ΚΑΤΑΔΥΤΗΣ ΝΑΥΗΓΟΥ
Στο τελευταίο μέρος μιας σειράς άρθρων που βασίζονται σε ναυάγια που έχουν καλύψει τα τελευταία πέντε χρόνια, ο JOHN LIDDIARD εξετάζει τη συνεχιζόμενη καταδυτική κληρονομιά του Μεγάλου Πολέμου μετά την ανακωχή
Ο γερμανικός στόλος
Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τα γερμανικά πολεμικά πλοία εγκλωβίστηκαν από τη Βρετανία και τη Γαλλία. Η ιστορία πίσω από τα ναυάγια στο Scapa Flow είναι γνωστή, επομένως δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες εδώ.
Οι Γερμανοί αξιωματικοί και τα πληρώματα βαρέθηκαν να περιμένουν να συμφωνηθεί η μοίρα τους, ανησυχώντας ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα αποτύχουν και ότι το Βασιλικό Ναυτικό θα χρησιμοποιούσε τα πλοία τους. Έτσι, στις 21 Ιουνίου, 52 πλοία ναυάγησαν. Πολλά διασώθηκαν στη συνέχεια και τώρα έχουν απομείνει μόνο επτά, τέσσερα καταδρομικά και τρία θωρηκτά, σε ιδανική τοποθεσία για δύτες.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτά τα ναυάγια στο Scapa Flow 100, το χαρακτηριστικό του Mike Ward τον Ιούνιο ζήτημα του δύτη.
Ενώ το πιο γνωστό, το Scapa Flow δεν είναι η μόνη τοποθεσία όπου μπορείτε να βουτήξετε γερμανικά πολεμικά πλοία που βυθίστηκαν μετά τον πόλεμο. Οι δύτες Scapa μπορεί να βούτηξαν τους πυργίσκους του θωρηκτού SMS Bayern, το υπόλοιπο σκάφος είχε διασωθεί για σκραπ, και το αδελφό πλοίο της Μπάγερν ήταν το SMS Baden, το ναυάγιο του οποίου εμπόδισαν οι βρετανοί ναύτες που επιβιβάστηκαν και την παρέλυσαν.
Στη συνέχεια, το Baden επιπλεύτηκε ξανά και το 1921 χρησιμοποιήθηκε ως στόχος σε δύο γύρους δοκιμών όπλων, δοκιμάζοντας νέα πυρομαχικά για τα όπλα RN. Μετά τον δεύτερο γύρο, σκοτώθηκε στο Χερντ Ντιπ, μια καταβόθρα βάθους 180 μέτρων βόρεια των Νήσων της Μάγχης. Εξ όσων γνωρίζω, το ναυάγιο έχει καταδυθεί μόνο μία φορά.
Για μια πιο προσιτή κατάδυση στο ναυάγιο, το ελαφρύ καταδρομικό SMS Nurnberg σώθηκε επίσης από το ναυάγιο στο Scapa Flow. Η Nurnberg ήταν ένα ελαφρύ καταδρομικό της ίδιας κλάσης Konigsberg με το Karlsruhe στο Scapa Flow.
Το 1922 ακολούθησε το Baden για να χρησιμοποιηθεί για δοκιμές πυροβόλων στα ανοιχτά του Isle of Wight. Ευτυχώς για τους δύτες, το ναυάγιο βρίσκεται 10 μέτρα μακριά από έναν βυθό 63 μέτρων, οπότε βρίσκεται μόλις στην εμβέλεια trimix.
Βρίσκεται στο μέσο του καναλιού μεταξύ του Isle of Wight και του Cherbourg.
Απόρριψη U-boat
Δεν ήταν μόνο η μοίρα του γερμανικού στόλου επιφανείας που έπρεπε να αποφασιστεί.
Περίπου 100 U-boat επέζησαν του πολέμου για να οικειοποιηθούν και να μοιραστούν μεταξύ των Συμμάχων. Πολλά πωλήθηκαν απλώς για σκραπ. άλλα χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες δοκιμές προτού διαλυθούν.
