Υπόκοσμος της ΤΟΥΣΚΑΝΑΣ

GROTTA GIUSTI είναι ένα σύστημα σπηλαίων 130 εκατομμυρίων ετών (ή «σύστημα σφαλμάτων» για να είμαστε πιο ακριβείς, αλλά ας το αναφέρουμε ως σπήλαιο για ευκολία) και ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1849. Ναι, είναι μια κατάδυση σε ένα υπερκείμενο περιβάλλον , αλλά αντέξου μαζί μου!
Σήμερα, αντί να είναι απλώς μια τρύπα στο έδαφος, βρίσκεται κάτω από ένα αρκετά ωραίο ξενοδοχείο σπα με το ίδιο όνομα, και βρίσκεται στην κεντρική ιταλική περιοχή της Τοσκάνης.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ξενοδοχείο σπα βρίσκεται στην κορυφή του συστήματος σπηλαίου, καθώς η εγκατάσταση σπα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις «θεραπευτικές δυνάμεις» του ζεστού νερού που βρίσκεται μέσα.
Ένιωσα μια σκιά παράξενη να εμφανίζομαι στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Grotta Giusti με τη μοντέρνα φορεμένη τσάντα καταδύσεων και τα μάλλον ατημέλητα ρούχα για εξωτερικούς χώρους. Μόλις έκανα check in, μου έδωσαν μια ρόμπα σπα και σαγιονάρες επώνυμων ξενοδοχείων και μου σακούλες μεταφέρθηκαν γρήγορα μπροστά μου σε ένα δωμάτιο με θέα στους κήπους του ξενοδοχείου. Γιατί, φυσικά, δεν ήμουν εδώ μόνο για τις βουτιές.
Μόλις εγκατασταθώ, ανυπομονώ να συναντήσω τους οδηγούς καταδύσεων στο σπα Luciano Tanini και Paolo Lenaz, οι οποίοι θα μου έδειχναν τι ήταν τις επόμενες δύο μέρες.
Ο Luciano και ο Paolo δεν εργάζονται απευθείας για το ξενοδοχείο, αλλά είναι πολύ παθιασμένοι με τις καταδύσεις κάτω από αυτό. Διαχειρίζονται το Grotta Giusti Diving, το οποίο απευθύνεται σε επισκέπτες δύτες, αλλά επίσης, τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, τους έχει δώσει τη δυνατότητα να εξερευνήσουν πλήρως το σύστημα.
Αυτή η αμοιβαία σχέση τους δίνει άνευ προηγουμένου πρόσβαση στις σπηλιές, επιτρέποντάς τους να ανοίξουν νέες διαδρομές μέσα σε αυτές. Μεταφέρουν επίσης το μοναδικό PADI Spa Diver Εκπαιδευτής πιστοποιήσεις, με βάση ένα μάθημα που ανέπτυξαν με την έγκριση της PADI.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ Θα το περιέγραφα ως μια απόδραση για ένα ήσυχο, χαλαρωτικό ή ρομαντικό Σαββατοκύριακο. Δεν είναι το μέρος στο οποίο θα πρότεινα να πάτε τα παιδιά (για χάρη των άλλων καλεσμένων αν μη τι άλλο).
Η εξυπηρέτηση και το φαγητό είναι άψογα και ο κατάλογος των εγκαταστάσεων σπα φαίνεται ατελείωτος. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο, με μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν σε έναν καλά περιποιημένο κήπο. Συνολικά, τα πρότυπα αντικατοπτρίζουν την τιμολόγηση.
Το απόγευμα μετά την άφιξη, μετά από μερικές περιποιήσεις σπα και ένα σαλόνι δίπλα στη θερμική πισίνα του ξενοδοχείου, συνάντησα ξανά τους οδηγούς, αυτή τη φορά για να ενημερωθώ για την πρώτη από τις δύο δραστηριότητες grotta που επρόκειτο να δοκιμάσω – την Grotta Giusti “Spa Flotation Experience ” (που είναι όπου μπορεί να συμμετάσχει ο μη καταδυτικός συνεργάτης). Οι οδηγοί μου περιέγραψαν αυτή την εμπειρία ως «βουτιά για το μυαλό». Άλλαξα σορτς κολύμβησης, μπότες κατάδυσης και ένα φανελάκι και με οδήγησαν κάτω στη σπηλιά κάτω από το ξενοδοχείο.
