Οι αγρότες κοραλλιών αναδιαμορφώνουν το μέλλον

Ένας ψαράς από τη Φλόριντα πέρασε επτά δεκαετίες παίρνοντας από τη θάλασσα – τώρα έχει δεσμευτεί να την επιστρέψει και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα.

Ο JOHN CHRISTOPHER FINE αναφέρει ένα έργο στο οποίο εθελοντές αυτοδύτες δημιουργούν κοραλλιογενείς υφάλους κατάλληλους να αντιμετωπίσουν το μέλλον και παρέχει τις φωτογραφίες.

Διαβάστε επίσης: Deep doodoo: Άποψη με τα μάτια του δύτη ενός προβλήματος στη Φλόριντα

«Μερικοί μελετούν το ωκεάνιο περιβάλλον. Δεν είμαι αυτό το άτομο – το χρησιμοποιώ», λέει ο Richard Stanczyk. Κάθεται στο γραφείο του σε ένα δωμάτιο γεμάτο φωτογραφίες με ψάρεμα βαθέων υδάτων. Μια αξιοσημείωτη φωτογραφία τον δείχνει με τον γιο του Ρίκι και δύο γιγάντιους ξιφίες στο σκάφος τους. 

«Ψαρεύω 70 χρόνια», συνεχίζει. «Έχω δει πολλά πράγματα που δεν ήταν καλά. Φύκια που αποδίδονται σε μεγάλα λύματα. Ζώντας σε αυτή την κοινότητα, πρέπει να έχουμε υπονόμους. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να τα βάλω μέσα. Είμαι ψαράς με κόκαλα. Τα ρηχά όπου ψάρευα τα έπνιξαν καφέ φύκια. Αυτό προκλήθηκε από τη γεωργία με γεωργική απορροή και όξινη βροχή».

Ο Ρίτσαρντ παρακολουθεί την κατάσταση του ωκεανού για πολλά χρόνια, αλλά οι πιο πρόσφατες παρατηρήσεις του είναι ενδεικτικές: «Με τον Covid-19 δεν πετούσαν αεροπλάνα. Κανείς δεν ήταν εδώ στο Florida Keys. Ο ουρανός ήταν πιο καθαρός, πιο λευκός». 

Η πληθυσμιακή έκρηξη στο Keys και αλλού στη Φλόριντα έχει καταστήσει την πολιτεία την τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη πολιτεία των ΗΠΑ - και έχει επίσης δημιουργήσει όλεθρο για ένα εύθραυστο περιβάλλον που βασίζεται στην άμμο και τον ασβεστόλιθο. Οτιδήποτε πηγαίνει στη στεριά, τελικά βγαίνει στους κόλπους και στον ωκεανό. Η εξάτμιση προκαλεί την επιστροφή χημικών και ζωικών απορριμμάτων με τη μορφή βροχής. 

Η στοιχειώδης επιστήμη έχει αγνοηθεί από την κυβέρνηση και οι πολλοί που αρνούνται τις ανθρωπογενείς περιβαλλοντικές αλλαγές συμβάλλουν στην καταστροφή των υφάλων των ωκεανών.

Ο Ρίτσαρντ, ο γιος του και οι πελάτες του στη μαρίνα Bud 'n' Mary, την οποία κατέχουν εδώ και 43 χρόνια, έχουν πιάσει και εξακολουθούν να πιάνουν ψάρια. Άλλοι τα απελευθερώνουν, άλλοι τα χρησιμοποιούν για φαγητό. 

«Υπήρξε μείωση των ιχθυαποθεμάτων», παρατηρεί. «Τεχνολογία και παραγάδια…» Συνεχίζει απαριθμώντας τις αιτίες – πλοία-εργοστάσια και εμπορικές επιχειρήσεις που παίρνουν ψάρια σε δίχτυα και ευρεία χρήση αγκιστρωμένων πετονιών μήκους πολλών μιλίων που παρασύρονται στον ανοιχτό ωκεανό και πιάνουν ψάρια αδιακρίτως.

«Αν χάσεις τον βιότοπο, χάνεις τα πάντα», λέει ο Richard. «Έπιανα ξιφία. Δεν άργησαν να τα εξαφανίσουν τα παραγαδιάρικα. Εδώ μπαίνει το Ρεύμα του Κόλπου. Επιβραδύνει. Κάποτε βγαίναμε έξω και μπορούσαμε να κρατήσουμε το κάτω μέρος με 15 λίβρες. τώρα χρειάζονται μόνο 5 λίβρες για να αγκυρωθεί. Οι επιστήμονες το αποδεικνύουν. Το είδα να συμβαίνει. 

