ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΥΤΗΣ
Η Τεχνικός Επανάσταση κατάδυσης - μέρος 2
Τον περασμένο μήνα ο δύτης των ΗΠΑ MICHAEL MENDUNO υπενθύμισε την εμφάνιση αυτού που θα γινόταν τεχνική κατάδυση. Τώρα εξετάζει πώς πήρε το όνομά του, τη διαμάχη που δημιουργήθηκε από το «διαβολικό αέριο» nitrox και τη μάχη για να αντιμετωπίσει την ασφάλεια στις αρχές της δεκαετίας του '90. Η κύρια φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά του LEIGH BISHOP
Διαβάστε επίσης: Οι δύτες τεχνολογίας της Guz έστησαν ραντεβού για το χειμώνα
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ στις πρώτες μέρες της τεχνολογικής κατάδυσης ήταν ότι σχεδόν όλες οι καταδύσεις ήταν «στη ντουλάπα». Δεν συζητήθηκε ή γράφτηκε ευρέως στον καταδυτικό Τύπο, ούτε συζητήθηκε σε φόρουμ του καταδυτικού κλάδου, όπως η εκπομπή Diving Equipment and Marketing Association (DEMA).
Ήταν κατανοητό ότι αν έκανες αυτού του είδους τις καταδύσεις, το κρατούσες για τον εαυτό σου, για να μην κατηγορηθείς, ντροπιαστείς ή, ακόμη χειρότερα, πληγωθείς.
Δεν υπήρχε φόρουμ ανταλλαγής πληροφοριών και ιδεών και δεν υπήρχαν εκπαίδευση ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ. Δυστυχώς, η έλλειψη πληροφοριών έκανε τους δύτες λιγότερο ασφαλείς!
Ξεκίνησα το aquaCorps Journal τον Ιανουάριο του 1990 για να το αλλάξω αυτό. Η αρχική μας γραμμή ετικέτας ήταν "Το Ανεξάρτητο Περιοδικό για Έμπειρους Δύτες".
Είχα αρχίσει να κάνω καταδύσεις αποσυμπίεσης σχετικά βαθιά (45-60 μέτρα). Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με μια επιστημονική ομάδα πολιτών από τη Silicon Valley που ονομάστηκε Cordell Expedition. Διεξήγαγε μελέτες βιολογικής έρευνας στα θαλάσσια βουνά στα ανοιχτά της ακτής του Big Sur.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με τις καταδύσεις και αυτό που κάναμε που ήθελα να γράψω γι' αυτό και πλησίασα μια σειρά από περιοδικά καταδύσεων. Κανείς δεν θα το άγγιζε.
Τελικά α Καλιφόρνια-Με βάση περιοδικό που ονομάζεται Discover Diving συμφώνησε να δημοσιεύσει το άρθρο μου, αλλά όχι χωρίς επιφυλάξεις και προειδοποιήσεις σε κάθε σελίδα ότι αυτή δεν ήταν καταδύσεις αναψυχής.
Μύστηκα επίσης με τις καταδύσεις σε σπηλιές και πήρα ένα αντίγραφο του βιβλίου του Bill Stone του 1987 The Wakulla Springs Project, το οποίο μου πέρασε από το μυαλό: «Μπορείς να το κάνεις αυτό;»
Σε αυτό το πρώτο ζήτημα του aquaCORPS παρουσιάσαμε ένα άρθρο του Dr Bill Hamilton με τίτλο Call It "High-Tech" Diving.
Αναφερθήκαμε επίσης ως «προηγμένες» και «επαγγελματικές αθλητικές καταδύσεις», ένα όνομα που εφευρέθηκε από τον θαλάσσιο βιολόγο και πρωτοπόρο της πρώιμης αναπνοής Δρ Walter Stark, εφευρέτη του πρώτου ηλεκτρονικού αναπνευστήρα κλειστού κυκλώματος παραγωγής, του Electrolung.
