ΔΥΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Με το ένα πόδι στον κόσμο των καταδύσεων και το άλλο στον κόσμο της τέχνης, ο Jason deCaires Taylor έχει χαράξει μια μοναδική θέση για τον εαυτό του, αλλά ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από τα διάσημα πλέον υποβρύχια γλυπτά; Ο STEVE WEINMAN συνομιλεί μαζί του
Διαβάστε επίσης: Οι Ocean Sentinels σχηματίζουν νέο μονοπάτι κατάδυσης GBR
Πίσω στις αρχές του 1990, Ο Jason deCaires Taylor ήταν ένας έφηβος καλλιτέχνης γκράφιτι, που εξερευνούσε εγκαταλελειμμένες τοποθεσίες γύρω από το Canterbury στο Κεντ και άφηνε την ετικέτα του σε δημόσιους τοίχους και τρένα.
Μπήκε ποτέ σε μπελάδες; «Μερικές φορές, ναι», συμφωνεί, αλλά δεν δίνει περισσότερες λεπτομέρειες.
Σήμερα αφήνει την υπογραφή του σε μέρη που είναι δημόσια μόνο σε δύτες και κολύμβες με αναπνευστήρα, με τη μορφή των 800 περίπου γλυπτών που τον έχουν κάνει τον πιο διάσημο υποβρύχιο καλλιτέχνη στον κόσμο. Και εξακολουθεί να βρίσκεται σε μπελάδες από καιρό σε καιρό…
Ο γλύπτης προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, ιδιαίτερα από την πλευρά της μητέρας του από τη Γουιάνα, λέει. Ο πατέρας του καταγόταν από το Μπέρμιγχαμ και οι δύο γονείς του δίδασκαν αγγλικά ως ξένη γλώσσα, κάτι που σήμαινε εκτεταμένα διεθνή ταξίδια για τον νεαρό Τζέισον, ο οποίος γεννήθηκε το 1974.
Ενώ βρισκόταν στη Μαλαισία τη δεκαετία του 1980, ανακάλυψε τις χαρές του κολύμβησης με αναπνευστήρα, εδραιώνοντας την αγάπη του για τη θάλασσα στην Ταϊλάνδη. «Πήγαμε στο Koh Samui όταν ζούσαν μόνο 100 άνθρωποι εκεί και σε άλλα νησιά της Ταϊλάνδης που ήταν ακατοίκητα, όπως στην ταινία The Beach.
Έτσι είδα μια απίστευτη θαλάσσια ζωή από πολύ νωρίς. Δεν είμαι σίγουρος ότι πολλά από αυτά είναι ακόμα εκεί, αλλά ήταν πολύ φανταστικό».
Ο χρόνος που πέρασε στην Καραϊβική θα επιστραφεί αργότερα όταν εμφανίστηκε η πρώτη του εγκατάσταση στη Γρενάδα. Εντύπωση έκαναν και οι νότιες ακτές της Ισπανίας.
Αλλά παρακολούθησε το γυμνάσιο στην Αγγλία και, ενώ στο Κολλέγιο Τεχνών Camberwell στο Λονδίνο, ανέλαβε την κατάδυσή του εκπαίδευση με κέντρο καταδύσεων.
«Δεν έχω χιλιάδες καταδύσεις εδώ, αλλά βούτηξα στη Σκωτία και σε αρκετές σκοτεινές λίμνες και λατομεία», λέει.
Πάντα ελκύεται από τη δημόσια τέχνη, μεγάλο μέρος του πτυχίου του αφορούσε την κατασκευή γλυπτών για αστικά περιβάλλοντα.
«Έβαλα μερικά από τα εικονιστικά κομμάτια μου σε προσωρινές εγκαταστάσεις στην πλατεία Τραφάλγκαρ και το Regent's Park και κατά μήκος του Τάμεση. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν υπέροχο να κάνω μια υποβρύχια εγκατάσταση, αλλά δεν ήταν εφικτό εκείνες τις μέρες».
