Ένα νέο βιβλίο που ονομάζεται The Airplane Graveyard μας έχει ενθουσιάσει όλους στο γραφείο DIVER, οπότε εδώ είναι δύο αποσπάσματα για να σας δώσουν μια γεύση από τις πολύ ασυνήθιστες καταδύσεις στο Kwajalein. Ο BRANDI MUELLER, ο οποίος το έγραψε μαζί με τον ιστορικό Άλαν Άξελροντ, αφηγείται την ιστορία.
Διαβάστε επίσης: Φωτογραφική επέκταση στο Diving Talks
ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ
ΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ, βλέποντας αεροπλάνα κάτω από το νερό. Περιμένεις τα πλοία να καταλήξουν κάτω από το νερό κάποια μέρα. Προκαλέστε τη φύση κάνοντας ιππασία στη θάλασσα και πιθανότατα να σας καταπιούν. Αλλά τα αεροπλάνα ανήκουν στον αέρα.
Είναι αλήθεια ότι ό,τι ανεβαίνει πρέπει να κατέβει ξανά στη Γη και το 71% του πλανήτη καλύπτεται από νερό. Το ότι κάποια αεροσκάφη θα καταλήξουν κάτω από τη θάλασσα είναι αναπόφευκτο. Ωστόσο, το θέαμα του βυθισμένου αεροσκάφους, που συνελήφθη εγκαίρως, μου φαίνεται σχεδόν μυστικιστικό.
Με άλλα λόγια, το νεκροταφείο αεροπλάνων της Ατόλης Kwajalein είναι εντυπωσιακό για έναν αυτοδύτη.
Ένα πρωί όπως πολλά άλλα στο Roi-Namur – Roi εν συντομία – μερικοί από τους καταδυτικούς φίλους μου και βγαίνουμε στη λιμνοθάλασσα με μια νοικιασμένη βάρκα. Πήγαμε με ποδήλατο από τις κατοικίες μας στη μία πλευρά του νησιού μέχρι τη μαρίνα, σέρνοντας πίσω μας μικρά τρέιλερ γεμάτα με εξοπλισμό κατάδυσης, κάμερες, νερό, σνακ και άφθονο αντηλιακό. Δεν υπάρχει άνεμος και ο ήλιος είναι ήδη αμείλικτος. Η τροπική ζέστη και η υγρασία είναι σχεδόν όλο το χρόνο στο Kwaj, αλλά αυτό είναι το καλοκαίρι, η κούραση, όπου ο άνεμος είναι σπάνιο φαινόμενο.
Οι διάσημοι εμπορικοί άνεμοι αυτού του μέρους του κόσμου είναι πλάσματα των χειμερινών μηνών και νιώθουν ευπρόσδεκτοι – αν και δυσκολεύουν το πετάλι με ένα ποδήλατο και μπορούν να σηκώσουν αρκετά κύματα ώστε να κάνουν την κατάδυση αδύνατη. Έτσι, σήμερα, προσπαθούμε να μην παραπονιόμαστε για τη ζέστη. Τέλος πάντων, σύντομα θα είμαστε κάτω από το νερό.
Φορτώνουμε το σκάφος με καταδυτικό και εξοπλισμό έκτακτης ανάγκης: GPS, ναυτικό ραδιόφωνο, σωσίβια, κιτ πρώτων βοηθειών, πυροσβεστήρα και ένα ζευγάρι κουπιά.
Οδηγούμε το φορτωμένο σκάφος σε μια μικρή αποβάθρα στην άλλη πλευρά του λιμανιού και φορτώνουμε δεξαμενές κατάδυσης.
Αν πιστεύετε ότι οι σοβαροί (όπως στη ζωή) δύτες είναι ευτυχισμένοι και διάβολοι, θα αναθεωρούσατε τη σκέψη σας αν μας βλέπατε να ελέγχουμε τα πάντα πριν ξεκινήσετε για την κατάδυση. Αυτή τη στιγμή, ο καθένας από εμάς θέλει να αποφύγει την αμηχανία.
Ξεχάστε α μάσκα, και όχι μόνο θα χάσετε τις καταδύσεις, αλλά θα υπομείνετε αστεία σε βάρος σας που δεν θα τελειώσουν μέχρι κάποιος άλλος να κάνει κάτι που αξίζει νέα αστεία. Αλλά ο έλεγχος και ο διπλός έλεγχος είναι μέρος μιας συνειδητοποίησης ότι, κάτω από το νερό, η ζωή εξαρτάται από τον εξοπλισμό και την επαγρύπνησή σας.
