Το τρέξιμο

ΑΥΤΗ Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ξεκινά κάθε χρόνο το καλοκαίρι της Νότιας Αφρικής (Φεβρουάριος-Μάρτιος) και τελειώνει κατά το δεύτερο μισό του χειμώνα (Ιούλιος-Αύγουστος).

Μπορεί να προσπελαστεί μέσω χειριστών που βασίζονται κυρίως σε δύο τοποθεσίες της πρωτόγονης και ανώμαλης άγριας ακτής στην επαρχία του Ανατολικού Ακρωτηρίου: Port Elisabeth, από τα τέλη Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου, και περίπου 370 μίλια βόρεια στην περιοχή μεταξύ Port St Johns και Mbotyi. ποτάμι, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο.

Στα τέλη Ιουλίου οι επιζώντες φτάνουν στην ακτή γύρω από το Durban και, μετά την ωοτοκία, εξαφανίζονται σε βαθύτερα και πιο δροσερά νερά, για να κάνουν το πολύ λιγότερο επικίνδυνο ταξίδι πίσω στην Agulhas Bank. Εκεί ξεκουράζονται και την επόμενη χρονιά ξεκινούν από την αρχή.

Οι λόγοι για το ταξίδι τους είναι συζητήσιμοι, ένας τρόπος για να πούμε ότι δεν γνωρίζουμε πραγματικά πολλά για το τι κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο.

Για τον επισκέπτη δύτη αυτό δεν έχει σημασία – απλώς μετράμε τις ευλογίες μας για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε ζωντανά την παράσταση και να την ερωτευτούμε.

Κάθε πρωί ξυπνούσα σκεπτόμενη ότι σήμερα το τζίνι του Run θα με έπαιρνε σε μια πραγματική ταινία δράσης.

Στην αρχή, όμως, όλα φαίνονται τρομακτικά. Η άγρια ​​ακτή το χειμώνα και η ιδέα του ψυχρού αέρα και των νερών, του πανίσχυρου Ινδικού Ωκεανού και της απέραντης μεγαλοπρέπειας του περιβάλλοντος μπορεί να κατακλύσει. Τότε η καθαρή περιπέτεια ξεκινά και σε παρασύρει.

Έχω πάει στο Run δύο φορές τώρα, και μετά την πρώτη φορά αναρωτήθηκα γιατί περίμενα τόσο πολύ. Το στόμιο του Mbotyi όπου έμεινα και στις δύο περιπτώσεις είναι ένας χαμένος παράδεισος, στο τέλος 18 μιλίων βρώμικης διαδρομής που ξαφνικά ανοίγει στο άπειρο του ωκεανού. Η λευκή αμμώδης παραλία και η θέα είναι εμπνευσμένες.

Η African Watersports έχει οργανώσει επιχειρήσεις για το Sardine Run από το 1998 και με τα χρόνια ο Walter Bernardis, ο «Chief Pirate» της, έχει δει κάθε θέαμα που μπορεί να παράγει το Run.

Η λειτουργία του, όχι σε αντίθεση με άλλες στην περιοχή, χρησιμοποιεί δικινητήρια RIB 8.5 μέτρων που παράγουν τουλάχιστον 180 ίππους. Κάθε πρωί εκτοξεύονται με ρεζέρβα 200 λίτρων βενζίνης, για να επιτρέψουν τις μεγάλες αποστάσεις που απαιτούνται συχνά για να κυνηγήσετε τη δράση.

Το Sardine Run δεν είναι τυπική κατάδυση αργία, όπου επιλέγετε έναν ιστότοπο και πηγαίνετε να βουτήξετε. Εδώ, οι τοποθεσίες κατάδυσής σας καλύπτουν 50 μίλια Wild Coast, έξι μίλια ή περισσότερα έξω στον ωκεανό.

