ΚΡΥΦΟΣ ΔΥΤΗΣ
Το Atlantic Tank, το SETT και το Silent Pool – και τα τρία είναι πλέον καταδύσεις που δεν λειτουργούν και όλα άφησαν μόνιμες εντυπώσεις στον STEVE WARREN
Διαβάστε επίσης: U-boats και ειδικές δυνάμεις πρωταγωνιστούν στο συνέδριο HDS
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ δίπλα μου, αλλά την αγνοώ. Είμαι σχεδόν 30 μέτρα κάτω, αλλά αυτή δεν είναι η έναρξη της νάρκωσης. Η μάσκα μου φαίνεται να απλώνεται στο πρόσωπό μου. Δεν έχω τίποτα άλλο να εκπνεύσω σε αυτό. Δεν θα ισοφαρίσει.
Βγάζω μια ατσάλινη καταπακτή, δεξιά και κοιτάζω ψηλά μέσα από έναν τεράστιο σωλήνα Smartie προς την επιφάνεια. Αυτό είναι το Submarine Escape Εκπαίδευση Tower, και είμαι σε μια πορεία ελεύθερης κατάδυσης. Μόλις έκανα την πιο βαθιά μου κατάδυση με αναπνευστήρα.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι η βαθύτερη κατάβαση μου κατά περίπου 2 μέτρα πάρα πολλά, πράγμα που, συνειδητοποιώ με την παραίτηση, σημαίνει ότι η ανάβαση θα είναι λίγο δύσκολη.
Το SETT είναι μία από τις τρεις καταδύσεις σε εσωτερικούς χώρους που έχω λατρέψει, πολύ περισσότερο γιατί δεν μπορούν να γίνουν πια.
Αλλά η ιστορία μου για τις καταδύσεις πίσω από κλειστές πόρτες ξεκινά στο κεντρικό Λονδίνο, λιγότερο από ένα μίλι από τα κτήρια του Κοινοβουλίου…
“ΚΑΝΤΕ ΣΑΝ ΧΕΛΩΝΑ” καθοδηγεί τον Άντριαν Μπαράκ. Βάζω το πηγούνι μου και ο Άντριαν και ο Πίτερ Γουίνγκετ σηκώνουν το ορειχάλκινο καταδυτικό κράνος πάνω από το κεφάλι μου και το βάζουν στο θώρακα.
Ο Άντριαν και ο Πίτερ είναι δύο από μια μπάντα ενθουσιωδών που γιορτάζουν τα κατορθώματα των δυτών κρανών του παλιού. Με μια αναπαράσταση του καθιερωμένου φορέματος κατάδυσης, η Historical Diving Society τοποθετεί μια έκθεση στο παλιό ενυδρείο του Λονδίνου.
Με μια απότομη περιστροφή τετάρτου, το κράνος, ή το σκληρό καπέλο, κλειδώνει στο δαχτυλίδι του λαιμού.
Ο αέρας εισέρχεται απαλά από μια χειροκίνητη αντλία πίσω μου, με την οποία είμαι συνδεδεμένος με έναν χοντρό τυλιγμένο σωλήνα. Οδηγείται από δύο άλλους ισχυρούς της Ομάδας Εξοπλισμού Εργασίας HDS (Νότος), οι οποίοι περιστρέφουν άπρακτα τους τροχούς μεγέθους βαγονιού για να αερίσουν το κοστούμι και να με κρατήσουν ψύχραιμο.
Η πρόσοψη έχει βιδωθεί στη θέση της και είμαι έτοιμος να βουτήξω – αν μπορώ απλώς να σταθώ όρθιος. Πάνω από το πάνινο στεγνό κοστούμι, έχουν δεθεί βάρη στο στήθος και την πλάτη. Οι μπότες είναι επίσης ζυγισμένες. Συνολικά, ένα σετ εξοπλισμού με σκληρό καπέλο μπορεί να φτάσει τα 90 κιλά – δεν είναι περίεργο που οι Αμερικανοί αποκαλούν αυτό το «βαρύ εξοπλισμό».
Βοηθάμαι να σηκωθώ και να βαδίζω μπροστά. Πρόκειται να κάνω ένα βήμα πίσω στο χρόνο – ο εξοπλισμός που φοράω είναι σχεδόν ενός αιώνα.
Κατεβαίνω αδέξια μια αλουμινένια σκάλα από το κατάστρωμα κατάδυσης στα δροσερά νερά της δεξαμενής του Ατλαντικού. Καθώς το νερό στροβιλίζεται πάνω από το κεφάλι μου, το βάρος κυριολεκτικά σηκώνεται από τους ώμους μου καθώς το γεμάτο με αέρα κράνος γίνεται πλεούμενο.
Ο αέρας drones γύρω από τα αυτιά μου στον ρυθμό της αντλίας, τίποτα σαν το ράπισμα ενός ανοιχτού κυκλώματος ρυθμιστής.
Πριν από την εφεύρεση του μηχανοκίνητου αεροσυμπιεστή, μόνο το ανθρώπινο δυναμικό εξανάγκαζε τον αέρα να κατέβει στον δύτη κάτω από την αντίθετη πίεση του νερού. Καθώς το βάθος αυξανόταν, το μέγεθος των ομάδων που εργάζονταν στις αντλίες γινόταν μεγαλύτερο και θα έπρεπε να εναλλάσσονται πιο συχνά, τέτοια ήταν η σωματική προσπάθεια που απαιτείται για την υποστήριξη της εκδρομής ενός μόνο δύτη.
