Όταν τελείωσε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος πριν από 2 χρόνια, ένας προσαρμοσμένος έλεγχος αερίων ρυθμιστής hit the market and recreational scuba got the boost it needed. And old-school twin-hose diving isn't dead yet – vintage kit and training has much to commend it, says STEVE WARREN.
Ο MIKE WARREN ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΔΥΤΕΙ, αλλά επιβιβαζόμενος στο σκάφος του διαπίστωσε ότι είχε φάουλ την άγκυρά του. Με λίγο αέρα, μπήκε ξανά στο νερό για να τον ανασύρει.
Ο Μάικ χρησιμοποιούσε διπλούς κυλίνδρους με έναν διπλό σωλήνα δεκαετιών ρυθμιστής και ένα εφεδρικό κανονικό μονό σωλήνα. Μεταπήδησε σε αυτό για την ανάκτηση της άγκυρας επειδή ανέπνεε πιο εύκολα σε χαμηλές πιέσεις δεξαμενής από το δίδυμο σωλήνα.
«Έμαθα έναν δυνατό θόρυβο στο παρασκήνιο, σαν κινητήρας σκάφους και πολύ κοντά. Ήταν πολύ ενοχλητικό», εξήγησε ο Μάικ. «Τότε ο θόρυβος σταμάτησε απότομα, το ίδιο και ο αέρας μου».
Πιάνοντας την άγκυρα, την οποία είχε αποσπάσει εκείνη τη στιγμή, έκανε αδιάφορα μια ελεύθερη ανάβαση 15 μέτρων πίσω στο φουσκωτό του. «Ο δίδυμος σωλήνας είχε επιπλεύσει πάνω από το κεφάλι μου και μπήκε σε ελεύθερη ροή, προκαλώντας όλη τη ρακέτα και άδειασε τα τανκς μου…» Η κατάδυση με vintage εξοπλισμό κατάδυσης έχει τις στιγμές της. Ο Μάικ μόλις είχε επιζήσει από ένα.
Όταν μεγάλωνα τη δεκαετία του 1970, οι δύτες σε οποιαδήποτε παραλία συγκέντρωναν πλήθος. Το να είσαι αυτοδύτης ήταν να είσαι εξερευνητής. Ήμουν δεινός ψαροντούφεκος, αλλά η ηλικία μου μετρούσε εναντίον μου όταν ήρθε η ώρα να ενταχθώ στις τάξεις των aqualungers. Μπορούσα μόνο να κοιτάξω.
Τώρα η κατάδυση είναι ανοιχτή για όλους, αλλά η πρώιμη αίσθηση της περιπέτειας έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό. Ο Andrew (AJ) Pugsley και εγώ μας κέντρισε το ενδιαφέρον μια περίοδος που είχαμε χάσει.
σοδειά ρυθμιστικές and learning the techniques that went with them we saw as a link to those halcyon days. Mike, a Brit based in Antibes (and not a relative) was our mentor.
ΠΡΩΙΜΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ υποδεικνύουν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να εφεύρουν εξοπλισμό που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να παραμένουν κάτω από το νερό πέρα από τα άθλια όρια μιας και μόνο αναπνοής.
Unrealised aspirations dating back to the 1600s included scuba tanks, ρυθμιστικές and even rebreathers, all frustrated by the limited knowledge and crude technology of the time.
Ήταν ο εξοπλισμός που προμηθεύτηκε επιφανειακά που κέρδισε. Μια απεριόριστη παροχή αέρα από πάνω σήμαινε ότι μηχανικά απλά συστήματα ελεύθερης ροής λειτουργούσαν πολύ πιο κάτω. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια χειροκίνητη αντλία και άνδρες για να το δουλέψουν.
Αν και οι εύκαμπτοι σωλήνες περιόριζαν την κινητικότητα των δυτών, για έναν σωτήρα ή οστρακοκαλλιεργητή το να μπορεί να ακτινοβολήσει πολύ μακριά δεν ήταν προτεραιότητα. Για να γίνει πραγματικότητα η ψυχαγωγική, εξερευνητική κατάδυση, χρειαζόταν ένας τρόπος για να αποσυνδεθείτε από την επιφάνεια και να περιπλανηθείτε ελεύθερα με δύτες που μεταφέρουν τη δική τους παροχή αέρα.
Και σχεδόν το καταλάβαμε το 1864, 102 ολόκληρα χρόνια πριν υπάρξει το PADI.
Η καταδυτική συσκευή Rouquayrol-Denayrouze ενσωμάτωσε τόσο μια δεξαμενή αέρα όσο και ένα ρυθμιστής. Εμφανίστηκε στο μυθιστόρημα 1870 Leagues Under The Sea του 20,000, καθώς οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες του Captain Nemo παρακολουθούσαν τα πλούσια υποθαλάσσια δάση του Ιουλίου Βερν.
Ήταν όμως και καλλιτεχνική άδεια, γιατί ο κύλινδρος ήταν υπό πίεση μόνο στα 30 bar.
