Πρώτα έχετε το πρόβλημα να εντοπίσετε το άτομο, πείτε PAOLA A MAGNI και EDDA GUARESCHI του Πανεπιστημίου Murdoch και ROSSELLA PABA του Πανεπιστημίου James Cook στην Αυστραλία.
Ενώ η εμβληματική κασέτα "Scrime Scene - Do Not Cross" μπορεί να είναι ένα οικείο θέαμα στη στεριά, είναι μια διαφορετική ιστορία όσον αφορά το νερό.
Χωρίς τρόπο να αφαιρέσετε μια ολόκληρη λίμνη ή ένα κομμάτι από την τεράστια έκταση του ωκεανού, οι έρευνες μέσα, κάτω ή δίπλα στο νερό αποτελούν μια μοναδική πρόκληση. Αυτή η εργασία δεν αφορά μόνο την περίπτωση ύποπτης εγκληματικής δραστηριότητας, αλλά και επιχειρήσεις έρευνας και ανάκτησης ή ατυχημάτων.
Με το ανθρώπινο σώμα να μην είναι εξοπλισμένο για να επιβιώσει στο νερό, καταγράφονται πολλά θάνατοι κάθε χρόνο ως συνέπεια φυσικός θάνατος or ύποπτο φόνο. Τα σώματα μπορούν να βρεθούν όχι μόνο στον ωκεανό, αλλά και λίμνες, ποτάμια, Πηγάδια, πισίνες και δεξαμενές.
Μερικές φορές το σενάριο είναι πιο σύνθετο, όπως μια περίπτωση του 2021 όταν ανακαλύφθηκε ένα πτώμα κρυμμένο σε έναν τροχοφόρο κάδο στον πυθμένα ενός φράγματος, ή όταν ήταν το κομμένο πόδι της απατεώνας Melissa Caddick βρέθηκε σε παπούτσι που ξεβράστηκε σε παραλία.
Οι ερευνητές που καλούνται σε τέτοιες σκηνές πρέπει να βασιστούν σε εξειδικευμένες τεχνικές και τεχνολογία για να συγκεντρώσουν στοιχεία και να συνθέσουν τι συνέβη. Μερικές φορές υποστηρίζονται από ειδικούς στον εξειδικευμένο και πολυεπιστημονικό τομέα της «υδάτινης εγκληματολογίας», όπως π.χ. η ερευνητική μας ομάδα.
Το τεράστιο μέγεθος ενός όγκου νερού μπορεί να κάνει δύσκολο να γνωρίζουμε από πού να ξεκινήσουμε, αλλά υπάρχουν πάντα τέσσερα βασικά ερωτήματα που οδηγούν το έργο των ερευνητών: Ποια είναι τα θύματα; Πώς πέθαναν; Πότε επήλθε ο θάνατος; Και που έγινε;
Η εύρεση του σώματος
Μερικές φορές το πρώτο ζήτημα είναι η εύρεση του αποθανόντος. Ανάλογα με το υδάτινο σώμα και τις συνθήκες που περιβάλλουν την υπόθεση, μπορούν να αποσταλούν ομάδες δυτών για να πραγματοποιήσουν έρευνα.
Δεδομένου ότι οι ερευνητές και οι παθολόγοι συνήθως δεν βιώνουν την πραγματική σκηνή και θα δει το θύμα μόνο όταν ανακτηθεί, οι υποβρύχιες εικόνες και οι αναμνήσεις που παρέχονται από δύτες γίνονται απαραίτητες.
Ωστόσο, η ασφάλεια των δυτών προηγείται πάντα. Οι δύτες μπορούν να λειτουργήσουν μόνο για μια ορισμένη περίοδο σε ένα υποβρύχιο σενάριο. Αυτό καθορίζεται από παράγοντες όπως το βάθος, η θερμοκρασία του νερού, τα ρεύματα και τα κύματα που επηρεάζουν τον ρυθμό αναπνοής των δυτών και την κατανάλωση αέρα από τη δεξαμενή.
