Red Abalone Hunters

ΡΑΝΤΥ ΦΡΙ ΓΛΙΣΤΙΣΤΗΚΕ από την πλευρά του σκάφους και στον Ειρηνικό Ωκεανό στα ανοιχτά του Fort Bragg, Καλιφόρνια ένα απόγευμα Αυγούστου του 2004. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια μάλλον είχε περάσει από το μυαλό του κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια των τριών περίπου δεκαετιών που έκανε κατάδυση σε αυτήν την απόκρημνη, αδυσώπητη ακτή.
Στο κυνήγι του κόκκινου άβαλονα, ένα ανθεκτικό πλάσμα σαν σαλιγκάρι που προσκολλάται σε βράχους κοντά στην ακτή, ο 50χρονος Φράι βρισκόταν στην κορυφή του «Κόκκινου Τριγώνου», μιας περιοχής που αντιπροσωπεύει σχεδόν το 40% όλων των αναφερόμενων καρχαριών επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Οι χιλιάδες που κάνουν ελεύθερη κατάδυση κάθε χρόνο για τον κόκκινο κολύμπι, ή "ab", γνωρίζουν ότι αυτά τα νερά είναι ζωντανά με καρχαρίες, αλλά αδράξτε την ευκαιρία ούτως ή άλλως, κάνοντας πάπια τόσο βαθιά όσο ο αέρας στους πνεύμονές τους θα τους συντηρήσει, ελπίζοντας ότι σήμερα δεν θα είναι την ημέρα που θα ληφθούν.
«Ήταν σαν υποβρύχιο», είπε ο Κλιφ Ζίμερμαν, ο φίλος του Φράι εκείνη την ημέρα, για το μεγάλο λευκό που παρέσυρε τον Φράι μακριά, κάνοντας το νερό κόκκινο λιγότερο από δύο λεπτά μετά την είσοδό του.
Ο κορμός του Φράι ανακτήθηκε λίγες μέρες αργότερα από ομάδα έρευνας του Λιμενικού Σώματος. Το κεφάλι του βρέθηκε από έναν παραλιακό να περπατάει τον σκύλο του τρεις εβδομάδες μετά.
Ο Zimmerman και ο Fry ήταν 30 μέτρα από την ακτή σε λιγότερο από 5 μέτρα νερό όταν συνέβη η επίθεση.
Ο Zimmerman επέστρεψε κάνοντας την ίδια κατάδυση για κοιλιακούς λιγότερο από ένα μήνα αφού είδε τον φίλο του να πεθαίνει. Όλα για ένα πλάσμα που αν το δει κανείς να σέρνεται στον πίσω κήπο ο ιδιοκτήτης μπορεί να χτυπήσει με ένα φτυάρι.
Ο κόκκινος κολιός (Haliotus rufescens), συγγενής του σαλιγκαριού του κήπου, βρίσκεται από τη Μπάγια Καλιφόρνια, Μεξικό μέχρι την ακτή του Ειρηνικού μέχρι το Όρεγκον. Οι ενήλικες μπορούν να φτάσουν τα 30 εκατοστά σε διάμετρο και να ζυγίζουν 6 κιλά, αλλά αυτά είναι σπάνια και οι περισσότεροι κοιλιακοί που συγκομίζονται ή «πάρονται» έχουν μέγεθος 17-20 εκατοστά.
Για πολύ καιρό βασική πηγή τροφής των ιθαγενών Αμερικανών που κάποτε ζούσαν Καλιφόρνιαστην ακτή του 20ου αιώνα, εκατομμύρια τόνοι κοιλιακών αφαιρέθηκαν ετησίως για τα πάντα, από φθηνή διατροφή για Κινέζους μετανάστες μέχρι ωραιοποίηση του εξωτερικού χώρου των παραθαλάσσιων εστιατορίων.
Ήρθε ένα σημείο που το είδος ήταν, σύμφωνα με τους ειδικούς της θαλάσσιας άγριας ζωής, κοντά στην εξαφάνιση.
Αυτή η διακήρυξη του επικείμενου γαστεροποδικού Αρμαγεδδώνα εξακολουθεί να αμφισβητείται από πολλούς δύτες («υπάρχουν εκατομμύρια από αυτούς εκεί έξω», μου λέει κάποιος), αλλά ξεκίνησε μια αργή, σκληρή διαδικασία ρύθμισης που απαγόρευσε εξ ολοκλήρου τη λήψη του σαλιγκαριού από τα νότια Καλιφόρνια, και επιτρέπεται μόνο από μια ακτογραμμή βόρεια του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο μέχρι τα σύνορα του Όρεγκον.
