Δυόμισι στον Μπάντος

τρεμάμενος!» φωνάζει το μικροσκοπικό μας νήπιο, δείχνοντας ενθουσιασμένος προς τον ρηχό ύφαλο κάτω από το κατάστρωμα. Στα κρυστάλλινα νερά, ανήλικοι καρχαρίες με ύφαλο, κάνουν ζιγκ-ζαγκ ήρεμα ανάμεσα σε βράχους και κοράλλια, αναζητώντας σνακ.

Βρισκόμαστε στο Bandos, ένα από τα παλαιότερα θέρετρα στις Μαλδίβες (άνοιξε το 1976). Είναι επίσης ένα από τα πλησιέστερα στο αεροδρόμιο σε 15 λεπτά με ταχύπλοο, καθώς αποτελεί μέρος της North Male Atoll.

Πριν από χρόνια, στις μέρες μας χωρίς παιδιά, ο σύζυγός μου και εγώ επισκεπτόμασταν τις απομακρυσμένες νότιες ατόλες ή τις πιο διάσημες Ari και Baa, αλλά τώρα τα εύκολα ταξίδια είναι σημαντικά. Δεν πρόκειται να αφήσω το μικρό υλικοτεχνικό ζήτημα Το να έχω ένα αγόρι δύο ετών στη ρυμούλκηση με εμποδίζει να κυνηγήσω το πάθος μου για τις καταδύσεις!

Ο Μπάντος ήταν μια προφανής επιλογή μόλις εγκατασταθήκαμε στις Μαλδίβες ως δικές μας αργία προορισμός: εκτός από την εύκολη πρόσβαση, διαθέτει επίσης γιατρό και υπερβαρικό θάλαμο, παιδικό κλαμπ και baby sitting και δεν κοστίζει ένα χέρι και ένα πόδι σε σύγκριση με κάποια άλλα θέρετρα.

Κλείσαμε μέσω BA (που πετάει απευθείας από το Ηνωμένο Βασίλειο) και βάλαμε πακέτο για 10 ημέρες' αργία, αποστολή των αποσκευών χρησιμοποιώντας την ιδιοφυή υπηρεσία που είναι το Airportr. Συλλέγει τις αποσκευές σας από το σπίτι την ημέρα πριν από την πτήση και δεν θα τις ξαναδείτε μέχρι να προσγειωθείτε στον προορισμό σας. Ήταν 40 £ που ξοδεύτηκαν απίστευτα καλά για τρεις τεράστιες τσάντες που περιείχαν καταδυτικό εξοπλισμό και πάνες.

Αν και η κατάδυση δεν ήταν ο μοναδικός σκοπός του ταξιδιού, είχα κάθε πρόθεση να το κάνω μεγάλο μέρος και καταφέραμε να κάνουμε μερικές καλές βουτιές μαζί αφού παραδώσαμε το ζωηρό νήπιό μας στις αποτελεσματικές και πολύ φιλικές μπέιμπι-σίτερ του Bandos.

Του άρεσε να τραγουδάει παιδικές ρίμες και να πλατσουρίζει στην παιδική πισίνα ενώ φεύγαμε για να εξερευνήσουμε τον υποβρύχιο παράδεισο του Ινδικού Ωκεανού με ηρεμία, γνωρίζοντας ότι ήταν σε καλά χέρια.

Είχαμε βουτήξει στην περιοχή πριν από χρόνια και ήμασταν περίεργοι να δούμε αν είχε αλλάξει κάτι κάτω από το νερό. Καθώς προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Μαλέ, φαινόταν ότι πολλά είχαν αλλάξει στην κορυφή, με μεγάλες κατασκευές να γίνονται γύρω από το αεροδρόμιο, και τεράστια διαμερίσματα και γερανούς που έμοιαζαν σαν να ήταν κρεμασμένοι στο νερό.

Η κατάδυση στον ύφαλο του σπιτιού ήταν απογοητευτική: νεκρά, λευκασμένα και σπασμένα κοράλλια, και όχι πολλή ζωή, παρά τον ενθουσιώδη ισχυρισμό μιας από τις καταδυτικές ομάδες ότι ο Bandos «έχει τον καλύτερο ύφαλο στις Μαλδίβες». Ευτυχώς, οι καταδύσεις τις επόμενες μέρες ήταν πολύ καλύτερες.

ενώ οι επιπτώσεις των Το El Niño παραμένει δυστυχώς εμφανές στις περισσότερες τοποθεσίες κατάδυσης, οι ύφαλοι κατά τα άλλα είναι γεμάτοι από πολύχρωμη ζωή.

Μεγάλα κοπάδια fusiliers, sweetlips και σκίουροι ήταν πανταχού παρόντα και ενθουσίαζαν ακόμη και τον πιο γκριζαρισμένο ιστότοπο, δημιουργώντας ένα υπέροχο σκηνικό όταν συναντούσαμε τα μεγαλύτερα παιδιά.

Οι καρχαρίες μπορεί να ήταν στο μικρό άκρο της κλίμακας, αλλά έκαναν την εμφάνισή τους σε κάθε κατάδυση και μας διασκέδαζαν χωρίς αποτυχία, κυνηγώντας τους υφάλους και πειράζοντάς μας στο μπλε. Εντοπίσαμε αρκετές άσπρες και μαύρες άκρες και τον περιστασιακό γκρίζο καρχαρία των υφάλων.

Η πρώτη μας κατάδυση με σκάφος ήταν στο Ενυδρείο, 20 λεπτά μακριά στην ανατολική πλευρά της ατόλης. Καθώς κατεβαίναμε, ένας ντροπαλός Napoleon wrasse κολυμπούσε, και λίγο αργότερα μια ακτίνα αετού πέρασε, αποσπώντας μας την προσοχή από τους λευκούς καρχαρίες στον αμμώδη βυθό από κάτω.

Μπλε ριγέ snapper συγκεντρώθηκαν και διασκορπίστηκαν συνεχώς καθώς μας συνόδευαν στην κατάδυση. δύο παχουλές αστακούς κρύφτηκαν άνετα στην τρύπα τους κατά τη διάρκεια του ελέγχου μας στον ύφαλο ασφαλείας.

Η δεύτερη κατάδυσή μας εκείνη την ημέρα ήταν λιγότερο επιτυχής, ωστόσο: οι υποσχόμενοι καρχαρίες νοσοκόμα που ξεκουράζονταν στον ύφαλο Banana Reef δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και στο ρεύμα που σηκώθηκε στη μέση της κατάδυσης το GoPro μας εξαφανίστηκε, με αποτέλεσμα έναν γκρινιάρη σύζυγο και μια απότομη ανάβαση.

Την ώρα του ταξιδιού μας (τέλη Ιανουαρίου) θα ήταν απαραίτητο να ταξιδέψουμε προς τη βόρεια άκρη της ατόλης για να δούμε τα μαγευτικά μαντάτα προς το Bodu Hithi Thila, λίγο περισσότερο από μία ώρα μακριά με ταχύπλοο.

Δυστυχώς, αυτό δεν μπορούσε να συζητηθεί για εμάς, επειδή το ταξίδι θα ήταν πολύ μεγάλο και ακριβό – πληρώναμε σχεδόν 20 $ την ώρα μόνο για την μπέιμπι-σίτερ.

Ωστόσο, είχαμε τη διόρθωση των ακτίνων στο Stingray City, λιγότερο από 15 λεπτά από το θέρετρο. Η τοποθεσία κατάδυσης ακουγόταν απελπιστική: ένα αλιευτικό λιμάνι έξω από ένα εργοστάσιο κονσερβοποιίας τόνου, όπου τα πεταμένα κόκαλα ψαριών και τα σφάγια προσελκύουν τις ακτίνες. Βλέποντας ψαράδες να δουλεύουν καθώς φτάσαμε στο σημείο, περιμέναμε να ξεσπάσει.

Ωστόσο, μόλις βρεθήκαμε κάτω από το νερό και κατευθυνόμενοι προς την εξωτερική άκρη του λιμανιού, αφού μας είπαν να μείνουμε 10 μέτρα κάτω από την επιφάνεια για να αποφύγουμε την κυκλοφορία των σκαφών (πρώτα η ασφάλεια!), καταλάβαμε ότι θα ήταν μια διασκεδαστική κατάδυση.

στην πραγματικότητα ένιωθε σαν να είσαι σε ένα ενυδρείο, με τόση πολλή θαλάσσια ζωή συσκευασμένη σε ένα μικρό χώρο και πολλά ανθρωπογενή τεχνουργήματα για να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα.

Με λίγα σκουπίδια και θορυβώδεις ουρές ψαριών και πτώματα διάσπαρτα στην άμμο, ένας εκπληκτικός αριθμός σμέρνων ξεπήδησε παντού. Δεν είχα ξαναδεί τόσα πολλά από τόσα πολλά διαφορετικά μεγέθη και τύπους – μαύρο, άσπρο, γκρι, με κίτρινες κηλίδες…

Περιστοιχίζονταν από μια σειρά από μικρά ψάρια που μάζευαν τη λευκή σάρκα που είχε απομείνει στα κόκαλα του φτωχού τόνου ή καθάρισαν τα παράσιτα από τα χέλια.

Καθώς θαυμάζαμε το θέαμα, μια σκιά, μετά μια άλλη και μια άλλη, πέταξαν ήρεμα από πάνω μας. Γυρίσαμε για να δούμε τις τεράστιες ακτίνες να χορεύουν και να πετούν στα ύψη μέσα στην ψαρόσουπα, πάνω και κάτω από εμάς. Αυτό το υπέροχο θέαμα μας διασκέδασε καθ' όλη τη διάρκεια της κατάδυσης.

Τους αφήσαμε πίσω καθώς ξεκινήσαμε την αργή μας ανάβαση μακριά από την είσοδο του κόλπου και προς τον τοίχο του υφάλου, περιτριγυρισμένοι από χιλιάδες μικρά, λαμπερά ψάρια υφάλου.