Κάθε βήμα κουδουνίζει μέσα από το νερό καθώς οι μολυβένιες σόλες χτυπούν τα μεταλλικά σκαλοπάτια της σκάλας. Στο τσιμεντένιο πάτωμα βρίσκω τα πατήματά μου. Ο εξοπλισμός, τόσο δυσκίνητος στο επάνω μέρος, προσλαμβάνει κάποια χάρη κάτω από το νερό. Περπατάω σε αργή κίνηση, σκυμμένο το κεφάλι.
Το κράνος έχει τέσσερα παράθυρα ή φώτα – ένα μπροστά, δύο στα πλάγια και το τελευταίο στην μπροστινή κορυφή.
Γρήγορα μαθαίνεις ότι το να γυρίζεις το κεφάλι σου για να κοιτάξεις κάτι δεν μοιάζει με τη χρήση μιας κανονικής μάσκας προσώπου. Μέσα στο κράνος σας στρίβει το κεφάλι σας, αλλά το κράνος όχι, οπότε κοιτάτε έξω από το κοντινότερο φινιστρίνι.
Σκυμμένοι, προχωράτε μπροστά κοιτάζοντας μέσα από το επάνω φως. Για να ξεθάψετε την πρόσοψη, μια βαλβίδα που λειτουργεί με μοχλό, που ονομάζεται spitcock, σας επιτρέπει να ρουφήξετε λίγο νερό και να το πιτσιλίσετε πάνω από τα τζάμια των παραθύρων.
Ελαφρύς στο κεφάλι και βαρύς στα πόδια, μένεις εύκολα όρθιος. Ο αέρας ρέει μέσα και έξω από το κράνος και το στεγνό κοστούμι συνεχώς, φέρνοντας οξυγόνο και απομακρύνοντας το διοξείδιο του άνθρακα.
Πριν εφευρεθεί η στολή και ενωθεί με το κράνος για να δημιουργήσει το πλήρως αδιάβροχο ή κλειστό φόρεμα, ένας δύτης που σκόνταψε θα μπορούσε να πλημμυρίσει το κράνος και να πνιγεί. Ο θρύλος περιστρέφει υψηλές ιστορίες με σκελετούς δυτών που συνθλίβονται στα κράνη τους και οι μαλακοί ιστοί τους αναπηδούν τον αναπνευστικό σωλήνα τους σε περίπτωση ατυχήματος, όπως πτώση από γκρεμό ή ρήξη σωλήνα ή βλάβη αντλίας.
Στην πραγματικότητα, μια πτώση ήταν επικίνδυνη, επειδή η στολή θα συρρικνωθεί-τυλιγόταν γύρω από τον δύτη, ακριβώς όπως μια απαράμιλλη μοντέρνα στολή και θα εμπόδιζε την αναπνοή.
Ένα σπάσιμο στον εύκαμπτο σωλήνα ήταν πολύ πιο σοβαρό, έτσι, τελικά, εγκαταστάθηκαν βαλβίδες ελέγχου στο σημείο που συνδέθηκε με το κράνος. Σε περίπτωση ρήξης του εύκαμπτου σωλήνα, αυτός συγκρατούσε τον αέρα που μπορούσε να αναπνεύσει για λίγο,
και απέτρεψε μια επικίνδυνη απώλεια πίεσης και μια θανατηφόρα εισροή νερού.
Μια ρυθμιζόμενη βαλβίδα στο κράνος, παρόμοια με την αυτόματη απόρριψη μιας σύγχρονης στολής, χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της άνωσης του δύτη.
Οι δύτες κανονικά θα δούλευαν στον πυθμένα και θα είχαν ανασυρθεί στην επιφάνεια με το σωσίβιο τους, ή θα κατέβαζαν και θα ανέβαζαν ή θα έκαναν στάσεις αποσυμπίεσης σε μια αναρτημένη πλατφόρμα ή σκηνή, εξ ου και ο όρος αποσυμπίεση σταδίου. Τα τραπέζια κατάδυσης εμφανίστηκαν μόλις το 1908, σχεδόν 100 χρόνια αφότου οι δύτες άρχισαν να λυγίζουν.
Τίποτα από αυτά δεν θα χρειαζόταν πολλά όσον αφορά τις δεξιότητες άνωσης, αλλά τα μέλη του HDS όπως ο Adrian έχουν κατακτήσει την ικανότητα να αιωρούνται τέλεια στο μέσον του νερού ούτως ή άλλως. Είναι πολύ πράξη.
ΣΕ ΗΜΥΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΧΩΡΟ της δεξαμενής υπάρχουν συνωστισμοί. Προχωρώ, οδηγώντας προσεκτικά το λάστιχο και το σωσίβιο μου, με το ενσωματωμένο τηλεφωνικό του καλώδιο, γύρω από μια διακοσμητική κολόνα, έχοντας επίγνωση πού τοποθετώ τις μπότες μου από φόβο μήπως ισοπεδώσω περαιτέρω ένα πλατψάρι ή μετατρέψω ένα καβούρι σε τόσα σκάγια.
