Ο PIERRE CONSTANT επισκέφτηκε το νησί Fernando de Noronha, ανατολικά της Βραζιλίας, για να δοκιμάσει τη μοναδική του ατμόσφαιρα και, ειδικότερα, τις καταδύσεις του.
Αν ήσασταν θαλασσοπούλι της Νότιας Αμερικής, θα μπορούσατε να πετάξετε 525 χλμ από το Ρεσίφε ή 350 χλμ από το Νατάλ στη βορειοανατολική ακτή και να κατεβείτε σε μερικά μικροσκοπικά σημεία γης. Ο Fernando de Noronha είναι για τη Βραζιλία ό,τι τα νησιά Γκαλαπάγκος για τον Ισημερινό στην άλλη πλευρά της ηπείρου.
Διαβάστε επίσης: Αναγνωριστικό ναυαγίου: Η μόνη στρατιωτική απώλεια της Βραζιλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Τα δύο αρχιπέλαγα είναι, κατά κάποιο τρόπο, πολύ παρόμοια. Βρίσκονται ελαφρώς νότια του Ισημερινού, και τα δύο είναι ηφαιστειακά θερμά σημεία που γεννήθηκαν από ζώνες θραύσης στον ωκεανό και παραγωγικά καταφύγια για θαλάσσια πτηνά. Και στα δύο, η αυτόνομη κατάδυση είναι μια από τις πιο δημοφιλείς δραστηριότητες.
Τα 21 νησιά Noronha είναι πολύ παλαιότερα από τα Γκαλαπάγκος. Βρίσκονται στην πλάκα της Νότιας Αμερικής, με μια σειρά από ηφαίστεια, συμπεριλαμβανομένης της ατόλης Rocas, να εκτείνεται μακριά προς τα δυτικά.
Το αρχιπέλαγος ανακαλύφθηκε στις 24 Ιουλίου 1503 από τον Πορτογάλο εξερευνητή Gonçalo Coelho, με χρηματοδότηση από τον Fernao de Noronha αλλά, όπως λέει η ιστορία, πιστώνεται στον Americo Vespucci, ένα Ιταλό μέλος της αποστολής που περιέγραψε πρώτος τα νησιά.
Αργότερα καταλήφθηκε από τους Ολλανδούς πριν περιέλθει στους Γάλλους και τελικά καταλήφθηκε από τους Πορτογάλους το 1737. Κατασκεύασαν πολλές οχυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του φρουρίου Nossa Senhora dos Remedios, και ο Fernando de Noronha έγινε διαβόητος ως προορισμός πολιτικών κρατουμένων.
Ο Κάρολος Δαρβίνος μπήκε στο HMS Ράτσα αγγλικού λαγωνικού το 1832, και στις αρχές του 1900 ιδρύθηκαν ιταλικοί και γαλλικοί οικισμοί για το εμπόριο και την τοποθέτηση υποθαλάσσιων καλωδίων. Οι εμπορικές πτήσεις της Aeropostale συνέδεαν τη Νότια Αμερική με την Ευρώπη και την Αφρική και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Noronha έγινε βάση της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Εθνικό θαλάσσιο πάρκο
Ο στρατός της Βραζιλίας διοικούσε τα νησιά από το 1942 έως το 1988, όταν τα νησιά ανακηρύχθηκαν εθνικό θαλάσσιο πάρκο, και σήμερα ο τουρισμός τροφοδοτεί την οικονομία. Η Νορόνα έχει γίνει όνειρο αργία νησί για πλούσιους Βραζιλιάνους.
Ο Fernando de Noronha καταχωρήθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2001 και διαχειρίζεται το Ινστιτούτο Chico Mendes για τη Διατήρηση της Βιοποικιλότητας (ICMBio), που συνδέεται με το Τμήμα Περιβάλλοντος. Το Rocas χορηγείται ξεχωριστά ως βιολογικό απόθεμα που απαγορεύεται στους επισκέπτες.
Ένα σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης τέθηκε σε εφαρμογή για το θαλάσσιο πάρκο, με τη βοήθεια του τοπικού πληθυσμού. Οι τουριστικοί χώροι και οι υποδομές ελέγχονται αυστηρά.
