Ο Peter Scoones, ο οποίος πέθανε πριν από τρία χρόνια, ήταν ένας διάσημος εικονολήπτης άγριας ζωής, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι η έκταση της επιρροής του στη δημιουργία εικόνων μέσω των τεχνικών του καινοτομιών έχει υποτιμηθεί. Ανάμεσά τους ο ΣΤΙΒ ΓΟΥΑΡΕΝ…
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΕΡΔΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ στο 1965 Grand National and the precience of DIVER περιοδικόΟ ιδρυτής της, Bernard Eaton, μερικά από τα καλύτερα υποβρύχια ντοκιμαντέρ στον κόσμο μπορεί να μην είχαν γυριστεί ποτέ.
Αν και η τύχη βοήθησε τον Peter Scoones να ξεκινήσει την καριέρα του στην υποβρύχια δημιουργία ταινιών, σπάνια βασιζόταν σε αυτό μετά από αυτό. Αντίθετα, μια απίστευτη συγχώνευση γνώσεων και δεξιοτήτων του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει και να παραμείνει ένας από τους καλύτερους εικονολήπτες υποβρύχιας άγριας ζωής στον κόσμο.
Τηλεοπτικές σειρές που περιλαμβάνουν Planet Earth, Life in the Freezer και Blue Planet συνοδεύονται από μοναδικές προσφορές όπως το Reef Watch, το Malice in Wonderland και το Great White Shark.
Η δουλειά του Scoones ενθουσίασε το κοινό και του κέρδισε δύο Emmy. Είχε ένα προικισμένο μάτι στο να γυρίζει νατουραλιστικές σεκάνς που έλεγαν μια συναρπαστική ιστορία και η τεράστια γνώση του για τη θαλάσσια ζωή του έδωσε τη δυνατότητα να κινηματογραφεί οικεία στιγμές συμπεριφοράς στην άγρια φύση όπως συνέβαιναν, αντί να κινηματογραφεί αιχμαλώτους σε τανκς.
Το σημαντικότερο ήταν ότι θα μπορούσε επίσης να κατασκευάσει τον εξοπλισμό που χρειαζόταν για να σπρώξει πίσω τα σύνορα της υποβρύχιας δημιουργίας ταινιών. Θα μπορούσε να φανταστεί μια ακολουθία που οι περιορισμοί της υπάρχουσας κάμερας ή του φωτιστικού εξοπλισμού καθιστούσαν αδύνατο, και στη συνέχεια να σχεδιάσει μια πλατφόρμα κάμερας για να την πραγματοποιήσει.
Ο θάνατος του Scoones από καρκίνο το 2014, όταν ήταν 76 ετών, έκλεψε τους παραγωγούς από ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα και το κοινό τους άγνωστους κινηματογραφικούς θησαυρούς, ακριβώς τη στιγμή που η Μονάδα Φυσικής Ιστορίας του BBC ξεκινούσε το πιο φιλόδοξο υποβρύχιο έργο γυρισμάτων της μέχρι σήμερα: Blue Planet 2 .
ΦΙΟΝΑ, ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΣΚΟΥΝΣ και η ίδια παραγωγός ταινιών, τραβάει ένα τσιγάρο. Καθόμαστε στον κήπο του σπιτιού του πατέρα της στο Γουάνστεντ. «Ο μπαμπάς ήταν μια ιδιοφυΐα», χαίρεται. Ο θάνατός του τη χτύπησε σκληρά και λαχταρά την ευρύτερη δημόσια αναγνώριση των επιτευγμάτων του, οραματιζόμενος ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του.
Ήξερα τον Peter Scoones, αν και όχι καλά. Ήμουν συχνά ωφελούμενος της μεγάλης γενναιοδωρίας του. Μίλησε στο underwater-φωτογραφία εκδηλώσεις που φιλοξενούσα. Συχνά, παρά τις αμοιβές που είχαν συμφωνηθεί εκ των προτέρων, αρνούνταν την πληρωμή. Θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα στις σπάνιες περιπτώσεις που ήθελε περιβλήματα και ανταλλακτικά από την εταιρεία μου για κανιβαλισμό.
Μου έδωσε επίσης εξοπλισμό υποβρύχιας κάμερας για τη συλλογή μου. Ήλπιζα να το εκθέσω ως μέρος ενός μέτριου αφιερώματος και η Φιόνα με είχε προσκαλέσει στο εργαστήριό του για να το συζητήσουμε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το British Sub-Aqua Club's Το υποκατάστημα Brighton & Worthing ίδρυσε μια ετήσια κατάδυση συνέδριο, προσελκύοντας αστέρια, συμπεριλαμβανομένου του Jacques Cousteau. Η BSAC λειτουργούσε μόνο λίγα χρόνια.
Ο Bernard Eaton, ένας νεαρός δημοσιογράφος, ανέλαβε την ευθύνη δημιουργίας ενημερωτικού δελτίου για τα μέλη της BSAC. Με τον καιρό αυτό θα γινόταν ΔΥΤΗΣ.
