Κατάδυση / Βομβαρδιστικό

Ομάδες καταδύσεων των ΗΠΑ εργάζονται σε όλο τον κόσμο για να βρουν τα λείψανα του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων που λείπουν σε δράση από προηγούμενες συγκρούσεις και η διαδικασία μπορεί να φέρει στο επίκεντρο σημαντικά ναυάγια – τίποτα περισσότερο από ένα WW2 B-24 Liberator στην Κροατία.

GEMMA SMITH ήταν μέρος της ομάδας. Φωτογραφίες: Brett Seymour, NPS/DPAA Η ομάδα καταδύσεων εργάζεται στα συντρίμμια του βομβαρδιστικού Β-24, που είναι ακόμα πολύ αναγνωρίσιμο μεγάλο βομβαρδιστικό.

Προετοιμασία για την κατάδυση: Ένα μάθημα ιστορίας

ΕΝΑ ΑΡΓΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ τον Μάρτιο του 2017 στο Μπόκο Ράτον της Νότιας Φλόριντα, στέκομαι στον απίθανο ήλιο και περιμένω. Η θερμοκρασία ακόμα και στη σκιά είναι ζεστή και άβολα υγρή. Παρ 'όλα αυτά, βάζω πολύ έντονα επιπλέον στρώματα για να με κρατάω ζεστό.

Δεν έχει σημασία πόσο άβολα με κάνει αυτή τη στιγμή – σε λίγα λεπτά, όταν θα βρεθώ αρκετές χιλιάδες πόδια στον αέρα σε ένα βομβαρδιστικό B-24 χωρίς πίεση, κρύο και δροσερό, ξέρω ότι θα το χαρώ.

Αν και ανυπομονώ για την ευκαιρία να πετάξω στο Witchcraft, το μοναδικό εναπομείναν αξιόπλοο B-24 στον κόσμο, αυτό το ταξίδι δεν έχει να κάνει μόνο με τη διασκέδαση. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να μάθω τις λεπτομέρειες αυτού του τύπου αεροπλάνου για την πιο ουσιαστική και συναρπαστική υποβρύχια αρχαιολογική δουλειά της καριέρας μου, που θα γίνει αργότερα μέσα στο έτος στα ανοιχτά του μικρού νησιού Vis, στην Κροατία.

Η κατανόηση της διάταξης αυτού του βομβαρδιστή και το πού θα βρείτε πράγματα, θα αποδειχθεί σημαντική για την ομάδα μας.

Η σημασία του B-24 Liberator

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ παρήγαγαν μόνο τρία βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας, τετρακινητήρων, βαρέως τύπου σε οποιονδήποτε πραγματικό αριθμό: τα B-17, B-24 και B-29.

Πολλά έχουν ειπωθεί για το πιο διάσημο από αυτά, το κομψό και κομψό B-17 "Flying Fortress" και, αργότερα, το B-29 "Super Fortress". Ωστόσο, το άσχημο παπάκι της ομάδας, το B-24 "Liberator", αγνοείται πολύ συχνά στις μέρες μας για τα πιο λαμπερά αδέρφια του, παρά την καινοτομία του σχεδιασμού του και τον ρόλο που έπαιξε στη νίκη του πολέμου.

A Community Icon: The Tulsamerican

Το έργο μας θα επικεντρωθεί στα συντρίμμια ενός συγκεκριμένου B-24, που βρίσκεται τώρα σε βάθος 37-60 μέτρων στην Αδριατική Θάλασσα – το Tulsamerican. Αυτό ήταν το τελευταίο B-24 που κατασκευάστηκε από το εργοστάσιο Douglas της Tulsa, ένα κοινό έργο που χρηματοδοτήθηκε από την κοινότητα της Tulsa, τον λαό της Οκλαχόμα και τους εργάτες του εργοστασίου. Έγινε ένα εικονίδιο της κοινότητας και παραμένει μέχρι σήμερα.

Πέταξε πολλές επιτυχημένες αποστολές στον πόλεμο μέχρι τη μοιραία ημέρα της 17ης Δεκεμβρίου 1944. Έχοντας επιβιώσει από μια φαύλο κυνομαχία με τη Luftwaffe, ο βαριά κατεστραμμένος Tulsamerican προσπαθούσε να επιστρέψει κουτσαίνοντας στο συμμαχικό αεροδρόμιο στο Vis για επισκευές όταν συνετρίβη στη θάλασσα .

Η ταχύτητα και η γωνία με την οποία χτύπησε το νερό προκάλεσαν το σκίσιμο της άτρακτου στο μισό, με αποτέλεσμα το πίσω τμήμα να βυθιστεί σε βαθύτερο νερό περίπου στα 60 μέτρα.

Το πιλοτήριο διαλύθηκε σχεδόν εντελώς, αλλά το εμπρός τμήμα παραμένει σχετικά άθικτο.

Από τους 10 άντρες που επέβαιναν, τρεις από το πλήρωμα δεν κατάφεραν να βγουν έγκαιρα από το αεροπλάνο. Ο ένας πιστεύεται ότι παρασύρθηκε ενώ ήταν ακόμα στην επιφάνεια, αλλά ο πιλότος και ο πλοηγός πιστεύεται ότι παραμένουν μέσα στα συντρίμμια μέχρι σήμερα.

Η ομάδα μας θέλει είτε να επιστρέψει αυτούς τους άνδρες στο σπίτι, είτε να αποδείξει οριστικά ότι δεν είναι πια εκεί. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέλουμε να κλείσουμε τις οικογένειές τους.

Άφιξη στην Κροατία και Επιπλοκές Έργου

ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ Κροατική πόλη Σπλιτ στα μέσα Ιουνίου για να γνωρίσουμε την υπόλοιπη ομάδα μας. Οι περισσότεροι είναι γνώριμα πρόσωπα, με τα οποία έχουμε συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια στο έργο των Αντικυθήρων στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και κάποιοι νεοφερμένοι.

Αυτό είναι ένα έργο που εκτελείται κυρίως με την DPAA (Defence Prisoner Of War / Missing In Action Accounting Agency), μια κυβερνητική υπηρεσία των ΗΠΑ που ιδρύθηκε το 2015 από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Η μοναδική του αποστολή είναι να ανακτήσει το στρατιωτικό προσωπικό που καταγράφεται ως αγνοούμενο, από όλους τους προηγούμενους πολέμους και συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, επομένως έχουμε και εκπροσώπους αυτής της οργάνωσης μαζί σε αυτό το έργο.

Όλοι αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικό για τα μέλη του πληρώματος να επιστρέψουν στις οικογένειές τους και μας ενώνει ο κοινός μας στόχος.

Η ζωή του έργου δεν είναι ποτέ χωρίς περιπλοκές και αυτή είναι επίσης μια τεράστια συνεργασία μεταξύ πολλών διαφορετικών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο του DPAA αλλά και του Πανεπιστημίου Lund της Σουηδίας, του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole, της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων των ΗΠΑ και του Κροατικού Ναυτικού.

Έχουμε πολλούς διδακτορικούς αρχαιολόγους στην ομάδα μας, επαγγελματίες δύτες, υποβρύχιους φωτογράφους και βιντεογράφους και μια ομάδα υποβρύχιων αρματωσιών, καθώς και ένα συνεργείο ταινιών ξηράς, που θα ακολουθήσουν αργότερα ένα ντοκιμαντέρ που κάνουν για τη NOVA TV για την αποστολή μας.

Η πρώτη μας δουλειά μόλις φτάσουμε στο Vis είναι να μεταφέρουμε όλο τον εξοπλισμό μας, συμπεριλαμβανομένων αναπνευστήρων, βαθμίδων, συμπιεστών, αντλιών, βυθοκόρους, σκούτερ, πλέγματα έρευνας, εξοπλισμού αρματωσιάς, ειδικών συσκευών ανίχνευσης οστών και πολλά άλλα, στο μεγάλο σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού στο οποίο βρισκόμαστε βασίζονται.

Την πρώτη νύχτα της διαμονής μας παθαίνω ένα τσίμπημα σφήκας στο βλέφαρό μου και περνάω τις επόμενες δύο μέρες με ένα μάτι πρησμένο σε μέγεθος μπάλας του τένις. Αυτά συμβαίνουν σε αποστολές και είναι μόνο μια πτυχή του να βρίσκεσαι σε ένα απομακρυσμένο μέρος με βασικές συνθήκες διαβίωσης. Ή το αποδέχεσαι ή βρίσκεις διαφορετική καριέρα!

Το να φοράμε ένα προσοφθάλμιο και να μοιάζουμε σαν πειρατής για λίγες μέρες είναι ασήμαντο σε σχέση με αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε.

The First Dive: A Reconnaissance Mission

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ σε αυτό το ναυάγιο αξίζει κάθε προσπάθεια που έχει καταβάλει η ομάδα στο έργο. Όλοι έχουμε περάσει τόσους μήνες ερευνώντας την ιστορία, τα σχηματικά σχέδια και τη διάταξη αυτού του αεροπλάνου που είναι σουρεαλιστικό να το δούμε στην πραγματικότητα.

Κατεβαίνω τη γραμμή βολής με τον Μπρένταν Φόλεϊ, τον επικεφαλής του έργου, και βλέπουμε τα συντρίμμια του Tulsamerican να εμφανίζονται από κάτω μας για πρώτη φορά. Παρά το γεγονός ότι είδαμε πολλές φωτογραφίες και βίντεο πλάνα, εξακολουθώ να εκπλήσσομαι από το πόσο σχετικά άθικτο είναι.

Το αεροσκάφος αναποδογυρίστηκε από την πρόσκρουση της συντριβής, προκαλώντας σοβαρές ζημιές, αλλά εξακολουθεί να είναι προφανώς ένα αεροπλάνο, και όχι απλώς ένας σωρός από μη αναγνωρίσιμα σπασμένα μέταλλα.

Οι τέσσερις ακτινωτοί κινητήρες είναι πολύ σπασμένοι, αλλά στέκονται περήφανοι από τον βυθό της θάλασσας, ο ένας με τους έλικες ακόμα συνδεδεμένους.

Τα φτερά απλώνονται με ανυπομονησία σε κάθε πλευρά, και τρυπώντας από κάτω κάποιο στριμμένο μέταλλο είναι τα αδύναμα υπολείμματα των αλεξίπτωτων που δεν αναπτύχθηκαν ποτέ.

Βυθίζοντας το κεφάλι μας κάτω από τα φτερά, βλέπουμε δύο τεράστιες φιάλες οξυγόνου που χρησιμοποιούνταν για την παροχή αερίου στο πλήρωμα όταν βρίσκονταν σε μεγάλα υψόμετρα.

Τα πυρομαχικά γεμίζουν τον βυθό της θάλασσας και οι τροχοί ελέγχου του πιλότου και του συγκυβερνήτη φαίνονται βάναυσα πεταμένοι στη μία πλευρά, όπου το πιλοτήριο σκίστηκε σε γωνία 90°. Το Tulsamerican δεν θα πετάξει ποτέ ξανά, αλλά παρά τη ζημιά παραμένει κάτι που πρέπει να θαυμάζουμε.

Η ανασκαφική διαδικασία και οι αρχικές ανακαλύψεις

Η πρώτη εβδομάδα της ανασκαφής κυλά ομαλά. Οι μεγάλες μέρες αποτελούνται από πολλαπλές περιστροφές κατάδυσης που ακολουθούνται από υγρό κοσκίνισμα στο σκάφος ό,τι εκτρέφεται από τον πυθμένα της θάλασσας. Ομάδες δύο ή τριών ατόμων πηγαίνουν σε βάρδιες για να ανασκάψουν και να βυθοκορήσουν προσεκτικά το νερό γύρω από το αεροπλάνο, όπου πιστεύουμε ότι μπορεί να βρίσκονται ακόμα οι αεροπόροι.

Κάθε ομάδα εργασίας περιλαμβάνει τουλάχιστον έναν αρχαιολόγο και έναν επαγγελματία δύτη για να επιβλέπουν τους επιστήμονες καθώς εργάζονται. Είναι μια αργή διαδικασία.

Τα υπολείμματα που αναζητούμε θα μπορούσαν να είναι μικροσκοπικά και είναι επιτακτική ανάγκη να μην χάσετε τίποτα.

Αν και κανένα οστικό κατάλοιπο δεν είναι άμεσα εμφανές, αρχίζουμε σιγά σιγά να αποκαλύπτουμε προσωπικό εξοπλισμό. Το οξυγόνο του συγκυβερνήτη μάσκα αποκαλύπτεται για πρώτη φορά μετά από περισσότερα από 70 χρόνια και την επόμενη μέρα βρίσκουμε τα ακουστικά του πιλότου, θαμμένα στο ίζημα που περιβάλλει το παραμορφωμένο πιλοτήριο.

Αν και αυτό το αεροπλάνο ανακαλύφθηκε και αναγνωρίστηκε μόνο την περασμένη δεκαετία, τώρα καταδύεται αρκετά τακτικά από δύτες αναψυχής, οι οποίοι δυστυχώς άρχισαν να απομακρύνουν σιγά σιγά το αεροπλάνο. Το μόνο που ελπίζουμε είναι ότι αυτό που αναζητούμε είναι αρκετά βαθιά κάτω από το ίζημα για να παραμείνει ανενόχλητο.

Καιρικά δεινά και αναμονή

Μετά την πρώτη εβδομάδα του τέλειου καιρού, ο άνεμος αλλάζει κατεύθυνση και μας απαγορεύει την πρόσβαση στον ιστότοπό μας για οκτώ ημέρες. Είναι μια απογοήτευση που έχουν βιώσει όλοι οι δύτες κάποια στιγμή, αλλά ποτέ δεν γίνεται ευκολότερη.

Όλοι είναι πρόθυμοι και έχουν κίνητρο να δουλέψουν, αλλά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρακολουθούμε τα κύματα να σκάνε και τον άνεμο να ουρλιάζει και να το περιμένουμε.

Τρεις από την ομάδα καταδύσεων έχουν την ευκαιρία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου να βουτήξουν σε ένα άλλο ναυάγιο αεροσκάφους, ένα B-17 που βρίσκεται στα 72 μέτρα, το οποίο η DPAA πιστεύει ότι μπορεί επίσης να περιέχει υπολείμματα ενός μέλους πληρώματος.

Πραγματοποιούμε μόνο μία κατάδυση αναγνώρισης, αλλά αυτό είναι χωρίς αμφιβολία το πιο απίστευτο ναυάγιο αεροπλάνου που έχω δει ποτέ. Είναι σχεδόν εντελώς άθικτο, λόγω των προπέλων που εξακολουθούν να συνδέονται και στους τέσσερις κινητήρες. Φαίνεται έτοιμο να απογειωθεί από τον βυθό και να αρχίσει να πετάει ξανά ανά πάσα στιγμή.

Επανάληψη και Τελικές Στιγμές της Κατάδυσης

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΠΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ, και μπορούμε να επιστρέψουμε στη δουλειά. Με μόνο 10 ημέρες καταδύσεων να απομένουν στην τοποθεσία, ανυπομονούμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε.

Αν και επιθυμούμε να ενοχλήσουμε την τοποθεσία όσο το δυνατόν λιγότερο, μετά από περαιτέρω συζητήσεις με τους αρχαιολόγους, τα μέλη της DPAA και το Υπουργείο Πολιτισμού της Κροατίας, αποφασίστηκε να αφαιρεθούν τα αλεξίπτωτα από τον χώρο. Παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να βυθοκορήσουμε με επιτυχία από κάτω τους και δεν μπορούμε να αναλάβουμε τον κίνδυνο να κλείσουμε τον ιστότοπο χωρίς να διερευνήσουμε πλήρως την πιθανότητα να κρύβονται εκεί υπολείμματα.

Η πρώτη ομάδα αναλαμβάνει τη δουλειά της απομάκρυνσης και όταν ο Μπρένταν και εγώ πέφτουμε ως ομάδα δύο για να ξεκινήσουμε τις ανασκαφές, είναι σαφές ότι έχουμε βρει την περιοχή μας.

Τα ευρήματα και τα συναισθήματα

Μακάρι να ήμουν αρκετά εύγλωττος για να εκφράσω με λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα του να έβλεπα κάτι να βρίσκεται στην κοιλότητα της λάσπης όπου βρισκόταν το αλεξίπτωτο, και να συνειδητοποιήσω ότι είναι πιθανό να υπάρχουν ανθρώπινα υπολείμματα. Αυτός μπορεί να είναι ο αδερφός, ο σύζυγος, ο πατέρας, ο γιος κάποιου και θα τους επιτρέψουμε επιτέλους να πάνε σπίτι στις οικογένειές τους. Είναι ένα απερίγραπτο συναίσθημα και δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ.

Τις επόμενες ημέρες συνεχίζουμε να βρίσκουμε περαιτέρω πιθανά οστικά υπολείμματα, καθώς και τη ζωή του «Mae West»σακάκι που θα φορούσαν οι άντρες σε περίπτωση χαντάκωσης στη θάλασσα.

Είναι μια συναισθηματική εμπειρία για όλη την ομάδα και επηρεαζόμαστε όλοι με διαφορετικούς τρόπους. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι το καθήκον προς αυτούς τους άνδρες και η δέσμευση να διασφαλίσουν ότι τους φέρονται όσο το δυνατόν με σεβασμό τώρα που έχουν βρεθεί. Εκείνο το βράδυ αγοράζουμε ένα μπουκάλι ουίσκι και φρυγανίζουμε αυτούς τους πεσμένους αεροπόρους, που πλήρωσαν την απόλυτη θυσία στον πόλεμο.

Συμπέρασμα: Το ταξίδι προς τα εμπρός και η σημασία της μνήμης

Καθώς η κατάδυση πλησιάζει στο τέλος της και αποστρατευόμαστε και ξεκινάμε το ταξίδι για το επόμενο έργο μας, ο ρόλος μου σε αυτήν την ιστορία τελειώνει. Από εδώ, όλα τα πιθανά οστικά υπολείμματα και προσωπικά αντικείμενα αποστέλλονται σε εργαστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες για εξέταση και ανάλυση DNA.

Τα αποτελέσματα μπορεί να χρειαστούν εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια, αλλά ελπίζουμε ότι όλα τα υπολείμματα μπορούν να συνδεθούν οριστικά με άτομα. Πιο εύκολο να το πεις παρά να το κάνεις - συχνά δεν υπάρχουν γενετικά δεδομένα στο αρχείο για τους χαμένους άνδρες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και οι επιστήμονες πρέπει να βασίζονται σε απογόνους που θα έρθουν μπροστά για να βρουν μια αντιστοιχία DNA.

Μερικές φορές οι άνθρωποι ρωτούν: «Γιατί να καταβάλουμε τόση προσπάθεια για να αναζητήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φύγει από καιρό;» Η απάντηση είναι απλή: μην αφήσετε κανέναν Αμερικανό στρατιώτη πίσω. Το μότο της DPAA «Δεν είσαι ξεχασμένος» εξακολουθεί να ισχύει. Είμαι περήφανος που μπόρεσα να παίξω έναν μικρό ρόλο βοηθώντας να φέρουν μερικούς από αυτούς τους άνδρες στο σπίτι.