Κρύα άνεση

ΤΟ 2011, ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ένα σύντομο άρθρο για την Ισλανδική αυτόνομη κατάδυση, αποφάσισα να οργανώσω αυτό που αποδείχθηκε ότι ήταν η πρώτη αποστολή ελεύθερης κατάδυσης στο νησί.
Οκτώ από εμάς ταξιδέψαμε 66° Β και εξερευνήσαμε αυτό που ήταν τότε προορισμός από το τουριστικό ραντάρ. Μαζί με πεζοπορίες για μπάνιο σε ιαματικές πηγές και περιπέτειες σε σωλήνες λάβας, βουτήξαμε το ρήγμα Silfra - τη ρωγμή ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες, γεμάτη με λιωμένο νερό παγετώνων τόσο καθαρό που μπορείς να δεις για περισσότερα από 100 μέτρα και τόσο καθαρό που μπορείς να πιεις το.
Σίγουρα αυτό πρέπει να είναι ένας ιστότοπος στη λίστα οποιουδήποτε δύτη;
Γυρίστε στο 2016 και 23 μέλη NoTanx Freedive Club, εμπνευσμένα από το YouTube βίντεο από πέντε χρόνια πριν, επιμείνετε ότι υπάρχει κενό στο πρόγραμμά μας για ταξίδι με επιστροφή.
Οι αρχικές οκτώ θέσεις εξαντλούνται σε λιγότερο από μία ώρα, επομένως κανονίζουμε ένα περαιτέρω ταξίδι δύο εβδομάδες αργότερα.
Από το αρχικό μας ταξίδι, ο τουρισμός στην Ισλανδία και η ελεύθερη κατάδυση είχαν αυξηθεί εκθετικά. Η Birgir Skulason ξεκίνησε μια σχολή ελεύθερης κατάδυσης στο Ρέικιαβικ το 2012, αποκαλύπτοντας πολλές συναρπαστικές νέες τοποθεσίες καταδύσεων στις οποίες η τουριστική βιομηχανία ήταν στην ευχάριστη θέση να μας βοηθήσει να έχουμε πρόσβαση.
Κατά την οδήγηση από το αεροδρόμιο προς το Little Silfra, τοπικά γνωστό ως Bjarnagjá ή Bear Crack, βλέπουμε τις εντυπωσιακές διακοσμήσεις πάγου στο σωλήνα λάβας Raufarholshellir.
Η ομάδα ελεύθερης κατάδυσης σε ακραίες τοποθεσίες εργάζεται σκληρά για τις δεξιότητές της στο σπήλαιο για μερικά χρόνια, επομένως αυτές είναι εύκολα προσβάσιμες και αξίζει να τις επισκεφτείτε.

ΤΟΣΟ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΠΟΥΘΕΝΑ στη νότια Ισλανδία, η σύντομη οδήγηση εκτός δρόμου προς το Mini Silfra είναι ελεημοσύνη και μας οδηγεί σε μερικές μικροσκοπικές, μετα-αποκαλυπτικές βιομηχανικές μονάδες κρυμμένες μακριά στην ηφαιστειακή ακτή.
Το βραχώδες σεληνιακό τοπίο δεν φαίνεται η πιο πιθανή τοποθεσία για μια απίστευτη τοποθεσία κατάδυσης, αλλά γυρίζοντας την τελευταία στροφή της φουρκέτας αποκαλύπτεται μια απότομη, βαθιά ρίψη στο έδαφος γεμάτο με ήρεμο νερό.
Μόλις 20 μέτρα μήκος και 2 μέτρα πλάτος, ανταποκρίνεται στο παρατσούκλι του «η μικρότερη τοποθεσία καταδύσεων στον κόσμο» και φαίνεται φιλόξενο. Σκουπώνουμε ενθουσιασμένοι, προστατευμένοι από ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο, μόλις 45 λεπτά οδικώς από το διεθνές αεροδρόμιο, μοιραζόμαστε το ζεστό σκούρο που φέρθηκε από την καφετέρια του αεροδρομίου νωρίτερα εκείνη την ημέρα.
Οποιεσδήποτε αμφιβολίες εξατμίζονται καθώς πέφτουμε στο νερό που προκαλεί ίλιγγο. Η κρυστάλλινη διαύγεια απορροφά τις αισθήσεις μας. Κανείς δεν βουτάει για αρκετά λεπτά καθώς απολαμβάνουμε την ομορφιά της τοποθεσίας.
Ένας υδρόκλινος που είχε σχηματιστεί ανάμεσα στο αλατούχο θαλασσινό νερό και στο λιωμένο νερό των παγετώνων κρύβει αρχαία φάλαινα, που απορρίφθηκαν από την αλιευτική βιομηχανία και μαζεύτηκαν καθαρά από γαρίδες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Είμαστε πρόθυμοι να εξερευνήσουμε.
Ένας σφιχτός οριζόντιος άξονας πέφτει λίγο μετά τα 15 μέτρα, δίνοντας τη θέση του σε ένα κεντρικό λάκκο που προκαλεί δέος και την είσοδο σε μια κολύμβηση. Η κάθετη έξοδος είναι το αποκορύφωμα της κατάδυσης. Καθώς ο ήλιος λάμπει απευθείας στον άξονα βάθους 15 μέτρων, η διαύγεια του νερού το κάνει να αισθανόμαστε σαν να πετάμε καθώς η θετική άνωση μας οδηγεί απαλά στην επιφάνεια.
Ξοδεύουμε περισσότερο από μία ώρα εξερευνώντας, το σφιχτό ρήγμα, αποκαλύπτοντας πολλά από τα μεγαλιθικά οστά για τα οποία φημίζεται η τοποθεσία, καθώς και τέσσερις ή πέντε εκπληκτικές κολυμβήσεις.
Μια αξιοπρεπής πτήση και δύο περιπέτειες είναι αρκετά για την πρώτη μέρα, και κινούμαστε βόρεια για να περάσουμε ένα βράδυ σε ένα υδρομασάζ κοιτάζοντας τα αστέρια και βλέποντας το Βόρειο Σέλας. Δυστυχώς η φύση μας ξεπερνάει και η συννεφιασμένη βραδιά μάς αρνείται να δούμε κανένα από τα δύο.
Η επόμενη είναι μια τέλεια μέρα για βουτιές στην Ισλανδία, πεντακάθαρη και κρύα αλλά με έντονη ηλιοφάνεια, και ξεκινάμε για να ζήσουμε κλασικό ζεστό και κρύο νερό.
Η πρώτη μας κατάδυση είναι στο κέντρο του Εθνικού Πάρκου Thingvellir, μια εντυπωσιακή τοποθεσία που ήταν το σπίτι του αρχικού κοινοβουλίου της Ισλανδίας το 930.
Το Silfra είναι εύκολα το πιο διάσημο και δημοφιλές καταδυτικό σημείο στη χώρα, μια ρωγμή στο έδαφος κατά μήκος του ρήγματος μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής τεκτονικής πλάκας. Το λιωμένο νερό του παγετώνα αναβλύζει μετά από ένα υπόγειο ταξίδι 30 μιλίων που φημολογείται ότι διαρκεί 100 χρόνια.
Ο καλύτερος τρόπος για να εξηγήσετε αυτήν την κατάδυση είναι να παραθέσετε τον Birgir Skulason - «Η Silfra είναι πιο όμορφη από ό, τι είναι κρύο». Ένας από τους πολλούς μας, ο Adam, προσθέτει την προειδοποίηση «αλλά όχι πολύ».