Ο Τζέισον αποφοίτησε το 1998 δεσμευόμενος στον εαυτό του «να μην βγάζει τα προς το ζην κάνοντας τέχνη» – μια υπόσχεση που σήμερα τον κάνει να γελάει.
«Ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να βρω ένα επάγγελμα που θα μου επέτρεπε να είμαι ελεύθερος να δημιουργήσω αυτό που ήθελα, αλλά όχι σε οποιοδήποτε εμπορικό περιβάλλον.
«Είμαι λίγο πρακτικός, οπότε πρέπει να έχω ένα σχέδιο και δεν μου άρεσε η ανασφάλεια του να δουλεύω εντελώς ελεύθερος επαγγελματίας.
«Και είδα τόσους πολλούς σύγχρονους να συμβιβάζουν τις ιδέες τους, έτσι ώστε στο τέλος να μην ήταν πραγματικά ελεύθεροι ως καλλιτέχνες. Έτσι έφυγα για να εξερευνήσω πολλές άλλες δουλειές».
Βοήθησε στην κατασκευή του Millennium Dome, το οποίο περιελάμβανε μια ορισμένη ποσότητα εργασίας με εναέρια πρόσβαση, έγινε φωτογράφος παπαράτσι, δούλεψε στη σκηνογραφία και περιποιήθηκε μπαρ γύρω από το Λονδίνο.
«Τότε αποφάσισα ότι ίσως μπορούσα να κάνω καριέρα από τις καταδύσεις και να κάνω την τέχνη στο πλάι. Πήγα λοιπόν στην Αυστραλία και πέρασα ένα χρόνο στο Great Barrier Reef ως α divemaster, και μετά μια βουτιά εκπαιδευτή. "
Η επόμενη σκέψη του Τζέισον ήταν αυτή «Θα ήταν πολύ ωραίο να έχω το δικό μου καταδυτικό κέντρο!» Έψαξε σε όλο τον κόσμο για ακίνητα προς πώληση, επισκεπτόμενος πολλά από αυτά, και εξακολουθούσε να ψάχνει περίπου τρία χρόνια αργότερα.
«Κατέληξα σε ένα στη Γρενάδα που ονομάζεται ScubaTech. Συνειδητοποίησα ότι ως επιχειρηματική κατάδυση θα μπορούσε να είναι αρκετά δύσκολη, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου βρισκόταν η ιδέα ότι αν είχα ένα κέντρο θα μπορούσα να χτίσω ένα υποβρύχιο πάρκο ως ένα είδος πάρεργο».
Δεν αγόρασε το ScubaTech, αλλά αποφάσισε να φτιάξει το καταδυτικό του πάρκο ούτως ή άλλως. «Έτσι ξεκίνησαν όλα – και από τότε γίνομαι όλο και πιο απασχολημένος».
Πάντα πίστευα ότι ο Τζέισον εξασφάλιζε με κάποιο τρόπο μια προμήθεια για την εναρκτήρια εγκατάσταση του στη Γρενάδα, αλλά όχι έτσι. «Πήγα στην κυβέρνηση της Γρεναδίας και είπα ότι αυτό είναι το σχέδιό μου, αλλά θα το χρηματοδοτήσω μόνος μου», λέει.
«Πούλησα ένα σπίτι στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπως σχεδίαζα να κάνω για να αγοράσω το καταδυτικό κέντρο και σκέφτηκα ότι θα δώσω στον εαυτό μου ένα χρόνο για να το κάνω αυτό».
Οπλισμένος με τις απαραίτητες άδειες, συμβουλεύτηκε τα άλλα καταδυτικά κέντρα του νησιού σχετικά με την τοποθεσία και τα βρήκε υποστηρικτικά – αλλά η επένδυση ήταν όλη δική του.
«Ήταν πολύ πειραματικό. Δοκιμάζω νέες τεχνικές επειδή χρηματοδοτούσα τον εαυτό μου, οπότε δεν είχα έναν κολοσσιαίο προϋπολογισμό για γιγάντιες φορτηγίδες ή γερανούς και πράγματα.
