ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΥΤΗΣ
Η Τεχνικός Επανάσταση κατάδυσης - μέρος 1
ΜΙΧΑΛ ΜΕΝΤΟΥΝΟ είναι ο άνθρωπος που επινόησε τους όρους «τεχνική κατάδυση», καθώς και «tekkie». Στο πρώτο από μια σειρά τριών μερών, ο δύτης των ΗΠΑ εντοπίζει την προέλευση και την ανάπτυξη του βραχίονα που διαμορφώνει τις τάσεις του αθλήματος και υπενθυμίζει μερικά από τα σημαντικότερα σημεία της πρώτης δεκαετίας του.
Διαβάστε επίσης: Οι δύτες τεχνολογίας της Guz έστησαν ραντεβού για το χειμώνα
Αν και εξακολουθεί να θεωρείται τρελό από κάποιους στους στρατιωτικούς και εμπορικούς-καταδυτικούς κύκλους, η τεχνική κατάδυση, που μόλις έκλεισε τα 30 ανάλογα με το πώς τα μετράς, δεν θεωρείται πλέον το ριζοσπαστικό περιθώριο. Έχει πάρει τη θέση που δικαιούται ως η πρωτοπορία των αθλητικών καταδύσεων.
Σήμερα, το nitrox είναι σχεδόν πανταχού παρόν στους αθλητικούς δύτες και το ήλιο είναι το αέριο της επιλογής για τις βαθιές καταδύσεις – οι καταδύσεις σε βαθιά αέρια δεν θεωρούνται πλέον βιώσιμες.
Η τάση σήμερα είναι οι δύτες να περιορίζουν τις καταδύσεις nitrox (συμπεριλαμβανομένου του αέρα) στα 30 μέτρα και να χρησιμοποιούν ένα μείγμα ηλίου πέρα από αυτό για να αντισταθμίσουν τις επιπτώσεις της νάρκωσης του αζώτου και της πυκνότητας αερίου.
Μάλιστα, ορισμένα εκπαιδευτικά γραφεία έχουν ακόμη αρχίσει να προσαρμόζουν μείγματα ηλίου για δύτες αναψυχής. Κατάδυση μικτού αερίου-υπολογιστές είναι κοινός τόπος και οι αθλητικοί δύτες έχουν επίσης πλέον ξεπεράσει τον στρατό για να γίνουν η μεγαλύτερη ομάδα χρηστών κλειστού κυκλώματος αναπνευστήρα σε αυτόν τον υδάτινο πλανήτη.
Η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική όταν αυτές οι τεχνολογίες μόλις εισήχθησαν στην αθλητική κατάδυση, σε αυτό που τότε ονόμαζα «τεχνική επανάσταση κατάδυσης».
Εκείνη την εποχή, τα 40 μέτρα θεωρούνταν το μέγιστο όριο βάθους για την κατάδυση. Η κατάδυση αποσυμπίεσης ήταν αυστηρά επίμονη και το μόνο αναγνωρισμένο μείγμα αναπνοής ήταν ο αέρας.
Η εμφάνιση της τεχνικής κατάδυσης στη δεκαετία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο συναρπαστικά και βαθιά κεφάλαια στην ιστορία της κατάδυσης.
«Υπάρχουν μέρη που κανείς δεν έχει πάει από την αυγή του χρόνου. Δεν μπορούμε να δούμε τι υπάρχει.
Μπορούμε να δούμε τι υπάρχει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ή τι υπάρχει στον Άρη, αλλά δεν μπορείτε να δείτε τι υπάρχει στο πίσω μέρος μιας σπηλιάς αν δεν πάτε εκεί».
Sheck Exley, Exley on Mix, aquaCorps #4, Ιαν 1992
Εκείνη την εποχή, Ως ιδρυτής και εκδότης του aquaCorps: The Journal for Technical Diving (1990-1996), περιέγραψα τη μετάβαση ως μια τεχνολογική επανάσταση παρόμοια με την επανάσταση των Η/Υ στον κόσμο των υπολογιστών.