Το να περιορίσετε την περιοχή αναζήτησης είναι ένα βασικό πρώτο βήμα. Ειδικά εκπαιδευμένοι σκύλοι μπορεί να ανιχνεύσει το άρωμα των βυθισμένων ανθρώπινων υπολειμμάτων από την επιφάνεια, αν δεν είναι πολύ βαθιά. Η τεχνολογία μπορεί επίσης να βοηθήσει – δορυφόροι και ωκεανογραφικά δεδομένα μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό αιωρούμενων αντικειμένων και υποβρύχιο ραντάρ μπορεί να σαρώσει το νερό για να ανιχνεύσει τυχόν αντικείμενα στο κάτω μέρος, συμπεριλαμβανομένου ενός σώματος.
Οι δύτες μπορούν στη συνέχεια να πάρουν αυτό που είναι γνωστό ως α οπτική καταγραφή της σκηνής απευθείας ή μπορούν να χρησιμοποιήσουν τηλεχειριζόμενα οχήματα εξοπλισμένα με κάμερες. Είναι επίσης σημαντικό να χρησιμοποιήσετε μια κλίμακα φωτογραφίας αναφοράς - στο νερό τα αντικείμενα εμφανίζονται έως και 25% πιο κοντά και 33% μεγαλύτερα από το πραγματικό τους μέγεθος.
Παρά τις καλύτερες προσπάθειες, το βάθος, η απόσταση από το στόχο και η διαύγεια του νερού μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα των εικόνων. Ορισμένες υποθαλάσσιες περιοχές έχουν μηδενική ορατότητα, καθιστώντας την έρευνα μεγαλύτερη προκλητικό και δυνητικά ανασφαλές.
Αναγνώριση και ανάκτηση του σώματος
Μερικές φορές, η αναγνώριση του θύματος είναι απλή, για παράδειγμα σε περιπτώσεις με παρόντες μάρτυρες. Ωστόσο, τα σώματα μπορεί να είναι αγνώριστα μετά από ένα χρόνο παραμονής κάτω από το νερό. Το να είσαι βυθισμένος αιτίες αρκετές αλλαγές λόγω θερμοκρασίας, ρευμάτων και αλληλεπιδράσεις με ζώα και εμπόδια.
Για παράδειγμα, κρύα και υγρά περιβάλλοντα όπως ο ωκεανός αναγκάζουν τον λιπώδη ιστό να μετατραπεί σε κηρώδη ουσία (αδιπόκηρος) σε λιγότερα από 40 ημέρες. Η απώλεια άκρου είναι επίσης συχνή - οι ερευνητές μπορεί να χρειαστεί να αναγνωρίσουν ένα σώμα με βάση μόνο μερικα κομματια. Εάν ένα σώμα χάσει ένα πόδι, μπορεί να βρεθεί να επιπλέει, χάρη στο άνωση που προσφέρουν τα παπούτσια.
Όπως συμβαίνει με θήκες σε στεγνό έδαφος, ρούχα και προσωπικά αντικείμενα όπως πορτοφόλια και κοσμήματα μπορεί να βοηθήσει στη διαδικασία αναγνώρισης. Για να αποφύγετε την απώλεια προσωπικών αντικειμένων κατά την ανάκτηση, σακούλες αμφίβιου σώματος έχει αναπτυχθεί. Επιτρέπουν τη συλλογή του σώματος απευθείας από το νερό, συγκρατώντας τα σχετικά αντικείμενα αλλά επιτρέποντας στο νερό να αποστραγγιστεί.
Πνιγμένος ή ήδη νεκρός;
Ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι αν ο θάνατος συνέβη στο νερό ή αλλού, με το πτώμα να πετάχτηκε στη συνέχεια. Υπάρχουν περίπου 236,000 ετησίως θανάτους από πνιγμό παγκοσμίως.