«Έτσι έφτιαξα πολλά έργα χρησιμοποιώντας μικρότερα εξαρτήματα που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν κάτω από το νερό».
Είχα βουτήξει πρόσφατα το Sculpture Park της Γρενάδας, απολαμβάνοντας τη σταδιακή μετάβαση από ύφαλο σε πάρκο, το επίπεδο αποικισμού και ακόμη και τις ζημιές από την καταιγίδα, που το έκαναν να νιώθει μέρος της φυσικής σκηνής.
«Η περιοχή είναι αρκετά ρηχή και είναι ένα περίεργο μέρος γιατί έχει αυτές τις περιόδους όπου ο άνεμος αλλάζει κατεύθυνση και μπαίνουν αρκετά μεγάλες θάλασσες.
«Έχει καταστραφεί όλα αυτά τα χρόνια και επειδή κανείς άλλος δεν το χρηματοδότησε, κανείς δεν ευθύνεται για αυτό. Υπήρξαν πολλές διαφωνίες σχετικά με το ποιος το φροντίζει και συγκεντρώνει κεφάλαια για αυτό.
«Μου αρέσει πολύ αυτό το πάρκο, γιατί από εκεί ξεκίνησα και κάποια από τη θαλάσσια ζωή ήταν φανταστική, αλλά ήταν επίσης μια απότομη καμπύλη εκμάθησης για το πώς να φτιάχνω τα γλυπτά και πώς να τα διαχειρίζομαι».
ο ενθουσιασμός του Jason για υποβρύχια φωτογραφία αναπτύχθηκε κατά την κατασκευή του πάρκου της Γρενάδας.
«Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η τεκμηρίωση της δουλειάς ήταν το κλειδί, έτσι προχώρησα σε μια άλλη αρκετά απότομη καμπύλη εκμάθησης και επένδυσα σε καλό εξοπλισμό κάμερας. Ήταν ένα ζωτικό μέρος της δουλειάς μου. Ακόμα και τώρα, αναβαθμίζω συνεχώς τον εξοπλισμό μου και δοκιμάζω νέες τεχνικές».
«Έχω δει εκατομμύρια λαμπρές υποβρύχιες φωτογραφίες, οπότε όταν βλέπω θαλάσσια ζωή τώρα ασχολούμαι περισσότερο να την παρακολουθώ παρά να τη βλέπω μέσα από τον φακό – αλλά πάντα θέλω να βγάλω πλάνα από τα γλυπτά μου που περιλαμβάνουν θαλάσσια ζωή».
Το Πάρκο Γλυπτικής της Γρενάδας δημοσιοποιήθηκε ευρέως, αλλά δεν οδήγησε σε πλημμύρες εργασιών. Πίσω στην Αγγλία, ο Taylor ανέλαβε μερικές μικρότερες προμήθειες.
«Ήμουν αρκετά αφελής εκείνες τις μέρες. Έλαβα πολλές μισογυνιστικές προσφορές και ποτέ δεν συνειδητοποίησα πόσα έργα αποτυγχάνουν επειδή οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικά σοβαροί.
«Έτσι επιδίωξα μερικά πράγματα που εκ των υστέρων δεν θα είχα κάνει».
Στη συνέχεια ήρθε μια προσφορά από την κυβέρνηση του Μεξικού. «Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου ανατέθηκε και πλήρωσα για να κάνω τη δουλειά», λέει ο Jason. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
«Κάναμε τις έρευνες, υποβάλαμε αίτηση για κρατικές επιχορηγήσεις και, έχοντας συγκεντρώσει 200,000 δολάρια για να ξεκινήσουμε τις εργασίες, είχα μια συνάντηση σε μια επιχειρηματική διάσκεψη με έναν κυβερνήτη της πολιτείας.
