Εμβαθύνοντας βαθύτερα σε βαθιές στάσεις

Ο ΠΥΛ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ είναι ένας πολύ απλός τρόπος ενσωμάτωσης βαθιών στάσεων, αλλά αντιπροσωπεύουν μια απλοϊκή προσέγγιση επειδή δεν λαμβάνουν υπόψη τον χρόνο που δαπανάται σε βάθος. Τα μοντέλα με φυσαλίδες όπως το VPM ή το RGBM είναι ένας πιο εξελιγμένος τρόπος για την επίτευξη του ίδιου στόχου.

Επιπλέον, οι παράγοντες κλίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη του ίδιου στόχου. Μπορούν να γίνουν να ακούγονται πολύ περίπλοκα, αλλά είναι μόνο δύο αριθμοί, ένας παράγοντας υψηλής κλίσης (GF) και ένας παράγοντας χαμηλής κλίσης.

Και τα δύο εκφράζονται ως ποσοστά και αντιπροσωπεύουν ένα ποσοστό της διαδρομής προς την τιμή m. Το 30/80 είναι δημοφιλείς παράγοντες κλίσης. Σε αυτήν την περίπτωση το χαμηλό GF είναι το 30% της διαδρομής προς την τιμή m ενώ το υψηλό GF είναι το 80% της διαδρομής προς την τιμή m.

Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη βαθιά στάση θα εισαχθεί στο 30% της διαδρομής προς την τιμή m και όχι στην ίδια την τιμή m ή, για να το θέσω αλλιώς, στο 100% της τιμής m.

Ομοίως, ένα υψηλό GF 80 σημαίνει ότι η τελική στάση δεν θα εκκαθαριστεί έως ότου ο δύτης φτάσει στο 80% της τιμής m και όχι στο 100% της τιμής m.

Αυτό σημαίνει ότι το χαμηλό GF ελέγχει το βάθος της πρώτης στάσης, ενώ το υψηλό GF ελέγχει το μήκος της τελευταίας στάσης.

Είναι μια ωραία θεωρία και οι δύτες τεχνολογίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και στη δεκαετία του 2000 ήταν πολύ πρόθυμοι να προωθήσουν την ιδέα ότι οι βαθιές στάσεις είναι καλές (εικόνα 4).

Αλλά, παρόλο που είναι μια ωραία ιδέα, και πολλοί τεχνικοί δύτες έφτασαν στα όρια του ευαγγελισμού σχετικά με αυτό, υπάρχει κάποια απόδειξη ότι η θεωρία λειτουργεί;

Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας για τις βαθιές στάσεις ήταν ασαφές στην καλύτερη περίπτωση.

Μια μελέτη το 2005 απέτυχε να βρει κάποιο σημαντικό όφελος και μια άλλη το 2010 διαπίστωσε ότι τα μοντέλα φυσαλίδων είχαν ως αποτέλεσμα ανησυχητικά υψηλό επίπεδο φυσαλίδων, παρόλο που υποτίθεται ότι ελέγχουν το επίπεδο των φυσαλίδων.

Ωστόσο, ήταν μια μελέτη του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ το 2011 που μας έκανε να αρχίσουμε να ξανασκεφτούμε τα μοντέλα φούσκας. Αυτή η μελέτη φάνηκε να δείχνει ότι προκάλεσαν περισσότερα προβλήματα από ένα παραδοσιακό μοντέλο και προκάλεσε τεράστιο όγκο συζητήσεων.

Δεν ήταν μια σπουδαία μελέτη και δεν έκανε πραγματικά το είδος των βαθιών στάσεων που κάνουν οι δύτες. Υπήρχαν επίσης μια σειρά από άλλα ερωτήματα σχετικά με τη δομή της μελέτης που έθεσαν υπό αμφισβήτηση τα αποτελέσματα.

Ωστόσο, έκανε τους ανθρώπους να μιλούν για την ιδέα.

