Κάτω από τον πάγο με υψόμετρο

ΕΙΜΑΣΤΕ 1900 ΜΕΤΡΑ στις Ελβετικές Άλπεις, ξύπνησε με 30 εκατοστά φρέσκιας σκόνης και οι πρώτοι δύτες στη λίμνη μόλις ανακάλυψαν ότι δύο από τις τρεις τρύπες έχουν παγώσει τόσο πυκνά που δεν μπορούν να διαπεράσουν.
Λέω στον εαυτό μου ότι έχω βουτήξει βαθύτερα από 100 μέτρα περισσότερες από δώδεκα φορές και σίγουρα το να είμαι κάτω από πάγο πάχους μέτρου με μόνο μία τρύπα εξόδου δεν μπορεί να είναι τόσο τρομακτικό.
Βρίσκομαι εδώ με την επιμονή των Ελβετών φίλων μου, Claude Schaffter, Stéphane Peterhans και Blaise Jeanneret, όλοι οι δύτες βαθιάς τεχνικής rebreather του rEvo. Τους συνάντησα σε μια αποστολή για να βρω ένα εξαφανισμένο υποβρύχιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο Σουδάν πέρυσι.
Για αυτούς είναι φυσιολογικό να πηδούν στη λίμνη της Γενεύης για βουτιές 2-3 ωρών στα 100 μέτρα μία ή δύο φορές την εβδομάδα.
Η ορατότητα εκεί μπορεί να ποικίλλει πολύ, από εκατοστά έως 10 μέτρα, και η χειμερινή θερμοκρασία του νερού στους 6°C δεν αποθαρρύνει αυτούς τους καλά εξοπλισμένους δύτες.
Δεν έχω ακόμη βουτήξει στη λίμνη της Γενεύης, αλλά οι φίλοι μου αναφέρουν όμορφους σχηματισμούς βράχων, πολλά ναυάγια και πολλά ψάρια, με κύριο χαρακτηριστικό την ωοτοκία του Αρκτικού κάρβουνου (Salvelinus Alpinus) που βρέθηκε 60-80 μέτρα κάτω τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο.
Ο Claude και ο Stéphane είναι μέρος του Les Foulques Dive Club στο Lutry, μια πόλη κοντά στη Λωζάνη, για περισσότερα από 25 χρόνια, ενώ πολλά άλλα μέλη ανήκουν για τουλάχιστον μια δεκαετία.
Αυτή η δεμένη ομάδα καταδύεται στη λίμνη της Γενεύης τα βράδια της Πέμπτης, ακολουθούμενη από ένα γεύμα, και συχνά βουτάει μαζί και τις Κυριακές, όταν βγάζουν το σκάφος τους και έχουν τυρί φοντί που περιμένει στο σκάφος όταν βγουν από το νερό.
Καταδύονται επίσης σε άλλες ελβετικές και γαλλικές λίμνες, συμπεριλαμβανομένης αυτής που ήρθα να βουτήξω.

LAC LIOSON, μια ώρα οδικώς από τη Λωζάνη, είναι μια μικρή λίμνη σε μια κοιλάδα στην οροσειρά των Άλπεων.
Τα μέλη του κλαμπ βουτήξαν εκεί κάθε χειμώνα για περισσότερα από 20 χρόνια, και τα τελευταία χρόνια κόβουν τις τρύπες των πάγων τον Ιανουάριο για τις διάφορες ομάδες δυτών που επισκέπτονται τα Σαββατοκύριακα.
Φύγαμε από τη Λωζάνη το βράδυ με βροχή, αλλά αυτό γρήγορα άλλαξε σε βαρύ χιόνι κατά την οδήγηση προς τα πάνω. Όλοι έχουν οχήματα με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, επομένως πρέπει να εμπιστευτείτε ότι μπορούν να χειριστούν τις καιρικές συνθήκες.
Ο Claude εξήγησε ότι ήταν παραδοσιακό να δειπνήσεις στους πρόποδες του βουνού στο εστιατόριο που διευθύνει η οικογένεια που έχει το μοναδικό σαλέ στη λίμνη. Έχετε δύο επιλογές: μαγειρέψτε το μοσχαρίσιο κρέας, το ελάφι ή/και το άλογό σας στην προσωπική σας ζεστή πέτρα ή να μαγειρέψετε το κρέας σας σε καυτό λάδι (φοντί κρέατος).
Ενώ απολάμβανα την καινοτομία του μαγειρέματος με ζεστές πέτρες στο χαρούμενο εστιατόριο γεμάτο με ντόπιους, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω τους κουβάδες με χιόνι που πέφτουν έξω.
Μέχρι τις 10.30:10 ήταν ώρα να οδηγήσουμε για άλλα δέκα λεπτά μέσα από χιονοπτώσεις έως και XNUMX εκατοστών μέχρι εκεί που θα αφήναμε τα οχήματα, θα ξεφορτώναμε το κιτ μας και θα πάρουμε ένα υψηλής ισχύος όχημα όργωμα χιονιού στο βουνό.
Οι Ελβετοί είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί στο χειρισμό βαριών εργασιών στο χιόνι και δεν τους πείραξε καθόλου να φορτώσουν μερικές δεκάδες κυλίνδρους και το σετ κατάδυσης όλων στο δοχείο στο μπροστινό μέρος του χιονάγατου και να μεταφέρουν 10 άτομα στο πίσω μέρος.
Χρειάστηκαν 25 λεπτά σε μια απότομη κλίση για να φτάσετε στο σαλέ σε συνθήκες σχεδόν χιονοθύελλας. Έχω βιώσει μια σειρά από ακραία καιρικά φαινόμενα όταν πήγαινα σε καταδυτικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένου ενός τυφώνα που διέκοψε τις καταδύσεις μας στην Κούβα, αλλά αυτό το ταξίδι κατατάχθηκε ως το πιο αξέχαστο – και το πιο διασκεδαστικό.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΙ, το βαρύ χιόνι έχει ελαφρύνει και ο Claude με κάθεται για να περάσω από την εφοδιαστική κατάδυση στον πάγο και τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν με εξοπλισμό σε χαμηλές θερμοκρασίες.
Όταν καταδύεστε κάτω από πάγο, χρησιμοποιείτε είτε διπλό σετ είτε μονοκύλινδρο με δύο ανεξάρτητες βαλβίδες που κλείνουν για να χωρέσουν δύο ρυθμιστικές. Κάθε πρώτο στάδιο έχει ένα δεύτερο στάδιο και είτε π.Χ. είτε drysuit πληθωρισμός για ανεξάρτητο έλεγχο άνωσης.
Αυτό επιτρέπει τον πλεονασμό, όπως ακόμη και με κρύο νερό ρυθμιστικές μπορεί να παγώσει και να ρέει ελεύθερα, ειδικά εάν υπάρχει σαφής διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ της θερμοκρασίας του αέρα και του νερού.
Για να μειώσετε τις πιθανότητες ελεύθερης ροής, αρχίζετε να αναπνέετε από τα υγρά σας μόνο όταν είστε κάτω από το νερό.
Πολλοί δύτες στον πάγο προτιμούν να βουτήξουν λίγο αρνητικά λόγω του περιβάλλοντος από πάνω και επιπλέον χρειάζεστε επιπλέον βάρος σε υψόμετρο. Πήρα 3 κιλά περισσότερο μόλυβδο από το συνηθισμένο.
Δεν βρήκα τη θερμοκρασία, η οποία κυμαίνεται από το μηδέν στην επιφάνεια έως τους 2°C στα 15 μέτρα, να είναι μεγάλο πρόβλημα, αλλά έχω συνηθίσει να βουτάω βαθιά ναυάγια στη Βαλτική, οπότε ήρθα προετοιμασμένος με ένα θερμαινόμενο γιλέκο, χοντρό θερμικά και drysuit.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζετε τις φυσιολογικές επιδράσεις του κρύου νερού, επειδή οι διαδικασίες σκέψης και η ικανότητά σας να αντιδράτε επιβραδύνονται.
Η κατάδυση σε ένα ακραίο περιβάλλον σας απαιτεί να είστε ήρεμοι, γιατί ο πανικός μπορεί να σας βάλει σε μπελάδες πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η κατάδυση σε πιο ήρεμες συνθήκες.
Ένας μεγάλος κίνδυνος όταν η κατάδυση στον πάγο χάνεται ή κολλάει κάτω από τον πάγο, επομένως πρέπει να ληφθούν προφυλάξεις. Όταν ο Claude και η ομάδα καταδύσεων αλυσοπρίοναν τις τρεις καταδυτικές τρύπες τον Ιανουάριο, έβαλαν επίσης μια υποβρύχια γραμμή 50 μέτρων μεταξύ τους.
Οι Σουηδοί φίλοι μου από την tec επιμένουν να φορούν πρόσδεση από την κύρια τρύπα, αλλά στην Ελβετία υπάρχει μόνο η κατευθυντήρια γραμμή ανάμεσα στις τρύπες.
Υπάρχει πάντα κάλυμμα ακτής στην κύρια τρύπα για να βοηθήσει με το κιτ, να μπαίνει και να βγαίνει από το νερό και να φτυαρίζει τη λάσπη από την τρύπα, καθώς συχνά χιόνιζε κατά την επίσκεψή μου.

Ο ΚΛΟΝΤ ΚΑΙ ΕΓΩ ανεβείτε στο ισόγειο του σαλέ και περπατήστε 100 μέτρα κάτω από ένα μικρό λόφο μέχρι την κύρια τρύπα στη μέση της λίμνης. Είναι η δεύτερη κατάδυση του Claude της ημέρας, η πρώτη του ήταν να ανοίξει τη δεύτερη και την τρίτη τρύπα, οι οποίες είναι συνήθως προσβάσιμες από τα τοπικά καταδυτικά κλαμπ τα Σαββατοκύριακα. Ο Claude είχε τελικά σπάσει τη δεύτερη τρύπα, αλλά η τρίτη παρέμεινε παγωμένη.
Σκοπεύουμε να κατευθυνθούμε προς την πλευρά της λίμνης που βρίσκεται πιο κοντά στο σαλέ. Έχω οδηγίες να μην αγγίζω τον πολύ λάσπη πάτο. Βγάζω το σύστημα της κάμεράς μου από το χιόνι, διατηρώ το κρύο έτσι ώστε να μην υπάρχει διαφορά θερμοκρασίας που να προκαλεί συμπύκνωση στο φακό ή τη θύρα και γλιστράω στο παγωμένο νερό με λίγη τρόμο.
Η πρώτη μου εντύπωση είναι πόσο καθαρό είναι το νερό. Η ορατότητα είναι 30 μέτρα, αλλά το πάχος ενός μέτρου χιονιού που βρίσκεται στην κορυφή του πάγου κάνει το σκοτάδι. Ανάβουμε τους πυρσούς μόλις αρχίσουμε να κατεβαίνουμε και ενώ η κυριολεκτικά παγωμένη θερμοκρασία είναι λίγο σοκαριστική, η εστίασή μου μετατοπίζεται γρήγορα στο τι να φωτογραφίσω και στο πώς να καταγράψω καλύτερα αυτό το σκληρό περιβάλλον.
Δεν υπάρχει πολλή ζωή στη λίμνη εκτός από τις πέστροφες 15 εκατοστών που κρέμονται στον πάτο και δεν κινούνται πολύ – εκτός από τις περιπτώσεις που προσπαθείτε να τις φωτογραφίσετε.
Το Lac Lioson προωθείται ως σημείο ψαρέματος τους καλοκαιρινούς μήνες, και στους τοίχους του σαλέ υπάρχουν φωτογραφίες ανθρώπων που κρατούν ψάρια 40-60 εκατοστών, οπότε υποθέτω ότι είτε τροφοδοτούν τη λίμνη το καλοκαίρι είτε τα μεγάλα ψάρια πηγαίνουν στο βαθύτερο μέρος το χειμώνα, όπου θα ήταν πιο ζεστό.
Δεν βλέπουμε πολλά με τους δροσερούς βραχώδεις σχηματισμούς και δεν μπορώ να δω μεγάλες, γραφικές εκτάσεις πάγου επειδή είναι τόσο σκοτεινό. Το πιο διασκεδαστικό μέρος της κατάδυσης στον πάγο είναι οι ανόητες γελοιότητες των δυτών.
Ένα δημοφιλές YouTube Το βίντεο που δημοσιεύτηκε από Φινλανδούς δύτες γυρίστηκε ανάποδα, με δύτες να ψαρεύουν και να γεμίζουν ένα καρότσι ενώ κάθονται ή περπατούν ανάποδα στον πάγο.
Δεν είμαι σίγουρος αν οι άνθρωποι περπατούν περισσότερο ανάποδα τώρα λόγω αυτού του βίντεο ή αν τους αρέσει απλώς να βλέπουν τις φυσαλίδες τους να πέφτουν, αλλά μερικές από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες από το ταξίδι είναι ανεστραμμένων ανθρώπων.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο θα περίμενε κανείς να περπατήσει ανάποδα πάνω στον πάγο και το βρίσκω αρκετά αποπροσανατολιστικό, οπότε μείνετε ψηλά τις περισσότερες φορές.

ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ είναι ο τρόπος με τον οποίο κινούνται οι φυσαλίδες κάτω από τον πάγο. Μαζεύονται σε μπαλώματα και στροβιλίζονται αργά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, κάτι που μπορεί να είναι αρκετά υπνωτιστικό. Περιστασιακά σταματάω σε ένα σημείο για να τα παρακολουθήσω, αλλά όσο περισσότερο σταματάς τόσο περισσότερο νιώθεις το κρύο, έτσι τείνω να συνεχίζω να ελίσσομαι καθώς περνάμε από τη μια τρύπα στην άλλη.
Κάνω τρεις καταδύσεις σε δύο ημέρες, με τους χρόνους κατάδυσής μου να είναι 30-40 λεπτά ανά κατάδυση. Περίμενα ότι το υψόμετρο θα ήταν μεγαλύτερο ζήτημα, αλλά ο Κλοντ δεν προσαρμόζει καν την κατάδυσή του-υπολογιστή. Τα τεχνικά μοντέλα Shearwater που χρησιμοποιούμε και οι δύο αναγνωρίζουν ότι ο δύτης βρίσκεται αυτόματα σε υψόμετρο.
Δεν πηγαίνουμε κάτω από τα 15 μέτρα και περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας γύρω στα 5 μέτρα, επομένως το ύψος δεν είναι πραγματικά ζήτημα.
Ωστόσο, διαπιστώνω ότι ο συναγερμός κενού στο περίβλημα της φωτογραφικής μηχανής μου δεν θα λειτουργεί σωστά – η Nauticam μου λέει αργότερα ότι τα παλαιότερα ηλεκτρονικά δεν μπορούν να βαθμονομηθούν σε υψόμετρο, ενώ τα πιο πρόσφατα ηλεκτρονικά βαθμονομούνται αυτόματα.
Αισθάνεστε λίγο πιο κουρασμένοι που είστε τόσο ψηλά, αλλά κατά τα άλλα τα βασικά ζητήματα είναι τα υλικοτεχνικά ζητήματα να μεταφέρετε τα πάντα εκεί ψηλά, να τηρείτε τις ασφαλείς διαδικασίες, να ελέγξετε τον εξοπλισμό και να έχετε στη θέση τους έκτακτα περιστατικά.
Επομένως, δεν έχω να αναφέρω δραματικά προβλήματα, και εκτός από μερικά ελεύθερα ρέματα, η κατάδυση έγινε χωρίς προβλήματα, με τυπικό ελβετικό τρόπο.
Το πιο ευχάριστο είναι να βλέπεις πόσο φυσιολογικό είναι για τους Ελβετούς να εκμεταλλεύονται τα ακραία περιβάλλοντα στα οποία ζουν.
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου μας στο Lac Lioson, μια ομάδα 40 ατόμων από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Λωζάνη συγκεντρώνεται εκεί για το ετήσιο χειμερινό τζακούζι τους. Αρνούμενοι να προσλάβουν τη χιονόγατα για να ανεβάσει τον εξοπλισμό τους στο βουνό, αντ 'αυτού κάνουν σκι σε ανηφόρα σε πολλαπλά ταξίδια λίγων ωρών, κάθε ρυμούλκηση γεμάτη μουσαμά, πλαισίωση πισίνας, ξύλο, αντλίες, σωλήνες, γεννήτρια, σκηνές, κλινοσκεπάσματα και άλλα.
Πολλοί καταλήγουν να περνούν λίγο χρόνο στο σαλέ λόγω του κρύου και της συχνής χιονόπτωσης, αλλά καταφέρνουν να χτίσουν και να θερμάνουν το τζακούζι στους 38°C σε 12 ώρες. Αυτό που κάνουν φαίνεται τρελό, αλλά σε συζητήσεις μαζί τους υποστηρίζουν ότι οι δύτες είναι πιο τρελοί.
Μπορεί να μην βρούμε αξιοσημείωτα υποβρύχια πλάσματα ή ναυάγια στο Lac Lioson, αλλά είναι πολύ ιδιαίτερο να συμμετάσχουμε με τους Ελβετούς στην εξαιρετική ιδέα τους για το τι είναι φυσιολογικό.
Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο όπου μπορείτε να αφήσετε μια τοποθεσία κατάδυσης κατεβαίνοντας ένα βουνό κατά τη διάρκεια της έντονης χιονόπτωσης, καταλήγοντας ακριβώς στο σημείο που είναι σταθμευμένο το αυτοκίνητο. Πόσο φοβερό είναι αυτό;