"Μετά την παρουσίασή μας, ο κυβερνήτης είπε: "Αυτό είναι εκπληκτικό, είναι το έργο που χρειάζεται αυτή η περιοχή και θα διπλασιάσω τον προϋπολογισμό και θα σας δώσω άλλα 200,000 $!"
«Σκέφτηκα, φανταστικό, τότε προφανώς θα διπλασιάσω τον όγκο της δουλειάς που παράγω και μπορούμε να το κάνουμε πραγματικά φιλόδοξο. Όλοι χειροκρότησαν και υπήρξε μια μεγάλη ανακοίνωση από τα μέσα ενημέρωσης.
«Ένα χρόνο αργότερα, ο κυβερνήτης ζήτησε τα κεφάλαια από την κεντρική κυβέρνηση, τα έκλεψε και τα έβαλε στην προεκλογική του εκστρατεία.
«Δύο χρόνια αργότερα, ήταν στη φυλακή επειδή ήταν ναρκωτικό».
Ο Τζέισον έκανε αίτηση για άλλες επιχορηγήσεις και κέρδισε κάποια εταιρική χορηγία, αλλά ο μελλοντικός προγραμματισμός παρέμεινε δύσκολος. «Ήταν επίσης ένα πολύ μεγάλο άλμα πίστης για την κυβέρνηση, αλλά τελικά ήταν πολύ πρόθυμοι απλώς να το βάλουν στο νερό και να δουν πώς λειτούργησε».
Ένας σύμμαχος στη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή, ο διευθυντής της θαλάσσιας προστατευόμενης περιοχής αποδείχτηκε ανεκτίμητος: «Αν έβγαινα με το δικό μου ατμό, 100% δεν θα είχε συμβεί ποτέ, αλλά όσο περισσότερο εμπλέκομαι σε έργα, τόσο περισσότερο η πολιτική».
Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών των ελιγμών, το MUSA Underwater Museum, εδραίωσε τη φήμη του Jason.
«Είχε τεράστια ανταπόκριση στα μέσα ενημέρωσης, έκανε τους πάντες να ακούσουν και έκανε την κυβέρνηση πολύ να ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει. Άρχισα να λαμβάνω αρκετές προσφορές από άλλα μέρη μετά από αυτό».
Μετά από ένα μεμονωμένο έργο για ένα υποβρύχιο γλυπτό πιάνου για τον ψευδαισθητή Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στο νησί του Μπαχάμες, η εστίαση του Τζέισον μετατοπίστηκε στο μέσο του Ατλαντικού στα Κανάρια Νησιά.
«Έτσι, μετακόμισα την οικογένειά μου, τα σκυλιά, όλη την επιχείρηση στο Λανθαρότε για τα επόμενα πέντε χρόνια. Και πάλι, ήταν δύσκολο να προχωρήσεις – χρησιμοποιούσε ξανά κρατικές επιχορηγήσεις, και όποτε εργάζεσαι με την κυβέρνηση, παρασύρεσαι στην πολιτική, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθείς.
«Το κόμμα της αντιπολίτευσης ήταν πολύ πρόθυμο να ασκήσει κριτική στο Μουσείο του Ατλαντικού. Σκέφτηκε ότι θα ήταν ένας καλός τρόπος να βλάψει την κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας το παλιό επιχείρημα ότι έπρεπε να επενδύσει σε δρόμους και νοσοκομεία». Όμως το έργο προχώρησε.
Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Jason που πιάστηκε σε μια πολιτική δίνη που σημειώθηκε στις Μαλδίβες πέρυσι.
«Ήταν ένα ιδιωτικό θέρετρο με ιδιωτική χρηματοδότηση και το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν η άδεια της κυβέρνησης. Κάναμε λοιπόν παρουσιάσεις, το συζητήσαμε και ήρθαν και επιθεώρησαν τα γλυπτά, όλα καλά.
«Αλλά τότε ο πρόεδρος έχανε στις κάλπες πριν από τις εκλογές και ήταν απελπισμένος για περισσότερες ψήφους. Ένιωθε ότι υπερασπιζόμενος το Ισλάμ θα μπορούσε να κερδίσει περισσότερες θρησκευτικές ψήφους, έτσι απλά έστειλε στρατό και πολλούς δημοσιογράφους.
«Ήταν μια πολύ ανόητη πράξη. Οι φωτογραφίες από τον στρατό που έσπασε τα γλυπτά μιας μητέρας που κρατούσε ένα μωρό ήταν πιθανώς το τελευταίο πράγμα που ήθελε η Τουριστική Αρχή των Μαλδίβων και άλλα μεγάλα ξενοδοχεία που επένδυσαν εκεί ήταν πραγματικά αναστατωμένα.
«Αλλά ο πρόεδρος έχασε την εξουσία τρεις μέρες αργότερα και εκδιώχθηκε και εξορίστηκε».
Ωστόσο, η απρόβλεπτη καταστροφή πόνεσε. «Ήταν ένα πραγματικά δύσκολο έργο, με τα logistics να δουλέψουμε σε μια ατόλη στη μέση του Ινδικού Ωκεανού. Κάθε πρόκληση που αντιμετωπίσαμε ήταν πραγματικά δύσκολο να λυθεί και το Screwfix δεν τα καταφέρνει τόσο μακριά.
«Είναι πολύ εύκολο για τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν την τέχνη σας για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά ποτέ δεν είναι βαρετό, αυτό είναι σίγουρο».
Ο Τζέισον έχει τώρα μια βασική ομάδα περίπου επτά ατόμων που ταξιδεύουν μαζί του σε όλο τον κόσμο για να εκτελέσουν διάφορα έργα, με ντόπιους που απασχολούνται ανάλογα με την κλίμακα της εργασίας. «Αλλάζει επίσης τώρα που πάνε τα γλυπτά ψηφιακό," αυτος λεει. "Υπάρχουν νέες τεχνικές με τις οποίες στέλνετε το σχέδιό σας σε μια εταιρεία που μπορεί να το αλέσει από ένα μπλοκ ό,τι θέλετε."
Επί του παρόντος, ο Jason επικεντρώνεται στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας και στο MOUA, το Μουσείο Υποβρύχιας Τέχνης του. «Είναι ένα συναρπαστικό έργο που κυοφορείται σχεδόν τρία χρόνια από τότε που βγήκα να παρουσιάσω τα σχέδια.
«Δημιουργήσαμε εταιρείες, υποβάλαμε αίτηση για άδειες και οργανώσαμε τις εργασίες. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι υπάρχει μια οντότητα στην Αυστραλία που θα επιβλέπει την εφαρμογή της αλλά και το μέλλον της.
«Είναι λίγο σαν να κάνω τον κύκλο, γιατί έγινα βουτιά εκπαιδευτή στην Αυστραλία και είναι πιθανότατα όπου έκανα τις περισσότερες καταδύσεις μου – κάθε μέρα, όταν δούλευα στα liveaboards.”
Και το GBR πρέπει να είναι απελπισμένο για κάποια αισιόδοξη δημοσιότητα. Λίγο μετά από αυτή τη συνέντευξη, η δική της Αρχή για το Θαλάσσιο Πάρκο υποβάθμισε τη μακροπρόθεσμη προοπτική του οικοσυστήματος από «φτωχή» σε «πολύ φτωχή».
«Είναι δύσκολο, γιατί προφανώς ορισμένοι από τους υφάλους στο βορρά έχουν λευκανθεί και υποβαθμιστεί έντονα, αλλά τα δύο τρίτα του υφάλου είναι ακόμα παρθένα και απίστευτα», λέει ο Jason.
Εκφράζω έκπληξη για αυτό, ενόψει των πρόσφατων επιστημονικών εκθέσεων. «Ακόμα κάνει απίστευτες καταδύσεις και κολύμβηση με αναπνευστήρα, έτσι είναι πολύ πρόθυμοι να μεταδώσουν ότι δεν επηρεάζονται όλες οι περιοχές», λέει. «Σίγουρα εκεί που δούλευα στο Τάουνσβιλ, οι ύφαλοι είναι απίστευτοι, πραγματικά υγιείς».
Τον Δεκέμβριο αποκαλύπτεται το έργο του Jason's Ocean Siren που αλλάζει χρώμα στην κορυφή του Τάουνσβιλ και ακολουθεί το πρώτο από μια σειρά έργων στον ίδιο τον ύφαλο – ένα τεράστιο Κοραλλιογενές Θερμοκήπιο με γύρω κήπους.
«Όλα τρέχουν στο χρόνο, και είναι πολύ ωραίο να εργάζεσαι στην Αυστραλία επειδή είναι τόσο οργανωμένοι και επαγγελματίες – σχεδόν το αντίθετο με μερικά από τα μέρη που έχω δουλέψει», λέει ο Jason.
«Έχει όλες τις υποδομές και τα εξαρτήματα, και στη θαλάσσια έρευνα έχει το Πανεπιστήμιο James Cook, αναμφισβήτητα ένα από τα κορυφαία επιστημονικά ιδρύματα, και το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Θαλάσσιας Επιστήμης (AIMS). Υπάρχουν λοιπόν πολλοί θαλάσσιοι βιολόγοι στο Τάουνσβιλ και είναι υπέροχο να δουλεύουμε μαζί τους».
Η σειρήνα Ocean ύψους 4.4 μέτρων είναι μια νέα αναχώρηση. «Είναι ένα αρκετά περίπλοκο κομμάτι από γυάλινη ρητίνη και μέσα θα υπάρχουν εκατοντάδες LED σε μια μήτρα συνδεδεμένη με μια ηλιακή οθόνη.
«Η AIMS διαθέτει μια σειρά καταγραφέων θερμοκρασίας από τα βόρεια του GBR μέχρι την περιοχή του Ροκχάμπτον, και μπορούμε να παρακολουθήσουμε και να συγκεντρώσουμε όλα αυτά τα ζωντανά δεδομένα και να τα τροφοδοτήσουμε σε μια σειρά προγραμμάτων φωτισμού στο γλυπτό, έτσι ώστε να αλλάζει χρώμα ανάλογα για το πόσο υψηλές είναι οι θερμοκρασίες.
«Πειραματιζόμαστε με διαφορετικούς κύκλους και επίσης σκεφτόμαστε να δείξουμε θερμοκρασίες από τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο.
"Όλα αυτά συμβαίνουν από ένα σήμα 4G από την ακτή - θεωρητικά!"
Τρίτη φάση του έργου θα μπορούσε κάλλιστα να αποδειχθεί το πιο δύσκολο – το Palm Island. «Διαφορετικές κοινότητες αυτοχθόνων έχουν εκτοπιστεί εκεί τα τελευταία 200 χρόνια και έχει καταγραφεί ως ένα από τα πιο βίαια μέρη στον κόσμο.
«Η φτώχεια και η ανεργία είναι πολύ υψηλά, δεν υπάρχει πολύ μέλλον για τους κατοίκους και δεν υπάρχουν πολλοί τουρίστες, αλλά είναι ένα πολύ όμορφο νησί και μερικοί από τους υφάλους του είναι εκπληκτικοί.
«Ελπίζουμε να κατασκευάσουμε μια σειρά έργων κατά μήκος της ακτογραμμής και στο νερό με την ελπίδα να δημιουργήσουμε μια οικονομία για το νησί και απασχόληση για τους ντόπιους που θα λειτουργήσουν ως οδηγοί και θα παράγουν αβορίγινα τεχνουργήματα προς πώληση».
Τα κεφάλαια έχουν εξασφαλιστεί από την κεντρική κυβέρνηση, λέει ο Jason, αλλά τα επόμενα βήματα είναι ευαίσθητα.
