Josephine Willis

ΚΑΤΑΔΥΤΗΣ ΝΑΥΗΓΟΥ

Ας είμαστε ειλικρινείς, η εύρεση ενός ναυαγίου των μέσων του 19ου αιώνα με ένα θησαυρό αντικειμένων είναι το όνειρο των περισσότερων δυτών. Για τον ΣΤΕΦΑΝ ΠΑΝΗ ήταν πραγματικότητα.

ΠΙΣΩ ΤΟ 2012, Έρευνα ένα ναυάγιο που είχε βυθιστεί στα στενά του Ντόβερ. Όταν πληκτρολογούσα το όνομα του πλοίου στο Facebook, έπεσα πάνω σε μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη σε αυτό.

Υπήρχε μια επαφή για έναν άντρα που ονομαζόταν Eddie Huzzey και μόλις μια εβδομάδα αργότερα βρέθηκα καταδύσεις μερικά καταπληκτικά site μαζί του.

Κάθε καλοκαίρι έκτοτε με προσκαλούν να συμμετάσχω στις αποστολές αναζήτησης ναυαγίων της ομάδας του, με στόχο την εύρεση, τον εντοπισμό και την τεκμηρίωση νέων τοποθεσιών ναυαγίων στα στενά.

Τα Στενά του Ντόβερ είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες ναυτιλιακές λωρίδες στον κόσμο. Το 1972 εισήχθη ένα σύστημα δύο λωρίδων για την αποφυγή συγκρούσεων, αλλά αν μελετήσουμε τους χάρτες του δυτικού τμήματος υπάρχουν εκατοντάδες σύμβολα ναυαγίων. Ένα, όμως, λείπει.

Ο Tony Goodfellow, ένας από το γκρουπ, είχε μελετήσει προσεκτικά τα τσαρτ κατά τη διάρκεια του χειμώνα και είχε καταλήξει σε μια πλήρη λίστα με εμπλοκές και σημάδια που θα μπορούσαμε να ερευνήσουμε.

Δημιουργήσαμε μια αποστολή χρησιμοποιώντας το σκάφος του David Knight, το Trya, το οποίο είναι βολικό για καταδύσεις, εξοπλισμένο όπως είναι με σόναρ πλευρικής σάρωσης, μαγνητόμετρο και άνετο υδραυλικό ανυψωτικό.

Την πρώτη μας μέρα έξω ήμασταν αρκετά τυχεροί να έχουμε επίπεδες ήρεμες θάλασσες, κάτι που βοήθησε πολύ κατά τη διάρκεια του τρεξίματος των λωρίδων στην αναζήτηση μιας περιοχής με την πλάγια σάρωση.

Όλα τα ηλεκτρονικά ήταν αναμμένα στην τιμονιέρα, και κοιτούσαμε επίμονα τις οθόνες ενώ αιωρούμασταν πάνω από τον «στόχο» μας.

Τίποτα δεν συνέβη – έως ότου ο Τόνι παρατήρησε κάτι στο κάτω ηχείο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κατασκευασμένο από τον άνθρωπο.

Με το slack tide να έρχεται, ήταν άσκοπο να ψάξουμε άλλο, οπότε αποφασίσαμε να αγκιστρώσουμε τον στόχο και να τον βουτήξουμε.

Ο Ντέιβιντ ήταν ο πρώτος που βούτηξε, και όταν επέστρεψε μετά από πέντε λεπτά, ήμασταν περίεργοι να δούμε τι ήταν αυτό που κρατούσε. Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα μεγάλο πιάτο με μοτίβο ιτιάς, σε καλή κατάσταση!

Ήξερα ότι αυτό πρέπει να είναι παλιό ναυάγιο, και αισθάνθηκα σαν χρόνια μέχρι που πήρα το σήμα να φύγω και με έπεσαν κοντά στη γραμμή βολής. Η πρώτη μου θέα καθώς έφτασα στο κάτω μέρος της βολής επιβεβαίωσε αυτή την υποψία – ήταν ένα κανόνι!

Σε όλες τις πολλές καταδύσεις που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο – ένα παρθένο ξύλινο ναυάγιο, που φαινόταν να αναδύθηκε πρόσφατα από έναν αμμόλοφο.

ΚΟΡΕΨΑ ΤΟ ΚΟΥΛΙ ΜΟΥ στο κανόνι και έφυγε. Βρέθηκα σε ένα αμπάρι - όπου κι αν κοίταξα, είδα ξύλινα κουτιά και βαρέλια, με το περιεχόμενο να χύνεται έξω.

Είδα κρασί και όμορφα μπουκάλια τζιν, ακόμα βουλωμένα. Κοντά σε ένα ξύλινο δοκάρι απλώνονταν σειρές από διακοσμημένες γλάστρες θαλάμου και, κοιτάζοντάς τις πιο προσεκτικά, έμεινα έκπληκτος που βρήκα μέσα αυγοθήκες, επίσης διακοσμημένες.

