ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΥΤΗΣ
Ο MICHAEL MENDUNO είναι ο δύτης των ΗΠΑ που επινόησε τον όρο «τεχνική κατάδυση». Στην τελευταία του αναδρομική τριμερή αναδρομή σχετικά με την εμφάνιση της τεχνικής κατάδυσης, ανατρέχει όταν οι τεκέδες φώναζαν «να φέρουν τις «αναπνοές!»
Διαβάστε επίσης: Οι δύτες τεχνολογίας της Guz έστησαν ραντεβού για το χειμώνα
Υπήρχε τεράστιο ενδιαφέρον σε rebreathers κατά τις πρώτες μέρες της τεχνολογικής κατάδυσης. Θεωρήθηκαν ως η απόλυτη αυτοτελής τεχνολογία κατάδυσης, επειδή μπορούσαν να επεκτείνουν σε μεγάλο βαθμό τους χρόνους βυθού ανεξάρτητα από το βάθος, ενώ παρέχουν σχεδόν βέλτιστη αποσυμπίεση σε μια μικρή συσκευασία.
Για να μην αναφέρουμε τον σημαντικότερο καλό παράγοντα τους.
Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό κανενός ότι οι rebreathers ήταν το μέλλον της τεχνολογικής κατάδυσης, και πιθανότατα και της αυτοτελούς κατάδυσης. Φυσικά, εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποιούσαμε πόση πειθαρχία και προσοχή απαιτούνταν για την κατάδυση με αναπνευστήρα έναντι του ανοιχτού κυκλώματος κατάδυσης. η τεχνολογία δεν ήταν άμεσα διαθέσιμη.
Ξεκινήσαμε να αναφέρουμε τα rebreathers τον Ιούνιο του 1990 στο δεύτερο τεύχος του aquaCorps και δημοσιεύσαμε ένα ή περισσότερα άρθρα σχετικά με την τεχνολογία στα περισσότερα επόμενα τεύχη.
Τον Ιανουάριο του 1993, αφιερώσαμε ένα ολόκληρο τεύχος, το τεύχος aquaCorps C2 (κλειστό κύκλωμα), που περιλαμβάνει μια συνέντευξη τύπου Rolling Stone με τον Bill Stone και άλλους με τους Stuart Clough, Greg Stanton και τη σχεδιάστρια και μηχανικό rebreather Tracy Robinette, διευθύντρια της Divematics Inc. .
Υπήρχαν άρθρα από πολλούς από τους πρώτους που κινούνταν και δονούνταν στην κοινότητα των rebreather, όπως οι Walter Stark, Bob Cranston, Olivier Isler, Rob Palmer και John Zumrick, μαζί με ένα άρθρο σχετικά με τη διαχείριση του O2 από τον Dr Richard Vann.
Υπήρξε ακόμη και μια ανατύπωση ενός Skin Diver του 1969 περιοδικό άρθρο του Larry Cushman σχετικά με το πρωτότυπο rebreather της Submarine Systems, το οποίο διέθετε ένα κρυογονικό πλυντήριο για την αφαίρεση του CO2.
Παρουσιάσαμε επίσης αρκετές συνεδρίες rebreather στο συνέδριο tek93. Ήταν σαφές εκείνη την εποχή ότι υπήρχαν πολλοί μύθοι και παρεξηγήσεις γύρω από τη χρήση των rebreathers, κάτι που δεν ήταν περίεργο.
Λίγοι δύτες στην κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων είχαν έναν αναπνευστήρα, εκτός από ανθρώπους όπως οι κινηματογραφιστές Howard Hall και Bob Cranston και μερικοί εξερευνητές και πωλητές.
«Μια κατάδυση ρυθμιστής είναι η ατμομηχανή του καταδυτικού εξοπλισμού. Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό και είναι απίστευτα αξιόπιστα.
Δρ Εντ Θάλμαν
«Συγκριτικά, ένα rebreather είναι σαν ένα διαστημικό λεωφορείο. Τα προβλήματα δεν είναι ακαδημαϊκά. Αν δεν ξέρεις τι κάνεις, τότε θα πεθάνεις».
Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Συνεργάστηκα με τη Robinette, η οποία είχε κατασκευάσει το ShadowPac rebreather τη δεκαετία του 1970, και οργανώσαμε το πρώτο Rebreather Forum, που πραγματοποιήθηκε στο Key West της Φλόριντα, τον Μάιο του 1994.
