ΤΙΓΡΕΣ ΤΙΓΡΕΣ

ΚΑΡΧΑΡΙΑ ΤΙΓΡΕΣ. Ο κόσμος τους φοβάται, τους περιβάλλει η διαμάχη και οι υποβρύχιοι φωτογράφοι και οι τοξικομανείς της αδρεναλίνης, όπως εγώ, τους αναζητούν. Ενώ ο βιότοπός τους παγκοσμίως είναι τεράστιος, εκτείνεται σε μεγάλο μέρος των τροπικών και εύκρατων ζωνών του Ειρηνικού, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού, υπάρχουν λίγα μέρη όπου συνήθως παρατηρούνται καρχαρίες τίγρης.

Αν θέλετε την καλύτερη ευκαιρία να τα δείτε σε ρηχά, ζεστά νερά με μεγάλη ορατότητα, η παραλία Tiger είναι το μέρος που πρέπει να πάτε.

Μια ρηχή αμμουδιά έξω από τις Μπαχάμες, η Tiger Beach έχει γίνει ένας από τους κορυφαίους προορισμούς για να δείτε καρχαρίες τίγρης, με τις θεάσεις σχεδόν εγγυημένες, ειδικά από τον Οκτώβριο έως τον Ιούνιο.

Αρκετές επιχειρήσεις ημερήσιων σκαφών και ζωντανών επιβατών επισκέπτονται την περιοχή, φέρνοντας τους δύτες πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό το κορυφαίο αρπακτικό.

Τα Liveaboard είναι η προτιμώμενη μέθοδος για να αξιοποιήσω στο έπακρο το α ταξίδι κατάδυσης (και το φαγητό είναι συνήθως φανταστικό), οπότε ξεκίνησα με το Master Liveaboards για μια εβδομάδα κατάδυσης με τίγρεις-καρχαρία.

Χρειάστηκαν περίπου 12 ώρες για να φτάσετε στην παραλία Tiger από το Freeport των Μπαχάμες. Μείναμε στον ίδιο γενικό χώρο όλη την εβδομάδα, αφήνοντας ανοιχτό το πρόγραμμα για καταδύσεις με καρχαρίες.

Υπήρχαν δύο είδη καταδύσεων: ταΐσματα, όπου ένας καρχαρίας έδινε ψάρια στους καρχαρίες. και συνεδρίες «ανοιχτής πισίνας», όπου δεν υπήρχε ενεργή σίτιση, αλλά υπήρχε δόλωμα που κρεμόταν στην επιφάνεια από το σκάφος για να προσελκύσει καρχαρίες.

Αυτές οι τίγρεις είναι γνωστό ότι είναι υπάκουες, αλλά θα μπορούσατε ακόμα να αισθανθείτε την προσμονή. Πήγαμε πρόθυμα να πηδήξουμε στον ωκεανό κοντά σε έναν κουβά με κότσια ψαριών και να περιμένουμε να έρθουν οι καρχαρίες. δεν μπορούσα να περιμένω.

Φτάνοντας στα μέσα του πρωινού, ενημερωθήκαμε για τους καρχαρίες και τους κανόνες. Οι καρχαρίες τίγρης, που ονομάστηκαν για τις σκοτεινές, σκιές λωρίδες τους, μπορούν να φτάσουν τα 5 μέτρα μήκος και να ζυγίζουν περισσότερο από 600 κιλά. Διασκεδαστικό γεγονός: οι ρίγες τους ξεθωριάζουν με την ηλικία, οπότε ουσιαστικά γκριζάρουν όταν γεράσουν. Ήταν πιθανό να δούμε μόνο γυναίκες και από τις αναφορές της προηγούμενης εβδομάδας, αρκετές ήταν έγκυες.

Οι καρχαρίες της παραλίας Tiger γίνονται τόσο γνωστοί που σε πολλούς έχουν δοθεί ονόματα. Το καταδυτικό μας πλήρωμα μίλησε με αγάπη για την Πριγκίπισσα και την Έμμα και για το πώς να τις αναγνωρίσουμε και τους άλλους.

Επιτέλους ήρθε η ώρα να μπω στο νερό. Με τον δύτη ασφαλείας να μας τοποθετεί, σχηματίσαμε το ημικύκλιο μας γύρω από την ταΐστρα, με την περιοχή μπροστά της ανοιχτή για τους καρχαρίες.

Δεν άργησε. Περίπου τη στιγμή που βρισκόμουν στη θέση μου (ήμασταν σκόπιμα υπέρβαροι για να μας κρατήσουν αγκυρωμένους στο κάτω μέρος) ένας κολυμπούσε ακριβώς στον ανοιχτό χώρο μεταξύ μας.

