράφου στην έκδοσή μας τον Φεβρουάριο, αλλά το DVD περιέχει επίσης μια συνέντευξη με τον αείμνηστο σκηνοθέτη που γυρίστηκε στη Γουαδελούπη το 2016, καθώς και διάφορα άλλα και έξτρα.
Sparky Pictures. Blue: DVD, 77 λεπτά, κυκλοφόρησε την 1η Ιουλίου.
Sharkwater Extinction: DVD, 75 λεπτά.
Και τα δύο κοστίζουν 15.99 £.
Και τα δύο μπορούν επίσης να μεταδοθούν σε ροή βίντεο κανάλια κατ' απαίτηση.
Κριτική από τον Steve Weinman