Στο φόρουμ συμμετείχαν ειδικοί προσκεκλημένοι ο Dr Ed Thalmann, ο γκουρού της καταδυτικής φυσιολογίας του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που επέβλεψε την ανάπτυξη των τραπεζιών αποσυμπίεσης μικτών αερίων του Πολεμικού Ναυτικού και τον εφευρέτη Alan Krasberg, ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο παππούς των αναπνευστών κλειστού κυκλώματος μικτού αερίου.
Εκείνο το πρώτο φόρουμ είχε 90 συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων πέντε κατασκευαστών rebreather, πολυάριθμων εκπαιδευτικών φορέων και εκπροσώπων από αθλητικές, στρατιωτικές και εμπορικές-καταδυτικές κοινότητες.
Ως ξεχωριστή απόλαυση, περιηγηθήκαμε στη Σχολή Μάχης Καταδυτών Ειδικών Δυνάμεων του Αμερικανικού Στρατού στο Κι Γουέστ της Φλόριντα, η οποία εκπαιδεύει δύτες στη χρήση αναπνευστήρων οξυγόνου.
Υπήρχαν επίσης παρουσιάσεις από εκπαιδευτές τόσο από το Ναυτικό των ΗΠΑ όσο και από το Βρετανικό Ναυτικό που δίδαξαν καταδύσεις κλειστού κυκλώματος μικτού αερίου.
Ήταν η πρώτη φορά που είχε συγκεντρωθεί μια τέτοια ομάδα. Όπως είπε η συμπρόεδρος του φόρουμ Robinette: «Ασχολούμαι με τους rebreathers για σχεδόν 25 χρόνια και μια συνάντηση όπως αυτή δεν έχει συμβεί ποτέ πριν».
Υπήρχαν αρκετά ευρήματα από το φόρουμ. Πρώτον, ήταν σαφές ότι υπήρχε ξεκάθαρα μια αγορά για rebreathers σε τιμή 5,000-10,000 $ ΗΠΑ. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσες να αγοράσεις ένα.
Θυμάμαι τον φωτογράφο Marty Snyderman να κουνάει το μπλοκ επιταγών του στον αέρα, προκαλώντας τους κατασκευαστές στο δωμάτιο να του πουλήσουν μια μονάδα. δεν μπόρεσαν.
Δεύτερον, ο στρατός ήταν η μόνη κοινότητα καταδύσεων που χρησιμοποιούσε με επιτυχία την τεχνολογία rebreather και η επιτυχία του βασίστηκε στην αυστηρή πειθαρχία και τη μαζική υποστήριξη, δύο χαρακτηριστικά που πιθανότατα απουσιάζουν στην αγορά των αθλητικών καταδύσεων.
Οι εμπορικοί δύτες είχαν απορρίψει τα rebreathers ως πολύ περίπλοκα και αναξιόπιστα.
Όπως προειδοποίησε ο Thalmann κατά τη διάρκεια του φόρουμ: «Μια κατάδυση ρυθμιστής είναι η ατμομηχανή του καταδυτικού εξοπλισμού. Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό και είναι απίστευτα αξιόπιστα.
«Συγκριτικά, ένα rebreather είναι σαν ένα διαστημικό λεωφορείο. Τα προβλήματα δεν είναι ακαδημαϊκά. Αν δεν ξέρεις τι κάνεις, τότε θα πεθάνεις».
Τρίτον, ήταν σαφές ότι οι απαιτήσεις εκπαίδευσης για την κατάδυση με αναπνευστήρα ήταν σημαντικές. Και, τέλος, τα ημίκλειστα rebreathers ήταν πιθανό να είναι τα πρώτα που υιοθετήθηκαν από αθλητικούς δύτες, λόγω της σχετικής απλότητας και του χαμηλότερου κόστους.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον, σε αντίθεση με το nitrox, υπήρχαν λίγες ανησυχίες ότι η τεχνολογία μπορεί να μην είναι κατάλληλη για αθλητικούς δύτες. Αντίθετα, φαινόταν να είναι μόνο θέμα χρόνου.
Όπως παρατήρησε ο προφητικός διευθυντής τεχνικής ανάπτυξης της PADI, Karl Shreeves: «Όταν η τεχνολογία rebreather είναι έτοιμη για το mainstream, η PADI θα είναι εκεί για να προσφέρει εκπαίδευση».