Εκείνη την εποχή, δεν ξέραμε πραγματικά πώς να ονομάσουμε αυτή τη νέα μορφή αθλητικής κατάδυσης που αφορούσε τις παραδοσιακές κοινότητες αθλητικών καταδύσεων. Κανένα από τα ονόματα δεν φαινόταν να λειτουργεί.
Ήταν επίσης σαφές ότι έπρεπε να καθιερώσουμε αυτή τη μορφή κατάδυσης ως ξεχωριστή και ξεχωριστή από την κατάδυση αναψυχής.
«Η ασφάλεια είναι ο βασικός παράγοντας στις καταδύσεις. Ελέγχει εξ ολοκλήρου τις δυνατότητες βάθους και χρόνου».
Jean-Pierre Imbert
ΤΟ ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ Η καταδυτική βιομηχανία δεν ήταν ευχαριστημένη που η κατάδυση βαθιάς και αποσυμπίεσης –οι «D-words»– ήταν εκτός ντουλάπας και δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με αυτό που αναδυόταν.
Οι άνθρωποι δικαίως ανησυχούσαν ότι η αύξηση των θανάτων από καταδύσεις θα πυροδοτούσε την κυβερνητική παρέμβαση των ΗΠΑ και θα αφαιρούσε την εξαίρεση της βιομηχανίας καταδύσεων αναψυχής από τα πρότυπα της Διοίκησης Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία (OSHA). Οι δύτες του Ηνωμένου Βασιλείου είχαν παρόμοιες ανησυχίες σχετικά με τον αυξημένο κανονισμό για την Υγεία και την Ασφάλεια (HSE).
Εκείνη την εποχή, είχα αρκετούς φίλους που ήταν αναρριχητές και συμμετείχαν σε αυτό που τότε ονομαζόταν «τεχνική αναρρίχηση», στο οποίο τα άτομα χρησιμοποιούσαν σχοινιά και προστασία για να αντιμετωπίσουν βράχους που διαφορετικά δεν μπορούσαν να αναρριχηθούν.
Η λέξη «τεχνικό» είχε όλες τις σωστές έννοιες. Φαντάστηκα ακόμη ότι οι «τεχνικές καταδύσεις» θα μπορούσαν μια μέρα να βαθμολογηθούν με βαθμούς δυσκολίας ή/και έκθεσης, με τον τρόπο που οι ορειβάτες βαθμολογούσαν αναρριχήσεις βράχου, για παράδειγμα μια ανάβαση 5.11, χρησιμοποιώντας το Yosemite Decimal System (YDS) που αναπτύχθηκε από το Sierra Club .
Έτσι τσίμπησα τον όρο για καταδύσεις. Χρησιμοποίησα το "technical diving" για πρώτη φορά στο aquaCorps #3 Deep, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1991. Στη συνέχεια ζήτημα Άλλαξα το tagline του aquaCorps σε "The Journal for Technical Diving".
Κυκλοφορήσαμε επίσης ένα συνοδευτικό ενημερωτικό δελτίο που ονομάζεται τεχνικήDiver.
Αργότερα εκείνο το έτος ο Drew Richardson, τότε αντιπρόεδρος της Επαγγελματικής Ένωσης Εκπαιδευτών Καταδύσεων (PADI), έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: Technical Diving – Does PADI Have Its Head In The Sand;» για το Undersea Journal της PADI.
Αυτό βοήθησε να νομιμοποιηθεί η τεχνολογική κατάδυση, διαφορετική από την κατάδυση αναψυχής. Και το όνομα κόλλησε! Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, η PADI δεν ήθελε να κλείσει τις τεχνολογικές καταδύσεις, αλλά ήθελε να τις ξεχωρίσει από τις καταδύσεις αναψυχής.
ΤΟ ΚΑΛΕΣΑΜΕ η «τεχνική επανάσταση κατάδυσης», αλλά η επανάσταση αφορούσε στην πραγματικότητα την προσαρμογή της τεχνολογίας μικτού αερίου στην καταναλωτική αγορά.
