ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ ΔΥΤΗΣ
Η MELISSA HOBSON ήλπιζε ότι η πραγματικότητα της κατάδυσης στο Aliwal Shoal στο KwaZulu Natal της Νότιας Αφρικής θα ανταποκρινόταν στις υψηλές προσδοκίες της – αλλά γρήγορα αντιμετώπισε ακόμη περισσότερο δράμα από ό,τι είχε παζαρέψει
ΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΗ Η παραθαλάσσια πόλη Umkomaas, περίπου 30 μίλια νότια του Durban, έγινε γρήγορα σαφές ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος για να επισκεφθείτε αυτήν την νυσταγμένη και φαινομενικά έρημη πόλη - οι καταδύσεις.
Μια πόλη αυτού του μεγέθους με περισσότερους από 15 χειριστές καταδύσεων και μια ποικιλία καταλυμάτων –με κάθε άλλο είδος διασκέδασης σε μεγάλη απόσταση – αύξησε τις προσδοκίες μας ακόμη περισσότερο.
Είχαμε φτάσει σε έναν από τους πιο δημοφιλείς καταδυτικούς προορισμούς στη Νότια Αφρική, το Aliwal Shoal, που μας περίμενε περίπου τρία μίλια ανοιχτά της θάλασσας. Ο ύφαλος πήρε το όνομά του από το βρετανικό πλοίο Aliwal, το οποίο παραλίγο να τον χτυπήσει το 1849.
Μετά την παραλίγο σύγκρουση, ο καπετάνιος Τζέιμς Άντερσον έγραψε μια επιστολή για να προειδοποιήσει άλλα πλοία για τον «πολύ μεγάλο και επικίνδυνο» αχαρτογράφητο ύφαλο. Για τα επόμενα 100 χρόνια παρέμεινε ανεξερεύνητο, αλλά όταν άρχισαν να το επισκέπτονται δύτες αναψυχής στη δεκαετία του 1950, η φήμη του σύντομα εξαπλώθηκε.
Καθώς σκαρφαλώναμε στο RIB των 8 μέτρων, ο κυβερνήτης μας ο Keith μοίρασε σωσίβια και μας είπε να βάλουμε τα πόδια μας στους ιμάντες των ποδιών, προειδοποιώντας μας ότι βρισκόμασταν σε μια ανώμαλη βόλτα. Και τι βόλτα!
Το σκάφος περιτύλιξε προσεκτικά το στόμιο του ποταμού Mkomazi για να βρει την καλύτερη διαδρομή προς τη θάλασσα. Ξαφνικά, ο Keith ανέβασε στροφές στους δύο κινητήρες 85 Yamaha και τρέξαμε προς τον ωκεανό, παλεύοντας στο σπασμένο σερφ.
Πιάνοντας σφιχτά το σχοινί, αναγκάστηκα από τα κύματα να με χαστουκίζουν επανειλημμένα στο πρόσωπο να σφίξω τα μάτια μου.
Όταν κατάφερα να ανοιγοκλείσω το τσιμπημένο αλμυρό νερό από τα μάτια μου, είδα τους δύτες στην απέναντι πλευρά του σκάφους να διπλασιάζονται και να τρέμουν από τα γέλια. Ήμουν στην «υγρή πλευρά» του σκάφους και ήταν στεγνά σαν κόκκαλο. Οχι για πολύ!
ΕΝΕΡΓΕΙΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΑΣ συναρπαστικό ξεκίνημα, ήμασταν έτοιμοι να κατεβούμε τη γραμμή κατάβασης για την πρώτη μας γεύση από το Aliwal Shoal.
Τα υπολείμματα μιας κλίνης αμμόλοφων από χιλιάδες χρόνια πριν, αυτός ο βραχώδης ύφαλος έχει πλάτος σχεδόν ένα μίλι και μήκος τρία μίλια, που εκτείνεται από βορρά-νότο κατά μήκος της εσωτερικής άκρης του ρεύματος της Μοζαμβίκης.
Κατοικημένη από πολλά είδη κοραλλιών και μια τεράστια ποικιλία θαλάσσιας ζωής – συμπεριλαμβανομένων μεγάλων αρπακτικών όπως οι γκρίζοι καρχαρίες – η περιοχή έλαβε καθεστώς προστασίας το 2004.
Ξεκινήσαμε σε έναν από τους πιο δημοφιλείς καταδυτικούς χώρους, τον Καθεδρικό Ναό. Με μέγιστο βάθος 27 μέτρα, οι δύτες δεν μπορούν να περάσουν πολύ καιρό στο σπήλαιο πριν φτάσουν στα όρια χωρίς αποσυμπίεση.