Ο άνεμος που αναδεύεται από το ταχύπλοο είναι υπέροχος. Μετά από περίπου 20 λεπτά επιβραδύνω καθώς πλησιάζουμε στο σημείο κατάδυσης. Μόλις ξεπεράσουμε το σημείο που σημειώνεται στο GPS, ρίχνουμε μια άγκυρα. Έτσι, πετάμε ένα άλλο, το οποίο θα βάλουμε μόλις βρεθούμε κάτω από το νερό, για να βεβαιωθούμε ότι το σκάφος δεν παρασυρθεί και προσαράξει στον κοντινό ύφαλο όσο είμαστε από κάτω.
Ανοίξτε, κάθομαι στην άκρη του σκάφους. Με το ένα χέρι κρατάω το δικό μου ρυθμιστής στο στόμα μου και μου μάσκα στη θέση. Το άλλο μου χέρι είναι πίσω από το κεφάλι μου για προστασία. Κοιτάζω πίσω μου άλλη μια φορά για να βεβαιωθώ ότι είναι καθαρό εκεί πίσω, και κατεβαίνω από το σκάφος με έξι επιβάτες και μπαίνω στη ζεστή λιμνοθάλασσα των λουτρών.
Η θερμοκρασία είναι μόνο μια μικρή ανακούφιση από τον τιμωρητικά ζεστό αέρα του Ισημερινού. Οι διαδοχικές πιτσιλιές μας κυματίζουν το νερό. Μόλις όλοι σηματοδοτήσουν ΟΚ, ξεκινάμε μαζί την κατάβαση, αφήνοντας τον αέρα να βγει από τα BC μας να βυθιστεί αργά στο μπλε.
Το καθαρό νερό φωτίζεται από τον ήλιο ακόμα και όταν φτάνουμε στα 30 μέτρα. Σαρώνω την περιοχή για μια σκιά – οτιδήποτε διαφορετικό από το μπλε.
Καθώς πλησιάζουμε στην άμμο, βλέπω στο βάθος τη σκιά που ψάχνω. Δείχνοντας, γυρίζω στους φίλους μου, που επίσης δείχνουν. Το έχουν εντοπίσει και αυτοί.
Προχωράμε πιο βαθιά και προς τη σκιά, η οποία σταδιακά μεταμορφώνεται σε σχήμα αεροπλάνου με τη μύτη προς τα κάτω. Φαίνεται σαν να έπεσε κατευθείαν πάνω-κάτω στον πυθμένα του ωκεανού, με προπέλα σκαμμένο στην άμμο.
Από ό,τι φαίνεται, το «τρακάρισμα» θα μπορούσε να είχε συμβεί χθες. Το αεροσκάφος είναι σε φανταστική κατάσταση – πολύ άθικτο.
Γιατί; Γιατί δεν συνετρίβη – ούτε χθες ούτε πριν από επτά δεκαετίες. Πετάχτηκε από φορτηγίδα.
Σήμερα, καταδύουμε ένα από τα πιο δημοφιλή αεροπλάνα στο νεκροταφείο των αεροπλάνων, το Vought F4U Corsair. Κατά την παραγωγή του, που ξεκίνησε με πρωτότυπα το 1940 και ολοκληρώθηκε το 1953 όταν παραδόθηκαν τα τελικά μοντέλα στους Γάλλους, κατασκευάστηκαν 12,571 F4U. Ωστόσο, αυτός είναι ο μόνος κουρσάρος στο νεκροταφείο.
Ευτυχώς, επειδή προσγειώθηκε με τη μύτη προς τα κάτω στην μαλακή άμμο (δείτε την κύρια εικόνα, επάνω) και σε ένα σημείο που δεν υπάρχει τίποτα άλλο από καθαρό νερό και καθαρή άμμο όσο φτάνει το μάτι, είναι από τα πιο φωτογενή αεροπλάνα.
Πλησιάζουμε. Κοιτάζοντας κάτω από την ουρά, βλέπουμε ότι τα φτερά είναι λίγο λυγισμένα και κυρτά προς τα πάνω.