Η ποσόστωση μειώθηκε από ό,τι μπορούσατε να μεταφέρετε σε αυτό που είναι τώρα – 18 το χρόνο, όλα επισημασμένα και αργότερα καταχωρημένα, και μόνο τρία για λήψη κάθε μέρα.
Το 18 μπορεί να ληφθεί μόνο από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο, και με τον Αύγουστο μακριά για να δοθεί χρόνος στο μαλάκιο να ζώσει τα οσφύ του και να αναπαραχθεί.
Αυτό είναι ακριβώς στην κορυφή – μόλις κάτω από το νερό, μπαίνουν περισσότεροι κανόνες. Είναι μόνο ελεύθερη κατάδυση και το σίδερο, το μακρύ λεπτό εργαλείο σαν σμίλη που χρησιμοποιείται για να ξεκολλήσει το σαλιγκάρι από το βράχο, δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από 91 εκατοστά και να μην έχει λεπτότερη άκρη από 2 cm.
Το πιο σημαντικό, δεν μπορεί ποτέ να ληφθεί κανένα ab με διάμετρο κελύφους μικρότερη από 18 cm, που συνήθως θεωρείται ότι υποδηλώνει ωριμότητα, και οι δύτες πρέπει να φέρουν μετρητή μέτρησης για να διασφαλίσουν ότι δεν θα είναι μικρότερο.
Αυτό που δεν έκανε αυτό το βυζαντινό σύστημα, το οποίο κοστίζει σε έναν δύτη πάνω από 50 δολάρια κατά μέσο όρο σε τέλη άδειας, ήταν να αφαιρέσει τη χαρά που αποκομίζουν οι δύτες από το να πάρουν το μαλάκιο που τρώει φύκια.

ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ ΧΙΛΙΑΔΕΣ των δυτών ab κατεβαίνουν στις μικρές πόλεις της βόρειας ακτής, γεμίζοντας τα ξενοδοχεία και τα μπαρ και φέρνοντας εκατομμύρια τουριστικά δολάρια.
«Δεν σταματάς ποτέ να σκέφτεσαι τους καρχαρίες», λέει ο Έρικ Άντερσον, ο οποίος, με σχεδόν 50 χρόνια εμπειρίας, είναι ένας από τους κορυφαίους δύτες στον κόσμο.
Ο ασπρομάλλης πρώην υπολογιστή προγραμματιστής, τώρα στα 70 του, μου ξεναγεί το μουσείο που έχει φτιάξει στο υπόγειο του σπιτιού του στη Γκουαλάλα, στην Καλιφόρνια, αφιερωμένο στην καταδίωξη.
Έχει επίσης κρατήσει ένα μακρύ αρχείο επιθέσεων καρχαριών στην περιοχή, αν και ποτέ δεν έχει δεχτεί επίθεση ο ίδιος.
Καθώς θαυμάζω τα κοχύλια κοιλιακού σε μέγεθος δείπνου που καλύπτουν τον τοίχο, μου λέει ότι συμβαίνουν θάνατοι «γιατί για τον καρχαρία ένας δύτης κοιλιακούς που επιπλέει στη θάλασσα μοιάζει με φώκια και πους, έρχονται από κάτω και αυτό είναι.
«Οι άνθρωποι νομίζουν ότι είμαστε τρελοί που μπαίνουμε στο νερό, αλλά αυτό είναι που σου κάνει το μάζεμα κοιλιακών – γίνεσαι εμμονή».
Ο Έρικ είναι αυτός που είναι γνωστός στην κοινότητα των αβ ως «τρόπαιο» δύτης, αυτός που δεν θα πάρει κοιλιακό αν το κέλυφος του είναι μικρότερο από 23 εκατοστά σε μέγεθος.
Το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ ήταν 28 εκατοστά, ενώ το μεγαλύτερο που τραβήχτηκε ποτέ ήταν κλασματικά μεγαλύτερο στα 31 εκατοστά.
Ο Έρικ καταδύεται σχεδόν καθημερινά κατά τη διάρκεια της σεζόν, παραδεχόμενος ότι είναι εμμονή, και συμφώνησε να μας βγάλει έξω σήμερα το πρωί. «Η θάλασσα μπορεί να είναι ταραγμένη σήμερα, ωστόσο, και ο καιρός να περνάει, έτσι μπορεί να μην έχουμε την ευκαιρία», μας προειδοποιεί.
Οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο 1, αφού πήρε τον Gary, τον κατάδυτο φίλο του Eric, εξηγεί ότι το μυστικό για να αποκτήσεις τρόπαιο κοιλιακούς είναι να ξέρεις πού να κοιτάξεις. Κάθε καλός δύτης, λέει, θα έχει σημεία μόνο αυτός και ο φίλος του θα γνωρίζουν. Θα μπορούσε να είναι μια σπηλιά ή μια βραχώδης προεξοχή που μπορεί να δει κανείς μόνο συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ή το μέρος όπου τα φύκια μεγαλώνουν πυκνά («οι κοιλιακοί αγαπούν τα φύκια»).
«Ξέρω τύπους που μπαίνουν στα καγιάκ τους και ανεβαίνουν στην ακτή για μίλια. Ποτέ δεν θα σου πουν πού ήταν». Ο Έρικ χαμογελά: «Ποτέ».
Καθώς προσπερνάμε άλλα αυτοκίνητα φορτωμένα με καταδυτικό εξοπλισμό, είναι σαφές ότι οι περισσότεροι δύτες είναι 50 ετών και άνω. Η Γκουαλάλα είναι εν μέρει τουριστική πόλη, εν μέρει κοινότητα συνταξιούχων, οπότε είναι αναμενόμενο, αλλά ρωτάω τον Έρικ αν η αρχαιότητά του έχει επηρεάσει την ηλικία του με τα χρόνια.
«Δεν μπορώ να μείνω κάτω όσο παλιά, αλλά είμαι ακόμα σε αρκετά καλή κατάσταση», λέει. Ο Γκάρι, ένας συνταξιούχος εργολάβος κτιρίων τόσο εθισμένος στο πινγκ-πονγκ που κάνει μεγάλες κρουαζιέρες στον ωκεανό μόνο και μόνο για να βάλει τις ικανότητές του ενάντια στους συνεπιβάτες, είναι πιο ωμά, «Είμαι 77 ετών και εξακολουθώ να τσακώνομαι, οπότε υποθέτω ότι είμαι αρκετά ταιριαστό.
«Και πρέπει να είσαι, σκέψου το – κατεβαίνουμε κατευθείαν φορώντας όλο αυτό το βάρος, και μετά, όταν φτάσουμε εκεί κάτω, πρέπει να βρούμε έναν κολύμπι.
«Θα έλεγα ότι είμαστε στο κορυφαίο 5% των δυτών. Ο Έρικ είναι σίγουρα. Θα πρέπει να επιβραδύνει μια μέρα, αλλά όχι ακόμα».

ΤΡΑΒΟΥΜΕ ΣΕ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ πάνω από έναν όρμο, και ο Έρικ σαρώνει τον ορίζοντα, αναζητώντας άλλους δύτες. Γρήγορα έγινε φανερό ότι είναι πολύ καυτός στο θέμα της λαθροθηρίας.
Επειδή ο αριθμός τους είναι τόσο αυστηρά ρυθμισμένος, οι κοιλιακοί μπορούν να φέρουν 100-150 $ το τεμάχιο σε εστιατόρια στις ΗΠΑ και την Άπω Ανατολή. Η ζήτηση, ειδικά στην ασιατική κοινότητα, οφείλεται εν μέρει στην πεποίθηση ότι η γονάδα ή τα «έντερα» του σαλιγκαριού είναι ένα ισχυρό αφροδισιακό για τις γυναίκες, και με την πλούσια σε αβραϊκά βόρεια ακτή σε σχετικά μικρή απόσταση από τις πόλεις του κόλπου. Περιοχή, μια κερδοφόρα μαύρη αγορά έχει ξεπηδήσει.
Δεν μπορεί να είναι για τη γεύση, καθώς ακόμη και μετά από επίθεση σε βάθος με σφυρί για να μαλακώσει, δεν μπορεί να ξεφύγει από την ελαστική του υφή.
«Οι λαθροθήρες βλέπουν χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων να βρίσκονται στον πυθμένα του ωκεανού», μου λέει ο Έρικ καθώς οδηγούμε ένα ανακαινισμένο καροτσάκι μωρού γεμάτο με εξοπλισμό κατάδυσης στην παραλία.
«Έρχονται εδώ από το Bay Area και πιστεύουν ότι είναι εύκολες επιλογές. Αν έχεις 10 κοιλιακούς, κάτι που δεν είναι τόσο δύσκολο, είναι χίλια δολάρια εκεί».