Ο Eaton ήταν ενθουσιώδης, προνοητικός και τολμηρός. Το 1965 δημιούργησε ένα υποβρύχια φωτογραφία διαγωνισμός για το συνέδριο, προσκαλώντας διαγωνιζόμενους από όλο τον κόσμο να υποβάλουν τις καλύτερες υποβρύχιες φωτογραφίες και ταινίες τους.
Ένας εισαχθέντος ήταν ο Scoones, ο οποίος είχε σπουδάσει φωτογραφία στη RAF στην Εθνική του Υπηρεσία. Στο Άντεν είχε φτιάξει ένα περίβλημα για μια κινηματογραφική κάμερα από τα παράθυρα του αεροσκάφους Perspex και έκανε την πρώτη του υποβρύχια ταινία, Breathless Moments.
Ο Scoones δεν είχε τα χρήματα για να παρακολουθήσει το φεστιβάλ - μέχρι που ο Jay Trump κέρδισε το National. Τα κέρδη του πλήρωσαν τον δρόμο του στο Μπράιτον και το Breathless Moments κέρδισε το Χρυσό Καλύτερης Ερασιτεχνικής Ταινίας.
Οι τηλεοπτικοί παραγωγοί το σημείωσαν - και μετά απέφευγαν. Ο Scoones είχε κάνει την ταινία του σε τυπικό φιλμ 8 χιλιοστών, σε σχήμα χομπίστα. Δεν ήταν δυνατή η προβολή στην τηλεόραση. Δεν τράβηξε ποτέ άλλο καρέ των 8 χλστ.
Για ένα διάστημα εργάστηκε στα τυπογραφεία της Fleet Street, που τότε ήταν το κέντρο της βρετανικής βιομηχανίας εφημερίδων. Η δεξιοτεχνία του ως colourist θα ενθάρρυνε αργότερα τη δουλειά του με υποβρύχιες βιντεοκάμερες. Στο πλάι, συνέχισε να επιδιώκει το πάθος του ως υποβρύχιος φωτογράφος, ενώ μαζί με τον δημοσιογράφο Colin Doeg συνίδρυσαν τη British Society of Underwater Photographers το 1966.
«Η γένεση του BSoUP ξεκίνησε με τον Bernard», εξηγεί η Fiona. «Ήταν η προνοητικότητα του στη διοργάνωση των υποβρύχιων φεστιβάλ που συνέδεσε τα άτομα που είχαν πάει εκεί έξω κάνοντας τα δικά τους. Ο μπαμπάς του το πίστευε πάντα γι' αυτό».
Αυτή η μικρή ομάδα σκληροπυρηνικών ενθουσιωδών έφτιαχνε πολλά από τον δικό της εξοπλισμό. Μικρό κιτ ήταν διαθέσιμο από το ράφι. ήταν πολύ ακριβό και συχνά πολύ περιορισμένο, ανεξάρτητα από την τιμή.
Προκαταβολές στο υποβρύχια φωτογραφία συχνά προέρχονται από την προσαρμογή της νέας τεχνολογίας κάμερας γης. Το φιλμ 35 mm επέτρεψε τη χρήση σχετικά μικρών, ελαφριών καμερών για ρεπορτάζ. Στη δεκαετία του '50, οι κάμερες με μετρητή απόστασης, όπως η Leica που έβγαζαν 36 φωτογραφίες ανά ρολό, ήταν η συνηθισμένη επιλογή για επιφάνεια δημοσιογράφοι.
Τα χρονόμετρα δεν επιτρέπουν τη στενή εστίαση που απαιτείται για τη μακροεντολή φωτογραφία, ωστόσο χτίστηκαν πολλά σπίτια για τους Leicas και τους κλώνους τους. Η εστίαση ορίστηκε με εικασία. εικόνες που συντέθηκαν μέσα από ένα όπλο.
Μόνο μικροί ευρυγώνιοι φακοί ήταν διαθέσιμοι. Για την εργασία από κοντά με μικρότερα θέματα, το σύστημα "in" ήταν το Rolleiflex σε, ιδανικά, ένα περίβλημα Rolleimarin. Πήρε μόνο 12 φωτογραφίες ανά φόρτωση, αλλά είχε πιο προηγμένο σκόπευτρο.
Είχε δύο φακούς. Το επάνω μέρος σχημάτιζε το σκόπευτρο και χρησιμοποιήθηκε για εστίαση και καδράρισμα. ο χαμηλότερος τράβηξε τη φωτογραφία. Το περίβλημα είχε έναν αιωρούμενο κοντινό φακό για εικόνες μακροεντολής. Ωστόσο, δεν είχε εναλλάξιμους φακούς, επομένως δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εργασίες ευρείας γωνίας.
Το 1959, η Nikon κυκλοφόρησε την επαγγελματική φωτογραφική μηχανή Nikon F 35mm. Ήταν συμπαγής και διέθετε αντανακλαστική θέαση – έβλεπες και εστίαζες μέσω του φακού λήψης. Αυτό ξεπέρασε τα προβλήματα της κοντινής εστίασης και του καδράρισμα με τις κάμερες αποστασιόμετρου και, σε αντίθεση με το Rollei, οι φακοί ήταν εναλλάξιμοι.
