Q&A: Τεχνικός δύτης και φωτογράφος βαθέων ναυαγίων Leigh Bishop

Ο LEIGH BISHOP είναι ένας από τους κορυφαίους του Ηνωμένου Βασιλείου τεχνικοί δύτες, πρωτοποριακό βαθύ ναυάγιο φωτογραφία και εξερευνώντας πολλά ναυάγια με κύρος. Εδώ μιλάει για το τι ωθεί το ενδιαφέρον του για τις τεχνολογικές καταδύσεις και την εξερεύνηση ναυαγίων και ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια

Ε: Είστε γνωστός ως τεχνικός δύτης, αλλά τι σας έκανε να ξεκινήσετε τις καταδύσεις;

A: Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να είμαι ένας από τους καλύτερους διάφορες, αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους φίλους μου που επηρεάστηκαν από Ο Υποθαλάσσιος κόσμος του Ζακ Κουστώ, δεν θυμάμαι να το έχω παρακολουθήσει. Θυμάμαι, ωστόσο, ότι είδα έναν βατραχάνθρωπο στην τηλεόραση κάπου που έμεινε στη μνήμη μου για χρόνια, γοητεύοντάς με από την παιδική μου ηλικία. 

Πριν από τα ναυάγια, υπήρχε σπηλαιολογία. Έχοντας εγκαταλείψει το σχολείο, μπήκα στην τοπική μου λέσχη σπηλαίων και περνούσα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο της δεκαετίας του 1980 κάνοντας σπηλιές. Το 1988 περνούσα από το Kingsdale στο Γιορκσάιρ και εντόπισα ένα δύτης που αναδύεται από το περίφημο Keld Head. Τρέχοντας προς αυτόν, θυμάμαι ότι βομβάρδισα τον καημένο με 1,001 ερωτήσεις.

Όταν τελικά έβγαλε την κουκούλα και τη μάσκα του, ο δύτης αποδείχθηκε ότι ήταν ο John Cordingley, ένας πολύ γνωστός και σεβαστός Βρετανός εξερευνητής σπηλαίων της εποχής. Ο Τζον με κάλεσε πίσω το επόμενο Σαββατοκύριακο για να βουτήξω και, με κάποιο τρόπο, μάζεψα λίγο βασικό εξοπλισμό και οδήγησα πίσω στο Γιορκσάιρ, όπου έπρεπε να βάλω ένα ρυθμιστής στο στόμα μου για πρώτη φορά.

Κατέβηκα σε έναν υποβρύχιο κόσμο, μια σπηλιά που ονομάζεται Joint Hole, και κολύμπησα αρκετή απόσταση σε έναν περιορισμό. Ωστόσο, θυμάμαι ότι ήμουν πικρά απογοητευμένος που δεν μπορούσα να συνεχίσω περαιτέρω. Ήμουν 20 χρονών!

Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν ήμουν ενεργό μέλος του CDG [Cave Diving Group], κάνοντας καταδύσεις σε σπηλιές σε όλη τη Βρετανία. Ήταν επίσης ένας σύνδεσμος για τη συνάντηση ανθρώπων που θα παρέμεναν φίλοι κατάδυσης για μια ζωή.

Έγινα μέλος της τοπικής μου λέσχης καταδύσεων, Thrapston and District Sub Aqua Club στο Northamptonshire, έστω και μόνο για να βελτιώσω τις γνώσεις και τις δεξιότητές μου και να πιστοποιηθώ επίσημα. Μετά από μια συνεδρία πισίνας στο κλαμπ, υπήρξε μια συζήτηση για ένα ναυάγιο που ο σύλλογος σκόπευε να κάνει κατάδυση το ερχόμενο Σαββατοκύριακο – λοιπόν, ας πούμε ότι τα υπόλοιπα είναι ιστορία! 