«Επειδή έχει μια τόσο προβληματική ιστορία, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ειδικά με κάθε ιδέα ότι ένας λευκός Άγγλος πηγαίνει και φαίνεται να υπαγορεύει όρους.
«Πρέπει να είναι μια συλλογική προσπάθεια, να αποφασίσουμε ποια μορφή θα πάρουν τα έργα, πού πάνε, πόσο βαθιά κ.λπ.». Το έργο αναμένεται να ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Αύγουστο.
Εν τω μεταξύ, ο Jason εργάζεται σε ένα ακόμη «μουσείο», αυτή τη φορά στην Αγία Νάπα στην Κύπρο. «Πρόκειται για μια υποβρύχια δασική φύτευση περίπου 200 δέντρων, ένα μείγμα από γλυπτά δέντρα και αιωρούμενα φύκια για να σχηματιστεί μια αρκετά πυκνή μήτρα δομών, με γλυπτά ανάμεσά τους.
«Θα γίνει μια ξενάγηση σε αυτό το δάσος. Έχουμε σχεδόν 30 μέτρα ορατότητας κάθε μέρα, επομένως είναι ένα ωραίο μέρος για να εργαστείτε.»
Αναρωτιέμαι αν ο Ιάσονας ανησυχείτε ποτέ για τα έθνη που έρχονται να θεωρούν τεχνητούς υφάλους ή εγκαταστάσεις σαν τις δικές του ως υποκατάστατο για τη διατήρηση των φυσικών υφάλων;
«Όχι τόσο μεγάλη διατήρηση, αλλά ανησυχώ ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κόβουν τις γωνίες κατά την κατασκευή τεχνητών υφάλων. Το να το κάνεις σωστά είναι μια δαπανηρή επιχείρηση και αρκετά δύσκολη γιατί περιλαμβάνει πολλή θαλάσσια μηχανική και έρευνες για τον καθαρισμό και την ασφάλεια τους.
«Ανησυχώ που οι άνθρωποι το βλέπουν ως μια εύκολη δικαιολογία για να πετάμε πράγματα στη θάλασσα.
«Ακούγεται απαίσιο να το λέω, αλλά δεν είμαι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των τεχνητών υφάλων. Έχουν τόσο μικρό αποτύπωμα και δεν νομίζω ότι λύνουν πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι θάλασσές μας. Βλέπω τα πλεονεκτήματά τους περισσότερο στην απομάκρυνση των χρηστών του νερού από εύθραυστες περιοχές και στην έγερση των ζητημάτων.
«Δεν μιλάμε για αυτό που κάνουμε στην Αυστραλία ως τεχνητό ύφαλο. Ο GBR είναι ο μεγαλύτερος ύφαλος στον κόσμο και σίγουρα δεν χρειάζεται περισσότερη επιφάνεια. Είναι πολύ περισσότερο η περίπτωση να λέμε ιστορίες για αυτό, να εμπλέκουμε τα παιδιά σε προγράμματα διατήρησης, να το χρησιμοποιούν ως
μια πηγή εκπαίδευσης ή πλατφόρμας επιστήμης και ένας τρόπος για να προσελκύσετε ανθρώπους».
Και τι γίνεται με μερικές από τις αντιγραφικές γλυπτικές εγκαταστάσεις σε όλο τον κόσμο – τον ενοχλεί ποτέ η αισθητική τους ή απλώς πιστεύει ότι όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο;
«Πολλοί άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι επειδή το βάζετε κάτω από το νερό, οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει, αλλά, όπως το δημόσιο γλυπτό για πόλεις και πόλεις, χρειάζεται να υπάρξει μια διαδικασία διαβούλευσης και κάποιου είδους επιμέλεια. Η ελάχιστη προϋπόθεση είναι να γνωρίζετε το ιστορικό του καλλιτέχνη. Οπότε ναι, ανησυχώ!»
