Τελευταία ενημέρωση στις 8 Απριλίου 2024 έως Ομάδα Divernet
Η ιστορία της κατάδυσης σπηλαίων στη Βρετανία μπορεί σχεδόν να ειπωθεί από την άποψη της εξερεύνησης του Wookey Hole, ενός διάσημου συστήματος σπηλαίων κάτω από τους λόφους Mendip του Somerset.
Ο Μάρτιν Φαρ θυμάται τα 60 χρόνια ατρόμητης εξερεύνησης και της τεχνικής προόδου που έχουν οδηγήσει τους δύτες στα όρια αυτού του προκλητικού υπόγειου βασιλείου.
Όταν ο Jack Sheppard και ο Graham Balcombe παρακολούθησαν τους εορτασμούς των 50ων γενεθλίων του Cave Diving Group στο Wookey Hole Cave τον Μάιο, οι αναμνήσεις τους πρέπει να λειτουργούσαν υπερωρίες.
Εμφανίστηκαν γενιές καταδυτικού εξοπλισμού σε πλήρη κατάσταση λειτουργίας, με κάθε σετ συσκευών να συνεισφέρει σε μια σημαντική πρόοδο στο Wookey ή σε άλλα συστήματα κάτω από τους λόφους Mendip, όπου βρίσκονται μερικά από τα βαθύτερα σπήλαια στη Βρετανία.
Εξήντα χρόνια νωρίτερα δεν υπήρχαν αθλητικές καταδύσεις και ήταν οι πρωτοπόροι που πρωτοβγήκαν σε αυτές τις σπηλιές.
Ο εξοπλισμός τους αποτελούνταν από ρούχα τουίντ, καπέλα από τσόχα και συχνά μόνο κεριά για φωτισμό, αλλά αντιμετώπιζαν τα πιο δύσκολα εμπόδια που μπορούσε κανείς να φανταστεί - τα πλημμυρισμένα τμήματα ή τα κάρτερ.
Το Wookey Hole είναι ένα διάσημο σπήλαιο επίδειξης που βρίσκεται στο νότιο άκρο του Mendips. Εδώ, ενάμιση μίλι από τη μικρή αγορά της πόλης Γουέλς, οι τουρίστες μπορούν να παρακολουθήσουν την τρομερή δύναμη του νερού που χάραξε αυτές τις σήραγγες πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Σε αυτό το υπόγειο βασίλειο αφθονούν τα μυστήρια, από τη διαβόητη "Witch of Wookey Hole" - που φέρεται να μετατράπηκε σε πέτρα από έναν νεαρό μοναχό από το Glastonbury - μέχρι βαθιές πισίνες με ήρεμο πράσινο νερό.
Η εξερεύνηση των υδάτινων βυθών ξεκίνησε εδώ το 1935, όταν η εταιρεία Siebe Gorman δάνεισε τον «τυποποιημένο εξοπλισμό» της στους πρωτοπόρους.
Η σημαντική ροή του νερού που αναδύθηκε στο σπήλαιο επίδειξης ήταν γνωστό ότι προερχόταν πολύ περισσότερο από ενάμισι μίλι μακριά, ψηλά στους Μέντιπς, και η πρόκληση ήταν να ακολουθήσετε το ρέμα πίσω στην πηγή του.
Για τους Balcombe, Sheppard και Penelope Powell, το έργο επρόκειτο να είναι η πρώτη τέτοια προσπάθεια χρησιμοποιώντας εμπορικά διαθέσιμα καταδυτικά μέσα σε βρετανική σπηλιά. Αν σκέφτεσαι ότι είναι ντυμένοι με κλειστοφοβικά κοστούμια και περνούν μακριές μάνικες μέσα από μια μαύρη, ελικοειδή σήραγγα προκαλεί ρίγη στη σπονδυλική στήλη.
Οι εξερευνήσεις ξεκίνησαν στο θάλαμο 3, το πιο απομακρυσμένο σημείο στο οποίο μπορούσε να μεταφερθεί η αντλία βαριάς επιφάνειας. Σε διάφορες χρονικές στιγμές συμμετείχαν έξι δύτες, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι έμειναν έκπληκτοι από την εμπειρία.