Ερ.: Ποια ήταν η έλξη της τεχνικής κατάδυσης για εσάς και πώς ήταν η ενασχόλησή σας με τη σκηνή των καταδύσεων με μικτά αέρια στα διαμορφωτικά της χρόνια;

A: Η κατάδυσή μου φυσικά εξελίχθηκε σε αυτό που έγινε γνωστό ως τεχνική κατάδυση περίπου την ίδια εποχή με τον εκδότη του AquaCorps περιοδικό, ο Michael Menduno, στην πραγματικότητα επινόησε τη φράση «τεχνική κατάδυση». Είχα χρησιμοποιήσει οξυγόνο που διάβασα ότι ήταν καλό για αποσυμπίεση αλλά δεν καταλάβαινα γιατί. 

Ο John Cordingley και ο καταδυτικός συνεργάτης του Russell Carter επέστρεψαν από μια σπηλαιοκαταδυτική αποστολή στη Γαλλία υποστηρίζοντας τον Ελβετό δύτη Oliver Isler και μου εξήγησαν την ιδέα και τα οφέλη του μικτού αερίου. Δεν υπήρχε υλικό για να διαβάσω σχετικά με το θέμα, πόσο μάλλον μαθήματα για να εγγραφώ, αλλά ευτυχώς πήρα στα χέρια μου ένα από τα σπάνια βιβλία του Δρ Μπιλ Στόουν σχετικά με το έργο του για καταδύσεις σε σπήλαιο Wakulla Springs στη Φλόριντα.

Το βιβλίο άνοιξε έναν κόσμο καταδύσεων μικτού αερίου, που πρωτοστάτησε εκείνη την εποχή από την ομάδα Deep Caving των ΗΠΑ. Θυμάμαι ακόμη και ότι το βιβλίο είχε σχηματικά σχέδια για πρώιμο μικτό αέριο αναπνευστήρες. 

Ως μέλος του CDG και πάντα στα στέκια καταδύσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχα γνωρίσει τον Rob Parker περίπου την ίδια στιγμή που διάβαζα το νέο μου πολύτιμο υλικό. Ο Πάρκερ έτυχε να είναι προβάδισμα δύτης σε αυτό ακριβώς το έργο, και σε αντάλλαγμα μου σύστησε έναν άλλο πρωτοπόρο της κατάδυσης μικτών αερίων της εποχής, τον Ρομπ Πάλμερ. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η επανάσταση των τεχνικών καταδύσεων ήταν έτοιμη να απογειωθεί και, καταδυόμενος από το σκάφος του John Thornton στο Scapa Flow, ο Palmer με δίδαξε ένας προς έναν πώς να χρησιμοποιώ μικτό αέριο.

Ήμουν πλέον οπλισμένος και με τη γνώση και καταδυτικός εξοπλισμός να εξερευνήσω βαθιά ναυάγια που προηγουμένως ήταν εκτός ραντάρ και ο John Thornton θα ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα το έκανα πρώτος. 

Ερ: Πρωτοπόρος στη φωτογραφία ναυαγίων βαθέων υδάτων. Ποιες είναι μερικές από τις κύριες προκλήσεις όταν τραβάτε φωτογραφίες σε εξαιρετικά βαθιά νερά;

Α: Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, εντάχθηκα στην πρώτη ομάδα καταδύσεων βαθιάς κατάδυσης μικτών αερίων στο Ηνωμένο Βασίλειο, γνωστή ως «Starfish Enterprise», με επικεφαλής τους Simon και Polly Tapson. Ο Σάιμον είχε τραβήξει φωτογραφίες του Lusitania στα 93 μέτρα, και το ζευγάρι φαντασιωνόταν την πιθανότητα ναυάγησης πέρα ​​από τα 100 μέτρα βάθος. 

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τα περιβλήματα και τα στροβοσκόπια βαθμολογήθηκαν μόνο στα 60 μέτρα και το επόμενο έργο μας ως ομάδα ήταν το Βρετανικός, το οποίο γνωρίζαμε ότι είναι διπλάσιο από το βάθος του εξοπλισμού μας.

Όσο αφελής κι αν ήμουν, τηλεφώνησα σχεδόν σε όλους τους γνωστούς υποβρύχιους εικονολήπτες για συμβουλές, ακόμα και όπως το BBC Blue Planet ο εικονολήπτης Peter Scoones, όλοι μου είπαν ότι βρισκόμουν σε αχαρτογράφητο έδαφος και δεν μπορούσα να βοηθήσω. 

Χρησιμοποίησα το σύστημα κάμερας του Simon Βρετανικός το 1998 και, αν είμαι ειλικρινής, απλά κράτησα τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ήλπιζα για το καλύτερο.

Θυμάμαι ότι τοποθετήθηκα στον βυθό της θάλασσας σε βάθος 120 μέτρων με το τεράστιο τμήμα της πρύμνης Βρετανικός και οι τερατώδεις προπέλες της πλαισιώνονται εντυπωσιακά τέλεια στο σκόπευτήρι μου. Έχοντας ρυθμίσει το f-stop σε σχέση με αυτό που πίστευα ότι έπρεπε να είναι η ταχύτητα κλείστρου, πάτησα το μοχλό για τη λήψη πολλών χρημάτων, μόνο για να πυροδοτήσω ολόκληρα τα 36 καρέ της ταινίας σε λιγότερο από λίγα δευτερόλεπτα! 

»αν είμαι ειλικρινής, απλά κράτησα τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ήλπιζα για το καλύτερο»

Η κάμερα ήταν σαν τον ήχο του δίσκου επιτυχίας του Duran Duran Κορίτσια στην ταινία με το θόρυβο του κλείστρου ενός φωτογράφου που λειτουργεί γρήγορα. Αυτό που είχε συμβεί στην πραγματικότητα ήταν ότι το βάθος ήταν τόσο τεράστιο, η πίεση είχε εμποδίσει τον μοχλό να επιστρέψει, με αποτέλεσμα ολόκληρη η ταινία να τραβηχτεί με θολές εικόνες σε ρολό που με έδειχναν να κοιτάζω μέσα από το θόλο με μια μπερδεμένη έκφραση προσώπου! 

Λίγο μετά από εκείνη την αποστολή, βρέθηκα στο Malin Head με τον σύντροφό μου Rich Stevenson να προσπαθεί να φωτογραφίσει το υπέροχο υπερωκεάνιο Δικαιοσύνη. Μέχρι στιγμής η καναδική εταιρεία Aquatica είχε έρθει να με σώσει, με ένα περίβλημα που είχε ονομαστική τιμή 100μ.

Τα κλασικά μου στροβοσκοπικά Sea&Sea YS 350 προχωρούσαν ως εκ θαύματος χωρίς να κυματίζει ένα μουρμουρητό μιας μικρής λευκής σημαίας πάνω από τα ακραία βάθη στα οποία καταδυόμασταν τώρα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν αρκετά ισχυρά για να φωτίσουν τεράστια τμήματα ναυαγίων, παρά το γεγονός ότι ήταν ο μπαμπάς των στροβοσκοπίων Sea&Sea. 

Για να ξεπεράσω το πρόβλημα, θα εστιάσω την προσοχή μου στην έκθεση στο χρόνο φωτογραφία. Βασικά θα άφηνα τη φύση να κάνει τη δουλειά του φωτισμού για μένα. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κρατήσω την κάμερα ακίνητη για να αποτρέψω το θάμπωμα της κίνησης ενώ το κλείστρο παρέμενε ανοιχτό αρκετό καιρό ώστε το φως να κάνει την εικόνα μου.

Πλησίασα τη Βρετανική Εταιρεία Υποβρυχίων Φωτογράφων για τη λύση μου. Ο μηχανικός και ειδικός φωτογράφος Ken Sullivan ήρθε στη διάσωση, κατασκευάζοντας μου ένα σύστημα για να στερεώσω το περίβλημά μου Aquatica σε ένα τρίποδο βαρέως τύπου. Χρησιμοποιώντας γρήγορη ασπρόμαυρη ταινία, μπόρεσα να τραβήξω τις πρώτες εικόνες χρονικής έκθεσης ενός βαθιού ναυαγίου και έτσι να παρουσιάσω τον υπέροχο κόσμο των προηγουμένως ξεχασμένων πλοίων για όλους. 

Ε: Έχετε καταδυθεί διάσημα ναυάγια όπως το HMHS Βρετανικός, RMS Lusitania, σσ Τρανσυλβανία και mv Βίλχελμ Γκούστλοφ, για να αναφέρω μερικά. Ποια κατέχουν ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις σας;

A: Εκτός από το γεγονός ότι, ναι, έχω βουτήξει μερικά διάσημα ναυάγια, ειρωνικά αυτό που αγαπώ τόσο πολύ δεν είναι τόσο διάσημο - το Δούκας του Buccleuch, βυθίστηκε στη Μάγχη στα ανοιχτά του Littlehampton. Η ιστορία τόσο της βύθισής της και της ανακάλυψής της όσο και της φυσικής κολύμβησης στα καταστρώματα είναι τόσο μαγευτική, κάνοντας τη συγκίνηση της εξερεύνησης των ναυαγίων αληθινά πώς έγιναν τα όνειρά μου ως νεαρό αγόρι. 

Βυθισμένο το 1889 και ανακαλύφθηκε το 1989, τα αμπάρια του Iron Duke είναι γεμάτα φορτία που προορίζονταν εκείνη την εποχή για την Αυστραλία.

Αφού βγαίνω στην επιφάνεια από μια βουτιά, κάθομαι πάντα αναπαυτικά, παρακολουθώ και ακούω την κυψέλη της δραστηριότητας μεταξύ των διάφορες στο σκάφος. Ο καθένας έχει μια ιστορία να πει ο ένας στον άλλο για την κατάδυσή του για να διαρκέσει το ταξίδι στο σπίτι. Όλοι οι δύτες έχουν χαμόγελα στα πρόσωπά τους και οι ιστορίες τους είναι τόσο μαγευτικές όσο το ίδιο το ναυάγιο. 

Ε: Εκτός από την κατάδυση γνωστών ναυαγίων, είστε επίσης ένας παραγωγικός κυνηγός ναυαγίων, που καταδύεται σε πάρα πολλά παρθένα ναυάγια. Ποια ήταν τα πιο αξιομνημόνευτα ευρήματα σας;

A: Δεν μπορώ να αποκλείσω τη στιγμή που ο Rich Stevenson και εγώ γίναμε οι πρώτοι άνδρες που κολυμπήσαμε στα καταστρώματα στα 85 μέτρα του διάσημου Flying Enterprise. Το πλοίο βυθίστηκε το 1952 και, εκτός από το Coronation, έγινε ο εκδήλωση των ΜΜΕ της χρονιάς. 

Σε μια σφοδρή καταιγίδα στον Ατλαντικό, ο καπετάνιος παρέμεινε στο σκάφος και πάλεψε για να σώσει το πλοίο του για πάνω από δύο εβδομάδες πριν τελικά περπατήσει κάτω από τη χοάνη καθώς το πλοίο ενέδωσε και τελικά βυθίστηκε.

Το πλοίο του καπετάνιου Κάρλσεν ήταν εκεί μπροστά στα μάτια μας και τράβηξα φωτογραφίες του Ριτς στα ίδια μέρη όπου ο Καπετάνιος φωτογραφήθηκε τόσο περίφημα από φωτογράφους των μέσων ενημέρωσης σε ένα αεροσκάφος που έκανε τον κύκλο του πλοίου.

Βρήκα το πιάτο του κατασκευαστή στο μπροστινό μέρος της γέφυρας – το πιστοποιητικό γέννησης του πλοίου αν θέλετε – ένα όμορφο κομμάτι ορείχαλκου που ήταν περήφανο για τη θέση του στο γραφείο μου προτού το δανείσω στο Ναυτικό Μουσείο Falmouth, μαζί με άλλα αντικείμενα που εκτέθηκαν για επί σειρά ετών στο ευρύ κοινό. 