Σκύβω, κουβαλάω ένα χέλι στο μπράτσο μου.σ. “Διασκεδάστε τα παιδιά!” έρχεται η νουθεσία από την Cheryl Hugil, μια αυστηρή κυρία που δεν πρέπει να την παραπλανήσουμε. Φορά ένα καπέλο του μπέιζμπολ που της δόθηκε με δέος από την σκληροπυρηνική αμερικανική DEA (Drug Enforcement Administration).
Κυκλοφορώ γύρω από τη δεξαμενή, κουνώντας το πλήθος του Σαββατοκύριακου. Οι γονείς κρατούν τα παιδιά τους στα παράθυρα, μερικοί κουνώντας δυναμικά τα χέρια του άτυχου παιδιού προς το μέρος μου.
Μέσα από το γυαλί μπορώ να δω την υπέροχη εμφάνιση των καταδυτικών κρανών που έχει ορίσει το HDS. Υπάρχει κάτι χαρισματικό στον εξοπλισμό και ρομαντικό για τους συνοριοφύλακες που βυθίστηκαν για να κατασκευάσουν λιμάνια, να σώσουν χαμένα φορτία και να μαζέψουν μαργαριτάρια φορώντας τον.
Απίστευτα, ο μόλις τροποποιημένος εξοπλισμός σκληρού καπέλου χρησιμοποιήθηκε ακόμα στα ναυπηγεία του Βασιλικού Ναυτικού τη δεκαετία του 1980, 150 χρόνια αφότου οι Royal Engineers τον χρησιμοποίησαν για να κατεδαφίσουν το ναυάγιο του πολεμικού πλοίου Royal George, το οποίο βυθίστηκε εμποδίζοντας το λιμάνι του Spithead.
Η αντοχή του εξοπλισμού σκληρού καπέλου ήταν μαρτυρία τόσο του πρακτικού σχεδιασμού του όσο και της διάρκειας και της ασφάλειας που παρέχει ο αέρας που παρέχεται από την επιφάνεια.
Προς έκπληξή μου, διαπιστώνω ότι ο εξοπλισμός που φοράω, αξίας χιλιάδων λιρών αλλά αδύνατο να εκτιμηθεί κληρονομικά, ανήκει όχι στο HDS αλλά σε μεμονωμένα μέλη του. Είναι βαρύ και δύσκολο να περάσεις μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του ενυδρείου μέχρι τη δεξαμενή, και ο χρόνος για να το βουτήξεις είναι σύντομος, επομένως η γενναιοδωρία τους που επιτρέπουν να καταδυθεί δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί.
Ακόμη και τα νεότερα μέλη του HDS που υποστηρίζουν την έκθεση που αρέσει στο πλήθος είναι ως επί το πλείστον στα 60 τους. Ανάμεσα σε αυτούς που καταδύονται είναι ένας 80χρονος που, έχοντας κερδίσει μετάλλια ανδρείας ως βατραχάνθρωπος-σαμποτέρ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, φημίζεται ότι είναι ιδιαίτερα περήφανος για το σήμα του Blue Peter.
Είναι ταπεινό να παρατηρείς την ευκολία με την οποία οι βετεράνοι χειρίζονται τον εξοπλισμό έξω από το νερό.
Παρακολουθώ έναν 30χρονο φίλο να πατάει τον αέρα σαν ταύρος καθώς αγωνίζεται ξανά και ξανά να κουνήσει το μολυβένιο πόδι του στο μικροσκοπικό κενό μεταξύ σκάλας και καταστρώματος. Είναι η τεχνική που μετράει. Δεν έχουμε κανένα.
ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ η επιφανειακή κατάδυση στη δεκαετία του 1820, το βάθος και η διάρκεια περιορίστηκαν από το πόσο καιρό οι δύτες μπορούσαν να κρατήσουν την αναπνοή τους.
Χρειάζεται περίπου μισή ώρα για να αλλάξεις τους δύτες με σκληρό καπέλο, ακόμη και με δύο τρυφερά να τους ντύνουν και να τους ξεκολλήσουν. Κατά τη διάρκεια των κενών, ο Andrew (AJ) Pugsley και εγώ διασκεδάζουμε τα πλήθη κάνοντας κολύμβηση με αναπνευστήρα. Είναι αστείο πώς, μόλις ένα άτομο μπαίνει σε μια δεξαμενή με εξωτική θαλάσσια ζωή, η γοητεία των θεατών στρέφεται προς τον άνθρωπο.
Χρησιμοποιούμε στολές ελεύθερης κατάδυσης. Εσωτερικά είναι χωρίς επένδυση από νεοπρένιο και συνήθως χρησιμοποιούμε σαπουνόνερο για να γλιστρήσουμε μέσα τους, αλλά εδώ, φοβούμενοι τις συνέπειες της θανάτωσης των ψαριών, όσο καθαρά κι αν είναι, κάναμε ένα παράπλευρο ταξίδι στο Boots.
Οι γονείς συνεχίζουν να κρατούν τα νήπια τους στο ποτήρι, ενθαρρύνοντάς τα να χαμογελούν και να μας κουνάνε με το χέρι. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόντουσαν αν ήξεραν ότι, κάτω από τα κοστούμια μας από καουτσούκ με μοτίβο, έχουμε άφθονη επένδυση με KY Jelly.
Καθόμαστε στο κάτω μέρος, πιέζοντας χρόνους δύο λεπτών περίπου. Δείχνουμε χαλαροί, κάνοντας το να φαίνεται εύκολο, αλλά προσποιούμαστε. Το κοινό μάς χάνει από τα μάτια του καθώς ανεβαίνουμε, μη βλέποντας την κατάσταση στην οποία πραγματικά χτυπάμε στην επιφάνεια.