«Φεύγοντας από την επιφάνεια και την εκθαμβωτική λάμψη των ισχυρών φώτων, και γλιστρώντας κάτω από την περιβάλλουσα καφέ ατμόσφαιρα, μπήκαμε ξαφνικά σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο πράσινο, όπου το νερό ήταν καθαρό σαν κρύσταλλο», κατέγραψε η Penelope Powell.
«Φανταστείτε μια πράσινη ζελατίνα, όπου ακόμη και οι σκιές που ρίχνουν οι ωχροπράσινοι ογκόλιθοι είναι πράσινες, αλλά με μια πιο βαθιά απόχρωση. καθώς προχωρούσαμε, η ανοιχτοπράσινη λάσπη ανέβηκε μέχρι το γόνατο και μετά έπεσε απαλά και απαλά στο βαθύ πράσινο πίσω.»
«Τόσο ακίνητο, τόσο σιωπηλό, ασήμαντο από τα πόδια του ανθρώπου από τότε που δημιουργήθηκε το ποτάμι, προκαλώντας δέος, αν και όχι τρομακτικό, ήταν σαν να βρίσκεσαι σε κάποια δυνατή και αόρατη παρουσία, της οποίας η μόνη ένδειξη ήταν το χορταστικό πράσινο».
Οι περιορισμοί του εξοπλισμού διαπιστώθηκαν γρήγορα και το έργο του νούμερο 1 δύτη βρέθηκε ιδιαίτερα επίπονο. Έπρεπε να ρυθμίσει την εισερχόμενη ροή του αέρα χειραγωγώντας μια απελευθέρωση πίεσης στο κράνος του.
Έπειτα, έπρεπε να κουβαλήσει ένα βάρος βολής μεγαλύτερο από μισό εκατό βάρος και να σύρει κατά μήκος του σχοινιού-οδηγού, εκτός από το ότι έπρεπε να τραβήξει πίσω του το δικό του αεραγωγό και το καλώδιο τηλεφώνου του. Η βοήθεια του νούμερο 2 δύτη κρίθηκε απαραίτητη..
Σε μια περίπτωση η αντλία απέτυχε ενώ ο Balcombe βρισκόταν βαθιά στο υποβρύχιο συγκρότημα και κατάφερε να φτάσει σε ασφάλεια μόνο αναπνέοντας τον αέρα που είχε απομείνει στο κράνος και το κοστούμι του.
Αλλά τελικά ο Graham Balcombe και η Penelope Powell κάλυψαν 52 μέτρα υποβρύχια για να φτάσουν στον απομονωμένο εναέριο χώρο του Chamber 7. Οι επιτυχημένες επιχειρήσεις του 1935 αποκάλυψαν ξεκάθαρα ότι η κατάδυση σε σπήλαιο απαιτούσε από τον εξερευνητή να είναι απαλλαγμένος από όλες τις επιφανειακές συνδέσεις.
Ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που έδωσε την ώθηση στην ανάπτυξη καταδυτικού εξοπλισμού. Αλλά ενώ η Γαλλία είδε την εξέλιξη των συσκευών πεπιεσμένου αέρα, οι βρετανικές εξελίξεις καθοδηγούνταν από τις συγκεκριμένες ανάγκες του στρατού. Εμφανίστηκαν αρκετοί τύποι κλειστού κυκλώματος αναπνευστικής συσκευής οξυγόνου.
Η αρχή λειτουργίας ήταν ουσιαστικά η ίδια σε κάθε περίπτωση, με έναν εύκαμπτο ελαστικό σωλήνα που τροφοδοτούσε μια όψη μάσκα με οξυγόνο από μια αναπνοή τσάντα. Κατά την εκπνοή, το διοξείδιο του άνθρακα απομακρύνθηκε από το αέριο περνώντας το μέσα από ένα δοχείο που περιείχε ανθρακικό αέριο.