Οι ερευνητές μπορούν επίσης να κληθούν να μελετήσουν ένα πτώμα που βρέθηκε στη θάλασσα μετά μήνες που χάθηκαν, ή παραμένει ξεβρασμένο σε μια παραλία.
Ο πνιγμός είναι μια από τις πιο δύσκολες διαγνώσεις στην ιατροδικαστική παθολογία. Βασίζεται σε μερικά διάσπαρτα ευρήματα, όπως αφρώδες υγρό στους αεραγωγούς, βλάβη στους πνεύμονες και υγρό στην ανώτερη γαστρεντερική οδό.
Ένα άλλο εργαλείο είναι το δοκιμή διατόμων – συγκρίνει τα μικροσκοπικά φύκια που βρίσκονται στους ιστούς του σώματος με αυτά που υπάρχουν στο νερό όπου ανακτήθηκε το σώμα. Για σώματα υψηλής αποσύνθεσης, καινούργιο μοριακός, τεχνητή νοημοσύνη και "βιρτοψίαΟι τεχνολογίες (εικονική αυτοψία) αναπτύσσονται γρήγορα.
Μερικές φορές ο πνιγμός είναι ο μηχανισμός του θανάτου, αλλά μπορεί να υπήρχαν άλλες υποκείμενες αιτίες – όπως κράμπα, καρδιακή προσβολή, ναρκωτικά ή κάποιου είδους ατύχημα. Χρειάζεται προσεκτική ερμηνεία για να τα διακρίνει κανείς.
Παλιά εργαλεία και νέες τεχνολογίες βοηθούν
Φωτογραμμετρικές έρευνες Αναπτύχθηκε για τη χαρτογράφηση βυθισμένων αρχαιολογικών χώρων και υποβρύχια drones εξοπλισμένα με πολλαπλούς αισθητήρες, ειδικά φώτα και τεχνολογίες ακουστικής απεικόνισης για τον εντοπισμό βυθισμένων στόχων, μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας τρισδιάστατης εικόνας της υποβρύχιας περιοχής. Αυτό βοηθά στη διάκριση μεγάλων αντικειμένων, όπως ναυάγια και οχήματα, σώματα ή οστά, και κομμάτια από ρούχα.
Μετά την ανάκτηση, οι μακροοργανισμοί και οι μικροοργανισμοί μπορούν να παρέχουν πληροφορίες για το προέλευση, τη αιτίες θανάτου και την χρόνος βύθισης.
Σε αντίθεση με τις τυποποιημένες μεθόδους στην ξηρά, οι διαδικασίες σε υποβρύχια εγκληματικά σενάρια εξακολουθούν να αναπτύσσονται. Οι εγκληματολόγοι δανείζονται επίσης τη γνώση, τις τεχνικές και τα εργαλεία από άλλους τομείς, όπως η υποβρύχια αρχαιολογία και η θαλάσσια βιολογία – αλλά χωρίς την ταινία του εγκλήματος.
Οι συγγραφείς: Πάολα Α. Μάγνη, Adjunct Research Fellow, University of Western Australia; Ερευνητής, Ινστιτούτο Harry Butler, Ανώτερος Λέκτορας στην Εγκληματολογική Επιστήμη, Πανεπιστήμιο Murdoch; Έντα Γκουαρέσκι, Επίκουρος Λέκτορας στις Εγκληματολογικές Επιστήμες, Πανεπιστήμιο Murdoch και Ροσέλα Πάμπα, υποψήφιος διδάκτορας, Πανεπιστήμιο του Κάλιαρι, Πανεπιστήμιο James Cook
Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύθηκε από το Η Συνομιλία με άδεια Creative Commons. Διαβάστε το αρχικό άρθρο.
Επίσης στο Divernet: Ιδιωτική ομάδα καταδύσεων συμμετέχει στην αναζήτηση του ποταμού Bulley