Μια άλλη αξιομνημόνευτη ανακάλυψη ήταν η Kingsbridge, άλλο ένα μαγευτικό ναυάγιο που ανακαλύψαμε σε 90 μέτρα νερού ανοιχτά του Φάλμουθ. Βυθισμένη το 1874 φορτωμένη με 3,000 τόνους αποικιακού φορτίου, βρήκα και ανακάλυψα το κουδούνι της, ένα από τα πιο όμορφα που είχα δει ποτέ να ανακτηθεί από ναυάγιο.

Ε: Καταδυθήκατε τεχνικό εξοπλισμό ανοιχτού κυκλώματος και αναπνευστήρες κλειστού κυκλώματος. Ποια θεωρείτε τα πιο σημαντικά στοιχεία του οπλοστασίου σας στην τεχνολογία κατάδυσης;

A: Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησα σε μια εποχή πρωτοποριακής εξερεύνησης ναυαγίων, αλλά βλέπω τους εξερευνητές του σήμερα εξίσου τυχερούς, επειδή είναι οπλισμένοι με πολύ ανώτερο σχεδιασμό και λειτουργία καταδυτικός εξοπλισμός από ό,τι ήμασταν πίσω την ημέρα. Πού ήταν όλος αυτός ο υπέροχος εξοπλισμός όταν τον χρειαζόμασταν πραγματικά; 

Καμία προηγμένη τεχνική κατάδυση δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί επιτυχώς χωρίς κάθε στοιχείο που πραγματικά χρειάζεται ένας δύτης, καθιστώντας αδύνατον να απαντήσω το ερώτημα σχετικά με το τι θεωρώ ως τα πιο σημαντικά στοιχεία του τεχνολογικού οπλοστασίου μου. Ρεαλιστικά, όλοι παίζουν ίσους ρόλους. 

Ενώ το AP Inspiration μου αναπνευστήρας Στην πραγματικότητα με κρατάει να αναπνέω πέρα ​​από τα 100 μέτρα, η θερμαινόμενη φόρμα Santi με εμποδίζει να πεθάνω από το κρύο αν βρίσκομαι στη Βαλτική Θάλασσα. Δεν θα μπορούσα να προχωρήσω στο κατάμαυρο εσωτερικό ενός βαθιού ναυαγίου χωρίς τον ισχυρό μου φακό Light Monkey. 

Shearwater μου υπολογιστή ενημερώνει συνεχώς το προφίλ αποσυμπίεσής μου και ένα απλό πράγμα, όπως ο κύλινδρος Kent Tooling, είναι εξίσου σημαντικό για να διατηρώ την τοποθεσία μου γνωστή στον κυβερνήτη και την ομάδα επιφανειών παραπάνω.

Οι σκληροί σωλήνες Miflex συνδυάζουν τα πάντα, και αν όλα πήγαν στραβά και έπρεπε να διασώσω, βασίζομαι στην Apeks ρυθμιστικές, που ξέρω ότι δουλεύουν τέλεια ακόμα και σε βάθος από 100μ! 

Ε: Ποια ήταν η πιο αξέχαστη στιγμή σας στις καταδύσεις;

A: Κυκλοφορώντας Βρετανικός με τον καταδυτικό μου συνεργάτη Chris Hutchison το 1998! Αναπνέαμε μικτό αέριο από διπλούς κυλίνδρους 20 λίτρων που τοποθετούνται πίσω και ταξιδεύουμε στα καταστρώματα με τα επιβατικά σκούτερ AquaZep μας. Βρετανικός είναι η αδελφή-πλοίο να Τιτανικός, αλλά μεγαλύτερο και μονοκόμματο, ένα θέαμα απλά που προκαλεί δέος!