Ένας σύντομος διάδρομος οδηγεί στην είσοδο του σπηλαίου, όπου μια δισκέτα πλαστική κουρτίνα σηματοδοτεί την είσοδο - ένα φράγμα μεταξύ του έξω κόσμου και του κάτω κόσμου.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα μια φορά μέσα ήταν η έντονη υγρασία, που καταγράφεται γύρω στο 98%, με τη θερμοκρασία του αέρα στους 34°C. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η σπηλιά είναι απαγορευμένη για δύτες και χρησιμοποιείται μόνο από το ξενοδοχείο σπα για να χαλαρώσουν οι επισκέπτες του, περιτριγυρισμένο από τις αποτοξινωτικές ιδιότητες που λέγεται ότι παράγει αυτό το υπόγειο περιβάλλον.
Εξαιτίας αυτού, η περιοχή είναι καλά συντηρημένη, με κουπαστή, τσιμεντένιο δάπεδο και προσεκτικά τοποθετημένο ατμοσφαιρικό φωτισμό, σχεδιασμένο να βελτιώνει τους συναρπαστικούς φυσικούς σχηματισμούς της σπηλιάς.
Αυτά, έμαθα, είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα που βρέθηκαν σε ένα «κανονικό» σπήλαιο, όπου σε αυτήν την περίπτωση αυτό που θα πίστευα ότι ήταν σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες είναι στην πραγματικότητα συμπυκνώματα - «σκληρές, συμπαγείς μάζες ύλης που σχηματίζονται από την καθίζηση ορυκτού τσιμέντου μέσα στα κενά μεταξύ των σωματιδίων».
Αυτά τα κονιάματα παίρνουν πολλές μορφές, από πολύ ψηλά προεξέχοντα σχήματα κώνου μέχρι σχέδια που μοιάζουν με κουνουπίδι και ακόμη και μερικά που μοιάζουν με ανθρώπινα αυτιά. Ο Luciano πιστεύει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά εμφανίζονται μόνο στην Τοσκάνη και σε μια άλλη περιοχή στη Βραζιλία.
Μόλις σταματήσει το μονοπάτι, μια σκάλα οδηγεί στην άκρη των καθαρών νερών και σε μια περιοχή που ονομάζεται Lago del Limbo (ή Λίμνη Λίμπο).
Η εμπειρία επίπλευσης είναι βασικά μια ευκαιρία να απολαύσετε το περιβάλλον από το νερό (το οποίο επίσης καταγράφεται στους 34°C), μετακινούμενοι χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια, ανακατεύοντας ενώ είστε μερικώς βυθισμένοι από βράχο σε βράχο και τοίχο σε τοίχο.
Ήμουν πρόθυμος να δω πού βρισκόταν η είσοδος στην αρχή της κατάδυσης, οπότε επιπλεύσαμε προς το μέρος της και ένα από τα παιδιά έριξε έναν πυρσό κάτω σε κάτι που μου φαινόταν σαν μια αρκετά στενή τρύπα στο πάτωμα της λίμνης. Οφείλω να ομολογήσω ότι μπορεί να αμφισβήτησα αυτό που είχα αφήσει τον εαυτό μου για κατάδυση εκείνη τη στιγμή.

ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, η εμπειρία επίπλευσης πίστευα ότι λειτούργησε ως εξαιρετικός πρόδρομος για την πραγματική κατάδυση που έπρεπε να κάνω.
Το επόμενο απόγευμα στις 6, με τη σύντροφό μου Ana, ένα σωρό ενθουσιώδεις Ιταλούς δύτες και μια χούφτα οδηγούς, μαζευτήκαμε σε μια αίθουσα για την καταδυτική μας ενημέρωση.