Στο εξωτερικό του τανκ, η τότε κοπέλα του AJ κρυφακούει ένα σχόλιο που γίνεται με αχαλίνωτη έκπληξη. «Αυτά τα παιδιά είναι απίστευτα. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να έχει βάθος 15 μέτρων!».
«Όχι», τον διορθώνει άσκοπα η Κέιτ, «είναι μόνο τέσσερα».
ΣΤΙΣ FLATLANDS του Gosport, όχι μακριά από το σημείο που ίδρυσε το Royal George, ένα μόνο πολυώροφο κτίριο βρίσκεται ψηλά κοντά στη Ναυτική Βάση HM, στο Πόρτσμουθ. Η υποβρύχια απόδραση Εκπαίδευση Ο Πύργος χτίστηκε τη δεκαετία του 1950 και χιλιάδες υποβρύχιοι έμαθαν εκεί τις διαδικασίες έκτακτης διαφυγής.
Είναι περίεργο να κάνετε μια βόλτα με το ασανσέρ στο χώρο κατάδυσής σας, την απόλυτη είσοδο.
Η ψηφιακό η οθόνη μετράει αργά τους ορόφους. Στον όροφο 10, η πόρτα ανοίγει σε μια πισίνα διαμέτρου 8 μέτρων.
Στην αρχή μοιάζει πολύ με μια φτηνή φορητή κυκλική πισίνα που μπορείτε να τοποθετήσετε στον κήπο σας, αλλά κοιτάξτε την άκρη και απλά πέφτει μακριά. Το νερό είναι διαυγές, χρωματίζεται πράσινο από τα φώτα που επενδύουν τους τοίχους και 30 μέτρα κάτω από εμένα βλέπω τη ατσάλινη βάση. Είναι πολύ πιο κάτω. Είμαι ενθουσιασμένος.
Ο Χάουαρντ Τζόουνς είναι η ελεύθερη κατάδυσή μου εκπαιδευτή. Προτού εμφανιστεί στη σκηνή των καταδύσεων με κράτημα της ανάσας, η δραστηριότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο περιοριζόταν κυρίως σε ψαροντουφεκάς, αλλά είχε ευαγγελιστεί την ελεύθερη κατάδυση, το παρκούρ της κατάδυσης, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα ανταγωνιστική και διαλογιστική.
Ενισχύθηκε από ένα ντοκιμαντέρ του BBC που είχε προκαλέσει ενδιαφέρον για το άθλημα πέρα από την καταδυτική αδελφότητα, ο Χάουαρντ βρέθηκε στο ρόλο του γκουρού. Έπαιξε στοίχημα με την πρόσληψη του SETT αυτό το Σαββατοκύριακο και απέδωσε.
Μαζί με τον AJ και εμένα, έμπειροι ψαροντούφες πρόκειται να προχωρήσουν εκπαίδευση προς τις μεγαλύτερες, βαθύτερες καταδύσεις στις οποίες θα βασιστούμε αργότερα για τη μαγνητοσκόπηση της όρκας και των φαλαινών πιλότων, είναι άνθρωποι που δεν έχουν καν κολυμπήσει με αναπνευστήρα στη θάλασσα, παρασυρόμενοι από την τηλεόραση.
Άλλοι είναι τεχνικοί δύτες που εγκαταλείπουν τα rebreathers και τα μπουκάλια πολλαπλών αερίων για ένα απλό αναπνευστήρα. Και υπάρχουν οι Βρετανοί πρωταθλητές ελεύθεροι δύτες, που βυθίζονται στον πάτο για να βελτιώσουν τις τεχνικές τους αναζητώντας μελλοντικά μετάλλια. Ο Λι, ένας από τους καλύτερους, συνεχίζει να κάνει διαλείμματα.
Ξεκινάμε τις βουτιές μας. Μια καθαρή βουτιά με πάπια με στέλνει κάτω από το νερό. Δεν χρειάζεται να πτερυγίσουμε. Καθώς η πίεση καταρρέει τους πνεύμονές μου, χάνω γρήγορα την άνωση.
Σαν αρπακτικό που πέφτει από τον ουρανό,
Υποθέτω μια απότομη γωνία επίθεσης, τα χέρια πιασμένα πίσω από την πλάτη μου, τα γόνατα και οι αστράγαλοι κλειδωμένοι μεταξύ τους για να μεγιστοποιήσω τον εξορθολογισμό και να ανεβάζω ταχύτητα.
Είναι συναρπαστικό. Σε ανοικτό νερό, όταν ήμουν νέος, σε φόρμα και έκανα κολύμβηση με αναπνευστήρα αρκετές φορές την εβδομάδα, το βαθύτερο που είχα φτάσει ποτέ ήταν 18 μέτρα. Εδώ το νερό είναι τόσο ζεστό που τα μαγιό μπορούν να μας δουν στις έξι ώρες της ημέρας εκπαίδευση και εξάσκηση, και μέσα σε λίγες βουτιές έχω περάσει το σημάδι των 20 μέτρων, που υποδεικνύεται από μεγάλους αριθμούς στον τοίχο της δεξαμενής.