Ορισμένες τοποθεσίες καταδύσεων στη Βόρεια Ατόλη του Μαλέ γλίτωσαν από την καταστροφή του Ελ Νίνιο ή έχουν αρχίσει να ανακάμπτουν.

Το Rainbow Reef είναι μια τέτοια τοποθεσία, μια χαρά των χρωμάτων με πολλά απαλά κοράλλια τριγύρω και όμορφες αποχρώσεις πορτοκαλί σωληνοειδών κοραλλιών στις οροφές των προεξοχών που παρείχαν καταφύγιο για τα μικρότερα ψάρια.

Η ζωή των ψαριών ήταν υγιής, με κοπάδια από τα συνηθισμένα πεταλούδα, αγγελόψαρα και φουζιλιέρηδες να χορεύουν τριγύρω. Η μακρο-κατάδυση στις Μαλδίβες δεν είναι πραγματικά κάτι, αλλά τα μάτια και τα στόματα των πολλών μουράι που κοίταξαν μέσα από τα βράχια συνοδεύονταν συχνά από καθαρότερες γαρίδες.

Αυτή ήταν ίσως η καλύτερη κατάδυση που κάναμε την εβδομάδα, πραγματικά ένα εντυπωσιακό μέρος γεμάτο ζωή, και με πολλούς ενδιαφέροντες βραχώδεις σχηματισμούς που πρόσθεσαν ποικιλία και το έκαναν αξέχαστο.

άλλος ιστότοπος κλείνει στο θέρετρο που αξίζει να βουτήξετε περισσότερες από μία φορές (όπως κάναμε) είναι ο ύφαλος Lankan, μια αρκετά εύκολη μετακίνηση σε έναν επικλινές ύφαλο με αμμώδη βυθό από κάτω.

Καθώς προχωρούσαμε στο ήπιο ρεύμα, μερικές χελώνες βοσκούσαν νωχελικά και κοιμόντουσαν μέσα από σχισμές όπου τα λαμπερά γυάλινα ψάρια τους κρατούσαν συντροφιά. μετρήσαμε εννέα χελώνες σε μία από αυτές τις καταδύσεις, συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου γηριατρικού γερακιού που κολύμπησε ήρεμα μακριά μας για να πάρει λίγο καθαρό αέρα στην επιφάνεια.

Μια σειρά από μεγάλες σφυρίδες μας περικύκλωσαν σε ένα σημείο, μερικές από αυτές ήταν ιδιαίτερα φιλικές προς τις φωτογραφίες καθώς ακουμπούσαν στα κοράλλια. Γιγαντιαίο και εκφοβιστικό ψάρι τιτάνας τρυπούσε στον ύφαλο, με τον περιστασιακό συγγενή κλόουν να εμφανίζεται.

Καθώς πλησιάζαμε στο τέλος της δεύτερης κατάδυσής μας εκεί, εμφανίστηκε ένα εντυπωσιακά μεγάλο κοπάδι batfish, με μερικά να πλησιάζουν πολύ κοντά, χωρίς να φοβούνται από τις φυσαλίδες ή τις κάμερες.

Την τελευταία μας μέρα επιλέξαμε μια σύντομη, αυτοκαθοδηγούμενη κατάδυση στην ακτή. Ήθελα να δω αν ο ύφαλος του σπιτιού Bandos θα μπορούσε να εξαργυρωθεί. Και σίγουρα έγινε!

Ήταν μια συναρπαστική βουτιά στο κατώφλι του δωματίου του ξενοδοχείου μας. Μόλις κατεβήκαμε, αφήνοντας πίσω το σχοινί και τη μπάρα ασφαλείας 5 μέτρων (χρησιμοποιείται για εκπαίδευση μαθήματα) εντοπίσαμε μερικούς καρχαρίες.

Νομίζοντας ότι ήταν για την ημέρα, προχωρήσαμε στα δεξιά μας, αφήνοντας πίσω μας την προβλήτα και δεν περιμένουμε πολλά στην ερήμωση του νεκρού υφάλου.

Ωστόσο, σύντομα, στο βάθος, εντοπίσαμε κάτι να συμβαίνει και, καθώς κολυμπούσαμε πιο κοντά, είδαμε ένα μεγάλο σχολειό με μπλε ρίγες, περιτριγυρισμένο από μια χούφτα νεαρούς, υγιείς και όμορφους καρχαρίες υφάλου.

Μαγευμένοι, απλώς κάναμε παρέα για λίγο, θαυμάζοντας την ομορφιά αυτών των ζώων.

Άθελά μας, προχωρήσαμε, προσπαθώντας να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον τελευταίο μας χρόνο στο νερό. Σύντομα ανταμειφθήκαμε, με τη θέα ενός μεγάλου χταπόδι που χόρευε ατημέλητα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να ταράζεται από αυτούς τους δύο ανθρώπους που το παρακολουθούσαν.