ΚΕΛΠΑΔΥΤΗΣ
Τα κοράλλια της Αυστραλίας είναι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αλλά οι εύκρατοι ύφαλοι της χώρας που κυριαρχούνται από φύκια είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικοί και απειλούμενοι. Τώρα αποκτούν επιτέλους την εστίαση στην αποκατάσταση που τους αξίζει, λέει η STEPHANIE STONE. Φωτογράφοι του JUSTIN GILLIGAN
Διαβάστε επίσης: Ο δολοφόνος αχινών σαρώνει στην Ερυθρά Θάλασσα
Ο ουρανός είναι ένα άμεμπτο μπλε, ο αέρας βαρύς με την έντονη μυρωδιά του αλατιού και του ψαριού και κάτι ελαφρώς σάπιο, και τα φύκια είναι σχεδόν κυριολεκτικά παντού.
Σχηματίζει χοντρές, ολισθηρές κουβέρτες πάνω από τη βραχώδη ακτή. Κρεμιέται από τα άτονα στόματα των αγελάδων που είχαν χαλαρώσει για να βοσκήσουν στους θρεπτικούς ναυαγούς.
Ξεχειλίζει από ρυμουλκούμενα που τα σέρνουν φύκια - ντόπιοι που συλλέγουν τα ξεβρασμένα φύκια και τα πωλούν στο εργοστάσιο επεξεργασίας φυκιών του νησιού για να μετατραπούν σε ζωοτροφές, λιπάσματα και συστατικά τροφίμων και προϊόντων ομορφιάς.
Στην πόλη, τα καφέ φύκια γεμίζουν τους διαδρόμους του καταστήματος Kelp Craft, όπου έχουν διαμορφωθεί σε ιππόκαμπους, ζιζανιοκτονίες και άλλες διακοσμητικές επιτοίχιες.
Η καλλιτέχνις και κάτοικος πολλών χρόνων Caroline Kininmonth χρησιμοποιεί ακόμη και τα κροστά φύλλα για να κατασκευάσει επώνυμα φορέματα για εγκαταστάσεις κούκλας Barbie. Εδώ στο King Island, στα ανοιχτά της βορειοδυτικής ακτής της Τασμανίας, τα φύκια ταύρου είναι τόσο διάχυτα που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα μέλλον στο οποίο μπορεί να μην υπάρχει.
Αλλά η προοπτική για τα δάση φυκιών της περιοχής είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρη.
Το φύκι απαιτεί δροσερά, πλούσια σε θρεπτικά συστατικά νερά για να ευδοκιμήσει, επομένως η ανταπόκρισή του στη θέρμανση των θαλασσών συνήθως δεν είναι ρόδινη. Η μακροχρόνια έκθεση σε υψηλότερες θερμοκρασίες αποδυναμώνει τα φύκια, επιβραδύνει τον ρυθμό ανάπτυξής τους και εμποδίζει την ικανότητά τους να αναπαραχθούν.
Όταν οι καταιγίδες προσβάλλουν τα φεύκια που έχουν υποστεί βλάβη, τα μακριά σχοινιά των φυκιών συχνά ξεκολλούν από τον πυθμένα του ωκεανού. Εκτός από αυτές τις άμεσες επιπτώσεις, η υπερθέρμανση των ωκεανών επιτρέπει σε νέα φυτοφάγα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των τροπικών ψαριών και των αχινών, να μετακινηθούν σε έδαφος με φύκια.
Σε ορισμένες περιπτώσεις - ειδικά σε περιοχές όπου τα φυσικά αρπακτικά τους έχουν ψαρευτεί ή κυνηγηθεί πολύ έντονα - αυτοί οι εισβολείς μπορούν να καθαρίσουν μεγάλες εκτάσεις δάσους φυκιών σε μήνες.
Πέρυσι, μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Δρ Thomas Wernberg στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας δημοσίευσε μια μελέτη που προβλέπει την ανταπόκριση στα μελλοντικά κλιματικά σενάρια για 15 από τα πιο κοινά φύκια και άλλα είδη φυκιών στον Μεγάλο Νότιο Ύφαλο ή GSR, ένα 27,413 τετρ. χιλιομετρική ζώνη αυστραλιανής ακτής που κυριαρχείται από φύκια που εκτείνεται από το Μπρίσμπεϊν γύρω από την Τασμανία έως το Καλμπάρι.