Η πτήση του GOL από το Ρεσίφε διαρκεί μία ώρα. Κατά την άφιξη πληρώνετε το TPA (Φόρος Μόνιμης Χρήσης), ο οποίος χρεώνεται με 76 ρεάλ (περίπου 10 £) τη νύχτα, αλλά αυξάνεται όσο περισσότερο μένετε. Το γραφείο του θαλάσσιου πάρκου χρεώνει τους μη Βραζιλιάνους εισόδου 222 R$ (30 £), που ισχύει για 10 ημέρες.
Τα περισσότερα καταλύματα είναι μέσα πουσάδας ή ξενώνες. Η ζωή και το φαγητό είναι ακριβά στο νησί.
Τρία κέντρα καταδύσεων λειτουργούν έξω από το Πόρτο στη βορειοανατολική ακτή και καταστήματα καταδύσεων βρίσκονται επίσης στην αποικιακή πορτογαλική πόλη Vila dos Remedios, με τα ιστορικά κτίριά της, όπως το Palacio Sao Miguel και την εκκλησία Nossa Senhora dos Remedios .
Το επιβλητικό φρούριο Nossa Senhora dos Remedios, σε μια μπλόφα με θέα στην πόλη, προσφέρει ωραία θέα στο Πόρτο, στην Praia do Meio (Μεσαία Παραλία) και στον εμβληματικό βράχο Pico de Meio σε σχήμα αντίχειρα, ένα αξιοθέατο το ηλιοβασίλεμα.
Τα νησιά είναι εκτεθειμένα στο ανατολικό-δυτικό νότιο ισημερινό ρεύμα και στα νοτιοανατολικά εμπορικά ρεύματα. Η «Εσωτερική Θάλασσα» στη βόρεια ακτή είναι ήρεμη μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου, αλλά άλλες εποχές του χρόνου οι βορειοανατολικοί εμπορικοί άνεμοι αναλαμβάνουν τον έλεγχο.
Η «Εξωτερική Θάλασσα» στη νότια ακτή είναι συνήθως τραχιά, αλλά η ορατότητα είναι πιο καθαρή, επομένως οι καταδυτικές επιχειρήσεις επιλέγουν τις τοποθεσίες τους ανάλογα με την εποχή του χρόνου.
Η θερμοκρασία του νερού είναι 28°C όλο το χρόνο, με ορατότητα που κυμαίνεται από 25-40m. Με τις 25 καταδύσεις του, το Noronha's diving θεωρείται το καλύτερο στη Βραζιλία.
Αποτελούμενο ουσιαστικά από μαύρους ηφαιστειακούς βασάλτες, το υποθαλάσσιο τοπίο είναι μάλλον θαμπό, με τους ογκόλιθους, τις κορυφογραμμές, μερικές φορές τα φαράγγια, τις κολυμπήθρες και τις σπηλιές του. Όπου ρέουν ρεύματα στα κανάλια, σφουγγάρια καλύπτουν βράχους που γίνονται πολύχρωμοι, συχνά έντονο κόκκινο. Διαφορετικά, τα κρεβάτια με πράσινα φύκια και θαλάσσια σταφύλια είναι ο κανόνας.
Ημέρες κατάδυσης
Τα φορτηγά παραλαμβάνουν δύτες στο δικό τους pousada στις 7.15 π.μ. και οι ξεναγοί παραδίδουν μια ενημέρωση για τις εγκαταστάσεις του σκάφους και τους χώρους καταδύσεων. Μερικοί μιλούν αγγλικά ή ισπανικά, αν και τα βραζιλιάνικα είναι ο κανόνας. Οι χώροι καταδύσεων βρίσκονται σε απόσταση 10-30 λεπτών.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου τον Δεκέμβριο, οι περισσότερες καταδύσεις ήταν στην Εσωτερική Θάλασσα μεταξύ των ανατολικών και δυτικών σημείων της βόρειας ακτής της Noronha.
Το Cordilhieras, κοντά στο βορειοανατολικό άκρο, είναι μια βυθισμένη κορυφογραμμή με πολλά φύκια. Ένα κοινό θέαμα είναι ένα μικρό σχολείο με μπλε και χρυσές ριγέ γρύλισμα (Haemulon chrysargyreum). παπαγαλόψαρο Βραζιλίας (Sparisoma amplum) είναι πράσινα στην πλάτη και κόκκινα στην κοιλιά για τα θηλυκά, ενώ τα ενήλικα αρσενικά γίνονται γαλάζια με ένα κόκκινο μισοφέγγαρο στην ουρά.
Γκρίζο θαλασσινό τσαμπί Βερμούδων (Kyphosus sectatrix) μετακινούνται σε μικρές συσκευασίες, όπως και οι μαύρες μαργκάτες (Anisotremus surinamensis), ψηλόσωμο με απότομο κεφάλι και ασημί με μαύρο μπάλωμα πίσω από τα βράγχια.
συναντώ μια χελώνα γεράκι (Eretmochelys imbricata) αγνοώντας τους δύτες, και ένα μπλε τανγκ (Acanthurus coeruleus), ένα από τα σπανιότερα είδη χειρουργών ψαριών.
Το Ilha do Meio (Μεσαίο νησί) βρίσκεται ανάμεσα στο Ilha da Rata (Νησί των Αρουραίων) και στο Πόρτο. Η ιδέα εκεί είναι ουσιαστικά να εξερευνήσετε σπηλιές και να κολυμπήσετε σε ρηχά νερά, να μπαινοβγείτε κρυφά πίσω από τον οδηγό κατάδυσης ενώ ο υποβρύχιος φωτογράφος της εταιρείας All Angle σας περιμένει στην άλλη πλευρά. Οι φωτογραφίες είναι διαθέσιμες στο κατάστημα κατάδυσης το βράδυ στα 30 $ το τεμάχιο (περίπου 4 £).
Οι σπηλιές είναι ζωντανές με χάλκινα σάρωθρα (Pempferis schomburgki), μικρή σφυρίδα με μπλε κηλίδες και κίτρινες κοιλιές (Cephalopholis fulva), ζευγάρια γαλλικών αγγελόψαρων (Pomacanthus paru) και μπλε τανγκ. Πίσω στην επιφάνεια, τα μαύρα κουνελάκια και τα τροπικά πτηνά με κιτρινοουρά πετούν χαρούμενα.
Στο δυτικό άκρο του νησιού, η Πόντα ντα Σαπάτα είναι ένας τόπος φωλιάσματος για κοκκινοπόδαρα βούλια. Το Caverna da Sapata, μια υποβρύχια αψίδα με αμμώδη βυθό, παρέχει ένα καταφύγιο για τις νότιες ακτίνες τσιμπήματος (Δασυάτης Αμερικάνα), με πιπεριές αιχμές στην πλάτη τους. Ανενόχλητοι από τους δύτες, διατηρούν μια στάση Ζεν.
«Κάποιες χελώνες χάνονται σε απομακρυσμένες γωνιές της σπηλιάς και καταλήγουν σκελετοί…», επιβεβαιώνει ο Χούλιο, χαρούμενος που θέτει όλα τα χαμόγελα δίπλα σε ένα κρανίο. Η καλή ορατότητα ευνοεί τις καλές εικόνες. Ένας μίνι τοίχος στο εξωτερικό αποκαλύπτει τρία χαραγμένα ψάρια (Aluterus scriptus) και πορτοκαλόψαρο με λευκές κηλίδες (Cantherhine macrocerus).
Το Cagarras, στην ανατολική πλευρά της Noronha, δυτικά του νησιού Rat, είναι ένας τόπος φωλιάς για μασκοφόρους μπόμπιρες. Μια βαθύτερη κατάδυση στη ζώνη των 32 μέτρων, είναι επίσης ένα σημείο για τους ακανθώδεις αστακούς του Πράσινου Ακρωτηρίου (Panulirus charlestoni), black jack (Caranx lugubris), Γαλλικό αγγελόψαρο και το εμφανές βραζιλιάνικο παπαγάλο.
Στο κανάλι
Το Buraco das Cabras, βάθους 20 μέτρων, είναι πιο παραγωγικό για τους φωτογράφους. Ένας περιπλανώμενος καρχαρίας νοσοκόμος (GLYSTOSTOMAT CIRRATUM) δημιουργεί σάλο, τελικά με πλησιάζει άφοβα. Μεγάλες ακτίνες τσίμπημα καλυμμένες με άμμο δύτες παρακολουθούν.
Μια ξέφρενη εμφάνιση Βραζιλιάνων «γιουπί» δυτών κάνει μια επίδειξη πληθωρικότητας με ανοιχτές αγκάλες πίσω από μια χελώνα και μπροστά στον επίσημο φωτογράφο. Περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου να πλησιάσω το πλάσμα που βόσκει ανάμεσα στα βράχια.
Μια σκανδάλη του ωκεανού (Canthidermis sufflamen) πλέει περνώντας και το πέλαγος των Βερμούδων ξέσπασε σε μικρά σύννεφα. Στο τέλος της βουτιάς μέσα στο κανάλι, ανάμεσα στα νησιά Rat και Middle Island, μια μεγάλη παλιά πορτογαλική άγκυρα επικαλυμμένη με κόκκινα σφουγγάρια αρπάζει το μάτι μου. Παρασυρόμενος στο ρεύμα, πετάω πάνω από ένα υπέροχο παγώνι (Τόσο τρελό) στρώνοντας μοκέτα σε στρογγυλεμένο βράχο.
Το Cabritos, στο βορειοανατολικό άκρο, ξεκινά από τα καθαρά νερά της Εξωτερικής Θάλασσας για να εισέλθει στο κανάλι. Μια ρηχή, πολύχρωμη τοποθεσία, μπορεί να υπερηφανεύεται για πολλούς βράχους σε σχήμα μανιταριού καλυμμένους με σφουγγάρια.
Μπλακ τζακ και μια κοπελα γιατροψαρου (Acanthurus chirurgus), γρύλος με άλογα μάτια (Caranx latus) με τις διχαλωτές κίτρινες ουρές τους και το κίτρινο κατσικίσιο (Mulloidichthys martinicus) ολοκληρώστε την παράσταση. Μια δεύτερη παλιά άγκυρα, ακόμα μεγαλύτερη, με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Η ευχή μου για την τελευταία μέρα κατάδυσης θα γίνει από τον Λέο και τον Χούλιο. Από το δυτικό άκρο του νησιού, η υποβρύχια κορυφή Cabeço da Sapata υπόκειται συνήθως σε ισχυρά ρεύματα και κινήσεις του νερού, αλλά βιώνουμε μόνο μια ήπια διόγκωση.
Ένας μεγάλος καρχαρίας νοσοκόμος περνά σαν σκιά πάνω από τον λευκό αμμώδη βυθό. Ένα μικρό σχολειό τζακ με αλογίσια μάτια περιστρέφεται. λυκάς σκύλου (Lujanus jocu), ασημί με ράβδους στο πίσω μέρος, drift σαν ειρηνικά Zeppelins.
Σύννεφα κίτρινου χρώματος (Chromis multilineata) ταλαντεύονται με το ρεύμα πάνω από την κορυφή ενώ τα κοπάδια μαύρων ψαριών σκανδάλης (Μελιχθύς Νίγηρας) αιωρούνται στο μπλε.
Το Trinta Reis στο Mar de Fora βρίσκεται στη μέση της νότιας ακτής ανάμεσα σε αναδυόμενες βραχονησίδες. Ο ωκεανός είναι τόσο ασταθής όσο αναμενόταν, αλλά κάτω από το νερό όλα είναι γαλήνια. Η λευκή άμμος είναι σκαλισμένη από σημάδια κυματισμού σε μια τεράστια έκταση για καλό φωτογραφικό αποτέλεσμα.
Περνάμε κρουαζιέρα σε μια κολύμβηση και μπαίνουμε σε ένα φαράγγι με νότια ακτίνες και μαύρο τζακ. Αναδυόμενος, βλέπω έναν καρχαρία ύφαλο (Carcharhinus perezi) περιπλανώμενος μεγαλοπρεπώς σε μια απέραντη έκταση λευκής άμμου.
Είναι ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον με πολύ φως, που κάνει κάποιον να ξεχνά ότι ο Fernando de Noronha ήταν ένα μέρος για εκτεταμένο βιοτεχνικό ψάρεμα καρχαριών μεταξύ 1992-1998. Μαύρη χολή, ύφαλος, μεταξένια, λεμονιά, νοσοκόμα, τίγρη και σφυροκέφαλος ήταν όλοι, δυστυχώς, στόχοι.
Ζωή στη στεριά
Η άγρια ζωή στα νησιά των ωκεανών είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Τα θηλαστικά είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα στη Noronha, εκτός από τους αρουραίους και τους βλέννα, ένα τρωκτικό χρώματος καστανιού που εισήχθη από τους πρώτους άποικους για φαγητό.
