Γκρεμίζοντας τοίχους για καλύτερη θέα

ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΥΑ, ΣΚΟΤΙΝΗ ΝΥΧΤΑ τον Νοέμβριο του 1967, δεκαέξι άνθρωποι στριμώχνονταν στο μπροστινό δωμάτιο ενός σπιτιού στο βόρειο Λονδίνο. Είχαν ένα κοινό ενδιαφέρον – υποβρύχιο φωτογραφία – και ήδη απολάμβανε διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας στη λήψη εικόνων κάτω από τα κύματα.
Η ομάδα περιελάμβανε δύο υπαλλήλους της Kodak, τον υπεύθυνο έγχρωμων εκτυπώσεων του καλύτερου φωτογραφικού εργαστηρίου στο Λονδίνο, τον βοηθό εκδότη της μεγαλύτερης κυκλοφορίας βραδινής εφημερίδας στον κόσμο εκείνη την εποχή, άτομα από τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις και έναν ευρέως σεβαστό γιατρό και καταδυτικός γιατρός.
Δύο ώρες αργότερα είχε δημιουργηθεί η Βρετανική Εταιρεία Υποβρυχίων Φωτογράφων, εκλέχθηκαν αξιωματούχοι, ορίστηκαν στόχοι και κανονίστηκε μια συνάντηση για τον επόμενο μήνα, ώστε να μπορέσουμε ο καθένας να δείξει και να συζητήσει μερικές από τις φωτογραφίες μας.
Δεν είναι κακό αν σκεφτείς ότι όλα συνέβησαν επειδή μου είχαν σταλεί κατά λάθος διαφάνειες που προορίζονταν για τον Peter Scoones. Αλλά έτσι γνωριστήκαμε, ανακαλύψαμε ότι ο καθένας μας είχε την ιδέα να σχηματίσουμε μια φωτογραφική κοινωνία και καταλήξαμε να κυκλοφορούμε σε καταδυτικούς συλλόγους λέγοντας σε όποιον ενδιαφέρεται ότι κανονίζαμε μια συνάντηση για να συζητήσουμε την ιδέα.
Αυτή η πρώτη συνάντηση και πολλές άλλες πραγματοποιήθηκαν στο σπίτι του Πέτρου, όπου, λόγω των περιορισμών του δωματίου στο οποίο συναντηθήκαμε, οι διαφάνειες μπορούσαν αρχικά να προβληθούν μόνο σε μικρό μέγεθος.
Δεν το σκεφτήκαμε ποτέ περισσότερο μέχρι την επόμενη συνάντηση, όταν βρεθήκαμε να μαζευόμαστε σε μια πολύ μεγαλύτερη περιοχή. Ο Πέτρος, ο αρχικός γραμματέας, είχε γκρεμίσει έναν από τους τοίχους για να γίνουν μεγαλύτερες οι εικόνες μας. Μας έκανε εντύπωση.
Ξεκίνησε χτυπώντας μια τρύπα στον τοίχο και προβάλλοντας μερικές διαφάνειες μέσα από αυτόν, αλλά οι εικόνες ήταν ακόμα μικρές.
Έτσι συνέχισε να μεγεθύνει την τρύπα μέχρι που, τελικά, γκρέμισε ολόκληρο τον τοίχο. Μόνο τότε κατάλαβε ότι ήταν τοίχος στήριξης!
Τα μαγαζιά έκλειναν, κι έτσι βγήκε ορμητικά και αγόρασε ένα σωρό ξυλείας αρκετά ισχυρό για να σταματήσει την πτώση του σπιτιού. Ήταν οι παλιές καλές εποχές. Δεν μας εμποδίζουν οι κανόνες και οι κανονισμοί.
Στη συνάντηση συζητήθηκε επίσης η ανάγκη για λογότυπο. Ο αείμνηστος Kendall McDonald, βοηθός συντάκτης του London Evening News, προσφέρθηκε να προσεγγίσει έναν από τους καλλιτέχνες της εφημερίδας για ιδέες.
Ο καλλιτέχνης σχεδίασε μερικές γραμμές σε ένα κομμάτι χαρτί και δημιούργησε το λογότυπο που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο από τότε (παραπάνω). Επιβραβεύτηκε με ένα πακέτο 10 τσιγάρα – μας είχαν προειδοποιήσει να μην είμαστε πολύ γενναιόδωροι!

