Η εξερεύνηση του Izvor Licanke

ΤΟ 2015 ΕΓΩ μια ομάδα δυτών από το Project Morpheus για να δείτε μερικές σπηλιές στα νοτιοανατολικά της Ριέκα, στην Κροατία. Ένα από αυτά, που ονομάζεται Izvor Licanke, ήταν μια τεχνητή αναζωπύρωση που χρησιμοποιήθηκε ως αντλιοστάσιο για πόσιμο νερό για την τοπική πόλη Fuzine.

Το σπήλαιο είχε εξερευνηθεί μόνο μία φορά, από τον πολυγραφότατο Γάλλο εξερευνητή σπηλαίων Frank Vasseur. Είχε βουτήξει το πρώτο πλημμυρισμένο τμήμα ή φρεάτιο, περίπου 19 χρόνια νωρίτερα και, μετά από 350 μέτρα περίπου κολύμπι και αναρρίχηση, βρήκε ένα δεύτερο, εντελώς ανεξερεύνητο, κάρτερ.

Έκανε αξιοσημείωτη πρόοδο στην κακή ορατότητα και έφτασε σε βάθος 36 μέτρων, αλλά λόγω πολιτικών προβλημάτων πρόσβασης, δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Ούτε κάποιος άλλος είχε πάει εκεί.

Η είσοδος σε οποιοδήποτε σπήλαιο στην Κροατία απαιτεί κρατικές άδειες, και αυτές είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποκτηθούν όταν πρόκειται για κατάδυση σε πόσιμο νερό μιας πόλης!
Το Project Morpheus είχε, ωστόσο, αποκτήσει τις απαιτούμενες άδειες για να βουτήξει το Licanke, έτσι, αρκετούς μήνες αργότερα, το άλλο μου μισό Richard Walker και εγώ επιστρέψαμε για να βρούμε το δεύτερο κάρτερ και, με τη συμφωνία του Frank, προσπαθήσαμε να επεκτείνουμε τη γραμμή.

Το πρώτο ταξίδι δεν πήγε όπως είχε προγραμματιστεί. Ο Ριτς κι εγώ προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε μόνοι μου μπουκάλια 12 λίτρων στο πλάι και αέρια deco και, φτάνοντας σε μια σύντομη αναρρίχηση με σχοινί, περνούσαμε αρκετές ώρες τρέχοντας σε έναν θάλαμο ογκόλιθων υψηλού επιπέδου χωρίς σημάδια κάρτερ.

Επικοινωνήσαμε με τον Frank Vasseur για να μάθουμε πού κάναμε λάθος και προετοιμαστήκαμε για το επόμενο ταξίδι.

Ήταν τον επόμενο Ιούνιο πριν ο Richard και εγώ καταφέραμε να επιστρέψουμε στο Licanke – αυτή τη φορά με τη βοήθεια του Rick Van Dijk, ο οποίος ήθελε να εμπλακεί.
Αφιερώσαμε τρεις ημέρες για το έργο: την πρώτη ημέρα για τη μεταφορά, τη δεύτερη ημέρα για την κατάδυση με ώθηση και την τρίτη ημέρα για τη μεταφορά του εξοπλισμού ξανά.

Τα πρώτα εμπόδια μέσα στο σπήλαιο ήταν μερικές βαθιές λίμνες. Το να κολυμπήσω μέσα σε αυτά με πολλά, βαριά μπουκάλια δεν ήταν καλή ιδέα, έτσι μου ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσω μια σωσίβια σχεδία Halcyon.

Το στερεώσαμε σε ένα σκούτερ, το στοιβάσαμε με κυλίνδρους και τους ρυμουλκήσαμε στις λίμνες.

Έπειτα, είχαμε το μονότονο καθήκον να μεταφέρουμε απλώς τα μπουκάλια σε σακούλες σπηλαίων στο δεύτερο κάρτερ, που περιελάμβανε μια σύντομη αναρρίχηση με σχοινί και μερικούς έλξης, μεγάλους ολισθηρούς ογκόλιθους που κινούνταν και λίγο περισσότερο ρέμα με οδοντωτές άκρες.

Ο Rich και εγώ βουτήξαμε με μπουκάλια trimix και αποσυμπίεσης τοποθετημένα στο πλάι. Η ορατότητα ήταν 6μ. Ακολουθήσαμε τη γραμμή του Frank κάτω από έναν άξονα στα 21 μέτρα και πάνω από μερικές σταδιακά κυματιστές πλαγιές άμμου. Το σπήλαιο ήταν ευρύχωρο, πλάτος 10 μέτρα και ύψος 8 μέτρα.

Έφτασα στην τελική ισοπαλία του Φρανκ, που ήταν ακριβώς εκεί που είχε πει ότι θα ήταν, και άρχισα να στρώνω γραμμή. Σε απόσταση – αλλά και βάθος – 42 μέτρων, χτυπήσαμε τα αποθέματα φυσικού αερίου μας. Ο Ριτς έκανε μια έρευνα και η σπηλιά ήταν ορθάνοιχτη, οπότε ορκιστήκαμε να επιστρέψουμε την επόμενη χρονιά.

ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ 2017, και ήμασταν σε επιφυλακή για κάποιον που θα μπορούσε να τραβήξει υψηλής ποιότητας εικόνες του έργου και επίσης να τραβήξει βίντεο για την ιδέα μας για μια ταινία μικρού μήκους.

Τώρα ο Rich, ο Rick και εγώ δεν είμαστε κακοί φωτογράφοι, αλλά η προσπάθειά μας να καταγράψουμε το έργο το 2016 είχε αποτύχει παταγωδώς. Με απλά λόγια, δεν μπορούσαμε να μεταφέρουμε το κιτ, να οργανώσουμε το ταξίδι, να βουτήξουμε στα κάρτερ και να εξερευνήσουμε το σπήλαιο ενώ βλέπαμε τους εαυτούς μας να το κάνουμε. Χρειαζόμασταν κάποιον άλλο να αναλάβει τη δουλειά.

«Τι γίνεται με τον Mark Burkey;» ρώτησε ο Ριτς. Ο Mark γρήγορα έφτιαχνε το όνομα του ως βραβευμένος (ξηρός) φωτογράφος σπηλαίων.

«Μπα, δεν μπορεί να βουτήξει», απάντησα, μακάρι να μπορούσε. Το πρώτο κάρτερ είχε μόνο 40 μέτρα μήκος και 6 μέτρα βάθος, αλλά ακόμα κι έτσι, δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κάνετε όταν κρατούσατε την αναπνοή σας.

«Λοιπόν, έχεις τρεις μήνες για να τον μάθεις», είπε ο Ριτς. Ήμουν διστακτικός, γιατί είχαμε κάνει σπηλιές μαζί μόνο μία φορά και ο Μαρκ θα χρειαζόταν όχι μόνο να μάθει να κάνει καταδύσεις αλλά και να κάνει σπηλιές.

Ήταν μια μεγάλη παραγγελία, και απέρριψα την ιδέα, αλλά πάλευα να σκεφτώ κάποιον άλλο. Μετά από λίγη σκέψη, σκέφτηκα: «Περάστε το, μπορεί μόνο να πει όχι» και του τηλεφώνησα.
Ο Mark είχε πάει στην ομιλία μου για τα σπήλαια της Κροατίας στο συνέδριο σπηλαιογραφίας Hidden Earth τον προηγούμενο χρόνο και φαινόταν ενθουσιασμένος με το έργο. Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν με κάλεσε πίσω και είπε ότι ήταν λίγο πολύ.

«Ω… εμ… υπάρχει μόνο ένα άλλο πράγμα», είπα. «Πρέπει να μάθετε να καταδύεστε σε σπηλιές μέχρι τον Ιούνιο!»

Ένα εγκάρδιο γέλιο κατέβηκε στο τηλέφωνο, ακολουθούμενο από ένα ξεκάθαρο "OK!"

Ο Μαρκ μπήκε κατευθείαν στην πισίνα του τοπικού μου κλαμπ και ξεκίνησε ένα εντατικό τρίμηνο εκπαίδευση.

Σύντομα ακολούθησε τη γραμμή των σπηλαίων χωρίς τα μάτια, έκανε αναζητήσεις χαμένης γραμμής, τρυπάνια S, ασκήσεις έκτακτης ανάγκης για βαλβίδες, αφαίρεση μάσκας, αστοχίες αερίου, μάθαινε περισσότερη φινέτσα – φαινόταν υπερβολικό για τόσο σύντομο κάρτερ, αλλά δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε κανέναν στην αποστολή που ήταν ρίσκο.

Θα έπρεπε να περάσει το κάρτερ τουλάχιστον οκτώ φορές και έπρεπε να είναι ασφαλής σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ο Μαρκ τα πήρε όλα στα μέτρα του και δεν άργησε να αρχίσει να μοιάζει με σπηλαιοβάτη.

Ο Rick Van Dijk επέστρεψε στην Κροατία και πάλι για να βοηθήσει και προσκαλέσαμε την πρώην εκπαιδευόμενη της ομάδας καταδύσεων σε σπηλιές, Ashley Hiscock. Ο Robbie Varesko από την κατάδυση Krnica θα ήταν ο Κροάτης διορθωτής μας και η ομάδα ήταν πλήρης.

Μαζέψαμε το γκάζι μας, οδηγήσαμε δύο ώρες βόρεια στο Fuzine και εγκατασταθήκαμε στο χώρο μας.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ σήμαινε την πρώτη κατάδυση στο σπήλαιο του Μάρκου. Τον συνόδευαν ο Ριτς κι εγώ και δεν είχε κανένα πρόβλημα.

Εμφανίστηκε στην μακρινή πλευρά του κάρτερ 1, χαμογελώντας από αυτί σε αυτί. Ταξινομήσαμε το κιτ της κάμερας ενώ οι ξηροί σωλήνες και τα μπουκάλια εξερεύνησης περνούσαν από το κάρτερ με τους Rich, Rick και Ash.

Δεύτερη μέρα και ήμασταν στο πρόγραμμα.

Όλα τα μπουκάλια, οι ιμάντες και ο μόλυβδος είχαν φτάσει στο κάτω μέρος της ανάβασης.

Ο Μαρκ χειρίστηκε την κάμερά του, πυροβολώντας βίντεο για τη μικρού μήκους ταινία μας ενώ ο Ash είχε μια σύντομη κατάδυση για να ελέγξει την ορατότητα και την κατάσταση της παλιάς γραμμής και να ρίξει τα μπουκάλια αποσυμπίεσης στο σωστό μέρος.

Χρειάστηκαν οκτώ φλας για να φωτιστεί η κύρια δίοδος. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά!

Το πρωί ξημέρωσε την τρίτη μέρα και κατευθυνθήκαμε προς τη σπηλιά μέσω του τοπικού καταστήματος, για να προμηθευτούμε κάποιες προμήθειες. Το υπόγειο φαγητό έπαιρνε παράπονα, οπότε ο Ash και ο Rick, δεδομένου ότι είχαμε πολύ λίγα να κουβαλήσουμε εκείνη την ημέρα, αποφάσισαν ότι επρόκειτο να μαγειρέψουν χοτ ντογκ.

Τολμήσαμε στα κρεοπωλεία και ο Ρικ αναζήτησε μερικά λουκάνικα, ενώ ο Ash εντόπισε μερικά ψωμάκια χοτ ντογκ με πιθανή εμφάνιση.

Ο Ριτς κι εγώ μπήκαμε στις στεγνές στολές μας και ήταν ένα προσεκτικό ταξίδι σπηλαίων στο κάρτερ 2, προσπαθώντας σκληρά να μην γλιστρήσουν και να τα σκίσουν.

Μιλήσαμε για το σχέδιο κατάδυσής μας. Απλώς δεν ξέραμε σε ποιο βάθος θα πήγαινε αυτό το σπήλαιο ή πού θα πήγαινε στη συνέχεια, έτσι επιλέξαμε το μέγιστο βάθος των 60 μέτρων και έναν συνολικό χρόνο λειτουργίας περίπου 40 λεπτών από το κάτω μέρος του φρεατίου.

Αυτό μας έδωσε 10 λεπτά για να φτάσουμε στο τέλος της περσινής γραμμής και άλλα 10 σε οποιοδήποτε βάθος για να βάλουμε μερικά ακόμα.

Έτρεχα τη γραμμή ξανά (καλά, είναι το έργο μου, τελικά!) και ο Rich θα σημείωνε μια έρευνα πίσω μου.

Η λεπτή γραμμή, που τοποθετήθηκε το 1998, είχε χτυπηθεί καλά από τις χειμερινές πλημμύρες κάθε χρόνο από τότε, και ο άξονας κοντά στην αρχή του κάρτερ με ανησυχούσε. Η λάσπη στον προεξέχοντα τοίχο μηδενίζει την ορατότητα και, σε συνδυασμό με μια εύθραυστη γραμμή, θα μπορούσε να κολλήσει στα πολλά μπουκάλια μας.

Ένα διάλειμμα γραμμής εκεί θα ήταν ένας εφιάλτης και αρκετά επικίνδυνος.

Ξεκινήσαμε στο κάρτερ και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να φτάσουμε στο τέλος της γραμμής του Frank και στην αρχή της δικής μας από το 2016.

Ξεκούρεψα το ρολό μου και προσπάθησα να παραμείνω χαλαρός. Το να πηγαίνεις σε άγνωστες σπηλιές είναι συναρπαστικό και χρειάζεται εμπειρία για να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Το αργό είναι ομαλό και το ομαλό είναι γρήγορο, σκέφτηκα.

Έδεσα το καρούλι μου και έδωσα σήμα στον Ριτς καθώς έβγαζε τον εξοπλισμό της έρευνας. Είχαμε φύγει!

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΠΡΟΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΟΥ, στην πραγματικότητα δεν είχε πολύ μεγαλύτερη τάση, αν και φτάσαμε τα 50 μέτρα σε ένα στάδιο. Οι κυματιστοί αμμόλοφοι στο δάπεδο ήταν κυματιστοί και όμορφοι, και ο μακρινός τοίχος ήταν περίπου 10 μέτρα μακριά. Όσο και αν ήθελα να ξεπεράσω τη γραμμή όσο το δυνατόν γρηγορότερα, οι τακτικές ισοβαθμίες θα διευκόλυναν πιο εύκολα τα μελλοντικά προβλήματα, οπότε τα έβαζα με ευσυνειδησία κάθε 15 μέτρα περίπου.

Οι μετρητές μου άρχισαν να απειλούν να με γυρίσουν. Πλησίαζα τα περιθώρια αερίου μου και η σπηλιά συνεχιζόταν.

Στα 43 μέτρα συνάντησα μια σταδιακή κλίση προς τα πάνω, βρήκα έναν κατάλληλο βράχο και τύλιξα την πετονιά γύρω του, τον έκοψα ελεύθερο και Rich και
Χτύπησα και οι δύο την κατάδυση.

Η απελευθέρωση της πίεσης καθώς στρίβαμε ήταν στιγμιαία. Φυσικά, δεν ήμασταν έξω από το δάσος. Οι ορεινές αναβάσεις δεν μετράνε αν πεθάνεις στο δρόμο της επιστροφής. Κάναμε τους διακόπτες αερίου μας σε μειωμένη ορατότητα και ενεργοποιήσαμε τον άξονα.

Ο Ριτς ήταν τώρα κοντά μου. όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά. Καθώς ο άξονας γινόταν πιο άβολος, πήγαμε με ένα λίμα. Απλώς σκεφτόμουν ότι δεν μου φαινόταν τόσο άσχημο όσο την προηγούμενη φορά, όταν συνέβη το αδιανόητο.

«Ω σκατά!» Το επανέλαβα πολλές φορές στο κεφάλι μου και επίσης δυνατά στον εαυτό μου μέσα από το δικό μου ρυθμιστής. «Απλώς μείνε ήρεμος, κράτα το κεφάλι σου – έχεις πολλά βενζίνη να τον ψάξεις και έχει και άφθονο αέριο».

Παρ 'όλα αυτά εκπαίδευση και άφθονο "ωχ σκατά!" στιγμές για πολλά χρόνια ενώ καταδύεστε σε σπηλιές σε λιγότερο από επιθυμητές συνθήκες στις βρετανικές σπηλιές, τίποτα δεν σας προετοιμάζει για εκείνη τη στιγμή που ο φίλος σας βρίσκεται σε οξύ κίνδυνο. Μόλις είχα χάσει τον Rich Walker.

Το σπασμένο άκρο της γραμμής έπεσε πίσω μου και το κοίταξα με φρίκη.

Το είχαμε φοβηθεί αυτό. Μια εύθραυστη γραμμή εξερεύνησης 19 ετών σε έναν ελαφρώς μη κατακόρυφο άξονα, μηδενική ορατότητα από τις φυσαλίδες εκπνοής μας και ένα μπουκέτο από περασμένα ali 80s, και το είχαμε - μια έκτακτη ανάγκη.

Μάζεψα τη χαλαρή γραμμή για να σταματήσω να σχηματίζει άλλον κίνδυνο και την τύλιξα γύρω από ένα οζίδιο βράχου στον επικλινές τοίχο. Τρέμοντας, τόσο από τον φόβο όσο και από το κρύο, ξεκούμπωσα τον εξερευνητικό μου κύλινδρο κοιτάζοντας την ομίχλη με την ελπίδα να δω το φως του. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο από τη σιωπή και τη λάμψη από τη δάδα μου.

ΕΔΕΣΑ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ-ΚΟΥΛΙ και ξεκίνησα εκεί από όπου είχα έρθει. Ο Ριτς, νομίζοντας αναμφίβολα ότι προσπαθούσα να τον δολοφονήσω, είχε αναπτύξει ήρεμα τον κύλινδρο αναζήτησής του και κατευθυνόταν προς τα πάνω, ακολουθώντας τον προεξέχοντα τοίχο.

Μόλις κατέβασα τον άξονα, πέσαμε ο ένας στον άλλον. Δέσαμε τα καρούλια μας και πήραμε το δρόμο για την επόμενη στάση αποσυμπίεσης, τρέμοντας στο νερό 7° στο τέλος μιας κατάδυσης 97 λεπτών.

Μόλις ανακαλύψαμε το όμορφο, παρθένο πέρασμα του σπηλαίου, αλλά για πέντε πολύ ανησυχητικά λεπτά δεν φαινόταν ότι άξιζε τον κόπο.
Όταν βγήκε στην επιφάνεια, ο Mark ήταν έτοιμος με την κάμερά του. Ο Ρικ μπήκε στην πισίνα του κάρτερ για να με βοηθήσει με τον εξοπλισμό μου και εγώ έτρεμα ανεξέλεγκτα. Πραγματικά, πραγματικά χρειαζόμασταν αυτά τα χοτ ντογκ!

Σκαρφαλώσαμε τον μικρό σωρό με ογκόλιθους στην αυτοσχέδια κουζίνα για να μας συναντήσει μια πολύ πρόβατη Άσλεϊ, η οποία έσπρωχνε τα λουκάνικα στο βραστό νερό. «Το ψωμί έπεσε στο νερό», είπε ψέματα.

«Λες να μην υπάρχει ψωμί;» έκλαψα.

Σαν δύο άτακτα παιδιά του σχολείου, ο Ρικ και ο Άς άρχισαν να γελάνε. Ο Μαρκ κρύφτηκε.

«Λοιπόν, από την άλλη πλευρά, ήταν καλυμμένα με ζάχαρη!» Ο Ash είχε αγοράσει το κροατικό ισοδύναμο με παγωμένα ψωμάκια αντί για ρολά χοτ ντογκ και νιώσαμε λίγο πιο αυτάρεσκοι.

Ο Ριτς κι εγώ ζεμάτισαμε τα δάχτυλά μας ψαρεύοντας τα χοτ ντογκ από το βραστό νερό και φάγαμε την παρτίδα μέσα σε λίγα λεπτά.

Ο Ash έκανε επιδρομή στα wetnotes του Rich, θέλοντας να μάθει πόση γραμμή είχαμε βάλει. Δεν ξέραμε και δεν μας ένοιαζε. Πέρυσι είχαμε κάνει μόνο 42 μέτρα σε βάθος 42 μέτρων στην πρώτη μας κατάδυση στο κάρτερ 2. Στη Γαλλία είχαμε κάνει 42 μέτρα στην τελευταία μας κατάδυση στο Fourmi Perdreau. Είχα στρώσει 42 μέτρα στο Garrel το 2012.

«Δεν θα μαντέψεις ποτέ τι!» φώναξε ο Ash.

«Μην!» Είπα. «Μη μου πείτε ότι είναι 42 μέτρα!»

Ο Ash γέλασε: «Nawwww – you laid 99!

Η ομάδα σχεδιάζει να επιστρέψει φέτος και έπρεπε να αγοράσω ένα rebreather. Είμαστε ενθουσιασμένοι με τις προοπτικές αυτού του σπηλαίου και ανυπομονούμε να δούμε τι υπάρχει στην επόμενη γωνία!

Ευχαριστούμε το Krnica Dive Centre, το Apeks και το Halcyon.