Λίγο πιο βαθιά είναι η ζωγραφισμένη με αγάπη γοργόνα. Και, λίγο πιο πέρα, το πάτωμα της δεξαμενής με τις καταπακτές διαφυγής μέσω των οποίων τα υποβρύχια εισέρχονται στο SETT, μεταφερόμενα ψηλά από φουσκωμένα κοστούμια επιβίωσης. Η αυτοπεποίθησή μου έχει μετατραπεί σε υπερβολική αυτοπεποίθηση και προσηλώνομαι στο να φτάσω στον πάτο.
ΑΝ Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ αβίαστη, η ανάβαση δεν είναι. Κοντά στον πάτο ζυγίζω αρκετά κιλά. Μια ατσάλινη ψαλίδα τρέχει στο κέντρο του πύργου. Τα υποβρύχια που διαφεύγουν είναι γαντζωμένα σε αυτό για το ταξίδι τους 60 δευτερολέπτων στην επιφάνεια. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να συρθούμε προς τα πάνω χέρι με χέρι.
Η διαφορά μεταξύ της αναρρίχησης του καλωδίου και του πτερυγίου, ακόμη και εξοπλισμένου με τα μακρόμετρα πτερύγια υπογραφής του σοβαρού ελεύθερου δύτη, είναι σημαντική.
ΕΝΑ ΣΕΤ εκπαιδευτή χλευάζει απαλά το hi-tec που έφεραν οι ελεύθεροι δύτες στην πορεία: πτερύγια με λεπίδες από ανθρακονήματα και μάσκες γεμάτες με φυσιολογικό ορό, που επιτρέπουν στον δύτη να βλέπει αλλά εξαλείφει την ανάγκη να σπαταλήσει πολύτιμο αέρα κατά την εξίσωση.
«Το μόνο που έχω είναι τα Speedos και τα γυαλιά μου», αστειεύεται ο Ντένζελ. Οι εκπαιδευτές του SETT φροντίζουν τους δραπέτες και εργάζονται εύκολα στο πάτωμα της δεξαμενής. Μικρές πτυσσόμενες κύστεις αέρα στα γυαλιά τους εγχέουν αυτόματα αέρα, εξισορροπώντας τους καθώς κατεβαίνουν.
Το κράτημα της αναπνοής παρατείνει το χρόνο που μπορούν να περάσουν οι προσφορές σε βάθος, σε σύγκριση με τις κυρώσεις αποσυμπίεσης που θα επιβάλλει η εργασία για μεγάλες περιόδους στα 30 μέτρα, ακόμη και σε nitrox.
Ενώ σταματάμε την αναπνοή μας, το σώμα μας εξαντλεί τα αποθέματά μας σε οξυγόνο και παράγει διοξείδιο του άνθρακα. Δεν είναι η πτώση του O2 που ενεργοποιεί το ερέθισμα για να αναπνεύσει, αλλά η αύξηση του CO2.
Οι τεχνικές αναπνοής που χρησιμοποιούνται από δύτες συγκράτησης της αναπνοής μειώνουν ελαφρώς τα επίπεδα CO2 στο αίμα, παρατείνοντας το χρόνο που απαιτείται για να ενεργοποιηθεί η αναπνοή. Υπάρχει επίσης μια γραμμή, κάπως μαλλιαρή, μεταξύ της παράβλεψης μιας μικρής ταλαιπωρίας από την κατασκευή CO2 και της αύξησης του κινδύνου συσκότισης σε ρηχά νερά από μια επικίνδυνη πτώση του O2.
Κατά τη διάρκεια της καθόδου, η πίεση καταρρέει τους πνεύμονές μας, οδηγώντας περισσότερο οξυγόνο στην κυκλοφορία μας, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να επιμηκύνουμε την κατάδυσή μας σε κάποιο βαθμό. Το CO2 συσσωρεύεται καθώς το οξυγόνο μεταβολίζεται και αρχίζει να μας ενοχλεί να αναπνέουμε.
Καθώς ανεβαίνουμε, η πίεση πέφτει, οι πνεύμονές μας ξαναφουσκώνουν και το οξυγόνο αρχίζει να επιστρέφει σε αυτούς και να φεύγει από την κυκλοφορία μας, όπου χρειάζεται περισσότερο. Ταυτόχρονα, τα επίπεδα CO2 πέφτουν και η επιθυμία για αναπνοή μειώνεται και μπορεί ακόμη και να εξαφανιστεί εντελώς. Αλλά η ανάγκη του σώματος δεν έχει εξαφανιστεί.
Το να αισθάνεστε ένα επείγον έναυσμα για να υποχωρήσετε την επόμενη αναπνοή είναι ένδειξη επικείμενου προβλήματος. Πολλοί δύτες που κρατούν την ανάσα έχουν χάσει τη ζωή τους ωθώντας ελαφρώς πέρα από τα όριά τους μόνο μία φορά.
Καθώς ανεβαίνω από κάτω προς την επιφάνεια, η δική μου παρόρμηση να αναπνεύσω εξασθενεί λίγο. Τώρα πρέπει να φτάσω σε έναν συμβιβασμό.
Αν πτερύγιο αργά, θα εξαντλήσω το εναπομείναν οξυγόνο μου πιο σταδιακά από ό,τι αν κάνω πτερύγια γρήγορα, κάτι που απαιτεί περισσότερη προσπάθεια και καταναλώνει περισσότερο οξυγόνο. Αλλά θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να φτάσω στην κορυφή, και η επόμενη ανάσα μου.
Ο κίνδυνος μαυρίσματος αυξάνεται με κάθε εκατοστό που ανεβαίνω. Πραγματικά, κατευθύνομαι προς τη μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων, πολύ, πολύ πιο πάνω μου.
Ο AJ περιγράφει τι συνέβη στη συνέχεια: «Ο Steve κατευθύνεται προς την επιφάνεια, κοντά στο σημείο που κρατιέμαι στο πλάι. Ο Χάουαρντ βρίσκεται στην άλλη πλευρά του τανκ, εξηγώντας τεχνικές σε άλλα μέλη της ομάδας. διατηρώντας ακόμα ένα μάτι αετού, βλέπει τον Steve να σπάει την επιφάνεια.
«Ο Steve εκείνη τη στιγμή κοιτάζει τον έλεγχο και παίρνει μια ανάσα. Ο Χάουαρντ εκδίδει ήρεμα αλλά αυθεντικά την οδηγία: «Πιάσε τον!» Μόλις γίνει αυτό, το σώμα του Στιβ χωλαίνει τελείως, όπως φαίνεται ότι κάνει το μυαλό του για μια σύντομη στιγμή πριν αναρρώσει γρήγορα».
Όπως θυμάμαι, καθώς άρπαξα αυτή την ανάσα, ένιωσα μια σειρά από τρόμους να τρέχουν στο σώμα μου σαν ανώδυνα ηλεκτροσόκ.
Είναι σάμπα. Έφτασα μέσα σε δευτερόλεπτα από ένα απόλυτο μπλακ-άουτ. Δεν θυμάμαι να χωλαίνεις ή να με έχουν αρπάξει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανάμνησή μου διαφέρει από αυτό που είδε ο AJ. Σε 45 χρόνια κολύμβησης με αναπνευστήρα ανοικτό νερό Δεν είχα πιέσει ποτέ τον εαυτό μου μέχρι τώρα, αλλά στο SETT με έχει παρασύρει το βάθος.
Το μάθημα που πήραμε είναι σκληρό.
Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΟΥ ΓΙΒΡΑΛΤΑΡ είναι κηρήθρα με φυσικές σπηλιές που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια χιλιετιών και τεχνητές σήραγγες που χαράχτηκαν από τον βρετανικό στρατό τους τελευταίους τρεις αιώνες.
Πίσω από μια απεριόριστη πύλη σε ένα από τα αμυντικά τείχη που δακτυλίδια της πόλης βρίσκεται ένας υπόγειος δρόμος μέσα σε μια σήραγγα με επένδυση από σκυρόδεμα. Προσθέστε Mini Mokes και άντρες με ολόσωμες φόρμες και θα μπορούσε εύκολα να είναι απευθείας από ένα σετ Bond.
Καθισμένος στο πίσω μέρος ενός Army Land Rover, με τα πόδια μου ακουμπισμένα στους κυλίνδρους μου, οδηγούμε ένα χιλιόμετρο και μετά σταματάμε δίπλα σε ένα σπίτι. Ο Μποντ τώρα στρέφεται στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Καθώς η μπροστινή πόρτα ανοίγει και τα φώτα ανάβουν, ξαφνικά αποκαλύπτεται ένα σπήλαιο με μια μικρή γυάλινη λίμνη.
Κάνω αυτήν την κατάδυση μετά από πρόσκληση του Phil Smith, Diving Officer της 317s, ενός ειδικού υποκαταστήματος BSAC που συνδέεται με το Gibraltar Joint Services Sub Aqua Diving Centre. Σε ασφαλείς στρατιωτικούς χώρους, η κατάδυση σε σπήλαιο είναι κατά τα άλλα αυστηρά εκτός ορίων.
Το Silent Pool Lake είναι η ήρεμη είσοδος σε μια υποβρύχια σήραγγα που εκτείνεται πάνω από 100 μέτρα και καταλήγει στα 42 μέτρα. Αποτελεί μέρος του τεράστιου συστήματος σπηλαίων Ragged Staff.
Το σπήλαιο είναι ηρεμιστικό και σαγηνευτικό, αλλά οι καταδύσεις σε σπηλιές είναι οι πιο επικίνδυνες από όλες τις καταδύσεις, και αυτή έχει ήδη σκοτώσει.
Δεν είμαι εκπαιδευμένος σε σπήλαια, αλλά μόλις διάβασα το Blueprint for Survival του Sheck Exley, το οποίο επεσήμανε ότι το πιο πιθανό άτομο να πεθάνει κατάδυση σε σπήλαια ήταν μια καταδύσεις ανοιχτής θάλασσας εκπαιδευτή. Τέτοιοι δύτες είχαν την απαραίτητη αλαζονεία για να σκεφτούν ότι μπορούσαν να νικήσουν μια σπηλιά χωρίς το απαιτούμενο εκπαίδευση, και συχνά έχανε το στοίχημα.
Η πιθανότητα σπάνια μπήκε σε αυτό. Σε μια σπηλιά γεμάτη νερό, δεν χρειάζεται να είσαι άτυχος για να πεθάνεις. πρέπει να είσαι τυχερός για να επιβιώσεις – ή ένας σεβαστός και καλά εκπαιδευμένος σπηλαιοδύτης. Ως ανοιχτό νερό εκπαιδευτή, βρήκα τον εαυτό μου να μένει σε αυτό.