ΣΤΟΧΟΙ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ – όπου εκλέχτηκα πρόεδρος – περιλάμβανε την ανάδειξη και την προαγωγή υποβρύχια φωτογραφία σε όλες τις πτυχές της, τόσο ως τέχνη και ως μέσο εικονογράφησης, όσο και για να ενθαρρύνει και να κάνει γνωστή την έρευνα και ανάπτυξη τεχνικών και εξοπλισμού. Δημιουργήθηκε ένα φόρουμ για να συζητηθούν ιδέες και προβλήματα κοινού ενδιαφέροντος.
Η ετήσια συνδρομή ήταν τρεις γκινές, πληρωτέα εκ των προτέρων. Αυτό είναι λίγο πάνω από 3 £, περίπου το κόστος μιας ταινίας 35 χιλιοστών.
Κανονίστηκαν περισσότερες συναντήσεις για το χειμώνα, γιατί θα ήμασταν πολύ απασχολημένοι με τις βουτιές και τη λήψη φωτογραφιών το καλοκαίρι στα βρετανικά ύδατα.
Προτάθηκε επίσης στην κοινωνία να βρει ένα φωτογραφικό πρακτορείο για να χειριστεί τη δουλειά των μελών, αλλά η Gillian Lythgoe πήγε καλύτερα. Ξεκίνησε το Seaphot, το οποίο έγινε παγκοσμίως γνωστό.
Δημιουργήσαμε κλινικές εκτύπωσης και διαφανειών για να βοηθήσουμε τα μέλη με συμβουλές. Αυτά λειτούργησαν καλά για χρόνια, αλλά, καθώς το BSoUP μεγάλωνε, τα μέλη έγιναν απρόθυμα να εκθέσουν τις λανθασμένες εικόνες τους στο ολοένα και μεγαλύτερο κοινό.
Τα βασικά μέλη του BSoUP ήταν από το Παράρτημα του Λονδίνου του British Sub-Aqua Club. Πράγματι, αν σας άρεσε υποβρύχια φωτογραφία, έπρεπε πραγματικά να είσαι μέλος αυτού του κλάδου, και ήταν μια επίλεκτη ομάδα από εκεί που παρείχε την τρομερή τεχνική βάση της κοινωνίας.
Αντί να κάνει την Εθνική Υπηρεσία, ο Peter Scoones εγγράφηκε στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία ως τακτικός στρατιώτης για να μπορέσει να «μάθει κάτι χρήσιμο». Εκπαιδεύτηκε ως φωτογράφος και έγινε έμπειρος στις φωτογραφίες και στον κινηματογράφο καθώς και στην επισκευή φωτογραφικών μηχανών.
Προερχόμενος από ιστιοπλοϊκή οικογένεια, δραστηριοποιήθηκε στον ιστιοπλοϊκό όμιλο της RAF στη Σιγκαπούρη, όπου και βρισκόταν. Για να επιταχύνει τον καθαρισμό των σκαφών των σκαφών, άρχισε να κολυμπά με αναπνευστήρα και να βουτάει από κάτω τους.
Γοητευμένος από την πολύχρωμη θαλάσσια ζωή και το τοπίο, άρχισε να φτιάχνει περιβλήματα για τις κάμερές του από σκραπ Perspex και βοήθησε στη δημιουργία ενός καταδυτικού κλαμπ. Έπρεπε να δημιουργήσει το δικό της πρόγραμμα εκπαίδευσης και βοηθήθηκε –πολύ ανεπίσημα– από δύτες του Πολεμικού Ναυτικού να χρησιμοποιήσει αναπνευστήρες οξυγόνου, πριν αλλάξει στον αέρα με οικιακές βαλβίδες ζήτησης και φιάλες οξυγόνου που απορρίπτονταν μετά τη χρήση σε αεροσκάφη.
Ο Tim Glover εργάστηκε στο ερευνητικό τμήμα της Kodak φτιάχνοντας, μεταξύ άλλων, πρωτότυπες κάμερες που σύντομα κυκλοφόρησαν.
Ο συνάδελφός του Geoff Harwood ήταν τεχνικός σύμβουλος του οποίου η δουλειά ήταν να λύνει τα προβλήματα των πελατών, ακόμη και να κατασκευάζει ειδικό εξοπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες τους. Ήταν επίσης ο συγγραφέας του οριστικού φυλλαδίου της Kodak σχετικά με υποβρύχια φωτογραφία και πώς να τραβήξετε επιτυχημένες φωτογραφίες.
Το ζευγάρι ήταν υπεύθυνο για τη δημιουργία του βιβλίου δεδομένων BSoUP. Ένας μπλε φάκελος γεμάτος με τακτικά ενημερωμένες τεχνικές πληροφορίες, ήταν η κλασική πηγή αναφοράς, ειδικά για τα μέλη που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις συναντήσεις στο Λονδίνο.
Εκτός από το ότι εργαζόταν για μια διεθνή διαφημιστική εταιρεία, ο Mike Busuttili είχε έντονο μάτι για μια καλή εικόνα. Ως αξιωματικός καταδύσεων του London Branch, δοκίμασε ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα τόσο επιτυχημένο που υιοθετήθηκε από τον σύλλογο, με τον Mike στην ειδικά δημιουργημένη θέση του εθνικού εκπαιδευτικού αξιωματικού. Αργότερα, μετά από 11 χρόνια ως διευθύνων σύμβουλος της Spirotechnique UK, μετακόμισε στη Γαλλία ως διευθυντής μάρκετινγκ της La Spirotechnique.
Ο Tim, ο Geoff και ο Mike πιστεύεται ότι ήταν οι πρώτοι Βρετανοί δύτες που μπήκαν στην Ερυθρά Θάλασσα και επέστρεψαν με επιτυχημένες φωτογραφίες. Κοιμόντουσαν στην παραλία και απλώς περπατούσαν στο νερό. Άλλοι συνήθιζαν να νοικιάζουν αυτοκίνητα, να παρκάρουν στην παραλία, να κοιμούνται σε αυτά και να μπαίνουν μέσα με τις κάμερές τους.