Οι ακραίες ευρείες γωνίες, που αλλάζουν το παιχνίδι για τους υποβρύχιους φωτογράφους, θα μπορούσαν τώρα να χρησιμοποιηθούν, κάνοντας τη λήψη μεγάλων θεμάτων όπως ναυάγια ή την εργασία σε κακή οπτική γωνία πολύ πιο αποτελεσματική. Φακοί μακροεντολής που εστίαζαν αδιάκοπα από το άπειρο σε λίγα μόλις εκατοστά μακριά, απλοποίησαν το πορτρέτο ψαριών και τα πλάσματα φωτογραφία.
Το F είχε άλλο ένα επαναστατικό χαρακτηριστικό. Οι SLR παραδοσιακά είχαν μικρούς προσοφθάλμιους φακούς που καθιστούσαν αδύνατη την προβολή όλου του σκοπεύτρου όταν φορούσαν μάσκα κατάδυσης.
Το τυπικό σκόπευτρο του F είχε αυτό το ελάττωμα, αλλά θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ένα ειδικό ανιχνευτή δράσης με ένα τεράστιο προσοφθάλμιο που έλυνε το πρόβλημα.
Τα χαρακτηριστικά του F αναγνωρίστηκαν γρήγορα από τον Colin Doeg. «Ποτέ δεν είχε σημασία το γεγονός ότι οι πρώιμες κατοικίες της κάμερας που έκανε ο Peter έμοιαζαν κάπως γεωργικές», λέει ο Doeg, τώρα 89. «Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι τα χειρίζονταν σαν όνειρο. Ήταν τόσο εύχρηστα όσο ένα Rolleimarin, το περίβλημα που αναπτύχθηκε από τον θρυλικό υποβρύχιο εξερευνητή Hans Hass και τους κατασκευαστές της κάμερας Rollieflex, και δεν ξέρω για μεγαλύτερη διάκριση από αυτό.»
«Η Nikon F ήταν ιδανική για να ρισκάρω κάτω από το νερό σε ένα κουτί Perspex, αλλά δεν είχα ούτε την ικανότητα ούτε τον εξοπλισμό για να το φτιάξω.
Τελικά έπεισα τον Peter να φτιάξει ένα περίβλημα για αυτό και το αποτέλεσμα ήταν μεγάλη επιτυχία.
«Κατάφερε να βρει έναν πενταπρισμό κάπου, έτσι κοιτάξατε μέσα από ένα σκόπευτρο, σαν κάμερα εδάφους, και είχε εναλλάξιμες θύρες – μια ευρυγώνια για φακό 20 mm, μια άλλη για 85 mm.
«Από όσο ξέρω, κανείς άλλος εκείνη την εποχή δεν είχε δοκιμάσει έναν σύντομο τηλεφακό κάτω από το νερό. Πίστευε ότι δεν είχα το μυαλό μου ακόμη και να το σκεφτώ, αλλά παρόλα αυτά έφτιαξε την ειδική θύρα, ενώ μια ποικιλία τηλεφακών ή ζουμ είναι συνηθισμένη σήμερα. Αποδείχθηκε μια ευχάριστη στολή στη χρήση.»
ΩΣ Η ΒΟΡΕΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ Η βιομηχανία πετρελαίου άρχισε να ανοίγει τη δεκαετία του 1970, ο Scoones έστρεψε το ταλέντο του στην κατασκευή καμερών επιθεώρησης βαθέων υδάτων. Συνεργάστηκε με τον νεαρό επιχειρηματία Peter Rowlands, ο οποίος είχε πρόσφατα δημιουργήσει την Ocean Optics για να πουλήσει εξοπλισμό υποβρύχιας κάμερας.
Με τον Scoones να κατασκευάζει τον εξοπλισμό του Underwater Visual Systems για τις εξέδρες και τη Rowlands να τα εμπορεύεται, η συμμαχία αποδείχθηκε τρομερή.
Η Φιόνα κατάφερε να πάρει στα χέρια της μια νέα και πανάκριβη κάμερα της Olympus που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Αφήνοντάς το απρόσεκτα στον μπαμπά της, βγήκε έξω. Όταν επέστρεψε, η κάμερα ήταν κομματιασμένη καθώς ερεύνησε τις εσωτερικές της λειτουργίες.
Εντυπωσιασμένος, επέλεξε να χτίσει το εμπορικό του σπίτι MD600 γύρω από αυτό. Αυτό έγινε γρήγορα το βιομηχανικό πρότυπο για εμπορικές καταδύσεις. Βαθμολογήθηκε στα 600 μέτρα και μπορούσε να τοποθετηθεί σε υποβρύχιο ή ROV για τοπογραφία όπου οι δύτες δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν.
Είχε ένα ειδικό σύστημα φακών για τη διόρθωση της παραμόρφωσης, απαραίτητο για τη δημιουργία εικόνων για κριτική ανάλυση συγκολλήσεων, για παράδειγμα. Και ήταν point-and-shoot, οπότε ένας δύτης έπρεπε μόνο να πατήσει το κλείστρο.