Υπήρχαν, ωστόσο, σοβαροί κίνδυνοι από τη χρήση αυτού του νέου εξοπλισμού. Κάτω από τα 10 μέτρα ο δύτης κινδύνευσε ξαφνικά μπλακ άουτ από «δηλητηρίαση από οξυγόνο», οπότε η παραμονή ρηχή ήταν ζωτικής σημασίας.
Διαρροή νερού στην αναπνοή τσάντα or μάσκα θα μπορούσε να είναι εξίσου καταστροφικό, καθώς η αναπόφευκτη χημική αντίδραση με το ανθρακικό νάτριο θα παρήγαγε ένα καυστικό διάλυμα που θα ήταν εξαιρετικά επιβλαβές εάν περνούσε στο σώμα.
Ο Balcombe και οι φίλοι του είχαν αποκτήσει επαρκή εξοπλισμό για τη διεξαγωγή δοκιμών ήδη από το 1942. Τέσσερα χρόνια αργότερα ιδρύθηκε το Cave Diving Group και η εξερεύνηση των σπηλαίων εισήλθε σε μια εντελώς πιο δύσκολη και τεχνική εποχή.
Ήταν στο Wookey Hole που αποδείχθηκε η χρησιμότητα των νέων τεχνικών. Το 1947 επιτεύχθηκε ένας ένατος υποβρύχιος θάλαμος, 30 μέτρα πέρα από το όριο που είχε θέσει ο τυπικός εξοπλισμός 12 χρόνια πριν. Το επόμενο έτος ένας μεγάλος, ξηρός θάλαμος βρέθηκε σε μικρή απόσταση.
Αυτό έδωσε στις εξερευνήσεις μια σοβαρή τροπή. Εάν το σπήλαιο συνέχιζε σε σχετικά ρηχό επίπεδο, προβλέπονταν περαιτέρω εξερευνήσεις έως και ενός χιλιομέτρου. Μια τέτοια κατάδυση θα απαιτούσε προφανώς σχολαστική προετοιμασία, επειδή ο Θάλαμος 9 βρισκόταν περίπου 92 μέτρα από τη βάση στο Θάλαμο 3.
Έτσι, προτάθηκε να γίνει το Chamber 9 μια μπροστινή βάση. «Ο πραγματικός χρόνος που απαιτείται από αποθήκη σε αποθήκη θα είναι μικρός», είπε ο Graham Balcombe.
«Είναι οι προετοιμασίες και οι ελιγμοί στη διαδρομή που χρειάζονται χρόνο. Θα υπάρξει καταμερισμός της εργασίας: δύτες με αναπνευστική συσκευή μεγάλης διάρκειας όπως το «P Party» θα προχωρήσουν, ενώ άλλοι δύτες εξερευνούν, εξοπλίζουν και επιθεωρούν τις ενδιάμεσες αποθήκες».
«Ο εξοπλισμός θα περιλαμβάνει την παροχή αξιόπιστης τηλεφωνικής σύνδεσης με την κύρια βάση, συσσώρευση προμηθειών αερίου και ανθρακικού νατρίου, ανταλλακτικά τροφίμων και συσκευές πρώτων βοηθειών. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πολλή δουλειά στα παρασκήνια, αδιάβροχες και ανθεκτικές στην πίεση συσκευές μεταφοράς και μια ολόκληρη σειρά από τέτοια πράγματα. Δεδομένης της συνεχούς πρόσβασης στο σπήλαιο, έχουμε εμείς οι άντρες για να κάνουμε μια δουλειά σαν αυτή;»
Η αυτοπεποίθηση ήταν στα ύψη, αλλά σύντομα θα κλονιζόταν. Στα τέλη του 1948, η Πειραματική Μονάδα Καταδύσεων Admiralty (AEDU) ενδιαφερόταν για τις δραστηριότητες του CDG και ένας από αυτούς που φιλοδοξούσαν να ενταχθούν στην ομάδα ήταν ο πρώην βασιλικός πεζοναύτης Gordon Marriott, ο οποίος είχε ηχογραφήσει περίπου 500 ώρες κάτω από το νερό και ήταν ένας εξαιρετικά επιδέξιος δύτης.