Αυτό δεν είναι ζημιά. Το F4U πτέρυγα είναι ένας απαλά ανεστραμμένος «γλάρος-πτέρυγα”, το οποίο επέτρεψε στους μηχανικούς να σχεδιάσουν κοντό εξοπλισμό προσγείωσης, αρκετά στιβαρό ώστε να δεχτούν την επαναλαμβανόμενη τιμωρία των σκληρών προσγειώσεων με τηγανίτες στον περιορισμένο χώρο ενός αεροπλανοφόρου.
Το σχήμα γλάρου επέτρεψε επίσης στα φτερά να διπλωθούν πιο εύκολα. Ακόμη και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αεροπλανοφόρα ήταν μεγάλα πλοία, αλλά το διάστημα ήταν παρ' όλα αυτά στο έπακρο. Τα πτυσσόμενα φτερά ήταν απαραίτητα για την αποτελεσματική αποθήκευση αεροσκαφών, είτε στο κατάστρωμα είτε στο υπόστεγο από κάτω.
Μετά από περίπου 70 χρόνια σε αλμυρό νερό, αυτό το Corsair έχει υποστεί εκπληκτικά μικρή διάβρωση από το αλουμίνιο, αν και μέρος του είναι καλυμμένο με ένα σφουγγάρι σαν λειχήνα, κίτρινο ή κόκκινο όπου κι αν ρίξετε φως πάνω του.
Ασύλληπτα, μια εφεδρική προπέλα κάθεται στο πιλοτήριο όπου θα έπρεπε να είναι ένας πιλότος. Αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών αεροπλάνων στο νεκροταφείο. Προφανώς, τα στηρίγματα αφαιρέθηκαν από πολλά από τα αεροπλάνα για να διευκολύνουν τη φόρτωσή τους για το τελευταίο τους ταξίδι στη φορτηγίδα κηδείας.
Το στήριγμα σε αυτό το αεροσκάφος, ωστόσο, δεν αφαιρέθηκε. Είναι εν μέρει θαμμένο στην άμμο. Αυτό που μεταφέρει στο πιλοτήριο του ανήκει σε κάποιο άλλο αεροπλάνο ή ήταν ανταλλακτικό που θεωρήθηκε σκουπίδια τον Οκτώβριο του 1945.
Το πιλοτήριο και η περιοχή γύρω από την εφεδρική προπέλα είναι καλυμμένα με υαλόψαρα, μικροσκοπικά, πορτοκαλί, που σμηνουργούν τόσο σφιχτά που εμποδίζουν τη θέα ό,τι βρίσκεται πίσω τους.
Είναι μια κινούμενη κουρτίνα. Σκουπίστε το χέρι σας κοντά τους και απομακρύνονται τέλεια, μόνο για να ενωθούν ξανά μόλις φύγει το χέρι σας.
Έπειτα, υπάρχουν το λεοντόψαρο, απίστευτα επιδεικτικό σε κόκκινο και άσπρο και μαύρο με αιχμηρά, δηλητηριώδη πτερύγιο-ακτίνες. Αγαπούν τις περιοχές όπου οι έλικες ξεκουράζονται στην άμμο.
Σχεδόν πάντα φαίνονται τρία ή τέσσερα, που μερικές φορές στηρίζονται ακριβώς πάνω στις λεπίδες στήριξης. Όταν πεινάσουν, κινούνται λίγο προς τα πάνω για να πάρουν μέρος στον μπουφέ του πιλοτηρίου με γυάλινα ψάρια.
Υπάρχουν περισσότερα αεροπλάνα κοντά στο Corsair, αλλά τα περισσότερα απέχουν πέντε λεπτά κολύμπι ή περισσότερο. Έχουμε περάσει σχεδόν όλο τον χρόνο μας στο Corsair, και το δικό μας υπολογιστές μας λένε ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να πηγαίνουμε πιο ρηχά. Έτσι, κολυμπάμε λίγο προς τα πάνω στην πλαγιά της άμμου κοντά στον ύφαλο φραγμού και βλέπουμε δύο αεροσκάφη SBD Douglas Dauntless να κάθονται όρθια στην άμμο σε απόσταση περίπου 18 μέτρων.