Η ιδέα ήταν απλή και εξαιρετική: θα μπορούσατε να βελτιώσετε την ασφάλεια και την απόδοση των δυτών, επιτρέποντάς τους να επεκτείνουν το βάθος και τον χρόνο βυθού, βελτιστοποιώντας το αναπνευστικό τους αέριο για την προγραμματισμένη έκθεση.
Σε αυτή την περίπτωση βελτιστοποίηση σήμαινε:
1) Διατήρηση αποτελεσματικών και αξιόπιστων επιπέδων οξυγόνου κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης.
2) Μείωση/εξάλειψη ανεπιθύμητων επιπτώσεων αδρανούς αερίου όπως η νάρκωση και το HPNS (Νευρολογικό Σύνδρομο Υψηλής Πίεσης) και η διευκόλυνση της απελευθέρωσης αερίων.
3) Μείωση της πυκνότητας αναπνοής-αερίου για ελαχιστοποίηση του έργου της αναπνοής και αποφυγή συσσώρευσης CO2.
Ως εκ τούτου, η κατάδυση με μικτό αέριο αντιπροσώπευε επίσης μια ισχυρή αλλαγή παραδείγματος για την κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων. Όπως έγραψε ο συγγραφέας Neil Postman στο βιβλίο του Technopoly: The Surrender of Culture to Technology: «Οι νέες τεχνολογίες ανταγωνίζονται τις παλιές – για χρόνο, για προσοχή, για χρήματα, για κύρος, αλλά κυρίως για κυριαρχία στην κοσμοθεωρία τους».
Μέσα σε μια νύχτα, η εμφάνιση της τεχνικής κατάδυσης, που έγινε δυνατή με τη χρήση τεχνολογίας μικτών αερίων, ανέτρεψε τον κόσμο των καταδύσεων αναψυχής.
Ενώ οι «βαθύι δύτες» της PADI κατέβαιναν προσεκτικά μέχρι το όριο βάθους των 40 μέτρων, πολλοί δύτες τεχνολογίας ανέβαιναν σε αυτό το βάθος για να τραβήξουν την πρώτη τους στάση αποσυμπίεσης.
Περιττό να πούμε ότι οι εκπαιδευτές καταδύσεων αναψυχής δεν αντιπροσώπευαν πλέον την κορυφή της τροφικής αλυσίδας για τις αθλητικές καταδύσεις.
Επιπλέον, ενώ κάποτε θεωρούνταν το σημάδι της ελίτ, η κατάδυση πέρα από τα 67 μέτρα στον αέρα θεωρούνταν όλο και πιο ανόητη.
Όπως είπε ο συνιδρυτής του Woodville Karst Plain Project (WKPP), Bill Gavin, σχετικά με τις καταδύσεις σε βαθύ αέρα: «Είναι σαν να θέτεις το ρεκόρ ταχύτητας Bonneville Flats ενώ είσαι μεθυσμένος. Ποιο ειναι το νοημα?"
Φυσικά, η τεχνολογία mix δεν προωθούνταν μόνο για τεχνικούς δύτες. Εκτός από τη χρήση από την αναδυόμενη τεχνολογική κοινότητα, ο Dick Rutkowsky, πρώην υδροπλοϊκός, αναπληρωτής διευθυντής καταδύσεων για την Εθνική Διοίκηση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA), ιδρυτής της International Association of Nitrox Divers (IAND) και συνιδρυτής της American Nitrox Divers Inc (ANDI), άρχισε να προωθεί τη χρήση του nitrox για καταδύσεις αναψυχής.
Και ήταν πολύχρωμα απείθαρχος στη συνηγορία του. «Η κατάδυση στον αέρα είναι σαν να κάνεις σεξ χωρίς προφυλακτικό. Η τεχνολογία είναι εκεί. Είναι ανόητο να μην το χρησιμοποιείς», είπε τότε ο Rutkowsky.
ΟΧΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ, Υπήρξε δραματική ώθηση από την υπάρχουσα βιομηχανία καταδύσεων αναψυχής, η οποία είχε τότε ελάχιστη ή καθόλου γνώση της τεχνολογίας nitrox ή μικτού αερίου και ανησυχούσε για την ασφάλεια, τις μεθόδους ανάμειξης και την πιθανότητα πυρκαγιών οξυγόνου.
Το φθινόπωρο του 1991, ο Bob Gray, ιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής της DEMA, αποφάσισε να απαγορεύσει τους πωλητές nitrox και εκπαίδευση πρακτορεία όπως η IAND και η ANDI από τη συμμετοχή στην ετήσια διεθνή έκθεση.
Αργότερα έμαθα ότι η κίνηση υποκινήθηκε από την Cayman Water Sports Association, η οποία ανησυχούσε για δύτες που παραβίαζαν τα όρια βάθους nitrox και επίσης δεν ήθελε οι τουρίστες δύτες να παρατείνουν τον χρόνο βυθού τους, σας ευχαριστώ πολύ. Είχε επίσης την υποστήριξη του Skin Diver περιοδικό – Η Cayman Water Sports ήταν ο μεγαλύτερος διαφημιστής της SDM εκείνη την εποχή.
Πολλά θερμά τηλεφωνήματα και φαξ αντάλλαξαν. Ο Tom Mount, ο οποίος είχε γίνει πρόεδρος της IAND και άλλαξε το όνομα σε International Association of Nitrox & Technical Divers (IANTD), και ο Ed Betts, πρόεδρος και συνιδρυτής της ANDI, πέταξαν έξω για να συναντήσουν τον Grey.
Ενώ συνεχίζονταν αυτές οι συνομιλίες, ζήτησα τη βοήθεια του Dr Bill και, μαζί με τον ιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Diving Unlimited Inc, Dick Long με το Scuba Diving Resources Group και τον Richard Nordstrom, τότε διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας της Stone Cis-Lunar Development Labs, οργάνωσαν το Enriched Εργαστήριο Air Nitrox (EAN) τον Ιανουάριο του 1992 στο Χιούστον του Τέξας.
Το εργαστήριο έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν να διεξαχθεί εκεί η παράσταση DEMA.
Στόχος μας ήταν να συγκεντρώσουμε όλους τους ενδιαφερόμενους για να συζητήσουμε το nitrox και τις χρήσεις του. Υπό το φως του εργαστηρίου, ο Γκρέι συμφώνησε να ακυρώσει την απαγόρευση των πωλητών nitrox να παρευρίσκονται στη DEMA.
Ως αποτέλεσμα του εργαστηρίου, επίσης, η κοινότητα των αθλητικών καταδύσεων καθιέρωσε το πρώτο σύνολο πολιτικών που αφορούν τη χρήση του nitrox, καθώς και ότι το nitrox δεν περιοριζόταν σε τεχνικές καταδύσεις, αλλά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από όλους τους δύτες του αθλητισμού.
Εκδώσαμε τα ευρήματα από το εργαστήριο που γράφτηκε από τον Dr Bill στο TechnicalDiver Vol. 3.1 εκείνον τον Ιούλιο.
Εκείνη τη χρονιά, η πρώτη σελίδα του οδηγού εκθέτη DEMA προσέφερε μια προειδοποίηση σχετικά με τη χρήση του nitrox με εξοπλισμό κατάδυσης. Κατά ειρωνικό τρόπο, προκάλεσε τεράστιο θόρυβο στην παράσταση, προκαλώντας τους παρευρισκόμενους να ρωτήσουν: «Τι είναι το nitrox;» Αυτό αποδείχτηκε εξαιρετική διαφήμιση για την τεχνολογία μικτών αερίων και την εκπαίδευση οργανισμών.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1992 ήταν τραγική για τη νεοσύστατη κοινότητα της τεχνολογίας των καταδύσεων. Υπήρξαν οκτώ θανατηφόροι θάνατοι από καταδύσεις, συμπεριλαμβανομένων δύο στο ναυάγιο Andrea Doria και ενός στο σύστημα σπηλαίων Ginnie Springs στη Φλόριντα, μαζί με μια σειρά από κοντινές κλήσεις που οδήγησαν σε τραυματισμό.