Αλλά είναι η ποιότητα, όχι η ποσότητα, που μετράει, και ακόμη και ένας σύντομος χρόνος σε αυτόν τον ιστότοπο θα αποκαλύψει κάτι εκπληκτικό.
Η θερμοκρασία του νερού ήταν γύρω στους 22°C και η ορατότητα 12-15 μέτρα, αν και ήμασταν άτυχοι που μόλις χάσαμε αρκετές ημέρες 20 μέτρων και άνω. Εγκατασταθήκαμε στη βάση μιας τεράστιας καμάρας, τη φυσική είσοδο σε μια σπηλιά με ανοιχτή στέγη, για να αναζητήσουμε καρχαρίες, ακτίνες, σουπιές και άλλα είδη που είναι κοινά εδώ.
Ο φίλος μου έβλεπε έναν καρχαρία αρκετά μέτρα μακριά έξω από το σπήλαιο – τον πρώτο του καρχαρία.
Δείχνοντας ενθουσιασμένος την κυματιστή ουρά που εξαφανιζόταν στην απόσταση, αγνοούσε ευτυχώς μια πολύ πιο κοντινή θέαση λιγότερο από ένα μέτρο πίσω του.
Έδειξα, γύρισε, και μια αναταραχή από φυσαλίδες έσκασε από το δικό του ρυθμιστής καθώς ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μια τεράστια, χαμογελαστή μπουκιά από τρομακτικά δόντια.
Αυτός ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης – και αυτό που έρχονται στο Aliwal για να δουν οι δύτες – ένας γκρίζος καρχαρίας 2 μέτρα. Οι ντόπιοι τους ξέρουν ως κουρελιασμένους καρχαρίες, ή κουρέλια, μετά από τις τρεις σειρές αιχμηρών, προεξέχοντων δοντιών που προεξέχουν από το στόμα τους σαν αγκάθια κάκτων. Κολυμπούν με το στόμα ανοιχτό, οπότε ο φίλος μου είδε μια εντυπωσιακή εμφάνιση!
Παρά την τρομερή εμφάνισή του, πρόκειται για ένα σχετικά υπάκουο είδος καρχαρία και δεν έχουν αναφερθεί ποτέ ανθρώπινα θύματα.
Δυστυχώς, ωστόσο, το είδος έχει καταγραφεί ως ευάλωτο από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση των Φυσικών Πόρων, πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης.
Η ΘΕΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΣ ΡΑΓΓΙΩΝ Ωστόσο, δεν ήταν το πιο δραματικό μέρος της κατάδυσής μας. Τα τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπά μας καθώς ανεβαίναμε εξαφανίστηκαν γρήγορα καθώς καταλάβαμε ότι κάποιος έλειπε.
Ενώ κολυμπούσαμε με τους καρχαρίες, μια δύτης είχε χωριστεί από την ομάδα και ανέβηκε μόνη της. Παρακολουθώντας από το σκάφος, ο Keith είχε παρατηρήσει ένα ρεύμα με φυσαλίδες που πήγαινε προς διαφορετική κατεύθυνση και έμεινε έκπληκτος όταν είδε μια επιφάνεια δύτη μόνο λίγες στιγμές αργότερα.
Είχαμε βουτήξει γύρω στα 26 μέτρα, οπότε πρέπει να εκτοξεύτηκε σαν πύραυλος.
Καθώς τη βοήθησε να σκαρφαλώσει στη βάρκα και έλεγξε ότι ήταν καλά, βγήκε και ο φίλος της. Βλέποντας ότι ήταν πίσω με ασφάλεια στο RIB, επέστρεψε στην ομάδα για να μας το πει εκπαιδευτή ήταν εντάξει.
Αλλά πολύ σύντομα μετά από αυτό, ο Keith τράβηξε το σχοινί της σημαδούρας για να μας πει να σταματήσουμε την κατάδυση – πρώτα μια φορά και μετά, καθώς παίρναμε ακόμα το χρόνο μας για να ανέβουμε, αρκετές φορές περισσότερο, επειγόντως.
Φτάνοντας στην επιφάνεια, ο δύτης είχε διαβεβαιώσει τον Keith ότι ήταν καλά και ότι δεν είχε ανέβει πολύ γρήγορα. Αλλά μόλις μπήκε στο σκάφος, φαινόταν μπερδεμένη και παραδέχτηκε ότι δεν ήξερε με ποια ταχύτητα είχε ανέβει, μόνο ότι ήταν γρήγορο.
Παραπονέθηκε επίσης ότι ένιωθε ναυτία και είχε έναν ξαφνικό, τρομερό πονοκέφαλο. Αναγνωρίζοντας τα προφανή σημάδια, ο Κιθ έδρασε αμέσως.
Ασθένεια αποσυμπίεσης. Είναι κάτι που κάθε δύτης έχει εκπαιδευτεί να αποφεύγει και εδώ ήρθαμε αντιμέτωποι με το γιατί.
ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ η επιφάνεια διογκώνεται, προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε το κιτ μας και τους εαυτούς μας, πίσω στο σκάφος όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε.
Μια αίσθηση επείγουσας ανάγκης κυριάρχησε από πάνω μας καθώς γυρνούσαμε με ταχύτητα στην ταραγμένη θάλασσα.
Ένας δύτης έγειρε στο πλάι, το αίμα έτρεχε από τη μύτη του καθώς προσπαθούσε να σταματήσει μια ρινορραγία. Ο φίλος του, χτυπημένος από θαλασσοπάθεια, έσκυψε και φίμωσε από την άλλη πλευρά.
Αλλά όσο κακός ήταν ο εμετός, δεν μπορούσε να πλησιάσει τις στροφές.
Η θύμα ήταν κουλουριασμένη στην εμβρυϊκή θέση, κρατώντας το κεφάλι της με αγωνία. Ευτυχώς, ήταν ακόμα συνειδητή και ανταποκρινόταν. η βουτιά μας-εκπαιδευτή Η Ριάαν της έδωσε οξυγόνο μάσκα ενώ ο Κιθ τηλεφώνησε για ασθενοφόρο.
Έπρεπε να τη φέρουμε πίσω στην ακτή για ιατρική περίθαλψη το συντομότερο δυνατό, και σκίσαμε τα κύματα χωρίς να σκεφτόμαστε να βρούμε την πιο ομαλή διαδρομή.
Κρατώντας το σχοινί και αποφεύγοντας τις κηλίδες εμετού, κάρφωσα το βλέμμα μου στον ορίζοντα, απελπισμένος να καταπολεμήσω τη ναυτία.
Το στόμιο του ποταμού είχε κλείσει, οπότε έπρεπε να ρίξουμε το RIB κατευθείαν στις όχθες της ακτής. Ο αέρας έσκισε τα μαλλιά και τα πρόσωπά μας καθώς ανεβαίναμε στην τελική ταχύτητα, αρκετά γρήγορα ώστε να χτυπήσει το σκάφος κατευθείαν στις αμμουδιές. Πηδήσαμε έξω και μεταφέραμε την τραυματισμένη δύτη εκεί που περίμενε το ασθενοφόρο και οι ταραχώδεις γονείς της.
Λίγες μέρες αργότερα ακούσαμε ότι ο δύτης είχε πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Είχε περάσει αρκετές ώρες στον θάλαμο και μερικές μέρες στην εντατική.
Δεν μπορούμε να επαινέσουμε αρκετά τον Keith και τον Riaan για την επαγγελματική, γρήγορη συμπεριφορά τους. Σε μια έντονο στρεσογόνο κατάσταση, έμειναν στα δικά τους εκπαίδευση και έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν.
Σίγουρα τους άξιζε μερικές μπύρες (ή κάτι πιο δυνατό) στο μπαρ εκείνο το βράδυ.
Η έκθεση BSAC Diving Incidents για το 2014 έδειξε ότι «τα περισσότερα από τα περιστατικά που αναφέρθηκαν… θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι εμπλεκόμενοι ακολουθούσαν μερικές βασικές αρχές ασφαλούς πρακτικής κατάδυσης».
Εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη, αλλά αυτή η εμπειρία μας υπενθύμισε τη σημασία του να εμμείνουμε στη δική σας εκπαίδευση!
ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ λόγους, η δεύτερη κατάδυσή μας ήταν στο Raggie's Cave. Σε μέγιστο βάθος 18 μέτρων, οι σπηλιές, οι ρεματιές, οι κολυμπήθρες και η εντυπωσιακή περιοχή θέασης των ραγιάδων το καθιστούν ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία στο Aliwal.
Παρά το γεγονός ότι βρισκόταν εκτός της εποχής των raggie, υπήρχε ακόμα πολλή ζωή. Εκτός από τα κουρέλια με σκοτεινά δόντια, βρήκαμε ένα ζευγάρι αστακούς να κρύβονται στα βράχια ενός βράχου, πολλά θορυβώδη, δηλητηριώδη πετρόψαρα και ένα εντυπωσιακό κοπάδι από σκοτεινές σάρωθρες.
Για να μην αναφέρουμε τις μεγάλες κηλιδωμένες ακτίνες που στριφογυρίζουν κάτω από την άμμο για να κρυφτούν. Ή το γιγάντιο μούρο - το μεγαλύτερο που έχω δει ποτέ - με δύο πιο καθαρές γαρίδες στα απειλητικά σαγόνια του.
Ακριβώς πέρα από το μωρό, η άμμος άρχισε να στριμώχνεται και ένα κιθαρόψαρο εμφανίστηκε και έτρεξε μακριά καθώς πλησιάζαμε.
Αφού παρακολουθήσαμε μια χελώνα γερακιού να παλεύει αποφασιστικά με το κύμα, να κουνιέται πέρα δώθε καθώς προσπαθούσε να τρώει φαγητό που είχε βρει στη σχισμή ενός βράχου, είχαμε χαμηλώσει τον αέρα και ήρθε η ώρα να ανέβουμε.
Λίγα μέτρα από την επιφάνεια, ακούσαμε τους χαρακτηριστικούς κρότους και τα τριξίματα των δελφινιών. Προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να ακολουθήσουμε τους ήχους, αλλά παρέμειναν ακριβώς εκτός οπτικού πεδίου μέχρι που οι θόρυβοι εξαφανίστηκαν στην απόσταση. Παραδεχόμενοι την ήττα, επιστρέψαμε στο σκάφος.
Καθώς είναι τόσο απίστευτα σπάνιο να δεις δελφίνια σε μια βουτιά, προσπαθήσαμε να μην απογοητευτούμε πολύ.
Ωστόσο, λάβαμε αποζημίωση κατά τη διάρκεια της εβδομάδας με θεάσεις κουτόψαρων, γιγάντιων αστεριών, πολύχρωμων γυμνών κλαδιών, λευκών χαρτόψαρων, μαυριτανών είδωλων, βελονόψαρων και παπαγαλόψαρων, για να αναφέρουμε μόνο μερικά.
Η ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΣ ΒΟΥΤΙΑ ήταν ήσυχο σε σύγκριση με την υπόλοιπη εβδομάδα, αν και όχι στην κυριολεξία - σε αρκετές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μας στο Aliwal είχαμε ακούσει τις εκρήξεις αυτού που αρχικά νομίζαμε ότι ήταν ένας κινητήρας σκάφους με στροφές. Τώρα ξέραμε ότι αυτά τα βουητά που συνόδευαν τις βουτιές μας ήταν τραγούδι φαλαινών.
Παρά το εντυπωσιακό soundtrack, είδαμε πολύ λίγα άλλα από ένα τελευταίο raggie, και δεν έμεινε για πολύ.
Καθώς έστριψε την ουρά του και χάθηκε πίσω από έναν βράχο, ακούσαμε ξανά τους ενδεικτικούς ήχους των δελφινιών. Κοιτάξαμε τριγύρω απελπισμένα, γνωρίζοντας ότι ο λοβός θα ήταν δελεαστικός λίγο πιο πέρα από τα 12 μέτρα μας. Θα απογοητευόμασταν ξανά;
Ξαφνικά υπήρξε μια αναταραχή κίνησης, καθώς 20 ουρές περνούσαν από μπροστά μας. Παρά τον αριθμό των δελφινιών που είχαμε δει στην επιφάνεια από το σκάφος κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, δεν περιμέναμε να είμαστε αρκετά τυχεροί να τα δούμε κάτω από το νερό.
Κλωτσώντας μας πτερύγια ξέφρενα, μπορέσαμε να κολυμπήσουμε παράλληλα και να τους κρατήσουμε στη θέα για ένα κλάσμα περισσότερο.
Αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να παίξουν για πολύ, και σύντομα μείναμε να τους κοιτάμε, με τα γέλια απόλαυσης να δημιουργούν ένα σύννεφο από φυσαλίδες.
Ήταν η τέλεια τελευταία κατάδυση στη Νότια Αφρική (προς το παρόν). Ανεβαίνοντας στις αντηχήσεις του τραγουδιού των φαλαινών, αναρωτιόμουν ήδη πόσο σύντομα θα μπορούσα να επιστρέψω στο απίστευτο Aliwal Shoal.