Τα υποβρύχια είναι αξιοσημείωτα ασταθή στη ρυμούλκηση, και υπάρχουν πολλές ιστορίες που έσπασαν ρυμούλκηση και ξεβράστηκαν στην ξηρά. Τόσο το U-118 όσο και το UB-131 ξεβράστηκαν στη στεριά στο Hastings και το U-118 έγινε καλοκαιρινό τουριστικό αξιοθέατο. YouTube μεταφέρει ένα παλιό απόσπασμα των Pathé News από το 1919.
Για όσους θέλουν να βουτήξουν ένα υποβρύχιο, το UB-130 βυθίστηκε το 1921 ενώ βρισκόταν υπό ρυμούλκηση από το Beachy Head. Το ναυάγιο βρίσκεται σπασμένο στα 38 μέτρα.
Το UB-122 είχε παρόμοια μοίρα ενώ βρισκόταν υπό ρυμούλκηση του ποταμού Medway στο Κεντ, αλλά, σε μια δύσκολη τοποθεσία στις λασπότοπες, δεν σώθηκε ποτέ. Τα υπολείμματα φαίνονται κατά την άμπωτη, αλλά δεν είναι το είδος του ναυαγίου που θα θέλατε να βουτήξετε.
Ένας μικρός στολίσκος επτά U-boat μεταφέρθηκε στο Falmouth για να αξιολογηθεί. Μετά από διάφορες δοκιμές, ανασύρθηκαν στην ξηρά για να ελέγξουν για ζημιές. Τα ναυάγια διασώθηκαν στη συνέχεια για θραύσματα, αποχωρώντας
μια διασπορά συντριμμιών από τα κάτω μέρη των σκαφών σε ρηχά νερά ανάμεσα στα βράχια. Ο Mark Milburn έδωσε το λεπτομερές ιστορικό στο diver, τον Αύγουστο του 2018.
Μεγάλο μέρος της γνώσης και της στρατηγικής των γερμανικών U-boat στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο προήλθε από την προηγούμενη σύγκρουση και οι πρώην διοικητές U-boat συνέχισαν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.
Ο διοικητής του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού, ναύαρχος Karl Doenitz, είχε κυβερνήσει ένα U-boat του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και ο επικεφαλής του Abwehr, γερμανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, ναύαρχος Wilhelm Canaris.
Υποβρύχια κατηγορίας M
Έχοντας αρχίσει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με σκεπτικισμό σχετικά με την αξία των υποβρυχίων, στα μέσα του πολέμου η Βρετανία ανέπτυξε νέες ιδέες στο σχεδιασμό και τις τακτικές τους. Μια τέτοια καινοτομία ήταν η M-class, ένα μεγάλο υποοπλισμένο με πυροβόλο θωρηκτού 1 ιντσών. Ο επιχειρησιακός ρόλος ήταν να εμφανιστεί με μόνο το όπλο να δείχνει κοντά σε ένα θωρηκτό και να βάλει ένα κέλυφος από την πλευρά του.
Τέσσερις διατάχθηκαν, αλλά μόνο το M1 ολοκληρώθηκε πριν από την ανακωχή και δεν έγινε πράξη. Το M-class δεν είχε επιτυχία.
Ο δυσκίνητος οπλισμός όπλων αποτελούσε υποχρέωση και οι βελτιώσεις στην τεχνολογία των τορπιλών κατέστησαν το όπλο ξεπερασμένο.
Το M1 χάθηκε σε μια σύγκρουση με το Vidar off Start Point το 1925 καθώς το ατμόπλοιο διέσχιζε τον πυργίσκο του όπλου, σχίζοντάς το από τις βάσεις του και πλημμύρισε το υποβρύχιο. Το ναυάγιο μπορεί να καταδυθεί στα 73 μέτρα.