Πέρασα τον κύλινδρο μου στον ιστότοπο και ανακάλυψα περισσότερα από αυτά φορτίο του πλοίου. Υπήρχε μια τεράστια ποσότητα πιατικών, συμπεριλαμβανομένων πιάτων και φλυτζανιών σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, όλα όμορφα διακοσμημένα, και πολλά από τα αντικείμενα που έφεραν τη σφραγίδα του κατασκευαστή,

Όταν έφτασα στο άλλο άκρο της τοποθεσίας, παρατήρησα τα υπολείμματα του πηδαλίου και λίγο πιο πέρα ​​ανακάλυψα μια μπρούτζινη μπίστα στην άμμο, κάνοντας ξεκάθαρα αυτή την πρύμνη του ναυαγίου. Τρία άλλα κανόνια ήταν πολύ κοντά.

Ξαφνικά ο Έντι μου έκανε σήμα. Είχε βρει μια ορειχάλκινη κούνια για ένα μωρό - μια μοναδική ανακάλυψη. Πήραμε μερικά φωτογραφίες και μετά, ακόμη πιο εκπληκτικά, ο Έντι ανακάλυψε μέσα στην κούνια στρατιώτες και κανόνι με κασσίτερο.

Πήρα το δρόμο μου προς το τμήμα της πλώρης και συνάντησα μια περιοχή στην οποία πρέπει να βρίσκονταν μερικές από τις καμπίνες του πληρώματος.

Εκεί ανακάλυψα ένα ορειχάλκινο κηροπήγιο – σε μεταγενέστερες καταδύσεις, δύο χρυσά νομίσματα θα βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο μέρος.

Η κάμερά μου σχεδόν έσκαγε, καθώς τράβηξα όσο το δυνατόν περισσότερες λήψεις.

Πολύ νωρίς ήρθε η ώρα να βγω στην επιφάνεια και να ξεκινήσω την αποσυμπίεση μου, εξακολουθώντας να ξετυλίγομαι από αυτό που είχαμε ανακαλύψει.

Ο Έντι είχε βρει επίσης ένα γυάλινο βάζο στην κατάδυσή του και το καπάκι ήταν χαραγμένο: «J.W. Εγγεγραμμένος 12 ΜΑΪΟΥ 1852». Ο Τόνι, ο ιστορικός μας, αναγνώρισε αμέσως τις συντομογραφίες ως την Josephine Willis, ένα ναυάγιο για το οποίο έψαχνε για περισσότερα από 20 χρόνια.

Αποδείχθηκε ότι το αδελφός του πλοίου Ο ιδιοκτήτης είχε ένα εργοστάσιο γυαλιού και είχε φτιάξει εκεί τα γυάλινα σκεύη του σκάφους.

Αργότερα καταδύσεις αναφέρθηκαν περισσότερα αντικείμενα που επιβεβαίωσαν την ταυτότητα του πλοίου. Όλα αυτά τα αντικείμενα διατηρήθηκαν και αναφέρθηκαν στον Παραλήπτη του Wreck.

ΤΟ 1850 Η βρετανική μετανάστευση στη νέα αποικία στη Νέα Ζηλανδία προωθήθηκε από τη Willis Line στις εφημερίδες και το 1855 πρόσθεσε το νέο πλοίο 1000 τόνων Josephine Willis στον στόλο της, για να εκτελεί δρομολόγια μεταξύ Λονδίνου και Ώκλαντ υπό τη διοίκηση ενός Captain Canney.

Την Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 1856, άφησε το St Katharine Docks στο Λονδίνο με 70 επιβάτες, 35 μέλη πληρώματος και, σύμφωνα με όσα βρήκαμε στα αρχεία, ένα «πολύτιμο φορτίο». Ρυμουλκήθηκε μέσω του Τάμεση και στη Μάγχη, όπου το ρυμουλκό την άφησε για να ξεκινήσει το 100ήμερο ταξίδι της.

Δυστυχώς η Josephine Willis δεν πήγε μακριά. Τη χτύπησε στη μέση της νύχτας το σιδερένιο ατμόπλοιο Mangerton και αναποδογύρισε. Οι περισσότεροι από τους επιβάτες κοιμόντουσαν, ενώ άλλοι κείτονταν πελαγωμένοι στα κρεβάτια τους, με αποτέλεσμα να αιφνιδιαστούν.

Έγινε προσπάθεια να δοθεί σήμα στα γύρω πλοία με μπλε φωτοβολίδα, αλλά δεν κατάλαβαν τη σημασία τους. Η συνέπεια ήταν ότι 70 άνθρωποι πνίγηκαν εκείνο το βράδυ.

Κατά την έρευνα στα αρχεία, ο Τόνι διαπίστωσε ότι λίγο μετά τη βύθιση, δύτες με κράνος είχαν σταλεί στο σημείο του ναυαγίου για να επιθεωρήσουν το πλοίο και να δουν εάν θα ήταν δυνατό να το επαναφέρουν. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν πολύ κατεστραμμένο, επομένως έπρεπε να μείνει στον βυθό της θάλασσας - μέχρι να βουτήξουμε την τοποθεσία 156 χρόνια μετά.

Η Η ομάδα έχει κάνει μεγάλες προσπάθειες για να αποδώσει τον κατάλληλο σεβασμό στο πλοίο και το φορτίο του. Επικοινώνησαν με τον Frank Davenport, έναν Αμερικανό ειδικό στα παλιά κεραμικά, ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για το φορτίο.

Επικοινώνησαν επίσης με μουσεία στο Ντόβερ, το Potteries και το Doncaster και δώρησαν αντικείμενα που εκτίθενται τώρα, για να τα απολαύσουν οι επισκέπτες.