Τότε εκείνο το φθινόπωρο υπήρξε ένα διπλό μοιραίο που αφορούσε μια ομάδα πατέρα και γιου στο άγνωστο γερμανικό υποβρύχιο, που αναφέρεται ως U-Who (αργότερα αναγνωρίστηκε ως U869 από τους John Chatterton και Richie Kohler).
Πολλοί φοβήθηκαν ότι αυτοί οι θάνατοι θα επιφέρουν κυβερνητικούς κανονισμούς και θα έκλεινε ουσιαστικά την τεχνική κατάδυση.
Με αυξανόμενο αριθμό θανάτων, το Skin Diver περιοδικό πήγε σε μια σταυροφορία με μια τριμερή σειρά σύνταξης τους τελευταίους τρεις μήνες του 1992, ζητώντας να σταματήσει η βαθιά κατάδυση και η χρήση του nitrox, ή τουλάχιστον να επιστρέψει στην ντουλάπα.
Ο συντάκτης Bill Gleason στο εκδοτικό του άρθρο Deep Diving / Nitrox Perspective τον Οκτώβριο του 1992, έγραψε: «Επιστρέψτε στην ντουλάπα και δώστε στους υπεύθυνους δύτες την ευκαιρία να κλείσουν και να κλειδώσουν την πόρτα σε βαθιά κατάδυση».
Το γεγονός ότι ορισμένα από αυτά τα editorial μπέρδεψαν τη χρήση του nitrox με τις βαθιές καταδύσεις δείχνει την έλλειψη πληροφοριών και κατανόησης εκείνη την εποχή σχετικά με την τεχνολογία. Το Nitrox χρησιμοποιείται συνήθως ως αέριο βυθού σε σχετικά ρηχές καταδύσεις (λιγότερο από 40 μέτρα) και από τεχνικούς δύτες ως αέριο αποσυμπίεσης μετά από βαθιές καταδύσεις με ήλιο.
Εν τω μεταξύ, η ένωση θαλάσσιων σπορ Cayman εξέδωσε μια προειδοποίηση ότι τα τοπικά επιμελητήρια δεν θα περιθάλψουν δύτες που είχαν λυγίσει κατά την κατάδυση nitrox. Ο διάσημος αρθρογράφος του Skin Diver, ER Cross, πήρε θέση με μια στήλη με τίτλο Why I Won't Use Nitrox.
Φυσικά, σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ αργά για να ξαναβάλουμε το τζίνι στο μπουκάλι.
Τον Ιανουάριο του 1993, η aquaCorps πραγματοποίησε το πρώτο ετήσιο συνέδριο τεχνολογίας κατάδυσης, tek.93, στο Ορλάντο της Φλόριντα, και πάλι λίγο πριν από την έκθεση DEMA.
Αυτό συγκέντρωσε μέλη των τεχνικών, ψυχαγωγικών, στρατιωτικών και εμπορικών καταδυτικών κοινοτήτων για σκοπούς εκπαίδευσης και ανταλλαγής πληροφοριών, καθώς και για την αντιμετώπιση του πρόσφατου πλήθους καταδυτικών ατυχημάτων και του τι χρειαζόταν για να προχωρήσει η τεχνική-καταδυτική κοινότητα.
Ως αποτέλεσμα του συνεδρίου, μια ομάδα από εμάς, συμπεριλαμβανομένου του Billy Deans, του Kevin Gurr και άλλων, συγκεντρώσαμε το πρώτο σύνολο κοινοτικών προτύπων συναίνεσης ή «καλύτερων πρακτικών» για τεχνική κατάδυση.
