Ενδιάμεση στάση στο Bintan

ΤΑΞΙΔΕΥΑΜΕ στην Ινδονησία μέσω Σιγκαπούρης ως μέρος ενός μεγαλύτερου ταξιδιού με liveaboard, αλλά ήθελε να φτάσει πριν από τα μεγάλα γενέθλια του Mateusz, για να ξεπεράσει το jet lag και να γιορτάσει κάπου εξωτικά. Συνήθως πετάμε με την Singapore Airlines μέσω Σιγκαπούρης, προτιμώντας να διανυκτερεύσουμε πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην Ινδονησία.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, λόγω της ώρας έναρξης του ταξιδιού liveaboard και των γενεθλίων, είχαμε πέντε νύχτες επιπλέον.

Έχοντας πάει στη Σιγκαπούρη αρκετές φορές στο παρελθόν, αποφασίσαμε να μην μείνουμε εκεί, αλλά να προσπαθήσουμε να βρούμε κάπου που κανένας από τους δύο δεν είχε επισκεφτεί στο παρελθόν - κάπου που θα μπορούσε επίσης να λειτουργήσει ως μέρος για να κάνουμε μερικές εύκολες βουτιές πριν πάμε στο liveaboard .

Είχα ακούσει για το νησί Bintan πριν από πολλά χρόνια και ήμουν περίεργος να το επισκεφτώ, έτσι μου ήρθε στο μυαλό ως πιθανός προορισμός για λίγες μέρες.

Το Bintan βρίσκεται σε απόσταση μόλις μίας ώρας με το φέρι από τον τερματικό σταθμό των φέρι Tanah Mera, κοντά στο αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης, και είναι ένα από τα νησιά Rui και στην πραγματικότητα μέρος της Ινδονησίας. Μπορεί να ήταν κοντά στη Σιγκαπούρη, αλλά ένιωθε έναν κόσμο μακριά.

Τα περισσότερα από τα τουριστικά ξενοδοχεία βρίσκονταν στο Βορρά, στους Λαγούς, όπου υπάρχει μια ειδικά διαμορφωμένη περιοχή με πολλά γήπεδα γκολφ και 15 και πλέον πολυτελή ξενοδοχεία που προσφέρουν πλήθος τουριστικών σπορ και δραστηριοτήτων.

Η περιοχή χωρίζεται από το υπόλοιπο νησί με τελωνειακό σημείο ελέγχου.

Η Ινδονησία, η οποία είναι καυτή στην εισαγωγή υπερβολικών αφορολόγητων ειδών, είναι λίγο πιο επιεικής σε αυτήν την τουριστική περιοχή, η οποία έχει σχεδιαστεί για να επιτρέπει στους πολίτες της Σιγκαπούρης με υψηλές αποδοχές να ξεφύγουν από την πόλη για το Σαββατοκύριακο.

Μεταξύ αυτών των ξενοδοχείων βρίσκονται μερικά κέντρα καταδύσεων, τα οποία εξυπηρετούν δοκιμαστικές καταδύσεις και μαθήματα, αλλά προσφέρουν επίσης ημερήσιες εκδρομές στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού, όπου βρίσκονται οι καλύτερες καταδύσεις.

Σκέφτηκα να μείνω σε ένα από τα βόρεια ξενοδοχεία για ευκολία και γρήγορη μεταφορά, αλλά τα έκανα γρήγορα αφού βρήκα ένα μικρό, ήσυχο θέρετρο δίπλα στην πρόσβαση στο καλύτερο καταδυτικό του Bintan - το Trikora Beach Club.

Το πλοίο στις 8.10 π.μ. ήταν γεμάτο από διανυκτερεύσεις, παίκτες γκολφ και αγωνιζόμενους που επισκέπτονταν για να εξασκηθούν για τον διαγωνισμό Bintan Ironman, που θα διεξαχθεί σε μερικές εβδομάδες.

Μια ομάδα σε μια προσπάθεια κινήτρων για μια εταιρεία από τη Σιγκαπούρη μας είπε ότι ήταν η πρώτη τους επίσκεψη στο νησί Bintan και επίσης η πρώτη τους στην Ινδονησία, παρόλο που ήταν τόσο κοντά.

Μια άλλη κυρία είδε την κατάδυσή μας-σακούλες και ρώτησε αν υπήρχε κατάδυση στο Μπιντάν.

Δύτη και η ίδια, είχε πάει στο νησί αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσε να είχε καλές καταδύσεις.

Το νησί Bintan έχει περίπου το μέγεθος του Isle of Wight και η διάβαση μου θύμισε εκείνο το ταξίδι με το πλοίο από τη νότια ακτή της Αγγλίας.

Κάναμε μια βόλτα με ταξί 55 λεπτών μέχρι την Τρικόρα, παρακάμπτοντας την τουριστική περιοχή και φαινόταν ότι γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω. Ο πολύ καλός δρόμος μας οδήγησε στη μέση του νησιού, περνώντας από μικρά αγροκτήματα, μικροσκοπικά χωριουδάκια και ξύλινες παράγκες διάσπαρτες εδώ κι εκεί, περιτριγυρισμένες από πυκνό φύλλωμα και καρύδες που φυτρώνουν σε ένα φωτεινό κοκκινοπορτοκαλί χώμα. Το έδαφος είναι πλούσιο σε βωξίτη, ο οποίος εξορύσσεται για αλουμίνιο.

Περάσαμε μόνο μερικά άλλα αυτοκίνητα και μηχανάκια. Το ταξίδι ήταν μια τόσο έντονη αντίθεση με τη φασαρία της Σιγκαπούρης.

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΡΙΨΑΜΕ ΔΕΞΙΑ, ακολουθώντας την ακτογραμμή για άλλα 10 λεπτά και περνώντας πολλά πλωτά σπίτια στον κόλπο, ανάμεσα σε μικρά καταπράσινα νησάκια που περιβάλλονται από αστραφτερές χρυσαφένιες αμμουδιές. Τα νησιά Rui είναι διάσημα για τις κοινότητες των θαλασσοτσιγγάνων, ανθρώπων που ζουν έξω από τον ωκεανό.

Το ξενοδοχείο είναι μικρό, με 20 βίλες με θέα στον κήπο και στον ωκεανό, πισίνα υπερχείλισης και ξυπόλυτο εστιατόριο. Έβλεπε μια παραλία με λευκή άμμο και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Είχα κανονίσει καταδύσεις μερικούς μήνες πριν με τους Tasik Divers,

Bintan, αδερφή της γνωστής επιχείρησης Manado. Αρχικά βρισκόταν δίπλα στο Τρίκορα, η εταιρεία είχε πρόσφατα αγοράσει σε έναν συνιδιοκτήτη, άλλαξε το όνομα σε Dive In Bintan και μετακόμισε μισό μίλι μακριά κοντά στην παραλία Agro.

Η Monica Udap είχε μετακομίσει από το Manado για να διαχειριστεί το καταδυτικό κέντρο, όπως και ο El, ο καταδυτικός μας οδηγός και ο Cristian, ένα από το πλήρωμα του σκάφους. Ήρθαν από το Dive In Bintan στο ξενοδοχείο μας για να συζητήσουν τις καταδύσεις μας εκείνο το απόγευμα.

Για ποικιλία, και λόγω της παλίρροιας και των ρευμάτων, αποφασίστηκε να γίνουν δύο μακροκαταδύσεις το επόμενο απόγευμα και δύο ευρυγώνιες καταδύσεις την επόμενη μέρα.

Ενοχοποιημένοι που δεν χρειάστηκε να σηκωθούμε νωρίς το επόμενο πρωί, απολαύσαμε ένα μεσημεριανό γεύμα νωρίς που ετοίμασε ο εξαιρετικός σεφ στο Trikora πριν από την παραλαβή μας.

Το καταδυτικό σκάφος μας συνάντησε με όλο μας τον εξοπλισμό και τις κάμερες στο τέλος της προβλήτας των 150 μέτρων και μας πήγε στο γραφικό White Island, περίπου 15 λεπτά μακριά.

Η ενημέρωση του El περιέγραψε έναν μίνι τοίχο με φαρδύ πυθμένα από άμμο σε βάθος έως 15 μέτρα. Οι περισσότερες καταδύσεις γύρω από το Bintan είναι μεταξύ 8 και 15 μέτρων, βολικό για μεγάλες ρηχές καταδύσεις και για όσους έχουν περιορισμένα βάθη.

Πιο βαθιές καταδύσεις είναι διαθέσιμες στον τοίχο στο εξωτερικό του υφάλου που περιβάλλει τα νησιά, αλλά οι καιρικές και θαλάσσιες συνθήκες έπρεπε να είναι πιο ευνοϊκές για να μας πάνε πέρα ​​από τον ύφαλο.

Μόνο γύρω στα 40 μέτρα από την παραλία, φαινόταν να μην υπάρχει ρεύμα, αλλά μόλις φτάσαμε στον πάτο στα 10 μέτρα αισθανθήκαμε μια δυνατή ροή. Μετά από λίγα λεπτά που περάσαμε να το παλέψουμε, η Μόνικα μας έκανε σήμα να σταματήσουμε την κατάδυση.

Η Μόνικα εξήγησε ότι τόσο τα ρεύματα όσο και οι παλίρροιες μπορεί να είναι απρόβλεπτα, καθιστώντας δύσκολο τον προκαθορισμό των σημείων κατάδυσης, αλλά ότι υπήρχαν πολλές προστατευόμενες τοποθεσίες.

Προσπαθήσαμε ξανά στην άλλη άκρη του νησιού. Χωρίς ρεύμα, περάσαμε λίγο περισσότερο από μία ώρα σκαλίζοντας απαλά, βρίσκοντας έναν εκπληκτικό αριθμό πλασμάτων στον πάτο της λευκής άμμου.

Η Ελ και η Μόνικα έδειξαν με χαρά πολλές ποικιλίες γυμνών, μικροσκοπικών επίπεδων σκουληκιών και γαρίδων Pederson και ανεμώνης που κρύβονται σε διαφορετικούς τύπους ανεμώνων. Αρκετές μεγάλες ανεμώνες έδειχναν μωβ ή λευκούς μανδύες, με οικογένειες ανεμώνων που χορεύουν να ποζάρουν για εμάς.

Ένας λευκός διαβολόψαρο με κοίταξε άσχημα και με φόρτισε απειλητικά καθώς πλησίαζα. Είχα μετακομίσει για να τραβήξω μια φωτογραφία ενός όμορφου γυμνιστού Flabellina, με έντονο ροζ νήματα να λικνίζονται στο νερό, και ο σκορπιός με ξάφνιασε, καλοκαμουφλαρισμένος καθώς ήταν δίπλα στο γυμνό κλαδί. Στον Mateusz αρέσει να βρίσκει μικροσκοπικά ψάρια, και εντόπισε πολλά να κρύβονται ανάμεσα στα φύκια Halameda, συμπεριλαμβανομένων των λευκών ράβδων, των τριχών και των λεπτών ποικιλιών.

Πολλοί διαφορετικοί γκόμπι μοιράζονταν ένα λαγούμι με γαρίδες στον αμμώδη βυθό, διάσπαρτες ανάμεσα σε πολύχρωμα κοχύλια.

Ένας τεράστιος Ισπανός χορευτής γυμνό, πέρασε κομψά πριν καταλήξει στον πάτο.

Η ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΥΡΩ 8-10 μέτρα, έτσι κινηθήκαμε αργά πάνω από τον αμμώδη βυθό, διατηρώντας ο ένας τον άλλον σε απόσταση αναπνοής. Βουτώντας μόνο οι τέσσερις, πήγαμε με τον δικό μας εύκολο ρυθμό.

Οι περισσότεροι από τους πελάτες του Dive In Bintan είναι Σιγκαπούροι και εκπατρισμένοι που έρχονται στο νησί για λίγες μέρες με το πλοίο νωρίς το πρωί, κάνοντας δύο έως τέσσερις καταδύσεις την ημέρα και επιστρέφοντας με το βραδινό πλοίο.

Ήταν Απρίλιος, ακόμα νωρίς στη σεζόν. Το καταδυτικό κέντρο κλείνει από τον Νοέμβριο έως τα τέλη Μαρτίου, όταν οι συνθήκες μπορεί να είναι δύσκολες, και η πιο πολυσύχναστη περίοδος είναι από τον Μάιο έως τον Αύγουστο.

Προς το τέλος της κατάδυσης φτάσαμε σε ένα μίνι τοίχο. Ήμουν ενθουσιασμένος από την ποσότητα και την ποικιλία των σκληρών κοραλλιών, διάσπαρτα με θαλασσινούς, μαστίγιο και άλλα μαλακά κοράλλια και σφουγγάρια. Όλα έδειχναν υγιή, χωρίς σημάδια λεύκανσης από κοράλλια, παρά το γεγονός ότι η θερμοκρασία του νερού ήταν 31°.

Κατά τη διάρκεια του μεσοδιαστήματος της επιφάνειας μας, μας έδωσαν ένα δεύτερο νόστιμο και απροσδόκητο μεσημεριανό γεύμα. Περιμέναμε φρέσκα φρούτα και μπισκότα στο σκάφος, αλλά η Monica είπε ότι το καταδυτικό κέντρο παρείχε πάντα ένα σωστό γεύμα ως μέρος της τιμής της κατάδυσης, ανεξάρτητα από την ώρα που βουτήξατε.

Συνεχίσαμε τις βουτιές από εκεί που είχαμε σταματήσει και θα μπορούσαμε να περάσουμε ώρες ευχάριστα εξερευνώντας τόσο τον αμμώδη βυθό όσο και τον μίνι τοίχο.

Στο κάτω μέρος, ωστόσο, το ρεύμα ανέβηκε ξανά, αν και δεν ήταν τόσο δυνατό όσο στην ματαιωμένη κατάδυσή μας. Αγκαλιάσαμε τον αμμώδη βυθό τώρα, ψάχνοντας για πλάσματα, αντί για τον τοίχο.

Ο Ελ εντόπισε μια μακρυπόδαρη αράχνη-καβούρι, ενώ ο Mateusz έδειξε ένα καβούρι με μπλε πόδια που κρυβόταν ανάμεσα σε μερικά φύκια και ένα μεγάλο καβούρι τρυπημένο κάτω από ένα κούτσουρο.

Είδαμε επίσης ένα μεγάλο φουσκωτό με τρελά σχέδια να ακουμπάει στον ύφαλο, και ένα που δεν είχα ξαναδεί, ένα άψογο φουσκωτό, με το απαλό πρασινολευκό σώμα του.

Η Ινδονησία έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τους πλαστικούς ωκεανούς, εν μέρει λόγω των τριών διαφορετικών ρευμάτων που διασχίζουν τα εκατοντάδες νησιά που αποτελούν το έθνος, φέρνοντας σκουπίδια από μακρινές χώρες και εν μέρει λόγω των κακών υπηρεσιών διάθεσης απορριμμάτων που υπάρχουν σε πολλές ασιατικές χώρες .

Χάρηκα πολύ που είδα μόνο ένα κομμάτι σκουπιδιών σε όλες τις βουτιές μας, ένα μαύρο πλαστικό τσάντα που η Μόνικα σήκωσε αμέσως.

Καθώς η παλίρροια είχε μπει στο τέλος της κατάδυσής μας, το σκάφος κατάδυσης μας άφησε ευτυχώς πίσω στην παραλία Τρικόρα – περισσότερος χρόνος για χαλάρωση και ένα κοκτέιλ νωρίς.

Την επόμενη μέρα οι καταδύσεις μας καθυστέρησαν μέχρι τις 12.30 για μια παλίρροια που αργούσε να μπει. Ο ήλιος έλαμπε καθώς έφτασε το σκάφος, αλλά υπήρχαν δυσοίωνα σύννεφα πάνω από το νησί.

ΟΠΩΣ ΑΠΩΘΟΥΜΕ από την παραλία, είδαμε αρκετούς κεραυνούς. Λόγω των ορυκτών στο έδαφος, οι κεραυνοί εδώ μπορεί να είναι πολύ ισχυροί και ελπίζαμε ότι δεν θα προχωρούσε εκεί που θα καταδυόμασταν.

Οι συνθήκες δεν ήταν αρκετά καλές για να βουτήξουμε στον εξωτερικό τοίχο, οπότε η Μόνικα μας πήγε σε ένα μικρό νησί με μια καρύδα στην κορυφή, που ονομάζεται Umbrella Point. Ο Ελ περιέγραψε ένα μικρό επικλινές τοίχο με αμμώδη βυθό στα 15μ.

Η ορατότητα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη μέρα, γύρω στα 12-15μ, και με πολύ μικρό ρεύμα. Στην πλαγιά του υφάλου μπορούσαμε να δούμε πολλές πολύχρωμες φωτεινές μοβ ανεμώνες με πολλά ψάρια ανεμώνης.

Αφιερώσαμε λίγο χρόνο φωτογραφίζοντάς τους, αποφεύγοντας προσεκτικά τους πολλούς μαύρους αγκαθωτούς αχινούς που επικρατούν σε όλα τα καταδυτικά σημεία.

Προχωρώντας από μια ιδιαίτερα μεγάλη συνάθροιση μωβ ανεμώνων, ο Ελ εντόπισε ένα μεγάλο φτυαράκι με πτερύγια. Γύρισε για να μας δείξει το ένα μάτι και πόζαρε υπομονετικά.

Έβλεπα ένα μικροσκοπικό χέλι να κρύβεται σε μια τρύπα στο κάτω μέρος του υφάλου όταν η Μόνικα μας φώναξε για να δείξει μια μεγάλη, καλά καμουφλαρισμένη σουπιά σε μια κοιλότητα στον ύφαλο.

Και πάλι, οι πολλές ποικιλίες σκληρών και μαλακών κοραλλιών, σφουγγάρια και θαλασσινοί δημιούργησαν ένα πολύχρωμο σκηνικό. Δεν υπήρχαν μεγάλα ψάρια ή πελαγίσια, αλλά πολλά μικρά ψάρια, συμπεριλαμβανομένων μερικών που δεν αναγνώριζα.

Ανάμεσα στις βουτιές, ο καπετάνιος του σκάφους έδεσε σε ένα μικροσκοπικό έρημο νησί, με την παραλία με τη λευκή άμμο γεμάτη κοχύλια και περιτριγυρισμένη από μεγάλους ογκόλιθους.

Τα σύννεφα είχαν καθαρίσει κάπως την ώρα που ανεβήκαμε, και περάσαμε τη στάση ασφαλείας μας, μετά από ένα μεσημεριανό μεσημεριανό nasi goreng. δροσιζόμαστε στα ηλιόλουστα ρηχά.

Ένα άλλο μικρό νησί, το Kojeck Point, πήρε το όνομά του από τον καπετάνιο του σκάφους. Ο Ελ είπε ότι οι περισσότερες από τις τοποθεσίες κατάδυσης στην περιοχή ήταν ένας συνδυασμός μίνι τοίχου, επικλινούς τοίχου και αμμώδους πυθμένα.

Περπατήσαμε αργά κατά μήκος της άκρης του υφάλου όπου συναντούσε τον βυθό στα 13 μέτρα, ερευνώντας τις γωνιές και τις γωνιές και απολαμβάνοντας τα πολλά ψάρια ανεμώνης, τις γιγάντιες αχιβάδες και τα κοπάδια από γυαλόψαρα, πεταλούδες και σαπουνόψαρα.

Προς το τέλος της κατάδυσης, ο Mateusz εντόπισε ένα μεγάλο ιστιοφόρο πεταλούδα. Καθώς περίμενα να πάρει ένα , μια ομάδα ξυραφιών κολύμπησε μπροστά σε σχηματισμό.