«Στα μέσα της δεκαετίας του '80 πέρασα πολύ χρόνο με τα περιβλήματα Scoones, ένα φανταστικό κιτ για εμπορικούς δύτες», λέει ο επαγγελματίας δύτης Michael Ross.
«Συχνά με προσλάμβαναν και ως δύτης και -tech και συνεργάστηκε με μια σειρά από διαφορετικά συστήματα για σκοπούς υποθαλάσσιας επιθεώρησης. Ήμουν επίσης δεινός δύτης-φωτογράφος στον ελεύθερο χρόνο μου και είχα μια συλλογή από εξοπλισμό Nikonos.
«Κατά τη γνώμη μου, το σύστημα Scoones ήταν ό,τι δεν ήταν οι κάμερες της εποχής Nikonos. βιομηχανικής αντοχής, βαρέως τύπου και απλότητα για τον χρήστη.
«Σίγουρα, δεν ήταν σέξι με την κυλινδρική εμφάνισή τους με γυμνά κόκαλα, που στοργικά ονομάζονταν «κουφέτα μπισκότου» στο εμπόριο.
«Αλλά το πραγματικά, πολύ ωραίο πράγμα με το σύστημα Scoones είναι ότι, ακόμα και μετά από εκατοντάδες ώρες εμπειρίας, δεν είχα ποτέ πλημμύρα – κάτι που, δυστυχώς, δεν συνέβη με τον δικό μου εξοπλισμό Nik».
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ, ο Scoones μου έδωσε μια μοναδική κάμερα υποθαλάσσιας επιθεώρησης. Το MD600 είναι ένα περίβλημα, αλλά το MC70-E είναι ένα στερεοφωνικό υποβρύχιο σύστημα κάμερας μεγάλου μεγέθους. Είναι το μόνο που έχτισε.
Δύο κάμερες με χειροποίητους μηχανισμούς χρησιμοποιούνται για τη φωτογράφηση από πολύ ελαφρώς διαφορετικές γωνίες. Η στερεοφωνική εικόνα αποκαλύπτει, στο εκπαιδευμένο μάτι, λεπτομέρεια που μια μονοδιάστατη εικόνα δεν μπορεί.
Συνήθως, για τη λήψη στερεοφωνικών εικόνων, δύο ανεξάρτητες κάμερες είναι τοποθετημένες σε ένα βραχίονα. Το MC70-E του Scoones είναι πιο προηγμένο - οι κάμερες είναι ενωμένες.
Προς μεγάλη μου χαρά, όταν έβγαλα το πίσω κάλυμμα και έβαλα το φορτιστή στην πρίζα, οι κάμερες ενεργοποιήθηκαν. Η έκθεση και η εστίαση είναι σταθερές. Ο μόνος έλεγχος είναι το κλείστρο. Το φιλμ 70 mm αποδίδει πολύ μεγαλύτερα αρνητικά από τα 35 mm και η ανταμοιβή είναι πολύ πιο ακριβής.
Τα Scoones χρησιμοποίησαν κορυφαίους ευρυγώνιους φακούς Schneider στο MC70-E.
Ένα μειονέκτημα που έπρεπε να ξεπεράσει είναι ότι η εξαιρετική τεχνική αριστεία που μπορεί να επιτύχει ένας φακός γης κάμερας συχνά αμαυρώνεται σοβαρά από τα οπτικά στοιχεία του περιβλήματος. Συνήθως, απλές θύρες θόλου χρησιμοποιούνται για τη διόρθωση επίγειων ευρυγώνιων φακών για υποβρύχια χρήση.
Διορθώνουν τη διάθλαση, πράγμα που σημαίνει ότι ο φακός διατηρεί το ευρυγώνιο οπτικό του πεδίο αντί να περιορίζει τον τρόπο που κάνουν τα μάτια σας πίσω από τη μάσκα προσώπου σας. Ωστόσο, η λεπτομέρεια των άκρων είναι συχνά απαλή.
Για να διορθώσει τα Schneider στο πρότυπο που απαιτείται για τις εργασίες επιθεώρησης, ο Scoones σχεδίασε για άλλη μια φορά έναν ειδικό υποβρύχιο διορθωτή, όπως είχε και για το MD600. Αντί για μια βασική ημισφαιρική θύρα, συνδυάζονται δύο φακοί ακριβείας γείωσης. Μαζί, διατηρούν το οπτικό πεδίο των φακών και λύνουν το πρόβλημα της κακής ευκρίνειας των άκρων.
Είναι μια βαριά, δαπανηρή λύση τελειομανούς. Η MC70-E είναι, υποθέτω, η βαθύτερη βαθμολογία, η πιο ακριβή υποβρύχια κάμερα point-and-shoot που έχει κατασκευαστεί ποτέ.
Σύντομα οι δύο Peters άρχισαν να ψάχνουν για μια κάμερα για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των επαγγελματιών υποβρύχιων φωτογράφων. Επέλεξαν τη Mamiya RB67, μια κάμερα μεσαίου φορμά στούντιο, για τρία βασικά χαρακτηριστικά.
Το φορμά του φιλμ ήταν τόσο μεγάλο όσο θα μπορούσατε λογικά να χειριστείτε κάτω από το νερό, δεδομένου ότι, καθώς τα φορμά αυξάνονται σε μέγεθος, το ίδιο συμβαίνει και με τα σώματα και τους φακούς της κάμερας, με αποτέλεσμα όλο και πιο ογκώδη και βαρύτερα περιβλήματα.
Η εικόνα που παράγεται ήταν ορθογώνια – η «ιδανική μορφή» για τα μπροστινά εξώφυλλα. Πολλές κάμερες μεσαίου φορμά τραβούν τετράγωνες εικόνες, σχεδιασμένες για περικοπή ώστε να διαμορφώνονται αργότερα, γεγονός που θυσιάζει την ποιότητα.
Το RB67 είχε επίσης μια αντισυμβατική διάταξη εστίασης. Συνήθως οι φακοί έχουν έναν δακτύλιο εστίασης ενσωματωμένο στην κάννη που αλλάζει τη θέση των στοιχείων του φακού. Η δυνατότητα εστίασης κοντά συχνά περιορίζεται εκτός εάν χρησιμοποιούνται ειδικοί φακοί macro.
Το RB67 χρησιμοποιεί επεκτεινόμενες φυσούνες ενσωματωμένες στο σώμα της κάμερας για να ρυθμίζει την εστίαση. Αυτό επιτρέπει την πολύ κοντινή εστίαση με συνηθισμένους φακούς, καθιστώντας τον ιδιαίτερα ικανό για εργασία με μικρότερα θέματα.
Δέκα περιβλήματα RB67 Marine κατασκευάστηκαν από αλουμίνιο που φέρουν το όνομα Ocean Optics, Λονδίνο. Ο Rowlands το περιέγραψε "ως εκπληκτικά όμορφο", και πράγματι είναι. Διαθέτει θύρα διόρθωσης δύο στοιχείων του εμπορικού σήματος Scoones και ένα εξαιρετικό σύστημα σκοπεύτρου. Η Mamiya της Ιαπωνίας αγόρασε ένα για τη δική της συλλογή.
ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ, η Μονάδα Φυσικής Ιστορίας του BBC σχεδίαζε μια άνευ προηγουμένου σειρά άγριας ζωής – ήθελε να αφηγηθεί την ιστορία της εξέλιξης σε μια εκπομπή 13 μερών, με επικεφαλής τον David Attenborough και με τίτλο Life on Earth.
Η Φιόνα αφηγείται πώς ο πατέρας της δέχτηκε την κλήση από το Άτενμπορο που θα του άλλαζε τη ζωή. «Ο μπαμπάς ήταν πρώτος πρωτοπόρος των ROV που κουβαλούσαν κάμερες στα χριστουγεννιάτικα δέντρα και κατά μήκος των αγωγών των εξέδρων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η φιλοδοξία του Ντέιβιντ ήταν να κινηματογραφήσει μια κελακάνθη στα βάθη των Κομορών. Ο μπαμπάς είπε ότι το ROV του βγήκε για ενοικίαση μόνο αν πήγαινε μαζί του!».
Στην τοποθεσία, το ROV μπλοκάρει στον ύφαλο και χάθηκε. Καθώς το πλήρωμα μάζεψε απογοητευμένο το εναπομείναν σετ του, ένας ψαράς τύλιξε σε μια κοελακάνθη. Ο Scoones κατάφερε να κινηματογραφήσει το ζώο στα ρηχά.
Το ψάρι συνέχιζε να κρέμεται με το κεφάλι προς τα κάτω, το οποίο έλαβε ως ένδειξη του επικείμενου θανάτου του, έτσι συνέχισε να το γυρίζει πίσω στην οριζόντια θέση. Μόλις αργότερα, όταν τελικά γυρίστηκε το ψάρι από τα υποβρύχια, συνειδητοποιήθηκε ότι αυτή ήταν η φυσική του στάση. Αλλά οι Scoones και Life on Earth είχαν σημειώσει απίστευτη παγκόσμια πρωτιά για το NHU.
Η σταδιοδρομία των γυρισμάτων του Scoones ήταν ανοδική, αλλά συνέχισε να τραβάει στιγμιότυπα. Το 1980, η Pentax κυκλοφόρησε μια νέα επαγγελματική SLR 35 mm. Το LX ήταν μικρότερο και ελαφρύτερο από τους ανταγωνιστές του, αλλά, για τον δημιουργικό φωτογράφο, είχε επίσης ένα κρυφό πλεονέκτημα. Έθεσε μια τάση για λήψη διπλών εκθέσεων "in camera".
Αυτό σήμαινε τη λήψη δύο διαφορετικών φωτογραφιών διαφορετικών θεμάτων, σε διαφορετικούς χρόνους και συχνά σε διαφορετικές τοποθεσίες, σε ένα μόνο αρνητικό. Ένα κοντινό πλάνο ενός μικρού κοραλλιού μπορεί να συνδυαστεί με μια ευρυγώνια λήψη ηλιοβασιλέματος από τη στάθμη του νερού. Σήμερα, τέτοιες εικόνες μπορούν εύκολα να δημιουργηθούν ψηφιακά, αλλά στην εποχή του κινηματογράφου απαιτούσαν εκπληκτική δεξιοτεχνία.
«Σε αντίθεση με άλλες κάμερες, η LX είχε ακρίβεια καρέ, που σημαίνει ότι μπορούσατε να βάλετε την ταινία για τη δεύτερη λήψη ακριβώς, ακόμα κι αν την είχατε ξεφορτώσει», λέει ο Warren Williams, μακροχρόνιος φίλος του Scoones και πρώιμο μέλος του BSoUP.
Η καθοριστική διπλή έκθεση του Scoones ήταν η συμμετοχή του στον διαγωνισμό Blue Dolphin το 1986. Δώρισε το LX και το σπίτι με το οποίο υποθέτω ότι τράβηξε αυτή τη φωτογραφία στη συλλογή μου.
Περιέργως, είχε προσαρμόσει ένα σκόπευτρο Nikon για να ταιριάζει στο Pentax του. Το "Scooning" έγινε ένας πολύ χρησιμοποιημένος όρος για να περιγράψει τον εξοπλισμό φωτογραφικής μηχανής εκτός ραφιού που είχε τροποποιήσει ή ανακατασκευάσει για να καλύψει τις δικές του απαιτήσεις. Το μπλέξιμο με τα σκόπευτρα ήταν δευτερεύουσας σημασίας.
Για πολλά χρόνια, παραγωγός του Scoones στο NHU ήταν ο Keith Scholey. «Ο αντίκτυπος του Πέτρου προήλθε από έναν συνδυασμό πολλών ταλέντων που σπάνια βρίσκονται σε ένα άτομο», εξηγεί. «Ήταν η ικανότητα του Peter να κατασκευάζει τα δικά του υποβρύχια περιβλήματα και η περίπλοκη κατανόηση των ηλεκτρονικών καμερών, που οδήγησαν την καινοτομία του».
«Το 1988 το BBC έκανε το Reef Watch, μια εξαιρετικά φιλόδοξη ζωντανή υποβρύχια μετάδοση. Ο Peter στέγασε την τηλεοπτική κάμερα και ανακάλυψε πώς οι ηλεκτρονικές κάμερες μπορούσαν να μεταμορφωθούν υποβρύχια φωτογραφία εξισορροπώντας το χρώμα στην κάμερα αντί να βασίζεστε σε τεχνητό φως.
«Λίγο αργότερα, στέγασε τις δικές του ηλεκτρονικές κάμερες και δημιούργησε μια εντελώς νέα «εμφάνιση» για υποβρύχιες ταινίες που έχει πλέον υιοθετηθεί από όλους».
ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΕΔΩΣΕ Ο SCOONES, τον θυμάμαι να εξηγεί ανέμελα πώς είχε βουτήξει στο εσωτερικό μιας κάμερας εκπομπής Sony αξίας 80,000 λιρών για να απορρίψει μέρος του φίλτρου Bayer για να μειώσει την ευαισθησία του στο πράσινο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η αναζήτησή του για τέλεια υποβρύχια οπτική τον οδήγησε να μετατρέψει τους φακούς Nikonos, σχεδιασμένους για την κλασική σειρά υποβρύχιων καμερών φιλμ Nikon, ώστε να συνεργάζονται με κάμερες εκπομπής βίντεο.
Δεν είναι εύκολο έργο, αλλά, να το κάνετε σωστά, και τα αποτελέσματα στην οθόνη είναι ασυναγώνιστα.
Ο Dave Blackham είναι ένας από τους κορυφαίους αυθεντίες στην υποβρύχια οπτική και γνώριζε καλά τον Scoones. Η εταιρεία του Esprit Film & Television σχεδιάζει και αναπτύσσει μερικούς από τους πιο προηγμένους υποβρύχιους εξοπλισμούς βίντεο που υπάρχουν.
«Θαύμαζα τη δουλειά του Peter Scoones για πολλά χρόνια», μου είπε. «Ήταν σχολαστικός σε ό,τι έκανε. Θυμάμαι ότι μίλησα με τον Πέτρο και είδα ότι συσσώρευε αρκετούς φακούς Nikonos στο εργαστήριό του για τους οποίους μίλησε πολύ καλά.
«Το πρόβλημα εκείνη την εποχή ήταν ότι οι περισσότερες από τις κάμερες που χρησιμοποιούνται για εκπομπή είχαν πολύ μικρότερους αισθητήρες από αυτούς για τους οποίους προορίζονταν οι φακοί Nikonos. Έχοντας προσαρμόσει ο ίδιος πολλά σετ φακών Nikonos, μπορώ τώρα να κατανοήσω καλύτερα γιατί ο Peter ήταν πολύ μπροστά από την καμπύλη σε αυτόν τον τομέα.
«Για να βελτιστοποιηθούν τα οπτικά σε ένα τυπικό υποβρύχιο περίβλημα ποιότητας κινηματογράφου, η προσθήκη θόλου ή επίπεδης θύρας μπροστά από έναν φακό ξηράς αλλάζει τα οπτικά χαρακτηριστικά του. Τα περισσότερα προβλήματα εμφανίζονται με τους ευρείς φακούς, και ως επί το πλείστον αυτό είναι συνήθως αυτό που θέλει να χρησιμοποιήσει ο υποβρύχιος κινηματογραφιστής.
«Εάν η θύρα θόλου είναι αρκετά μεγάλη για να χωρέσει τον φακό, αυτό συνήθως οδηγεί σε μια λύση με λογική έως καλή απόδοση. Περιστασιακά είναι εξαιρετικό.
«Αλλά όποια λύση και αν καταλήξετε, πιθανότατα θα είναι ένας συμβιβασμός κάπου στη γραμμή. Το σύστημα θα είναι πιθανότατα πολύ καλό, αλλά όχι αστρικό.
«Στον νέο κόσμο των 6k και 8K Ψηφιακό Οι κινηματογραφικές κάμερες χρειαζόμαστε καλύτερες οπτικές λύσεις για αυτές τις κάμερες υψηλής ανάλυσης. Οι φακοί Nikonos αποδίδουν όμορφα και είναι αιχμηρές από γωνία σε γωνία. Χρησιμοποιούνται για παραγωγές IMAX και επίσης σχεδόν σε όλες τις υψηλές παραγωγές σε προμήθεια αυτή τη στιγμή.
«Μπορείτε να ανυπομονείτε να δείτε τα αποτελέσματα στην οθόνη τα επόμενα δύο χρόνια. Δεν είναι για όλους και για κάθε έργο, αλλά όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν δεν υπάρχει τίποτα που να αποδίδει τόσο καλά όσο κάνουν. Νομίζω ότι αυτό θα έκανε τον Πίτερ να χαμογελάσει».
Ο Danny Kessler, του οποίου η συνεργασία με τον Doug Perrine οδήγησε στην έκθεση Megafauna που έκανε πρεμιέρα στο Dive Show, πριν ταξιδέψει σε διάφορα ενυδρεία σε όλο τον κόσμο, θυμάται ότι ο Scoones μοιράστηκε μαζί του ένα απατηλά απλό κομμάτι τεχνολογίας, ένα ακόμη παράδειγμα της προθυμίας του να βοηθήσει άλλους .
«Ήμουν σε ένα ταξίδι για να φωτογραφίσω φάλαινες πιλότους στα στενά του Γιβραλτάρ», λέει ο Kessler. Το ύψος του εξάλων του σκάφους δυσκόλεψε πολύ το να κρατήσει το περίβλημα κάτω από την ίσαλο γραμμή για να φωτογραφίσει τις φάλαινες να κάνουν ιππασία με τόξο.
«Όλοι ήταν κυνικοί, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να γίνει, μέχρι που ο Πίτερ τοποθέτησε το περίβλημά μου του Subal σε έναν στύλο για να μπορέσω να το βυθίσω. Οι ειδικοί αλληλοσυνδεόμενοι σωλήνες κατασκευασμένοι από κάποιο εξωτικό υλικό σήμαιναν ότι ήταν αρκετά ελαφρύ, αλλά το κλείστρο ήταν μόνο ένα μήκος της πετονιάς.
«Έχω κάποιες πολύ στενές γωνίες που δεν θα είχα πετύχει ποτέ χωρίς ο Peter να ήθελε να διορθώσει μια άλλη πρόκληση. Όταν τον είδα μετά, το μόνο που είπε ήταν: «Τι πρέπει να κάνουμε μετά;» Ο Σκούνσι ήταν ένας θρύλος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το θέσω».
Ο Scoones είχε στραφεί σε polecams για να του επιτρέψει να αποφύγει την εισβολή που δημιουργεί ακόμα και ο πιο ήσυχος δύτης, η οποία, με τη σειρά του, μπορεί να αλλάξει τη φυσική συμπεριφορά των θεμάτων ή απλώς να τα τρομάξει. Σήμερα, οι κάμερες αποτελούν βασικό εξοπλισμό για τους κινηματογραφιστές.
Ο DOUG ALLEN ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ εξαιρετικός εικονολήπτης άγριας ζωής, γνωστός για την εργασία πάνω και κάτω από τους παγετώνες του Βόρειου και του Νότιου Πόλου. Έχει γυρίσει για το Survival-Anglia, το Discovery και, φυσικά, το BBC NHU για έπη όπως η Γη, ο Παγωμένος Πλανήτης και ο Μπλε Πλανήτης, και έγραψε το βιβλίο στα παρασκήνια Freeze Frame.