Παρά την περιορισμένη εμπειρία στο σπήλαιο, ο Marriott κλήθηκε να βοηθήσει σε μια διερευνητική επιχείρηση στις 9 Απριλίου 1949. Τέσσερις δύτες προχώρησαν στο Θάλαμο 9, από όπου ο RE "Bob" Davies ξεκίνησε την εξερεύνηση του στην άγνωστη περιοχή ανάντη από τον υποθαλάσσιο θάλαμο 11.
Όλα κύλησαν ομαλά μέχρι την έξοδο από το θάλαμο 9. Ο Marriott στάλθηκε μπροστά, αλλά κάπως έχασε την επαφή με τη γραμμή. Όταν βρέθηκε λίγο μετά, τόσο η αναπνοή του τσάντα και ο κύλινδρος ήταν άδειος. Η τεχνητή αναπνοή δεν ωφελούσε. μιάμιση ώρα αργότερα ο Marriott διαπιστώθηκε ο νεκρός.
Τι είχε συμβεί; Μάλλον ο Marriott είχε αφήσει τη γραμμή όταν είχε λήξει το οξυγόνο του, σκοπεύοντας να βρει και να λειτουργήσει τον εφεδρικό του κύλινδρο.
Αυτό δεν ήταν «ενσωματωμένο» στην αναπνευστική του συσκευή όπως απαιτούσε η CDG, αλλά ήταν δεμένο μαζί του με ένα κοντό κορδόνι. Όταν ανακτήθηκε ένα μήνα αργότερα, διαπιστώθηκε ότι ήταν γεμάτο. Σχεδόν σίγουρα το είχε λύσει και μετά το είχε πέσει. Στην πολύ μειωμένη ορατότητα, η εύρεση ξανά ήταν σχεδόν αδύνατο.
Η Marriott χρησιμοποιούσε επίσης πτερύγια, και ενώ έψαχνε είχε πιθανώς χάσει την αίσθηση της κατεύθυνσης. Όταν κατάφερε να μετακινήσει τη γραμμή, ήταν πολύ αργά για να φτάσει στην ασφάλεια. Η ανάκριση απέδωσε μια ετυμηγορία για «θάνατο λόγω ανοξιμίας, που προκλήθηκε κατά λάθος»: η κατάδυση στο σπήλαιο είχε υποστεί το πρώτο της θάνατο.
Ζυγίζοντας τις ενέργειές τους με μεγαλύτερη προσοχή, η ομάδα συνέχισε να εργάζεται. Φαινόταν μεγάλο το σοβαρό πρόβλημα της δηλητηρίασης από οξυγόνο, επειδή οι περαιτέρω ακτίνες του Wookey βρισκόταν σε μεγαλύτερο βάθος. Υπήρχαν δύο δρόμοι δράσης.
Το πρώτο ήταν να τροποποιηθεί η αρχή του οξυγόνου, αραιώνοντας το αέριο με μια αναλογία αζώτου για να παραχθεί ένα μείγμα «ασφαλές» σε μεγαλύτερα βάθη. Ο Siebe Gorman είχε κάνει πειράματα σε αυτές τις γραμμές κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο, αλλά αυτή η εκλεπτυσμένη συσκευή δεν ήταν διαθέσιμη εκτός της ναυτικής σφαίρας.
Η δεύτερη δυνατότητα ήταν η χρήση ενός aqualung, όπως αναπτύχθηκε από τους Cousteau και Gagnan στη Γαλλία. Ο Bob Davies αγόρασε ένα το 1955, πραγματοποίησε τις δοκιμές του και άρχισε να προετοιμάζεται να εξερευνήσει περαιτέρω τον Wookey. Τα γεγονότα της βραδιάς της 10ης Δεκεμβρίου είναι πλέον θρυλικά.