«Ακόμη και κάτω από το πιο αισιόδοξο σενάριο, αυτά τα είδη προβλέπεται να χάσουν το 30-100% της τρέχουσας έκτασής τους λόγω της υπερθέρμανσης των ωκεανών μέχρι το 2100», λέει ο Wernberg.
Στην Τασμανία, όπου η υπερθέρμανση των ωκεανών συμβαίνει περίπου τέσσερις φορές πιο γρήγορα από τον παγκόσμιο μέσο όρο, η κατάσταση είναι ήδη τρομερή. Ενώ πολλά είδη φυκιών έχουν πληγεί σε μεγάλο βαθμό από την υπερθέρμανση των νερών κατά μήκος αυτών των ακτών, τα γιγάντια φύκια (Macrocystis pyrifera) έχουν πληγεί περισσότερο.
Τα τελευταία 75 χρόνια, το είδος έχει εξαφανιστεί από το 95% της πρώην εμβέλειάς του στην ανατολική Τασμανία.
Αυτή η δραματική πτώση τεκμηριώθηκε για πρώτη φορά από τον θαλάσσιο οικολόγο Κρεγκ Τζόνσον από το Πανεπιστήμιο της Τασμανίας, ο οποίος συνέκρινε αεροφωτογραφίες που τραβήχτηκαν από τη δεκαετία του 1940 έως το 2011 για να παρακολουθήσουν τη συρρίκνωση του είδους.
Αλλά συζητείται εδώ και δεκαετίες από τους πολλούς κατοίκους που ζουν κατά μήκος των παράκτιων υφάλων του νησιού.
Ο Τζόνσον έχει ακούσει αμέτρητες ιστορίες από ψαράδες που λένε ότι τα υποβρύχια δάση ήταν τόσο πυκνά που έπρεπε να κόψουν κανάλια μέσα από τα πυκνά χαλάκια για να αποφύγουν τη ρύπανση στις προπέλες τους.
Τώρα, λέει, αυτή η «εμβληματική και πολύ σημαντική παράκτια θαλάσσια κοινότητα έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί από μεγάλο μέρος της ανατολικής ακτής της Τασμανίας».
Σε μια προσπάθεια να προστατεύσει τις ελάχιστες εναπομείνασες γιγάντιες συστάδες φυκιών της χώρας, η αυστραλιανή κυβέρνηση κατέταξε τα γιγάντια δάση φυκιών ως απειλούμενη θαλάσσια κοινότητα το 2012 - μια πρώτη ονομασία στο είδος του που δεν έχουν απονεμηθεί ακόμη οι περίφημοι κοραλλιογενείς ύφαλοι της χώρας.
Για τον υποβρύχιο φωτογράφο Justin Gilligan, ο οποίος μεγάλωσε ακριβώς βόρεια του Σίδνεϊ και έμαθε να βουτά στα οικοσυστήματα του GSR που κυριαρχούν τα φύκια, τα γιγάντια δάση από φύκια έχουν ένα ιδιαίτερο είδος μαγείας.
«Κολυμπάτε μέσα από αυτά τα ταλαντευόμενα δάση με γιγάντια φασολάκια και επειδή υπάρχει ένας τόσο μεγάλος πλωτός θόλος στην επιφάνεια του νερού, ο κάτω όροφος είναι στην πραγματικότητα αρκετά ανοιχτός», λέει ο Gilligan. «Μπορείτε να εξερευνήσετε τρισδιάστατα και να σηκωθείτε στα άκρα, και αυτός ο σκιερός, κυκλοθυμικός, σκοτεινός κόσμος είναι γεμάτος από ασυνήθιστα πλάσματα».
Η πρώτη εμπειρία του Gilligan σε ένα γιγάντιο δάσος με φύκια ήταν λίγο περισσότερο από μια δεκαετία πριν από την ακτή του Eaglehawk Neck στη νότια Τασμανία. Τότε, λέει, υπήρχαν αρκετά υγιή γιγάντια δάση φυκιών κοντά στην πόλη και ο εμπορικός χειριστής καταδύσεων Mick Barron έπαιρνε τακτικά τουρίστες για να τα δουν.
