Φανταστείτε τον Μέσι να σας μαθαίνει να παίζετε ποδόσφαιρο

ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΤΗΤΑ, και μερικές φορές φανταστείτε πώς θα ήταν αν υποβρύχια φωτογραφία ήταν μια παγκόσμια αναγνωρισμένη δραστηριότητα με το ίδιο είδος οπαδών με το ποδόσφαιρο. Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ήταν εξοικειωμένοι με τους κορυφαίους υποβρύχιους φωτογράφους και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των μεγάλων διαγωνισμών θα μεταδόθηκε τηλεοπτικά.

Αυτή η δημοτικότητα θα έφερνε φυσικά και εμπορικά οφέλη και άνθρωποι όπως ο Tony Wu και ο Paul Nicklen θα κερδίζουν 200 χιλιάδες £ την εβδομάδα.

Δυστυχώς, αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Υποβρύχια φωτογραφία είναι σε μεγάλο βαθμό μια εξειδικευμένη δραστηριότητα στην οποία η διασημότητα των κορυφαίων «παικτών» δεν εκτείνεται πολύ έξω από μια μικρή κοινότητα μυημένων – τουλάχιστον δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τους παπαράτσι!

Τώρα το αναφέρω γιατί ένα από τα οφέλη του υποβρύχια φωτογραφία είναι μια εξειδικευμένη δραστηριότητα είναι ότι ως θαυμαστής είναι πιο εύκολο να αποκτήσετε πρόσβαση στα κορυφαία σκυλιά.

Ως εκκολαπτόμενος δημιουργός εικόνας, μπορείτε πολύ εύκολα να εγγραφείτε σε ένα εργαστήριο με τον Lionel Messi του υποβρύχια φωτογραφία στάδιο.

Για μένα, η Χρυσή Μπάλα της υποβρύχιας φωτογραφίας πηγαίνει στον Alex Mustard. Στην πραγματικότητα, ως ο καλύτερος παίκτης και προπονητής υποθέτω ότι είναι κάπως σαν τον Λιονέλ Μέσι και τον Πεπ Γκουαρδιόλα.

Πίσω στο 2016, αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με την υποβρύχια φωτογραφία και έγραψα δεόντως σε δύο από τα εργαστήρια του Dr Mustard. Σκέφτηκα ότι ήταν μια επένδυση στην εκπαίδευσή μου. όσο πιο κοντά μπορείτε να κάνετε πτυχίο υποβρύχιας φωτογραφίας.

Είχα εγγραφεί για ένα ταξίδι στην Ερυθρά Θάλασσα, με τίτλο η πιθανότητα να δω λευκούς καρχαρίες των ωκεανών, και ένα στο Grand Cayman που διαφημιζόταν ως σταθερή βάση για τη χρήση φωτός κάτω από το νερό.

Το ταξίδι στην Αίγυπτο ήρθε πρώτο. Μάζεψα τον καταδυτικό μου εξοπλισμό και την κάμερα και σηκώθηκα στο αεροδρόμιο, νιώθοντας ένα μείγμα ενθουσιασμού και νεύρων. Δεν είχα ξανασυναντήσει τον Alex Mustard και ένιωσα λίγο δέος μαζί του κατά την πρώτη μας συνάντηση.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι, ενώ είναι ένας πολύ εντυπωσιακός φωτογράφος και δάσκαλος, είναι επίσης απλά ένας καλός τύπος που του αρέσει να γελάει λίγα στην πορεία και δεν χρειάζεται να τρομάζεις. Ο ενθουσιασμός του για την υποβρύχια φωτογραφία είναι μεταδοτικός και ήταν υπέροχο να δεις ότι ακόμα και μετά από 30 χρόνια γυρισμάτων εξακολουθεί να είναι ο πρώτος στο νερό και ο τελευταίος που βγαίνει.

Γρήγορα έγινε φανερό ότι οι περισσότεροι από τους άλλους 15 δύτες στο ταξίδι ήταν τακτικοί. Αυτά τα εργαστήρια εξαντλούνται σχεδόν αμέσως μόλις ανακοινωθούν και ο Alex έχει σαφώς δημιουργήσει πιστούς ακόλουθους δυτών που φαίνεται να κάνουν πολλά από τα ταξίδια τους υπό την καθοδήγησή του.

Οι τακτικοί είναι φυσικά εξοικειωμένοι με το πώς όλα λειτουργούν, καθώς και μεταξύ τους, έτσι ως αρχάριος μπορεί να αισθάνεστε λίγο πίσω από την καμπύλη στην αρχή – σίγουρα το έκανα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν φιλικοί. Πράγματι, μερικές μπύρες με το γκρουπ το πρώτο βράδυ έκαναν ένα ελαφρώς άβολο πανί στην ταραγμένη θάλασσα την επόμενη μέρα!