Ο Ντένις Σάντος βοήθησε να τοποθετηθούν οι μόνιμες γραμμές στο Silent Pool που θα ακολουθήσει κάθε ζευγάρι-φίλο. Αν και οι γραμμές είχαν καθοριστεί στο παρελθόν, προκαλούσαν σύγχυση, καθιστώντας εύκολο για έναν δύτη που προσπαθούσε να βγει για να κολυμπήσει περαιτέρω στη σπηλιά κατά λάθος.
Το ίζημα καλύπτει τον πυθμένα. Ένα απρόσεκτο πτερύγιο μπορεί γρήγορα να μηδενίσει την ορατότητα.
Η πιο κοινή αιτία θανάτου σε μια σπηλιά δεν είναι πιο περίπλοκη από το να μην βγει στην επιφάνεια πριν τελειώσει το αέριο σας. Εάν οι δύτες χαθούν ή κρίνουν λάθος πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να βγουν, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους.
Το να χαθείς είναι το πώς ο δύτης του Ναυτικού έφτασε να πεθάνει σε αυτό το πολύ απλό σύστημα σπηλαίων. Ο Ντένις, ένας εξαιρετικά έμπειρος δύτης, ξέρει πόσο ασταθής μπορεί να είναι η μοίρα. «Μπήκα για να εξερευνήσω πέρα από τα όρια των υφιστάμενων μόνιμων οδηγιών», μου είπε.
Επέλεξε να χρησιμοποιήσει μια διάταξη δύτης με σχοινί που υιοθετήθηκε από εμπορικές και στρατιωτικές καταδύσεις, με ένα τρυφερό στην επιφάνεια να πληρώνει τη γραμμή καθώς αυτός και ο φίλος του διεισδύουν στο χάσμα.
«Θέλαμε να δούμε πόσο εκτεινόταν η σήραγγα. Περάσαμε το όριο των προηγούμενων γραμμών στα 30 μέτρα βάθος και πατήσαμε.
«Καθώς οι τοίχοι της σήραγγας, η οροφή και το δάπεδο συνέκλιναν, βρήκαμε μια άλλη μικρή σπηλιά. Είχε αρκετό χώρο για να μπούμε και αυτό ήταν - δεν μπορούσαμε να πάμε παρακάτω.»
Το ζευγάρι ήταν τώρα σε μια κόγχη. Ο Ντένις είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει έλξεις και κουδούνια - σήματα σχοινιού - για να επικοινωνήσει με την προσφορά του, αλλά η πετονιά είχε κολλήσει στην πόρπη του πτερυγίου του Ντένις και το τρυφερό του είχε μπερδέψει τα ρυμουλκά που ένιωθε καθώς ο Ντένις πτερύγιαζε ως μια οδηγία να πληρώσει περισσότερο σχοινί.
Τραβώντας τη γραμμή για να χαλαρώσει αρκετά, ο Ντένις βρήκε ξαφνικά τη γραμμή να τυλίγεται γύρω από αυτόν και τον φίλο του. Το σήκωσαν γρήγορα τους ώμους και γύρισαν για να ακολουθήσουν τη γραμμή πίσω προς την ασφάλεια της επιφάνειας.
Βρέθηκε αντιμέτωπος με το λίκνο μιας γάτας με σχοινί που κλείνει τη μόνη διέξοδο.
«Μόλις είδα πηνία γραμμής και ήξερα ότι δεν μπορούσαμε να το ακολουθήσουμε χωρίς να μπερδευτούμε ακόμη περισσότερο. Η ορατότητα πλησίαζε γρήγορα και ξαφνικά δεν μπορούσα να δω πώς να μας βγάλω και τους δύο από την αίθουσα. Τα φώτα μας αντανακλούσαν τη λάσπη και μας τύφλωσαν.
«Άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα επιβιώσουμε.
Ένιωσα την αναπνοή μου να επιταχύνεται και έλαβα ανάμεικτα σήματα ανησυχίας για πανικό, και σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου για τους φίλους και την οικογένειά μου και πόσο ανόητο ήταν να πεθάνω έτσι.
«Έχω παραιτηθεί από το θάνατο και πράγματι είχε μια ηρεμιστική επίδραση πάνω μου. Καθόμουν στο κάτω μέρος και σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι οι φυσαλίδες μου πήγαιναν προς τα πάνω και μακριά από εμένα κατά μήκος της οροφής». Ήταν το σύνθημα που χρειαζόταν ο Ντένις.
«Ήξερα ότι αυτές οι φυσαλίδες πήγαιναν προς τα πάνω προς την έξοδο. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Τους ακολούθησα, παρόλο που μετά βίας έβλεπα έστω και μερικά εκατοστά».
Οι φυσαλίδες μαζεύονταν στο ταβάνι. Οι νέες που έφταναν προκάλεσαν υπερχείλιση και οι μετατοπισμένες φυσαλίδες έτρεχαν και μετακινούνταν λίγο πιο πέρα κατά μήκος της οροφής.
«Βγήκαμε από την κόγχη. Η δική μας γραμμή ήταν τόσο χάλια που δεν εμπιστευόμουν να την ακολουθήσω, αλλά ήξερα ότι στα δεξιά μας ήταν η μόνιμη γραμμή που είχαμε αφήσει πίσω στα 30 μέτρα».
Η απώλεια αυτής της γραμμής θα μπορούσε εύκολα να αποδειχθεί μοιραία. Πέρα από αυτό, το Silent Pool διακλαδίζεται σε μια σύγχυση αδιέξοδων. Ευτυχώς, η ορατότητα βελτιώθηκε έξω από την κόγχη και ο Ντένις την εντόπισε στο σκούπισμα του φωτός του. Πίσω στην επιφάνεια, τα πιεσόμετρα επιβεβαίωσαν πόσο κοντά ήταν μια κλήση.
Καθώς ο Nick Balban και εγώ κατεβαίνουμε, «εντάξει» τη μόνιμη κατευθυντήρια γραμμή μεταξύ αντίχειρα και δείκτη για να διασφαλίσουμε τη διατήρηση της επαφής μαζί του, είμαι ουσιαστικά υπέρβαρος. Το νερό είναι φρέσκο και είμαι ισορροπημένος για το αλάτι.
Ο αέρας μετατοπίζεται αδέξια μέσα στο κοστούμι μου. Κάποτε αυτή η σπηλιά ξεράθηκε. Πέρα από την πιο απλή σπίθα του ηλιακού φωτός, και πριν πλημμυρίσει η σπηλιά, ένας σταλακτίτης και ένας σταλαγμίτης είχαν ενωθεί για να σχηματίσουν έναν επιβλητικό ασβεστολιθικό πυλώνα.
Η γραμμή έχει καθυστερήσει γύρω της και, αγνοώντας δύο άλλα σχοινιά που οδηγούν σε πιο ρηχές εσοχές, συμπεριλαμβανομένης της γραμμής των 30 μέτρων που οδήγησε τον Ντένις στην ασφάλεια, ακολουθούμε τη βαθιά γραμμή που στρέφεται προς την πλαγιά. Γρήγορα ξεθωριάζει σε μαύρο πέρα από τα φώτα μας.
Οι χλωμοί τοίχοι και η οροφή της σήραγγας αρχίζουν να στενεύουν. Λίγο πιο βαθιά και η όρασή μου αρχίζει να κολυμπά. Το σώμα του Νικ μοιάζει να λαμπυρίζει σαν σε μια αίθουσα με καθρέφτες.
Αρχίζω να γίνομαι πλευστικός και σηκώνω τον δικέφαλο μυ για να ρίξει αέρα. Μόλις περάσαμε από ένα αλόκλινο, αφήνοντας γλυκό νερό πάνω και πίσω και σπρώχνοντας προς τα εμπρός και όλο και πιο βαθιά μέσα από το θαλασσινό νερό.
Το γλυκό νερό είναι βροχή, γίνεται διαυγές και καλυμμένο με ασβέστιο καθώς φιλτράρει μέσα από τον ασβεστόλιθο. Το αλμυρό νερό διαπερνά τον βράχο χαμηλότερα, καθώς το Silent Pool κατεβαίνει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Το σπήλαιο θεωρήθηκε άψυχο, αλλά ο Andrew Bell ανακαλύπτει και βιντεοσκοπεί μερικές μικροσκοπικές και σχεδόν διαφανείς γαρίδες. Ο Νικ, επικεφαλής, περνάει τα δάχτυλά του μέσα από μια σχισμή στο πιο απομακρυσμένο και βαθύτερο σημείο της κατάδυσής μας, μόλις 40 μέτρα. Βρισκόμαστε λίγο έξω από τη μικρή σπηλιά όπου ο Ντένις παραλίγο να πεθάνει.
Γυρνάμε και κατευθυνόμαστε προς τα πίσω, μέσα από νερό που διαστέλλεται από κατερχόμενα σωματίδια που κατεβαίνουν από την οροφή με τις εκπνοές μας.
Κάθε επόμενη ομάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει την επιδείνωση της ορατότητας. Στη μία πλευρά κάνουμε μια παύση για να θαυμάσουμε τις Κουρτίνες, ένα ράφι από σταλακτίτες που κρύβουν μια άλλη κόγχη χαραγμένη στον ασβεστόλιθο.
Σταματάμε την ασφάλειά μας μπροστά σε δύο λαμπτήρες υψηλής ισχύος με θέα στο σπήλαιο. Όταν ο Ντένις αντιμετώπισε προβλήματα, δεν υπήρχαν τέτοιοι δείκτες ασφαλείας. Οι φυσαλίδες μας ανεβαίνουν για να ακολουθήσουν την οροφή προς τα φώτα, όπου θα σπάσουν θορυβωδώς την επιφάνεια, όπως έκανε ο Ντένις όλα εκείνα τα χρόνια πριν. Σύντομα, απρόθυμα, θα κάνουμε το ίδιο.
Η σιωπηλή πισίνα είναι, ίσως, η πιο μυστική σπηλιά του Γιβραλτάρ. Τώρα, για λόγους ασφαλείας. δεν είναι πια βουτηγμένο. Το ΣΕΤΤ έγινε περιττό για το Πολεμικό Ναυτικό και έκλεισε. Υπό τη διαχείριση της Sealife, το London Aquarium Atlantic Tank έχει μετατραπεί σε μια περιπατητική έκθεση γεμάτη καρχαρίες, χελώνες και ακτίνες.
Αυτές οι καταδύσεις μεταφέρονται τώρα στην ιστορία μου, τις θυμάμαι με αγάπη καθώς ξεφυλλίζω εικόνες και θυμάμαι καλές στιγμές με παλιούς φίλους. Οι πόρτες έχουν κλείσει και δεν υπάρχει επιστροφή.