Όπως και ο υπολογιστής, το μικτό αέριο ή το "μίγμα" ήταν ξεκάθαρα μια ανατρεπτική τεχνολογία. Σε λιγότερο από μια δεκαετία, οι αθλητικοί δύτες και οι αντίστοιχοι επιστημονικοί καταδύτες τους πέρασαν από την κατάδυση με αέρα – ένα μόνο αέριο για την αντιμετώπιση όλων των εκθέσεων – σε καταδύσεις μικτού αερίου.
Με αυτόν τον τρόπο, ωθήσαμε συλλογικά τον αυτόνομο φάκελο κατάδυσής μας από εκθέσεις "no-stop" σε μέγιστο 40m σε καταδύσεις πλήρης αποσυμπίεσης σε βάθη 75-90m και άνω.
Σύμφωνα με τα λόγια του πρωτοπόρου στην τεχνολογία των καταδύσεων, Capt Billy Deans: «Διπλασιάσαμε την υποβρύχια παιδική χαρά μας». Αν και οι δύτες τεχνολογίας διεξήγαγαν μερικές καταδύσεις κάτω των 90 μέτρων εκείνη την εποχή, πολλοί από εμάς πιστεύαμε ότι αυτές ήταν εξαιρετικές και πέρα από το αξιόπιστο εύρος της κατάδυσης ανοιχτού κυκλώματος.
Υπήρχε επίσης τεράστιο ενδιαφέρον για την τεχνολογία rebreather, η οποία εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά η μοναδική επαρχία των στρατιωτικών δυτών. Θα χρειαζόταν σχεδόν άλλη μια δεκαετία για να αναπτυχθεί η απαραίτητη υποδομή (μεικτό αέριο), η εκπαίδευση και η προσανατολισμένη στον καταναλωτή κατασκευαστική βάση για αναπνευστήρες ώστε να γίνει ένα κοινό εργαλείο εξερεύνησης και να επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο το φάκελο μας.
Εκ των υστέρων, ήταν αναπόφευκτο ότι οι αθλητικοί δύτες θα έκαναν τη μετάβαση στην τεχνολογία μικτού αερίου, η οποία αναπτύχθηκε για πρώτη φορά από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930 και αργότερα προσαρμόστηκε από εργολάβους εμπορικών καταδύσεων στη δεκαετία του '60 για τη βελτίωση της ασφάλειας και των επιδόσεων των δυτών.
Όπως οι κοινότητες στρατιωτικών και εμπορικών καταδύσεων πριν από αυτούς, οι ερασιτέχνες εξερευνητές πίεζαν τα φυσιολογικά όρια της κατάδυσης με αέρα και κατά συνέπεια αναζήτησαν τα μέσα για να επεκτείνουν αυτά τα όρια. Ως αυτοδύναμοι δύτες, έπρεπε επίσης να βρουν έναν τρόπο να επεκτείνουν τις προμήθειες φυσικού αερίου καθώς τολμούσαν βαθύτερα και έμεναν περισσότερο.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τις κοινότητες στρατιωτικών και εμπορικών καταδύσεων, οι οποίες διέθεταν βαθιές τσέπες, εκτεταμένες υποδομές και αυστηρά ελεγχόμενες καταδυτικές επιχειρήσεις, η μετάβαση των κοινοτήτων αθλητικών καταδύσεων σε μικτό φυσικό αέριο και αναπνευστήρες ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα εγχείρημα που δεν έπαψε να είναι παντελόνι.
Ως αποτέλεσμα, η «τεχνολογική» καταδυτική επανάσταση ήταν αμφιλεγόμενη και ένας δυσανάλογος αριθμός δυτών έχασαν τη ζωή τους τα πρώτα χρόνια, καθώς η τεχνολογική κοινότητα προσπαθούσε να επεξεργαστεί αξιόπιστα πρότυπα και διαδικασίες λειτουργίας.
Η ιστορία της κατάδυσης είναι η ιστορία της αναζήτησης να πάτε πιο βαθιά και να μείνετε περισσότερο. Το μικτό αέριο είναι μία από τις τεχνολογίες που επιτρέπουν να γίνει αυτό.
Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ήταν το πρώτο που ανέπτυξε πρωτόκολλα κατάδυσης μικτού αερίου – συγκεκριμένα ήλιου – στη δεκαετία του 1930 για να μπορέσει να σώσει ναύτες από υποβρύχια που καταρρίφθηκαν.
Στη δεκαετία του '60 ακολούθησαν εμπορικοί δύτες, οι οποίοι ανέπτυξαν τα δικά τους πρωτόκολλα και μεθόδους καθώς οι καταδύσεις σε πετρελαιοπηγές ξεπέρασαν τα αξιόπιστα όρια της κατάδυσης με αέρα.
Εκείνη την εποχή, οι εμπορικές αεροπορικές καταδύσεις περιορίζονταν σε περίπου μία ώρα ή λιγότερο στο βυθό σε βάθη 75 μέτρων.
Αντίθετα, τα κίνητρα των δυτών τεχνολογίας συνοψίστηκαν με απλούς όρους από τον διάσημο σπηλαιολόγο Sheck Exley στο απόσπασμά του στην αρχή αυτού του άρθρου. Νομίζω ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι χωρίς αυτή τη γενετική διάθεση για εξερεύνηση, δεν θα συζητούσαμε καθόλου την ιστορία της τεχνολογικής κατάδυσης, ή ενδεχομένως ακόμη και την αθλητική κατάδυση. και δεν είναι μόνο οι εξερευνητές που υπόκεινται σε αυτή την παρόρμηση.
Προτείνω οι δύτες αναψυχής να έλκονται από την ίδια παρόρμηση όταν κατεβαίνουν σε έναν ύφαλο ή σε ένα δάσος με φύκια για πρώτη φορά ή τη 10η, και με αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να αγγίξουν αντικαθεστωτικά την ερημιά που μας περιβάλλει.
Αυτή η ανάγκη «να πάμε εκεί που κανείς δεν έχει ξαναπάει» ήταν η κινητήρια δύναμη τη δεκαετία του 1980, που ήταν μια εποχή έντονης υποβρύχιας εξερεύνησης, ιδιαίτερα στην κοινότητα των σπηλαίων.
Δεν ήταν ασυνήθιστο εκείνη την εποχή οι εξερευνητές να πραγματοποιούσαν σχετικά μεγάλες καταδύσεις 60-125 μέτρων στον αέρα χρησιμοποιώντας οξυγόνο για αποσυμπίεση, με δικό τους κίνδυνο.
Περιττό να πούμε ότι οι λεπτομέρειες πολλών από αυτές τις καταδύσεις κρατήθηκαν μυστικές από τα εμπλεκόμενα άτομα, μήπως οι αθώοι οδηγηθούν σε σφαγή. Ακόμη και στην κοινότητα των σπηλαίων, όπου αυτές οι καταδύσεις ήταν λίγο-πολύ αποδεκτές ως απαραίτητες για να σπρώξουν τα σύνορα, δεν υπήρχαν οδηγίες για καταδύσεις πέραν των 40 μέτρων.
Στα μέσα έως τα τέλη του 1980, μικρές ομάδες έμπειρων δυτών με επικεφαλής πρωτοπόρους όπως οι Dale Sweet, Jochen Hasenmayer, Sheck Exley, Bill Gavin, Parker Turner, Bill Main, Lamar English, Stuart Clough, Rob Palmer, Olivier Isler, Billy Deans και άλλοι άρχισαν να πειραματίζονται με μείγματα ηλίου για να ωθήστε ακόμη περισσότερο τα όρια της αυτόνομης κατάδυσης.
Ο καταδυτικός φυσιολόγος Dr RW "Bill" Hamilton και άλλοι όπως ο αναισθησιολόγος John Crea, ο βρετανός μηχανικός Kevin Gurr και ο σύμβουλος καταδύσεων COMEX Jean Pierre Imbert τους βοήθησαν παρέχοντας ειδικούς πίνακες αποσυμπίεσης μίγματος.