Χάρηκα που έτυχε να κάθομαι δίπλα σε έναν αγγλόφωνο Ιταλό, ο οποίος μπόρεσε να μου μεταφράσει ήσυχα την παρουσίαση Powerpoint του οδηγού.
Η ενημέρωση ήταν σαφώς εμπεριστατωμένη, κάτι που είναι αξιέπαινο, αλλά μια αγγλική έκδοση θα ήταν πιο χρήσιμη για μένα σε αυτό το σημείο.
Θα υπήρχαν 12 δύτες (συμπεριλαμβανομένης της Ana και εμένα) που θα εισέρχονταν στο σύστημα και για κάθε τέσσερις δύτες, θα ήταν παρόντες δύο οδηγοί – ένας στο πίσω μέρος και ένας μπροστά από κάθε μέρος.
Η κατάδυση θα διαρκούσε περίπου μία ώρα, διαπερνώντας 150 μέτρα διάβασης. Έμφαση δόθηκε στη διαχείριση του φυσικού αερίου – θα χρησιμοποιούσαμε μόνο έναν κύλινδρο και μόνο το ένα πέμπτο του αέρα μας θα χρησιμοποιούταν κατά την είσοδο, με το υπόλοιπο να εξοικονομείται για το ταξίδι της επιστροφής και μια αξιοπρεπής ποσότητα να έχει απομείνει ως προσωρινή αποθήκευση.
Το καταδυτικό κέντρο προτιμά επίσης οι δύτες να χρησιμοποιούν τον εξοπλισμό του παρά τον δικό τους, γιατί εφοδιάζουν κάθε δύτη με έναν κύλινδρο με δύο πρώτα στάδια και τρία ρυθμιστικές, το οποίο έχουν στήσει και είναι έτοιμο.
Χωρίς να θέλω να ακούγομαι σαν πριγκίπισσα εδώ, δεν μου αρέσει πραγματικά η κατάδυση με ενοικιαζόμενο εξοπλισμό, γιατί γνωρίζω τον δικό μου εξοπλισμό μέσα-έξω.
Ωστόσο, ο Λουτσιάνο με συμβούλεψε ότι ο βράχος μέσα στη σπηλιά τείνει να καταστρέψει π.Χ., οπότε θα ήταν πολύ καλύτερα να χρησιμοποιήσω τους δικούς τους (είχαν δίκιο, φυσικά).

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Αυτό που ξεχωρίζει αυτή την καταδυτική εμπειρία από οποιαδήποτε άλλη με την οποία έχω ασχοληθεί είναι ότι πραγματοποιείται χωρίς πτερύγια.
Χωρίς πτερύγια;! Ναι, το ξέρω, ακούγεται γελοίο, αλλά πιστέψτε με, λειτουργεί πραγματικά πολύ καλά.
Αυτή η κατάδυση είναι ανοιχτή σε όλα τα επίπεδα δυτών από το PADI Open Water (ή ισοδύναμο), επομένως δεν απαιτείται εμπειρία σε σπήλαια ή εναέρια κατάδυση. Η αφαίρεση των πτερυγίων από την εξίσωση σημαίνει ότι ο έλεγχος άνωσης δεν είναι ένα ζήτημα, και τα BC μας θα παρέμεναν άδεια από αέρα μόλις βυθιστήκαμε.
Αυτό με τη σειρά του μειώνει τη φόρτωση εργασιών. Ας το παραδεχτούμε, όσοι οδηγοί και ρυθμιστικές ρίχνονται στην εξίσωση, πρέπει ακόμα να είστε άνετοι κατά την κατάδυση μέσα σε ένα υπερυψωμένο περιβάλλον.
Και έτσι, με όλες τις συνήθεις φόρμες αποποίησης ευθυνών υπογεγραμμένες, μαζευτήκαμε στις προκαθορισμένες ομάδες μας και ανεβήκαμε στις προσυναρμολογημένες μονάδες καταδύσεων μας. Η ομάδα μας έπρεπε να κατευθυνθεί πρώτα στη λίμνη, με τους υπόλοιπους να ακολουθούν ανά διαστήματα 10 λεπτών.
