Ο δύτης σπηλαίων KURT STORMS επέστρεψε με τον λογαριασμό του –και τις φωτογραφίες– από μια πρόσφατη υπόγεια εκδρομή, στο ορυχείο Denée με περιορισμένη πρόσβαση
Παλαιότερα εξορύσσονταν πολύ μαύρο μάρμαρο στο Βέλγιο, ειδικά γύρω από την επαρχία Namur. Η βιομηχανία ήταν σημαντική για τη χώρα και τα μάρμαρά μας εξάγονταν σε όλο τον κόσμο. Μία από τις τοποθεσίες από τις οποίες προήλθε ήταν το ορυχείο Denée.
Το Denée είναι ένα χωριό που από το 1977 αποτελεί μέρος του δήμου Anhée στη Namur. Είναι γνωστό για το αβαείο Maredsous, ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων που βρίσκεται κοντά, αλλά και για το Carriere de Denée, το οποίο ήταν πολύ κλειστό, γνωστό αξιοθέατο για Βέλγους και Ολλανδούς δύτες σπηλαίων.
Διαβάστε επίσης: Ναυάγιο ασήμι, ορείχαλκο – ακόμη και ένα μοντέλο T Ford!
Έκανα τα πρώτα μου βήματα για καταδύσεις σε σπήλαιο σε αυτό το ορυχείο, το οποίο απέχει μία ώρα οδικώς από το σπίτι μου, και περνώ τακτικά χρόνο εκεί με τον φίλο μου Willem Verrycken.
Η τοποθεσία είναι περιφραγμένη και για να αποκτήσετε πρόσβαση πρέπει να ανήκετε σε ένα από τα βελγικά σπηλαιολογικά κλαμπ, VVS ή UBS. Είμαι μέλος του πρώτου μέσω της λέσχης σπηλαίων Science Explorers.
Ήταν καιρός να πάρω τη γυναίκα μου Caroline και τον πρώην μαθητή Nico σε αυτόν τον όμορφο υποβρύχιο κόσμο. Και οι δύο είχαν γίνει πρόσφατα μέλη της VVS (Ένωση Φλαμανδών Σπηλαιολόγων) και δεν είχαν βουτήξει ποτέ ξανά εκεί, οπότε μετά από αίτημά τους ξεκινήσαμε για μια ημερήσια εκδρομή.
Ο Νίκο επρόκειτο να πάρει το κλειδί που θα μας έδινε πρόσβαση από ένα ντουλάπι στο γραφείο της VVS – κάποτε ήμουν ο διαχειριστής κλειδιών.
«Αυτός θα είναι αγώνας!»
Φτάσαμε στις 10 π.μ. και ως συνήθως ο Νίκο ανυπομονούσε να φτάσει στο πάρκινγκ. Οδηγήσαμε στη στενή λωρίδα για να παρκάρουμε κοντά στην είσοδο. Πριν ενημερώσω τους άλλους για το τι μπορεί να συναντήσουμε, τους αποκάλυψα γελώντας το είδος της κατάβασης που απαιτείται ακόμη και πριν ξεκινήσουμε την κατάδυση, μόνο και μόνο για να αποκτήσουμε πρόσβαση στο ορυχείο.
Σύντομα άκουγα τους βαθιούς αναστεναγμούς τους: «Πρέπει όντως να πάμε εκεί κάτω και να ανεβούμε ξανά αργότερα; Αυτός θα είναι αγώνας!»
Μετά την ενημέρωση συσκευάσαμε τον εξοπλισμό μας στο speleo σακούλες για να είναι πιο εύκολη η μεταφορά. Η απότομη κατάβαση απαιτούσε τη χρήση σχοινιού για να μας κρατήσει σταθερούς – είναι μια αρκετά αθλητική προσπάθεια, ειδικά αργότερα όταν πρέπει να επιστρέψετε.
Υπάρχουν πολλά σκουπίδια στο κάτω μέρος, και παρόλο που πριν από δύο χρόνια είχαν αφαιρεθεί δύο δοχεία γεμάτα σκουπίδια από τον χώρο, μπορούσαμε να δούμε τα λάστιχα του αυτοκινήτου, τα παλιά ψυγεία και ακόμη και ένα μικρό αυτοκίνητο που είχε πεταχτεί στο παρελθόν .
Μετά από μερικά ταξίδια πάνω-κάτω, ήμασταν έτοιμοι να φορέσουμε τα στεγνωτήρια και τον εξοπλισμό μας. Στην άκρη του νερού πραγματοποιήσαμε το τρυπάνι S, περάσαμε πάνω από την κατάδυση και μαζευτήκαμε κάτω από το νερό για τον έλεγχο των φυσαλίδων ως ομάδα τριών.