Συνεχίσαμε να προσφέρουμε εργαστήρια αναπνοής και «δοκιμάζοντας καταδύσεις» (όχι «αγορές-καταδύσεις») που φιλοξενούνται από κατασκευαστές στο ετήσιο συνέδριό μας tek. Οι κατασκευαστές υπόσχονταν ότι οι μονάδες τους θα ήταν διαθέσιμες σύντομα, αλλά άργησαν να υλοποιηθούν.
Το 1995, ο Dräger εκτόξευσε το Atlantis, ένας αναπνευστήρας ημικλειστού κυκλώματος σχεδιασμένος για δύτες αναψυχής. Η είσοδος ενός μεγάλου κατασκευαστή με περισσότερο από μισό αιώνα εμπειρίας στην κατασκευή rebreather στην αγορά του αθλητισμού έδωσε την απαραίτητη αξιοπιστία στην ιδέα των rebreathers που καταδύονται αθλήματα.
Κατά ειρωνικό τρόπο, βέβαια, μερικές από τις πρώτες υποβρύχιες φωτογραφίες και κινηματογραφικές εικόνες της υποθαλάσσιας ζωής είχαν ληφθεί από τον Hans Hass τη δεκαετία του 1940 χρησιμοποιώντας έναν αναπνευστήρα οξυγόνου Dräger.
Επιπλέον, στην Ιαπωνία, το Grand Bleu άρχισε να πουλά μια ημι-κλειστή μονάδα που ονομάζεται Fieno. Είναι ενδιαφέρον ότι, αν και η κοινότητα της τεχνολογίας των καταδύσεων ήταν σε άνθηση, φαινόταν πιθανό ότι οι αναπνευστήρες επρόκειτο να υιοθετηθούν από την κοινότητα αναψυχής προτού οι τεκέδες αποκτήσουν τη δική τους.
Ο χρόνος φαινόταν σωστός, οπότε η Robinette και εγώ οργανώσαμε το Rebreather Forum 2.0, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην παραλία Redondo, Καλιφόρνια, τον Σεπτέμβριο του 1996.
Η PADI ήταν ένας από τους χορηγούς μας και συμφώνησε να δημοσιεύσει τα πρακτικά του φόρουμ μέσω της θυγατρικής της Diving Science & Technology (DSAT). Υπήρχαν περισσότεροι από 100 παρευρισκόμενοι, μαζί με 15 κατασκευαστές rebreather. Από αυτά, μόνο πέντε κατασκευάζουν αναπνευστήρες σήμερα.
Εκείνη την εποχή, το αμερικανικό και το βρετανικό ναυτικό ήταν οι μεγαλύτεροι χρήστες αναπνευστήρων μικτού αερίου, με εγκατεστημένη βάση περίπου 240 μονάδων σε υπηρεσία από ένα σύνολο 600 στο απόθεμα. Υπήρχαν το πολύ 25-50 μονάδες στην τεχνολογική κοινότητα.
Τα περισσότερα από αυτά ανήκαν σε μικρές ομάδες όπως η ομάδα της Stone, μικροί κατασκευαστές μπουτίκ όπως η Steam Machines και λίγοι πελάτες, μια χούφτα εξερευνητών και κινηματογραφιστών.
Την εποχή του Φόρουμ, ο διευθυντής προϊόντων της Dräger, Christian Schultz, ανέφερε ότι είχε πουλήσει περίπου 850 ημίκλειστα rebreathers Atlantis και εκτιμήσαμε ότι μπορεί να είχαν πωληθεί έως και 3000 Fienos στην Ιαπωνία.
Η εταιρεία της Stone Cis-Lunar Development Labs είχε επίσης αρχίσει να πουλά τον αναπνευστήρα MK-IV (τέταρτης γενιάς) για 15,000 $.
Θα περνούσε άλλος ένας χρόνος, προτού η Ambient Pressure Diving στο Ηνωμένο Βασίλειο λανσάρει τη μονάδα κλειστού κυκλώματος μικτού αερίου Inspiration και τον επόμενο χρόνο όταν η Jetsam Technologies παρουσίασε το κλασικό KISS.