Το δημοσιεύσαμε ως Blueprint for Survival 2.0 τον Ιούνιο στο aquaCorpsm #6 Computing. Ήταν ένα σύνολο 21 συστάσεων για τη βελτίωση της τεχνικής-καταδυτικής ασφάλειας στις περιοχές της εκπαίδευση, παροχή αερίου, μείγμα αερίων, αποσυμπίεση, εξοπλισμός και λειτουργίες, με βάση το πρωτότυπο έργο του Sheck Exley για την ανάλυση ατυχημάτων Basic Cave Diving: A Blueprint for Survival.
Σε αυτό το βιβλίο, ο Exley ανέπτυξε ένα σύνολο 10 αρχών ή συστάσεων που βασίζονται σε ενδελεχή ανάλυση των ατυχημάτων κατά την κατάδυση σε σπήλαια και είχε βοηθήσει στη μείωση των θανάτων από καταδύσεις σε σπηλιές.
Ξεκινήσαμε και εμείς μια νέα ενότητα στο περιοδικό, Αναφορές περιστατικών, οι οποίες περιείχαν λεπτομερείς αναλύσεις ατυχημάτων κατάδυσης και σύντομα έγιναν μια από τις καλύτερα διαβασμένες ενότητες του περιοδικό.
Ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα εκείνη την εποχή προήλθε από μια επιστημονική εργασία του Jean-Pierre Imbert, ο οποίος εργάστηκε στο πειραματικό πρόγραμμα κατάδυσης υδρογόνου της COMEX SA και αργότερα έγινε τεχνικός της IANTD εκπαιδευτή, και άλλοι: «Η ασφάλεια είναι ο βασικός παράγοντας στις καταδύσεις. Ελέγχει πλήρως τις δυνατότητες βάθους και χρόνου.»
Κατά ειρωνικό τρόπο η εφημερίδα είχε τον τίτλο Safe Deep Sea Diving to 1500 Feet Using Hydrogen. Είναι πιθανό ότι λίγοι άνθρωποι εκείνη την εποχή θα θεωρούσαν ασφαλή την κατάδυση στα 457 μέτρα ή τη χρήση αναπνευστικών μειγμάτων υδρογόνου. Αλλά αυτό ήταν το μάθημα που παίρναμε. Η ασφάλεια ήταν το παν!
Τα επόμενα χρόνια οι διάφορες τεχν εκπαίδευση πρακτορεία, συμπεριλαμβανομένου του Technical Diving International (TDI) που ιδρύθηκε το 1994 από τους Bret Gilliam και Mitch Skaggs, και αργότερα οι Global Underwater Explorers (GUE), που ξεκίνησαν το 1998 από τον Jarrod Jablonski, ανέπτυξαν καλά εκπαιδευτικά μαθήματα και το ιστορικό ασφάλειας βελτιώθηκε.
Η τεχνική κατάδυση άρχισε να καθιερώνεται ως νόμιμος κλάδος της αθλητικής κατάδυσης και να αναμειγνύει την τεχνολογία στη μορφή
του nitrox υιοθετήθηκε σταδιακά από την ψυχαγωγική πλευρά της καταδυτικής επιχείρησης.
Μέχρι το 1995, η PADI, μαζί με το British Sub-Aqua Club (BSAC), την Εθνική Ακαδημία Εκπαιδευτών Καταδύσεων (NASE) και τα Scuba Schools of America (SSA), εντάχθηκαν σε άλλα πρακτορεία εκπαίδευσης καταδύσεων αναψυχής και τεχνικής για να προσφέρουν εμπλουτισμένη εκπαίδευση νιτροξ αέρα. Η εποχή της τεχνολογίας single-mix – air-diving – ήταν νεκρή.
Η καθιέρωση της τεχνολογίας κατάδυσης και της χρήσης nitrox βοήθησε στην ανάπτυξη αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε υποδομή μικτού αερίου σε επίπεδο λιανικής κατάδυσης-καταστήματος. Αυτό ήταν ένα απαραίτητο βήμα για την τελική εμφάνιση της τεχνολογίας rebreather.
Διαβάστε τα μέρη 1 και 3 εδώ:
