Σκουριά, Χλωρίδα & Πανίδα

Η παρασυρόμενη μακρινή ακτή του La Manga στην περιοχή της Μούρθια είναι ένα φυσικό φαινόμενο που σε μεγάλο βαθμό έχει μετατραπεί σε ισπανικό αργία θέρετρο. Εκτείνεται 13 μίλια από το Cape Palos έως το Torre de la Horadada,

αυτή η στενή σούβλα άμμου θα ήταν κάποτε μια σημαντική τοποθεσία φωλιάσματος χελωνών στη Μεσόγειο – αν όχι η μεγαλύτερη από τις ακτές της βόρειας Μεσογείου.

Η ανάπτυξη που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 και εξελίχθηκε στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 πληρώθηκε σε αυτό. Ωστόσο, το La Manga βρίσκεται ουσιαστικά στο κατώφλι των δυτών του Ηνωμένου Βασιλείου και οι τάσεις διατήρησης έχουν αυξηθεί σημαντικά μετά από αυτές τις εξελίξεις. Οι ισπανικές αρχές λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη την προστασία της θαλάσσιας κληρονομιάς τους.

Αυτή η τοποθεσία έχει τα πάντα για δύτες σε μια διατομή δυνατοτήτων και γεύσεων και είναι η τέλεια τοποθεσία για νέες συστάσεις στον υποθαλάσσιο κόσμο. Υπάρχουν βαθιά ναυάγια για τους τεκάδες. ναυάγια να βρεθούν και να καταγραφούν από μανιώδεις αρχαιολόγους. ρηχές πλαγιές με γρασίδι, χαράδρες και κολυμβητές για λάμπες και πολλά καταδυτικά κέντρα στελεχωμένα από ενθουσιώδεις ειδικούς που εργάζονται πιο συνεργατικά από ό,τι έχω ζήσει αλλού στον κόσμο.

Όλες οι τοποθεσίες υπόσχονται ποικίλους και αρκετά παραγωγικούς πληθυσμούς ψαριών. Αυτό οφείλεται στην εισαγωγή μεγάλων και προστατευόμενων θαλάσσιων αποθεμάτων το 1995 – της Reserva Marina de Cabo de Palos e Islas Hormigas.

Το La Manga ήταν ο πιο πρόσφατος προορισμός για το ετήσιο πλέον προσκύνημα με τον φίλο μου. Μπήκαμε στο British Sub-Aqua Club το 1981 και, αρκετά wetsuits και τρία drysuits αργότερα, παραμένουμε μέλη και απολαμβάνουμε κάθε στιγμή που περνάμε κάτω από το νερό.

Αναζητούμε τοποθεσίες που εμφανίζονται σε αντίθεση με τον κανόνα και κρατούν ενδιαφέρον σε διάφορα μέτωπα. Όταν ο Μπράιαν μου έστειλε για πρώτη φορά το σχέδιο για να επισκεφτώ τη μέση έως τη βόρεια Ισπανία, ήμουν αμφίβολος. Είχα βουτήξει ελαφρώς πιο νότια στην Ανδαλουσία, και το είχα βρει εξαντλητικό και ψάρεψα.

Οι πληροφορίες από τον Ed, που διευθύνει το Scuba Murcia, άλλαξαν την αντίληψή μου. Παρείχε λεπτομέρειες για το θαλάσσιο αποθεματικό και, εντός αυτού, την πιο απαιτητική εξερεύνηση των γνωστών προστατευόμενων τοποθεσιών ναυαγίων.

Οι καταδύσεις παρακολουθούνται αυστηρά. Τα θαλάσσια καταφύγια και τα ναυάγια, η χλωρίδα και η πανίδα μέσα σε αυτά προστατεύονται σθεναρά και ελέγχονται ενεργά από τις τοπικές και ομοσπονδιακές αρχές. Ένα πόδι που τοποθετείται λάθος από χειριστή ή δύτη πληροί αυτό που θεωρώ ανάλογη τιμωρία – λήψη διαβατηρίου και κράτηση πριν από τη δίκη!

Το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να μάθει πολλά από την ισπανική πειθαρχία εδώ. Οι αρχές ήταν αρκετά τολμηρές να εφαρμόσουν αυστηρή νομοθεσία για τη διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος και της θαλάσσιας αρχαιολογίας, και τα στοιχεία κάτω από το νερό δείχνουν ότι η προσέγγισή τους λειτουργεί.

Έπρεπε να πάρουμε άδεια τόσο από τις τοπικές όσο και από τις ομοσπονδιακές αρχές για να βουτήξουμε τα γνωστά ναυάγια. Η Scuba Murcia έκανε την υπόθεση για εμάς με βάση την εμπειρία μας από την έρευνα και τη συντήρηση ναυαγίων από το συλλογικό μας παρελθόν, και περάσαμε τη δοκιμή.

Είχαμε ξεκαθαρίσει τις απαιτήσεις μας και γνωρίσαμε τα διπλά 12 ατσάλινα φτερά μας με εξέδρες Hogarthian. Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με μια κατάδυση αξιολόγησης και προσαρμογής εξέδρας.

Μια βόλτα πέντε λεπτών με σκάφος από τη μαρίνα στο Cape Palos μας έφερε στο σημείο κατάδυσης στο θαλάσσιο καταφύγιο κάτω από τη βραχώδη προεξοχή στην οποία βρίσκεται ο τελευταίος επανδρωμένος φάρος στην Ευρώπη.

Έγινε λόγος για Mola mola και μεγάλη σφυρίδα, αλλά ενώ εντοπίσαμε μόνο το κορυφαίο πτερύγιο ενός ηλιόψαρου που πέφτει στην επιφάνεια, η κατάδυση 20 μέτρων μας αντάμειψε με άλλους τρόπους.

Τα ταλαντευόμενα, ημιδιαφανή πράσινα φύκια και τα χόρτα που λάμπουν στο φως του ήλιου που διαπέρασαν τα καθαρά νερά σχημάτισαν ένα φιλόξενο υποθαλάσσιο τοπίο, σμιλεμένο από τους τεράστιους ογκόλιθους και τους βραχώδεις σχηματισμούς. Μέσα και έξω από τα χόρτα έτρεχαν πολλά ψάρια, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού κούκου που λάμπουν στις ζωηρές ζωηράδες τους.

Κοιτάξτε προσεκτικά και διακρίνονταν φωτεινά μπλε γυμνά κλαδιά, ενώ ανασηκώνοντας τα μάτια αποκαλύφθηκαν σφυρίδα και snapper και ακόμη και ένα μοναχικό barracuda. Ο Εντ μας οδήγησε επίσης σε μια σπηλαιώδη βουτιά κάτω από τους βραχώδεις σχηματισμούς.

Ο Brian και εγώ δοκιμάσαμε το στήσιμο του Hogarthian και προσομοιώσαμε καταστάσεις εκτός αέρα με τους δύο μας να ενεργούμε ως δότης και ως λήπτης. Ήταν μια πολύ ικανοποιητική και γραφική βουτιά 60 λεπτών, μετά την οποία έριξα 4 κιλά μολύβδου για το υπόλοιπο ταξίδι.

Δείπνο και ένα υπέροχο κόκκινο κρασί από την περιοχή του ποταμού Duerro της Ισπανίας με θέα την παραλία τελείωσε την πρώτη μας μέρα απολαυστικά – 12 ευρώ για το κρασί και 20 για φρέσκα τάπας, τέλεια!

Το naranjito βρίσκεται 39 μέτρα κάτω, επτά λεπτά με το πλοίο από το λιμάνι στο ακρωτήριο Πάλος. Αυτό το πλοίο - το όνομα σημαίνει "Μικρά Πορτοκάλια" - μετέφερε ένα πλήρες αλλά ελαφρώς ασταθές φορτίο ισπανικών εσπεριδοειδών.

Καθώς το φούσκωμα μιας καταιγίδας αντηχούσε το κύτος της το βράδυ της 12ης Απριλίου 1946, η μάζα των πορτοκαλί κουτιών αποσπάστηκε στα αμπάρια, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα μια μη αναστρέψιμη λίστα και μια βύθιση τόσο γρήγορη που πολλά από το πλήρωμα χάθηκαν.

Το ναυάγιο κάθεται όρθιο σε έναν βυθό που απομακρύνεται με μια μικρή κλίση - στέλεχος προς την πρύμνη. Ήταν μια ήπια πλαγιά που έπρεπε να αποφευχθεί, τραγικό ναυάγιο. Το ναυάγιο είναι σημαδούρα και οι κανόνες στην περιοχή είναι ότι, εκτός εάν υπάρχει έκτακτη ανάγκη, κατεβείτε στη σημαδούρα ή τη γραμμή βολής και επιστρέψτε με τον ίδιο τρόπο στην επιφάνεια.

Καθώς υπάρχουν μόνο ρεύματα μεταφοράς για να αντιμετωπίσετε, αυτό επιβάλλει μια υγιή πειθαρχία «σχεδιάστε την κατάδυση – βουτήξτε το σχέδιο».

Κατεβάσαμε τη σημαδούρα. Μεταγωγή. Στη στήλη του νερού αυτό προκαλεί ένα θερμόκλινο, μια σύγκρουση του νερού των συγκρουόμενων θερμοκρασιών.

Είναι μια θολούρα ορατότητας για τον δύτη που περνά.

Μπαίνοντας στο νερό από την πλατφόρμα της πρύμνης στα 5 χιλιοστά μου στολή είχε γίνει μια ευχάριστη βύθιση σε νερό στους 26°C. Η πτώση από τη λάμψη του θερμοκλίνου στα 23μ μας βρήκε στις 13°!

Αν το ήξερα αυτό, θα είχα πληρώσει την επιπλέον χρέωση για τις αποσκευές της αεροπορικής εταιρείας και θα είχα φέρει τη δική μου drysuit.

Η ορατότητα γύρω στα 15 μέτρα έφερε σύντομα το ναυάγιο καθώς πέσαμε κοντά στην πλώρη ακριβώς πάνω στο βαρούλκο. Το ναυάγιο είναι αρκετά άθικτο, αλλά εξ ολοκλήρου αποικισμένο από θαλάσσια ζωή, είτε κρύβεται μέσα στη δομή του είτε ρέει γύρω του.

Προσκολλημένες πάνω του ήταν πολλές ανεμώνες. Εντόπισα ένα μεγάλο σμέρνα να κρύβεται κάτω από μια ατσάλινη πλάκα διαφράγματος και ένα μεγάλο συνωστισμό όχι πολύ μακριά σε ένα κάλυμμα αερισμού. Έμοιαζε σαν να το είχαν κλωτσήσει στο σαγόνι, τόσο τυχαίες ήταν οι γωνίες των κοφτερών και απαγορευτικών δοντιών του.

Έμοιαζε μελαγχολικό, με τον τρόπο Marvin του Android. Μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο όπως ένα χέλι με χρόνια κατάθλιψη;

Πήραμε τον δρόμο μας προς την πρύμνη και πέσαμε κάτω από τη δομή της γέφυρας για να κολυμπήσουμε μέσα από τα αμπάρια, βγαίνοντας στο κατάστρωμα. Πιο πίσω, ένα μεγάλο άνοιγμα μας πήγε στο μηχανοστάσιο, όπου τα κύρια χαρακτηριστικά είναι ο τεράστιος κινητήρας τριπλής διαστολής και οι λέβητες – όλες οι ορειχάλκινες βαλβίδες και οι μετρητές ανέπαφα.

Υπάρχει ένα μεγάλο άνοιγμα στην πλευρά του λιμανιού του μηχανοστασίου. Μας εκπαιδευτή Ο Εντ υιοθέτησε χειρονομίες με το χέρι και μόλις καταλάβαμε ότι δεν είχε τίποτα κακό, ακολουθήσαμε την κατεύθυνση των φλιτζανιών και είδαμε να πετούν πέρα ​​από το άνοιγμα όχι ένα αλλά δύο γιγάντια ηλιόψαρα – το Μόλα! Θεαματικό για να το δείτε, αλλά δυστυχώς πολύ γρήγορο για να το πιάσετε στην κάμερα.

Μια γρήγορη στροφή από την πρύμνη και επιστρέψαμε στην κορυφή της γέφυρας. σε όλη την μπροστινή λαβή και πίσω στη σημαδούρα. Ήταν μια θερμική ανακούφιση να υψωθούμε πάνω από το θερμόκλινο μέχρι την πρώτη μας στάση στα 12 μέτρα, μετά να ανεβούμε στα 9, 6 και τελικά στα 3 μέτρα.

Καθαρά φτάσαμε στην επιφάνεια στον ήλιο για να βρούμε το καταδυτικό σκάφος ακριβώς εκεί που το χρειαζόμασταν και την πλατφόρμα του ανελκυστήρα σε απόσταση μισής ντουζίνας από το πτερύγια. Δεν θα ήθελα να επιχειρήσω μια σκάλα με τα δίδυμα ατσάλινα 12, αυτό είναι σίγουρο.

Την επόμενη μέρα βουτήξαμε το Carbonero, που ονομάστηκε από ντόπιους δύτες για το φορτίο άνθρακα που μετέφερε. Το πραγματικό της όνομα ήταν Λίλα και ήταν ένας Ιταλός αλήτης μήκους 90 μέτρων που παρέσυρε στα περισκοπικά αξιοθέατα ενός U-boat στις 13 Οκτωβρίου 1917, πέντε μίλια από το ακρωτήριο Πάλος.

Σχεδόν όρθιο σε βυθό βάθους 45 μέτρων, η υπερκατασκευή του ναυαγίου ανεβαίνει στα 35-32 μέτρα. Το καθοριστικό και απαράδεκτο χαρακτηριστικό είναι το σημείο που η τορπίλη χτύπησε στο μέσο του πλοίου, προκαλώντας το σκάφος κυριολεκτικά να σπάσει στα δύο.

Ο κυβερνήτης της καταδυτικής γάτας διέσχισε την τοποθεσία για να πάρει θέση ενώ φορούσαμε. Όταν έριξαν τον πυροβολισμό, παρατήρησα ότι το σκάφος κινούνταν ακόμα.

Θα έπρεπε ίσως να είχα πει κάτι, γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η βολή να ξεφύγει από το σημάδι, εάν το σκάφος συνεχίζει να προχωρά.

Πατήσαμε μέσα και κατεβήκαμε. Κατεβαίνοντας πέρα ​​από το θερμοκλίνιο και πάλι σε κρύο νερό, παρατήρησα ότι το vis έκλεισε επίσης. Φαινόταν να πέφτουμε μέσα

ένα λεπτό μπεζ στρώμα λάσπης. Ούτε ναυάγιο εμφανίστηκε. Μέχρι να φτάσουμε στα 40 μέτρα, μπορούσα να δω καθαρά τον λάσπη βυθό και το τέλος της μοναχικής βολής! Τώρα θα ήθελα να το είχα αναφέρει.

Καθώς ήμασταν στο 28% nitrox, συνέλαβα το βάθος μας στα 40 μέτρα. Ο Εντ διάλεξε μια σκιά και έφυγε από τη γραμμή και κατευθυνθήκαμε προς αυτήν. Πολύ σύντομα η μεγάλη σκιά της πρύμνης φάνηκε από το σκοτάδι και ανεβήκαμε στο επίπεδο του καταστρώματος στα 35 μέτρα.

Όπως συμβαίνει με πολλά ναυάγια, το Lilla έχει αναπτυχθεί ως τεχνητός ύφαλος, αν και βίαια τοποθετημένος από πολεμική πράξη. Γεμίζει ζωή. Προχωρήσαμε μέσα από τα κοπάδια του snapper προς την πλώρη, παρακολουθώντας τα αξιοθέατα του καμπυλωτού ναυαγίου και πέφτοντας σε μέρη όπου επιτρέπεται η ασφαλής πρόσβαση.

Ήταν σε μια από τις κολυμβητικές διαδρομές που εντόπισα έναν άλλο συνωστισμό, αυτή τη φορά σε μια καθολική κολύμβησης. Αυτό φαινόταν το ίδιο καταθλιπτικό με το δείγμα Naranjito.

Καταφέραμε να φτάσουμε στην πλώρη – μετά

μια μικρή παράκαμψη στην τουαλέτα του καπετάνιου με ανέπαφη λεκάνη τουαλέτας – στο χρονικό σημείο που σηματοδότησε την επιστροφή μας πίσω.

Είναι περίεργο: Δεν θα έριξα μια δεύτερη ματιά σε μια τουαλέτα 70 ετών στη στεριά, αλλά σε ένα βυθισμένο πλοίο γίνεται αντικείμενο θαύματος, με γοητεία σχεδόν σαν θησαυρό!

Μόλις βρεθήκαμε στην πρύμνη, σηκώσαμε γρήγορα το καρούλι και κρατήσαμε το βάθος στα 35 μέτρα στη βολή. Μετά από 25 λεπτά στάσεων, μας ανασύρθηκαν γρήγορα μέσω του ανελκυστήρα με το σκάφος και σκεφτήκαμε μια άλλη μεγάλη βουτιά στο ταξίδι της επιστροφής στο λιμάνι.

Οι τελευταίες μας βουτιές σε αυτό το σύντομο ταξίδι ήταν στα αστραφτερά νερά του θαλάσσιου καταφυγίου Islas Hormigas, σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Bajo de Fuera. Είχαμε βάθος 37 μέτρων και για καταδύσεις και ωραίους χρόνους μεγάλης κατάδυσης 65 και 48 λεπτών αντίστοιχα – με ένα υγιεινό διάλειμμα και γεύμα ενδιάμεσα.

Υπάρχει ένας αρκετά περίοπτος φάρος στο κύριο Isla Hormigas, αλλά αυτή η ορατή προεξοχή περιβάλλεται από βυθισμένες κορυφές που υψώνονται αρκετά καθαρά από περισσότερα από 90 μέτρα σε μόλις 2-3 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.

Το Bajo de Fuera, το μεγαλύτερο από αυτά, είναι διπλής κορυφής, με μια ρηχή σέλα μεταξύ τους. Το όνομά του μεταφράζεται σε «μικρό έξω» και νομίζω ότι αυτό σημαίνει έξω από το κύριο νησί.

Οι άτυχοι πλοίαρχοι και τα πληρώματά τους που έχασαν αυτή τη λεπτότητα θα έχουν δει τον φάρο, αλλά ίσως να αγνοούν ευτυχώς τι τους έλεγε – δηλαδή: «Απομακρυνθείτε καλά από αυτήν την περιοχή, όχι μόνο εγώ, καθώς είμαι ο μόνος που μπορούν να δουν".

Πέσαμε κάτω από τη μόνιμη σημαδούρα και παρασυρθήκαμε προς τη στεριά της τεράστιας κορυφής, παρασύροντας αργά πάνω στα χτυπημένα ερείπια πολλών ναυαγίων. Λέω πολλά γιατί είναι πραγματικά ένα τεράστιο πεδίο συντριμμιών που εκτείνεται πάνω και κάτω πέρα ​​από το προγραμματισμένο όριο των 37 μέτρων.

Στην πρώτη κατάδυση πέρασα σε έναν εντελώς άθικτο χάλκινο τηλέγραφο και στη δεύτερη έβγαλα ένα τέλειο ορειχάλκινο φινιστρίνι από τον βυθό της θάλασσας. Αυτά τα τεχνουργήματα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν το υλικό των ονείρων για να ναυαγήσουν δύτες. Οι καιροί έχουν αλλάξει, και προς το καλύτερο, έτσι αφέθηκαν στη θέση τους για πολλούς άλλους δύτες να βιώσουν.

Από τα 37 μέτρα διασχίσαμε αργά πάνω και γύρω από την κορυφή, παίρνοντας μέσα τα μεγάλα κοπάδια ψαριών και την πολλή τεράστια και φιλική σφυρίδα. Ποτέ δεν έχω δει τόσες σφυρίδες σε μία μόνο κατάδυση όπως είδα σε καθεμία από τις δύο που κάναμε σε αυτόν τον ιστότοπο.

Αρκετοί μουράι σκυμμένοι σε καταπράσινα καταφύγια από θαλάσσιο γρασίδι, και κούκους και ουράνιο τόξο στριμώχνονταν στα αξιοθέατα μας.

Το επίπεδο ζωής που έχει ανακάμψει από τη δημιουργία του αποθεματικού το 1995 αποτελεί απόδειξη τέτοιων πρωτοβουλιών.

Η καθαρή απόρριψη στην πλευρά της θάλασσας είναι τόσο μαγευτική όσο κάθε πρόσωπο με κοράλλια στο κόκκινο ή στις θάλασσες των Κοραλλιών.

Λίγο πιο προαίσθημα επίσης, καθώς ο βράχος πέφτει σε ογκώδεις αντηρίδες σε μια βαθιά καταχνιά. Και ξέρετε ότι υπάρχουν ναυάγια ύπνου εκεί κάτω.