Ο Ντέιβις έπρεπε να συνοδεύεται από τον Τζον Μπάξτον και τον Όλιβερ Γουέλς μέχρι το «χείλος» (απότομη κάθοδος) στο Θάλαμο 11. Ήταν ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα όταν η ομάδα ξεκίνησε από την Αίθουσα 9. Ο Μπάξτον και ο Γουέλς χρησιμοποίησαν τη συνήθη τεχνική του «κάτω περπάτημα». Ο Ντέιβις είχε πτερύγια.
Καθώς συγκεντρώθηκαν στην κορυφή της τελικής πλαγιάς, παρατηρήθηκε σημαντική πτώση της ορατότητας. Στη σύγχυση που ακολούθησε, ο Ντέιβις αποσπάστηκε από τους φίλους του και, το πιο σημαντικό, από την εξερχόμενη γραμμή. Βλέποντάς τον να εξαφανίζεται, οι βυθισμένοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είχε επιστρέψει στη ξηρή σπηλιά στο Θάλαμο 9.
Ο Ντέιβις, ωστόσο, τακτοποιούσε προβλήματα με τον εξοπλισμό, εξισώνοντας την πίεση στο twinset του και, όπως ήταν αναμενόμενο, γινόταν αγχωμένος. Με το ήμισυ του αρχικού ανεφοδιασμού του αέρα να έχει εξαφανιστεί, χωρίς γραμμή και ορατότητα σε λίγα μέτρα, τα πράγματα γίνονταν κρίσιμα.
Το να μένει εκεί που ήταν, να επιπλέει κάτω από τη στέγη του σπηλαίου, σήμαινε βέβαιο θάνατο, κι έτσι άρχισε να κολυμπάει σε κύκλους αναζητώντας κάποια διέξοδο.
Στο τέλος του τρίτου τριμήνου του αέρα, ο Ντέιβις εντόπισε καθαρό νερό, πράγμα που σήμαινε ότι βρισκόταν πιο μακριά από ποτέ από την ασφάλεια του Θαλάμου 9 και κατευθυνόταν προς τα πάνω. Στη συνέχεια, σε βάθος 15 μέτρων, είδε μια σχισμή στην οροφή. Μέχρι τώρα ήταν μανιωδώς σε αναζήτηση αέρα και έπαιξε ένα τελευταίο απελπισμένο στοίχημα.
Με μια εκπληκτική τύχη έφτασε σε μια μικρή επιφάνεια αέρα. Βγάζοντας το ακουαλούνγκ του, το οποίο ήταν πλέον πλεούμενο, ανέβηκε ένα μέτρο περίπου και το τράβηξε πίσω του από έναν από τους ιμάντες.
Ο Μπάξτον και ο Γουέλς εν τω μεταξύ έκαναν την έξοδό τους από το Θάλαμο 9 προς το σπήλαιο του σόου περίπου στις 3 το πρωί και σήμανε συναγερμός. Ο Davies είχε πολύ λιγότερο από μία ώρα αέρα όταν τον είδαν τελευταία φορά, επομένως οι πιθανότητές του δεν αξιολογήθηκαν ιδιαίτερα.
Είχε συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που ο θάλαμος 13 περιείχε αρκετό αέρα για να διαρκέσει αρκετές ημέρες, γρήγορα θα υπέκυπτε στο κρύο και την πείνα. Η παροχή αέρα του υπολόγισε ότι θα διαρκούσε για 12 λεπτά ενώ κολυμπούσε.
Πρέπει να περιμένει τη διάσωση; Οι δύτες οξυγόνου δεν μπορούσαν να κατέβουν στα 15 μέτρα και σε κάθε περίπτωση δεν είχαν ιδέα για τη διαδρομή του.
Θα ήταν αδικαιολόγητα επικίνδυνο για τους ναυτικούς δύτες να επιχειρήσουν διάσωση χρησιμοποιώντας μείγματα, καθώς δεν είχαν εμπειρία κατάδυσης και μπορεί να χρειαστούν μέρες για να μάθουν τους δύτες στη χρήση συσκευών οξυγόνου-αζώτου - εκτός από το πρόβλημα του εντοπισμού του .