Τα συμπεράσματα του Rebreather Forum 2.0 ήταν πολλαπλά. Πρώτον, υπήρχε παγκόσμιο ενδιαφέρον για τους rebreathers. Σε αντίθεση με το nitrox, δεν υπήρχε αντίθεση.
Κανείς δεν ανησυχούσε ότι τα rebreathers θα μπορούσαν να είναι προβληματικά για την κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων, αν και αναγνωρίστηκε ότι τα rebreathers ήταν πολύ πιο περίπλοκα από το ανοιχτό κύκλωμα αυτόνομης κατάδυσης και είχαν ύπουλους κινδύνους.
Και πάλι, η σκέψη ήταν ότι τα ημίκλειστα συστήματα όπως οι μονάδες Dräger μπορεί να είναι πιο κατάλληλα για αθλητικούς δύτες. Ήταν επίσης σαφές ότι η κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων δεν είχε αξιόλογη εμπειρία με τους rebreathers.
Αν και τα πρακτορεία τεχνικής εκπαίδευσης προωθούσαν ενεργά το rebreather εκπαιδευτή δεν υπήρχε ακόμη τυποποιημένη εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί φορείς παροτρύνθηκαν να συνεργαστούν στενά με τους κατασκευαστές για να αναπτύξουν υγιή εκπαιδευτικά μαθήματα, τα οποία έδωσαν έμφαση στις σωστές απαντήσεις σε τρόπους αποτυχίας.
Το φόρουμ συνέστησε στους εκπαιδευτές να έχουν πρόσβαση ή να έχουν κατ' απαίτηση πρόσβαση στις μονάδες στις οποίες σχεδίαζαν να εκπαιδεύσουν δύτες. Τότε τα πρακτορεία πουλούσαν rebreather εκπαιδευτή πιστοποιήσεις, αλλά το εκπαιδευτή δεν χρειαζόταν να έχω μια μονάδα ή να έχω τόση μεγάλη εμπειρία.
Αναγνωρίστηκε επίσης ότι η κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων δεν διέθετε υποδομή υποστήριξης όπως αυτή του στρατού, ούτε καμία υποστήριξη λιανικής εκείνη την εποχή. Με άλλα λόγια, η κοινότητα θα ξεκινούσε από το μηδέν.
Όσον αφορά την αποσυμπίεση, οι μόνοι επικυρωμένοι πίνακες σταθερής μερικής πίεσης οξυγόνου (PO2) εκείνη την εποχή ήταν το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ 0.7 atm σταθερού PO2 για κατάδυση με nitrox και heliox rebreather.
Σημειώστε ότι ένας αναπνευστήρας κλειστού κυκλώματος έχει σχεδιαστεί για να διατηρεί σταθερή PO2, που ονομάζεται "σημείο ρύθμισης", καθ 'όλη τη διάρκεια της κατάδυσης.
Ήταν άγνωστο τότε εάν απλώς επαναπρογραμματισμός μιας κατάδυσηςυπολογιστή ο υπολογισμός της αποσυμπίεσης με βάση τα επίπεδα οξυγόνου που παρέχονται από έναν αναπνευστήρα θα λειτουργούσε αποτελεσματικά.
Το φόρουμ υποστήριξε ότι οι δοκιμές αναπνοής τρίτων πριν από την κυκλοφορία στην αγορά ήταν κρίσιμοι για τη διασφάλιση αξιόπιστων και υψηλής ποιότητας προϊόντων. Κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι η χρήση μάσκες για ολόκληρο το πρόσωπο και/ή ιμάντες συγκράτησης του επιστόμιου, που ήταν στάνταρ στις στρατιωτικές καταδύσεις, και η τήρηση του συστήματος φίλων θα μπορούσε να βελτιώσει την ασφάλεια.
Επιπλέον, το φόρουμ σημείωσε ότι η ανάπτυξη εποχούμενων οθονών CO2, που δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή, θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά την ασφάλεια των δυτών και η κοινότητα ενημερώθηκε να υιοθετήσει μια μέγιστη σταθερή PO2 1.3 atm, παρόμοια με τις ΗΠΑ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ.
Η τεχνολογική κοινότητα εξακολουθούσε να διαφωνεί πόσο ψηλά θα πρέπει οι δύτες να εκτελούν το PO2 τους για το τμήμα εργασίας της κατάδυσης σε καταδύσεις trimix ανοιχτού κυκλώματος. Ο Δρ Bill και άλλοι υποστήριξαν ότι η PO2 ενός δύτη θα πρέπει να διατηρείται στις 1.4 atm κατά τη διάρκεια της φάσης εργασίας της κατάδυσης και να αυξάνεται σε 1.6 atm για αποσυμπίεση, η οποία τελικά έγινε το πρότυπο.
Η ασφάλεια θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη πρόκληση στην υιοθέτηση rebreathers για αθλητικές καταδύσεις. Όπως σημείωσε ο Billy Deans στο Rebreather Forum 2.0: "Η πρόκληση θα είναι να φέρουμε την τεχνολογία στην αγορά χωρίς να σκοτωθούν πάρα πολλοί δύτες στη διαδικασία!" Θα περνούσε περίπου μια δεκαετία πριν οι rebreathers γίνουν κοινό εργαλείο μεταξύ των τεχνικών δυτών.
Δυστυχώς ο Deans είχε δίκιο σχετικά με την πρόκληση. Έχουν αναφερθεί 200 θάνατοι από rebreather παγκοσμίως μεταξύ 1998 και 2012, όταν πραγματοποιήθηκε το Rebreather Forum 3. υπήρχαν περίπου 10 θάνατοι ετησίως από το 1998-2005 και κατά μέσο όρο περίπου 20 ετησίως από το 2006-2012.
Για να το θέσουμε αυτό στην προοπτική, υπάρχουν κατά μέσο όρο περίπου 100-120 θάνατοι από καταδύσεις ετησίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και την υπόλοιπη Ευρώπη μαζί, που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία της παγκόσμιας αγοράς.
Αργότερα το 2012, ο Δρ Andrew Fock, επικεφαλής υπερβαρικής ιατρικής στο Albert Hospital στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, υπολόγισε ότι η κατάδυση με αναπνευστήρα ήταν πιθανώς 5-10 φορές πιο επικίνδυνη από την αυτόνομη κατάδυση ανοιχτού κυκλώματος, με περίπου 4-5 θανάτους ανά 100,000 καταδύσεις, σε σύγκριση με περίπου 0.4-0.5 θανάτους ανά 100,000 καταδύσεις για καταδύσεις ανοιχτού κυκλώματος.
Αυτό καθιστά την κατάδυση με αναπνευστήρα πιο επικίνδυνη από την κατάδυση με 99 θανάτους ανά 100,000 καταδύσεις, αλλά πολύ λιγότερο επικίνδυνη από την κατάδυση με βάση 43 θανάτους ανά 100,000 άλματα.
Από το 2012, τα στοιχεία δείχνουν ότι η ασφάλεια της κατάδυσης με αναπνευστήρα συνεχίζει να βελτιώνεται.
Έχεις κάνει πολύ δρόμο, μωρό μου
Παρά την πρώιμη διαμάχη και τα αρχικά υψηλά ποσοστά περιστατικών, η τεχνική κατάδυση τελικά βρήκε το βήμα της και, μέσω βελτιωμένης εκπαίδευσης, ανάπτυξης προτύπων και εμπειρίας, μπόρεσε να βελτιώσει σημαντικά το ιστορικό ασφάλειάς της.
Με αυτόν τον τρόπο, επέκτεινε σημαντικά το υποβρύχιο φάκελο και τις γνώσεις μας, όπως πρότεινε ο Δρ Bill στο οξυδερκές άρθρο του Call It High Tech Diving, το οποίο κυκλοφόρησε στο πρώτο τεύχος του aquaCorps τον Ιανουάριο του 1990: «Με όλες αυτές τις προειδοποιήσεις που εκδόθηκαν και όλα τα περιγραφόμενα πληρούνται οι παράμετροι,
Η προηγμένη κατάδυση υψηλής τεχνολογίας προσφέρει στον προετοιμασμένο γνώστη την ευκαιρία να γνωρίσει ένα βασίλειο που δεν ήταν προηγουμένως προσβάσιμο στους ανθρώπους», έγραψε.
«Και υπάρχει κάθε λόγος να σκεφτόμαστε –καθώς η τεχνολογία και η γνώση μας προχωρούν– ότι θα μπορέσουμε να ωθήσουμε το φάκελο ακόμα πιο μακριά». Και το κάναμε.
Διαβάστε τα μέρη 1 και 2 εδώ:
