ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ HI-TEC
Ωστόσο, όταν κάνουμε κατάδυση, οι περισσότεροι από εμάς εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία που αναπτύχθηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν καν τηλέφωνο στο σπίτι και έμαθαν τα νέα τους μέσω κάτι που ονομάζεται ασύρματο!
Ο Ζακ Κουστώ και ο μηχανικός αερίου Emile Gagnan, που εφηύρε το Aqualung στη κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γαλλία τη δεκαετία του 1940, θα ήταν κολακευμένοι, αλλά μάλλον τρομοκρατημένοι που δεν έχουμε προχωρήσει πολύ πέρα από την εφεύρεσή τους.
Σε κάθε άλλο τομέα της ζωής μας έχουμε αγκαλιάσει τη νέα τεχνολογία και άλλα αθλήματα περιπέτειας έχουν δει τεράστιες αλλαγές.
Διαβάστε επίσης: Ο δύτης Triple-CCR πεθαίνει σε ατομική κατάδυση 100 μέτρων
Τα στέγαστρα που χρησιμοποιούσαν οι αλεξιπτωτιστές, για παράδειγμα, δεν μοιάζουν με αυτά που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί τους πριν από μια γενιά, και η σύγχρονη τεχνολογία έχει δώσει σε αυτά τα προϊόντα αδιανόητα χαρακτηριστικά ασφαλείας στο παρελθόν.
Ωστόσο, στον κόσμο της αυτόνομης κατάδυσης, εκτός από λίγη τσαχπινιά, υπήρξε μια περίεργη αντίσταση στο να προχωρήσουμε μπροστά. Όσον αφορά τον εξοπλισμό που χρησιμοποιούμε, η μόνη σημαντική αλλαγή τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν στα rebreathers, και αυτή παραμένει μια πολύ μικρή εξειδικευμένη αγορά.
Τα Rebreathers φαίνεται να προσφέρουν τεράστια πλεονεκτήματα. Η παροχή φυσικού αερίου δεν αποτελεί πλέον ζήτημα στις περισσότερες καταδύσεις. Ο χρόνος κατάδυσης χωρίς αποσυμπίεση είναι τεράστιος σε σύγκριση με την τυπική κατάδυση ανοιχτού κυκλώματος. και ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος ενός δύτη rebreather μειώνεται επίσης σημαντικά, δεδομένης της απουσίας τόσο θορύβου όσο και φυσαλίδων. Με την έλευση της επικρατούσας αποδοχής της βιομηχανίας καταδύσεων και μιας χιονοστιβάδας δημοσιότητας, μπορεί να φαίνεται ότι έχουν φτάσει οι rebreathers και ότι, αν είστε σοβαρός δύτης, πρέπει απλώς να αποκτήσετε έναν.
Πολλοί πιστεύουν ότι στους σημερινούς αναπνευστήρες θα μπορούσαμε να δούμε τους σπόρους της τεχνολογίας που τα παιδιά μας θα χρησιμοποιήσουν μια μέρα για καταδύσεις. Ωστόσο, εάν αυτές οι συσκευές υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή για περισσότερα από 20 χρόνια, γιατί δεν τις βλέπουμε ήδη παντού;
Μήπως δεν είναι τόσο υπέροχα όσο υποδηλώνει η δημοσιότητα; Υπάρχουν εγγενή προβλήματα στον τρόπο λειτουργίας τους;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ
Τα Rebreathers δεν είναι μια νέα ιδέα: η ιδέα υπήρχε τουλάχιστον από τα τέλη του 17ου αιώνα, όταν ο Ιταλός Giovanni Borelli σκέφτηκε για πρώτη φορά την ιδέα ενός δύτη που κολυμπά κάτω από το νερό ενώ ανέπνεε από ένα τσάντα του αέρα.
Τα ναυτικά του κόσμου εξοπλίζουν τους δύτες με αναπνευστήρες οξυγόνου για ρηχές υποβρύχιες επιχειρήσεις επίθεσης και μονάδες βαθιάς μικτού αερίου για αποστολές σε βάθος για δεκαετίες, και τα υποβρύχια έχουν εξοπλιστεί με μονάδες διαφυγής αναπνευστήρα για σχεδόν τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μια αμερικανική εταιρεία εισήγαγε ένα σύστημα κλειστού κυκλώματος που ονομάζεται Electrolung, και το διέθεσε στην αγορά στους αθλητικούς δύτες. Τα πρώιμα ατυχήματα και οι επακόλουθες νομικές ενέργειες εξασφάλισαν ότι αυτό το πείραμα θα ήταν βραχύβιο και ότι όταν εμφανιστεί η ιδέα των rebreathers για αθλητές-δύτες θα καθοδηγούνταν από ευρωπαϊκές και όχι αμερικανικές εταιρείες.
Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν, με την ενθάρρυνση της ανάπτυξης της τεχνικής κατάδυσης και της αυξανόμενης αποδοχής από το κοινό και τη βιομηχανία του nitrox ως αναπνευστικού αερίου, η Dräger, παγκόσμιος ηγέτης στην τεχνολογία rebreather για στρατιωτικούς δύτες, εισήγαγε το Atlantis semi-closed rebreather (SCR .)
Αυτό προαναγγέλθηκε ως η αυγή μιας νέας εποχής για τους δύτες αναψυχής.
SCR
Οι SCR λειτουργούν με έναν μόνο προ-αναμεμειγμένο κύλινδρο nitrox. Ένας εγχυτήρας επιτρέπει στο αέριο να περάσει από τον κύλινδρο στο α τσάντα ονομάζεται αντίθετος πνεύμονας, από τον οποίο ο δύτης αναπνέει μέσω ενός επιστόμιου εφοδιασμένου με δύο σωλήνες, έναν για εισπνοή, έναν για εκπνοή.
Όταν ο δύτης εκπνέει μέσα στο επιστόμιο, το εκπνεόμενο αέριό του περνά μέσα από ένα δοχείο που περιέχει υδροξείδιο του νατρίου, το οποίο αφαιρεί το διοξείδιο του άνθρακα (CO2.). Το υπόλοιπο του εκπνεόμενου αερίου στη συνέχεια επιστρέφει στον αντίθετο πνεύμονα έτοιμο να χρησιμοποιηθεί ξανά. δηλαδή «αναπνοή».
Ο συνδυασμός κόντρα πνεύμονα, επιστόμιο, κάνιστρο και δύτη ονομάζεται βρόχος αναπνοής. Μια συνεχής ροή ή ηλεκτρονικά ελεγχόμενη έγχυση φρέσκου αερίου από τον κύλινδρο διασφαλίζει ότι το επίπεδο O2 στον βρόχο παραμένει αναπνέον.
Οι πνεύμονες του δύτη είναι ο κινητήρας που οδηγεί τη διαδικασία. Εάν υπάρχει πάρα πολύ αέριο στον βρόχο, αυτό εξαερίζεται στο νερό μέσω μιας βαλβίδας εξαγωγής.
Εάν δεν υπάρχει αρκετό αέριο στον βρόχο, ανοίγει μια βαλβίδα υπερπήδησης και προσθέτει ένα ρεύμα φρέσκου αερίου απευθείας από τον κύλινδρο, παρακάμπτοντας τον εγχυτήρα.
ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Το 1995 αυτό ακουγόταν πολύ έξυπνο και μοντέρνο, και πολλοί επαγγελματίες ασχολήθηκαν με την τεχνολογία. Δυστυχώς, όμως, όπως αποδείχθηκε, οι προβλέψεις για μια νέα αυγή ήταν λάθος. Η ζήτηση της αγοράς δεν ανταποκρίθηκε στο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης.
Οι δύτες έμαθαν γρήγορα ότι τα διαφημιζόμενα οφέλη αυτών των συστημάτων δεν στάθηκαν στην πράξη. Διαπίστωσαν ότι ένα σετ ανοιχτού κυκλώματος διπλών κυλίνδρων έδινε σε έναν δύτη περίπου την ίδια εκτεταμένη διάρκεια με το Atlantis και άλλα παρόμοια μηχανήματα, αλλά χωρίς το αυξημένο κόστος, τον κίνδυνο και την πολυπλοκότητα.
Ανακάλυψαν επίσης ότι η πολυδιαφημισμένη σιωπή διακόπτονταν πολύ συχνά από την περιοδική απελευθέρωση ενός ρεύματος φυσαλίδων από τη βαλβίδα εξαγωγής.
Έτσι, οι αθλητικοί δύτες εκείνη την εποχή αποφάσισαν ότι δεν χρειάζονταν πραγματικά αναπνευστήρες και συνέχισαν να χρησιμοποιούν κατάδυση ανοιχτού κυκλώματος όπως οι προκάτοχοί τους.
CCR
Ταυτόχρονα, άλλοι άνθρωποι ανέπτυξαν συστήματα αναπνοής που ήταν πιο περίπλοκα και πρόσφεραν σημαντικά πλεονεκτήματα. Ωστόσο, παρουσίασαν και στους δύτες νέα προβλήματα. Αυτά ήταν πλήρως κλειστού κυκλώματος rebreathers (CCR).
Τυπικά, αυτά έχουν δύο κυλίνδρους, ο ένας με οξυγόνο και ο άλλος περιέχει ένα αέριο που πρέπει να αναμιχθεί με το οξυγόνο.