Ποτέ δεν πίστευα ότι η ενιαία κατάδυση θα ξεπεραστεί από άλλη, αλλά στην 100η επέτειο από τη βύθιση το 2016, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ του BBC, έγινε ξανά αλλά με αληθινό στυλ και γυρίστηκε. 

Με τους στενούς μου φίλους δίπλα μου – τον ​​Rich Stevenson, τον Ιταλό Edoardo Pavia και, από τη Φλόριντα, τον κυνηγό ναυαγών Mike Barnette – έκανα και πάλι τον περίπλου ολόκληρου του ναυαγίου μήκους 305 μέτρων με το σύγχρονο μου σκούτερ Suex με μία βουτιά.

Παρακολούθησαν από ένα από τα δύο βαθιά υποβρύχια που ακολούθησαν και φώτιζαν τη διαδρομή, ο φίλος μας Richie Kohler μπορούσε μόνο να παρακολουθήσει με δέος τη διασκέδαση που είχαμε. Οι έξι ώρες αποσυμπίεσης πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα κουδούνι που μας έβγαλε αργά στην επιφάνεια.

το ονόμασα "Κατάδυση εκατομμυρίων δολαρίωνΚαι αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ καλύτερη κατάδυση ελεύθερης κολύμβησης γύρω από ένα ναυάγιο για να ισούται; 

Ε: Από την άλλη πλευρά, ποια ήταν η χειρότερη στιγμή σας στις καταδύσεις;

A: Δυστυχώς, ήταν ανοιχτό Βρετανικός επτά χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια ενός έργου γυρισμάτων για το National Geographic με τους ίδιους φίλους. Ο μεγάλος μου σύντροφος εκείνη την εποχή, ο Carl Spencer, αντιμετώπισε προβλήματα στο βάθος και δεν επέζησε ποτέ από την κατάδυση.

Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να συνέλθω από αυτό το περιστατικό, αλλά επέστρεψα στο ναυάγιο το 2016 με τα ίδια παιδιά και το συνέχισα, όπως θα ήθελε ο Καρλ. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι φίλοι που δεν έχουν βγει από τις καταδύσεις και όλοι εξίσου λυπημένοι. Κάθε ένα που θυμάμαι σε ένα βιβλίο για τις καταδυτικές μου περιπέτειες ελπίζω να δημοσιεύσω. 

Ε: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Leigh Bishop;

A: Πάντα λέω ότι το μόνο καλύτερο πράγμα για τις καταδύσεις είναι οι άνθρωποι που συναντάς. Το δεύτερο είναι η επίσκεψη σε γωνιές του πλανήτη που διαφορετικά ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, το ράγκμπι, το netball ή το σκουός δεν θα επέτρεπε ποτέ. Το τρίτο είναι να μπορείς να φτιάξεις ένα μικρό κέρμα για να κάνεις τη διαδικασία να περιστρέφεται ξανά και ξανά. 

Με αυτά τα λόγια, οι καλύτερες στιγμές που είχα ποτέ και τα καλύτερα γέλια είναι με τα παλικάρια του Σκοτεινό αστέρι ομάδα βαθιάς κατάδυσης, με επικεφαλής τον άνθρωπο με τον οποίο διοργανώνω το προηγμένο συνέδριο καταδύσεων της Eurotek, τον Mark Dixon.

Ο Mark κυβερνά το ιδιόκτητο, ειδικά κατασκευασμένο σκάφος του, και η ομάδα του συνεχίζει αθόρυβα τις δραστηριότητές του χρόνο με το χρόνο, εξερευνώντας βαθιά ναυάγια γύρω από τις Βρετανικές Νήσους.

Έχω επίσης σχέδια για μερικά συναρπαστικά έργα στη Μάγχη με τον διάσημο κυβερνήτη του Weymouth, Graham Knott, ένα ιστορικό και ένα απώλεια εν καιρώ πολέμου. Επιτρέψτε μου να κρατήσω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα σε αυτά και ελπίζω ότι θα διαβάσετε για αυτά σε μελλοντικές εκδόσεις του Δύτης.

Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά του Leigh Bishop