Η ΑΝΤΙΦΟΡΑ ΤΟΥ το ενδιαφέρον μου υποβρύχια φωτογραφία ήταν ότι έκανα το μεγαλύτερο μέρος της Εθνικής μου υπηρεσίας στην Αίγυπτο, σε απόσταση 100 μιλίων από τον Κόλπο του Σουέζ, αλλά δεν είχα ποτέ κάμερα.
Ήμουν μέλος του Buckshee Wheelers, ενός ποδηλατικού συλλόγου Forces. Κάνοντας ποδήλατα δωρεά από τη βιομηχανία ποδηλασίας του Ηνωμένου Βασιλείου, πραγματοποιούσαμε πίστες και αγώνες κλαμπ – συχνά κυνηγημένους από αγέλες άγριων σκύλων με σαγόνια και δόντια τόσο τρομακτικά όσο κάθε καρχαρίας.
Στη συνέχεια έμαθα να βουτάω και, λόγω του παρελθόντος μου στις εφημερίδες και τις δημόσιες σχέσεις, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε ζήτηση για λέξεις και εικόνες για το νέο βασίλειο που αιχμαλωτίζει τη φαντασία όλων μετά την επιτυχία των ταινιών στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο για τα κατορθώματα των δύο μεγάλοι πρωτοπόροι: Hans Hass και Jacques Cousteau. Έτσι αγόρασα ένα χαρτόδετο 7s 6d και προσπάθησα να διδάξω τον εαυτό μου.
Ένα άλλο αρχικό μέλος ήταν ο Phil Smith, ένας επαγγελματίας φωτογράφος με έδρα το Dorset. Αργότερα ήρθε μαζί μας ο Ley Kenyon, ένας φωτογράφος και σκηνοθέτης που γνώρισε επίσης φήμη ως πλαστογράφος που συμμετείχε σε μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις από στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στην Ευρώπη, από κρατούμενους που κρύβονταν μέσα σε ένα τεράστιο γυμναστικό «άλογο».
Ο Warren Williams προσχώρησε περίπου δύο χρόνια αργότερα. Από περιέργεια συνήθιζε να κολυμπάει σε λίμνες στο Hampstead Heath φορώντας γυαλιά και χρησιμοποιώντας έναν ωμά «αδιάβροχο» φακό για να δει τι υπήρχε εκεί. Μέχρι τα 16 του προσπαθούσε να φτιάξει τη δική του αναπνευστική συσκευή.
Μετά το National Service αντιμετώπισε το δίλημμα να αποφασίσει αν θα ενταχθεί στο περιοδικό Vogue ως εκπαιδευόμενος φωτογράφος ή θα επιστρέψει στο επάγγελμά του ως επιστημονικός κατασκευαστής οργάνων.
Στο τέλος κέρδισε η κατασκευή οργάνων και έφερε ένα νέο πρότυπο κατασκευής στα περιβλήματα και τον άλλο εξοπλισμό που κατασκευάζονταν από εκείνους που ήταν αρκετά τυχεροί να έχουν τα δικά τους εργαστήρια.
Διαφορετικά, έπρεπε να βρεις κάποιον να φτιάξει ένα περίβλημα για την κάμερά σου ή να αγοράσει μια εμπορική στολή. Το υπέρτατο σπίτι ήταν το Rolleimarin. Αναπτύχθηκε από τη Rollei σε συνδυασμό με τον Hans Hass, ήταν μια απόλαυση στη χρήση, ειδικά σε καθαρό, καλά φωτισμένο νερό. Ωστόσο, ήταν ακριβό και χρειάστηκε μόνο ένα φιλμ 12 εικόνων - σκεφτείτε το, όλοι εσείς οι χρήστες κάρτας μνήμης!
Ένα περίβλημα ήταν επίσης διαθέσιμο για μια Leica. Ούτε αυτό ήταν φθηνό, αλλά η κάμερα τράβηξε ένα φιλμ 36 έκθεσης.
Τότε βγήκε στην αγορά το CalypsoPhot. Θυμάμαι ότι είδα ένα σε μια βιτρίνα στη Γαλλία. Κόστιζε 46 £.
Μετά από δύο χρόνια θλιβερών αποτελεσμάτων χρησιμοποιώντας μια κάμερα 10 λιρών σε ένα ακατέργαστο περίβλημα, αγόρασα μια σε μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια να δημιουργήσω μια αξιοπρεπή εικόνα.
Ήταν συναρπαστικές στιγμές. Ο Gill Lythgoe υπολόγισε ότι μόνο ένας στους εκατομμύριο ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν υποβρύχιος φωτογράφος. Ήμασταν λοιπόν ξεχωριστοί. Ήμασταν πρωτοπόροι. Ήμασταν έμπνευση ο ένας για τον άλλον. Εμείς βουίξαμε από ενθουσιασμό και ιδέες. Η ζωή ήταν τεράστια διασκεδαστική, και ελπίζω να συνεχίσει να είναι έτσι για όλους όσους βγάζουν μια κάμερα κάτω από το νερό.

ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΔΟΜΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, οι συνεδριάσεις της επιτροπής συνεχίστηκαν μέχρι να αδειάσει το τελευταίο μπουκάλι και δεν κρατήσαμε ποτέ πρακτικά. Αυτό είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι μπορούσαμε να συζητάμε τα ίδια θέματα κάθε μήνα, γιατί κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί τι είχε ειπωθεί προηγουμένως.
Ωστόσο, πολλά προέκυψαν από εκείνη την περίοδο που θεωρείται δεδομένο αυτές τις μέρες. Στη μάχη για τη φωτογράφιση ενός ολόσωμου δύτη στα βρετανικά ύδατα, όπως οι Peter, Geoff και Tim προσγειώνουν ευρυγώνιους φακούς από κομμάτια Perspex.
Ταυτόχρονα άρχισαν να κατασκευάζονται θολολιμένες. Ήταν μια φθηνότερη λύση για να ξεπεραστεί ο τρόπος με τον οποίο το φως κάμπτεται λόγω διάθλασης όταν διέρχεται από τη διεπαφή αέρα-νερού. Για να γίνει αυτό, το φύλλο Perspex θερμάνθηκε και μαλακώθηκε σε έναν συνηθισμένο φούρνο πριν σφίξει σε μια ειδική εξέδρα, έτσι ώστε ο πεπιεσμένος αέρας να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διαμορφωθεί απαλά σε σχήμα.
Ηλεκτρονικά φλας όλων των σχημάτων και μεγεθών άρχισαν να προστατεύονται σε περιβλήματα διαφόρων τύπων για να αντικαταστήσουν τους λαμπτήρες φλας, οι οποίοι έτειναν να εκρήγνυνται στο φως μόνο όταν οι συνδέσεις ήταν τέλειες. Τα σημερινά flashguns είναι μικρότερα, συχνά πιο ισχυρά και πολύ πιο αξιόπιστα.
Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι μπορούσαν να δημιουργηθούν διαφορετικές θύρες για διαφορετικούς φακούς, υπό την προϋπόθεση ότι θα τοποθετούσαν όλες ένα διάφραγμα τυπικού μεγέθους στο σώμα του περιβλήματος. Έτσι δημιουργήθηκαν εναλλάξιμες θύρες.
Τα δύο χαρακτηριστικά που έλειπαν εκείνες τις πρώτες μέρες ήταν τα χαρακτηριστικά αυτόματης έκθεσης των καμερών και των flashguns. Αυτά άλλαξαν τη λήψη φωτογραφιών.
Εκείνες τις μέρες υπήρχε τεράστια δίψα για γνώση. Από πολλές απόψεις, ήταν πιο ενθαρρυντικό να μαθαίνεις συναντώντας ανθρώπους σε ομιλίες και διαλέξεις από ό,τι, όπως κάνουμε αυτές τις μέρες, κάνοντας τράτες σε ιστότοπους, παρόλο που αποτελούν πηγή πολύ περισσότερων πληροφοριών.
Ωστόσο, ήταν ενθαρρυντικό να μάθουμε ότι ένας κορυφαίος εμπορικός φωτογράφος που κερδίζει χιλιάδες λίρες την ημέρα θα έπρεπε να στείλει το προσωπικό του σκοτεινού θαλάμου στο σπίτι και τη δουλειά του από το σούρουπο μέχρι την αυγή, αν και με τη βοήθεια ενός μπουκαλιού σκωτσέζικο, για να δημιουργήσει τελικά τη μοναδική εικόνα που ήξερε ότι απαιτούσε ο πελάτης του.