Στο ορυχείο οι διάδρομοι είναι μεγάλοι και το πολύ καθαρό νερό προσφέρει απίστευτη ορατότητα. Μετά από πτερύγιο περίπου 50 μέτρων, καταλήξαμε σε μια διακλάδωση και, προπορευόμενος, κατευθύνθηκα δεξιά.
Περάσαμε διάφορα υπολείμματα, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου τροχού. Υπέγραψα στους άλλους να ποζάρουν εκεί για μια στιγμή για να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Μετά συνεχίσαμε στον διάδρομο. Πού και πού γύριζα για να τραβήξω φωτογραφίες και να ελέγξω ότι όλα ήταν εντάξει με την ομάδα, ειδικά καθώς ήταν εδώ για πρώτη φορά.
Σταματήσαμε στη θέση μιας γνώριμης τροχαλίας που κρέμεται από το ταβάνι. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τώρα πώς οι άνθρωποι έβγαζαν τον σχιστόλιθο από το ορυχείο.
Μετά από περίπου 30 λεπτά επιστρέψαμε στην έξοδο. Ένιωσα κυριευμένος από την απορία των άλλων, που εκφραζόταν με όμορφα λόγια.
Κάναμε μόνο ένα διάλειμμα πέντε λεπτών πριν ξεκινήσουμε ξανά, και αυτή τη φορά κάναμε το αριστερό πέρασμα, που οδηγούσε σε μια μεγάλη αίθουσα. Από εκεί μπορείτε να ανεβείτε μια σκάλα σε ένα χάσμα και να βγείτε σε ένα άλλο μέρος του ορυχείου.
Δεν ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή με πνιγμό την ημέρα επειδή ο Νίκο χρησιμοποιούσε ένα rebreather. Άφησα τους άλλους να κοιτάξουν γύρω από την αίθουσα και μετά τους υπέγραψα, υποδεικνύοντας μια φυσαλίδα αέρα στην οποία μπορούσαμε να χώσουμε το κεφάλι μας για λίγο. Μπορούσα να δω από τα μάτια των άλλων ότι και στους δύο λάτρευαν την όλη εμπειρία.
Μετά από ένα λεπτό περίπου κατεβήκαμε κάτω από το νερό και έδωσα το σημάδι να κατευθυνθώ προς την έξοδο.
Όλοι ένιωθαν ικανοποιημένοι ακολουθώντας την κατάδυση και ξεκινήσαμε το ταξίδι πίσω στο λόφο, τραβώντας τους εαυτούς μας μέσω του σχοινιού και σταματούσαμε κάθε τόσο, λαχανιάζοντας, φτάσαμε στα αυτοκίνητα. Χρειάστηκε να επαναλάβουμε αυτήν την άσκηση αρκετές φορές, αλλά η ικανοποίηση της κατάδυσής μας μείωσε τον πόνο.
Το Denée είναι ένα πολύ όμορφο ορυχείο, αλλά απαιτεί κάποια δέσμευση όταν πρόκειται για ταξίδια από και προς την άκρη του νερού. Είναι το ιδανικό μέρος για να βελτιώσετε τις δεξιότητές σας, γιατί δεν γίνεστε δύτης σπηλαίων σε μια μέρα – είναι μια διαδικασία ετών και πολλών εκπαίδευση είναι απαραίτητο εκείνη τη στιγμή.
Αλλά για μένα, η κατάδυση κάτω από ένα ταβάνι παραμένει η πιο όμορφη εμπειρία που υπάρχει στη ζωή.
Επίσης από τον Kurt Storms στο Divernet: Τρούφα ή Τόλμη. Άλλα χαρακτηριστικά κατάδυσης ορυχείων περιλαμβάνουν Μια ιστορία δύο ορυχείων του Στέφανου Πάνη, Εξόρυξη ενός ξεχασμένου παρελθόντος στην Κορνουάλη από τον Ben Dunstan και Πέρα από το Κίτρινο Τρένο του Μάρτιν Στρμίσκα
Kurt Storms
Ο Kurt Storms είναι Βέλγος στρατιωτικός, φωτογράφος/ εξερευνητής και τεχνικός/σπηλαίος/αναπνευστήρας υποβρύχιων σπηλαίων και ορυχείων εκπαιδευτή με πάθος για βαθιές καταδύσεις σε σπήλαια μεγάλης εμβέλειας. Είναι ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Descent Technical Diving.
