Λίγους μήνες πριν, ανακαλύψαμε πώς είναι να βουτάς στην Τρανσυλβανία βάθους 125 μέτρων.
Τώρα ο τεχνικός δύτης Barry McGill ψάχνει για σπάνια καταδυθέντα και χαμένα ναυάγια στην ίδια περιοχή στα ανοιχτά του βόρειου Donegal - συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου πλοίου White Star, της Καρινθίας.
Η ΒΟΡΕΙΑ ΑΚΤΗ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ δίνει στους δύτες την ευκαιρία να βουτήξουν εκατοντάδες ναυάγια σε μερικά από τα καλύτερα διαθέσιμα ορατότητα στο βόρειο ημισφαίριο.
Πολλά από αυτά τα ναυάγια είτε δεν έχουν καταδυθεί είτε τα έχουν επισκεφθεί μόνο λίγοι άνθρωποι. Έτσι, η περιοχή έχει γίνει μια από τις πιο περιζήτητες τοποθεσίες στον κόσμο για τεχνικούς δύτες.
Τον περασμένο Αύγουστο, μια μικρή ομάδα από όλη την Ιρλανδία συγκεντρώθηκε με στόχο να καταδυθούν όσο το δυνατόν περισσότερα άγνωστα ή σπάνια ναυάγια σε μια εβδομάδα.
Το βράδυ της Παρασκευής, η συμμορία άρχισε να φτάνει στο μικρό χωριό Downings στο βόρειο Donegal.
Στην τοπική παμπ η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το ποια ναυάγια να στοχεύσετε.
Μέχρι το τέλος της βραδιάς, ο στόχος μας για την επόμενη μέρα είχε αποφασιστεί. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ο καιρός, αλλά δεν φαινόταν πολύ ευνοϊκός.
Εκείνη η πρώτη μέρα της κατάδυσης ήταν αντι-κορύφωμα, καθώς το μικρό παράθυρο μετεωρολογικού καιρού με το πρώτο φως γλίστρησε.
Κανείς δεν φανταζόταν να κάνει αποσυμπίεση σε χειρότερες συνθήκες την πρώτη μέρα ενός μεγάλου ταξιδιού, έτσι η μέρα εγκαταλείφθηκε.
Αλλά το επόμενο πρωί, η κατάδυση τελικά απογειώθηκε, με μια ωραία προθέρμανση στο Roscommon.
Αυτό το ατμόπλοιο 8238 τόνων, που ανήκει στην Union Steam Ship Co της Νέας Ζηλανδίας, ήταν μέρος μιας συνοδείας όταν βυθίστηκε από το U53 στις 21 Αυγούστου 1917. Το ναυάγιο βρίσκεται στα 77 μέτρα με ορατότητα έως και 20 μέτρα, επιτρέποντας υπέροχη θέα το τόξο.
Η Roscommon είχε μεταφερθεί προς τα έξω από την Αγγλία σε κονβόι όταν τορπιλίστηκε στο No 3 αμπάρι, επομένως υπάρχει ένα πολύ διαφορετικό φορτίο από μπουκάλια, πλακάκια και ακόμη και μυλόπετρες που πρέπει να εξεταστούν.
Λίγοι από εμάς είχαμε βουτήξει στο ναυάγιο πριν, και αυτό αύξησε τον ενθουσιασμό μας για το ταξίδι.
Ο Μάικλ ΜακΒέι, πλοίαρχος του ναυλωμένου σκάφους μας Rosguill, είχε ένα πολύ ιδιαίτερο ταξίδι προγραμματισμένο για το πρωί της Δευτέρας – το ναυάγιο του βρετανικού υποβρυχίου HMS D6, το οποίο βυθίστηκε στις 22 Ιουνίου 1918.
Το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας είχε βουτήξει πολλά από τα U-boats Operation Deadlight του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που σκουπίζουν τον βυθό της βόρειας ακτής, έτσι η ευκαιρία να βουτήξει ένα βρετανικό υποβρύχιο που χάθηκε στον πυρετό της μάχης και ένα από τα λίγα βρετανικά υποβρύχια που μπορούν να καταδυθούν στον κόσμο , έκανε τους πάντες να ανυπομονούν να χτυπήσουν το νερό.
Το D6 είναι το μοναδικό βρετανικό υποβρύχιο που μπορεί να καταδυθεί στα ιρλανδικά ύδατα και η απώλειά της ήταν μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις υποβρυχίου να βυθίσει ένα άλλο υποβρύχιο κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στάλθηκε σε έναν σταθμό αναμονής στα ανοιχτά της βόρειας ακτής, το D6 επρόκειτο να εντοπίσει και να καταστρέψει το UB73, το οποίο είχε προκαλέσει όλεθρο στην περιοχή.
Το σχέδιο ήταν να περιμένει, αλλά το UB73 ήταν ήδη παρόν, εντόπισε το βρετανικό υποβρύχιο στην επιφάνεια και τορπίλησε και το βύθισε χωρίς να επιζήσει.
Δυστυχώς, το ναυάγιο δεν ήθελε να μας δώσει κανένα από τα μυστικά της. Στο κάτω μέρος της γραμμής βολής στα 90 μέτρα το μόνο που είδαμε ήταν άμμος και οι περιορισμένοι χρόνοι βυθού μας έκαναν αδύνατη μια μεγάλη έρευνα στον βυθό.
Τρελά, τελειώσαμε με μια επιστροφή 100 λεπτών στην επιφάνεια.
Οι πρώτοι δύτες προκάλεσαν έναν εξοργισμένο πλοίαρχο να πηδήξει όταν άκουσε ότι η βολή του δεν είχε συγκρατήσει σε ναυάγιο μήκους άνω των 40 μέτρων και 1.5 μέτρων από τον βυθό της θάλασσας!
Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΑΛΙ ΕΠΑΙΞΕ ΚΟΛΟ την επόμενη μέρα, όταν ήμασταν αναγκαστικά πιο κοντά στην ξηρά, στο ναυάγιο του HMS Audacious.
Αυτό είναι ένα από τα τρία πιο περιζήτητα ναυάγια για να βουτήξετε στα ανοιχτά της βόρειας ακτής και πάλι, η καλή ορατότητα μάς έδωσε την εντυπωσιακή θέα αυτού του κάποτε σπουδαίου θωρηκτού Dreadnought που εκτρέφεται πάνω από τον χαλικώδη βυθό της θάλασσας.
Το πρώτο μεγάλο θύμα πολεμικού πλοίου του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, το Audacious ήταν μέρος της 2ης Μοίρας Μάχης.
Στις 27 Οκτωβρίου 1914, ήταν μέρος ενός στόλου που βρισκόταν στη γραμμή που ετοιμαζόταν να ασκήσει εξάσκηση στο στόχο, όταν χτύπησε μια αγκυροβολημένη νάρκη της Γερμανίας στην πλευρά του λιμανιού.
Προσπάθησε να φτάσει στο Lough Swilly σε πολύ θαλασσοταραχή ενώ γέμιζε με νερό, και ρυμουλκήθηκε από το πλοίο White Star Olympic, το οποίο απογείωσε το πλήρωμά της.
Η γραμμή χωρίστηκε αρκετές φορές, ωστόσο, ακόμη και μετά από ένα μικρό κολιέ επιχείρησε να βοηθήσει.
Όταν έφτασε το θωρηκτό Exmouth, το κύριο κατάστρωμα ήταν πλημμυρισμένο και τελικά το Audacious ανατινάχθηκε και βυθίστηκε. Το Ναυαρχείο ανησυχούσε ότι μια μόνο νάρκη θα μπορούσε να βυθίσει ένα θωρηκτό.
Το ναυάγιο βρίσκεται στα 63 μέτρα, με τις τριπλές βίδες του να φαίνονται στο αναποδογυρισμένο κύτος.
Ο στόχος για την Τετάρτη ήταν η επιστροφή στο D6, αλλά υπήρχε ένας περίεργος αέρας τρόμου στο σκάφος καθώς η ομάδα ετοιμαζόταν.
Δύο δύτες με σκούτερ έμπαιναν πρώτοι και ασφάλιζαν τη γραμμή βολής στο ναυάγιο. Εάν χρειαστεί, θα ήταν σε θέση να καλύψουν περισσότερο έδαφος για να βρουν το ναυάγιο και να βάλουν ένα τελικό αποτέλεσμα για την υπόλοιπη ομάδα να ακολουθήσει.
Χύθηκαν μέσα και άρχισε η μακρά αναμονή. Στη συνέχεια, τα νέα που θέλαμε να ακούσουμε ήρθαν στο σύστημα επικοινωνίας - είχαν εντοπίσει το ναυάγιο.
Ο Μάικλ τοποθέτησε το σκάφος και έδωσε το πράσινο φως για είσοδο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, δύτες έπεσαν πάνω από τη ράγα και μέσα στο νερό. Το κατάστρωμα δεν είχε αδειάσει ποτέ τόσο γρήγορα.
Στο κάτω μέρος, έγινε σαφές ότι δεν βουτήξαμε U-boat. Το βρετανικό υποβρύχιο D-Class είναι πολύ διαφορετικό στη σχεδίαση από το γερμανικό ομόλογό του. Συγκεκριμένα, οι δύο τορπιλοσωλήνες πλώρης είναι τοποθετημένοι απευθείας ο ένας πάνω στον άλλο.
Το ναυάγιο ήταν πολύ χαμηλά στον βυθό της θάλασσας, με τον πύργο συνδεσμολογίας εν μέρει αποκολλημένος και να βρίσκεται στην πλευρά του λιμανιού.
Ο πύργος σύνδεσης φαίνεται να έχει υποστεί ζημιά από δίχτυα ψαρέματος, τα οποία έχουν ανοίξει το δωμάτιο ελέγχου.
Αυτό επέτρεψε την καθαρή πρόσβαση για θέα βαθιά μέσα στην περιοχή ακριβώς κάτω από τον πύργο σύνδεσης. Αυτό είναι ένα όμορφο τμήμα του ναυαγίου, με πολλά ορειχάλκινα μετρητές ακόμα ορατά.
Η όψη παρέχει μια εικόνα για τις περιορισμένες συνθήκες στο υποβρύχιο όταν ήταν σε υπηρεσία.
Τα υποβρύχια της κατηγορίας D έχουν μπροστινά υδροπλάνα που είναι πολύ μεγάλου μεγέθους σε σχέση με το σκάφος στο σύνολό του.
Μοιάζουν σχεδόν με γιγάντια κουπιά. Άλλα διακριτικά χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν τους άξονες που εκτείνονται κατά μήκος της κορυφής του κύτους από τον πύργο σύνδεσης.
Αυτά περιστρέφονται για να ανοίξουν και να κλείσουν τους μπροστινούς και πίσω σωλήνες τορπιλών.
Επιστρέφοντας από την πρύμνη κατά μήκος της δεξιάς πλευράς του ναυαγίου, ένα μεγάλο κενό στο πλάι του κύτους έδειχνε τη ζημιά από τορπίλη που βύθισε το D6.
Αυτό το εφέ χρονοκάψουλας είναι μια από τις πιο συναρπαστικές πτυχές της κατάδυσης τέτοιων ναυαγίων.
Η ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ως το καλύτερο παράθυρο καιρού για τις δραστηριότητες των εβδομάδων, έτσι έπρεπε να ξεκινήσετε νωρίς το πρωί.
Ο κυβερνήτης μας είχε ένα σημάδι που τον κυνηγούσε στο μυαλό για αρκετό καιρό. Ο υπαινιγμός ενός πιθανού μεγάλου, αδιάσπαστου σημείου αναζωογόνησε την ομάδα και όλοι δυσκολεύτηκαν να κοιμηθούν εκείνο το βράδυ.
Ξεκινήσαμε για ένα ταξίδι μετ' επιστροφής 110 μιλίων για να βουτήξουμε 30 μίλια δυτικά του Bloody Foreland. Ο στόχος θεωρήθηκε ότι ήταν το ναυάγιο του πλοίου Cunard White Star Carinthia, ενός 183 μέτρων, 20,000 τόνων που προσέλαβε το Ναυαρχείο στην αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως οπλισμένο εμπορικό καταδρομικό εξοπλισμένο με οκτώ πυροβόλα 6 ιντσών και δύο πυροβόλα 3 ιντσών.
Η Καρινθία τορπιλίστηκε από το U47 τον Ιούνιο του 1940 και βυθίστηκε μερικές ώρες αργότερα ενώ βρισκόταν στη Γλασκώβη, 34 μίλια δυτικά του Bloody Foreland. Όλο το πλήρωμα, εκτός από δύο αξιωματικούς και δύο αξιωματικούς που σκοτώθηκαν στην αρχική επίθεση, διασώθηκαν.
Κανένας από τους δύτες δεν ήταν έτοιμος για αυτό που θα ζούσαν όταν έμπαιναν στο νερό μακριά από τη γη.
Κατεβαίνοντας τη γραμμή βολής μέσα από τα ελαφρώς πιο σκοτεινά επιφανειακά νερά, διασχίσαμε τη θερμοκλίνα στα 48 μέτρα για να δούμε το τεράστιο άθικτο ναυάγιο.
Αυτό το απίστευτο θέαμα ενισχύθηκε στην ορατότητα των 50 μέτρων, με το φυσικό φως να διεισδύει από την επιφάνεια στο ναυάγιο, το οποίο βρισκόταν στα 117 μέτρα.