ΤΑ ΘΡΥΛΙΚΑ SPLASH-IN του BSOUP ξεκίνησε αμέσως μετά τον σχηματισμό μας. Αρχικά συναντηθήκαμε κάπου βολικό για το Λονδίνο, συνήθως Shoreham στο Sussex, για να βουτήξουμε όπως θέλαμε και να συναντηθούμε την επόμενη εβδομάδα για να δείξουμε ο ένας στον άλλο τα αποτελέσματά μας.
Στη συνέχεια, ο χώρος μετακόμισε στην προβλήτα Swanage - τότε λίγο περισσότερο από τρεις ώρες οδικώς από το κέντρο του Λονδίνου.
Εικόνες που τραβήχτηκαν κάτω από την προβλήτα ή στον κοντινό κόλπο Kimmeridge κέρδιζαν τακτικά βραβεία σε διαγωνισμούς. Και οι δύο τοποθεσίες πρόσφεραν τα απαραίτητα για καλές φωτογραφίες – ήταν εύκολα προσβάσιμες και ξέραμε τι υπήρχε εκεί.
Πράγματι, η περιοχή έγινε τόσο οικεία που μπορούσαμε να οραματιστούμε πιθανές εικόνες και να σχεδιάσουμε να τις τραβήξουμε. Αν μια επίσκεψη αποτύγχανε, ξέραμε ότι μπορούσαμε να επιστρέψουμε επανειλημμένα μέχρι να τελειοποιήσουμε τη βολή. Αντιμετωπίσαμε την προβλήτα και τον κόλπο σαν φωτογραφικό στούντιο.
Ο Phil Smith, ο πρώτος που κέρδισε τον πολυπόθητο τίτλο του Βρετανού Υποβρύχιου Φωτογράφου της Χρονιάς στα κινηματογραφικά και φωτογραφικά φεστιβάλ που διοργανώνει εδώ και πολλά χρόνια το περιοδικό DIVER, έβγαλε τη νικητήρια εικόνα του με τομπότ κάτω από την προβλήτα.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Μάρτιν Ετζ, συγγραφέας της περίφημης σειράς βιβλίων The Underwater Photographer, κανόνισε μάλιστα αρκετούς δύτες να τοποθετήσουν όπλα λάμψης γύρω από μια τρύπα μπλένυ για τη δική του εκδοχή.
Ο Μάρτιν θεώρησε τις συναντήσεις μας τόσο σημαντικές που οδηγούσε από το Ντόρσετ στο Λονδίνο κάθε μήνα. Είναι πλέον ένας από τους πιο σεβαστούς γκουρού υποβρύχια φωτογραφία, διδάσκοντας στους δύτες πώς να βγάζουν φωτογραφίες καθώς και οργανώνοντας αποστολές και εκδρομές κατάδυσης.
Αναπτύχθηκε η ιδέα να βουτήξουν όλοι στην ίδια περιοχή την ίδια μέρα για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και στη συνέχεια να συναντηθούν για να δουν ποιος δημιούργησε τις καλύτερες εικόνες. Το ονομάσαμε Splash-in, και έτσι γεννήθηκε η ιδέα ενός μονοήμερου πυροβολισμού.