Ο Allan μίλησε στην κηδεία του Scoones, πετώντας τις σημειώσεις του και, πνίγοντας τα δάκρυα του, μίλησε για την καλοσύνη του όταν είχε επισκευάσει μια ειδική κάμερα υψηλής ταχύτητας στην οποία βασιζόταν στην Ανταρκτική, και του δάνεισε τη δική του τελευταία κάμερα ενώ χρησιμοποιούσε μια παλαιότερη μοντέλο ο ίδιος.
Τα σχόλια του Allan είναι αποκαλυπτικά: «Οι επαγγελματίες ισχυρίζονται ότι δεν είναι η κάμερα που τραβάει τις υπέροχες εικόνες, είναι το άτομο πίσω από τον φακό. Λοιπόν, θα το λέγαμε, έτσι δεν είναι;
«Αλλά κάτω από το νερό, σε ένα έντονο φούσκωμα, εστιάζοντας σε ένα ψάρι που κινείται γρήγορα, με μια πολύ μικρή ευκαιρία να συγκεντρώσετε όλα τα μεγέθη λήψης για μια σειρά, τότε συνειδητοποιείτε ότι η κάμερα στα χέρια σας παίζει επίσης ένα μεγάλο ρόλο στο αν θα είσαι επιτυχημένος ή όχι.
«Είχα ακούσει για τον Πιτ από τότε που ξεκίνησα να γυρίζω το 1983, αλλά στο Life in the Freezer το 1992 είχαμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί.
«Θυμάμαι καλά ότι είχα για πρώτη φορά ένα από τα σπίτια του στα χέρια μου. Η ισορροπία ήταν όμορφη, το κέντρο της άνωσης τέλειο. Δεν έγερνε προς τα εμπρός, ούτε πίσω, ούτε κύλησε στη μία πλευρά. Δεν ήταν κάποιο μη συνεργάσιμο κιτ που προσπαθούσε να κάνει τη ζωή δύσκολη, απλά καθόταν στα χέρια σας, αμέσως οικείο, έτοιμο να σας ευχαριστήσει.
«Τα χειριστήρια σε στιλ ρόδας, ένα στην κορυφή καθεμιάς από τις δύο πλαϊνές λαβές στο περίβλημα, έπεσαν φυσικά κάτω από τους αντίχειρές μου. Σύρετε το αριστερό προς τα εμπρός και πίσω για εστίαση, το δεξί για να αλλάξετε το ζουμ. Και τα δύο προοδευτικά: όσο περισσότερη πίεση ασκούσατε στο χειριστήριο, τόσο πιο γρήγορη η αλλαγή.
«Το σκόπευτρο, σκιασμένο στο κάτω μέρος ενός μακριού μαύρου σωλήνα με συρόμενη διόπτρα, ώστε να μπορείτε να το προσαρμόσετε γρήγορα αλλά με ακρίβεια για τα δικά σας μάτια.
«Ο θόλος στο μπροστινό μέρος διορθώθηκε έτσι ώστε όλα να ήταν αιχμηρά.
«Η δύναμη των καμερών του Pete ήταν ότι όχι μόνο είχατε την καλύτερη τεχνολογία συλλογής εικόνων με τα ειδικά τροποποιημένα ηλεκτρονικά του, αλλά είχατε επίσης ένα άψογα σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εργαλείο που ήταν τόσο εργονομικά τέλειο που ενίσχυε θετικά τις δημιουργικές δυνατότητες του όποιος είχε την τύχη να το χρησιμοποιήσει.
«Πάντα θα εκτιμώ πόσο γενναιόδωρος ήταν ο Πιτ μαζί μου, με τις κάμερές του και την εμπειρία του».
ΟΛΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΧΩΡΙΣ, ο Scoones ήταν ένας δύτης παγκόσμιας κλάσης και ένας υπέροχος υποβρύχιος φυσιοδίφης. Μέχρι την επανάστασή του, οι περισσότερες υποβρύχιες συμπεριφορές είχαν μαγνητοσκοπηθεί σε δεξαμενές ενυδρείων, αλλά χρησιμοποιώντας την κάμερά του που δεν χρειαζόταν «ενοχλητικά φώτα» τα δύο κλασικά του Wildlife on Ones, Malice in Wonderland και Reef Encounter, έδειξαν ότι ο υποβρύχιος κόσμος μπορούσε πλέον να κινηματογραφηθεί στο με τον ίδιο τρόπο όπως η φυσική ιστορία της ξηράς.
Εκπομπές όπως το Blue Planet 2 δεν θα γυριστούν από τον Scoones, αλλά η κληρονομιά του σε αυτό και μελλοντικές εκπομπές παραμένει. Ο Keith Scholey είναι ξεκάθαρος: «Κανένα άλλο άτομο τα τελευταία 50 χρόνια δεν ήταν τόσο σημαντικό στη μεταμόρφωση των ντοκιμαντέρ για την υποβρύχια άγρια ζωή.
«Σήμερα, σε κάθε υποβρύχιο γύρισμα, χρησιμοποιείται μια τεράστια σειρά εξοπλισμού και τεχνικών, αλλά σχεδόν κάθε μία από αυτές μπορεί να ανιχνευθεί στον ιδιοφυΐα – τον Peter Scoones».