Η τίγρη γλίστρησε προς την ταΐστρα σαν μοντέλο στο κόκκινο χαλί που ήταν απλωμένο μπροστά μας. Οι κάμερες αναβοσβήνουν, πήγε κατευθείαν στην ταΐστρα και της έδωσαν ένα ψάρι.

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΤΙΓΡΕΣ ΕΔΩ ήταν τόσο διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Είχα δει σύντομες αναλαμπές καρχαριών τίγρης σε άλλα μέρη, συμπεριλαμβανομένων μερικών ελαφρώς ενοχλητικών καταδύσεων στη Χαβάη όπου η συμπεριφορά τους ήταν αμφισβητήσιμη και εντυπωσιακά διαφορετική από ό,τι είδα στην παραλία Tiger.

Αυτές οι τίγρεις ήταν σαν σκυλιά κουταβιών – λοιπόν, κουτάβια 500 κιλών που κινούνταν σαν φορτηγά. Τα ογκώδη σώματά τους κινήθηκαν αργά σε ευθεία γραμμή προς τη γυναίκα με τον κουβά των ψαριών μπροστά της. Έμοιαζε με κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι μαύρου νεοπρενίου σε σύγκριση με αυτές.

Το δόλωμα της τράβηξε όχι μόνο τους καρχαρίες, αλλά και ένα σύννεφο ψαριών που φαινόταν τόσο πυκνό που δεν ήξερα πώς μπορούσε να δει το ζώο που έμοιαζε με τη δεξαμενή να την πλησιάζει. Όταν κινήθηκε, το ψάρι κινήθηκε, δημιουργώντας μια δίνη ζωής πάντα γύρω της.

Αφού πήρε τη λιχουδιά του, ο καρχαρίας πέρασε από πίσω μας, γυρίζοντας πίσω στην αρχή του διαδρόμου και μπήκε για άλλη μια. Στη συνέχεια προσχώρησε ένας άλλος καρχαρίας.

Η αμβλεία μύτη του καρχαρία τίγρης, ιδωμένη κατά μέτωπο, είναι τεράστια. Είναι αυτό το μεγάλο, ορθογώνιο πλαίσιο που έρχεται κατευθείαν πάνω σου, αλλά αργά, ήρεμα.

Μερικοί από τους δύτες ήταν «οπλισμένοι» με ένα λευκό κοντάρι που κράτησαν μπροστά τους, ώστε να μπορεί να βοηθήσει να απομακρύνει έναν καρχαρία αν ένιωθαν ότι ήταν πολύ κοντά.

Όσοι από εμάς έχουμε μεγάλες κάμερες θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο. Μας είπαν να διατηρούμε οπτική επαφή με τους καρχαρίες ανά πάσα στιγμή.

Δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εκπληκτικό. Αυτά τα ογκώδη ζώα σχεδόν έμοιαζαν να κάνουν ουρά για τα ψάρια τους, παίρνοντας ένα και μετά περιμένουν τη σειρά τους για ένα άλλο.

Οι καταδύσεις σε ανοιχτή πισίνα ήταν χρονικά τετράγωνα στα οποία μπορούσαμε να πηδήξουμε στο νερό για όση ώρα θέλαμε, και περιλάμβαναν μερικές από τις αγαπημένες μου καταδύσεις.

Χωρίς να χρειάζεται να τοποθετηθώ γύρω από τον τροφοδότη, είχα περισσότερη ελευθερία να βρω καλύτερες φωτογραφικές γωνίες και καταστάσεις φωτισμού.

Ενώ οι τίγρεις έκαναν κρουαζιέρα περιστασιακά, τα άλλα είδη καρχαριών έτειναν να είναι τα αστέρια αυτών των καταδύσεων.

Με γοήτευσαν οι αυτάρεσκοι λεμονοκαρχαρίες που έμοιαζαν να έρχονται κρυφά πίσω μου, πάντα χαμηλά στην άμμο.

Υπήρχαν επίσης γκρίζοι καρχαρίες υφάλων και ο περιστασιακός καρχαρίας νοσοκόμος (οι οποίοι ήταν γνωστό ότι ρουφούσαν τα ψάρια από τα δολώματα-κιβώτια που κρέμονταν στην επιφάνεια).

ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΔΥΣΗ, Ήμουν γονατισμένος στην άμμο κοιτάζοντας μακριά και στην άκρη της θέας μου μπορούσα να δω μια μικρή σκιά να αναδύεται και να κατευθύνεται κατευθείαν προς το μέρος μου.

Συνέχισε να κινείται κατάματα προς το μέρος μου και το σχήμα του κεφαλιού που έμοιαζε με κουτί υποδήλωνε ένα τεράστιο μέγεθος, παρόλο που δεν είχα δει ακόμη ολόκληρη τη μάζα.