Ρωτάω αν αισθάνεται ότι το έργο του έχει τα εύσημα που του αξίζει ως τέχνη. "Δεν γνωρίζω. Είναι καλό που αγγίζει τόσους πολλούς διαφορετικούς τομείς, όχι μόνο την τέχνη, τη διατήρηση ή τον τουρισμό – δεν είναι εύκολο να το βρεις.
«Δεν νιώθω ότι είμαι εντελώς στην κοινότητα των καταδύσεων ή στην καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά ενδιάμεσα, και νομίζω ότι αυτό μπερδεύει πολλούς ανθρώπους. Στον κόσμο της τέχνης, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι είναι ακόμα αβέβαιοι».
Είναι κερδοφόρα η δουλειά του; «Δεν είμαι στο δρόμο, όπως ήμουν τις περισσότερες φορές. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα είσαι σε δύο ή τρία χρόνια, αλλά ναι, έχω κέρδος. Αλλά δεν μπορώ να συνταξιοδοτηθώ ακόμα!».
Ωστόσο, «αλλάζει λίγο», λέει. «Πολλοί καλλιτέχνες αποκτούν στερεότυπα και απλώς επαναλαμβάνουν ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν – αυτό περιμένει το κοινό. Δεν είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται να συνεχίσω να κάνω πράγματα σε μεγάλη κλίμακα – μπορείς να πεις μια πολύ δυνατή ιστορία με ένα μοναδικό κομμάτι ή με μερικά κομμάτια».
Μικρότερες ιδιωτικές παραγγελίες όπως το πιάνο του Copperfield ή ο πρόσφατος Ocean Atlas στις Μπαχάμες (αν και το μεγαλύτερο ενιαίο υποβρύχιο γλυπτό στον κόσμο!) φαίνεται να προσελκύουν όλο και περισσότερο και ένα έργο στη Νορβηγία τον παρηγόρησε μετά το επεισόδιο στις Μαλδίβες.
«Ήταν σε μια θολή μαρίνα σε ένα παγωμένο φιόρδ, και δεν θα περίμενες να φιλοξενήσει καθόλου ζωή.
«Αλλά βάλαμε τα γλυπτά, γυρίσαμε πίσω ένα χρόνο αργότερα και ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένα από οποιαδήποτε έργα που είχα κάνει σε τροπικές περιοχές, τυλιγμένα εντελώς με χιτώνα, με χιλιάδες μύδια να φυτρώνουν πάνω τους και γαρίδες».
Λέει ότι συγκινείται όλο και περισσότερο να παράγει «έργα τύπου ακτιβισμού, με ισχυρότερα μηνύματα και καταγγελία των ορυκτών καυσίμων και άλλων πραγμάτων που οδηγούν στην κλιματική αλλαγή». Αναζητήστε σύντομα ένα τέτοιο παλιρροϊκό κομμάτι στον Τάμεση του Λονδίνου.
Γίνεται επίσης λόγος για εγκατάσταση που συνδέεται με ένα κυπριακό ναυάγιο – ποια θα μπορούσε να είναι αυτή; – και ένα μυστικό διαδραστικό έργο στη Μέση Ανατολή.
Διαβάστε επίσης: Το αρχαίο λιμάνι είναι νέα κλήρωση στην Κύπρο
Επειδή η τέχνη του είναι ζωντανή, ο Jason απολαμβάνει σαφώς μεγάλη ευχαρίστηση από την επανεξέταση των προηγούμενων έργων του, βλέποντας πώς αναπτύσσονται και καταγράφουν νέες εικόνες.
Είχε επιστρέψει πρόσφατα στη Γρενάδα, και σε λίγο κατευθυνόταν προς τα Κανάρια.
«Αυτό είναι το κομμάτι που αγαπώ. Απογοητεύομαι πραγματικά όταν βλέπω άλλους ανθρώπους να φωτογραφίζουν τα πράγματά μου στο Instagram και σκέφτομαι: αυτό φαίνεται εκπληκτικό – πρέπει να επιστρέψω!».