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙ ότι, σε αντίθεση με την επίσημη κατάδυση-εκπαίδευση με το οποίο οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι, ο Άλεξ δεν σας ακολουθεί και διδάσκει κάτω από το νερό.

Το στήσιμο έχει ως εξής: πριν από την κατάδυση, ο Alex μας ενημερώνει για φωτογραφικές ευκαιρίες και τεχνικές που σχετίζονται με τον ιστότοπο. Στη συνέχεια πηγαίνουμε για πολλές καταδύσεις και τραβάμε μερικές εικόνες.

Το βράδυ, ο Alex θα κάνει μια άλλη παρουσίαση και στη συνέχεια θα πραγματοποιήσει μια συνεδρία ανασκόπησης εικόνων. Θα ανακοινωθεί νωρίτερα εντός της ημέρας ότι επιτρέπεται σε όλους να εισάγουν μία ή δύο φωτογραφίες και τις χρειάζονται μέχρι την τάδε ώρα.

Επίσημα δεν υπάρχει ανταγωνισμός και η ιδέα είναι ότι όλοι μαθαίνουμε από την κριτική, όχι μόνο των δικών μας φωτογραφιών, αλλά και των υπόλοιπων μελών της ομάδας.

Μου άρεσε πραγματικά αυτή η ιδέα και έμαθα πάρα πολύ από αυτήν. Το να εμφανίζεται η εικόνα σας στην οθόνη και μετά να ακούτε την άμεση αντίδραση και σχόλια από έναν από τους κορυφαίους φωτογράφους άγριας φύσης στον κόσμο είναι φανταστικά πολύτιμο.

Μερικοί άνθρωποι ντρέπονται σε αυτό το σημείο και δεν εισάγουν τις φωτογραφίες τους στην κριτική. Μου φαίνεται κρίμα, γιατί είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία έχετε πληρώσει.

Μην ανησυχείτε, δεν σταυρώνει καμία εικόνα – έχει να κάνει πολύ με την αναζήτηση του θετικού και την εμφάνιση των βελτιώσεων που μπορούν να γίνουν.

Μπορείτε να επεξεργαστείτε τη λήψη σας ή όχι για υποβολή, και ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που κέρδισα ήταν να παρακολουθώ τον Alex στη δουλειά στο Lightroom και το Photoshop. Ουσιαστικά, η εικόνα σας εμφανίζεται, αντιδρά και στη συνέχεια αρχίζει να την επεξεργάζεται ξανά – παρακολουθήστε προσεκτικά αυτά τα ρυθμιστικά και η διαδικασία επεξεργασίας σας θα βελτιωθεί πολύ μέχρι το τέλος του ταξιδιού.

Λίγα λόγια για το αγωνιστικό κομμάτι. Ο Άλεξ κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει μια φιλική ανταλλαγή ιδεών, αλλά δεν μπορείτε να συγκρατήσετε την ανθρώπινη φύση. Κρατώ το χέρι μου ψηλά για να νιώσω ότι η ανασκόπηση της εικόνας, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν μια ευκαιρία να δω πώς στάθηκα απέναντι στους άλλους σουτέρ.

Ακόμα κι έτσι, αυτό δεν οδηγεί σε αισθήματα εχθρότητας προς άλλους φωτογράφους, μόνο απογοήτευση εάν τα αποτελέσματά σας δεν είναι αυτά που ελπίζατε.

Στην πραγματικότητα, διαπίστωσα ότι έμαθα πολλά από τους άλλους φωτογράφους στο ταξίδι. Το να βασιζόμαστε σε ένα liveaboard είναι ευνοϊκό για αυτό, επειδή όλοι ζούσαμε σε στενά όρια και μαζευόμασταν δίπλα-δίπλα για να ελέγξουμε και να επεξεργαστούμε εικόνες.

ΥΠΟΘΕΤΩ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ διαμορφώνεται, με τους πιο έμπειρους σκοπευτές να ενεργούν ως μέντορες στους λιγότερο προχωρημένους. Η συγκεκριμένη ομάδα περιελάμβανε μερικούς βαρείς χτυπητές από τον χώρο της υποβρύχιας φωτογραφίας, όπως ο Mario Vitalini και ο Nick More. Ο Mario ανακηρύχθηκε ανερχόμενος φωτογράφος της χρονιάς στον πρώτο διαγωνισμό Underwater Photographer of the Year, ενώ ο Nick κέρδισε τον διαγωνισμό BSoUP/DIVER Print δύο χρόνια στο τροτ.

