Βάζοντας τη διασκέδαση στο Funchal

ΟΤΑΝ ΑΝΑΦΕΡΩ στους φίλους που πήγαινα για καταδύσεις στη Μαδέρα, η απάντηση ήταν πάντα: «Δεν είναι εκεί που πηγαίνουν οι άνθρωποι για να συνταξιοδοτηθούν;» Σίγουρα το νησί έχει το μερίδιο του στα γκρίζα μαλλιά, αλλά έχοντας μια λογική ποσότητα γκρι και εγώ, σκέφτηκα ότι θα ταίριαζα αρκετά καλά – και είμαι «μόνο» 38!
My αποσκευές ήρθε με αστραπιαία ταχύτητα στο μικρό αεροδρόμιο και ο Emanuel Gloder ήταν εκεί για να με πάει στο καταδυτικό του κέντρο Explora Madeira. Ο Ιταλικής καταγωγής Εμανουέλ μου είπε ότι είχε επισκεφτεί το νησί στις αργία Πριν από μερικά χρόνια, το ερωτεύτηκε και μετακόμισε εκεί για να ξεκινήσει την καταδυτική του καριέρα.
Ξεφόρτωσα τον εξοπλισμό μου και συζητήσαμε σχέδια. Τα αγγλικά του Εμανουέλ είναι αρκετά καλά, όπως και της ομάδας του, η οποία περιλαμβάνει την ντόπια κοπέλα, τον κυβερνήτη σκαφών και τη στρογγυλή βοηθό Σοφία και εκπαιδευτή/dive-guide Arianna, επίσης Ιταλίδα.
Το κέντρο καταδύσεων, που βρίσκεται στην πρωτεύουσα Φουντσάλ, ήταν αρκετά ήσυχο –ήταν Μάρτιος– και στη χαμηλή περίοδο ο Εμάνουελ απασχολούσε μόνο ένα σκελετό προσωπικό.
Συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε έξι πολύ διαφορετικές καταδύσεις μέσα σε τρεις ημέρες και πήγα στο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο μου για μια μπύρα, δείπνο και νωρίς το βράδυ. Μπορεί να είχα δύο μπύρες.

ΗΜΕΡΑ 1:
Μαμάδες και σφυρίδες
Το μίνι λεωφορείο με πήρε στις 8.30 π.μ. Η Αριάννα είχε τακτοποιήσει τα τανκς μας και στάθμευσε τον εξοπλισμό μου δίπλα. Είχα μαζέψει τα δικά μου drysuit, καθώς το νερό του Ατλαντικού είναι μόνο 17°C το χειμώνα - βασικά καλοκαιρινές συνθήκες κατάδυσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά χωρίς αυτή την πρασινωπή απόχρωση στο νερό.
Το RIB είναι αγκυροβολημένο λίγα μέτρα από το κέντρο καταδύσεων, οπότε σε ελάχιστο χρόνο κατευθυνόμασταν προς το Mamas.
Mamas σημαίνει βυζιά, οπότε αναμενόμενα αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ζευγάρι κορυφές βράχου που ξεκινούν στα 30 μέτρα από έναν αμμώδη βυθό και τελειώνουν κάπου περίπου 8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Η τοποθεσία, εντός του καθορισμένου θαλάσσιου καταφυγίου της Μαδέρα, σημαδεύτηκε από μια σημαδούρα και αλυσίδα, και μου υποσχέθηκαν barracuda και σμέρνες εκεί.
Τα βυζιά ήταν ορατά αμέσως, αλλά αυτό που δεν μπορούσα να δω στην αρχή ήταν πολλή ζωή.
Βρήκαμε τον βυθό και ανεβήκαμε στην πρώτη κορυφή. Ο Εμανουέλ επεσήμανε μια ρωγμή που ήταν το σπίτι μιας οικογένειας γαρίδων και των καλεσμένων τους με βέλη-καβούρι. Αχινοί και ανεμώνες κρέμασαν μερικές από τις βραχώδεις προεξοχές και περάσαμε με πτερύγια μπροστά από πολλά από τα υποσχεμένα σμέρνα. Η Αριάννα, στριμωγμένη αρκετά μέτρα πιο πάνω, έστρεψε την προσοχή μου σε έναν κύκλο σχολικών barracuda αξιοπρεπούς μεγέθους.
Το Pinnacle two προσέφερε μια παρόμοια εμπειρία. Το Mamas, αν και σχεδόν δεν ήταν γεμάτο με θαλάσσια ζωή, ήταν μια εύλογα ενδιαφέρουσα τοποθεσία, αλλά θεώρησα ότι ο χρόνος μου εκεί ήταν μια κατάδυση ελέγχου, αφού είχα περάσει μεγάλο μέρος του παλεύοντας με ένα στροβοσκόπιο που σβήνει και πολλά προβλήματα με την κάμερα.