Η συσκευή κατάδυσης RD παρέμεινε δεμένη στην επιφάνεια με έναν εύκαμπτο σωλήνα, με τον κύλινδρο να υποβιβάζεται σε μια διάσωση. Μέχρι τον περασμένο αιώνα, οι μεταλλικοί κύλινδροι δεν μπορούσαν να κρατήσουν αρκετή πίεση για να δημιουργήσουν μια παροχή αέρα με επαρκή διάρκεια ώστε να είναι πρακτικοί για καταδύσεις εργασίας.
Ακόμη και σήμερα, οι εμπορικοί δύτες βασίζονται κυρίως σε αέρια που παρέχονται από την επιφάνεια για πολύ αυτόν τον λόγο. Στα 120 μέτρα, ένας κύλινδρος 12 λίτρων παρέχει λιγότερες από 50 αναπνοές – αρκεί μόνο για να επιστρέψει ο δύτης στην ασφάλεια του κουδουνιού, εάν η παροχή της επιφάνειας αποτύχει.
Οι μηχανοκίνητοι συμπιεστές έχουν αντικαταστήσει τις χειροκίνητες αντλίες και τα ελαφριά κράνη έχουν αντικαταστήσει το χάλκινο κράνος του παρελθόντος, αλλά οι ομοιότητες των σύγχρονων καταδύσεων που παρέχονται από την επιφάνεια υπερτερούν των διαφορών.
ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ έχει τις ρίζες του στη Γαλλία του 1920. Ο Yves Le Prieur συνδύασε μια μικρή δεξαμενή αέρα με μια βαλβίδα ελεύθερης ροής που επέτρεπε στους γενναίους και στους περίεργους να βγουν κάτω από το νερό.
Το 1936 ιδρύθηκε η πρώτη λέσχη καταδύσεων αναψυχής στο Παρίσι. Αλλά το σύστημα ελεύθερης ροής ήταν σπατάλη από την περιορισμένη παροχή αέρα, έτσι οι εκδρομές ήταν σύντομες. Το πρόβλημα της ελεύθερης ροής χρειαζόταν ακόμα επίλυση.
Διάφοροι εφευρέτες προσπάθησαν να βελτιώσουν την ιδέα RD, η οποία παρείχε αέρα μόνο όταν τον χρειαζόταν ο δύτης.
In 1943, with France under Nazi occupation, Jacques Cousteau and Emile Gagnan came up with a successor to the R-D ρυθμιστής.
Ο δύτης ανέπνεε κανονικό αέρα από μια δεξαμενή μέσω μιας σειράς μοχλών, διαφραγμάτων και ελατηρίων που περνούσαν από δύο σωλήνες - ο ένας πήρε αέρα στον δύτη, ο άλλος πήρε τις εκπνοές του και τους εξαέρωσε.
Παρείχε αέρα μόνο όταν ο δύτης εισπνέει. Η ροή σταμάτησε αμέσως όταν ο δύτης σταμάτησε να εισπνέει, χρησιμοποιώντας τους πνεύμονες του δύτη ως διακόπτη on/off.
Καθώς δεν χάθηκε τίποτα από την πολύτιμη παροχή αέρα, ο χρόνος εξερεύνησης και τα όρια βάθους επεκτάθηκαν ξαφνικά πολύ.
At the end of the war the industrial gas giant Air Liquide put into production the Cousteau-Gagnan ρυθμιστής – the CG45. The seeds of Le Prieur’s sport-diving movement were now shoots.
The CG45 was derived from a valve developed for running cars on gas. Early sport divers unwilling to pay for “proper” ρυθμιστικές would often take the same route, using gas-control components to create “Calor Gas” ρυθμιστικές.
The CG45 dropped air pressure in two stages, as do today’s single-hose ρυθμιστικές, but in 1955 manufacturer Spirotechnique (spun off from Air Liquide and known today as Aqua Lung) replaced it with the simpler Mistral, a single-stage regulator that reduced tank pressure to ambient in one jump.
Διαχωρίστε ένα Aqua Lung Mistral 60 ετών και η οικονομία της μηχανικής είναι εντυπωσιακή: ένα μεγάλο διάφραγμα που πέφτει σε δύο μοχλούς που ανοίγουν μια βαλβίδα με ελατήριο για να εισχωρήσουν αέρα από τη δεξαμενή, που ρέει στο επιστόμιο μέσω ενός εύκαμπτου σωλήνα. και ένας άλλος εύκαμπτος σωλήνας που οδηγεί τον αέρα εξαγωγής σε μια απλή βαλβίδα πτερυγίου που ονομάζεται ράβδος πάπιας και τον απελευθερώνει στο νερό.
Με την απλότητα έρχεται η αξιοπιστία και τα σπάνια προβλήματα διορθώνονται γρήγορα.
«Συχνά θα μπορούσατε να απογυμνώσετε τα Mistrals και να τα ταξινομήσετε ενώ βρίσκεστε σε ένα ταξίδι κατάδυσης», λέει ο Colin Doeg. Αν ο Μάικ ήταν ο μέντοράς μας, ο Κόλιν ήταν η έμπνευσή μας. Ίδρυσε, μαζί με τον αείμνηστο Peter Scoones, τη Βρετανική Εταιρεία Υποβρύχιων Φωτογράφων.
Ο μεγαλύτερος πολιτικός του θυμάται με αγάπη τις βαλβίδες ζήτησης διπλού σωλήνα ή DV, όπως ήταν γνωστές οι ρυθμιστικές αρχές στο Ηνωμένο Βασίλειο: «Πριν από πολύ καιρό, η εκμάθηση του τρόπου χρήσης των πραγμάτων ήταν τελετή για όλους όσοι εντάχθηκαν στο British Sub-Aqua Club. λέει.
«Οι σωλήνες που μεταφέρουν τον αέρα από τη βαλβίδα απαίτησης στο επιστόμιό σας γεμίζουν με νερό. Έπρεπε να μάθεις να κυλάς στη μία πλευρά –δεν μπορώ να θυμηθώ ποια– να τσιμπήσεις αυτόν τον σωλήνα έτσι ώστε το πλούσιο σε χλώριο νερό να μαζευτεί από εκείνη την πλευρά και μετά να φυσήξεις δυνατά για να απαλλαγεί από αυτό.
«Μετά ήρθε η μεγάλη ανακάλυψη – οι βαλβίδες αντεπιστροφής. Σταμάτησαν το νερό να εισέρχεται στους σωλήνες από το στόμιο». Ο Κόλιν σκουφλάρει: «Ήταν πολύ πιο δύσκολο να αναπνεύσεις από τις βαλβίδες απαίτησης ενός σωλήνα».
Οι ρυθμιστές ενός σωλήνα τοποθετούν το διάφραγμα δεύτερου σταδίου στο επιστόμιο. Είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η εισερχόμενη πίεση της δεξαμενής, που έχει ήδη μειωθεί μία φορά από το πρώτο στάδιο που είναι τοποθετημένο στον κύλινδρο, μειώνεται τελικά σε πίεση αναπνοής.
Η θέση του διαφράγματος δεύτερου σταδίου είναι το κλειδί για την ευκολία αναπνοής ενός σύγχρονου ρυθμιστή σχεδόν σε οποιαδήποτε στάση.
Ένας διπλός σωλήνας έχει το διάφραγμά του τοποθετημένο στη δεξαμενή και η προσπάθεια αναπνοής εξαρτάται από την τέλεια τοποθέτησή του. Πρέπει να κάθεται ανάμεσα στις ωμοπλάτες σας.
Την πρώτη φορά που χρησιμοποίησα το δίδυμο σωλήνα ενός φίλου, μου άρεσε. Τη δεύτερη φορά που χρησιμοποίησα την ίδια βαλβίδα, ένιωσα ότι μετά βίας μπορούσα να αναπνεύσω. Το λάθος μου ήταν που άφησα το τανκ μου να ανέβει ψηλά, ανεβάζοντας τον μηχανισμό του ρυθμιστή.
Ένιωθε μια χαμηλότερη υδροστατική πίεση από τους πνεύμονές μου και έπρεπε να τραβήξω αέρα από τη βαλβίδα.
Ήταν σαν ο αέρας να είχε μεταμορφωθεί σε κούνημα McDonalds, οι σωλήνες σε καλαμάκια.
ΠΡΩΙΜΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ χρησιμοποιήστε έναν ιμάντα για να κρατήσετε τη δεξαμενή χαμηλά και τον ρυθμιστή σωστά τοποθετημένο.
Οι ιμάντες δεξαμενής Spirotechnique Dumas (που ονομάστηκαν από τον συμπαίκτη του Cousteau και συν-συγγραφέα του The Silent World) που χρησιμοποιούμε έχουν μόνο ιμάντες ώμου τοποθετημένες ψηλά στο λαιμό του κυλίνδρου και ένα λουράκι για τον καβάλο.
Δεν απαιτείται ιμάντας μέσης, επειδή η πόρπη της ζώνης βαρών Spiro έχει οδοντωτή εγκοπή για να πιάσει το λουράκι.
Ο παλιός κανόνας σύμφωνα με τον οποίο η ζώνη βαρών συνεχίστηκε τελευταία εξασφάλιζε ότι βρισκόταν πάνω από τον ιμάντα. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, τα βάρη θα μπορούσαν να αφαιρεθούν χωρίς να μπερδευτούν. Η ζώνη Dumas είναι αναζωογονητικά απλή και εκπληκτικά άνετη.
Η παρανόηση της σημασίας της σωστής τοποθέτησης ήταν ένας από τους παράγοντες που προκάλεσαν άδικη κριτική για τον ρυθμιστή διπλού σωλήνα Aqua Lung Mistral που εισήχθη το 2005, μισό αιώνα μετά το πρωτότυπο.
Ομολογουμένως δεν βοήθησε το γεγονός ότι ο σχεδιασμός ορισμένων από τα BC της Aqua Lung σήμαινε ότι δεν μπορούσατε να το χαμηλώσετε αρκετά στο σακκίδιο για βελτιστοποίηση της απόδοσης.
Οι ρυθμιστές διπλού σωλήνα είχαν καταστεί γρήγορα απαρχαιωμένοι από τα μοντέλα μονού σωλήνα και εξαφανίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Πριν από το Aqua Lung Mistral, ο τελευταίος δίδυμος σωλήνας παραγωγής, το ισπανικό Nemrod Snark 111, είχε εξαφανιστεί μαζί με τον ίδιο τον Nemrod στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Οι ρυθμιστές ενός σωλήνα πρόσφεραν πολύ ευκολότερη αναπνοή, είχαν απογειώσεις για απευθείας τροφοδοσία και μια ρεαλιστική προσδοκία υποστήριξης ενός δύτη που μοιράζεται από μια εξέδρα χταποδιού σε βάθη αναψυχής.
Το Aqua Lung Mistral προσαρμόστηκε από ένα υπάρχον πρώτο στάδιο μονού σωλήνα που ενσωμάτωσε όλα αυτά τα πλεονεκτήματα, αλλά γιατί να φτιάξετε έναν «μοντέρνο» δίδυμο σωλήνα και ποιος θα το ήθελε;
Έξυπνα, ο Aqua Lung έπαιξε το χαρτί της νοσταλγίας και κυκλοφόρησε μια ειδική συλλεκτική έκδοση, η οποία πούλησε καλά στο εμπόριο. Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο στο να θέλεις ένα ενημερωμένο δίδυμο σωλήνα παρά να νοσταλγείς, ελπίζοντας να ξεχωρίσεις στο σκάφος κατάδυσης ή ως επένδυση.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ με ρυθμιστές διπλού σωλήνα είναι ότι οι φυσαλίδες εξαντλούνται πίσω από το κεφάλι σας και για τους υποβρύχιους φωτογράφους και τους εικονολήπτες αυτό φέρνει δύο σημαντικά οφέλη.
Πρώτον, οι εκπνοές σας δεν μπαίνουν ανάμεσα σε εσάς και το σκόπευτρο ή την οθόνη σας. Κατά τη λήψη βίντεο, είναι απογοητευτικό να γείρετε τη φωτογραφική μηχανή σας προς τα πάνω και να πέφτουν οι φυσαλίδες σας στην κουκούλα της οθόνης σας και να εξαλείφουν την προβολή της δράσης ή να καταλήγετε σε λήψη.
Αν γυρίσω για τηλεόραση χρησιμοποιούσα ραδιοφωνικά τηλέφωνα και είχα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσω ρυθμιστές μονού σωλήνα και να αποδεχτώ αυτό το πρόβλημα.
Τώρα βρήκα μια μάσκα πλήρους προσώπου με μικρόφωνο που θα λειτουργεί με comms και το Aqua Lung Mistral μου. Το πρόβλημα λύθηκε.
Ο Colin εξηγεί το δεύτερο πλεονέκτημα: «Οι δίδυμοι σωλήνες ήταν ένα από τα καλύτερα αξεσουάρ που θα μπορούσε να έχει ένας υποβρύχιος φωτογράφος. Το σώμα σας προστατεύει τη θορυβώδη εκπνοή των φυσαλίδων, καθιστώντας πολύ πιο εύκολο να προσεγγίσετε δειλά πλάσματα από ό,τι αν χρησιμοποιούσατε μια βαλβίδα απαίτησης ενός σωλήνα. Αυτός ήταν ο λόγος που αγόρασα το Royal Mistral μου – επιτέλους είχα καταλάβει γιατί ένας από τους φίλους μου μπορούσε να πλησιάσει τόσο πολύ να ψαρέψει χωρίς να τους τρομάξει».
Επαγγελματίες υποβρύχιοι οπερατέρ και φωτογράφοι, όπως οι ειδικοί στους καρχαρίες Dan Beecham και Tom Peschak, έχουν τα Mistrals για αυτούς τους λόγους. Ο Τομ πιστεύει επίσης ότι μπορούν να είναι πιο ασφαλείς γύρω από τους καρχαρίες λόγω του καθαρότερου οπτικού πεδίου.
Οι Rebreather ξεπερνούν επίσης αυτά τα προβλήματα, αλλά είναι πιο περίπλοκα και απαιτούν υποστήριξη που δεν είναι πάντα διαθέσιμη στην τοποθεσία.
Στρατιωτικοί δύτες, συμπεριλαμβανομένων των US Navy SEAL, ξεκινούν την εκπαίδευσή τους για την αναπνοή σε ρυθμιστές διπλού σωλήνα. Το στρατιωτικό τμήμα της Aqua Lung κατασκεύασε το Mentor, ένα συμβατικό δίδυμο σωλήνα, περισσότερο σαν CG45 παρά το Mistral του, για αυτούς τους χρήστες.
Το αρχικό Aqua Lung Mistral είχε τεράστια επιτυχία και κατασκευάστηκε κατόπιν άδειας στη Βρετανία από τη Siebe-Gorman, πρωτοπόρο του καταδυτικού κράνους με κλειστό φόρεμα. Τα Mistral κατασκευάστηκαν επίσης από τη βορειοαμερικανική θυγατρική της Spirotechnique, US Divers.
Ο Cousteau ενσωμάτωσε τα βελτιωμένα Royal Mistrals, με την προσθήκη βαλβίδων αντεπιστροφής, στα κομψά κίτρινα σετ αυτόνομης κατάδυσης που κατασκευάστηκαν για την πρώτη του μεγάλη τηλεοπτική σειρά στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το σόου που έκανε τόσα πολλά στη διάδοση των καταδύσεων αναψυχής.