Σήμερα, αυτά τα δάση έχουν εξαφανιστεί. Για να φωτογραφίσει γιγάντια φύκια για αυτή την ιστορία, ο Γκίλιγκαν έπρεπε να ταξιδέψει στο νότιο άκρο της Τασμανίας και να επιβιβαστεί σε μια βάρκα που πιλοτάριζε ένας εμπορικός δύτης.
Εκεί, σε νερά πολύ απομακρυσμένα για να υποστηρίξει τον οικοτουρισμό, βρέθηκε μόνος και μαγεμένος σε μερικά από τα τελευταία εναπομείναντα γιγάντια δάση φυκιών στην Αυστραλία.
Από ένα πλούσιο δάσος με πανύψηλα γιγάντια φύκια πριν από 25 χρόνια σε μια ελαττωμένη καλλιέργεια σήμερα, το GSR στα ανοιχτά της ανατολικής Τασμανίας έχει υποστεί μια ανησυχητική μεταμόρφωση ως απάντηση στην κλιματική αλλαγή.
Τα λίγα μπαλώματα που απομένουν παρέχουν κρίσιμη τροφή, καταφύγιο και τόπους αναπαραγωγής για μια ποικιλόμορφη – και οικονομικά σημαντική – ομάδα ειδών.
Το GSR, όσο τεράστιο κι αν είναι, είναι ο κλασικός κρυμμένος θησαυρός. Φέρνοντας περισσότερα από 7 δισεκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας ετησίως μόνο σε δολάρια αλιείας και τουρισμού, και σε μικρή απόσταση από το 70% περίπου των Αυστραλών, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η φήμη του θα συναγωνιζόταν αυτή του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Ύφαλου.
Ωστόσο, για τους περισσότερους, παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατο, εκτός νου. Μέχρι που μια διεπιστημονική ομάδα επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου του Κρεγκ Τζόνσον, δημοσίευσε μια εργασία το 2016 που υποστηρίζει την αναγνώρισή της, το GSR δεν είχε καν όνομα.
κοντά στο Χόμπαρτ. Επάνω: ασυνήθιστα, οι ανεμώνες κολύμβησης του Νότου όπως αυτή στο νησί Μαρία είναι κινητές. Μπορούν να απελευθερώσουν τη λαβή τους και να κολυμπήσουν, αν και αδέξια, σε ένα νέο κομμάτι φύκια στο δάσος.
Η σχετική ασάφεια και η υποεκτίμηση του υφάλου πιθανότατα οφείλονται, τουλάχιστον εν μέρει, στις υποτιμημένες ιδιότητες των οργανισμών που τον καθορίζουν: φύκια και άλλα φύκια.
Αυτό είναι το υλικό που βρωμίζει τις προπέλες και τις δημόσιες παραλίες, που σπάγκοι γύρω από τα άκρα σας, εάν είστε αρκετά ανθεκτικοί για να κολυμπήσετε στα παγωμένα νερά όπου κατοικεί.
Σε αντίθεση με τους γείτονές τους με ψυχεδελική απόχρωση κοραλλιών στα βόρεια, τα περισσότερα φύκια –υπάρχουν χιλιάδες είδη– είναι πράσινα και καφέ και περιστασιακά ένα έντονο, σκουριασμένο κόκκινο.
Πολλοί από τους συγκατοίκους τους είναι ντυμένοι ασορτί. Ωστόσο, παρά τη μέτρια αυτή εμφάνιση, η έκπτωση και η υποτίμηση των φυκιών και των πολύπλοκων και σημαντικών οικοσυστημάτων που υποστηρίζουν, θα ήταν –ήταν– σοβαρό λάθος.
Τα φύκια και άλλα φύκια δεν είναι φυτά. Είναι μακροφύκη, συγκεντρωμένα στην ίδια ταξινομική ομάδα που περιλαμβάνει αμοιβάδες και καλούπια λάσπης, αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Όπως τα φυτά, φωτοσυνθέτουν.
Έχουν δομές που μοιάζουν με φύλλα, που ονομάζονται λεπίδες, που αιχμαλωτίζουν το ηλιακό φως και το μετατρέπουν σε αποθηκευμένους υδατάνθρακες.