«Γι' αυτό έχω δωρίσει χρήση γης εδώ για το έργο αποκατάστασης των κοραλλιών. Δεν μπορώ με άλλο τρόπο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για μια ζωή που έζησα στον ωκεανό. Τώρα έχω τέσσερα εγγόνια. Θέλω να το απολαύσουν. 

«Τα κοράλλια που καλλιεργούν εδώ θα είναι ανθεκτικά στις ασθένειες και θα αντέχουν τις αλλαγές θερμοκρασίας. Οι επιστήμονες λένε ότι θα αναπτυχθεί 20 φορές πιο γρήγορα από το φυσικό κοράλλι, αφού φυτευτεί στον ωκεανό. Παντρεύει την οικονομία με το περιβάλλον. Σώστε τον ύφαλο, σώστε την οικονομία».

Είναι η κοινή λογική προσέγγιση ενός πρακτικού ανθρώπου σε ένα σοβαρό πρόβλημα που οι ερευνητές περιγράφουν με τρομερούς όρους ως την παγκόσμια κατάρρευση των κοραλλιογενών υφάλων. 

Καταπληκτική πρόοδος

Δεν είναι μόνο στο Florida Keys που τα κοράλλια πεθαίνουν. Ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο, ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος της ανατολικής Αυστραλίας, ξεκίνησε τη ζωή του πριν από 20,000 χρόνια, τρέχει περίπου 1,600 μίλια και πεθαίνει. Εκατοντάδες μίλια υφάλων έχουν καταστραφεί από τη λεύκανση των κοραλλιών. 

Το ζεστό νερό, που αποδόθηκε εν μέρει στο φαινόμενο Ελ Νίνιο μεταξύ 2014 και 2017, είδε το 70% των κοραλλιογενών υφάλων παγκοσμίως να επηρεάζονται από τη λεύκανση. Στον Ινδικό Ωκεανό, ένα περιστατικό λεύκανσης το 1998 έπληξε το 80% του πληθυσμού των κοραλλιών.

«Στο Florida Keys, η κάλυψη ζωντανών κοραλλιών ανέρχεται σε 3-5%,» λέει η Δρ Kylie Smith. «Τη δεκαετία του 1970 ήταν 70%». Η Dr Smith συνεργάζεται με το Mote Marine Laboratory στο Summerland Key και είναι συνιδρυτής του I.CARE (Islamorada Conservation & Restoration Education), μιας πρωτοβουλίας που αναπτύχθηκε από αυτήν και τον επαγγελματία καταδύτη Mike Goldberg για την καλλιέργεια κοραλλιών ανθεκτικών σε ασθένειες και θερμοκρασία σε εργαστηριακές συνθήκες. μετά φυτέψτε τα στον ωκεανό. 

Το πρόγραμμα ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο και έχει σημειώσει εκπληκτική πρόοδο. Ξεκίνησε μεταφέροντας κοράλλια από τις κύριες εγκαταστάσεις του Μότε, περίπου μία ώρα νότια, στην Ισλαμοράδα, μεταφέροντάς τα σε επιτρεπόμενες περιοχές υφάλων. 

Σε συνεργασία με την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) και τις αρχές του Θαλάσσιου Καταφυγίου, οι δύτες χρησιμοποιούν εποξειδική ουσία για να κολλήσουν τα κοράλλια που εκτρέφονται από το αγρόκτημα σε ένα υπόστρωμα νεκρών κοραλλιών. Στη συνέχεια, το I.CARE πραγματοποιεί τακτική παρακολούθηση και υποβολή εκθέσεων σχετικά με την ανάπτυξη και την πρόοδό του.

Το κοράλλι είναι ένα ζώο που αναπαράγεται σεξουαλικά καθώς τα αρσενικά και τα θηλυκά απελευθερώνουν σπέρμα και ωάρια στη στήλη του νερού. Σε ορισμένες περιπτώσεις και τα δύο φύλα εμπεριέχονται στο ίδιο άτομο. Μερικά είδη κοραλλιών είναι άφυλα. Αυτά μεγαλώνουν σε ένα ορισμένο μέγεθος και στη συνέχεια στέλνουν ένα μπουμπούκι, έναν κλώνο του αρχικού. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι καταιγίδες προκαλούν θραύση και ένα κομμάτι κοραλλιών συνεχίζει να αναπτύσσεται σε άλλη περιοχή. Μερικά έργα αποκατάστασης κοραλλιών επιτρέπεται να συγκεντρώνουν αυτά τα σπασμένα θραύσματα κοραλλιών και να τα μεταφέρουν σε φυτείες κοραλλιών όπου κρεμάζονται σε πλωτήρες, συγκομίζονται όταν είναι έτοιμα και ξαναφυτεύονται σε υπόστρωμα στον ανοιχτό ωκεανό.

Στην άγρια ​​φύση, οι προνύμφες των κοραλλιών εγκαθίστανται σε ένα υπόστρωμα και αρχίζουν να αναπτύσσονται. zooxanthellae Τα φυτά ζουν συμβιωτικά μέσα στον πολύποδα των κοραλλιών και βοηθούν στην παροχή τροφής του ζώου. Όπως όλα τα φυτά, χρειάζονται το φως του ήλιου για να διεισδύσει για τη φωτοσύνθεση για την παραγωγή οξυγόνου και υδατανθράκων. 

Όταν το νερό των ωκεανών είναι θολό για οποιαδήποτε χρονική περίοδο, το zooxanthellae πεθαίνουν και δεν μπορούν πλέον να τροφοδοτήσουν το κοράλλι με θρεπτικά συστατικά ή να βοηθήσουν στην απομάκρυνση των απορριμμάτων. Χωρίς αυτά τα φυτά, τα κοράλλια γίνονται λευκά. Συχνά η λεύκανση είναι μη αναστρέψιμη και τα προσβεβλημένα κοράλλια πεθαίνουν. 

Πολλά γεγονότα προκαλούν λάσπη να θολώνει το νερό, συμπεριλαμβανομένης της ρύπανσης, της βυθοκόρησης για έργα ανανέωσης παραλιών, της ανάπτυξης φυκών και της κλιματικής αλλαγής. Δεν χρειάζεται μεγάλη αύξηση της θερμοκρασίας του νερού για να αποβληθεί zooxanthellae, που συνήθως ζουν στην περιοχή 21-30°C. 

Η αυξημένη οξύτητα των ωκεανών που προκύπτει από τα υψηλά επίπεδα όξινων χημικών ουσιών που επιστρέφουν στη Γη καθώς η βροχή επηρεάζει το ανθρακικό ασβέστιο των κοραλλιών, στην οποία αναπτύσσονται ζωντανοί πολύποδες. 

Οι επιστήμονες προβλέπουν ότι σε λίγα χρόνια η οξύτητα των ωκεανών θα είναι αρκετά υψηλή ώστε να προκαλέσει τη διάλυση αυτών των ασβεστολιθικών κατοικιών για τα κοράλλια. Τα ιζήματα, η κλιματική αλλαγή και η οξίνιση, όλα τα αποτελέσματα της ανθρώπινης δραστηριότητας, επηρεάζουν τους περιθωριακούς υφάλους, τους υφάλους, τις ατόλες και τους υφάλους φραγμού.

Έτσι, με προβλήματα σε παγκόσμια κλίμακα, μπορούν πρωτοβουλίες όπως το I.CARE να αποκαταστήσουν την ανάπτυξη των κοραλλιών σε περιοχές που πλήττονται από τη λεύκανση και την καταστροφή των κοραλλιών; 

Το φυτώριο των κοραλλιών

Από τότε που ξεκίνησε το πρόγραμμα στην Islamorada, η Mote μπόρεσε να δημιουργήσει μια σύγχρονη εγκατάσταση στη μαρίνα Bud 'n' Mary's, χάρη στην οικογένεια Stanczyk που παρέχει πολύτιμη γη μπροστά στον ωκεανό. Το νερό αντλείται από τη θάλασσα σε μια μεγάλη, μονωμένη δεξαμενή στην οποία μπορούν να ελεγχθούν η θερμοκρασία, η οξύτητα και η χημική περιεκτικότητα. 

Το νερό στη συνέχεια αντλείται σε αυτό που τελικά θα είναι οι 20 δεξαμενές που περιέχουν το φυτώριο κοραλλιών. Τα κοράλλια συλλέγονται μικρο-συλλέγονται κατόπιν άδειας από είδη που έχουν επιβιώσει από λεύκανση και ασθένειες - αυτοί είναι ανθεκτικοί οργανισμοί που αναπτύσσονται ήδη σε συνθήκες ωκεανού που οι ερευνητές προβλέπουν ότι θα εμφανιστούν στο μέλλον. Μόλις φτάσουν στο κατάλληλο μέγεθος, βγαίνουν στη θάλασσα για φύτευση. 