ΑΥΤΗ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ θα μπορούσε να είχε απορριφθεί αν ήταν το μόνο που έδειχνε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά σε συνδυασμό με άλλες μελέτες με παρόμοια αποτελέσματα άρχισε να σχηματίζει ένα σύνολο αποδεικτικών στοιχείων ότι οι βαθιές στάσεις μπορεί να μην είναι η πανάκεια που πιστεύαμε προηγουμένως.

Μια αδημοσίευτη μελέτη που πραγματοποιήθηκε για ένα από τα σκανδιναβικά ναυτικά φάνηκε να επιβεβαιώνει τα αποτελέσματα. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα, η κοινή γνώμη τείνει να είναι τα πάντα ή τίποτα, και αυτό το αποτέλεσμα θεωρείται ότι οι βαθιές στάσεις είναι κακές.

Το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε είναι το εξής: γιατί οι βαθιές στάσεις φάνηκαν να απέτυχαν σε αυτή την περίπτωση; Η προφανής απάντηση είναι ότι οι βαθιές στάσεις είναι πολύ βαθιές.

Αυτή η μελέτη δεν αποδεικνύει ότι οι βαθιές στάσεις είναι κακές, αν και, μαζί με τα άλλα στοιχεία, φαίνεται να υποδηλώνει ότι μπορεί να έχετε βαθιές στάσεις που είναι πολύ βαθιές.

Τι είναι λοιπόν «πολύ βαθύ», τι είναι «καλή» βαθιά στάση και τι είναι «κακό»;

Μέρος του προβλήματος είναι ότι ο όρος «βαθιά στάση» είναι πολύ ασαφής, σε σημείο να μην έχει νόημα.

Στο παραπάνω παράδειγμα, με μέγιστο βάθος 40 μέτρα και πρώτη παραδοσιακή στάση 9 μέτρα, θεωρητικά οτιδήποτε βαθύτερο από 9 μέτρα θα θεωρούνταν βαθιά στάση.

Μια στάση στα 39 μέτρα, μόλις 1 μέτρο πάνω από τον πυθμένα θα ήταν μια βαθιά στάση, ενώ μια στάση στα 12 μέτρα, μόλις 3 μέτρα πιο βαθιά από τη στάση των 9 μέτρων, θα θεωρούνταν επίσης βαθιά στάση.

Είναι σαφές ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας βαθιάς στάσης στα 12 μέτρα και ενός στα 39 μέτρα. Το ερώτημα είναι: πόσο βαθιά είναι πολύ βαθιά;

Για να είμαστε λίγο πιο αντικειμενικοί, ο πίνακας δείχνει το αποτέλεσμα ενός προγράμματος σχεδιασμού κατάδυσης για μια κατάδυση rebreather στα 60 μέτρα.

Δείχνει τις στάσεις που προκύπτουν από τη χρήση παραγόντων κλίσης 30/80 και μια σειρά άλλων.

Έχω επιλέξει μια κατάδυση 60 μέτρων γιατί όσο πιο βαθιά είναι η κατάδυση τόσο πιο έντονα γίνονται τα αποτελέσματα στην κατάδυση.

Το έχω σχεδιάσει επίσης ως μια κατάδυση κλειστού κυκλώματος για να αφαιρέσω τυχόν επιπτώσεις στο προφίλ ανόδου που προκαλούνται από διακόπτες αερίου (εικόνα 5).

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ να πούμε ότι οι μικρές αλλαγές στους παράγοντες κλίσης δεν κάνουν μεγάλη διαφορά, αλλά όταν κοιτάξουμε ολόκληρο το εύρος μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τα μοτίβα.

Αρχικά, ας διατηρήσουμε το υψηλό GF σταθερό στο 80 ενώ αλλάζουμε το χαμηλό GF από 10 σε 50. Να θυμάστε ότι το χαμηλό GF επηρεάζει το βάθος της πρώτης στάσης και μπορούμε να το δούμε στον πίνακα.