Οι υποβολές τους στην κριτική εικόνας με οδήγησαν να γίνω καλύτερος και συνήθως ήταν έτοιμοι να βοηθήσουν και με μικρές συμβουλές. Ήταν μόνο δύο από τους πολλούς ταλαντούχους φωτογράφους και μια από τις απολαύσεις αυτών των εργαστηρίων είναι η γνωριμία με ένα εντελώς νέο δίκτυο ανθρώπων που μοιράζονται το ίδιο πάθος.

Έφυγα από αυτό το πρώτο εργαστήριο εμπνευσμένος και ενθουσιασμένος για το επόμενο. Ωστόσο, αν είχα μια απογοήτευση, ήταν ότι δεν είχα δει τον Alex Mustard στη δράση. Είχαμε δει όμορφα πλάνα στις παρουσιάσεις, αλλά αυτά έπεσαν κάτω από την ομπρέλα του «κάτι που ετοίμασα νωρίτερα».

Ακριβώς όπως παρακολουθεί YouTube Τα κλιπ του Μέσι δεν είναι το ίδιο με το να τον παρακολουθώ προσωπικά, ανυπομονούσα να δω ζωντανά τον Μουστάρντ. Αυτό σύντομα θα καταστεί δυνατό στο εργαστήριο Grand Cayman.

Σε αντίθεση με την Αίγυπτο, τώρα βρισκόμασταν σε ένα θέρετρο και θα συνιστούσα αυτό το εργαστήριο ως το πρώτο που θα παρευρεθεί, επειδή είναι περισσότερο προσανατολισμένο στο να φέρεις σωστά τα βασικά σου στοιχεία.

Είχα διαβάσει για μια τεχνική που ονομάζεται «εσωτερικός φωτισμός» στο βιβλίο του Alex's Underwater Photography Masterclass και ήμουν αποφασισμένος να την προσθέσω στο ρεπερτόριό μου. Βασικά, περιλαμβάνει την κατεύθυνση των στροβοσκοπίων πίσω προς την κάμερα, η οποία σας επιτρέπει να απομονώνετε ευρυγώνια θέματα σε σκούρο φόντο. Είχα σκάσει τη θεωρία και ένιωθα σίγουρος ότι μπορούσα να το καταλάβω.

Την πρώτη μέρα, ο Άλεξ πραγματοποίησε μια συνεδρία πισίνας για να βεβαιωθεί ότι οι κάμερες όλων ήταν σωστά ρυθμισμένες και να διαβάσει μερικά βασικά στοιχεία φωτισμού. Αυτή ήταν επίσης μια ευκαιρία για οποιονδήποτε από εμάς ήθελε να εξασκήσει μια συγκεκριμένη τεχνική για να το κάνει.

Είχα φτάσει λίγο νωρίς και ο Άλεξ μου πρότεινε να αρχίσω να εξασκώ τον εσωτερικό φωτισμό σε ένα πλαστικό παιχνίδι που είχε στήσει. Κολύμπησα με αυτοπεποίθηση μέχρι το βαθύ άκρο και άρχισα να πυροβολώ, και να σουτάρω, να κάνω μικρές προσαρμογές και να σουτάρω ξανά, για λίγο απογοητευτικό, χωρίς να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ο Alex τελικά κολύμπησε και, σαφώς όχι πολύ εντυπωσιασμένος με τα αποτελέσματά μου, δανείστηκε τη φωτογραφική μηχανή μου, προσάρμοσε τα στροβοσκοπικά, τράβηξε μια φωτογραφία… ανασκόπησε… τράβηξε μια ακόμη λήψη… και μετά μου έδωσε πίσω μια εικόνα ενός όμορφα φωτισμένου παιχνιδιού σε τέλειο μαύρο φόντο. Ουάου, σκέφτηκα, αυτός ο τύπος ξέρει τα πράγματά του!

Η μαεστρία του στην τεχνική και η ταχύτητά του φάνηκαν επίσης σε μια άλλη αξιομνημόνευτη στιγμή. Ήμασταν στον ύφαλο του σπιτιού τραβώντας σούπερ-μακρο φωτογραφίες από ένα χοντροκομμένο μπλένυ. Ο Άλεξ μου είχε προτείνει να τον ακολουθήσω σε αυτό το συγκεκριμένο άτομο, γιατί η ασυνήθιστη θέση του στην κορυφή ενός κοραλλιού κεφαλιού σήμαινε ότι μπορούσες είτε να εκτεθεί σε μαύρο είτε μπλε φόντο.