Αυτό το δεύτερο αέριο ονομάζεται αραιωτικό και είναι είτε αέρας, trimix ή heliox, ανάλογα με το βάθος της κατάδυσης.
Ένας δύτης CCR προκαθορίζει την επιθυμητή μερική πίεση οξυγόνου (PO2) που απαιτείται να διατηρηθεί κατά τη διάρκεια της κατάδυσης και ο αναπνευστήρας εγχέει μικρές εκτοξεύσεις οξυγόνου στον βρόχο αναπνοής κατά διαστήματα για να διατηρήσει το απαιτούμενο PO2.
Του αναπνευστήρα υπολογιστές Προσαρμόστε συνεχώς το επίπεδο οξυγόνου στο αναπνευστικό μείγμα για να διασφαλίσετε ότι ο δύτης αναπνέει πάντα το βέλτιστο αέριο για το τρέχον βάθος, επεκτείνοντας έτσι τους χρόνους μη αποσυμπίεσης στο μέγιστο ή μειώνοντας τους χρόνους διακοπής της αποσυμπίεσης στο ελάχιστο.
Το αραιωτικό αέριο προστίθεται κατά την κάθοδο μόνο για να διατηρηθεί ο όγκος του βρόχου αναπνοής, έτσι όταν οι δύτες CCR βρίσκονται στο μέγιστο βάθος της κατάδυσης, εκτός εάν χάνουν αέριο ως αποτέλεσμα μάσκα- Καθαρίζοντας ή έχουν πολλά σκαμπανεβάσματα, το μόνο αέριο που χρησιμοποιούν είναι το οξυγόνο που προσθέτει η μονάδα για να αντικαταστήσει το οξυγόνο που έχουν μεταβολίσει.
Αυτό είναι συνήθως περίπου ένα λίτρο ανά λεπτό σε οποιοδήποτε βάθος, επομένως ένας μικρός κύλινδρος οξυγόνου 4 λίτρων/200 bar τοποθετημένος σε αναπνευστήρα κλειστού κυκλώματος θα παρέχει σχεδόν σε οποιονδήποτε αρκετό αέριο για πολύ περισσότερες από 12 ώρες.
ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ!
Ένα CCR μπορεί να σας προσφέρει εκπληκτική απόδοση. Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε μια κατάδυση κατά μήκος ενός τοίχου υφάλου χρησιμοποιώντας τον αέρα ως αραιωτικό αέριο και ένα προκαθορισμένο PO2 1.3 ATA.
Όταν βρίσκεστε στα 30 μέτρα θα αναπνέετε nitrox 32. Είστε σχεδόν εντελώς σιωπηλός παρατηρητής. Ακούς τους ήχους της θάλασσας, παπαγαλόψαρο που μοσχοβολάει κοράλλια, γαρίδες που κράζουν, δελφίνια που φωνάζουν.
Οι φυσικοί ήχοι σημειώνονται από ένα ελαφρύ σφύριγμα κάθε λίγα δευτερόλεπτα καθώς η ηλεκτρομαγνητική βαλβίδα του αναπνευστήρα ανοίγει για να επιτρέψει μια μικροσκοπική ποσότητα οξυγόνου στον βρόχο για να αντικαταστήσει αυτό που έχετε μεταβολίσει.
Παρακολουθήστε τον χρόνο χωρίς αποσυμπίεση και κινηθείτε σταδιακά πιο ρηχά. Καθώς ανεβαίνετε, ο αναπνευστήρας θα προσθέσει οξυγόνο στο μείγμα σας και το επίπεδο αζώτου θα πέσει καθώς ο βρόχος αναπνοής εξαερώνει το διαστελλόμενο αέριο.
Κολυμπώντας στα 20 μέτρα, θα αναπνέετε nitrox 43, στα 10 μέτρα θα είστε στο nitrox 65 και μέχρι να φτάσετε τελικά στη στάση ασφαλείας σας στα 3 μέτρα, θα αναπνέετε σχεδόν 100% O2. Μια κατάδυση δύο έως τριών ωρών χωρίς αποσυμπίεση είναι εύκολο να επιτευχθεί. Είναι πραγματικά ένας διαφορετικός κόσμος.
Για τους τεχνικούς δύτες, αυτό ήταν το ιερό δισκοπότηρο. Αποφάσισαν ότι χρειάζονταν αναπνευστήρες και τώρα τα CCR κατάφεραν να κυριαρχήσουν στον κόσμο της τεχνικής κατάδυσης, κυρίως λόγω των εκπληκτικών πλεονεκτημάτων τους στην οικονομία φυσικού αερίου.