Ο Λουτσιάνο οδήγησε πίσω στα σκαλιά και στην υπόγεια λίμνη προς την απόκοσμη τρύπα που είχα δει το προηγούμενο βράδυ.
Πριν μπει κάποιος στο σύστημα, κάθε ομάδα, μαζί με οδηγούς, έφτιαχνε τον πυθμένα να συνηθίσει να κινείται χωρίς πτερύγια και να ελέγξει ότι ήμασταν επίσης ικανοί σε αυτό που ουσιαστικά ήταν η αναρρίχηση βράχου γύρω από το περιβάλλον.
Είμαι δεινός ορειβάτης, οπότε το να το συνδυάσω με καταδύσεις σε μια εκδρομή υπόσχεται να είναι πολύ διασκεδαστικό.

ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΤΑΞΗ Μπήκαμε στο πρώτο μέρος του σπηλαίου, ένα αρκετά στενό τμήμα στον πυθμένα της λίμνης, δίπλα από δύο τεράστιους κώνους, που ονομάζονταν Πάολο και Φραντσέσκα.
Αυτό το στάδιο έπρεπε να αντιμετωπιστεί πρώτα με τα πόδια, τα τανκς μας να χτυπούν στον βράχο καθώς μπαίναμε στο σκοτάδι.
Όλοι μας είχαν χορηγήσει κράνη, επίσης, με ένα ζευγάρι πυρσούς στερεωμένους στη θέση τους. Χάρηκα για το κράνος καθώς το κεφάλι μου έξυνε τον βράχο κατά την αρχική μου κάθοδο. Οι πυρσοί υπάρχουν πραγματικά μόνο για να βοηθήσουν τους οδηγούς να παρακολουθούν τους δύτες τους και όχι για να φωτίζουν οτιδήποτε γύρω σας. Οι οδηγοί κάνουν πολύ καλή δουλειά με τους δικούς τους πυρσούς, αν και θα έλεγα ότι δεν βλάπτει να φέρετε και τους δικούς σας.
Πριν από την κατάδυση είχα ρωτήσει τον Luciano σχετικά με το πόσο δημοφιλής ήταν αυτή η τοποθεσία καταδύσεων όλα αυτά τα χρόνια και μου είπε ότι υπολόγιζε ότι περίπου 15,000 δύτες είχαν απολαύσει την εμπειρία τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αυτό με οδήγησε να αναρωτηθώ τι είδους σημάδι θα μπορούσε να κάνει αυτός ο όγκος κίνησης στο περιβάλλον, ειδικά όταν οι δύτες περπατούν και σκαρφαλώνουν αντί να κολυμπούν μέσα από αυτό.
Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, όπως ανακάλυψα μόλις λίγα λεπτά μετά την κατάδυση, δεν ήταν καμία – όσο μπορούσα να δω. Εκτός από πολλές γραμμές που ήταν μόνιμα στο σύστημα, ένιωσα σαν να ήμασταν οι πρώτοι άνθρωποι που μπήκαμε ποτέ στο μέρος.
Αμέσως ένιωσα άνετα μέσα στη σπηλιά και παρατήρησα ότι το νερό δεν ήταν ούτε ζεστό ούτε κρύο, σαν να μην βρισκόμασταν σε υδάτινο περιβάλλον. Μπορεί να έχω ανακαλύψει την τέλεια θερμοκρασία κατάδυσης!
Ο πρώτος μας προορισμός ήταν μια αίθουσα με το όνομα Beatrice. Εδώ σκαρφαλώσαμε προς τα πάνω για λίγο, σπάζοντας τελικά την επιφάνεια και φουσκώνοντας τα BC μας.
Ο αέρας σε αυτόν τον θάλαμο είναι πολύ καλός για να αναπνέει κανείς, γι' αυτό περιπλανηθήκαμε εδώ για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας τον καθεδρικό ναό με ενδιαφέροντες βραχώδεις σχηματισμούς.
Μόλις επιστρέψαμε κάτω από το νερό, κάναμε το δρόμο μας βαθύτερα κατά μήκος των διαδρόμων, μερικές φορές περπατώντας σε ένα λεπτό ράφι από βράχο, μερικές φορές ανακατεύοντας, αλλά ποτέ δεν χρειαζόταν να κολυμπήσουμε.
Μετά από 10 περίπου λεπτά από αυτό, βγήκαμε σε έναν άλλο θάλαμο ή φρεάτιο, όπου και πάλι μπορέσαμε να απολαύσουμε το περιβάλλον μας και να επικοινωνήσουμε με αέρα που αναπνέει με ρυθμιστικές να αφαιρεθεί.

Ο ΠΑΟΛΟ ΕΔΕΙΞΕ ΠΡΟΣ ένα στεγνό πέρασμα που οδηγούσε ακόμα ψηλότερα, και μπορούσα να διακρίνω ένα σταθερό σχοινί που χάθηκε στο σκοτάδι. Εξήγησε ότι η στάθμη του νερού ήταν στην πραγματικότητα πολύ χαμηλή για να εισέλθει σε αυτήν την περιοχή αυτή τη στιγμή.
Ο Λουτσιάνο μας έβαλε όλους να σβήσουμε τα φώτα μας για λίγα λεπτά για να ζήσουμε το αληθινό σκοτάδι – κάπως χάλασα τα πράγματα εδώ με διάφορα LED να ανάβουν ακόμα από τον εξοπλισμό της κάμεράς μου (συγγνώμη, παιδιά).
Ο χρόνος πέρασε γρήγορα, και σε αυτό το σημείο βρισκόμασταν στο πιο ρηχό μέρος του σπηλαίου, αλλά θα ήταν το ταξίδι της επιστροφής μας που θα μας πήγαινε στο μέγιστο βάθος των 18 μέτρων.
Είχα αναρωτηθεί πώς 12 και πλέον άτομα θα χωρούσαν συλλογικά σε έναν τόσο μικρό χώρο και εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά το κατάφεραν ο Luciano και ο Paolo.
Εκτός από το περίεργο τρεμόπαιγμα από τη δάδα ενός άλλου δύτη από ένα γειτονικό πέρασμα, δεν συναντήσαμε κανέναν άλλο στο ταξίδι μας.
Είχα προηγουμένως οραματιστεί ότι έπρεπε να περάσουμε μπροστά από μια συμφόρηση δυτών που εισέρχονταν καθώς φτιάχναμε για την έξοδο, με ανθρώπους να χτυπούν παντού, αλλά αυτό απλά δεν ήταν έτσι.
Ένα άλλο πράγμα που με εντυπωσίασε σε αυτήν την κατάδυση ήταν η έλλειψη αντίληψης βάθους. Είχα επίσης αναρωτηθεί τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει τόσοι πολλοί δύτες για την ορατότητα με τζιν, αλλά σε κανένα σημείο δεν πήγαμε κοντά στον πραγματικό βυθό, ο οποίος λέγεται ότι είναι πράγματι αρκετά λάσπη.

ΟΠΩΣ ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ προς την είσοδο, φυσαλίδες βούιζαν στο βράχο από δύτες σε περάσματα από κάτω μας. Ήταν τέτοιος ο θόρυβος που θα μπορούσατε να σας συγχωρέσουν να σκεφτείτε ότι το ταβάνι κατέρρεε (κι!).
Δεν πέρασε πολύς καιρός που επιστρέψαμε στην κύρια είσοδο και μας υποδέχτηκαν για άλλη μια φορά ο Πάολο και η Φραντσέσκα, εκείνοι οι πανύψηλοι κώνοι από σκυρόδεμα που είχαμε δει στο δρόμο. Ο Λουτσιάνο μου είχε πει πριν από την κατάδυση ότι οι περισσότεροι επισκέπτες δύτες δεν θέλουν να φύγω.
Σε εκείνο το σημείο είχα (αν είμαι ειλικρινής) λίγο ανήσυχος για την όλη εμπειρία, αλλά μέχρι να βγούμε στην επιφάνεια σχεδόν μια ώρα μετά την είσοδο, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του.