Το ένα είναι ως επί το πλείστον θαμμένο, πιθανότατα λόγω μετατόπισης άμμου κατά τη διάρκεια ισχυρών καιρικών συνθηκών. Ωστόσο, είναι ένα από τα αεροπλάνα εδώ κάτω που με κάνει να σκέφτομαι ότι θα μπορούσατε απλώς να αφαιρέσετε την άμμο, να την ξεκινήσετε και να απογειωθείτε - επιστρέφοντας στον ουρανό απευθείας από τον πυθμένα της λιμνοθάλασσας.
Είναι μια ωραία σκέψη, αλλά συνεχίζουμε την ανάβαση μας, σταματώντας στα 5 μέτρα για μια στάση ασφαλείας τριών λεπτών. Ακόμα κι αφού περάσει αυτός ο χρόνος, παίρνουμε το δρόμο προς την επιφάνεια και τον ήλιο χωρίς βιασύνη.
Ο ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ, Πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν λάθος ότι «ανακάλυψα» το νεκροταφείο των αεροπλάνων. Προφανώς δεν έκανα κάτι τέτοιο. Η τοποθεσία ήταν πολύ γνωστή στους ανθρώπους που ζούσαν στο Kwaj από τότε που πετάχτηκαν τα αεροπλάνα το 1945, και δύτες το έχουν επισκεφτεί τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1960.
Είναι αλήθεια ότι η δυσκολία πρόσβασης στην κατάδυση στην Ατόλη Kwajalein έχει κρατήσει πολλούς μακριά. Αλλά το νεκροταφείο δεν είναι μυστικό.
Αν και ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ανακάλυψα το νεκροταφείο των αεροπλάνων, υπάρχει ένα αεροπλάνο εκεί στο οποίο θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ανακάλυψα. Μπορεί να μην ήμουν ο πρώτος που το είδα – δεν ξέρω – αλλά δεν καταγράφηκε στην εκτενή λίστα GPS που διατηρεί το Roi Dolphins Scuba Club.
Ο φίλος μου ο Dan και εγώ το συναντήσαμε όταν βουτούσαμε μεταξύ των προγραμματισμένων δρομολογίων με το φέρι. Το πρόγραμμα των βάρδιών μου επέβαλε ένα αυστηρό όριο στο πόσο καιρό θα μπορούσαμε να είμαστε εκτός.
Ήταν λίγο πιο αέρας από όσο θα θέλαμε. Στην πραγματικότητα, ένα πιο έξυπνο ζευγάρι πιθανότατα δεν θα είχε καταδυθεί εκείνη την περιοχή υπό αυτές τις συνθήκες, επειδή ο άνεμος έκανε το νερό να κυματίζει.
Καθώς η περιοχή του νεκροταφείου είναι ως επί το πλείστον άμμος, η ασφαλής αγκυροβόληση του σκάφους μπορεί να είναι δυσάρεστη, ιδιαίτερα σε ασταθείς ημέρες.
Ο Νταν και εγώ ήμασταν σε μια αποστολή να βουτήξουμε όλα τα σημεία στο νεκροταφείο του GPS, και εκείνη την ημέρα επιλέξαμε ένα σημείο στο οποίο δεν είχε πάει κανένας από τους δύο.
Οδηγούσα τη βάρκα, έφτασα στο σημείο και ο Νταν έριξε την άγκυρα. Μετά περιμέναμε. Και περίμενε.
Παρακολουθήσαμε το GPS για να δούμε αν η απόσταση μας από τον στόχο μετακινήθηκε, δείχνοντας ότι δεν είχαμε γαντζώσει την άγκυρα και ότι μας έσερνε ο άνεμος. Τα περισσότερα από τα αεροπλάνα βρίσκονται πολύ κοντά στον ρηχό ύφαλο που περιβάλλει τη λιμνοθάλασσα. Αν το σκάφος παρασύρθηκε ενώ οι δύτες ήταν κάτω από το νερό και προσάραξε στον ύφαλο, αυτό θα ήταν κακό για πολλούς λόγους.
Σε αυτήν την περίπτωση, ο σημαντικότερος κίνδυνος που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να μην επιστρέψω στο πλοίο εγκαίρως.
Σύμφωνα με το GPS, σιγά-σιγά απομακρυνόμασταν πιο μακριά από τον στόχο μας, 30μ, 45μ… 60μ. Το GPS συνέχιζε.
Έβαλα τον Dan να σηκώσει την άγκυρα και οδήγησα πίσω στη σήμανση GPS. Έριξε ξανά την άγκυρα και περιμέναμε.