Υποψιαζόμασταν ότι ήταν από την ιδέα μας ότι αυτοί οι δημοφιλείς διαγωνισμοί εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Μετά από μερικά χρόνια προσκληθήκαμε να μεταφέρουμε το Splash-in στο Fort Bovisand Underwater Center στο Πλύμουθ και παρέμεινε σε αυτήν την περιοχή μέχρι να αντικατασταθεί από το Βρετανικό και το Ιρλανδικό Υποβρύχιο Πρωτάθλημα το 2015.
Η αρχική εκδήλωση γινόταν κάθε χρόνο, έρχονται βροχή ή θύελλα. Συχνά ο καιρός ήταν τόσο κακός που όλοι έκαναν ουρές σε κοντινές πισίνες βράχου για τη σειρά τους να μπουν μέσα και να προσπαθήσουν να βγάλουν έναν νικητή. Ο ανταγωνισμός ήταν έντονος. Πολλοί πήγαν στο Πλύμουθ μια εβδομάδα νωρίτερα για να ελέγξουν την περιοχή εκ των προτέρων.
Οι διαγωνιζόμενοι συνέλεξαν ένα επισημασμένο έγχρωμο φιλμ 35 mm για να εκτεθεί στην περιοχή του Plymouth. Η επεξεργασία των ταινιών έγινε το ίδιο βράδυ, ώστε οι διαγωνιζόμενοι να επιλέξουν τις συμμετοχές τους για να κριθούν από το κοινό που περίμενε από φωτογράφους, φίλους και ντόπιους δύτες.
Η επεξεργασία έως και 70 ή 80 έγχρωμων ταινιών με το χέρι μέσα σε λίγες ώρες μία φορά το χρόνο δεν πήγαινε πάντα σύμφωνα με το σχέδιο. Κάποια χρόνια τα φώτα άναβαν τη λάθος στιγμή ή τα χημικά δεν άλλαξαν τη σωστή στιγμή, αλλά τέτοια προβλήματα συνήθως παραβλέπονταν τόσο από τους φωτογράφους όσο και από το κοινό, ειδικά καθώς οι ώρες και τα ποτά καθυστερούσαν.
Ήταν οι μέρες που ήταν τεράστιο πλεονέκτημα να έχεις σκοτεινό θάλαμο. Διαφορετικά έπρεπε να περιμένετε μέχρι να σκοτεινιάσει και να μετατρέψετε μια κουζίνα ή μπάνιο σε προσωρινή.
Το καλοκαίρι, όταν αγωνιζόσασταν για ώρες για να δημιουργήσετε συμμετοχές που να βρίσκονταν σε διαγωνισμό, δεν άφηνε πολύ χρόνο για ύπνο. Συνήθιζα να μετατρέψω το μπάνιο και μετά ξυπνούσα τη γυναίκα μου κάθε ώρα για να τη ρωτήσω ποια έκδοση μιας εκτύπωσης προτιμούσε.
Τελικά μετακομίσαμε, για να έχω ένα σκοτεινό θάλαμο και να απολαμβάνουμε και οι δύο έναν καλύτερο ύπνο.