Εάν πηγαίνατε να ζητήσετε τη βοήθεια του Dr Bill για μια κατάδυση με μείγματα, θα προσπαθούσε πρώτα να σας αποτρέψει και να εξηγήσει όλους τους κινδύνους. Εάν δεν μπορούσε να σας αποτρέψει και ήταν πεπεισμένος ότι δεν επρόκειτο να αυτοκτονήσετε, θα δεχόταν να βοηθήσει.
Φαίνεται αξιοσημείωτο σήμερα το γεγονός ότι εξερευνητές όπως ο Exley διεξήγαγαν καταδύσεις σε σπήλαια μικτού αερίου τόσο βαθιά όσο 189-274 μέτρα στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, πριν το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας των αθλητικών καταδύσεων προλάβει καν να γράψει nitrox, πόσο μάλλον να εκτιμήσει τη χρήση του .
Το γεγονός ότι το περιβάλλον του σπηλαίου πρόσφερε περιορισμένο νερό και άφθονους χώρους για την τοποθέτηση κυλίνδρων (και την αποσυμπίεση) το έκανε πιο προσιτό πεδίο δοκιμασίας για την τεχνολογία μίξης από ανοικτό νερό.
Η κοινότητα καταδύσεων ναυαγίων συμμετείχε επίσης σε εκτεταμένη εξερεύνηση και ωθούσε τα όρια αέρα με σχετικά σύντομες καταδύσεις 15-25 λεπτών στα 61-79 μέτρα. Οι περισσότερες από αυτές τις καταδύσεις πραγματοποιήθηκαν στον αέρα χρησιμοποιώντας τραπέζια του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ή καταδυτικούς υπολογιστές, και τις πρώτες μέρες λίγοι αν και καθόλου δύτες χρησιμοποιούσαν οξυγόνο για αποσυμπίεση.
Ο Billy Deans, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης ενός καταδυτικού καταστήματος στο Key West Florida, άρχισε να αναπτύσσει πρωτόκολλα μίξης αφού έχασε τον καλύτερο φίλο του σε μια αεροπορική κατάδυση στο ναυάγιο Andrea Doria το 1985.
Την ίδια χρονιά, βοήθησε τον πλοίαρχο Steve Bielenda να εγκαταστήσει ένα σύστημα αποσυμπίεσης οξυγόνου στο σκάφος της Bielenda, το rv Wahoo, με έδρα το Montauk, Νέα Υόρκη, που έβγαλε τους δύτες από το νερό πιο γρήγορα και με λιγότερες στροφές.
Σύντομα όλοι αποσυμπιέζονταν με οξυγόνο. Οι Deans συνέχισαν με τη δημιουργία του πρώτου κέντρου τεχνικής-καταδυτικής εκπαίδευσης και εκπαίδευσαν πολλούς δύτες βορειοανατολικών ναυαγίων να καταδυθούν μικτά.
Αναμφισβήτητα η αφίσα-παιδί για καταδύσεις μικτού αερίου ήταν το Wakulla Springs Project, που οργανώθηκε από τον σπηλαιολόγο και μηχανικό Dr Bill Stone το φθινόπωρο του 1987. Το έργο αιχμαλώτισε τη φαντασία της καταδυτικής κοινότητας, ή τουλάχιστον όσων γνωρίζουν.
Σε δυόμισι μήνες, ο Στόουν και η εταιρεία κατάφεραν να χαρτογραφήσουν περίπου 3.7 χιλιόμετρα υπόγειου περάσματος σε βάθη που κυμαίνονταν από 79-98 μέτρα.
Χρησιμοποίησαν μια σειρά από νέες τεχνολογίες και τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων ανοιχτού κυκλώματος heliox με nitrox και οξυγόνο για αποσυμπίεση, κυλίνδρους υψηλής πίεσης, σκούτερ μεγάλης διάρκειας και υποβρύχιο βιότοπο αποσυμπίεσης.
Σε σύγκριση με τις αθλητικές καταδύσεις εκείνη την εποχή, το Wakulla ήταν το ισοδύναμο ενός υποβρύχιου φεγγαριού. Ως η πρώτη μεγάλης κλίμακας αποστολή μικτού αερίου στο είδος της, είναι λογικό να αναγνωρίσουμε το έργο Wakulla της Stone ως το σημείο εκκίνησης για την εμφάνιση της τεχνολογικής κατάδυσης.