Οι δομές που μοιάζουν με ρίζες που ονομάζονται κράτημα τις αγκυρώνουν στο κάτω μέρος. Οι δομές που μοιάζουν με στελέχη, που ονομάζονται ραβδώσεις, μεταφέρουν τις λεπίδες τους προς τον ήλιο – αναπτύσσονται, στην περίπτωση των γιγάντων φυκιών, με εκπληκτικό ρυθμό 27 εκατοστών την ημέρα.
Και όπως τα απλά φυτά όπως οι φτέρες, τα φύκια αναπαράγονται απελευθερώνοντας σπόρια στο περιβάλλον τους.
Ενώ η φυσιολογική ομοιότητα είναι αξιοσημείωτη, οι λειτουργικές ομοιότητες μεταξύ φυκιών και φυτών είναι πολύ πιο σημαντικές.
Όπως τα δέντρα σε ένα τροπικό δάσος, τα φύκια είναι το θεμέλιο του κόσμου τους, λέει η Adriana Vergés, θαλάσσια οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας.
«Υποστηρίζουν ολόκληρες οικολογικές κοινότητες», εξηγεί. «Αυτό περιλαμβάνει εκατοντάδες είδη που έχουν καταφύγιο, τροφή και βιότοπο από αυτά τα φύκια».
Μεταξύ των πολλών κατοίκων του GSR υπάρχουν άλλα απόκοσμα ζώα, όπως γιγάντιες σουπιές και ζιζανιοκτονίες που προσελκύουν αυτοδύτες από όλο τον κόσμο.
Είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως οι γκρίζοι καρχαρίες και τα στίγματα χειρόψαρα, αποκαλούν επίσης τα υποθαλάσσια δάση του υφάλου.
Εξίσου σημαντικά είναι τα οικονομικά είδη, συμπεριλαμβανομένων των αστακών και των αλιέων - τα ασπόνδυλα που υποστηρίζουν τις δύο πιο σημαντικές αλιευτικές δραστηριότητες της Αυστραλίας, συνολικής αξίας περίπου 357 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Για επιστήμονες όπως ο Vergés και ο Johnson, που έχουν περάσει δεκαετίες μελετώντας τα φύκια και την παρακμή τους, η αξία αυτών των οικοσυστημάτων είναι αναμφισβήτητη.
Μέρος αυτής της αξίας είναι οικονομική, αλλά μεγάλο μέρος της εγγενούς αξίας του GSR έγκειται στην εκπληκτική ποικιλία των ειδών που υποστηρίζει.
Και μεγάλο μέρος αυτής της ποικιλομορφίας είναι μοναδικό. Σύμφωνα με το έγγραφο του 2016 που υποστήριξε την αναγνώριση και την προστασία του υφάλου, το 30-60% των ειδών του δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στη Γη.
Η γεωγραφική απομόνωση - ο ίδιος παράγοντας που προκάλεσε τα μαρσιποφόρα θηλαστικά - είναι εν μέρει υπεύθυνη για την αφθονία μοναδικών οργανισμών του GSR, έγραψαν οι συγγραφείς.
Το ίδιο, όμως, ήταν και οι γεωλογικές και κλιματικές συνθήκες της περιοχής – περιβαλλοντικοί παράγοντες που παρέμειναν αξιοσημείωτα σταθεροί εδώ για 50 εκατομμύρια χρόνια πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση.
Η εργάσιμη μέρα τους ξεκίνησε αρκετές ώρες πριν την ανατολή του ηλίου. Καθώς παχιά φύλλα κρύας ομίχλης που αγκάλιαζαν τους ωκεανούς έμπαιναν στις αποβάθρες στο Pirates Bay της Τασμανίας, ο Simon Wally και ο Shane Bloomfield φόρεσαν ρούχα που δεν είχαν στεγνώσει τελείως από τις προηγούμενες μέρες και φόρτωσαν καλά χρησιμοποιημένα εργαλεία στο σκάφος.
Ο ουρανός και το νερό ήταν και τα δύο ακόμη μελάνι όταν ξεκίνησαν να ελέγξουν τις παγίδες αστακών που είχαν ρίξει το προηγούμενο απόγευμα και το ασταθές φούσκωμα φαινόταν σχεδιασμένο για να τους παρακινήσει να επιστρέψουν στην ακτή.
Αλλά όταν επιτέλους ανέτειλε ο ήλιος, ρίχνοντας μια ζεστή λάμψη στους απόκρημνους, παρθένα δασικούς βράχους που δακτυλίζουν τον κόλπο, η σκηνή γρήγορα έγινε λιγότερο απαγορευτική. «Είναι ένα όμορφο μέρος για να ξυπνάς», λέει η Gilligan.
Ενώ ο Pirates Bay είναι σχεδόν απίστευτα γραφικός πάνω από την ίσαλο γραμμή και κάτω, τα βάθη του είναι ολοένα και πιο προβληματικά. Όταν ο Wally και ο Bloomfield άρχισαν να σηκώνουν τις γλάστρες τους, βρήκαν σωριασμένους αστακούς του νότου βράχου, αν και λιγότεροι από ό,τι περίμεναν, και μικρότεροι.
Ωστόσο, οι παγίδες περιείχαν επίσης μερικούς ανατολικούς αστακούς βράχου, ένα είδος θερμού νερού που ποτέ δεν έμπαινε στη νότια Τασμανία. Η έλξη τους ήταν ένα στιγμιότυπο μιας αλιείας που αλλάζει.
Μια μελέτη του 2015 από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Τασμανίας αποκάλυψε ότι οι προνύμφες αστακού του νότιου βράχου παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερη επιτυχία εγκατάστασης και χαμηλότερα ποσοστά θήρευσης όταν προσγειώνονται σε δάση φυκιών παρά σε άγονο βιότοπο.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι γηγενείς αστακοί της Τασμανίας έχουν γίνει λιγότερο πολλοί καθώς τα δάση με φύκια εξαφανίστηκαν. Και ενώ τα θερμότερα νερά επέτρεψαν στους αστακούς της Ανατολής να εισέλθουν στην περιοχή, αυτό το είδος αγωνίζεται επίσης σε υποβαθμισμένο βιότοπο.
Η αλιεία αστακών δεν είναι η μόνη βιομηχανία που υποφέρει από την υπερθέρμανση των ωκεανών. Τις τελευταίες δεκαετίες, η αλιεία κολοκυθιών της νότιας Αυστραλίας έχει επηρεαστεί ακόμη περισσότερο από την κλιματική αλλαγή.
Όταν υποβάλλονται σε πιο ζεστά από τα συνηθισμένα νερά, τα μαύρα χείλη έχουν υψηλότερους μεταβολικούς ρυθμούς και χαμηλότερες αποθήκες ενέργειας από το κανονικό, γεγονός που τους καθιστά λιγότερο ανθεκτικούς στο στρες. Ένα εκτεταμένο κύμα καύσωνα του ωκεανού το 2015 και το 2016 κόστισε πολλές χιλιάδες κολοκύθες κατά μήκος της νότιας και νοτιοανατολικής ακτής της Τασμανίας.
Επιπλέον, καθώς τα δάση από φύκια έχουν μειωθεί και οι αχινοί που τρώνε φύκια έχουν πολλαπλασιαστεί, οι αχινοί έχουν πληγεί με μια πρόσθετη γροθιά που προκαλείται από το κλίμα. Η τροφή είναι πλέον πιο δύσκολη για τα οστρακοειδή (καθώς τα φύκια είναι το φαγητό τους) και ξαφνικά υπάρχει πολύ μεγαλύτερος ανταγωνισμός για περιορισμένες θερμίδες. Είναι ένας διαγωνισμός που σπάνια κερδίζει ο κολύκος.
Τα πειράματα πεδίου έδειξαν ότι όταν οι αχινοί με μακρόστενη ράβδο μετακινούνται σε ένα δάσος με φύκια, οι κολπίσκοι φεύγουν, αναζητώντας καταφύγιο σε σχισμές και σχισμές όπου η ικανότητά τους να τρέφονται παρεμποδίζεται.
Το πρώτο μακρόσυρτο Ο αχινός βρέθηκε στην Τασμανία το 1978. Από τότε το είδος, το οποίο απαιτεί θερμοκρασία νερού τουλάχιστον 12°C για να αναπαραχθεί, έχει πολλαπλασιαστεί σε περίπου 20 εκατομμύρια άτομα στην Τασμανία.
«Η συνεχιζόμενη κλιματική αλλαγή έχει κάνει την περιοχή όλο και πιο ευνοϊκή για τους αχινούς», λέει ο επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Τασμανίας Δρ Σκοτ Λινγκ, ο οποίος ηγήθηκε μιας μεγάλης προσπάθειας έρευνας το 2016 και το 2017 για την παρακολούθηση της εξάπλωσης των εισβολέων.
Μέχρι να ολοκληρωθεί η μελέτη του, οι αχινοί είχαν ήδη μετατρέψει περίπου το 15% της ανατολικής ακτής της Τασμανίας σε άγονες που αποκαλεί «υποθαλάσσιες έρημους χωρίς άλλη θαλάσσια ζωή». Ελλείψει οποιασδήποτε παρέμβασης, προβλέπει ότι αυτές οι ερημικές εκτάσεις θα διπλασιαστούν σε μέγεθος μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, διεκδικώντας σχεδόν το ένα τρίτο της ακτογραμμής.
Ο Ling και άλλοι δοκιμάζουν και εφαρμόζουν ένα ευρύ φάσμα στρατηγικών μετριασμού του αχινού σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί αυτό το ανησυχητικό αποτέλεσμα. Οι προσπάθειές τους εκτείνονται από το lo-tec (συμμετοχή σε κολπίσκους και εθελοντές δύτες για να αφαιρέσουν αχινούς από δάση φυκιών με το χέρι και να αναπτύξουν μια αλιεία για αυγοτάραχο αχινό) έως hi-tec (δοκιμάζοντας ένα υποβρύχιο drone που μπορεί αυτόνομα να ανιχνεύει και να καταστρέφει αχινούς).
Κατά ειρωνικό τρόπο, το πιο πολλά υποσχόμενο εργαλείο στο οπλοστάσιό τους θα μπορούσε να είναι ένα είδος που αγωνίζεται δίπλα στον μαυροχειλικό κολυμπήθρα: ο αστακός του νότιου βράχου. Στην Τασμανία, οι μεγάλοι αστακοί είναι τα κύρια αρπακτικά των αχινών με μακρόστενη ράχη και – όπου οι πληθυσμοί τους είναι υγιείς – μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικοί φύλακες δασών φυκιών.
Μελέτες πεδίου έδειξαν ότι ακόμη και μετά την άφιξη επεμβατικών αχινών σε μια περιοχή, ένας ισχυρός πληθυσμός αστακών βράχου μπορεί να αποτρέψει τη δημιουργία άγονων ζώων.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν τώρα χαμηλότερα εμπορικά και ψυχαγωγικά όρια αλιευμάτων για αστακούς και έχουν ξεκινήσει ένα πρόγραμμα εκτροφής σε αιχμαλωσία που έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει τον πληθυσμό των αστακών στην ανατολική Τασμανία.
Συλλογικά, αυτές οι προσπάθειες θα μπορούσαν να δώσουν στα τελευταία εναπομείναντα γιγάντια δάση φυκιών και στην πολύτιμη αλιεία που υποστηρίζουν, μια ευκαιρία μάχης επιβίωσης. Αλλά η αντιμετώπιση της πρόκλησης του αχινού δεν θα είναι αρκετή για να υποστηρίξει αυτό το οικοσύστημα που αγωνίζεται.
Εκτός από τις προσπάθειες για την προστασία των υπολειμμάτων δασών από φύκια, οι επιστήμονες εργάζονται επίσης για την ανάπτυξη στρατηγικών για την αποκατάσταση άγονων οικοτόπων ενόψει της συνεχιζόμενης κλιματικής αλλαγής. Από το Σίδνεϊ έως το νότιο άκρο της Τασμανίας, αρχίζουν να επαναφέρουν φύκια και άλλα είδη φυκιών σε υποβαθμισμένα ενδιαιτήματα.
Τέσσερα χρόνια πριν, Ο Κρεγκ Τζόνσον και οι συνεργάτες του από το Πανεπιστήμιο της Τασμανίας ξεκίνησαν μια φιλόδοξη προσπάθεια να μεταμοσχεύσουν υγιή κοινά φύκια σε περισσότερο από ένα εκτάριο άγονου βυθού μεταξύ της νήσου Μαρία και της ανατολικής ηπειρωτικής Τασμανίας, αγκυροβολώντας με κόπο 500 ώριμα άτομα σε 28 μπαλώματα τεχνητού υφάλου.
Για 18 μήνες παρακολούθησαν αυτά τα μπαλώματα, μελετώντας την επιτυχία ανάπτυξης και αναπαραγωγής των φυκιών και τεκμηριώνοντας την παρουσία άλλων οργανισμών που έλκονται από το χειροποίητο περιβάλλον τους. Τα ευρήματά τους υπογραμμίζουν τη σημασία του φύκιου ως μηχανικού οικοσυστήματος και προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες για κάθε μελλοντική, μεγάλης κλίμακας προσπάθεια αποκατάστασης των υποβαθμισμένων οικοτόπων φυκιών.
Μέσα σε έξι εβδομάδες, τα μεταμοσχευμένα επιθέματα φύκια της ομάδας γεμίστηκαν με ένα ευρύ φάσμα ζώων και άλλων ειδών φυκιών.
Κατά τις καταδύσεις παρακολούθησης, οι επιστήμονες δέχονταν συχνά αξιοσημείωτες θεάσεις άγριας ζωής, όπως μια αλληλεπίδραση μεταξύ ενός Μαορί χταπόδι και μια στρατιά από καβούρια αράχνη.
«Θύμιζε πολύ εκείνη τη γραμμή ταινιών: «Αν το φτιάξεις, θα έρθουν», λέει ο Δρ Κέιν Λέιτον, ένας ερευνητής που συνεργάζεται με τον Τζόνσον.
Κάθε έμπλαστρο μεταμόσχευσης προσέλκυσε μια ποικιλία ειδών, αλλά τα δοκιμαστικά δάση δεν ήταν όλα εξίσου επιτυχημένα όταν επρόκειτο να υποστηρίξουν τις μελλοντικές γενιές φυκιών.
"Ένα από τα κύρια πράγματα που μάθαμε είναι ότι υπάρχει ένα κρίσιμο ελάχιστο μέγεθος και πυκνότητα επιθέματος που πρέπει να υπάρχει για να είναι αυτοσυντηρούμενα τα έμπλαστρα φύκια", λέει ο Layton. «Τα νεαρά φύκια αγωνίζονται να επιβιώσουν όπου δεν υπάρχει επαρκής ενήλικη φύκια – και πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή τα ενήλικα φύκια βοηθούν στη μείωση του περιβαλλοντικού στρες, όπως το υψηλό φως και η καθίζηση».
Για να είναι εφικτές και αποτελεσματικές, οι μελλοντικές προσπάθειες αποκατάστασης φυκιών πρέπει να είναι αυτοσυντηρούμενες. Με βάση την εργασία τους με τα κοινά φύκια, οι επιστήμονες γνωρίζουν τώρα τουλάχιστον μερικά από αυτά που χρειάζονται για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο.
Άλλες τοπικές προσπάθειες αποκατάστασης σε όλο το GSR έχουν προστεθεί σε αυτό το σύνολο γνώσεων. Ακριβώς έξω από το Σίδνεϊ, μια ομάδα με επικεφαλής την Adriana Vergés έχει μεταμοσχεύσει αυτοσυντηρούμενους πληθυσμούς ενός άλλου κάποτε άφθονο, τώρα σε μείωση του είδους φυκιών, μια προσπάθεια που ονόμασε Operation Crayweed.
Τα γόνιμα ενήλικα αγριόχορτα που είχε προσκολλήσει η ομάδα της σε εκτάσεις άγονου βυθού πριν από αρκετά χρόνια έχουν πλέον εξαφανιστεί, αλλά οι απόγονοί τους ακμάζουν και εξαπλώνονται για να αποικίσουν νέο έδαφος.
Όπως η Layton και ο Johnson, η Vergés έμαθε ότι τα ελάχιστα μεγέθη των επιθεμάτων αποκατάστασης ήταν κρίσιμα για την επιτυχία, εν μέρει για να βοηθήσουν τις μεταμοσχεύσεις της να αντέξουν την πίεση βόσκησης από φυτοφάγα ζώα όπως οι αχινοί. Σημειωτέον, έμαθε επίσης πώς να αυξάνει τα ποσοστά αναπαραγωγής των καστανιών σε επίπεδα σημαντικά υψηλότερα από αυτά στους φυσικούς υφάλους.
«Πιστεύουμε ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι αποκατεστημένες τοποθεσίες μας για τα φαράγγια έχουν τόσο θεαματικά υψηλά ποσοστά αναπαραγωγής σχετίζεται με την ίδια τη διαδικασία αποκατάστασης», λέει ο Vergés. «Η διαδικασία αφαίρεσης των φυκιών από το νερό, διατήρησής τους στεγνά για 1-2 ώρες και στη συνέχεια βύθισής τους στον ωκεανό είναι γνωστό ότι διεγείρει την απελευθέρωση ωαρίων και σπέρματος».
Οι περισσότεροι επιστήμονες επισημαίνουν τη ρύπανση των υδάτων στο παρελθόν από το Σίδνεϊ κατά τη διάρκεια της ταχείας ανάπτυξης της πόλης ως κινητήρια δύναμη της μείωσης των φαλαρίων σε αυτή την περιοχή.
Η πόλη έχει βελτιώσει την ποιότητα του νερού, έτσι η Vergés μεταφυτεύει φύκια σε ένα σχετικά υγιεινό περιβάλλον.
Πιο νότια, όπου οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής γίνονται ήδη αισθητές - και προβλέπεται να είναι ιδιαίτερα σοβαρές στο μέλλον - επιστήμονες όπως ο Johnson και ο Layton δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.
Είναι αδύνατο να αλλάξουν αυτές οι κλιματικές συνθήκες βραχυπρόθεσμα, λέει ο Layton, επομένως πρέπει να επικεντρωθούν στη μεταφύτευση φυκιών που είναι ανεκτικά σε θερμότερα, φτωχά σε θρεπτικά συστατικά νερά.
Το Πανεπιστήμιο της Τασμανίας και το Ίδρυμα για το Κλίμα ξεκίνησαν μια νέα πρωτοβουλία τον Νοέμβριο για να εντοπίσουν και να καλλιεργήσουν γιγάντια άτομα φύκια που είναι καλύτερα προσαρμοσμένα σε έναν ωκεανό που θερμαίνεται.
Η ομάδα, η οποία περιλαμβάνει τους Johnson και Layton, σχεδιάζει να καλλιεργήσει αυτά τα δείγματα «σούπερ φύκια» σε δοκιμαστικά οικόπεδα 100 τετραγωνικών μέτρων, αφαιρώντας με το χέρι τους αχινούς που μετακινούνται για να περιορίσουν τη ζημιά τους. Μέσα στα οικόπεδά τους, θα αναζητήσουν άτομα που μπορούν να αντέξουν τις προβλεπόμενες μελλοντικές συνθήκες της περιοχής.
Το γεγονός ότι το 95% Τα γιγάντια δάση φυκιών της ανατολικής Τασμανίας έχουν ήδη εξαφανιστεί, μπορεί να κάνουν τις προσπάθειές τους να φαίνονται μάταιες. Αλλά στο άλλο 5%, οι επιστήμονες βλέπουν ελπίδα.
«Περίεργα, ότι το υπόλοιπο 5% των ατόμων, που είναι διασκορπισμένα ακριβώς κατά μήκος της ακτής ως μεμονωμένα άτομα φύκια ή πολύ περιστασιακά σε μικρά κομμάτια, φαίνεται να είναι αρκετά υγιή», λέει ο Layton.
«Και επομένως είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να εντοπίσουμε και να καλλιεργήσουμε γονότυπους ανθεκτικούς στο ζεστό νερό από αυτά τα απομεινάρια γιγάντια φύκια και να τα χρησιμοποιήσουμε ως βάση για αποτελεσματικές και ευρείας κλίμακας προσπάθειες αποκατάστασης».
Η αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής είναι η τελική λύση σε μεγάλο μέρος της υποβάθμισης που βιώνουν αυτά τα πολύτιμα οικοσυστήματα,
αλλά οι καινοτόμες προσεγγίσεις αποκατάστασης θα μπορούσαν τουλάχιστον να τους αγοράσουν - και σε εμάς - πολύτιμο χρόνο.