Η κάμερα αναβοσβήνει, τράβηξα πλάνα καθώς η τίγρη πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Μόνο τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να φύγω από τη μέση, έστρεψε ακριβώς δεξιά από εμένα, χτυπώντας με με το θωρακικό της πτερύγιο.

Ολόκληρη η όρασή μου παρεμποδίστηκε από ρίγες για κάτι που φαινόταν σαν μέρες πριν την ουρά της, τόσο ψηλή όσο ήμουν γονατισμένη, περνούσα.

Μέσα μου ούρλιαζα από χαρά (αλλά έμεινα σιωπηλός, εκτός από τις φυσαλίδες μου). Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: «Κάνε το ξανά, ξανά, έλα πιο κοντά αυτή τη φορά!»

Πάντα νιώθω ότι είναι έτσι με τα μεγάλα ζώα κάτω από το νερό. Μόλις πάρετε μια ματιά, απλά θέλετε περισσότερα.

Τους ικετεύω στις σκέψεις μου: «Σας παρακαλώ, κολυμπήστε ξανά, αφήστε με να πετύχω έναν ακόμη σουτ, μόνο ένα πέρασμα και μετά θα βγω στην επιφάνεια».

Ήταν Οκτώβριος και η θερμοκρασία του νερού ήταν γύρω στους 25°C. Στο Tiger Beach η περιοχή είναι 22-30°C, θερμότερη τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν και το νερό ήταν σχετικά ζεστό, χάρηκα που είχα τα 5 χιλιοστά μου στολή επειδή περνούσαμε τον περισσότερο χρόνο καθισμένοι σε ένα μέρος, χωρίς να δημιουργούμε θερμότητα σώματος κολυμπώντας τριγύρω, και έκανε λίγο κρύο.

ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΝΔΥΜΑΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΟ. Δεν επιτρέπονταν φωτεινά χρώματα. Οι καρχαρίες είναι περίεργοι, ιδιαίτερα για χρώματα όπως το κίτρινο ή τα μαλλιά που ρέουν, γι' αυτό ενημερωθήκαμε πριν από το ταξίδι να ντυθούμε ολόμαυρα και να καλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, συμπεριλαμβανομένης της κουκούλας.

Φοράω ολόσωμη πτερύγια, ακόμη και τη μικρή λωρίδα δέρματος μεταξύ μου πτερύγια και στολή έπρεπε να καλυφθεί με μαύρες κάλτσες (είχα την ποικιλία Lycra, αλλά μερικές άλλες φορούσαν κανονικές κάλτσες).

Δεν μπορώ να γράψω για την παραλία Tiger και τη φωτογράφηση καρχαριών χωρίς τουλάχιστον να αναφέρω τη διαμάχη σχετικά με τη διατροφή ή το δόλωμα για καρχαρίες (ή οποιοδήποτε ζώο).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρακτική είναι αφύσικη και κατά κάποιο τρόπο αλλάζει τη φυσική συμπεριφορά των καρχαριών.

Έχω βιώσει αρκετές καταδύσεις καρχαριών σε όλο τον κόσμο στις οποίες περιλαμβανόταν δόλωμα ή τάισμα και, σε κάθε μία, οι καρχαρίες εμφανίζονται πριν το δόλωμα ή οι δύτες ακόμη μπουν στο νερό. Μόνο ο ήχος των σκαφών που πλησιάζουν τους ειδοποιεί για το τι πρόκειται να συμβεί.

Είναι σωστό ή λάθος; Όλοι πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Για να δικαιολογηθώ, θα υποστηρίξω ότι βγάζω φωτογραφίες και μοιράζομαι ιστορίες με την ελπίδα να κεντρίσω το ενδιαφέρον και να διατηρήσω τους καρχαρίες και τον ωκεανό. Το να δείξουμε ότι οι καρχαρίες δεν είναι ανθρωποφάγοι μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή των αρνητικών αντιλήψεων. Ποτέ δεν ένιωσα ότι απειλήθηκα από αυτούς τους καρχαρίες – στην πραγματικότητα, η όλη διάθεση όλης της εποχής μας κάτω από το νερό ήταν πολύ πιο ήρεμη από ό,τι στις περισσότερες καταδύσεις.

Αυτά τα υπέροχα ζώα δεν νοιάζονταν για όσους από εμάς καθόμασταν στην άμμο και τραβούσαμε φωτογραφίες (ενδιαφερόντουσαν για τη δύτη με τον κουβά με τα ψάρια, αλλά δεν ήθελαν να της επιτεθούν ή να της φάνε, μόνο τα ψάρια).

Αλλά βλέπω και την υποκρισία στις δικές μου αποφάσεις. Δεν θέλω να συμμετάσχω σε κάτι που είναι επιζήμιο για τον ωκεανό, και παρόλο που μπορεί να μην είναι επιζήμιο, δεν είναι κάτι που θα συνέβαινε φυσικά στην άγρια ​​φύση.