Αν και οι καταδύσεις στο Wakulla Springs πραγματοποιήθηκαν με χρήση καταδύσεων ανοιχτού κυκλώματος, ο Stone συνειδητοποίησε ότι τελικά θα χρειάζονταν rebreathers για να ξεπεραστούν οι περιορισμοί της εφοδιαστικής αερίου ανοιχτού κυκλώματος για καταδύσεις σε βαθιά σπήλαια.
Αντίστοιχα, ο Stone και η ομάδα του κατασκεύασαν ένα πρωτότυπο 75 κιλών, το MK-1 πλήρως πλεονάζον αναπνευστήρα, που ονομάστηκε FRED (Failsafe Rebreather for Exploration Diving), το οποίο ο Stone δοκίμασε σε μια 24ωρη κατάδυση. Και ο Στόουν δεν ήταν μόνος.
Ο Stuart Clough, διευθυντής της Carmellan Research, και ο Βρετανός εξερευνητής Rob Palmer, με τη βοήθεια του μηχανικού Kevin Gurr, μετέπειτα προέδρου της VR Technology, χρησιμοποιούσαν τροποποιημένα στρατιωτικά rebreathers Mk-15 μαζί με έλιοξ ανοιχτού κυκλώματος για να εξερευνήσουν τις Μπλε Τρύπες της Άνδρου το 1987. .
Και στην Ευρώπη, ο εξερευνητής σπηλαίων Olivier Isler συνεργάστηκε με τον μηχανικό Alain Ronjat για να κατασκευάσει τον ημίκλειστο αναπνευστήρα RI 2000, τον οποίο χρησιμοποίησε για να σπρώξει το σιφόνι La Doux de Coly το 1989.
Τι είναι λοιπόν η τεχνική κατάδυση;
Πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, η τεχνική κατάδυση ήταν διαφορετική από την κατάδυση αναψυχής. Την εποχή εκείνη το aquaCORPS πρόσφερε αυτόν τον ορισμό:
«Η τεχνική κατάδυση είναι ένας κλάδος που χρησιμοποιεί ειδικές μεθόδους, εξοπλισμό, εκπαίδευση και δεξιότητες για τη βελτίωση της υποβρύχιας ασφάλειας και απόδοσης, δίνοντας τη δυνατότητα στους δύτες να εξερευνήσουν ένα ευρύ φάσμα υποβρύχιων περιβαλλόντων και να εκτελούν εργασίες πέρα από το φάσμα των καταδύσεων αναψυχής.
Αυτό συνήθως περιλαμβάνει εκθέσεις «εκτεταμένης εμβέλειας» εκτός του χώρου αναψυχής (καταδύσεις χωρίς διακοπή στην περιοχή 0-40 m) και συνήθως διεξάγεται σε «εναέριο περιβάλλον» ενός ναυαγίου, σπηλιάς ή οροφής αποσυμπίεσης όπου ο δύτης δεν μπορεί να ανέβει ελεύθερα. στην επιφάνεια."
Αργότερα, ο Lamar Hires, ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Dive Rite, πρόσφερε έναν απλοποιημένο ορισμό της τεχνολογικής κατάδυσης: «Τεχνική κατάδυση είναι κάθε κατάδυση όπου πρέπει να αλλάξετε ρυθμιστικές, δηλαδή να κάνουμε διακόπτη γκαζιού”.
Σήμερα, η διάκριση μεταξύ τεχνικής και ψυχαγωγικής κατάδυσης έχει γίνει πιο λεπτή. Υπάρχει μια συνέχεια επιπέδων δεξιοτήτων δυτών, από πρόσφατα πιστοποιημένους δύτες αναψυχής έως βετεράνους τεκί, και ευρεία χρήση αυτών που κάποτε θεωρούνταν προηγμένες τεχνολογίες όπως τα μείγματα αναπνοής nitrox και ηλίου. υπολογιστές και αναπνευστήρες.
Διαβάστε τα μέρη 2 και 3 εδώ:
