Το Essex 3 που πήρε το Λονδίνο

Οι καταδύσεις δεν γίνονται πιο σκληρές από αυτό - και τα ναυάγια δεν είναι πολύ πιο ιστορικά.

Ο STEVE WEINMAN συναντά τους δύτες ρίχνοντας πολύτιμο φως στον θαλάσσιο κόσμο του 1600.

Μια ματιά στον 17ο αιώνα

ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ 17ο ΑΙΩΝΑ, τα δαχτυλίδια παραβίασης σωλήνα ήταν ένα δημοφιλές, αν και με περίεργη εμφάνιση, κοσμήματα κυρίων – μπρούτζινες σφραγίδες που ενσωμάτωσαν ένα εύχρηστο αξεσουάρ για το κάπνισμα και πιθανότατα ήταν χρήσιμο και σε μια γροθιά.

Μια ανακάλυψη στον Τάμεση

Ο Στίβεν Έλις εντόπισε κάτι που έμοιαζε στο βυθό του Τάμεση. «Αλλά έχω αρχίσει να χαμηλώνω στον αέρα, μου υπολογιστήΛέει ότι ήρθε η ώρα να αρχίσετε να ανεβαίνετε, και φυσικά δεν μπορείτε απλώς να μαζέψετε πράγματα από έναν αρχαιολογικό χώρο – πρέπει να κάνετε προηχογραφήσεις.

«Ξαφνικά μετακινήθηκα και η λάσπη έπεσε στο μπλακ άουτ και δεν μπορούσα να βρω ξανά αυτό το δαχτυλίδι. Ανέβηκα λοιπόν.

«Αλλά το βρήκαμε ξανά – έξι εβδομάδες αργότερα».

Μια ιστορική αναδρομή: Το πλοίο που ονομάζεται Λονδίνο

Αναδρομή στο 1665, έτος της Μεγάλης Πανούκλας. Η Αγγλία, που κυβερνάται από τον βασιλιά Κάρολο Β', βρίσκεται σε πόλεμο με την αντίπαλη θαλάσσια δύναμη της Ολλανδίας. Ταmper-rings είναι στη μόδα.

Φρεσκοτοποθετημένο στο λιμάνι καταγωγής της, το Τσάταμ, ένα πολεμικό πλοίο με τρία καταστρώματα που ονομάζεται Λονδίνο περνάει μέσα από τις εκβολές του Τάμεση προς το Γκρέιβσεντ για να παραλάβει τον καπετάνιο του, τον αντιναύαρχο Τζον Λόουσον. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στη Μάγχη ως ναυαρχίδα ενός στόλου που θα πολεμήσει τους Ολλανδούς.

Για ένα πλοίο που αρχικά κατασκευάστηκε για τον πουριτάνο Όλιβερ Κρόμγουελ, τα γλυπτά και τα στολίδια του Λονδίνου φαίνονται περίτεχνα, αλλά πέντε χρόνια νωρίτερα ήταν ένα από τα πλοία που συνόδευσαν τον Κάρολο πίσω από την εξορία για να αποκατασταθεί στον θρόνο.

Ξεκίνησε το 1656, η δεύτερης διαλογής φρεγάτα ήταν μία από τις τρεις που κατασκευάστηκαν κατά την περίοδο της Κοινοπολιτείας. Η βαθμολογία καθορίστηκε από τον αριθμό των όπλων/πληρώματος που μεταφέρονταν - το Λονδίνο είχε 76 κανόνια και σήμερα μεταφέρει 350 άτομα, αλλά δεν είναι όλοι πλήρωμα, επειδή υπάρχουν επίσης πολλές γυναίκες και παιδιά. Η οικογένεια και οι φίλοι του αντιναυάρχου απολαμβάνουν μια κρουαζιέρα αναψυχής, σχεδιάζοντας να αποβιβαστούν στο Gravesend.

Το τραγικό τέλος του Λονδίνου

Στη συνέχεια, δύο μίλια μακριά από το Σάουθεντ, υπάρχει μια παντοδύναμη έκρηξη. Ίσως έχει να κάνει με τις προετοιμασίες για να εκτοξευθεί ένας χαιρετισμός με 21 όπλα και η αμφισβητήσιμη ποιότητα των 300 βαρελιών πυρίτιδας που μεταφέρονται στο πλοίο – ή έτσι θα πουν στα καφενεία της πρωτεύουσας τις επόμενες μέρες.

Το αποτέλεσμα είναι δραματικό. Σπασμένο στα δύο, το Λονδίνο βυθίζεται στον σκοτεινό, λάσπη βυθό. «Περίπου 24 και μια γυναίκα που ήταν στο στρογγυλό σπίτι και το πούλμαν σώθηκαν», γράφει ο χρονικογράφος της εποχής, ο Σάμουελ Πέπις, «οι υπόλοιποι, άνω των 300, πνίγηκαν: το πλοίο έσπασε ολόκληρο, με 80 κομμάτια ορείχαλκου. πυροβολικό. Είναι βυθισμένη, με το στρογγυλό σπίτι της πάνω από το νερό».

Ξεκινούν οι εργασίες εκ νέου ανακάλυψης και διάσωσης

Οι επιζώντες είναι πιθανώς αυτοί που μπορούν να προσκολληθούν στο στρογγυλό σπίτι, το ψηλότερο μέρος της πρύμνης.
«Τα όπλα μπορεί να αποκτηθούν, αλλά η γάστρα της θα χαθεί εντελώς», σημειώνει η Pepys τρεις μέρες αργότερα, μετά από επιθεώρηση. Μερικά από αυτά τα 76 όπλα θα ανακτηθούν, αλλά μόλις 340 χρόνια μετά τη βύθιση ανακαλύφθηκε ξανά το ναυάγιο του Λονδίνου και οι εργασίες διάσωσης ξεκινούν σοβαρά.

Σήμερα βρισκόμαστε συγκεντρωμένοι σε ένα εκσυγχρονισμένο δημοτικό διαμέρισμα στο Prittlesham, λίγα μόλις μίλια από το σημείο όπου το Λονδίνο συνάντησε τη μοίρα της.

Φωτογραφίζω ένα μανταλάκι από το βιολί ενός ναύτη που επέβαινε στο πλοίο εκείνη τη στιγμή. Δίπλα μου, ένας ειδικός στα υλικά με ρέουσες λευκές κλειδαριές και έναν κόκκινο μπερέ ενθουσιάζεται πολύ με ένα κορδόνι μπότας ακόμα με κλωστή σε ένα μαύρο παπούτσι, παράξενα μοντέρνου στιλ, που ανασύρθηκε από το ναυάγιο.

Δημιουργία του London Shipwreck Trust

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ τη σύσταση του London Shipwreck Trust, ενός φιλανθρωπικού φορέα που θα οργανώσει τη συντήρηση και την έκθεση των θησαυρών του ιστορικού πλοίου με τη βοήθεια της Southend Museums Service, η οποία αποθηκεύει τα ευρήματα. Οι διαχειριστές θέλουν να συγκεντρώσουν κεφάλαια για την κατασκευή ενός ειδικού μουσείου.

Η Ιστορική Αγγλία (ΗΕ) είναι παρούσα, και ο τοπικός βουλευτής, κάνει μια ομιλία που αγγίζει περιστασιακά τη ναυτική ιστορία.

Οι Δύτες Πίσω από την Ανακάλυψη

Αλλά με ενδιαφέρουν οι υποβρύχιες εμπειρίες των τριών δυτών του Essex που έκαναν το σκληρό μόσχευμα, κάθε εβδομάδα, βδομάδα.

Όλοι αυτοί οι έμπιστοι έχουν στενούς δεσμούς με τη θάλασσα και μεγάλωσαν με βάρκες. Ο κάτοχος της άδειας Στίβεν Έλις είναι ιχθυοπώλης και ο Στιβ Μέντλ ντόπιος ψαράς. Η σύζυγος του Στίβεν, η Κάρολ, είναι νοσοκόμα ψυχιατρικής και οι τρεις τους χαμογελούν καθώς μου το λέει αυτό, αφού τα είχαν ακούσει όλα πριν ότι τρελαίνονται να κάνουν τις καταδύσεις που κάνουν.

Δεν είχα εκτιμήσει ότι αυτή είναι κυριολεκτικά μια ομάδα κατάδυσης τριών, αλλά η διάταξη τους ταιριάζει. Καταλαβαίνω σύντομα γιατί.

Οι Προκλήσεις και οι Εμπειρίες Υποβρύχια

«Η παλίρροια είναι τόσο δυνατή, πρέπει να κρατάς τη γραμμή πολύ σφιχτά για να κατέβεις – δεν υπάρχει περίπτωση να αφεθείς», λέει η Carol Ellis. Χαλαρώνει λίγο ακριβώς πάνω από τον βυθό της θάλασσας, αλλά «αν χρησιμοποιείτε οποιονδήποτε εξοπλισμό, όπως φακό ή κάμερα, δεν μπορείτε να τον αφήσετε να φύγει γιατί γυρίζετε και έχει φύγει».

«Είναι μια τόσο εκτεθειμένη περιοχή και η ναυτιλία αυξάνεται, με μεγαλύτερα σκάφη να έρχονται συνεχώς», λέει ο Steve Meddle. Αυτή η κίνηση πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ομάδας.

«Γι’ αυτό κρατάμε σφιχτές τις καταδύσεις», εξηγεί ο Στίβεν. «Δύο δύτες στην τοποθεσία ταυτόχρονα είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς.

«Με τα παντελόνια μια ώρα πριν από την υψηλή θερμοκρασία στον Τάμεση, η ορατότητα είναι συχνά κυριολεκτικά ίντσες. Πρέπει να είστε προσκολλημένοι στη γραμμή, επομένως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος εμπλοκής ενώ εργαζόμαστε σε ένα μικρό τμήμα.

«Δοκιμάσαμε φιλικές γραμμές, αλλά αυτό δεν είναι καλό. Έτσι η Carol θα κουμπώσει τον κύλινδρο της στη γραμμή μου και όταν επιστρέψω θα περιμένω τον Steve. Έχουμε εξελίξει τις καταδύσεις μας έτσι ώστε να ανεβαίνουμε όλοι ταυτόχρονα και να προσέχουμε ο ένας τον άλλον».

Σε μια περίπτωση, ένα διερχόμενο σκάφος προκάλεσε μια μεγάλη εμπλοκή, αλλά δεν υπήρξε πανικός γιατί και οι τρεις ήξεραν τι να κάνουν – η Κάρολ απομακρύνθηκε από το δρόμο και άφησε τους άλλους να λύσουν τις γραμμές με διαφορετικό χρώμα.

«Και ήταν μια φορά που η κάμερά μου έπιασε τη γραμμή του Στίβεν», λέει. «Ήταν είτε αυτός είτε η κάμερά μου, και ήταν πολύ δύσκολη απόφαση!

Στο τέλος έκοψε την κάμερα.

«Σκέφτηκα ότι καλύτερα να το αφήσω, ελπίζοντας ότι θα το ανακαλούσε».

Πώς οι διακοπές πυροδότησαν μια ιστορική εξερεύνηση

ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΛΛΑ Οι δύτες αναψυχής επιθυμούν να δουν το διάσημο ναυάγιο βάθους 18 μέτρων και προσφέρονται εθελοντικά να βοηθήσουν, αλλά όχι μόνο είναι επικίνδυνο για όποιον δεν έχει συνηθίσει σε αυτό το είδος κατάδυσης, αλλά είναι και η περίπτωση πολλών μαγείρων.

«Κάποτε μας ρωτούσαν σε εβδομαδιαία βάση», λέει ο Στίβεν. «Το πρόβλημα είναι ότι επειδή εργαζόμαστε στον ιστότοπο καταγράφοντας τα πάντα, αν παίρνετε ανθρώπους, τείνετε να τους κάνετε μια περιοδεία και μετά δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που θέλετε».

Οι Elliss δύσκολα μπορούσαν να προβλέψουν ότι μια κατάδυση αργία στις Μαλδίβες πριν από έξι χρόνια θα πυροδοτούσε τη δραματική τους βύθιση στην ιστορία.

Στην πύλη αναχώρησης μίλησαν με έναν συν-δύτη, ο οποίος αποδείχθηκε ότι ήταν διαπρεπής ναυτικός αρχαιολόγος.

Ο καθηγητής Νάιτζελ Νάιλινγκ εξέφρασε την έκπληξή του που οι Έλλις έπρεπε να επιλέξουν να βουτήξουν στον Τάμεση για ευχαρίστηση και τους είπε ότι οι περισσότερες απόπειρες για αρχαιολογικές αποστολές εκεί έτειναν να ματαιώνονται από τον άνεμο ή την παλίρροια.

Ενδιαφερόμενος να ακούσει για το ενδιαφέρον του Στίβεν για την ερασιτεχνική αρχαιολογία (ως παιδί κυνηγούσε τεχνουργήματα στις λασπότοπες του Σάουθεντ), ο καθηγητής ανέφερε ότι η Ιστορική Αγγλία καλωσόριζε εθελοντές να εργαστούν σε ιστορικά ναυάγια.

Όταν το Λονδίνο βρέθηκε το 2005 κατά τη διάρκεια εργασιών στην Πύλη του Λονδίνου, η Αρχή του Λιμένος του Λονδίνου εκτόπισε τη ναυτιλία μακριά από την τοποθεσία για κάποιο χρονικό διάστημα για να επιτρέψει στην Αρχαιολογία Wessex να ξεκινήσει μια επιχείρηση διάσωσης.

Βρέθηκαν ξυλεία, τεχνουργήματα, κανόνια και οστά, αλλά η εργασία στις εκβολές αποδείχθηκε τουλάχιστον προβληματική.

Το 2008 το ναυάγιο χαρακτηρίστηκε ως προστατευόμενος ιστορικός χώρος, αφού τα κανόνια ανελκύθηκαν παράνομα και πουλήθηκαν στο εξωτερικό (πολύ αργότερα ένας δύτης φυλακίστηκε για αυτό και άλλα τέτοια αδικήματα).

Η λάσπη του Τάμεση είχε διατηρήσει καλά το Λονδίνο, αλλά τώρα μετατοπιζόταν όλο και περισσότερο, εκθέτοντας ναυάγια και περιεχόμενα στα στοιχεία και σε καταστροφικούς θαλάσσιους σκώληκες που πολλαπλασιάζονταν ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής.
Όλα αυτά αύξησαν τον επείγοντα χαρακτήρα της αποκάλυψης των μυστικών του Λονδίνου.

Δεν υπήρχε πρόθεση να το αυξήσω, απλώς να το χαρτογραφήσω και να ανακτήσω οτιδήποτε μπορούσε να ανακτηθεί.

Έτσι, η Άλισον Τζέιμς από το HE πρέπει να χάρηκε όταν ο Στίβεν προχώρησε, γιατί του πρόσφερε άδεια επισκέπτη για να ερευνήσει το Λονδίνο.

Μελέτησε τις προκαταρκτικές αναφορές που του είχε δώσει. «Δεν είχαν καταφέρει να βρουν τι είχε απομείνει στο ναυάγιο, αλλά στην πρώτη μου κατάδυση προσγειώθηκα πάνω σε ένα από τα κανόνια», λέει με ένα χαμόγελο.

Ήταν Δευτέρα, με μια ώρα χαλαρό για βουτιές, και είχε ξεφύγει από τη γραμμή για να ρίξει μια ματιά ενώ ο Στιβ δούλευε στο σκάφος. «Είπα στον Στιβ, όταν κατέβεις από την αλυσίδα της άγκυρας, δες τι μπορείς να δεις. Γύρισε και είπε, είναι ένα κανόνι, και είπα, ναι».

Στην αρχή οι αρχαιολόγοι ήταν δύσπιστοι για την ανακάλυψη «αλλά συνέχισα να βουτάω και βρήκα 11 από αυτούς».
«Τους έδειξα το σχέδιο τοποθεσίας που είχα φτιάξει και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα μπορούσα να το είχα φτιάξει και τους έδειξα ότι υπήρχε άλλο ένα ναυάγιο στα δυτικά του πρώτου». Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν τα υπολείμματα μιας κουρευτικής μηχανής του 19ου αιώνα.

Η διαδικασία χαρτογράφησης και ανάκτησης

Η ALISON ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ότι καθώς ο Στίβεν σχεδίαζε ήδη την τοποθεσία, θα έπρεπε να του δοθεί άδεια έρευνας. «Στη συνέχεια πήραμε την Carol για μια περιοδεία – και αρχίσαμε να βρίσκουμε πράγματα που είχαν χαθεί».

«Σωροί από παπούτσια – ήταν καταπληκτικό», λέει η Carol. Μέχρι την επόμενη κατάδυση τα υποδήματα είχαν εξαφανιστεί ξανά, μια επίδειξη των προβλημάτων που προκάλεσαν οι ισχυρές παλίρροιες και η μετατόπιση λάσπης. «Και βρήκα μια βαριά ρόδα άμαξας».

«Ναι, και μετά έφυγε κι αυτό», λέει ο Στίβεν. Ήταν τόσο μεγάλη η κίνηση του νερού που ακόμη και μεγάλα ξύλινα κουφώματα που είχαν επισημάνει θα κατέληγαν στην κορυφή των γραμμών τους.

Οι τρεις δύτες ανέλαβαν επαγγελματικά προσόντα κατάδυσης ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν πλήρως στην επιτόπια εργασία. ο εκπαίδευση, όπως και μεγάλο μέρος της δουλειάς στο Λονδίνο, χρηματοδοτήθηκε από το HE και το Southend Museum Service μέσω του Ταμείου Συλλογών Esmée Fairbairn. Επίσης, θα εξασκούνταν στην κατάδυση μέχρι αργά μετά τη δουλειά για να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες συνθήκες κατάδυσης.

«Αλλά μου αρέσει τώρα, γιατί όταν έχεις πολύ κακή ορατότητα, ειδικά τον χειμώνα, μπορείς πραγματικά να συγκεντρωθείς», λέει ο Στίβεν. «Δεν κινείσαι πολύ, οπότε κατά κάποιον τρόπο νιώθεις πιο χαλαρός. Ξέρω ότι αν κινηθώ θα διαταράξω τη λάσπη και αν μείνω στη θέση μου δεν θα αναπνέω τόσο πολύ. Βλέπεις στην πραγματικότητα λιγότερα μετακινώντας τριγύρω».

Η περίοδος κατάδυσης και ο εξοπλισμός

Η ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΗ ΣΕΖΟΝ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙ 11 ολόκληρους μήνες. «Προσπαθούμε να βουτήξουμε δύο φορές την εβδομάδα, μερικές φορές τρεις φορές», λέει ο Steven. «Βγαίνουμε έξω πριν πάμε στη δουλειά. Λόγω της παλίρροιας, έχουμε ένα παράθυρο μιας ώρας και μερικές φορές θα είμαστε έξω στις τρεις το πρωί της Κυριακής!»

Μόνο τον Ιανουάριο παίρνουν άδεια για το σέρβις του σκάφους τους, ένα πρώην εμπορικό RIB 6.5 μέτρων με έναν εξωλέμβιο κινητήρα που αντικαθιστά τον προηγούμενο εσωλέμβιο και μια προσαρμοσμένη σκάλα κατάδυσης.

«Δεν είναι flash, αλλά είναι βαρύ και κάθεται καλά», λέει ο Steven. «Είναι ένα πραγματικά, πολύ ωραίο σκάφος», λέει ο Steve με επιδοκιμασία.

Σημαντικά ευρήματα: The Gun-Carriage

Η μεγαλύτερη στιγμή των δυτών ήταν η εύρεση και η ανύψωση μιας άμαξας όπλου. Με την τοποθεσία να φαίνεται όλο και πιο πολλά υποσχόμενη, ο HE είχε μερικώς χρηματοδοτήσει τη δημιουργία τάφρων εκσκαφής. Η ομάδα δούλευε τώρα μαζί με την Cotswold Archaeology.

«Δούλευα με έναν αρχαιολόγο, αλλά ήταν ανόητο γιατί είτε του έβαζα λάσπη είτε εκείνος έβαζε λάσπη από πάνω μου», λέει ο Στίβεν. Αποφάσισαν λοιπόν να χωριστούν και να δουλέψουν στα δικά τους χαρακώματα.

«Μετά την κατάδυση ήρθε και είπε ξέρετε τι, νόμιζα ότι είχα βρει μια άμαξα, αλλά δεν είναι. Κοίταξε πολύ κάτω στις χωματερές.

«Λοιπόν, λίγες μέρες αργότερα σε μια κατάδυση σκέφτομαι ναι, μπορώ να δω βήματα, νομίζω ότι αυτό είναι ένα καρότσι. Αλλά στο σκάφος μου λέει ότι εκτός κι αν είμαι σίγουρος, δεν μπαίνει στον κόπο να κουνηθεί». Υποδεικνύει την Κάρολ και τον Στιβ. «Αυτοί οι δύο ξεκαρδίζονταν στα γέλια – είπαν ότι θα ήμουν σαν μαθητής όταν ο δάσκαλος τον σημάδεψε.

«Αλλά είπα ότι αν δουλέψω κάτω από τα πλάγια και νιώσω τα φορτηγά [τροχούς] είναι σίγουρα ένα καρότσι. Έτσι το έκανα, το γύρισα, και εκείνο το βράδυ του δείξαμε και είπε ξέρεις τι, νομίζω ότι βρήκες άμαξα! Δεν μπορούσε να φτάσει εκεί αρκετά γρήγορα την επόμενη μέρα».

ΤΟ ΚΑΛΑ ΔΙΑΤΗΡΗΜΕΝΟ Η άμαξα μήκους 1.6 μέτρων θα είχε ένα πυροβόλο μήκους 3 μέτρων ικανό να εκτοξεύει μπάλες έως και δύο μίλια. Βρήκε τα χρήματα για τη μεγάλη επιχείρηση ανύψωσης της άμαξας σε μια φορτηγίδα με γερανό. Ήταν μια σημαντική στιγμή, καθώς μόνο μια άλλη τέτοια άμαξα ήταν γνωστό ότι υπήρχε - στο Κάστρο του Ουίνδσορ.

Βέβαιος ότι πλέον ήξερε το δρόμο του γύρω από το ναυάγιο, ο Στίβεν προχώρησε μερικά μέτρα - και βρήκε άλλη μια άμαξα. Υπήρχαν και εκεί ολόκληρα βαρέλια στις πλευρές τους. «Και μετά αρχίζεις να δημιουργείς μια εικόνα για το τι έχει απομείνει και πώς βρίσκεται…» λέει.

Η σημασία του Λονδίνου στη Ναυτική Ιστορία

Άρα πόσο σημαντικό είναι το Λονδίνο?

Αργότερα ρωτάω τον σύμβουλο DIVER Dave Parham, Αναπληρωτή Καθηγητή Ναυτικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth.

«Ο ιστότοπος φαίνεται να περιέχει μια τεράστια συλλογή υλικού και δομής από μια περίοδο που είναι το κλειδί για την ανάπτυξη του Βασιλικού Ναυτικού και του Ηνωμένου Βασιλείου ως θαλάσσιας δύναμης», είπε. «Υλικό αυτής της χρονολογίας και τύπου απουσιάζει σχεδόν εντελώς από τις μουσειακές συλλογές.

«Το υλικό παρέχει μια λεπτομερή κατανόηση του τρόπου λειτουργίας των πλοίων και των πληρωμάτων τους αυτής της περιόδου, κάτι που δεν είναι διαθέσιμο από καμία άλλη πηγή.

Συμπέρασμα

Το Λονδίνο είναι ένας χώρος διεθνούς σημασίας και ένας από τους ελάχιστους που μπορούν να παρέχουν αυτόν τον πλούτο δεδομένων».

Τώρα αυτό είναι η κατάδυση με έναν σκοπό.

Εμφανίστηκε το DIVER Νοεμβρίου 2016