ΑΦΟΥ ΜΠΑΣΚΑΝΕ ο ήλιος θαυμάζοντας τη θέα, ο Emanuel με ενημέρωσε για το Garajau (gara-jow), το όνομα αυτής της περιοχής της ακτογραμμής και επίσης ενός θαλασσοπούλι.
Οι απόκρημνοι βράχοι αποτελούνταν από σκοτεινό βράχο που έμοιαζε με εύθρυπτο και στην κορυφή του υπήρχε πλούσια βλάστηση. Περίμενα ότι το νησί θα ήταν πιο ξηρό για κάποιο λόγο, αλλά ένιωθα ότι θα μπορούσα εύκολα να βρισκόμουν κάπου στη νοτιοανατολική Ασία, ίσως λόγω των φυτών μπανάνας που φυτρώνουν παντού στο νησί.
Το Grouper επρόκειτο να είναι το επόμενο κύριο γεγονός και μου υποσχέθηκαν συστάσεις με αρκετούς φιλικούς κατοίκους, συμπεριλαμβανομένων των Tony, Elvis και Madonna.
Ακολουθήσαμε μια άλλη αλυσίδα αγκυροβόλησης μέχρι τα 25 μέτρα, όπου ένα συνονθύλευμα από ογκόλιθους σε μέγεθος τζαμπο με μερικές ενδιαφέρουσες κολυμπήσεις αποτελούσαν την τοπογραφία.
Καθώς ο Εμανουέλ χτυπούσε το μαχαίρι κατάδυσής του σε έναν βράχο, παρουσιάστηκε μια πολύ μεγάλη σφυρίδα. Έριξα μερικές βολές με τα παιδιά να ποζάρουν με αυτό που αργότερα έμαθα ότι είμαι ο Τόνι, ένα ψάρι χωρίς ντροπαλό κόκαλο στο σώμα του. Ένιωσα προνομιούχος να ζήσω αυτό το υπέροχο ζώο από κοντά και τα λεπτά περνούσαν γρήγορα.
Περάσαμε την υπόλοιπη κατάδυση εξερευνώντας πλάσματα που ζουν μέσα και γύρω από τους ογκόλιθους και κολυμπάμε, συμπεριλαμβανομένων χταποδιών, μικροσκοπικών παπαγάλων και περισσότερων καβουριών με βέλη.
Ο χρόνος μας στο κάτω μέρος τελείωσε αρκετά έντονο, και ενώ περιμέναμε για επτά λεπτά του χρόνου απορρόφησης να φύγει από το δικό μου υπολογιστή, ευχόμουν να βουτάω στο nitrox.
Επιστρέφοντας στο σκάφος, ο Emanuel εξήγησε ότι προμήθευε nitrox μόνο κατά τη θερινή περίοδο, όταν υπήρχε μεγαλύτερη ζήτηση. Η αποκωδικοποίηση απαγορεύεται επίσης στα ανοιχτά της Μαδέρα (ωπ) εκτός εάν καταδύεστε με δύο βάρκες, με το δεύτερο ως πιθανό σκάφος εκκένωσης για να οδηγήσετε τους δύτες σε ένα θάλαμο εάν είναι απαραίτητο.
Η Arianna ξέπλυνε ευγενικά τον εξοπλισμό μου όταν επιστρέψαμε στην Explora Madeira και έφυγα για το απόγευμα για εξερεύνηση. Η θερμοκρασία του αέρα δεν πέφτει κάτω από τους 20°C το χειμώνα και ανέβηκε γύρω στους 25° κατά τη διάρκεια της παραμονής μου. Τα βράδια είναι ευχάριστα και υπάρχουν πολλά μέρη για να πάρετε φαγητό και ένα ή δύο ποτά.

ΗΜΕΡΑ 2:
Σπηλιές και κολυμβητικές διαδρομές
Οι σπηλιές και οι κολυμβητικές διαδρομές ήταν στην κορυφή της λίστας για την επόμενη μέρα πίσω στο θαλάσσιο καταφύγιο, το οποίο ιδρύθηκε το 1986 και περιλαμβάνει οποιαδήποτε περιοχή εντός εμβέλειας βάθους 50 μέτρων. Το Ponta de Oliveira είναι μια σπηλιά που εκτείνεται 40 μέτρα στον βυθισμένο βράχο και στη συνέχεια ανοίγει στο τέλος για να σχηματίσει έναν θύλακα αέρα. Ο βυθός είναι μόλις 12 μέτρα, οπότε ο χρόνος βυθού δεν αποτελεί πρόβλημα.
Η Σοφία στήριξε το RIB μέχρι την πρόσοψη του γκρεμού και κυλήσαμε μέσα, περνούσαμε πτερύγια κατά μήκος του τοίχου για λίγα λεπτά και ένας ένας λιμάραμε στη σπηλιά.
Ο Εμανουέλ μας είχε ζητήσει να κρατήσουμε το τείχος της σπηλιάς κοντά στον αριστερό μας ώμο κατά την είσοδο και την έξοδο, επειδή μια φώκια μοναχός εντοπιζόταν τακτικά στο σπήλαιο και δεν ήταν σκόπιμο να την καρφώσετε ανάμεσα στον εαυτό σας και στον τοίχο – θα μπορούσε να γίνει αμυντικά επιθετική .
Προσπάθησα να κρατήσω τη σκέψη ότι αυτή η φώκια εμφανίστηκε ξαφνικά στο πρόσωπό μου στο σκοτάδι στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του τούνελ (το τέλος για εμάς που βουτάμε σε μονοκύλινδρους, ούτως ή άλλως), μπορούσα να διακρίνω μόνο τη μπλε απόχρωση της εισόδου πίσω μου.
Έλαμψα τον πυρσό μου από πάνω για να βρω την επιφάνεια του νερού στο κάρτερ και οι τρεις μας μπήκαμε στον κατάμαυρο θύλακα αέρα και μείναμε για αρκετά λεπτά, θαυμάζοντας αυτό το περιβάλλον.
Πολύ ωραία, σκέφτηκα, καθώς πετάγαμε τον αέρα από τα φτερά μας και κατευθυνθήκαμε πίσω στη σπηλιά για το ταξίδι της επιστροφής μας από τον κάτω κόσμο.
Το φως από την είσοδο μεγάλωνε με κάθε χτύπημα και τελικά ξαναβγήκαμε στο φως του ήλιου. Η φώκια παρέμεινε άπιαστη και, όσο μου αρέσουν οι φώκιες, δεν είμαι σίγουρος ότι χρειαζόταν να αντιμετωπίσω μία μέσα σε αυτήν την πολύ σκοτεινή σπηλιά.
Έβαλα την εμπειρία ως την αγαπημένη μου κατάδυση της χρονιάς και ένιωθα ενθουσιασμένη. Η θάλασσα θα παρέμενε ήρεμη για τη διαμονή μου καθώς ο άνεμος που επικρατούσε ήταν βορειοανατολικός, αλλά με την κύρια κατάδυση στη νότια πλευρά του νησιού, θα ήσασταν άτυχοι να σβήσετε μια βουτιά.

ΚΑΤΑΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ως Arena, με έναν λαβύρινθο από κολυμβητικές διαδρομές και μίνι σπηλιές. Οι βραχώδεις σχηματισμοί φαίνονταν σχεδόν ανθρωπογενείς, όπως εκείνοι οι «βράχοι» που φτιάχνονταν από βαμμένες ίνες γυαλιού που βρέθηκαν στα θεματικά πάρκα.
Μου άρεσε η εξερεύνηση αυτής της περιοχής, αλλά αν θέλετε να είναι ενδιαφέρουσα η θαλάσσια ζωή, αυτή μάλλον δεν είναι η τοποθεσία για εσάς.
Επιστρέφοντας στην Εξερεύνηση της Μαδέρα, ρώτησα τον Emanuel σχετικά με τους ανταγωνιστές του. «Υπάρχουν 12 καταδυτικά κέντρα στο νησί», μου είπε, εξυπηρετώντας μια πολυάσχολη καλοκαιρινή σεζόν που προσελκύει κυρίως Βρετανούς και Γερμανούς δύτες.

ΗΜΕΡΑ 3:
Ναυάγιο και ύφαλος
Ο Εμανουέλ είχε συχνά αναφέρει περήφανα τον «οικιακό ύφαλο» του καταδυτικού κέντρου, οπότε χάρηκα που θα τον βουτήξαμε την επόμενη μέρα. Πρώτα, όμως, ήθελε να μου δείξει ένα τοπικό ναυάγιο μόλις πέντε λεπτά μακριά με το πλοίο.
Το Pronto, σε βάθος 33 μέτρων, θα έκανε την τέλεια κατάδυση nitrox. Πριν γίνει αξιοθέατο για καταδύσεις, εξυπηρετούσε το νησί ως φορτηγό πλοίο και μετέφερε γλυκό νερό σε ένα μικρότερο γειτονικό νησί που ονομάζεται Πόρτο Σάντο – δηλαδή μέχρι που ανατινάχθηκε και βυθίστηκε μερικές εκατοντάδες μέτρα από την ακτή του Φουντσάλ.
Καμία σημαδούρα δεν σηματοδοτεί αυτόν τον ιστότοπο, όπως τον προτιμούν τα τοπικά καταδυτικά κέντρα, σύμφωνα με τον Emanuel. Υπολογίζει ότι οι ντόπιοι ψαράδες σύντομα θα αφαιρούσαν όλη τη ζωή από αυτό εάν ήταν σημαδευμένο.
Το Pronto ήταν εύλογα διαλυμένο, αλλά ήταν ενδιαφέρον να το δούμε ολόκληρο καθώς η ορατότητα ήταν περίπου 20 μέτρα.
Με οδήγησαν στο πηδάλιο στον βυθό της θάλασσας, και στα υπολείμματα του κύτους και τελικά πάνω από την κορυφή στο επίπεδο του καταστρώματος, όπου υπήρχαν οι λέβητες.
Καλύψαμε όλο το ναυάγιο με τον περιορισμένο χρόνο μας στο κάτω μέρος πολύ γρήγορα και βρεθήκαμε πίσω στην αλυσίδα αγκύρωσης του RIB αστραπιαία. Θα ήθελα να είχα περάσει περισσότερο χρόνο εκεί, αλλά δεν μπορείτε να διαφωνήσετε με τη φυσική.
Αναρωτήθηκα μήπως οι καλοκαιρινοί μήνες θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερη δραστηριότητα ψαριών από ό,τι είδαμε στο ναυάγιο, παρόλο που μας υποδέχτηκε μια χούφτα τσιπούρες αξιοπρεπούς μεγέθους στο γυρισμό από αυτό.
Ο ύφαλος του σπιτιού, μου είπαν, συνήθως αντιμετωπίζεται ως τοποθεσία δύο καταδύσεων ανατολικά/δυτικά, αλλά επρόκειτο να τον ξεπεράσουμε με μια κίνηση.
Μπήκαμε από την ακτή και κάναμε για τη δυτική πλευρά και μια σειρά από κολυμβητικές διαδρομές που πάλι έμοιαζαν τεχνητές, και μου θύμιζε σετ Star Wars (ίσως να ήμουν απομονωμένος).
Βρήκαμε σωρούς από καβούρια-βέλη καθώς και ένα χταπόδι και ένα γκαρνταρόμπα στον βυθό των 12 μέτρων. Είκοσι λεπτά αργότερα είχαμε διασχίσει την άμμο στην ανατολική πλευρά και ένα κομμάτι όπου μου είπαν ότι συχνά βρίσκονταν ιππόκαμποι.
Ο Εμανουέλ μου είχε πει ότι η σύζυγός του ήταν ο έμπειρος ιππόκαμπος, αλλά, επειδή ήταν βαριά έγκυος, δεν ήταν διαθέσιμη να βοηθήσει.
Ψάξαμε για περίπου 10 λεπτά, αλλά χωρίς επιτυχία. Ο Εμάνουελ ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να βρει το βατράχιο που κατοικούσε, ωστόσο και, σίγουρα, κοντά στην «περιοχή του ιππόκαμπου» που βρισκόταν εκεί, σφηνωμένος σε μια ρωγμή στον τοίχο.
Στα παιδιά αρέσει να κρατούν μυστική την τοποθεσία του, αν και δεν είμαι σίγουρος πώς θα το τύχαινε κάποιος άλλος επισκέπτης δύτης - δεν υπάρχει περίπτωση να το είχα εντοπίσει. Ωραίο εύρημα!
Ο ύφαλος του σπιτιού μου περιέγραψε επίσης ως το «καλύτερο σημείο νυχτερινής κατάδυσης στο νησί» και μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Emanuel και η ομάδα του ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με αυτό.
Αν κάποιος σκεφτόταν να πάρει την οικογένεια, δεν φαινόταν να υπάρχει τίποτα εμπόδιο σε μια παραλία – η ακτογραμμή είναι κυρίως βράχος. Θα μπορούσα να φανταστώ να απολαμβάνω τις βουτιές με μια στολή το καλοκαίρι – ήμουν χαρούμενος με το δικό μου drysuit, αλλά η λήψη ενός σας περιορίζει αποσκευές χωρητικότητα.
Θεωρώ ότι η Μαδέρα είναι μια προσβάσιμη τοποθεσία για δύτες που θέλουν να εξερευνήσουν κάτι έξω από την πεπατημένη, και πραγματικά υποτιμημένη.
Υποθέτω ότι η τετράωρη πτήση θα μπορούσε να αποβάλει μερικούς ανθρώπους, αλλά, ρε, βγάζετε ό,τι βάλατε, σωστά;