Το Αρχιπέλαγος του Τσάγκος, η απομακρυσμένη αλυσίδα των επτά ατόλων στον Ινδικό Ωκεανό, που για πολύ καιρό διατηρείται ως ένας από τους πιο παρθένους κοραλλιογενείς υφάλους στον κόσμο, έχει πληγεί από σοβαρή λεύκανση και εξαφάνιση των πιο ρηχών κοραλλιών του.
Το Αρχιπέλαγος του Τσάγκος, η απομακρυσμένη αλυσίδα των επτά ατόλων στον Ινδικό Ωκεανό, που για πολύ καιρό διατηρείται ως ένας από τους πιο παρθένους κοραλλιογενείς υφάλους στον κόσμο, έχει πληγεί από σοβαρή λεύκανση και εξαφάνιση των πιο ρηχών κοραλλιών του.
Διαβάστε επίσης: Οι καρχαρίες εγκαταλείπουν τους καυτούς κοραλλιογενείς υφάλους - το poo των πτηνών προσφέρει μόνο ανοδικά
Μια ομάδα 14 επιστημόνων με επικεφαλής τον καθηγητή John Turner από τη Σχολή Ωκεανικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Bangor ολοκλήρωσε πρόσφατα μια αποστολή στο αρχιπέλαγος, το οποίο βρίσκεται σε μια από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές του κόσμου, τη Βρετανική Επικράτεια Ινδικού Ωκεανού.
Η περιοχή καλύπτει μια περιοχή στο μέγεθος της Γαλλίας και είναι σε μεγάλο βαθμό ακατοίκητη από το 1971, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο έδιωξε τους κατοίκους για να επιτρέψει στις ΗΠΑ να αναπτύξουν τη ναυτική βάση του Ντιέγκο Γκαρσία.
Εκτός από τα κοράλλια του, το Chagos Marine Reserve περιέχει σημαντικούς πληθυσμούς απειλούμενων ειδών, συμπεριλαμβανομένων των καρχαριών και των χελωνών και, λέει το πανεπιστήμιο, έχει παράσχει ένα σημείο αναφοράς για την αντιστροφή κατεστραμμένων οικοσυστημάτων αλλού.
Οι επιστήμονες πέρασαν τρεις εβδομάδες στο εφεδρικό περιπολικό σκάφος Grampian Frontier να αξιολογήσει πώς οι κοραλλιογενείς ύφαλοι σε τρεις από τις ατόλες είχαν επηρεαστεί από τα γεγονότα της θέρμανσης των τελευταίων δύο ετών.
Καταδύοντας εκτεθειμένους προς τη θάλασσα υφάλους, υπήνεμους υφάλους λιμνοθάλασσας και υφάλους μπαλωμάτων σε βάθος 25 μέτρων, ανέφεραν ότι, αν και τα κοράλλια κάτω των 15 μέτρων ήταν γενικά καλά στην υγεία τους, τα περισσότερα από αυτά πάνω από αυτό το βάθος -εκτός από τους συχνά πολύ μεγάλους πόρους- είχαν πεθάνει.
Πολλά μεγάλα επιτραπέζια κοράλλια είχαν καταρρεύσει και σε εκτεθειμένες τοποθεσίες είχαν παρασυρθεί από τον ύφαλο, παίρνοντας μαζί τους νεαρά κοράλλια.
Στους εκτεθειμένους υφάλους προς τη θάλασσα, οι εκρήξεις κρύου νερού φάνηκαν να βοηθούν στην προστασία των κοραλλιών που βρίσκονται βαθύτερα.
«Είμαστε προφανώς λυπημένοι που βλέπουμε τους κοραλλιογενείς υφάλους του Τσάγκος σε αυτή την κατάσταση, η οποία δεν διαφέρει από αυτήν άλλων τοποθεσιών που επηρεάζονται από το κλίμα, όπως ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος», δήλωσε ο καθηγητής Turner.
Ωστόσο, πρόσθεσε ότι «παρέμεινε αισιόδοξος ότι αυτοί οι ύφαλοι, προστατευμένοι και απομακρυσμένοι από ανθρώπινες επιπτώσεις, μπορούν ακόμα να αναπηδήσουν όπως έκαναν μετά το γεγονός της υπερθέρμανσης του 1997/98».
Πρόσθεσε ότι ένα αποκορύφωμα της αποστολής ήταν μια συνάντηση με έναν αλωνιστή καρχαρία, τον απειλούμενο πελαγίσιο που επισκέπτεται υφάλους για καθαρισμό, αλλά δεν είχε ξαναφανεί στο Τσάγκος.
«Ο καρχαρίας ήταν τόσο έκπληκτος όσο κι εγώ και χρησιμοποίησε μια κίνηση της απέραντης ουράς του για να φύγει γρήγορα στο μπλε».
Η αποστολή χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Μπερταρέλι μέσω της Ζωολογικής Εταιρείας του Λονδίνου.