Εντάξει, η SILFRA ΚΡΥΕΙ – 2°C πάνω από το μηδέν σημαίνει σκληρή κατάδυση. Ευτυχώς ήρθαμε προετοιμασμένοι με αξιοπρεπείς στολές ελεύθερης κατάδυσης Elios και νέες κάλτσες και γάντια, και ελπίζουμε να περάσουμε 40 λεπτά στο νερό.
Φτάνουμε νωρίς για να αποφύγουμε τα πλήθη των κολυμβητών με αναπνευστήρα, αλλά υπάρχει ήδη μια ομάδα δυτών που δοκιμάζουν καταδύσεις - δεν είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο καλή ιδέα για αυτούς!
Το Εθνικό Πάρκο Thingvellir εκτελεί ένα σφιχτό πλοίο όταν πρόκειται για καταδύσεις. Οι περιοχές γύρω από το ρήγμα έχουν σχοινιά και η είσοδος έχει στιβαρές σκάλες από χάλυβα – δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες πολυτέλειες.
Η τελική κατάδυση μας επιτρέπει να ερευνήσουμε τη λίμνη Kleifarvatn στα νότια – βάθους 95 μέτρων, φημίζεται ότι περιέχει ένα γιγάντιο ανθρωποφάγο σκουλήκι. Αλλά δεν είμαστε εκεί για βάθος ή μυθολογία, καθώς ψάχνουμε για ηφαιστειακές θερμές οπές, ένα μοναδικό γεωλογικό θαύμα.
Καθισμένη στην ενεργή κορυφογραμμή του μέσου Ατλαντικού, η περιοχή της λίμνης αλλάζει κάθε φορά που εμφανίζεται ηφαιστειακή δραστηριότητα. Όλο το νερό εισέρχεται και εξέρχεται από υπόγειες σήραγγες, οι οποίες επίσης αλλάζουν σε εύλογη τακτική βάση.
Αυτή η κατάδυση είναι δύσοσμη – οι εκροές θείου χτυπούν στο πίσω μέρος του λαιμού σας μόλις φύγετε από το μίνι λεωφορείο. Αυτό δεν μειώνει τον ενθουσιασμό μας και η κατάδυση συνεχίζεται έξω στη λίμνη, ακολουθώντας τους ενδεικτικούς υποβρύχιους ήχους φυσαλίδων και συριγμού.
Στην αρχή δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένα ραβδωτό λευκό χώμα στον πυθμένα της λίμνης, αλλά αυτό συνοδεύεται από φυσαλίδες και μια γαλακτόλευκη υφή στο νερό.
Τελικά βρίσκουμε τους αεραγωγούς, τρύπες στον πυθμένα της λίμνης από τις οποίες ξεχύνεται πολύ ζεστό νερό. Φυσικά, όταν το περιβάλλον νερό είναι 1°C πάνω από την κατάψυξη, το νερό που εκκενώνεται ψύχεται αρκετά γρήγορα.
Η ομίχλη της διαφοράς θερμοκρασίας είναι μαγευτική. Το κρύο και η μυρωδιά (που φαίνεται ακόμη και να διαπερνά μάσκα καουτσούκ) απορροφά γρήγορα την ενέργειά μας και καθώς μειώνονται οι χρόνοι κατάδυσής μας, αποφασίζουμε να το ονομάσουμε μια μέρα. Τι ταξίδι!