Μόλις κατέβηκε, ο Άλεξ βρήκε γρήγορα το μπλένυ και πέρασε ίσως δύο λεπτά για να το τραβήξει. Ήρθε και έδειξε την οθόνη LCD του εμφανίζοντας δύο λήψεις: η μία με μπλε φόντο και η άλλη μαύρη, και οι δύο υπέροχα καθαρές.

Τον ευχαρίστησα και προσπάθησα να το επαναλάβω – μια διαδικασία που πήρε πλήρη συγκέντρωση και 20 λεπτά που μου προκαλούσαν πονοκέφαλο. Δεν υπήρχε πια αμφιβολία ότι ο άντρας άξιζε πλήρως τα πάντα

οι επαίνους.

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ Βρήκα τον εαυτό μου να λείπει ο Τζέιντ, ο συνηθισμένος φίλος και μοντέλο κατάδυσής μου. Ενώ όλοι είναι φίλοι, είναι με μια πολύ χαλαρή έννοια, και ήμασταν τόσο απορροφημένοι από τα ατομικά μας φωτογραφικά ταξίδια που κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει ένα λεπτό πολύτιμο κλικ για σκοπούς μοντελοποίησης.

Και όμως, σχεδόν κάθε πλάνο ευρείας γωνίας θα ωφελούσε αν υπήρχε ένα άτομο σε αυτό για να προσθέσει ενδιαφέρον. Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα όταν γυρίζαμε σκηνές με ύφαλο στις οποίες η σιλουέτα ενός δύτη θα ήταν το κεράσι στην κορυφή.

Στα μισά περίπου του εργαστηρίου, βρέθηκα να θρηνώ για αυτήν την κατάσταση με τον Μπρουκ Πίτερσον, έναν επαγγελματία σκοπευτή από την Καλιφόρνια. Ένιωθε το ίδιο και αποφασίσαμε να περάσουμε ένα μέρος από κάθε κατάδυση από εκεί για να ποζάρουμε ο ένας για τον άλλον.

Ναι, σήμαινε λίγο νεκρό χρόνο στο νερό για τις κάμερές μας, αλλά η ανταμοιβή ήταν φωτογραφίες με μεγαλύτερο βάθος και αντίκτυπο – ένα πολύ αξιόλογο πάρε-δώσε που θα συνιστούσα σε άλλους.

Το δεύτερο εργαστήριο είχε αρκετούς πρωτοεμφανιζόμενους και μου άρεσε να βρίσκομαι στη θέση του «παλιού χεριού».

Πιο άνετα τώρα, επίσης δεν είδα τις κριτικές εικόνων ως ευκαιρία να προσπαθήσω να κάμψω τους φωτογραφικούς μύες.

Οι νυχτερινές παρουσιάσεις ήταν πολύ κατατοπιστικές, συχνά έθιγαν θέματα παρόμοια με το περιεχόμενο του βιβλίου του Άλεξ, αλλά σε μεγαλύτερο βάθος.

Τούτου λεχθέντος, τα εργαστήρια τείνουν να προσελκύουν ένα μεγαλύτερο πλήθος γενικά (υποθέτω ότι είναι λογικό λαμβάνοντας υπόψη τον απαιτούμενο συνδυασμό ακριβών εξοπλισμό και αρκετό χρόνο για να το απολαύσουν), και μερικοί από αυτούς είχαν μια ξεκαρδιστική συνήθεια να κοιμούνται κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του Άλεξ.

Ευτυχώς αυτό λήφθηκε με καλό χιούμορ. πολύ καλύτερα, φαντάζομαι, από το αν ένας παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε αποκοιμηθεί σε μια από τις συνομιλίες της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο!

Συνολικά, αυτά τα εργαστήρια ήταν μια εμπειρία που άλλαξε το παιχνίδι και μετέδωσαν πολλές γνώσεις που με εξυπηρετούν καλά από τότε.

Η μάθηση από ένα από τα κορυφαία φώτα της υποβρύχιας φωτογραφίας είναι μια ευκαιρία που δεν βρίσκετε να επαναλαμβάνεται σε πολλά άλλα πεδία, γι' αυτό θα παροτρύνω θερμά οποιονδήποτε άλλο εκκολαπτόμενο υποβρύχιο φωτογράφο να το αξιοποιήσει στο έπακρο.

Ο Άλεξ Μάσταρντ τρέχει φωτογραφία εργαστήρια τους περισσότερους μήνες, κατάλληλα για όλα τα επίπεδα ικανότητας. Γεμίζουν γρήγορα, επομένως συνιστάται στους δύτες να εγγραφούν στο ενημερωτικό δελτίο του για να μάθουν τι πρόκειται να συμβεί – μεταβείτε στη διεύθυνση amustard.com/workshops