Και, πάλι, το GPS μετακινήθηκε. Ο χρόνος κυλούσε. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώναμε συνδέοντας, τόσο λιγότερο χρόνο είχαμε να βουτήξουμε.
Μη θέλοντας να σηκώσουμε ξανά την άγκυρα, συνεχίσαμε να περιμένουμε. Στα 120 μέτρα περίπου σταμάτησε το GPS. Και οι δύο το κοιτάξαμε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Λοιπόν, μπορούσαμε να κολυμπήσουμε 120 μέτρα, σωστά; Αυτό δεν ήταν πολύ μακριά.
Στην πραγματικότητα, ήταν αρκετά μακριά, ειδικά εκεί που επρόκειτο να βουτήξουμε, μια περιοχή που υπόκειται σε ισχυρά ρεύματα κατά τις παλιρροϊκές αλλαγές – κάτι που δεν είχαμε ελέγξει πριν βγούμε.
Η ανυπομονησία, ωστόσο, είναι ένας ισχυρός οδηγός. Απογοητευμένοι με την άμμο, απογοητευμένοι από τον άνεμο, ήμασταν επίσης απογοητευμένοι ο ένας με τον άλλον. Η απόφαση? Απλά πηγαίνετε για αυτό.
Πήραμε μια πυξίδα με κατεύθυνση προς την κατεύθυνση προς το σημείο που υποτίθεται ότι ήταν το αεροπλάνο, 120 μέτρα πίσω μας, και πηδήξαμε μέσα. Ίσως το βρίσκαμε. Μάλλον όχι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, τελικά κάναμε κατάδυση, και η κατάδυση είναι πάντα καλύτερη από την εργασία.
Όντας καπετάνιος σκάφους – και έχοντας υπογράψει το όνομά μου στην κράτηση για αυτό το νοικιασμένο σκάφος – ένιωσα ένα ελαφρύ τίναγμα νεύρων να το αφήσω μόνο του στον άνεμο. Αλλά αυτές οι καταδύσεις ήταν συνήθως γύρω στα 30 μέτρα, οπότε ήμασταν κάτω από το νερό για 18-20 λεπτά, προτού τελειώσει ο χρόνος μας. Δεν φαινόταν ότι θα μπορούσαν να πάνε πολλά στραβά σε αυτό το διάστημα.
Γενικά, η θερμοκρασία του αέρα στο Kwaj παραμένει σταθερή στους 29°C, αλλά ο άνεμος εκείνη την ημέρα έκανε ελαφρώς κρύο και το νερό, στους 28°, ήταν πραγματικά πιο ζεστό από τον αέρα καθώς ξεκινήσαμε την κάθοδό μας.
Ξεκινήσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλο, και παρόλο που έπρεπε να αρχίσουμε να κολυμπάμε νοτιοανατολικά, χρειαζόμασταν επίσης, πρώτον, να ελέγξουμε ότι οι άγκυρες ήταν ασφαλείς στο κάτω μέρος.
Ακολουθώντας τις γραμμές της άγκυρας προς τα κάτω, ήμασταν περίπου 9 μέτρα, ακόμα ακριβώς κάτω από το σκάφος, όταν είδα μια σκιά. Ενα αεροπλάνο!
Αλλά, ξεκάθαρα, δεν ήταν το αεροπλάνο, αυτό που ψάχναμε – εκτός κι αν οι συντεταγμένες GPS που είχαμε ήταν λανθασμένες.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ήταν ένα αεροπλάνο που δεν είχαμε δει ποτέ. Έτσι, ελέγξαμε γρήγορα τις άγκυρες, τις επανατοποθετήσαμε με ασφάλεια και κατευθυνθήκαμε προς το αεροπλάνο.
Αυτή η κατάδυση ήταν ακόμα πολύ νωρίς στις περιπέτειες μου στο νεκροταφείο, οπότε δεν ήμουν έτοιμος για την αναγνώριση του αεροσκάφους μου. Δεν είχα ιδέα τι είδους αεροπλάνο κοιτούσα, αλλά ήξερα ότι μου άρεσε πολύ η όψη του, καθισμένος όρθιος στην άμμο στην πλαγιά κάτω από τον ύφαλο.
Ο κινητήρας έσπασε, τοποθετήθηκε ακριβώς μπροστά από την άτρακτο, αν και ως επί το πλείστον ήταν θαμμένος στην άμμο. Οι άκρες των φτερών ήταν επίσης θαμμένες, αλλά μπορούσα να δω ότι τα φτερά ήταν εν μέρει διπλωμένα, επομένως έπρεπε να είναι αεροσκάφος με βάση το αεροπλάνο.
Τριγύρω δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά λευκή άμμος. Το πιλοτήριο ήταν τόσο πυκνό με γυάλινα ψάρια που δεν μπορούσες να δεις τον πίνακα οργάνων χωρίς να τα πετάξεις. Κοράλλια μαστίγιας, μακριά, λεπτά και πρασινωπά, που έμοιαζαν με μακριά καθαριστικά σωλήνων, φύτρωσαν από το αεροσκάφος.
Υπήρχαν και κρινοειδή, ένα από εκείνα τα θαλάσσια ζώα που μοιάζουν με φυτά - ή, σε αυτήν την περίπτωση, με φτεροσκόπια, όπως τα αποκαλούν οι περισσότεροι. Τα φύλλα τους που μοιάζουν με πούπουλα σχηματίζουν σφαίρα και μπορεί να είναι μαύρα, κίτρινα ή πολλά άλλα χρώματα εκτός από το πράσινο.
Μαυριτανικά είδωλα, σε έντονα άσπρα, μαύρα και κίτρινα, και αυτοκρατορικά αγγελόψαρα, ζωντανά σε κίτρινες οριζόντιες ρίγες σε μπλε φόντο, κολύμπησαν γύρω από το αεροπλάνο μαζί με πολλά άλλα λιγότερο επιδεικτικά είδη ψαριών.
Επίσης, κολυμπήσαμε γύρω από αυτό το αεροπλάνο μερικές φορές, και όταν είχαμε δει αρκετά, είχαμε ακόμα λίγο χρόνο.
Έτσι δώσαμε σήμα ο ένας στον άλλον ότι θα έπρεπε να κολυμπήσουμε περαιτέρω με την ελπίδα να βρούμε το αεροπλάνο που ψάχναμε - ή ίσως κάτι άλλο. Χρησιμοποιήσαμε τις πυξίδες μας για να κολυμπήσουμε προς την κατεύθυνση που αρχικά είχαμε σκοπό.
Μετά από λίγο, αφού δεν συναντήσαμε τίποτα και με τον χρόνο μας να τελειώνει, ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να κατευθυνόμαστε προς πιο ρηχά νερά. Το ρεύμα είχε επίσης ανέβει, απομακρύνοντάς μας πιο μακριά από το σκάφος, οπότε αρχίσαμε να κλωτσάμε πιο δυνατά για να επιστρέψουμε στη γραμμή της άγκυρας.
Φτάνοντας στη γραμμή, ανηφορίσαμε, κάναμε τρίλεπτη στάση ασφαλείας και επιστρέψαμε στην επιφάνεια.
Ευτυχώς, το σκάφος ήταν ακόμα εκεί. Ο ενθουσιασμός μας – ειδικά μετά από εκείνο το σκληρό ξεκίνημα – ήταν δύσκολο να συγκρατηθεί. Δεν ήμασταν ακόμα σίγουροι αν αυτό που είχαμε δει ήταν το αεροπλάνο που αναζητούσαμε ή κάτι άλλο εντελώς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ήμασταν χαρούμενοι που βρήκαμε κάτι.
Είπα στον Dan να σημειώσουμε το GPS και χαριτολογώντας πρότεινα να το ονομάσουμε «Αεροπλάνο του Brandi». Διαμαρτυρήθηκε ήπια, λέγοντας ότι ήταν σίγουρος ότι έπρεπε να είναι κάπου στη λίστα και ότι πρέπει να είχαμε μόλις μεταφερθεί σε άλλο σημείο.
Αλλά στο τέλος, άδικα, έβαλε τις συντεταγμένες και, φέρνοντας το σκάφος πίσω στην ακτή, ήμασταν όλοι χαμογελαστοί.
Έκανα το φεριμπότ μου και μετά γύρισα στο δωμάτιό μου για να κατεβάσω τις φωτογραφίες. Δημοσίευσα ένα στο Facebook.