Ο Ντέιβις αποφάσισε να περιμένει περίπου τρεις ώρες με την ελπίδα ότι το νερό θα καθαρίσει και μετά να προσπαθήσει να βγει. Η τοποθέτηση μιας γραμμής θα του επέτρεπε να επιστρέψει στο ιερό του Θαλάμου 13, εάν έτρεχε χωρίς αέρα. Στις 3.50 π.μ. έβαλε την πυξίδα του προς την κατεύθυνση που υπέθεσε ότι ήταν το Θάλαμο 9 και βούτηξε. Η ανοδική κλίση προς το θάλαμο 11 επαλήθευσε τον προσανατολισμό του και συνέχισε.
Σύντομα βρήκε τη γραμμή που τέθηκε το 1949. εδώ έσβησε ο πρώτος του κύλινδρος. Ήταν ακόμα λιγότερο από τα μισά του δρόμου πίσω στην ασφάλεια. Το τράβηγμα της πετονιάς προκάλεσε θραύση. Σχεδόν ταυτόχρονα το δικό του καρούλι μπλοκάρει στερεό, αλλά κατάφερε να το αποσπάσει από την ογκώδη, φορητή μονάδα φωτισμού του, καθώς η αναπνοή του δυσκολεύτηκε.
Έχοντας απομείνει μόνο δευτερόλεπτα ζωής στα μπουκάλια του, έριξε τη μονάδα φωτός και ως εκ θαύματος έφτασε στον αέρα στο απόλυτο σκοτάδι. Ο Ντέιβις εντόπισε τη δάδα έκτακτης ανάγκης και επιβεβαίωσε το πού βρίσκεται.
Είχε άφθονο οξυγόνο στο σετ εκ νέου αναπνοής που είχε κατατεθεί στον Θάλαμο 9 στο ταξίδι προς τα μέσα και στις 5 το πρωί επέστρεψε στη βάση του θαλάμου 3.
«Ο Διάβολος», είπε, «είναι κύριος».
Ήταν ένα χρόνο μετά από αυτή την τυχερή απόδραση που έγινε η πρώτη μικτή κατάδυση στο Wookey. Τα επόμενα δύο χρόνια μια σειρά από επιχειρήσεις οδήγησαν τους δύτες σε μια συστολή σε βάθος 20 μέτρων.
Τον Δεκέμβριο του 1960, ο Τζον Μπάξτον υιοθέτησε ένα ακόμα πιο αδύναμο μείγμα οξυγόνου-αζώτου και, περπατώντας όπως πριν, έγινε το πρώτο άτομο που μπήκε στην Αίθουσα 15.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έγινε μάρτυρας της σταδιακής κατάργησης του εξοπλισμού κλειστού κυκλώματος προς όφελος του σχετικά απλού aqualung. Ομοίως το νεοπρένιο στολή αντικατέστησε τον βαρύ καμβά drysuit που είχαν χρησιμοποιηθεί προηγουμένως.
Η αλλαγή αναπόφευκτα έφερε νέα πρόσωπα στην αιχμηρή άκρη της εξερεύνησης. Το 1966 ήταν ο Dave Savage που έφτασε στον επόμενο εναέριο χώρο, που ονομάζεται Chamber 18, περίπου 123 μέτρα από το Chamber 9.
Μέχρι το 1970 είχε διαμορφωθεί η σύγχρονη τάση. Τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, ο John Parker έφτασε στο Chamber 20, το μεγαλύτερο ξηρό σπήλαιο σε ολόκληρο το συγκρότημα των σπηλαίων.
Ένα χρόνο αργότερα ο ίδιος δύτης ανακάλυψε το Θάλαμο 22 μετά την (τότε) μεγαλύτερη και βαθύτερη κατάδυση στο συγκρότημα – μήκους 153 μέτρων και βάθους 25 μέτρων – στη σκοτεινιά του τεράστιου Θαλάμου 21.