Ο Colin επαινεί την αισθητική των δίδυμων σωλήνων: «Έβγαλαν πολύ καλύτερες φωτογραφίες δυτών επειδή οι φυσαλίδες εκπνέονταν από πίσω από το σώμα αντί να εκτοξευόταν σε όλο το πρόσωπο και οι πολυέλαιοι των φυσαλίδων που ανέβαιναν προς την επιφάνεια ήταν εξαιρετικοί, ειδικά αν έπιασαν τον ήλιο».
ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ ΜΟΝΟ ΣΩΛΗΝΑ Οι ρυθμιστές ανέλαβαν τους κύκλους αναψυχής, ο δίδυμος σωλήνας παρέμεινε η πρώτη επιλογή για πολική εξερεύνηση.
Ο Damien Sanders, Field Diving Officer, BAS (British Antarctic Survey) South Georgia and Signy Island 1979-1982, εξηγεί γιατί: «Η BAS χρησιμοποίησε Spirotechnique Mistrals ενός σταδίου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, για διάφορους λόγους – λειτουργούσαν και ήταν απλά».
«Οι μηχανισμοί ρύθμισης διπλού σωλήνα ήταν από τη φύση τους λιγότερο επιρρεπείς στο πάγωμα λόγω του μεγάλου περιβλήματος του διαφράγματος και επειδή ο μηχανισμός στο εσωτερικό παρέμενε στεγνός».
«Δεν ήταν αλάνθαστοι, ωστόσο. Οι ρυθμιστές δύο σταδίων, είτε με ένα είτε με διπλό σωλήνα, είχαν περισσότερα εξαρτήματα και χρειάζονταν περισσότερη ικανότητα και εξειδικευμένο εξοπλισμό για το σέρβις και τη ρύθμιση. Πολλοί δύτες της BAS δεν ήταν πολύ έμπειροι, ούτε εκπαιδευμένοι τεχνικοί».
«Τότε η BAS, όπως και πολλοί οργανισμοί στη Βρετανία, ήταν πολύ επαγγελματίες στο να είναι ερασιτέχνης, αναδεικνύοντας τη σύγχυση σε μια μορφή τέχνης. Δεν τους άρεσε να αναζητούν εξωτερική συμβουλή και αναπτύχθηκε μια ολόκληρη μυθολογία σχετικά με το τι ήταν και τι δεν ήταν δυνατό».
«Στα μέσα της δεκαετίας του '80 τα εξαρτήματα του ρυθμιστή έγιναν απρόσιτα, οι πιέσεις των κυλίνδρων αυξήθηκαν, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί ένα μεμονωμένο στάδιο ώστε να μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε όλο το εύρος πίεσης, και η Υγεία & Ασφάλεια και η επίσημη εκπαίδευση και τα προσόντα έφτασαν επίσης στο έβδομη ήπειρος».
Η διαχείριση του αέρα ήταν μια ανησυχία για τους πρώτους αυτοδύτες. Ο Κουστώ ευνοούσε τα αποθεματικά, παρά τα μετρητές πίεσης. Τα πρώτα του σετ και, αργότερα, μερικά από τα φέρινγκ που χρησιμοποιήθηκαν στις τηλεοπτικές εκπομπές, χρησιμοποίησαν συστοιχίες τριών ή τεσσάρων κυλίνδρων πολλαπλές μεταξύ τους.
Ένας από τους κυλίνδρους συνδέθηκε με τους άλλους με μια βαλβίδα απομόνωσης. Όταν ο αέρας τελείωσε στους κύριους κυλίνδρους, ο δύτης άνοιξε τον απομονωτή και χρησιμοποίησε την τελευταία δεξαμενή για την ανάβαση.
Πιο δημοφιλείς στους αθλητικούς δύτες ήταν οι εφεδρικές βαλβίδες ενσωματωμένες στο πρώτο στάδιο της βαλβίδας δεξαμενής ή του ρυθμιστή. Τα δικά μας vintage σετ κυλίνδρων χρησιμοποιούν αυτά. Συγκρατούν 30-50 bar και όταν επιτευχθεί αυτή η πίεση, η αναπνοή αρχίζει να σφίγγεται.
Ένας μηχανισμός με ελατήριο στη βαλβίδα της δεξαμενής κλείνει την παροχή αέρα και τραβώντας μια ράβδο που είναι στοιβαγμένη δίπλα στον κύλινδρο σας ανασύρει τον περιοριστή και σας επιτρέπει να αναπνέετε κανονικά τον αέρα που απομένει.
Το αποθεματικό παρέχει μια φυσική προειδοποίηση ότι είστε χαμηλοί στον αέρα.
Με διπλούς κυλίνδρους χρησιμοποιείται μόνο μία δεξαμενή για να συγκρατήσει την παροχή εφεδρικού αέρα. Όταν ανοίγετε τη βαλβίδα, ρέει στον άλλο κύλινδρο για να επιτύχει ίσες πιέσεις στο ρεζερβουάρ και ένας κοντινός φίλος μπορεί να ακούσει το κλαψούρισμα και να ειδοποιηθεί ότι τραβήξατε και πρέπει να ανεβείτε.
Τα αποθέματα αντικαταστάθηκαν από μετρητές πίεσης, τα οποία επιτρέπουν πιο ακριβή διαχείριση του αέρα, αλλά οι δύτες ξεμένουν από αέρα επειδή δεν κοιτούν τα μετρητές όσο συχνά θα έπρεπε. Όταν άρχισα να καταδύομαι, χρησιμοποίησα και εφεδρικό και μανόμετρο, ένα ωραίο σύστημα ζώνης και τιράντες.
Ακόμα κι έτσι, κάναμε μια βουτιά στην οποία οι εφεδρείες θα μπορούσαν να μας έβαλαν σε μπελάδες. Ο Mark Koekemoer, ο AJ και εγώ βουτούσαμε χρησιμοποιώντας τα σετ του Mike. Κάθε κύλινδρος είχε μια ρεζέρβα, την οποία όλοι ελέγξαμε οπτικά ότι ήταν ασταρωμένο. Κανείς μας δεν είχε μετρητές πίεσης.
Είχαμε μια υπέροχη κατάδυση, αλλά κανείς δεν τράβηξε το απόθεμά του πριν τελειώσει. Στη συνέχεια, ο Μάικ μοιράστηκε κάτι που δεν είχε σκεφτεί να αναφέρει νωρίτερα: «Μην εμπιστεύεστε τις εφεδρείες. Έπρεπε να στριμώξω τις δεξαμενές μαζί και οι ράβδοι έλξης δεν είναι οι σωστές. Είναι λίγο λίγο, οπότε τα αποθέματα δεν θα λειτουργήσουν. Είναι ήδη ανοιχτά. Τέλος πάντων, μην ανησυχείς για αυτό τώρα».
Στην πραγματικότητα, εάν αναπνέετε αρκετά απαλά, μπορείτε πραγματικά να τραβήξετε αέρα πέρα από κάποια αποθέματα, όπως θυμάται ο Colin: «Η δεξαμενή μου είχε ένα απόθεμα ενσωματωμένο στη βρύση, οπότε ήταν πιο εύκολο να συγκεντρωθείτε στην εικόνα που προσπαθούσατε να τραβήξετε.
«Αυτό άφησε μόνο ένα εμπόδιο – αν συγκεντρωνόσασταν σε αυτό που βλέπατε στο σκόπευτρο, θα μπορούσατε εύκολα να χάσετε την πιο δύσκολη προειδοποίηση και δεν καταλάβατε ποτέ ότι υπήρχε πρόβλημα μέχρι να φτάσετε στο δεύτερο στάδιο – όχι άλλος αέρας !»
Απελευθερώστε έναν διπλό σωλήνα και η φυσική άνωση των εύκαμπτων σωλήνων κάνει το επιστόμιο να επιπλέει πάνω από το κεφάλι, όπου ρέει ελεύθερα ανελέητα, όπως ανακάλυψε ο Mike. Οι δύτες έμαθαν να εκτελούν ρολά προς τα πίσω για να ανακτήσουν γρήγορα ένα χαμένο επιστόμιο.
Ως BSAC εκπαιδευτή Στη δεκαετία του 1980 εξακολουθούσα να διδάσκω αυτή την ικανότητα, αν και οι δίδυμοι σωλήνες είχαν ήδη χαθεί στην ιστορία, και χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Ήταν διασκεδαστικό και επιβεβαίωσε τις ιδιορρυθμίες της έλλειψης βαρύτητας και τη χαρά να γίνεις στιγμιαία γυμναστής. Η PADI απέρριψε μια τέτοια επιπολαιότητα.
Έγιναν κάποιες προσπάθειες για την κατασκευή χταπόδι-εξέδρας σε ρυθμιστές διπλού σωλήνα, αλλά τα ασφαλή δευτερόλεπτα ενηλικιώθηκαν λίγο καιρό αφότου ανέλαβαν οι ρυθμιστές μονού σωλήνα.
Ακόμη και τότε, όπως και σήμερα, υπήρχαν ανησυχίες σχετικά με τις βαλβίδες-δεξαμενές και τα πρώτα στάδια που παρείχαν αρκετό αέρα για να υποστηρίξουν δύο καταδυτικούς δύτες σε βάθος με λίγο αέρα.
Οι βετεράνοι δύτες έμαθαν ως επί το πλείστον να αναπνέουν φιλαράκο, μια πρακτική που απαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό να εκπαιδεύονται τώρα. Περιλαμβάνει τη διέλευση του επιστόμιου εμπρός και πίσω μεταξύ του δότη και του δύτη εκτός αέρα.
Με ένα δίδυμο λάστιχο η τεχνική φαίνεται να είναι μια παραλλαγή του τρόμου γονάτων. Ο Ντένις Σάντος, πρώην αξιωματικός κατάδυσης της BSAC και έφεδρος δύτης του Πολεμικού Ναυτικού με περισσότερα από 40 χρόνια εμπειρίας, εξηγεί: «Όταν έπρεπε να μοιραστείτε, έπρεπε να βεβαιωθείτε ότι ο δότης ήταν κάτω από τον παραλήπτη. Συνδέεσαι και ο τύπος που χρειάζεται αέρα βρίσκεται λίγο από πάνω σου.