ΦΥΣΙΚΑ, η μεγαλύτερη επανάσταση ήταν η εισαγωγή της ψηφιακής φωτογραφία και υπολογιστές. Ξαφνικά μπορούσες να ελέγξεις ότι οι εικόνες σου έβγαιναν ενώ ήσουν ακόμα κάτω από το νερό. Δεν χρειαζόταν να φέρετε τις εκτεθειμένες ταινίες σας πίσω από ένα ταξίδι και να τις επεξεργαστείτε πριν καταλάβετε αν ήταν εντάξει. Δεν χρειαζόσουν πια σκοτεινό θάλαμο. Θα μπορούσατε να κάνετε σχεδόν τα πάντα στο φως της ημέρας, οπουδήποτε θέλετε.
Εάν η κάμερά σας πήρε αρχεία RAW, θα μπορούσατε να κάνετε πολλά περισσότερα για να αποθηκεύσετε εικόνες με κακή έκθεση. Αν ήσουν υπολογιστή-Γράμματα και θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε προγράμματα όπως το Photoshop, θα μπορούσατε να κάνετε πολύ περισσότερα με τις εικόνες από ό,τι όλοι οι τεχνικοί σκοτεινών θαλάμων και οι φωτορετουσαριστές.
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η επανάσταση προήλθε από προσπάθειες να διευκολυνθεί και να γίνει πιο γρήγορο για τους φωτογράφους του Τύπου να τραβήξουν τις φωτογραφίες τους και να τις μεταδώσουν πίσω στις εφημερίδες τους. Προηγουμένως θα έπρεπε να οδηγούν σαν τρελοί πίσω στα γραφεία τους ή να χρησιμοποιούν αναβάτες αποστολής για να μεταφέρουν τις ταινίες τους στις σκοτεινές αίθουσες.
Αλλά όλα αυτά ήταν ακόμη πολλά χρόνια μετά την ίδρυση του BSoUP, και πολύ καιρό αφότου είχαμε προσκληθεί να μιλήσουμε σε συνεδριάσεις της Royal Photographic Society και να διοργανώσουμε μια μεγάλη έκθεση της δουλειάς μας στα κεντρικά της γραφεία.
Εκείνα τα πρώτα χρόνια διοργανώσαμε επίσης δύο μεγάλα κινηματογραφικά και φωτογραφικά συνέδρια στο Λονδίνο, προσκαλώντας κορυφαίους φωτογράφους και οπερατέρ από άλλες χώρες.
Σήμερα το BSoUP συνεχίζει να ευδοκιμεί, ειδικά με πρεσβευτές όπως ο Alex Mustard, για τα χρήματά μου ένας από τους πιο εξαιρετικούς φωτογράφους στον κόσμο.
Οι εικόνες του βελτιώνονται συνεχώς, ωστόσο είναι πάντα τόσο γενναιόδωρος με τις γνώσεις και τις συμβουλές του όσο και τα αρχικά μέλη. Θα είχε μια τέτοια μπάλα αν ήταν μαζί μας στην αρχή.
Είχαμε επίσης τρεις ιδιαίτερα επιτυχημένες γυναικείες «καρέκλες» στη Linda Dunk, τη Martha Tressler και την Joss Woolf – δεν είμαστε σεξιστές, θέλουμε απλώς τους καλύτερους ανθρώπους για τη δουλειά – ενώ ο πρόεδρος Brian Pitkin έχει κάνει μεγαλύτερη ατομική συμβολή στην κοινωνία για πολλά χρόνια από οποιοδήποτε άλλο μέλος. Κυλήστε στον ολόκληρο αιώνα μας.