Ήταν Φεβρουάριος του 1976 όταν έγινε η επόμενη δραματική πρόοδος. Μέσα σε λίγες μέρες πρώτα ο Colin Edmunds, μετά ο Geoff Yeadon και ο Oliver Statham και τελικά προχώρησα το σπήλαιο στο Chamber 25. Από αυτό το σημείο το σπήλαιο πήγε βαθιά. πρώτα στα 30 μέτρα, έφτασε το καλοκαίρι του 1976 και μετά στα 45 μέτρα τον επόμενο χρόνο.
Για άλλη μια φορά οι εξερευνητές δρούσαν στα όρια της καταδυτικής γνώσης. Για τη βαθιά κατάδυση το 1977 η παροχή αναπνοής εμπλουτίστηκε με οξυγόνο και μια παροχή καθαρού οξυγόνου χρησιμοποιήθηκε για αποσυμπίεση.
Πέντε χρόνια αργότερα, το Cave Diving Group ζήτησε και πάλι τη βοήθεια της AEDU. Η περαιτέρω πρόοδος στο σπήλαιο συνεπαγόταν ακόμη μεγαλύτερο βάθος, και γι' αυτό χρειαζόταν μια ολονύκτια κατασκήνωση.
Τον Οκτώβριο του 1982, με την υποστήριξη του Ρομπ Πάλμερ και του Ρομπ Πάρκερ, κατέβηκα στα 60 μέτρα για να βρω ένα χαμηλό τμήμα περάσματος, η οροφή λιγότερο από ένα πόδι από το αμμώδες δάπεδο. Αυτό φαινόταν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, αλλά εκμεταλλευόμενος τις εξελίξεις υψηλής τεχνολογίας, ο Πάρκερ έμελλε να αφήσει το δικό του στίγμα στη σπηλιά το καλοκαίρι του 1985.
Χρησιμοποιώντας σύνθετους κυλίνδρους υψηλής πίεσης γεμάτους με trimix και ειδικά τραπέζια αποσυμπίεσης που διαμορφώθηκαν από τον Dr John Zummerick από τις ΗΠΑ, η ομάδα κατασκήνωσε για τέσσερις νύχτες στο Chamber 24.
Στις 2 Ιουλίου 1985, ο Parker γλίστρησε στο νερό του Θαλάμου 25 μεταφέροντας 315cu ft αερίου και 40cu ft καθαρού οξυγόνου σε τέσσερα ξεχωριστά μπουκάλια.
Αλλά πέρασε το φράγμα του '82 για να βρει μια περαιτέρω συστολή μπροστά. Στο πικρό όριο, σε βάθος 67 μέτρων, το κεφάλι του χώθηκε στο χωματόδρομο και έπρεπε να παραδεχτεί την ήττα του. Ένα ισχυρό ρεύμα στροβιλίστηκε απειλητικά στο πρόσωπό του. η σπηλιά είχε δημιουργήσει ένα πραγματικό αδιέξοδο.
Δέκα χρόνια αργότερα, οι δύτες Mike Barnes και Peter Bolt εξακολουθούν να είναι αισιόδοξοι ότι μπορεί να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος στο Wookey. Εξήντα χρόνια μετά από αυτές τις δοκιμαστικές επιχειρήσεις από τους δύτες με στάνταρ εξοπλισμό, το σπήλαιο έχει αποκαλύψει σχετικά λίγα από τα μυστικά του και το Cave Diving Group συνεχίζει την αναζήτησή του.
Καθώς προχωράμε στη νέα εποχή του rebreather, τα σύνορα για τον εξερευνητή που καταδύεται σπηλαίων, είτε στο Wookey Hole, στο Cheddar Caves, στις Μπαχάμες ή στο Βόρνεο, παραμένουν τόσο προκλητικά όσο ποτέ.
Ο Μάρτιν Φαρ είναι συγγραφέας του «The Darkness Beckons – The History and Development of Cave Diving» (Diadem Books).