Αν οι άνεμοι το επιτρέπουν, ένα αεροσκάφος Microlight περιφέρεται από πάνω, αναζητώντας κοπάδια και ραδιοφωνικά σε πολλά υποσχόμενες συντεταγμένες. Το hotspot μπορεί φυσικά να βρίσκεται οπουδήποτε σε αυτά τα 300 τετραγωνικά μίλια.

Η ουσία της δράσης βρίσκεται στα δολώματα, τα οποία προσφέρουν απαράμιλλη κυνηγετική δράση γεμάτη αδρεναλίνη. Υπάρχουν δύο είδη, ανάλογα με το ποιες σαρδέλες (ή κατά καιρούς σκουμπρί) τις συνθέτουν.

Οι κινούμενες μπάλες δολώματος μπορούν να μετατοπιστούν αρκετά γρήγορα. Τα δελφίνια πετούν γύρω σας για να επιτεθούν στα ψάρια που φεύγει, τα οποία συχνά αναζητούν καταφύγιο στις σκιές των δυτών που παρακολουθούν το κυνήγι. Και αν δεν είναι δελφίνια, μπορεί να είναι καρχαρίες, οπότε δεν το κάνετε

επιθυμούν να μεταφερθούν για καταφύγιο· η φρενίτιδα της σίτισης μπορεί να γίνει τέτοια που πραγματικά δεν θέλετε να βρεθείτε ακριβώς στη μέση της.

Οι σταθερές μπάλες δολώματος, από την άλλη πλευρά, εμφανίζονται όταν τα ψάρια παγιδεύονται και περιστρέφονται πάνω τους. Δεν πάνε πουθενά γιατί δεν ξέρουν από ποιον δρόμο να πάνε, τι συμβαίνει με τα αρπακτικά που φτάνουν από παντού, συμπεριλαμβανομένου του αέρα πάνω – τα πιο τολμηρά πουλιά, όπως οι γάντζοι, μπορούν να βουτήξουν στα 20 μέτρα ή πιο βαθιά.

Τότε είναι που μπορείτε επιτέλους να φορέσετε το ρεζερβουάρ σας, να καθίσετε σε μια λογική απόσταση και απλώς να παρακολουθήσετε σε μια κατάσταση ευδαιμονίας τη φύση να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια και τους φακούς σας.

Και αν είναι η μέρα σας, μπορεί ακόμη και να δείτε τη φάλαινα του Bryde να φτάνει και να κλείνει την παράσταση παίρνοντας όλα.

Ήμουν τυχερός και τα δύο χρόνια που πήγα - τη δεύτερη φορά φέτος - και παρόλο που καμία φάλαινα του Bryde δεν περπάτησε μέσα από τα δολώματα μου, μάρτυρα αρκετούς σταύλους με δελφίνια και καρχαρίες.

Οι πρώτοι είναι οργανωμένοι και αποφασισμένοι κυνηγοί, επιτίθενται ομαδικά και εναλλάξ, με κάποιους να πηγαίνουν για το ψάρεμα ενώ οι άλλοι συνεχίζουν να τρομάζουν τις σαρδέλες από την ίδια θέση.

Παρατήρησα ότι τουλάχιστον ένας ή δύο θα με έλεγχαν τακτικά, μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι δεν αποτελούσα κίνδυνο ή ενόχληση. Ευτυχώς, δεν τους πείραξε να τους βγάλω τις φωτογραφίες.

ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΑ ΕΠΙΘΕΤΟΥΝ με έναν πιο ατομικιστικό τρόπο, αν και παίρνουν επίσης σειρά, εκτός αν υπάρχει μεγαλύτερος παρών που αποφασίζει για τις στροφές.

Έχω κάνει βουτιές με δολώματα στην ανοιχτή θάλασσα, με δεκάδες καρχαρίες ενθουσιασμένους από το δόλωμα και, αν και γνωρίζω το περιβάλλον μου, ένιωθα πάντα άνετα.

Αλλά μια πραγματική φρενίτιδα τροφοδοσίας, στην οποία οι καρχαρίες βυθίζονται στην μπάλα με το στόμα ανοιχτό και καταβροχθίζουν όσο περισσότερο μπορούν, είναι πολύ διαφορετική. Μαθαίνεις να συνειδητοποιείς πότε η διακριτικότητα υπερισχύει φωτογραφία, όπως κάθε φορά που ένιωθα κάποια μαύρα άκρα ή χάλκινους καρχαρίες να έρχονται λίγο πολύ κοντά και να μου χτυπούν τα πόδια. Θα υπέθεσα ότι ήταν ο καρχαρίας που έλεγε «μετακίνησε!», και φυσικά πάντα το υπόχρεα.

Το Run δεν έχει να κάνει μόνο με δολώματα πανικού και δραματικό κυνήγι. Υπάρχουν πολλές παρενέργειες στην κύρια παράσταση, όπως, για παράδειγμα, όταν η επιφάνεια γέμισε με πηδήγματα δελφινιών από ένα μέγα-λοβό χιλιάδων ατόμων, που αναβοσβήνουν μέσα από τα νερά σαν να ήταν σε αποστολή να σώσουν τον κόσμο και εξαφανίζονται στον ορίζοντα, όπως Σταθήκαμε να παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια μιας συναρπαστικής ώρας που περάσαμε ακολουθώντας τους.

Έπειτα, υπάρχουν οι καμπουροφάλαινες, οι οποίες προχωρούν στη μετανάστευση τους στην ίδια ακριβώς διαδρομή την ίδια στιγμή, αν και συνεχίζουν βορειότερα, μέχρι τη Μοζαμβίκη και πέρα.

Αν και χρησιμοποιούν τον ίδιο σημερινό διάδρομο με τις σαρδέλες, δεν ασχολούνται με αυτές. Συχνά πρόκειται για οικογενειακούς λοβούς και κάποτε μπορέσαμε να εντοπίσουμε ένα λοβό έως και 11 φάλαινες.

Ο τεράστιος αριθμός που ταξιδεύει ταυτόχρονα καθιστά δυνατή την παρακολούθηση κοινωνικών συμπεριφορών, όπως όταν πηδήσαμε στο νερό για να κρεμάσουμε γύρω από τέσσερις φάλαινες που χτυπούσαν τις ιστορίες τους και πτερύγια στην επιφάνεια σε αυτό που μας φαινόταν σαν ένας χορός καθαρής ευτυχίας.

Οι φάλαινες είναι έξυπνα και προσεκτικά πλάσματα και εντυπωσιάζουν όχι μόνο λόγω των διαστάσεων τους αλλά και λόγω του τέλειου ελέγχου και της επίγνωσής τους για αυτά τα γιγάντια σώματα.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ του φετινού Run, ανακάλυψα πόσο πολύ είναι υπεύθυνοι για κάθε μέρος του σώματός τους και σε ποιο βαθμό μπορεί πραγματικά να λυπηθούν εμάς τους ανόητους μικρούς ανθρώπους.

Προσπαθούσαμε να πιάσουμε την τελευταία ευκαιρία για ένα πορτρέτο φάλαινας, ακολουθώντας μια μαμά 14 μέτρων με τη γάμπα της.

Η γυναίκα φαινόταν περίεργη για εμάς.

Κατευθύνθηκα προς την κατεύθυνση της με το μάτι μου κολλημένο στο σκόπευτρο και μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν ακριβώς από κάτω μου, εκατοστά μακριά στην πραγματικότητα, και σαφώς δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν την είχα δει και κράτησα την κατεύθυνση μου.

Την επόμενη στιγμή πρέπει να έκανε μια συνειδητή προσπάθεια να μην χτυπήσει την ουρά της στην πλάτη μου. Το βλέμμα που μου έριξε τα είπε όλα.

Ήταν η ίδια έκφραση με εκείνη της μητέρας μου όταν, περίπου 12 χρονών, είχα εκτοξευθεί ολοταχώς με το ποδήλατό μου κάτω από μια ολόκληρη σκάλα.