Λίγα λεπτά - και εννοώ λεπτά - αφότου δημοσίευσα, ο αδιαμφισβήτητος "WW2 Airplane Guru" του Kwajalein δημοσίευσε ένα σχόλιο ως απάντηση. Αναγνώρισε το αεροσκάφος ως Grumman TBF Avenger, ένα βομβαρδιστικό τορπιλών που αναπτύχθηκε για το Ναυτικό και το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ.
Όπως και τα άλλα πολεμοπούλια στο νεκροταφείο, ο Εκδικητής ήταν ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πέταξε για πρώτη φορά στις 2 Αυγούστου 7 και έκανε το ντεμπούτο του στη μάχη του Midway (1941-4 Ιουνίου 7).
Πέντε από τα έξι που πέταξαν κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα χάθηκαν. Αλλά ο Μίντγουεϊ έστρεψε την παλίρροια εναντίον της Ιαπωνίας στον πόλεμο του Ειρηνικού και ο Εκδικητής έγινε ο κορυφαίος τορπιλοβομβιστής του πολέμου.
Όσο για μένα, ο Γκουρού σχολίασε ότι ο μόνος άλλος Εκδικητής του Νεκροταφείου που γνώριζε ήταν ανάποδα στην άμμο. Αυτό με ενθουσίασε πραγματικά και ο Dan και εγώ ρωτούσαμε κάθε δύτη στο Roi αν είχαν δει ή ακούσει ποτέ για έναν όρθιο Avenger. Κανείς δεν είχε.
Μήπως αυτό σήμαινε ότι ο Dan και εγώ ήμασταν τα πρώτα ανθρώπινα όντα που το βουτήξαμε; Η κοινή λογική μου λέει ότι κάποιος το είδε κάποια στιγμή αλλά δεν το σημάδεψε.
Λοιπόν, το σημειώσαμε. Έτσι, αν μπορώ να αναλάβω τα εύσημα που βρήκα κάτι, θα το πάρω για αυτό το αεροπλάνο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περίπου 150 αμερικανικά αεροσκάφη, όλοι βετεράνοι του πολέμου του Ειρηνικού, πετάχτηκαν στη λιμνοθάλασσα της Ατόλης Kwajalein στα νησιά Μάρσαλ.
Στο νεκροταφείο των αεροπλάνων, ο Brandi Mueller βούτηξε για να τραβήξει σπάνιες εικόνες από αυτά τα ξεχασμένα αεροπλάνα, πολλά από αυτά μοιάζουν σαν να μπορούσαν να απογειωθούν και να επιστρέψουν στους κατεστραμμένους από τον πόλεμο ουρανό ανά πάσα στιγμή.
Επενδυμένα με κοράλλια, αυτά τα στοιχειωμένα αεροσκάφη φιλοξενούν τώρα μια πολύχρωμη σειρά από τροπική θαλάσσια ζωή στον Ειρηνικό, συμπεριλαμβανομένων ψαριών, χελωνών
και καρχαρίες.
Ο Mueller αποκαλύπτει τα λείψανα των Douglas SBD Dauntless, Vought F4U Corsair, Curtiss SB2C Helldiver, Curtiss C-46 Commando, Grumman F4F Wildcats, Grumman TBF Avengers και
ένα εκπληκτικό έντεκα μεσαίο βομβαρδιστικό PBJ-1 Mitchell.
Ο Mueller είναι βραβευμένος υποβρύχιος φωτογράφος και ανεξάρτητος συγγραφέας. Ασχολείται με καταδύσεις για 18 χρόνια και δίνει οδηγίες για 12, καταδύσεις σε όλο τον κόσμο, διδάσκοντας και βγάζοντας φωτογραφίες.
Είναι επίσης καπετάνιος του USCG Merchant Mariner και εργάστηκε ως καπετάνιος στην Kwajalein Atoll για περισσότερα από τρία χρόνια ενώ φωτογράφιζε το The Airplane Graveyard.
Το βιβλίο περιέχει 89 έγχρωμες και 83 μονόχρωμες φωτογραφίες, συμπεριλαμβανομένων ιστορικών εικόνων. Συνοδεύονται από ένα κείμενο που περιλαμβάνει μια ιστορική αφήγηση του αεροσκάφους που έγραψε ο στρατιωτικός ιστορικός Άλαν Άξελροντ.
Δημοσιεύτηκε από την Permuted Press. ISBN: 9781682617717. Χαρτόδετο, 176 σελίδες, 25 x 25 cm, US $30.