Δεν υπάρχουν σκληροί αριθμοί για την ποσότητα του κολοκυθιού που έχει ληφθεί παράνομα, αλλά η Fish & Game υπολογίζει ότι είναι περισσότερο από το 100% της ετήσιας νόμιμης λήψης περίπου 250,000, καθιστώντας τη μαύρη αγορά αξίας τουλάχιστον 25 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο.
Βάζοντας τα δικά του στολή, ο Έρικ χτυπά τον αντίχειρά του πάνω από τον ώμο του στους γκρεμούς πίσω μας και μου λέει ότι οι αξιωματικοί της Fish & Game κρύβονται τακτικά στο χαμόκλαδο με κιάλια για να δουν τους πρωινούς δύτες. Ακούγεται αόριστα γελοίο το γεγονός ότι κάποιος πρέπει να κρύβεται στους θάμνους βλέποντας τον Έρικ, τον Γκάρι και εγώ να παρακολουθούμε τις φώκιες, αλλά στο παρελθόν μέλη του τμήματος ειδικών επιχειρήσεων άρχισαν ψεύτικες επιχειρήσεις θαλασσινών για να δελεάσουν λαθροκυνηγούς και προσάρτησαν τηλεσκόπια σε βάρκες για να κατασκοπεύσουν τους ακτογραμμή από μακριά στη θάλασσα.
Έτσι, μερικές ώρες που κυλούν στα ίσια πιθανώς πληρούν τις προϋποθέσεις για να το κάνουν εύκολο για αυτούς.
«Δεν πεθαίνω από το σύνδρομο του Σακραμέντο σήμερα», λέει ο Έρικ, καθώς σημειώνει ότι ένα άλλο κύμα πέφτει στον όρμο. Παρακολουθούμε το νερό για σχεδόν μισή ώρα και ο Έρικ το έχει κρίνει πολύ τραχύ. Δεν θέλει να πέσει στην παγίδα λίγοι άτυχοι ή ηλίθιοι (ανάλογα με την άποψή σας) δύτες.
Οι έξι ή επτά θάνατοι τη σεζόν αποδίδονται κυρίως σε σαββατοκύριακους από το Σαν Φρανσίσκο ή το Σακραμέντο, οι οποίοι, έχοντας οδηγήσει τέσσερις ή πέντε ώρες για να φτάσουν εκεί και πλήρωσαν τα δωμάτια του ξενοδοχείου, αγνοούν τις συνθήκες, μπαίνουν και ξεπλένονται νεκροί. «Με πιάνει αυτό και θα καταλήξω να με νοκ άουτ στο νερό», λέει ο Έρικ. Το φωνάζει και πηγαίνουμε πίσω στο αυτοκίνητο.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ΤΡΕΧΟΥΜΕ στον Τζακ Λίκινς και τους φίλους του Κεν και Πατ σε μια απομονωμένη παραλία, που ετοιμάζονται να σπρώξουν έξω με καγιάκ για βουτιά.
Ο Τζακ, ένας συνταξιούχος στέλεχος πωλήσεων, καταδύεται από την εφηβεία του και είναι, αν και τόσο ο ίδιος όσο και ο Έρικ θα το αρνιόντουσαν μέχρις ότου ήταν μπλε στο πρόσωπο (και αυτοί οι τύποι μπορούν να κρατήσουν μια ανάσα), αντίπαλος τρόπαιο-δύτης του ανθρώπου με το μουσείο. «Αν δω κάτι λιγότερο από 10 ίντσες, το αφήνω», λέει. «Δεν αξίζει τον χρόνο μου».
Σήμερα, ο Jack βγάζει τον Chris Ostrom, έναν πρωταθλητή κολυμβητή στο γυμνάσιο, για να του μάθει τα σχοινιά. Ο Chris, στις αρχές των 60 του, είναι νευρικός, έχοντας πολύ μεγάλη επίγνωση των παγίδων της κατάδυσης. Ως παιδί, αυτός και ο αδερφός του πήγαιναν για να μαζέψουν όταν ένα γιγάντιο κύμα τους παρέσυρε και τους άφησε σε μια παραλία. «Πρέπει να ήμασταν 30 πόδια στον αέρα. Η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου», λέει. «Δεν το έχω κάνει ποτέ από τότε».
Σήμερα οι συνθήκες είναι τέλειες, με μια ήρεμη θάλασσα να περιτριγυρίζει πέρα ​​δώθε σαν απαλά διαταραγμένο νερό μπάνιου κάτω από ένα ζεστό γαλάζιο ουρανό. Κοντά στον ορίζοντα, ένας περιστασιακός ψεκασμός νερού σηματοδοτεί το πέρασμα μιας γκρίζας φάλαινας που μεταναστεύει βόρεια.
Οι φώκιες σκάνε τα κεφάλια τους πάνω από το νερό για να παρακολουθήσουν τον Τζακ και τα καγιάκ να κωπηλατούν και να σταματούν περίπου 90 μέτρα από την ακτή, δίπλα σε μια μικρή ομάδα βράχων που αναδύονται από τον ωκεανό.
Ο Τζακ καταδύεται για να δώσει μια οδηγία που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι. Έχει πάθει κάτι που μοιάζει με ηλικία, μετά βγαίνει σε μια βράση νερού και γνέφει τους άλλους μέσα.
Ο Κρις πηγαίνει πρώτος και ανεβαίνει και βγαίνει γρήγορα, με άδεια χέρια. Ο Τζακ τον καθοδηγεί να σπρώξει μια μεγάλη αναπνοή προς τα έξω πριν πάρει την κατάδυσή του μέσα. Το κάνει και είναι κάτω και έξω σε περίπου 30 δευτερόλεπτα.
Βουτάμε ρηχά σήμερα, και ενώ 30 δευτερόλεπτα μπορεί να ακούγονται λίγα, από κάτω είναι μια αιωνιότητα που σοκάρει.
Χτυπάμε paydirt. «Υπάρχει ένα φαράγγι εκεί κάτω ακριβώς γεμάτο από αυτά. Επενδύουν σε κάθε πλευρά." Ο Κρις είναι ξεκάθαρα ενθουσιασμένος καθώς ετοιμάζεται για άλλη μια βουτιά και γλιστράει, με το σίδερο και το μετρητή να κρέμονται από το πλάι.
Είναι κάτω λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, και όταν εμφανίζεται, είναι με κοιλιακό.
Έχει μήκος περίπου 17 εκατοστά και κινείται αργά σαν να προσπαθεί να βρει έναν άλλο βράχο για να κολλήσει.
Ο Chris είναι σχεδόν εκστασιασμένος, αλλά με αυτή την εσωτερική γαλήνη σε πιάνει από το να θέλεις κάτι, να δουλέψεις για αυτό και μετά να πετύχεις ένα δύσκολο έργο.
Ο Τζακ κοιτάζει. Δεν υπάρχουν 10s εκεί κάτω, αλλά θα υπάρξουν άλλες μέρες, άλλοι όρμοι και γήπεδα με φύκια όπου περιμένουν τα τρόπαια.

Ο ERIC ΚΑΛΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ εκείνο το απόγευμα, προσκαλώντας μας στο σπίτι του για ένα «δυο ποτά». Μιλάει για να μας πάει για άλλη μια βουτιά την επόμενη μέρα – έχω την αίσθηση ότι μπορεί να είναι λίγο θυμωμένος μαζί μας που βγήκε έξω με τον Τζακ.
Λίγες ώρες και πολλές βότκες αργότερα, όλα αυτά είναι έξω από το παράθυρο, και ο Έρικ έχει στραφεί στην ποίηση.
Απαγγέλλει ένα που έχει γράψει για τον δεσμό του με το ab-diving, έναν δεσμό που μοιράζεται με όλους εκείνους που καταδύονται αυτή την ακτή και επιστρέφουν μέρα με τη μέρα παρά τους κινδύνους και τους αυστηρότερους κανονισμούς – όλα για να πάρουν στα χέρια τους ένα θαλάσσιο σαλιγκάρι:

Όταν τελειώσω και στον τάφο μου
Όχι άλλα αβ θα ποθώ
Στην ταφόπλακά μου θα φανεί
Εδώ βρίσκεται το σώμα μιας καταδυτικής μηχανής
Στην άλλη πλευρά θα αναγράφεται
Πολύ αλμυρό νερό κατέβηκε στο λαιμό αυτού του δύτη
Στην κηδεία μου θα πει ο ιεροκήρυκας
Αν δεν ήταν η βόρεια ακτή, θα ζούσε σήμερα
Όταν περνούν οι φίλοι και η οικογένειά μου,
Θα σταματήσουν και θα κοιτάξουν και θα σκεφτούν γιατί
Κατά βάθος νομίζω ότι ξέρω
Γιατί βρήκα την αγαπημένη τρύπα του Θεού για κολύμπι.

«Ελπίζω απλώς να μην είναι από καρχαρία».
Γελάει και περιπλανιέται στην κουζίνα για να ξαναγεμίσει.