Μειώνουν το κόστος της κατάδυσης trimix σε διαχειρίσιμα επίπεδα και επιτρέπουν στους εξερευνητές να κάνουν καταδύσεις που θα ήταν αδύνατες σε ανοιχτό κύκλωμα.
ΤΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ
Υπάρχει ένα μειονέκτημα. Αν και είναι απλά στην ιδέα, τα CCR χρησιμοποιούν πολύπλοκα ηλεκτρονικά και είναι ακριβά στην αγορά. Τα μοντέλα που χρησιμοποιούν παραδοσιακά οι τεχνικοί δύτες κατασκευάζονται ως επί το πλείστον από εξειδικευμένες εταιρείες μπουτίκ ή από έμπειρα και ενθουσιώδη άτομα σε μικρά συνεργεία, επομένως μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθεί υποστήριξη συντήρησης εκτός της χώρας όπου ο κατασκευαστής έχει την έδρα του.
Οι CCR απαιτούν επίσης από τους δύτες να είναι σχολαστικοί στην προετοιμασία τους και συνεχώς συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια της κατάδυσης. Είναι πολύ αδυσώπητα και ουσιαστικά δεν αφήνουν περιθώρια για την απροσεξία των δυτών. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή εκθέτουν τους δύτες σε μερικές ύπουλες απειλές που μπορούν εύκολα να τους κρυφτούν.
Με το επίπεδο οξυγόνου που αναπνέει ένας δύτης σε ένα CCR που ελέγχεται από τα ηλεκτρονικά συστήματα της μονάδας, αυτό μπορεί να παρουσιάζει σημαντικές διακυμάνσεις. Το οξυγόνο είναι απαραίτητο για τη ζωή, αλλά σε πολύ υψηλές ή πολύ μικρές ποσότητες είναι τοξικό για τον άνθρωπο.
Ο πρώτος κανόνας της κατάδυσης με αναπνευστήρα είναι «να γνωρίζεις πάντα το PO2 σου». Οι δύτες πρέπει να βεβαιωθούν ότι οι αισθητήρες οξυγόνου που χρησιμοποιούν λειτουργούν σωστά και να παρακολουθούν πάντα πόσο οξυγόνο υπάρχει στον βρόχο αναπνοής τους.
Το πολύ οξυγόνο μπορεί να προκαλέσει υπεροξία, με αποτέλεσμα το κεντρικό νευρικό σύστημα του δύτη να βραχυκυκλώνει, οδηγώντας σε υποβρύχιους σπασμούς και, συχνά, θάνατο από πνιγμό. Πολύ λίγο οξυγόνο, ή υποξία, προκαλεί την πλήρη διακοπή λειτουργίας του κεντρικού νευρικού συστήματος και ο δύτης μαυρίζει. Δεν υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια.
Το CO2 αντιπροσωπεύει επίσης κίνδυνο για τον δύτη rebreather. Πάρα πολύ CO2 στο σώμα μας, μια κατάσταση γνωστή ως υπερκαπνία, οδηγεί σε ανεξέλεγκτη αναπνοή, μας προκαλεί σύγχυση και αποπροσανατολισμό και μπορεί να είναι θανατηφόρος, ιδιαίτερα αν ο δύτης είναι μόνος. Οι δύτες που πάσχουν από προχωρημένη υπερκαπνία είναι απίθανο να μπορέσουν να σωθούν.
Οι τεχνικοί δύτες μπορεί να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτούς τους πρόσθετους κινδύνους σε αντάλλαγμα για τα οφέλη κόστους, αλλά οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να χαλαρώσουμε όταν καταδυόμαστε και δεν έλκουμε τον εξοπλισμό όπου η επιστήμη και ο χρόνος προετοιμασίας εμποδίζουν τη διασκέδαση, ή όπου πρέπει να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο παρακολουθώντας τη μηχανή παρά βλέποντας τα ψάρια. Αυτός ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι rebreathers δεν έπιασαν το ενδιαφέρον τους στις mainstream καταδύσεις τη δεκαετία του 1990.
Ωστόσο, τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα έλαβε χώρα μια σειρά από εξελίξεις που ώθησαν τους rebreathers ξανά στο προσκήνιο. Θα ασχοληθώ με την ιστορία στο δεύτερο μέρος τον επόμενο μήνα.
Διαβάστε περισσότερα από τον Simon Pridmore στο:
Scuba Confidential – Οδηγός εμπιστευτικών πληροφοριών για να γίνεις καλύτερος δύτης
Scuba Professional – Insights για το Sport Diver Εκπαίδευση & Λειτουργίες
Scuba Fundamentals – Ξεκινήστε την κατάδυση με τον σωστό τρόπο
Όλα είναι διαθέσιμα στο Amazon σε διάφορες μορφές.