Η ασπρόμαυρη σαύρα Teju που βρέθηκε κυρίως στο δάσος εισήχθη από τα βορειοανατολικά της Βραζιλίας τη δεκαετία του 1950 για να φροντίσει τους αρουραίους και μεγαλώνει σε περίπου 40 εκατοστά. Έχει μια ροζ διχαλωτή γλώσσα, σαν σαύρα οθόνης, αλλά επειδή επιτίθεται σε τοπικά πουλιά είναι ανεπιθύμητος θηρευτής στο νησί.
Όταν ο Κάρολος Δαρβίνος βγήκε στη στεριά στη Noronha στις 20 Φεβρουαρίου 1832 (τρία χρόνια πριν επισκεφθεί τα Γκαλαπάγκος), θαύμασε ένα καταπράσινο τροπικό δάσος με μανόλιες, δάφνες στολισμένες με λεπτά λουλούδια και δέντρα που καρποφορούσαν.
Αυτά τα αρχικά δάση έπαψαν να υπάρχουν αφότου η Noronha έγινε αποικία εγκληματιών και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα το νησί είχε σχεδόν αποψιλωθεί πλήρως, αλλά μια αργή ανάκαμψη άρχισε το 1988 με καθεστώς θαλάσσιου εθνικού πάρκου.
Τα έργα διατήρησης διαχειρίζονται το ICMBio. Εκτός από το βιολογικό απόθεμα της Ατόλης Rocas, υπάρχει το έργο Tamar για τη διατήρηση των πέντε ειδών θαλάσσιας χελώνας που είναι γνωστό ότι επισκέπτονται τα νησιά: η πράσινη, η γερακίνα, η καρέτα καρέτα, η ελιά ridley και η δερματοχελώνα, αν και οι δύτες γενικά βλέπουν μόνο τα δύο πρώτα.
Το άλλο έργο αφορά τα δελφίνια (Stenella longirostris), που έχουν μόνιμο πληθυσμό στην απομονωμένη Baia dos Golfinhos στα βορειοδυτικά. Οι επισκέπτες έρχονται νωρίς το πρωί για να παρακολουθήσουν τα δελφίνια που παίζουν στον κόλπο.
Διατίθενται ορισμένα μονοπάτια, αν και ορισμένα απαιτούν κράτηση εκ των προτέρων επειδή οδηγούνται σε συγκεκριμένες ώρες από αδειούχο ICMBio οδηγός. Τα περισσότερα οδηγούν σε παραλίες ή σημεία θέας και μπορεί να έχουν διάρκεια από 15 λεπτά έως τρεις ώρες.
Ορισμένα πρακτορεία προσφέρουν επίσης ιδιωτικές εκδρομές με δικό τους μεταφορικό μέσο ή ακόμα και κρουαζιέρες για κολύμβηση με αναπνευστήρα ή παρακολούθηση δελφινιών.
Ανεξάρτητοι ταξιδιώτες με χαμηλό προϋπολογισμό μπορούν να πάρουν το δωρεάν λεωφορείο «Coletivo» που κάνει δρομολόγια πέρα δώθε μεταξύ του Πόρτο στα βορειοανατολικά και του Σουέστε στα νοτιοδυτικά κατά μήκος του BR-363, παρέχοντας πρόσβαση στην αρχή όλων των μονοπατιών και των εξωτικών παραλιών. Fernando de Noronha είναι μια πραγματικά βραζιλιάνικη εμπειρία, όπου ο ξένος είναι πολύ ευπρόσδεκτος, αλλά σίγουρα μια παράξενη!
Προς το τέλος της διαμονής μου, περνάω από ένα σπίτι με μια πολύχρωμη πινακίδα στην πύλη που έγραφε «Η φωνή αυτή είναι παράξενη” – “Χαμογέλα, είσαι στον παράδεισο”.
Ο ΠΙΕΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤ τρέχει Calao Life Experience. Άλλα χαρακτηριστικά του συγγραφέα στο Divernet περιλαμβάνουν ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΛΙΦΟΥ, ΑΤΟΛΛΗ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΩΝ, ΦΛΟΡΕΣ, ΠΥΛΗ ΣΤΟ KOMODO, HELL'S BELLS ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΠΗΛΑΙΑ ΓΙΟΥΚΑΤΑΝ, ΒΑΝΟΥΑΤΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΛΙΤΖ και ΚΑΤΑΔΥΣΗ-ΤΑΞΙΔΙ: ΜΟΥΣΑΝΤΑΜ ΣΤΟ ΜΟΣΚΑΤΟ