«Καθώς περνάτε πάνω από το επιστόμιο, ο ρυθμιστής εισέρχεται σε ελεύθερη ροή, καθαρίζοντας τον εαυτό του από το νερό. Εάν όχι, ο παραλήπτης θα έπρεπε να φυσήξει για να καθαρίσει το επιστόμιο πριν πάρει την πρώτη αναπνοή.
«Μετά από δύο αναπνοές, είναι η σειρά σου και σηκώνεσαι λίγο, οπότε ο ρυθμιστής έχει πλέον περάσει σε σένα. Το επαναλαμβάνεις μέχρι την επιφάνεια».
ΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΟΡΙΑ, μερικές από τις vintage βουτιές μας έχουν πραγματοποιηθεί σε μια μικρή γαλλική παραλία το βράδυ, χωρίς πυρσούς, καθώς δεν είχαμε κανένα, ούτε σορτς. Ο Mark και εγώ ήμασταν σε κατάδυση όταν ο AJ έπεσε με αναπνευστήρα για να δει αν λειτούργησε η αναπνοή του φίλου. Κάνει.
Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το vintage κιτ κατάδυσης και ομάδες όπως η Historical Diving Society παρέχουν τον κόμβο.
Ξεκινήσαμε με ιδιωτικές καταδύσεις από την ακτή. Ανησυχούσαμε ότι η απειλή της ευθύνης θα μπορούσε να μας εμποδίσει να χρησιμοποιήσουμε τον εξοπλισμό σε εποπτευόμενα ταξίδια κατάδυσης, αλλά διαπιστώσαμε ότι οι επαγγελματίες της κατάδυσης είναι εκπληκτικά ανοιχτόμυαλοι.
Ο AJ θυμάται ότι τον άφησαν ελεύθερο στις Μαλδίβες: «Ο ανώτερος του liveaboard divemaster είχε απομακρυνθεί καθώς ετοιμάζαμε το κιτ για την τελευταία μας κατάδυση του ταξιδιού μας. Ήθελα να βουτήξω το Mistral μου, αλλά επειδή δεν είναι στην πραγματικότητα ένα τρέχον αντικείμενο, θεώρησα ευγενικό να επικοινωνήσω μαζί της πρώτα – προχώρησα και έφτιαξα τη δεξαμενή μου για καταδύσεις παλιάς σχολής, ελπίζοντας ότι θα ήταν καλά με αυτό (μερικές φορές είναι πιο εύκολο να πάρεις την επίπληξη παρά να πάρεις πρώτα άδεια).
«Αυτό σήμαινε ρυθμιστής μόνο καλωδίωσης και διπλού σωλήνα με σωστά ρυθμισμένο ιμάντα βάρους. Οι άλλοι δύτες ξεκίνησαν με τα αστεία σχετικά με την κατάδυση στο υδραυλικό σύστημα του σκάφους, και στη συνέχεια παρατήρησαν ότι ο ρυθμιστής ήταν περίπου διπλάσιος από εμένα (ήμουν 22 ετών) και δεν έφερε καμία από τις σύγχρονες βελτιώσεις των κανόνων τους. Μετά από μια γρήγορη ματιά το divemaster ενέκρινε το σχέδιό μας και είχαμε μια υπέροχη βουτιά, αν και με μια αίσθηση σύγχυσης μεταξύ των άλλων.»
Μαζί με τα σύγχρονα Aqua Lung Mistrals, ο AJ και εγώ κατέχουμε και καταδυόμαστε τέσσερα διαφορετικά κλασικά Mistrals από την Spirotechnique, US Divers και Siebe-Gorman μαζί με λιγότερο γνωστές μάρκες.
Οι συλλέκτες κατατάσσουν τους ρυθμιστές διπλού σωλήνα ανά ηλικία, σήμανση, ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι απογειώσεις για μετρητές πίεσης και ακόμη και σχήμα. Τα παλαιότερα CG45 είναι ορθογώνια, νεότερα μοντέλα στρογγυλά.
Ο Χάουαρντ Ράιαν είναι ένας άλλος συλλέκτης και χρήστης vintage δίδυμων σωλήνων, που αναπτύχθηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές περιπέτειας της δεκαετίας του 1960, όπως το Barrier Reef και το Voyage to the Bottom of the Sea, που διαθέτουν ρυθμιστές διπλού σωλήνα.
«Έχω μια παιδική ανάμνηση ότι προσπαθούσα να φτιάξω ένα «διπλό σετ» από δύο άδεια μπουκάλια υγρού απορρυπαντικού και μερικά κομμάτια εύκαμπτου σωλήνα – δυστυχώς δεν πέρασε την αρχική του δοκιμή κατά το μπάνιο», Χάουαρντ ανακαλεί.
"Σήμερα είμαι κάτοχος ενός US Divers Royal Aqua-Master και έχω επίσης ένα British Submarine Products Black Prince, το οποίο ακούγεται ύποπτα σαν κάτι που μπορεί να αγοραστεί από την Ann Summers."
Αλλά δεν είναι μόνο τα παιδιά που προσπαθούν να επανασυνδεθούν με την ιστορία που θέλουν δίδυμους σωλήνες. Μερικές φορές τα επιθυμούν και εκείνοι που έγραψαν ιστορία.