ΚΛΕΙΔΙ ΛΕΖΑΝΤΩΝ

 Οι φωτογράφοι σκαρφαλώνουν πάνω από βράχους στολισμένους με ολισθηρά φύκια για να μπουν στο νερό σε ένα από τα πρώτα Splash-in στο Fort Bovisand στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

 Ένας φωτογράφος σε δράση σε καθαρό, καλά φωτισμένο νερό κοντά στο Newton Ferrers, στο Ντέβον, τη δεκαετία του 1960.

 Δύτες που ανεβαίνουν στη γραμμή βολής μετά από μια κατάδυση με το Club Med το 1963.

 Ναι, ξέρουμε… δεν θα ξεφύγατε με μια φωτογραφία σαν αυτή τώρα, αλλά οι καιροί ήταν διαφορετικοί στη Μεσόγειο το 1965.

 Ο Tim Glover (δεξιά) και ο Peter Dick τοποθετούν προσεκτικά μια κάμερα Rolleiflex στο περίβλημά της το 1959

 Glover στολισμένος με κάμερες και άλλο εξοπλισμό κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης στα ανοιχτά του ιταλικού νησιού Giglio το 1962. ένα συγκρότημα που έπαιζε για τον Peter Scoones στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

 Ο Colin Doeg και οι κάμερες στο Eilat, στον Κόλπο της Άκαμπα, το 1994

 περισσότερο τώρα συμπεριφορά εκτός υπολογιστή καθώς ο Geoff Harwood ταΐζει ψάρια από έναν σπασμένο αχινό στο Giglio το 1962

 τραβηγμένη το 1979, αυτή η οθόνη δείχνει τη μεγάλη ποικιλία εξοπλισμού που έχει ήδη σχεδιαστεί, κατασκευαστεί ή τροποποιηθεί και χρησιμοποιηθεί από τον Warren Williams για φωτογραφία.

 Οι Bromley BSAC παίζουν Murderball, την εκδοχή τους για υποβρύχιο ράγκμπι στις αρχές της δεκαετίας του 1980

 Ο Peter Scoones το 2007 επιδεικνύει την τελευταία του στολή βίντεο στους Warren Williams (κέντρο) και Tim Glover (δεξιά).

 Ένα κλασικό πορτρέτο ψαριού που τραβήχτηκε το 1963 από τον Colin Doeg κοντά στις σπηλιές Tilly Whim, Dorset

 Φωτογράφηση μόδας της δεκαετίας του 1970 από τον Peter Scoones. Σήμερα οι ελεύθεροι δύτες είναι δημοφιλείς ως μοντέλα, αλλά εκείνη την εποχή τα μοντέλα συνήθως δένονταν στον βυθό της θάλασσας και τροφοδοτούνταν με αέρα από δύτες αναμονής.

 Η προσεκτική χρήση του φλας παρήγαγε αυτή τη δραματική εικόνα, που κέρδισε το Splash-in για τον Warren Williams το 1972.

 Η χρήση μιας κάμερας polecam - βασικά μιας κάμερας συνδεδεμένης σε ένα κοντάρι - επέτρεψε στη Williams να αποκαλύψει αυτά τα απροσδόκητα χρώματα σε ένα ποτάμι το 2016. Ο Peter Scoones ήταν ο πρώτος υποβρύχιος εικονολήπτης άγριας ζωής που συνέλαβε την ιδέα να βιντεοσκοπήσει φάλαινες δολοφόνους στα νορβηγικά νερά και μεγάλους λευκούς καρχαρίες Νότια Αφρική με αυτόν τον τρόπο. Σήμερα οι εξελιγμένες εκδόσεις χρησιμοποιούνται παγκοσμίως από εικονολήπτες, οι οποίοι δεν χρειάζεται να είναι εκπαιδευμένοι δύτες.

 Rays of the Spectrum, η πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε στα βρετανικά ύδατα που κέρδισε έναν ανοιχτό υποβρύχιο διαγωνισμό. Τραβήχτηκε στο Kimmeridge Bay, Dorset, από τον Colin Doeg το 1967 – και το βραβείο του ήταν μια ολοκληρωμένη στολή Nikonos.

 Χρυσό πεταλούδα στην Ερυθρά Θάλασσα τη δεκαετία του 1970. Η εξισορρόπηση του φωτός περιβάλλοντος και του φλας για την παραγωγή ενός τέτοιου φυσικού εφέ απαιτούσε πολύπλοκους υπολογισμούς. σήμερα όλα γίνονται αυτόματα.

 Είναι αυτή η πρώτη υποβρύχια selfie στον κόσμο; Ο Mike Busuttili τράβηξε αυτή τη φωτογραφία του εαυτού του και ενός αγγελόψαρου στο Marathon Key της Φλόριντα τη δεκαετία του 1970.