Το Carinthia καταρρέει προς τα δεξιά, με τα καταστρώματα κυρίως επίπεδα. Το να αγγίξω κάτω μετά από μια μακρά κάθοδο στην πλευρά του λιμανιού του πλοίου και να δεις το τεράστιο κύτος να απλώνεται και προς τις δύο κατευθύνσεις με τις αμέτρητες σειρές από φινιστρίνια ήταν εξαιρετικό.
ΚΙΝΗΘΗΚΑ ΚΑΤΑ ΤΟ PORT GUNWALE ράγα προς την πλώρη. Ο βυθός της θάλασσας κατά μήκος της δεξιάς ράγας gunwale ήταν γεμάτος με αντικείμενα από το μεγάλο πλοίο.
Μπορούσα να δω τους τηλέγραφους της γέφυρας και το περίβλημα της πυξίδας απλωμένα στον βυθό της θάλασσας.
Η πλώρη βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της, αποκαλύπτοντας την τεράστια άγκυρα του λιμανιού με ασφάλεια στη θέση της. Το τμήμα της πλώρης ήταν το αποκορύφωμα της κατάδυσης, γιατί πρόσφερε μια πραγματική εκτίμηση του τεράστιου μεγέθους αυτού του υπέροχου πλοίου.
Αλλά ο χρόνος μου τελείωνε και αναγκάστηκα να συρθώ πίσω προς τη γραμμή βολής. Στο δρόμο εμφανίστηκε ο μπροστινός ιστός, απλωμένος στον βυθό και κυρίως άθικτος.
Φανταστικές αναφορές έρχονταν συνέχεια από δύτες έκπληκτους από το τοπίο του ναυαγίου.
Αντικείμενα σκουπίδια στα καταστρώματα και τον βυθό στη δεξιά πλευρά, συμπεριλαμβανομένων ορειχάλκινων τηλεφώνων και κορμών πλοίων. Οι αναμνήσεις αυτής της μεγάλης κατάδυσης θα μείνουν σε όλους για τα επόμενα χρόνια.
Ξυπνήσαμε χτυπημένοι και μελανιασμένοι από τη κουραστική μέρα μας στη θάλασσα. Το παράθυρο του καιρού είχε περάσει και θα περιοριζόμασταν και πάλι σε ένα πιο κοντινό ναυάγιο – το αξιόπιστο HMS Audacious.
Αξιοποιήσαμε στο έπακρο τους σχετικά μεγάλους χρόνους βυθού που μπορούν να επιτευχθούν σε αυτό το ναυάγιο, με τους περισσότερους δύτες να απολαμβάνουν 35-45 λεπτά και να μπορούν να απαθανατίσουν μερικά υπέροχα βίντεο και φωτογραφίες.
Οι συνθήκες της θάλασσας δεν βελτιώθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, αν και η διάθεσή μας παρέμεινε υψηλή, επειδή οι περισσότεροι δύτες απόλαυσαν την ευκαιρία να περάσουν ακόμη περισσότερο χρόνο στο Audacious.
Και ένας δύτης ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του, αφού εντόπισε μια ορειχάλκινη σκανδάλη βολής σε σχήμα
ένα πιστόλι από ένα από τα 4 όπλα. Το είχε εντοπίσει ενώ έβλεπε τις προηγούμενες μέρες βίντεο πλάνο!
Την τελευταία μας μέρα, την Κυριακή, όλοι ήλπιζαν σε μια άλλη ευκαιρία να πάνε πιο ανοιχτά, και ο Michael προετοιμάστηκε για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στην Καρινθία.
Η ορατότητα στο ναυάγιο είχε μειωθεί στα 15-20 μέτρα, επομένως ήταν πολύ πιο σκοτεινό αυτή τη φορά, αλλά η αναγνώριση του χιτωνίου τέθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία αφού ανακτήθηκαν και τα δύο η καμπάνα της πλώρης και η καμπάνα του ιστού, καλύπτοντας τέλεια την αποστολή μας.
Το Carinthia είναι ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια που οποιοσδήποτε από τους δύτες σε αυτό το ταξίδι είχε το προνόμιο να βουτήξει.
Φτάνοντας πίσω στο ναυπηγείο του σκάφους στο Downings, ήταν ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ήθελε να φύγει. Όλοι συμφώνησαν ότι οι ανεξερεύνητες περιοχές της βόρειας ακτής θα έπρεπε να ξαναεπισκεφτούν.
Λίγες τοποθεσίες μπορούν να συναγωνιστούν τη δυνατότητα για παρθένα ναυάγια στις ακτές της Ιρλανδίας.
Το RosGuill είναι ένα Aquastar 13 μέτρων με έδρα το Downings, Donegal, επίσκεψη Ιστότοπος RosGuill.