Τα CG45 είναι σπάνια και μπορούν να φτάσουν χιλιάδες λίβρες. Ο Μάικ, συλλέκτης, είχε πολλά. Ένας αγοραστής παραπέμφθηκε σε αυτόν και όταν συνάντησε τον Mike του πρόσφερε αμέσως ένα από τα πολύτιμα CG45 του δωρεάν. Ήταν ο Albert Falco, πρώην αρχιδύτης του Cousteau's Calypso.
Ο Falco αρνήθηκε το CG45 ως άμεσο δώρο. Αντίθετα, αντάλλαξε το ρολόι Omega Seamaster που είχε φορέσει κατά τις διάσημες καταδύσεις του στο ναυάγιο Britannic.
«Ένας καλός άνθρωπος πρέπει να έχει καλό ρολόι», είχε πει κάποτε ο Κουστώ στον Φάλκο, προσπερνώντας του ένα δικό του. Τώρα ο Falco επέκτεινε αυτή την παράδοση στον Mike.
Ο ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΓΗΡΑΙΝΕΙ, και πολλά αυθεντικά εξαρτήματα είναι φθαρτό καουτσούκ. Εκείνοι που συνήθιζαν να εξυπηρετούν τις ρυθμιστικές αρχές συνταξιοδοτούνται εδώ και καιρό εάν δεν αποχωρήσουν. Αλλά οι επιζώντες βετεράνοι έχουν συγκεντρώσει πληροφορίες και μοιράζονται πόρους για να διατηρήσουν τις ρυθμιστικές αρχές ισχυρές.
Στις ΗΠΑ, ανταλλακτικά, όπως διαφράγματα και εύκαμπτοι σωλήνες, κατασκευάζονται από σύγχρονα συνθετικά. Ειδικοί προσαρμογείς, που έχουν μετατραπεί από τα κανονικά πρώτα στάδια ενός εύκαμπτου σωλήνα, επιτρέπουν στις σημερινές απευθείας τροφοδοσίες και ασφαλή δευτερόλεπτα να συνδυαστούν με αρχαίους διπλούς σωλήνες.
Ένας νέος δίδυμος σωλήνας, πολύ πιο παρόμοιος με τα παραδοσιακά μοντέλα από το Aqua Lung Mistral, κατασκευάστηκε μέσω χρηματοδότησης από το κοινό. Η φιλοσοφία πίσω από το Argonaut Kraken είναι παράλληλη με τα άτομα που δημιούργησαν καταδυτικές μάρκες από κιτ χειροποίητα στοργικά χειροποίητα σε γκαράζ και σε τραπέζια κουζίνας παλιά.
Οι αδερφοί Cressi, ο Ludovic Mares και ο George Beuchat συμμετείχαν σε μερικά από τα πιο περήφανα σύγχρονα brands, ενώ ο Ιταλός βατραχάνθρωπος των Ειδικών Δυνάμεων του WW2 Luigi Ferraro ίδρυσε την Technisub, η οποία συνεχίζει ως μέλος του ομίλου Aqua Lung.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ έξω από την Αντίμπ διοργανώσαμε ένα ράλι με δύο λάστιχα – περισσότερο από ένα πάρτι με κοστούμια, πραγματικά. Έξι από εμάς κατεβήκαμε για να παίξουμε στα λιβάδια που κάποτε θα μπορούσαν να ενέπνευσαν τον Βερν και να διασκεδάσουν τους υποβρύχιους περιπατητές του Le Prieur.
Ο AJ άφησε το σετ του, βγήκε στην επιφάνεια και βούτηξε για να το επανατοποθετήσει. Ήταν μια επικίνδυνη στρατηγική καθώς δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στον κύλινδρο του.
Το Ditch-and-don ήταν μέρος της προπόνησης κατάδυσης, δημιουργώντας αυτοπεποίθηση. Μου θύμισε ότι ο Ντένις πήγε μετοχές σε ένα σετ κατάδυσης τη δεκαετία του 1960. Φορώντας πουλόβερ για την ελάχιστη φανταστική ζεστασιά που πρόσφεραν, αυτός και ο φίλος του άλλαζαν τη δεξαμενή στον βυθό της θάλασσας στα μισά του δρόμου.
Το να βουτάς με τον παλιό εξοπλισμό, με τους παλιούς τρόπους, είναι λυτρωτικό. Υπάρχει τόσος πολύς σύγχρονος εξοπλισμός που επιβαρύνει τον σημερινό δύτη που προσθέτει έλξη και απαιτεί προσοχή που μας αποσπά την προσοχή από τις προσωπικές απολαύσεις του να είμαστε κάτω από το νερό.
Η εξερεύνηση χωρίς BC, το μανόμετρο και μια ζώνη με αξεσουάρ είναι μια χαρά.
Φαίνεται ότι είμαστε λίγο καβαλάρηδες στο vintage κιτ κατάδυσης και υιοθετούμε πρακτικές που έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολύ καιρό. Σε αυτήν την εποχή, ελπίζουμε προσωρινή, των βαρέων καταδυτικών ελέγχων και της ευθύνης, κινδυνεύουμε να κάνουμε την αναψυχή μας δοκιμαστική.
Αλλά είμαστε καλοί δύτες που χαζεύουμε και κάνουμε αυτό που καταδυθήκαμε να κάνουμε. Περναω καλα.