Σε άλλα έργα αποκατάστασης κοραλλιών, ορισμένες φυτεύσεις πέθαναν και σε άλλες περιπτώσεις δεν κατάφεραν να αναπαραχθούν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πάντα να λύσουν τα μυστήρια της φύσης, οπότε θα αναπαράγονται τα ξαναφυτευμένα κοράλλια;  

«Τοποθετούμε τα κοράλλια πιο κοντά μεταξύ τους και εναλλάσσουμε γένος κοντά», λέει η Kelsey Sox, απόφοιτος αλιευτικής βιολογίας και ασκούμενη στο I.CARE. «Πιστεύουμε ότι αυτό θα επιτρέψει στα κοράλλια να ενεργοποιήσουν την απελευθέρωση σπέρματος και ωαρίων». Αυτή και ο συνάδελφός της οικότροφος Nathan Greenslit παρακολουθούν την ανάπτυξη ενός σταγόρνου κοραλλιού (Acropora cervicornis) φυτεύτηκε σε βάθος περίπου 6 μέτρων σε έναν ύφαλο που ονομάζεται Rocky Top. 

Η περιοχή είναι γεμάτη με νεκρά κλαδιά σταγόνων, ενώ για τις φυτεύσεις χρησιμοποιούνται οροπέδια από νεκρά σκληρά κοράλλια. Όλες οι νέες φυτεύσεις φαίνονται ζωντανές και υγιείς. 

«Για να λειτουργήσει, κάποιος πρέπει να είναι εκεί για να κάνει τη δουλειά», λέει ο Mike Goldberg, που διευθύνει Key Dives στην Ισλαμοράδα. «Η επιστήμη πίσω από αυτό είναι εκπληκτική. Αυτό που κάνει ο Mote είναι εξαιρετικό». Είχε φτάσει από τις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου είχε πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση κατάδυσης. Όπως και ο Stanczyk, η εμπειρία του είναι πρακτική, στην περίπτωσή του ως υποβρύχιος εκπαιδευτή και εξερευνητής. 

«Χρειαζόμασταν πολύ χώρο για να δημιουργήσουμε ένα φυτώριο κοραλλιών», λέει. «Καταφέραμε να τους φέρουμε όλους μαζί. Με τη μεγάλη γενναιοδωρία της οικογένειας Stanczyk, έτσι δημιουργήθηκε το νηπιαγωγείο εδώ». 

Ένα ασφαλές μέλλον

Έχουμε γίνει μαθητευόμενοι μάγων σε τεράστια κλίμακα. Σε λίγα χρόνια, οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει αυτό που η φύση χρειάστηκε αιώνες για να δημιουργήσει. Χωρίς υγιείς κοραλλιογενείς υφάλους, μητέρα των ωκεανών, φυτώριο και βιότοπο για θαλάσσια πλάσματα, η ζωή θα έχει φύγει.

Καταιγίδες θα ξεσπάσουν στη στεριά και μεγαλοπρεπείς υποθαλάσσιες κατασκευές θα εξαφανιστούν. Πρωτοβουλίες όπως π.χ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ προσφέρουν μεγάλη ελπίδα και ευκαιρία για θετική καλλιέργεια των ωκεανών.

Το φυτώριο κοραλλιών, με μοτίβο σύμφωνα με την κύρια εγκατάσταση Mote που λειτουργεί στο Summerland Key, βρίσκεται στη θέση του. Βιολόγοι και εθελοντές αυτοδύτες είναι σε ετοιμότητα για να κάνουν τη δουλειά. Οι χειριστές καταδύσεων έχουν δεσμευτεί για τακτικά ταξίδια φύτευσης κοραλλιών και, όπως λέει ο Mike: «Έχουμε μια κοινότητα που το υποστηρίζει. Αυτό δημιουργεί μια κληρονομιά για την οικογένεια Stanczyk, ένα ασφαλές μέλλον για έναν πιο υγιή ωκεανό. Τα εγγόνια του Ρίτσαρντ, όλα τα παιδιά, θα μπορούν να απολαύσουν τους κοραλλιογενείς υφάλους της Ισλαμοράντα».

«Μερικές φορές κοιτάς τη σοβαρότητα ενός προβλήματος και μπορείς να πεις: στο καλό», λέει ο Richard Stanczyk. «Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό με το περιβάλλον των υφάλων μας. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Είναι προνόμιο στην ηλικία μου να μπορώ να είμαι μέρος του. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.”

Ο John Christopher Fine είναι θαλάσσιος βιολόγος και έχει βουτήξει ναυάγια σε όλο τον κόσμο. Είναι Master Scuba Εκπαιδευτής, Εκπαιδευτής Εκπαιδευτής και συγγραφέας περίπου 25 βιβλίων μυθοπλασίας και μη για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων.

Επίσης στο Divernet: Sponges: Glue Of The Reef, Ten Ways Tech Is Rescuing Coral, Το A Dive Pioneer κλείνει τα 80 του Bonaire