Σε αυτό το παράδειγμα, κάθε αλλαγή 10% στο χαμηλό GF έχει ως αποτέλεσμα μια αλλαγή κατά 3 μέτρα στο βάθος της πρώτης στάσης, ακριβώς όπως αναμένεται. Ωστόσο, αν δούμε τώρα το χαμηλό GF στην περιοχή 30-50, μπορούμε να δούμε ότι το μήκος της τελευταίας στάσης είναι σταθερό στα 34 λεπτά.

Καθώς το χαμηλό GF μειώνεται ακόμη περισσότερο, και εισάγονται στάσεις στα 36m και 39m, μπορούμε να δούμε ότι ο χρόνος της τελευταίας στάσης αυξάνεται στα 35 λεπτά και μετά στα 36 λεπτά.

Ο λόγος για αυτό είναι ότι οι πρόσθετες στάσεις στα 36 μέτρα και τα 39 μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα περισσότερη αέρια στα μεσαία και πιο αργά διαμερίσματα, τα οποία στη συνέχεια απαιτούσαν περισσότερη αποσυμπίεση στα ρηχά. Από αυτό, μπορούμε να δούμε ότι ένα χαμηλό GF κάτω από 30 κάνει την κατάσταση χειρότερη, όχι καλύτερη.

Όταν διατηρούμε το χαμηλό GF σταθερό στο 30 και αλλάξουμε το υψηλό GF από 100 σε 70, μπορούμε να δούμε ότι το μήκος της τελευταίας στάσης αυξάνεται από 24 λεπτά σε 41 λεπτά.

Είναι σαφές από αυτό το παράδειγμα ότι η μείωση του υψηλού GF αναγκάζει το μοντέλο να περιμένει να εκκενωθεί περισσότερο αδρανές αέριο πριν αφεθεί ο δύτης να ανέβει, επομένως οι χαμηλότερες τιμές της ρύθμισης υψηλού GF είναι πιο συντηρητικές από τους υψηλότερους αριθμούς.

Από αυτό το παράδειγμα, μπορούμε να δούμε ότι οι βαθιές στάσεις είναι περίπλοκες και δεν είναι πάντα εύκολο να ληφθούν απλές απαντήσεις.

ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ μια σειρά από συμπεράσματα από πρόσφατες μελέτες και συζητήσεις. Το πρώτο είναι ότι οι «βαθιές στάσεις» είναι ένας παραπλανητικός όρος που δεν βοηθά πάντα τη συζήτηση.

Ίσως είναι καιρός να απομακρυνθούμε από τη χρήση αυτού του όρου για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι ως προς το τι ακριβώς είδους στάσεις μιλάμε.

Το επόμενο συμπέρασμα είναι ότι είναι σίγουρα δυνατό να σταματήσουμε πολύ βαθιά, όπως φαίνεται από μερικά από τα παραπάνω παραδείγματα. Μερικές από τις συμβουλές που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια ήταν ξεκάθαρα ότι εισάγουν στάσεις που είναι πολύ βαθιές.

Ωστόσο, μια σπασμωδική αντίδραση για να πούμε ότι «οι βαθιές στάσεις είναι κακές» θα ήταν να ταλαντευτούμε πολύ προς την αντίθετη κατεύθυνση και θα πρέπει να προσέχουμε να μην πετάξουμε το μωρό έξω με το νερό του μπάνιου.

Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι δεν γνωρίζουμε όλες τις απαντήσεις και θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με όποιον μας λέει ότι γνωρίζει ακριβώς ποιο είναι το «σωστό» προφίλ αποσυμπίεσης.

Οι γνώσεις μας για τη θεωρία της αποσυμπίεσης αναπτύσσονται, αν και μερικές φορές με πολύ αργό ρυθμό, και είναι σημαντικό να συμβαδίζουμε με τις τελευταίες σκέψεις σχετικά με τη θεωρία αποσυμπίεσης για να διασφαλίσουμε ότι δεν χρησιμοποιούμε ξεπερασμένες ιδέες.