Το 1925 το M2 μετατράπηκε για να μεταφέρει υδροπλάνο, με ένα υπόστεγο να αντικαθιστά τον πυργίσκο.
Στις 26 Ιανουαρίου 1932, το Μ2 βυθίστηκε κατά τη διάρκεια ενός εκπαίδευση ατύχημα, κατάδυση όταν οι πόρτες του υπόστεγου δεν ήταν τελείως κλειστές. Το ναυάγιο είναι πλέον μια δημοφιλής κατάδυση στον κόλπο Lyme, που υψώνεται 10 μέτρα από έναν βυθό 35 μέτρων.
Το Μ3 μετατράπηκε σε στρώμα ναρκοπεδίου το 1927 και στη συνέχεια διαλύθηκε το 1932. Το Μ4 διαλύθηκε πριν την ολοκλήρωσή του.
Τρένα και φεριμπότ
Η μεταφορά προμηθειών από τη Βρετανία στα χαρακώματα ήταν μια περίπλοκη διαδικασία. Τα εμπορευματικά τρένα θα τους μετέφεραν στις αποβάθρες. οι λιμενεργάτες θα μεταφέρουν τις προμήθειες στα αμπάρια των φορτηγών πλοίων. Στη συνέχεια, στην άλλη πλευρά της Μάγχης, η διαδικασία θα αντιστραφεί για περαιτέρω αποστολή με τρένο.
Όλη αυτή η φόρτωση και η εκφόρτωση σχημάτισαν ένα εμπόδιο στη μεταφορά των προμηθειών στο μέτωπο. Η έννοια του εμπορευματοκιβωτίου αποστολής δεν υπήρχε. Ένας τρόπος για να επιταχυνθεί η διαδικασία ήταν να αποσυνδεθούν τα φορτηγά βαγόνια από τις ατμομηχανές, να τα κυλήσουν σε πορθμεία και μετά να τα ανυψώσουν για να σχηματίσουν ένα νέο τρένο στην άλλη πλευρά.
Έχοντας αυτό κατά νου, ο Βρετανικός Στρατός παρήγγειλε τρία σιδηροδρομικά πορθμεία: TF1, TF2 και TF3. Όλα είδε υπηρεσία το 1918 μεταφέροντας φορτηγά βαγόνια από το Σαουθάμπτον και το Ρίτσμπορο. Μετά τον πόλεμο, πωλήθηκαν σε μη στρατιωτικές εταιρείες πορθμείων και εκτελούσαν υπηρεσίες πολλαπλών καναλιών.
Το TF2 χάθηκε στα ανοιχτά της Νορμανδίας το 1940 κατά την εκκένωση της Γαλλίας, χτυπημένο από χερσαίο γερμανικό πυροβολικό.
Οι TF1 και TF3 επιτάχθηκαν ξανά στη στρατιωτική θητεία και μετονομάστηκαν αντίστοιχα σε HMS Iris και HMS Daffodil. Και τα δύο μετατράπηκαν σε αποβατικά σκάφη και υποστήριξαν τις αποβάσεις στη Νορμανδία τον Ιούνιο του 1944.
Μόλις κατελήφθησαν τα λιμάνια, η Iris και ο Daffodil επανήλθαν στον αρχικό τους ρόλο για να μεταφέρουν φορτηγά βαγόνια στη Γαλλία. Το TF3 χτύπησε μια νάρκη στα ανοιχτά της Dieppe τον Μάρτιο του 1945 και το TF1 επέζησε του πολέμου.
Το TF2 και το TF3 μπορούν και τα δύο να καταδυθούν σε λιγότερο από 20 μέτρα από τις γαλλικές ακτές.
Τυπικά πλοία στο slipway
Από το άνοιγμα της εκστρατείας U-boat το 1914, η βρετανική κυβέρνηση άρχισε να παραγγέλνει νέα εμπορικά πλοία από ναυπηγεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και τις ουδέτερες ΗΠΑ.
Από το 1916 αυτές οι παραγγελίες αφορούσαν μερικά τυπικά σχέδια, προκατόχους των πλοίων Liberty του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Όταν η Αμερική μπήκε στον πόλεμο το 1917, τα πολιτικά εμπόδια στην αύξηση της ναυπηγικής βιομηχανίας ξεπεράστηκαν γρήγορα και δημιουργήθηκαν τεράστια νέα ναυπηγεία καθαρά για την κατασκευή τυπικών πλοίων.
Τα πλοία που ήταν ήδη υπό κατασκευή επιτάχθηκαν τώρα από τον θείο Σαμ.
Το μεγαλύτερο από αυτά τα ναυπηγεία ήταν το Hog Island στον ποταμό Ντέλαγουερ, λίγα μίλια από τη Φιλαδέλφεια.
Μεταξύ των απαισιόδοξων συμφωνιών γης, της κερδοσκοπίας και της υποτιθέμενης εμπλοκής της Μαφίας, το πρώτο κανονικό πλοίο καθελκύστηκε στο Hog Island στις 5 Αυγούστου 1918, αλλά η εγκατάσταση δεν ολοκληρώθηκε παρά τις 11 Νοεμβρίου, την ημέρα που τελείωσε ο πόλεμος.
Με άλλα πλοία υπό κατασκευή και παραγγελίες πολύ μακριά για να ακυρωθούν, ολοκληρώθηκαν 122 «Hog Islanders», με το ναυπηγείο να έκλεισε το 1921. Το Διεθνές Αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας καταλαμβάνει τώρα την τοποθεσία.
Μεταξύ του Hog Island και άλλων ναυπηγείων στις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Ηνωμένο Βασίλειο, ολοκληρώθηκαν 695 τυπικά πλοία. Μόνο 14 χάθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του War Knight στο πίσω μέρος του Isle of Wight και του War Monarch στα ανοιχτά του Sussex.
Αλλά αυτά είναι πέρα από το πεδίο αυτού του άρθρου, επομένως είναι ναυάγια από τα άλλα 681 που αναζητούμε. Τα τυπικά πλοία ήταν μακράν ο μεγαλύτερος μεμονωμένος τύπος πλοίων για τα πρώτα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και υπήρξαν πολλές απώλειες στα βάθη του Ατλαντικού.
Ευτυχώς για τους δύτες, κάποιοι χάθηκαν επίσης πιο κοντά στην ακτή. Μόνο ένας geek του ναυαγίου είναι πιθανό να αναγνωρίσει το όνομα War Buffalo, που εκτοξεύτηκε στο Newcastle το 1918. Οι περισσότεροι δύτες θα γνωρίζουν αυτό το ναυάγιο του South Devon καλύτερα ως Persier, τορπιλισμένο από το U-1017 στις 11 Φεβρουαρίου 1945.
Τον Φεβρουάριο του 1944, στα ανοιχτά του Haugesund στη Νορβηγία, το Anne Sofie, αρχικά ο War Cove, προσάραξε και βυθίστηκε ενώ μετέφερε σιδηρομετάλλευμα από το Narvik στο Emden.
Όπως με πολλά ναυτιλιακά «ατυχήματα» που συνέβησαν με νορβηγικά πλοία που μετέφεραν γερμανικό φορτίο, υπήρχαν φήμες για σκόπιμη δολιοφθορά. Το ναυάγιο βρίσκεται σε μια πλαγιά από 37 έως 52 μέτρα.
Για ένα πραγματικό ναυάγιο «Hog Islander», πρέπει να πάτε λίγο πιο πέρα, στο Μπαλί, όπου το Liberty Glo βρίσκεται ακριβώς έξω από την παραλία στο Tulamben. Τορπιλίστηκε από το ιαπωνικό υποβρύχιο I-166 στις 11 Ιανουαρίου 1942, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη από την Αυστραλία προς τις Φιλιππίνες.
Το κατεστραμμένο πλοίο ρυμουλκήθηκε στο Μπαλί και παραλιακά, όπου διασώθηκε μερικώς έως ότου μια ηφαιστειακή έκρηξη το 1963 την οδήγησε στην ακτή για να ξεκουραστεί σε απόσταση μόλις 30 μέτρων.
Ενώ τα βρετανικά πρότυπα πλοία ονομάζονταν αρχικά War-something, τα ονόματα άλλαξαν καθώς τα πλεονάζοντα πλοία πωλούνταν πιο μακριά. Πωλημένο στην Ιαπωνία, το War Lemur έγινε Hokutai Maru και βυθίστηκε με τον ιαπωνικό στόλο ανεφοδιασμού στο Παλάου κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desecrate το 1944.
Μετά τις αποβάσεις της D-Day του 1944, πολλά παλιά και φθαρμένα τυπικά πλοία υπηρέτησαν την τελευταία τους αποστολή ως φραγκοστάφυλα Gooseberry για τα λιμάνια Mulberry.
Νέοι ιδιοκτήτες για υπερπόντιες περιοχές
Πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία ήταν μια αυτοκρατορική δύναμη με αποικιακές κτήσεις στην Αφρική και τον Ειρηνικό. Για όσους έχουν βουτήξει τα νησιά του Ειρηνικού, η υπεροχή των φοινίκων καρύδας μπορεί να αποδοθεί στις γερμανικές αποικιακές φυτείες.
Από το 1914 η Ιαπωνία κατέλαβε τις γερμανικές αποικίες του Ειρηνικού και, μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αυτές μοιράστηκαν μεταξύ των νικήτριων αποικιακών δυνάμεων, με τα νησιά Mariana, Caroline και Marshall να απονεμηθούν στην Ιαπωνία. Έτσι, την εποχή της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ στις 6 Δεκεμβρίου 1941, πολλές από αυτές τις πρώην γερμανικές αποικίες ήταν πλέον μέρος της ιαπωνικής αλυσίδας εφοδιασμού.
Για τους δύτες, τα πιο σημαντικά είναι το Chuuk (Truk) και το Palau. Τον Φεβρουάριο του 1944 μια αεροπορική επίθεση αμερικανικού αερομεταφορέα κατέστρεψε έναν ιαπωνικό στόλο εφοδιασμού στην άγκυρα στη λιμνοθάλασσα Τρουκ.
Τον επόμενο μήνα, μια παρόμοια αεροπορική επιδρομή στο Παλάου βύθισε έναν επιπλέον στόλο ανεφοδιασμού. Και οι δύο είναι πλέον σημαντικοί προορισμοί για καταδύσεις.
Λιγότερο γνωστά ιαπωνικά ναυάγια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι διάσπαρτα στις πρώην γερμανικές αποικίες, τοποθεσίες που η Ιαπωνία έλεγχε μόνο ως συνέπεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα πλοία του κεφαλαίου στο slip
Δεν ήταν μόνο εμπορικά πλοία που παραγγέλθηκαν μεταξύ 1914 και 1918. Πολλά πολεμικά πλοία, από κορβέτες έως θωρηκτά, παραδόθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, επέζησαν και στη συνέχεια έγιναν θύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή αργότερα. Έτσι ξεκινά η ιστορία του μεγαλύτερου ναυαγίου πολεμικού πλοίου στον κόσμο.
Η κατασκευή ενός ζεύγους καταδρομικών μάχης ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 1916, αλλά στη συνέχεια τέθηκε σε αναμονή όταν το έθνος μπήκε στον πόλεμο και οι πόροι ανακατευθύνθηκαν στη γρήγορη κατασκευή μικρότερων πλοίων συνοδείας.
Μετά τον πόλεμο, η κατασκευή ξαναρχίστηκε. Μαθήματα έμαθαν για παχύτερες πανοπλίες και εξογκώματα κατά της τορπίλης ενσωματώθηκαν στο σχέδιο, μόνο για να αναστείλει ξανά το 1922 πριν από τη Ναυτική Διάσκεψη της Ουάσιγκτον.
Μέχρι το 1919, οι περισσότερες χώρες ήταν αρκετά περιορισμένες για μετρητά. Για να διατηρηθεί η υφιστάμενη ισορροπία ναυτικών δυνάμεων χωρίς να ξεκινήσει μια κούρσα εξοπλισμών, εκπρόσωποι του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον και διαπραγματεύτηκαν μια συνθήκη που περιόριζε την ποσότητα, το μέγεθος και τον οπλισμό των πλοίων που θα μπορούσε να έχει κάθε χώρα στο επόμενο διάστημα. 10 χρόνια. Η Συνθήκη της Ουάσιγκτον υπογράφηκε το 1923.
Δεν υπήρχε χώρος στο επίδομα των ΗΠΑ για τα δύο μερικώς ολοκληρωμένα πολεμικά καταδρομικά. Η κατασκευή των δύο σκαφών ξεκίνησε ξανά με αλλαγή χρήσης και σημαντική σχεδιαστική αλλαγή.
Το 1927 τα USS Lexington και USS Saratoga άρχισαν να λειτουργούν ως τα μεγαλύτερα αεροπλανοφόρα μέχρι στιγμής.
Ακόμη και τότε, χρειάστηκε κάποια αμφίβολη διαμάχη των κανόνων της Συνθήκης σχετικά με το μέγιστο μέγεθος του αερομεταφορέα για να επιτραπούν. Με 36,000 τόνους το καθένα, ήταν 9000 τόνοι πάνω από το συμφωνημένο όριο – τα περισσότερα αεροπλανοφόρα ήταν μικρότερα ή ελαφρά θωρακισμένα.
Το Lexington και το Saratoga ήταν τόσο μεγάλα όσο θωρηκτά και σχεδόν τόσο καλά θωρακισμένα. Τους έδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην επιβίωση κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στον Ειρηνικό. Στη Μάχη της Θάλασσας των Κοραλλιών, το Λέξινγκτον απορρόφησε έναν τεράστιο αριθμό χτυπημάτων από βόμβες και τορπίλες πριν σκοτωθεί για να αποτρέψει τη σύλληψη στις 8 Μαΐου 1942.
Μέσα από πολλές μάχες ο Saratoga χτυπήθηκε και στη συνέχεια επισκευάστηκε. Πολλές φορές αναφέρθηκε βυθισμένη από την ιαπωνική προπαγάνδα, επέζησε του πολέμου.
Η βαριά πανοπλία του καταδρομικού μάχης την έκανε πολύ πιο σκληρή από άλλα πλοία.
Το 1946 ο Σαράτογκα συντάχθηκε ως στόχος για τις δοκιμές ατομικής βόμβας στην Ατόλη Μπικίνι – και εξακολουθούσε να επιζεί από την πρώτη αεροπορική έκρηξη της βόμβας Able.
Ήταν η δεύτερη υποβρύχια έκρηξη από τη βόμβα Baker που σφράγισε τη μοίρα της, συνθλίβοντας και ραγίζοντας τη γάστρα.
Εκτός από το μεγαλύτερο ναυάγιο πολεμικού πλοίου στον κόσμο, το Saratoga είναι επίσης ένα από τα πιο αποκλειστικά. Ένα καταδυτικό κέντρο ιδρύθηκε στο Bikini το 1996 και λειτούργησε με επιτυχία για 10 χρόνια, αλλά η επιχείρηση έπρεπε να κλείσει το 2007 όταν η αλυσίδα εφοδιασμού έγινε αβάσταχτη.
Οι καταδύσεις είναι επί του παρόντος δυνατές για μερικούς μήνες το χρόνο, μέσω ταξιδιών με liveaboard από το Kwajalein.
Επίσης, μεταξύ των ναυαγίων Bikini είναι το ιαπωνικό θωρηκτό Nagato, το ναυαρχίδα κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Pearl Harbour.
Τοποθετήθηκε το 1917 και ολοκληρώθηκε το 1922, ήταν το μόνο ιαπωνικό θωρηκτό που επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και άλλος ένας στόχος στις δοκιμές ατομικής βόμβας.
Πριν από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο το μπικίνι ήταν γερμανικό έδαφος. Στη συνέχεια ανέλαβε η Ιαπωνία και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η ατόλη ήταν σε μεγάλο βαθμό αχρησιμοποίητη.
Οι έξι στρατιώτες της φρουράς αυτοκτόνησαν αντί να αιχμαλωτιστούν από την αμερικανική προέλαση των νησιών του 1944.
Οι ΗΠΑ δεν ήταν το μόνο έθνος που επαναχρησιμοποίησε τα πλοία κεφαλαίων ως αεροπλανοφόρα. Στη Βρετανία, ένα θωρηκτό υπό κατασκευή για τη Χιλή επιτάχθηκε το 1918 και ολοκληρώθηκε ως το αεροπλανοφόρο HMS Eagle. Βυθίστηκε από τορπίλες U-73 τον Αύγουστο του 1942, ενώ συνόδευε μια συνοδεία της Μάλτας.
Το ιαπωνικό Akagi κατατάχθηκε ως καταδρομικό μάχης το 1920, αλλά ολοκληρώθηκε ως αεροπλανοφόρο ως απάντηση στα όρια της Συνθήκης της Ουάσιγκτον.
Όπως το Nagato, ο Akagi συμμετείχε στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και στη συνέχεια τον Απρίλιο του 1942 συνέβαλε στη βύθιση του βρετανικού αερομεταφορέα HMS Hermes στα ανοιχτά της Σρι Λάνκα.
Ο Ερμής ήταν η ίδια μια κληρονομιά του Μεγάλου Πολέμου, που παραγγέλθηκε το 1917 ειδικά ως αεροπλανοφόρο. Η κατασκευή ήταν αργή λόγω πολλών σχεδιαστικών αλλαγών μέχρι που τελικά της ανατέθηκε το 1924. Το ναυάγιο βρίσκεται στα 54 μέτρα και μπορεί να καταδυθεί από τη Σρι Λάνκα.
Λίγους μήνες αργότερα ο Akagi βυθίστηκε στα βάθη του Ειρηνικού στη μάχη του Midway.
Καταδρομικά και καρχαρίες της Συνθήκης
Δεν περιορίζονταν μόνο τα θωρηκτά και τα αεροπλανοφόρα από τη Συνθήκη της Ουάσιγκτον. Το USS Indianapolis ήταν ένα καταδρομικό που κατασκευάστηκε το 1930 σύμφωνα με τους περιορισμούς της συνθήκης.
Το 1945 η Indianapolis χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά της ατομικής βόμβας Little Boy στο Tinian από όπου το B29 Enola Gay την έριξε στη συνέχεια στη Χιροσίμα. Από την Τινιάν, η Ινδιανάπολη πήγε στο Γκουάμ και στη συνέχεια απεστάλη ασυνόδευτη στην Οκινάουα.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Ιουλίου 1945, το καταδρομικό τορπιλίστηκε από το ιαπωνικό υποβρύχιο I-58, βυθίζοντας σε 12 λεπτά.
Χωρίς καμία συνοδεία και καμία κλήση κινδύνου, οι επιζώντες παρέμεναν σε απόσταση για τέσσερις ημέρες προτού εντοπιστούν από περιπολικό αεροσκάφος, οι περισσότεροι από αυτούς στο νερό.
Από το πλήρωμα των 1200, μόνο 317 διασώθηκαν τελικά. Από τους νεκρούς, περίπου 300 κατέβηκαν με το πλοίο και οι υπόλοιποι πέθαναν στο νερό περιμένοντας τη διάσωση.
Οι θάνατοι οφείλονταν κυρίως σε αφυδάτωση, έκθεση και πνιγμό, με την άμεση επίθεση καρχαρία να αποτελεί μειοψηφία. Καρχαρίες, ωκεάνια λευκά άκρα με λίγες τίγρεις, που τρέφονταν σε μεγάλο βαθμό με τα σώματα εκείνων που έχουν ήδη πεθάνει. Αλλά η ιστορία της Ινδιανάπολης έμελλε να τροφοδοτήσει φρενίτιδα δεκαετιών κατά των καρχαριών.
Τον Αύγουστο του 2017, ο αείμνηστος Paul Allen, συνταξιούχος ιδρυτής της Microsoft, εντόπισε το ναυάγιο του Indianapolis και το κινηματογράφησε από ένα ROV.
Μάχης κολυμβητές
Κοιτάζοντας πίσω στην 1η Νοεμβρίου 1918, δύο Ιταλοί κολυμβητές οδήγησαν μια από τις πρώτες ανθρώπινες τορπίλες στην αυστροουγγρική ναυτική βάση της Pola και βύθισαν το θωρηκτό Viribus Unitis με μαγνητικές νάρκες.
Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, το Ιταλικό Ναυτικό συνέχισε να αναπτύσσει ανθρώπινες τορπίλες, δημιούργησε το πρώτο καταδυτικό ρολόι και συνέβαλε στην ανάπτυξη των rebreathers και άλλου καταδυτικού εξοπλισμού.
Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Ιταλικό Ναυτικό είχε γίνει ειδικός σε αυτή τη μορφή μάχης, επιτιθέμενος σε βρετανικά πλοία στην Αλεξάνδρεια και το Γιβραλτάρ.
Ήταν κατά τη διάρκεια της υπεράσπισης του Γιβραλτάρ που ο Lionel Crabb έγινε διάσημος ως δύτης εκκαθάρισης, ψάχνοντας στα σκαριά του πλοίου για νάρκες.
Αρχικά ο Crabb χρησιμοποίησε βρετανικό εξοπλισμό, αλλά αργότερα χρησιμοποίησε κιτ που είχε συλληφθεί από τους Ιταλούς. Τα υπολείμματα μιας ιταλικής ανθρώπινης τορπίλης μπορούν να βουτήξουν στο λιμάνι του Γιβραλτάρ, αν και δεν έχουν απομείνει πολλά.
Σε απάντηση, η Βρετανία ανέπτυξε το Chariot, ένα ελαφρώς μεγαλύτερο όχημα που χρησιμοποιείται σε παρόμοιες επιχειρήσεις, κυρίως στη Μεσόγειο.
Μετά την παράδοση της Ιταλίας το 1944, Ιταλοί βατραχανθρώποι εργάστηκαν σε μια κοινή επιχείρηση με βρετανούς αρματολούς για να βυθίσουν το ιταλικό καταδρομικό Bolzano, παγιδευμένο στο γερμανικό λιμάνι της Λα Σπέτσια.
Η κληρονομιά μιας τέτοιας δέσμευσης οδήγησε πολλές από τις κορυφαίες μάρκες καταδύσεων μας να προέρχονται από την Ιταλία.
ΛΟΙΠΟΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΕΤΗΣΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΜΑΣ του Μεγάλου Πολέμου από την οπτική γωνία ενός δύτη. Μεγάλο μέρος της κατάδυσής μας προκύπτει από τη συμπεριφορά και τις συνέπειες αυτού του πολέμου και ας μην ξεχνάμε ποτέ αυτά τα χαμένα πληρώματα, καθώς η κληρονομιά τους στους δύτες σκουριάζει κάτω από τη θάλασσα. Την επόμενη φορά που θα τρέξουμε μια σειρά από λειτουργίες όπως αυτή, θα είναι το 2039…
