ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ DR ANEMONE

ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΑΝΕΜΟΝΟΨΑΡΙ. Το χαριτωμένο μικρό παιδί που απεικονίζεται στο Finding Nemo της Disney μας φέρνει ένα χαμόγελο και την αίσθηση της παιδικής αθωότητας.
Τρέχοντας συνεχώς ανάμεσα στα πλοκάμια της ανεμώνης, τα ψάρια ανεμώνης ζουν συμβιωτικά με μια ανεμώνη, παρέχοντας μικροσκοπικά σωματίδια τροφής στον ξενιστή τους, ενώ οι ανεμώνες τους παρέχουν προστασία στα πλοκάμια που τσιμπούν.
Οι ανεμώνες έχουν με την πάροδο του χρόνου ανοσία στο δηλητήριο που παράγουν οι ανεμώνες. Θεωρείται ότι περνούν μια περίοδο εγκλιματισμού κατά την οποία αποκτούν προστασία από
τα πλοκάμια που τσιμπούν μέσα από μια προστατευτική μεμβράνη που καλύπτει ολόκληρο το σώμα τους.
Προσκολλημένοι στον κοραλλιογενή ύφαλο και στους βράχους στον πυθμένα του ωκεανού με ένα αυτοκόλλητο πόδι, οι ανεμώνες μπορούν να βρεθούν μεμονωμένα σε πολλούς υφάλους σε όλο τον κόσμο, αλλά περιστασιακά μπορούν να φανούν σε μεγάλες συναθροίσεις, όπως στο Anemone Thila στις Μαλδίβες.
Οι ανεμώνες μπορεί να είναι τόσο μικρές όσο 5 χιλιοστά και μπορούν να μεγαλώσουν έως και 2 μέτρα. Μπορούν να έχουν οτιδήποτε, από μερικά πλοκάμια έως και μερικές εκατοντάδες, και αυτά συχνά φαίνονται να αναδύονται από μανδύες με έντονα χρώματα. Οι μανδύες μπορούν να απλωθούν τόσο φαρδιά που δύσκολα φαίνονται ή μπορούν να κλείσουν έτσι ώστε μόνο μερικά πλοκάμια να προεξέχουν από αυτά.
Οι ανεμώνες βρίσκονται κυρίως σε τροπικά νερά, αλλά μερικές έχουν προσαρμοστεί σε πιο δροσερά νερά σε όλο τον κόσμο. Γενικά μένουν στο ίδιο σημείο για όλη τη διάρκεια της ζωής τους – 60-80 χρόνια. Θα αποκολληθούν μόνο αν τους επιτεθούν.
Είναι ασεξουαλικά και μπορούν να αναπαραχθούν με μια ανεμώνη του αντίθετου φύλου ή, πιο ενδιαφέρον, με διαίρεση - χωρίζοντας σε δύο γενετικά πανομοιότυπες ανεμώνες.

ΤΑ ΠΛΗΚΑΜΙΑ ΤΟΥ Οι ανεμώνες είναι οπλισμένες με χιλιάδες κύτταρα νηματοκύστων που εκρήγνυνται με την αφή, εκτοξεύοντας ένα δόρυ σαν καμάκι που περιέχει δηλητήριο στα θύματά τους. Αυτό τους παραλύει και οι ανεμώνες τις μεταφέρουν στο στόμα τους για να φάνε χρησιμοποιώντας τα πλοκάμια τους.
Το δηλητήριο περιέχει ένα μείγμα νευροτοξινών, αλλά αυτό το δηλητηριώδες τσίμπημα δεν είναι επιβλαβές για τον άνθρωπο. Αντίθετα, μια από τις τοξίνες έχει γίνει πρόσφατα πολύ ενδιαφέρουσα για τους ιατρικούς ερευνητές ως πιθανή θεραπεία για ανθρώπινες ασθένειες, ιδιαίτερα τη σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ), τις αυτοάνοσες ασθένειες και την παχυσαρκία.
Η θαλάσσια ζωή έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό για τη θεραπεία ανθρώπινων παθήσεων. Πολλές μη αποδεδειγμένες θεραπείες, ειδικά στην ασιατική ιατρική, απειλούν ευαίσθητα είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως οι ιππόκαμποι που συλλέγονται για την κινεζική ιατρική για να «θεραπεύσουν» μια σειρά από ασθένειες από νεφρική νόσο έως ανικανότητα. Αυτές οι λεγόμενες θεραπείες δίνουν ένα κακό όνομα στη θαλάσσια ιατρική.
Ωστόσο, όλο και περισσότερες έρευνες γίνονται για τα πραγματικά ιατρικά οφέλη που προσφέρει η θαλάσσια ζωή.
Το άσθμα, η αρθρίτιδα και οι φλεγμονώδεις διαταραχές αντιμετωπίζονται χρησιμοποιώντας ένα ένζυμο που ονομάζεται Secosteroid, το οποίο τα κοράλλια χρησιμοποιούν για να προστατευτούν από ασθένειες.
Τα βρυόζωα παρόμοια με τα βαρέλια χρησιμοποιούνται για μια αντικαρκινική ένωση, μαζί με γαλαζοπράσινα φύκια, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα. Τα μαστίγια της Καραϊβικής και οι οπαδοί της γοργόνας φαίνεται να έχουν επίσης εκπληκτικές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Εκτός από φαρμακευτική ουσία, τα θαλάσσια είδη χρησιμοποιούνται για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το σώμα μας.
Οι καρχαρίες έχουν βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν πώς λειτουργούν τα νεφρά μας. καλαμάρια και αστακούς, πώς τα νεύρα μεταφέρουν τον ηλεκτρισμό. αχινοί και αστερίες, πώς αναπτύσσονται τα έμβρυα από ένα μόνο γονιμοποιημένο κύτταρο. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα, αλλά πολλά είδη χρησιμοποιούνται με επιτυχία στην ιατρική έρευνα και δοκιμές.
Οι ανεμώνες είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες γιατί δεν συλλέγονται, δεν καταστρέφονται ή σκοτώνονται για έρευνα.
Μπορούν να διατηρηθούν σε συνθήκες ενυδρείου και να «στρεχτούν» για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με την εισαγωγή μιας μικρής ποσότητας παγωμένου απεσταγμένου νερού, το οποίο τους αναγκάζει να πυροδοτήσουν τις νηματοκύστεις στα πλοκάμια τους.
Αυτές οι νηματοκύστεις στη συνέχεια συλλέγονται και χρησιμοποιούνται στην έρευνα. Αυτή η διαδικασία μιμείται τη φύση και φαίνεται να μην προκαλεί διαρκή επίδραση στις ανεμώνες.
Η νευροτοξίνη των νηματοκύστεων περιέχει μια πρωτεΐνη πολύ παρόμοια σε μοριακή δομή με τους νευρώνες των θηλαστικών. Δοκιμές σε αυτές τις πρωτεΐνες έδειξαν ότι μπορούν είτε να επιτρέψουν είτε να εμποδίσουν την είσοδο ενός συγκεκριμένου συνόλου ιόντων καλίου μέσα και έξω από τα κύτταρα.
Αυτά τα ιόντα ή κανάλια αποδεικνύονται δυσλειτουργικά σε αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ΣΚΠ. Ο αποκλεισμός αυτών των ιόντων κλείνει αποτελεσματικά τα κύτταρα που προκαλούν τη βλάβη.
Οι δοκιμές βρήκαν επίσης ένα άλλο πλεονέκτημα του αποκλεισμού αυτών των καναλιών. Ο μεταβολισμός στα θηλαστικά αυξάνεται και η παχυσαρκία μειώνεται, κάτι που αποτελεί σημαντική ανακάλυψη στην καταπολέμηση προβλημάτων υγείας που σχετίζονται με τα παχύσαρκα. Εάν η παχυσαρκία μειωθεί, θα μειωθούν και αυτά τα συναφή ιατρικά προβλήματα.

ΕΑΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΝΕΜΑΤΟΚΥΣΤΕΣ ως θεραπεία, επειδή αναγεννούν τις ανεμώνες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά σχεδόν επ' αόριστον μέχρι τον φυσικό τους θάνατο – έτσι δεν θα υπήρχε ανάγκη να συλλεχθούν μεγάλες ποσότητες ανεμώνων.
Έχω έναν νέο σεβασμό για τις ανεμώνες. Πάντα τους λάτρευα και περνούσα ώρες προσπαθώντας να φωτογραφίσω ανεμώνες να τρέχουν γύρω από τα πλοκάμια τους, αλλά τώρα, ενώ προσπαθώ να βγάλω κάτι παραπάνω από μια ουρά ή πτερύγιο στη λήψη μου, θα αφιερώσω λίγο χρόνο για να τιμήσω αυτούς και όλη την άλλη θαλάσσια ζωή που θα μπορούσε να είναι το κλειδί για τον έλεγχο ή τη θεραπεία πολλών ανθρώπινων ασθενειών.